พิชิตรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 4 : หนีเสือปะจระเข้ {4}

          กัมปนาทถือแก้วกาแฟของตนเอง รวมทั้งถาดนมและขนมปังของนัทชาออกมาสู่ระเบียง แล้วนำไปวางลงบนโต๊ะ ก่อนนี้เขาได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว แต่เห็นว่ายังไม่มีจังหวะให้เดินออกมา จึงยืนเงียบกริบอยู่หลังประตูระเบียงก่อน พอเห็นว่าทุกคนต่างเงียบไปแล้ว เขาจึงตัดสินใจปรากฏตัวขึ้น ถึงอย่างนั้นก็รู้ตัวดีว่ายังไม่ควรพูดหรืออกความเห็นอะไร ถ้าไม่อยากโดนลูกพี่ลูกน้องแหวะอกเอา

          “เอาล่ะ” ลุยซ์หมุนตัวกลับมา มองกัมปนาทด้วยความแปลกใจแวบหนึ่ง แล้วหันไปสนใจนัทชาอีกครั้ง “เพื่อเห็นแก่นมหวิน ฉันจะยอมให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป...จนกว่าเธอจะอยากไปจากที่นี่เสียเอง” ท้ายประโยคมีบางอย่างแอบแฝง บางอย่างที่ลุยซ์ซ่อนมันเอาไว้หลังดวงตาสีเทาที่ดูเรียบเฉย

          “จริงเหรอคะ!” คนที่เพิ่งหยุดสะอื้น ผุดลุกขึ้นแล้วยิ้มกว้าง

          “คนอย่างฉันพูดคำไหนคำนั้น” เขาย้ำ

          “ขอบคุณมากค่ะคุณลุยซ์! ฉันสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเลย ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำฟรีแน่นอนค่ะ” หญิงสาวละล่ำละลักบอก คิดว่าตัวเองคงได้ใช้วิชาชีพพยาบาลดูแลคนที่นมถวิลกับแพรสุดาเรียกว่า ‘คุณท่าน’ แม้ยังไม่รู้ว่านั่นหมายถึงใครก็ตาม

          “เธอรู้แล้วเหรอว่าฉันจะให้เธอทำอะไรเพื่อแลกกับการอยู่ที่นี่” เขากอดอกแล้วถามเสียงเข้ม

          “ก็...ดูแลคนป่วยไม่ใช่เหรอคะ?”

          “ไม่ใช่ หน้าที่นั้นเป็นของแพรสุดาอยู่แล้ว” คำตอบนี้ทำให้ทุกคนหันมามองลุยซ์เป็นตาเดียวกัน เพราะอยากรู้ว่าถ้าไม่ให้นัทชาใช้สิ่งที่ร่ำเรียนมาช่วยดูแลอาทิตย์ ชายหนุ่มจะตัดสินใจให้เธอรับหน้าที่ใดในฟาร์มแห่งนี้ หากเป็นพวกคนรับใช้หรือแม่บ้าน นั่นก็มีคนคอยจัดการอยู่มากพอแล้ว

          “แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรคะ” นัทชาถามเสียงสดใส

          “ทำงานในฟาร์ม” คำตอบนี้ทำเอากัมปนาทเกือบสำลักกาแฟ แต่นมถวิลยังคงมีท่าทีสงบนิ่ง รู้ดีอยู่แล้วว่าลุยซ์ไม่มีทางยอมให้หญิงสาวอยู่ที่นี่อย่างสุขสบายแน่ ซึ่งเรื่องนี้เกินความสามารถของนางจริงๆ ที่ช่วยออกรับแทนทั้งหมดก็ถือว่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเจ้านายมากพอแล้ว

          “แต่ในฟาร์มไม่น่าจะมีอะไรให้คุณผู้หญิงคนนี้ทำนะลุยซ์” กัมปนาทชี้แจง

            “มีสิเก่ง งานอะไรแม่คนนี้ก็คงทำได้หมดแหละ ท่าทางเอาการเอางานน่าดูทีเดียว แต่จะให้ไปทำอะไรดีนะ เพราะงานทุกส่วนในฟาร์มก็มีคนงานครบแล้ว เหลือก็แต่...อืมม์ ขอคิดก่อนแล้วกัน” เขาเถียง ย่นคิ้วและแตะนิ้วที่ปลายคางด้วยท่าทีครุ่นคิด ไม่นานก็ดีดนิ้วอย่างนึกขึ้นได้ “คอกม้า!”

          “คอกม้าเนี่ยนะ!” กัมปนาททวนคำหน้าตาตื่น

          “ก็ใช่น่ะสิ งานที่คอกม้ายังขาดคนดูแล ให้ยัยกวางน้อยนี่ไปทำงานในส่วนนั้นก็แล้วกัน แต่ถ้าทำไม่ได้ นายก็พาตัวไปส่งกลับกรุงเทพฯ ได้เลย” ลุยซ์ยิ้มน้อยๆ อย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า มองสบตากับนัทชาที่ตอนนี้ยืนนิ่งอย่างรักษาท่าที คนอย่างเธอไม่ชอบให้ใครมาสบประมาท ดังนั้นจึงไม่ต้องคิดทบทวนด้วยซ้ำในตอนที่เอ่ยตกลง

          “ได้ค่ะ ฉันจะไปทำงานที่คอกม้าตามที่คุณต้องการ ขอเพียงแค่ให้ฉันได้อยู่ที่นี่ต่อไปก็พอ”

          “ดี ถ้างั้นก็เริ่มงานวันนี้เลย” เขาเลิกคิ้วแล้วยิ้มกวนประสาท มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วออกคำสั่ง “แต่ก่อนอื่น ไปเปลี่ยนชุดคุณหนูๆ นี่ออกซะ แล้วใส่อะไรที่มันคล่องตัวกว่านี้หน่อย”

          “นอกจากชุดที่ใส่เมื่อคืนแล้ว ฉันก็ไม่มีชุดที่มันคล่องตัวติดมาเลยค่ะ รีบมากก็เลยคว้ามาได้แต่พวกชุดเดรส”

          “เธอก็ไปเอาชุดเมื่อคืนนี้มาใส่สิ มันคงพอทนใส่ได้ ไม่เหม็นมากนักหรอกมั้ง”

          “คือ... ชุดนั้นนมให้แม่บัวเอาไปซักแล้วล่ะคะ ตอนนี้คงยังไม่แห้ง เอาเป็นว่าเดี๋ยวนมจะแบ่งเสื้อผ้าของหนูแพรให้เธอเอง คุณลุยซ์ไม่ต้องห่วงนะคะ” นมถวิลขัดขึ้นด้วยสุ้มเสียงนุ่มนวล แล้วเดินเข้ามาแตะที่ต้นแขนกำยำของชายหนุ่ม “นมว่ารับประทานมื้อเช้าเลยดีกว่านะคะ จะได้รีบออกไปทำงานกัน วันนี้วันจันทร์เสียด้วย ตรงกับวันที่ต้องผลิตนมล็อตใหม่พอดี คุณเก่งทานด้วยกันเลยนะคะ เช้านี้นมบอกให้แม่บัวเตรียมอาหารไว้เยอะแยะเชียว” แล้วตัดบทด้วยการชวนให้ตั้งโต๊ะอาหาร ถ้าไม่อย่างนั้นคงต้องนั่งฟังเขากับนัทชาเถียงกันต่อไปไม่รู้จักจบสิ้น

          สองหนุ่มรับคำโดยไม่อิดออด เพราะตอนนี้ก็เจ็ดโมงกว่าแล้ว ท้องไส้จึงเริ่มโหยหาอาหาร ลุยซ์ลอบมองนัทชาที่นมถวิลชวนให้เดินไปบอกสาวใช้เตรียมตั้งโต๊ะด้วยกัน แล้วกระตุกยิ้มมีความหมาย รับรองว่าแผนที่อยู่ในหัวของเขาตอนนี้ ต้องทำให้เธอเปลี่ยนใจอยากหนีไปจากที่นี่โดยเร็วแน่นอน

            'เธอโดนดีแน่ยัยกวางน้อย!’

         เขาคิดในใจ ดูท่าว่าวันนี้คงจะเจริญอาหารเป็นพิเศษแน่นอน...

ก็นะยัยกวางน้อยยย พี่ลุยซ์แกธรรมดาซะที่ไหนเล่าาาา

หนีตามคนผิดแล้วขอบอก! ทีนี้ชะตากรรมจะเป็นอย่างไรต่อไป ฝากทุกคนลุ้นไปด้วยกันนะค้า

บอกเลยว่าเรื่องนี้สบายๆ หยิกๆ หยอกๆ ไม่ใช่แนวดราม่า

ชอบก็บอก ไม่ชอบก็บอกกันบ้างนะคะ ขอกำลังใจด้วยเน้ออออ <3

เดี๋ยวมาอัพต่อให้จ้า ^______^

เพื่อความต่อเนื่อง ฝากกดแอด fav. กันด้วยนะค้าาาาาาาา

ขอบคุณล่วงหน้าค่า จ๊วบบบบบบบบ <3