creepypasta กับ เหล่าเด็กปริศนา - นิยาย creepypasta กับ เหล่าเด็กปริศนา : Dek-D.com - Writer
×

creepypasta กับ เหล่าเด็กปริศนา

โดย ainglovedoll2

เหล่าเด็กปริศนาที่มาเข้าค่ายในป่าของเหล่าcreepypasta มีเพียงพวกเธอที่รอดและดูเหมือนพวกเขาจะไม่น่าใช่คนปกติด้วยเพราะแต่ละคนก็เคย.....ทำสิ่งต่างๆแบบคนปกติไม่ทำกันเช่น คุยคนเดียว ฆ่าคน เคยเป็นโรคจิต

ผู้เข้าชมรวม

853

ผู้เข้าชมเดือนนี้

2

ผู้เข้าชมรวม


853

ความคิดเห็น


9

คนติดตาม


35
จำนวนตอน : 2 ตอน
อัปเดตล่าสุด :  30 ต.ค. 60 / 17:41 น.

แท็กนิยาย

creepypasta

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ

ตัวละครนำเรื่อง




เนย
อายุ 17
สถานะ รอด
ความสารถพิเศษ การทำอาหาร เห็นไกล แอบเนียน
ข้อเสีย วิ่งช้า ความรู้สึกช้า 
ประวัติ เคยเป็นคนที่ชอบสร้างปัญหาแถวถนนโดยการทำร้ายผู้คนยามวิกาล
และยังเป็นตัวปัญหาจนกระทั่งอายุ10ปีเธอประพฤตัวดีขึ้นและกลายเป็นอัจฉะริยะ



แพรว
อายุ 17
สถานะ รอด
ความสามารถพิเศษ ความทน ดำน้ำได้นานเป็นนาที ว่ายน้ำเทพ
ข้อเสีย มองไม่ค่อยชัด และรักเพื่อนเกินไป 
ประวัติ เคยผลักเพื่อนสนิทคนหนึ่งตกตึกตาย และยังเคยลากคนอื่นให้จมน้ำ
จนกระทั่งอายุ9ปี เธอเลิกทำตัวแบบนั้นและกลายเป็นนักว่ายน้ำที่โด่งดัง




อิ๋ง
อายุ 17
สถานะ รอด
ความสามารถพิเศษ อึดทน มีทักษะเอาตัวรอด คล่องแคลว
ข้อเสีย ซุ้มซ้าม ชอบเหม่อแม้ในสถานการณ์อันตราย วิ่งช้า มองโลกในแง่ร้าย 
 ประวัติ เคยเป็นโรคจิตประเภท Residual Schizophreniaตอนเด็กและเข้าโรงบาลนาน 5ปี
เคยทำร้ายพ่อแม่บุญธรรมจนสาหัส จนกระทั่งออกจากโรงบาลและกลายเป็นหนึ่งในห้าควีนของโรงเรียน




ปริม
อายุ 17
สถานะ รอด
ความสามารถพิเศษ หูดีมาก อึดทน ลอกเลียนเสียงสัตว์ได้ระดับนึง
ข้อเสีย วิ่งช้า หัวร้อน ความอดทนไม่ค่อยมี มีความหื่นสูง 
ประวัติ เคยจับคนอื่นมาขังไว้ เคยมีนิสัยทำร้ายร่างกายผู้ชาย
จนกระทั่งอายุ 10ขวบเธอก็ไม่ทำและกลายเป็นไอดอลที่น่ารักของทุกคนถามยัง
เป็นศิษท์โปรดของอาจรณ์ทุกวิชา



ขวัญ
อายุ 17
สถานะ รอด
ความสามารถพิเศษ วิ่งเร็ว สามารถรับรู้ได้ว่ามีใครมองอยู่ ลางสังหอนดีมาก
ข้อเสีย ใจดีเกินไป ขี้กลัว 
ประวัติ เคยมีอาการทางจิต เคยทำร้ายครูที่โรงเรียนเพราะเธอไม่อยาก
โดนทำโทษให้อยู่ถึงหกโมงเย็น จนกระทั่งเธอรักษาสภาพจิตใจจนกลายเป็นคนที่
มีแต่คนชอบและยังเป็นนักวิ่งของจังหวัดด้วย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ห้าควีนมี เนย อิ๋ง ปริม ขวัญ แพรว 
---------------------------------------------------------------------------------------------

''เอ๊ะ แพรวน้ำหายไปไหนอ่ะ''
ฉันตะโกนออกไปพลางค้นในกระเป๋าฉัน แพรว เพื่อนร่วมชั้นของฉัน
เธอหันมาและโยนน้ำขวดของฉันมาให้
  ตอนนี้เราห้าคนมาเข้าค่าย ฉัน แพรว ขวัญ เนย ปริม เป็นเพื่อนร่วมชั้น
ยกเว้นเนยเธออยู่คนละห้องแต่รู้จักกันตอนเรียนพิเศษ
ค่ายพักแรมสี่วันและอีกอย่างที่ทำให้เราตัดสินใจมาคือการสอนพิเศษฟรีตลอดสี่วันที่สามารถทำให้คุณสามารถเข้ามหาลัยได้สบายๆ แถมยังสอนทุกวิชา มีการผ่อนคลาย มีพัก สอนหลักสูตรมอหกทั้งๆเรามอห้า
เพียงแค่นอนในป่าเท่านั้นเอง มีกฎกำชับว่าห้ามออกนอกเต้นท์เวลากลางคืน
''ทุกคนเดี๋ยวฉันกับขวัญไปเก็บพวกผลไม้แถวนี้นะ''
เนยบอกพลางเดินไปทางทิศที่มีป้ายเขียนไว้ว่าจุดเก็บผลไม้ ที่นี่มีผลไม้สมุนไพร น้ำ
ให้กินมีบริการห้องน้ำ  
  หลังจากเนยเดินไปฉันก็ก่อกองไฟและให้ปริมกับแพรวที่ยังว่างอยู่ไปกรอดน้ำและหาฝืน
ในขณะที่ฉันกำลังก่อกองไฟอยู่นั้นฉันเหลือบไปเห็นเงาประหลาด มีรูปร่างสูงใหญ่ และมีหนวดปลาหมึก
อยู่ด้านหลัง ฉันกลัวมากจึงรีบวิ่งไปหาเพื่อนทันที 
  ฉันวิ่งไปหาเนยที่อยู่ในป่า
''เนย! ฉะ....ฉันเจอตัวประลาดมัน....มัน....''
''เห้ย! ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด''
จากนั้นฉันก็เล่าเหตการณ์ทั้งหมดให้เนยกับขวัญฟัง พวกเขาดูตกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนั้นกลุ่มของเราก็รู้กันหมดและไม่มีใครกล้าอยู่คนเดียว เราจับคู่กับตลอดเวลาทำอะไร
เพราะเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นมันอาจอยู่ใกล้ๆเรา และเราก็ยังไม่อยากเป็นไปอะไรด้วย

วันที่สามของการเข้าค่าย

วันนี้เป็นวันเกือบสุดท้ายที่จะได้เข้าค่าย บอกตามตรงตลอดเวลาที่เราอยู่ก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น
ทั้งกระดาษเปื้อนเลือด มีคที่ปักอยู่หน้าเต้นท์ รอยคราบดำๆรอบเต้นท์ โทรศัพท์จู่ๆก็ดังขึ้น
พอกดดูมันก็ไม่มีอะไร แม้กระทั่งไฟไหม้เล็กๆที่เกิดขึ้นทั้งๆที่มันไม่มีอะไร เราแทบทนไม่ไหว
แต่ก็ไม่ออกเพราะเสียดายเงิน 2500 ที่เสียไปเพื่อเข้าค่ายนี้ 
และค่าตั๋วเครื่องบินที่เราบินมาที่อังกฤษราวๆ4000บาท แถมยังเหลือเงินกันแค่ประมมาณ
5000-6000 ดอนล่าเท่านั้นซึ่งถ้าถามว่าคุยกันยังไงเราคุยกันภาษาไทยปกติแต่คุยกับคนอื่นคุยอังกฤษน่ะ
เห็นอย่างนี้เราเป็นหัวกระทิด้านภาษาของจังหวัดเลยนะ
''มันต้องมีลับลมคงในแน่ๆ''
ปริมพูดในขณะที่เพิ่งเรียนเสร็จ และกำลังทำอาหาร ไม่สิ เรียกว่าช่วยเนยทำอาหารมากกว่า
จากนั้นขวัญที่ล้างจานอยู่ก็พูดด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ
''กะ...ก็จริง''
''ใช่ม้าๆ''
แพรวพูดเสริม ส่วนฉันก็ไม่ค่อยกล้าออกความเห็นเท่าไหร่
จึงได้แต่นั่งฟังเงียบๆ 
 หลังจากได้ทานอาหารสุดพิเศษ(?)พวกเราก็เข้านอนทันทีเพียงหวังให้วันนี้ผ่านไปโดยเร็ว
โดยที่ไม่มีเหตร้ายเกิดขึ้น.............ทว่า คำขอของเรากลับส่งไปไม่ถึงพระเจ้า
 
ตู้ม!!

เราทั้งห้าตื่นขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงอะไรระเบิดด้วยความหวาดกลัว
เรารีบวิ่งไปดูต้นตอของเสียงทันที และดูเหมือนเสียงมันจะมาจากเต้นท์ของคุณครูผู้สอน

เต้นท์ของครูผู้สอน

ทันทีที่เราวิ่งมากลิ่นคาวของบางอย่างลอยมาแตะจมูก
'เลือด'นั้นเอง ฉันรีบห้ามเพื่อนทั้งสี่ของฉันไว้ เป็นไปตาม'เรื่องเล่า'ของรุ่นพี่จริงๆ
วันก่อนฉันได้ยินรุ่นพี่คนหนึ่งเล่าว่า นี้เป็นที่อยู่ของกลุ่มฆาตกรที่ชื่อว่าCreepypasta
กลุ่มฆาตกรที่โหดที่สุดในอังกฤษ มีทั้งปีศาจ วิญญาณ มนุษย์ 
ว่าแล้วก็ลากเพื่อนทั้งหมดมาหลบอยู่ที่หลังโขดหินขนาดใหญ่
และเล่าเรื่องพวกนี้ให้เพื่อนฟัง 
''เจอแล้ว!!!''
ทันใดนั้นชายผู้มีผิวสีซีดผมสีดำยาวประบ่าและปากที่ซีกขึ้นถึงใบหูก็ใช้มีดตวัดมาหวังให้โดนฉัน
ไม่สิ ตรงหัวใจมากกว่า!!
ฉึก!
โชคดีที่ฉันหลบทันมีคเลยโดนแค่ไหล่
''หนีไป!!!''
ฉันตะโกนไล่เพื่อนแต่พวกเขาไม่ไปแพรวกับเนยจับแขนทั้งสองข้างเขาไว้ส่วนมีคก็ปักตรงหัวไหล่ฉัน
ทว่า ทั้งสองกระเด็นออกไปชนต้นไม้กับโขดหินจนสลบไปส่วนขวัญกับปริมก็ขวนหาอะไรได้ก็เอามาสู้ทว่า
ปริมโชคร้ายที่เขามีมีคสำรอง เขาใช้มีคนั้นตลัดใส่ปริมทว่าดูเหมือนมีนั้นจะทื่อไปหน่อยแทงเข้าเนื้อแค่เลือด
ออก ทว่าด้วยความที่ตัวเล็กและเรี่ยวแรงไม่ค่อยจะมีเธอล้มลงไปทันที ส่วนขวัญนั้นโดนตรงที่ช่วงเอวและแขน
แต่ก็โชคร้ายไปอีกหนโดยที่ไม่ทันตั้งตัวเธอถูกชกตรงที่ช่วงท้องและสลบไปทันที ตอนนี้เหลือแค่ฉันและฆาตกร
แต่ว่าดูเหมือนเขาจะไม่สนใจและตั้งท่าจะใช้มีคแทงไปที่หัวของเนย ฉันใช้โอกาศที่เขาไม่ระวังดึงมีคที่ไหล่ออก
และพุ่งไปที่หลังเขาใช้มีคนั้นแทงไปที่หลังของเขาเพื่อช่วยเนยไว้ ทว่าเขาก็ไม่สะท้านและหันมา
ด้วยความที่เจ็บและเป็นห่วงเพื่อนฉันไม่วิ่งหนีและคว้ากิ่งไม้ที่อยู่แถวนั้นหมาจะแทงไปที่ตาของเขา แต่เขาก็
คว้าคอฉันไว้และยกให้ฉันลอยจากพื้น เขาบีบคอฉันแน่นมากและยังคงแน่นไปเรื่อยๆ แต่...ฉันไม่ยอมเหรอกนะ!!
ฉันใช้ขาของฉันถีบเต็มแรงไปที่ท้องของเขาแต่ก็ไม่สะท้านอะไร เขาใช่คนรึเปล่าเนี้ย!! แต่ฉัน.....เริ่มหน้ามืด.....หายใจไม่ค่อยออก.......ทันใดนั้นเหมือนสรรค์ส่งเพื่อนมาช่วยปริมที่ล้มลงไปลุกขึ้นมาและหยิบเอาเข็มขัดของเธอ(เข็มขัดตกแต่ง)พุ่งมารัดคอของเขา มันได้ผล!! เขาปล่อยมือจากคอฉันจนฉันร่วงลงมาและพยายามแกะเข็มขัดนั้นออกจากคอเขา ฉันหายใจเข้าออกรัวๆและเมื่อได้สติฉันใช้กรรไกรที่มีพุ่งเข้าไปข้างหน้าและแทงที่ดวงตาของเขา
และยังไม่พอฉันใช้กรรไกรจิ้มเข้าไปที่คอของเขารัวๆเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะตายและยังไม่พออีกฉันยังใช้กรรไกรกระหน่ำแทงไปที่คอของเขาทั้งแทงทั้งตัดไปมั่วๆจนหัวเขาหลุด
''ปริม!!''
จู่ๆร่างของปริมก็ล้มลงไป ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปหา
''ไม่เป็นไรๆ เหนื่อยน่ะ ว่าแต่......''
ปริมมองมาทางฉันและพูดต่อ
''เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนน่ากลัวขนาดนี้''
จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมาทำลายความเครียดจากการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดเมื่อกี้
อ้ะ....จริงสิ ตอนนี้เลือดเต็มตัวฉันไปหมดเลย เหม็นเลือดจังแหะ
''อืม.......''
แพรวและขวัญที่สลบไปก็ฟื้นขึ้นมายกเว้นเนยที่นอนสลบอยู่ พวกเธอสองคนตกใจที่เห็นสภาพฉันและชาย
ปากฉีกที่ตอนนี้หัวกระเด็นไปตกตรงขาของขวัญ
เราจึงเล่าเหตการณืที่เกิดขึ้นให้ฟัง และพยายามปลุกเนย เพื่อไปเก็บของและหาทางออกจากป่า
แย่หน่อยที่เราเข้ามาลึกมากถ้าเดินอาจใช้เวลาซักสองสามวัน ต้องเก็บของที่ยังใช้ได้ด้วยสินะ เฮ้อ 
ขอโทษนะ คนที่ไม่รอด

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เห้อ เหนื่อยเจ้าค่ะ ไรท์สาบานเลยว่าแอบอู้นิยายอื่นมาทำเรื่องนี้ค่ะ //มีคใครลอยมา///
แหะๆ และก็ขอขอบคุณเพื่อนๆที่โรงเรียนที่ให้ยืมตัวละครนะคร้าาา(จริงๆก็ไม่ได้ไปขอเหรอก)
และขอขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาด้วยนะคร้า ขอบคุณค่ะ//กราบรอบทิศ//

1เม้นต์ = แรงปั่นนิยาย

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

คำนิยม Top

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

คำนิยมล่าสุด

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

ความคิดเห็น