พิชิตรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 3 : ลักลอบหนีตาม {4}

               นัทชาไม่อยากเสี่ยงอยู่แถวนี้ให้เส้นสายของพ่อตามมาจับตัวกลับไปได้ จึงตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะหนีตามชายหนุ่มไปให้สำเร็จ เธอย่อตัวต่ำลงแล้ววิ่งลัดเลาะผ่านรถคันแล้วคันเล่า จนไปถึงรถคันที่เขากำลังใช้กุญแจกดเปิดประตู ชายหนุ่มเปิดประตูด้านหลังเพื่อโยนกระเป๋าเป้ใบใหญ่ใส่เข้าไป ขยับมาในตำแหน่งคนขับแล้วเปิดประตูออก กำลังจะแทรกตัวเข้าไปแต่เสียงหนึ่งรั้งเขาเอาไว้ก่อน

               “เดี๋ยวก่อนพ่อหนุ่ม!” ลุงที่ลุยซ์ให้ความช่วยเหลือรีบตรงเข้ามาหา นัทชาไม่สนใจการสนทนาหลังจากนั้น แต่รีบลัดเลาะไปทางประตูหลัง เปิดมันออกอย่างระวัง ยัดกระเป๋าเข้าไปวางบนเบาะ ก่อนจะพาตัวเองคลานขึ้นไปนั่งขดตัวอยู่ตรงที่พักเท้า ดึงกระเป๋าสัมภาระของเขามาบังช่วงศีรษะเอาไว้ แม้จะอึดอัดแทบแย่ แต่เธอเลือกแล้วว่าจะหนีตามผู้ชายคนนี้ให้ได้!

               “อย่ารีบเดินสิครับลุง เดี๋ยวก็ล้มกันก่อนพอดี” เขาเตือนด้วยความหวังดี

               “ลุงอยากตอบแทนน้ำใจ แต่คนแก่จนๆ อย่างลุงคงไม่มีอะไรให้ นอกจากพระเครื่ององค์นี้” ชายชรายื่นพระเครื่องที่สวมติดตัวให้กับชายหนุ่ม ทีแรกลุยซ์ก็เกรงใจและไม่อยากรับมันเอาไว้นัก แต่พอเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี เขาจึงรับไว้แล้วยกมือไหว้ขอบคุณ

               “ขอบคุณนะครับลุง”

               “เดินทางปลอดภัยนะพ่อหนุ่ม ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง” ลุงอวยพรด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินแยกกลับไปยังม้านั่งตัวเดิมเพื่อรับประทานอาหารที่ลุยซ์ซื้อให้ต่อจนอิ่ม ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่น้อยมากจนแทบมองไม่เห็นมุมปากที่ยกขึ้น อย่างน้อยในช่วงเวลาที่แย่ที่สุด มันก็ยังมีเรื่องดีๆ แวะเวียนผ่านมาให้ได้อุ่นใจบ้าง

               ลุยซ์แทรกตัวเข้าไปในรถ เก็บพระเครื่องที่ดูเก่าแก่นั้นไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์ แล้วขับแล่นฉิวออกไปจากสนามบิน มุ่งหน้ากลับไปยังฟาร์มวราทิตย์ในจังหวัดนครราชสีมา ซึ่งใช้เวลาราวๆ สองชั่วโมง โดยไม่รู้เลยว่ามีผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง กำลังซ่อนตัวอยู่ภายในรถคันเดียวกัน

               นัทชานั่งขดตัวอยู่อย่างนั้นจนเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกทีก็ในตอนที่รถยนต์คันหรูเหยียบเบรกจอดรถ เสียงเครื่องยนต์ดับลง ตามมาด้วยเสียงเปิดประตูและปิดลงแรงๆ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาผ่านทางกระจกรถ ชายหนุ่มเดินอ้อมมายังประตูที่เธอนั่งขดตัวอยู่ ยืนบิดขี้เกียจคลายความเมื่อยขบอยู่ชั่วครู่ ใช้มือตบต้นคอเบาๆ ก่อนจะดึงประตูรถให้เปิดออก และโน้มตัวเข้ามาหวังจะคว้ากระเป๋าสัมภาระ

               ลุยซ์ชะงักนิ่ง เมื่อเห็นดวงตากลมโตใสแป๋ว จ้องมองมาในระยะที่ใบหน้าห่างกันเพียงเล็กน้อย ความตกตะลึงในชั่วขณะ แปรเปลี่ยนเป็นความตกใจสุดขีด ชายหนุ่มอุทานลั่นพร้อมกับผงะถอยออกจากรถไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ศีรษะกระแทกเข้าที่ขอบประตูด้านบนจนปวดมึนไปหมด

               “เฮ้ย! นี่เธอแอบขึ้นมาบนรถฉันตอนไหนเนี่ย!” ลุยซ์ทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้น เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะเจอผู้หญิงแปลกหน้านั่งขดตัวอยู่ตรงที่วางเท้าของเบาะหลัง เขาแค่ตั้งใจจะหยิบกระเป๋าสัมภาระเพื่อขึ้นไปพักผ่อนเท่านั้น

               “อ้าว พูดไทยได้ด้วยเหรอคะ อุตส่าห์นั่งเรียบเรียงประโยคภาษาอังกฤษมาตลอดทางเลย” เธอจ้องมองมาอย่างตกตะลึง แล้วยิ้มร่าเมื่อพบว่าอีกฝ่ายพูดภาษาไทยได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ “แหม อย่าโมโหสิคะลุง ไหนๆ หนูก็หนีตามลุงมาแล้ว ช่วยรับผิดชอบชีวิตลูกแมวตาดำๆ อย่างหนูหน่อยเถอะนะ”

               “บ้าไปกันใหญ่แล้ว ฉันไม่อยากติดคุกติดตารางเพราะคดีพรากผู้เยาว์หรอกนะ เธอลงมาจากรถแล้วรีบไปให้พ้นจากที่นี่...เดี๋ยวนี้เลย!” ลุยซ์เสียหัวอย่างหนัก เขาตวาดไล่อย่างไม่คิดจะไยดี ยังคงตกใจไม่หายที่จู่ๆ ก็พบเจ้าหล่อนอยู่ในรถของตัวเอง นี่ถ้าเป็นพวกผู้ร้ายฆ่าชิงทรัพย์แฝงตัวขึ้นมา เขาคงถูกปาดคอตายแบบไม่ทันตั้งตัวไปนานแล้ว

               “รับรองว่าไม่ติดคุกแน่ หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ อายุยี่สิบสองปีบริบูรณ์ แล้วลุงละ หล่อคมเข้มขนาดนี้ คงยังไม่แก่มากหรอกใช่ไหม”

               “ฉันอายุสามสิบห้า ไม่ใช่ห้าสิบ! เพราะฉะนั้นเลิกเรียกฉันว่าลุงเสียที! ที่สำคัญ...ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ใช่พี่ชายของพ่อเธอแน่!” ชายหนุ่มตะคอกลั่น ขบกรามแน่นด้วยความกรุ่นโกรธ อาจหาญแอบหนีขึ้นรถคนอื่นมาอย่างหน้าด้านๆ แล้วยังกล้าดีมาเรียกเขาว่าลุงอีก 

               “แล้วถ้าเรียกว่าพี่ จะยอมให้เค้าหนีตามไหมละตัวเอง” นัทชากะพริบตาปริบๆ พยายามทำใจดีสู้เสือ แม้จะกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้วก็ตาม คำพูดจาออดอ้อนของเธอ ทำเอาคนที่ยืนตระหง่านค้ำอยู่ตรงประตูรถถึงกับพูดไม่ออก เพราะไม่เคยพบเจอผู้หญิงอย่างนี้มาก่อนในชีวิต ลุยซ์ขบกรามแน่นก่อนจะปิดประตูลง เด็กนี่หน้าด้านหน้าทนยิ่งกว่าหนังควาย

               แล้วเขาจะจัดการอย่างไรกับเจ้าหล่อนดี!

               “เสียงเอะอะอะไรกันคะคุณลุยซ์” แพรสุดาเดินออกมาจากเรือนรับรอง ประคองนมถวิลมาด้วย

               “นั่นสิคะ นมได้ยินเสียงดังไปถึงข้างบนจนสะดุ้งตื่น” หญิงชราเองก็อยากรู้เช่นกัน

               “ผมขอโทษที่ทำให้นมตื่นมาตอนตีสามแบบนี้นะครับ พอดีเกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้น ผมเลยสติแตกนิดหน่อย” ชายหนุ่มพยายามควบคุมน้ำเสียงที่พูดกับนมถวิลให้ฟังดูสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้ เขาสูดลมหายใจ มองที่ประตูรถอย่างชั่งใจแล้วกระชากมันให้เปิดออก

               “ลงมา!” เป็นอีกครั้งที่เขาตะคอกเธอเสียงดังลั่น

               “ละ...ลงไม่ได้ค่ะ ขาหนู...เอ้ย! ขาน่านเป็นตะคริวไปหมดแล้ว” นัทชาแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นราวกับคุ้นเคยกับอีกฝ่าย ลุยซ์นิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ เด็กบ้านี่มนุษย์สัมพันธ์ดีเกินไปหรือเปล่า ถึงได้กล้าหนีตามคนแปลกหน้า แถมยังดูไม่สะทกสะท้านเลยสักนิดเมื่อถูกจับได้

ซวยแล้วน่านเอ๊ยยยย หนีตามมาผิดคนแล้วล่ะคราวนี้

เห็นหล่อๆ ป๋าๆ ใจบุญสุนทาน แต่ไม่ใช่ผู้ชายนุ่มนวลอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย

งานนี้ลุยซ์จะจัดการอย่างไร กดแอด Fav. รอติดตามอย่างจดจ่อเลยเจ้าค่าา