รับน้องสุดเหี้ยมยัยเจี๋ยมเจี๊ยมกลายพันธุ์

ลำดับตอนที่ #1 : ก่อนเปิดเทอม^-^

              

เหลืออีกหนึ่งสัปดาห์ ก่อนจะถึงวันที่ 11 มิถุนายนซึ่งเป็นวันเปิดภาคเรียน 

ของมหาวิทยาลัยชื่อดังอยู่ในกรุงเทพฯและเป็นวันที่ไอน์จะได้เข้ามาเรียนที่นี่ ไอน์สอบ

ได้ที่มหาวิยาลัยนี้ตอนแรกทางบ้านไม่ยอมให้มา เพราะไกลบ้านและไอน์ก็ไม่ค่อยออก

ไปไหนทำให้ที่บ้านเป็นห่วงแต่เมื่อเธอพยายามเกลี่ยกล่อมและมีญาติบางคนที่ช่วยพูด

สนับสนุน จึงยอมให้มาเรียนเธอมากรุงเทพฯ ก่อนมหาลัยเปิด 1 อาทิตย์เพื่อเตรียมความ

พร้อม ไอน์นัดกับเพื่อนคนหนึ่งชื่อเบท เขาเป็นเพื่อนที่เรียนมัธยมมาด้วยกัน เบทก็ได้

เรียนมหาลัยที่เดียวกับไอน์เช่นกัน การได้มาเรียนกับเพื่อนทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น เพราะไอน์

ไม่ค่อยไปไหนมาไหนคนเดียวไกลๆ แบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไปไหนกับเพื่อน

ไกล ๆ โดยไม่พ่อแม่ไปรับไปส่ง แถมครั้งนี้ไกลกว่าครั้งไหน ๆ ไอน์จึงตื่นเต้นเป็น

พิเศษ เธอไปขึ้นรถทัวร์ที่ขนส่งในตัวเมือง เบทรออยู่แล้วพอไอน์ไปถึงก็ขึ้นรถทันที

เพราะได้เวลาแล้ว ไอน์โบกมือให้ครอบครัว ทั้ง พ่อแม่ น้องสาว และน้องชายคนเล็กที่

มาส่ง เบทขึ้นรถจองที่ไว้ให้ไอน์แล้ว ไอน์นั่งข้างเบทที่จองที่นั่งหลังคนขับมา 3 ที่นั่ง 

ไอน์ส่งกระเป๋าให้เบทวางให้บนชันวาง ที่นั่งไม่อึดอัดมากนักไอน์ตัวเล็ก สูง ร้อยห้า

สิบกว่า คนส่วนใหญ่ที่ไม่รู้จักไอน์จะนึกว่าไอน์อายุสิบสองสิบสาม แต่จริงๆ ไอน์อายุสิบ

เก้าแล้ว เธอเพิ่งอายุครบสิบเก้าเมื่อปิดเทอมนี้เอง หลังวันเกิดเธอหนึ่งวัน ไอน์และครอบ

ครัวได้ไปเที่ยวเกาะ เธอถือว่านั่นคือของขวัญสำหรับเธอแล้ว เพราะปกติที่บ้านจะไปให้ความสำคัญกับวันเกิด บางทีไอน์ลืมไปด้วยซ้ำว่าเป็นวันเกิดจนเพื่อนโทรมาแฮปปี้

เบิร์ดเดย์ไอน์ถึงนึกขึ้นได้

          รถเริ่มเคลื่อนตัว ไอน์และเบทชะโงกตัวไปทางหน้าต่างพร้อมกับโบกมือให้กับ

ครอบครัว ไอน์เห็นแม่ของเบทยืนอยู่หลังครอบครัวของไอน์ รถวิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ไอน์ไม่

สามารถมองเห็นครอบครัวได้อีกจึงหันมาคุยกับเบท

                “แม่มาส่งเหรอ” ไอน์ถามก่อน

                “อืม….เด็กน้อยนะมาช้าจังเลยนึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว” เขาตอบ เบทเป็น

ผู้ชายที่ไม่สูงมาก เขาสวมแว่นตา เป็นคนเรียบร้อย และเรียนเก่งที่สุด ของรุ่น ไอน์อยู่

ห้องเดียวกับเบท ตอมมัธยมทั้งสาม แต่ไอน์ก็ไม่ได้เก่งเหมือนเบทเธออยู่ลำดับหลังๆ 

ของห้อง แต่ก็ยังอยู่ห้องหนึ่ง (ห้องKing) ไอน์ถูกเรียกว่า “เด็กน้อย” มาตั้งแต่ขึ้นมัธยม

ปลาย กลุ่มของเบทเป็นกลุ่มที่ตั้งฉายานี้ให้ไอน์ บอกว่าไอน์หน้าเด็ก ยังกับเด็กม.หนึ่ง 

ไอน์ไม่ได้โกรธอะไร (แอบดีใจ^-^) แต่ไอน์ไม่คิดว่าตัวเองหน้าเด็กอาจเป็นเพราะความ

เคยชิน

                “เบทให้ไอน์นั่งริมหน้าต่างได้มั๊ยอยากดูวิวข้างนอกนะ”ไอน์ถามขึ้น

                “ได้สิ”เบทพูดพร้อมกับลุกให้ไอน์นั่งที่เขา

                “ขอบใจนะ” ไอน์พูดรู้สึกห่างเหิน เพราะไอน์ไม่ได้สนิทกับเบทมากนัก ไอน์

อยู่อีกกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียนในห้อง

                “วันนี้อากาศดีนะ แต่ร้อนไปหน่อย” ไอน์พูด รู้สึกทำตัวเฉิ่ม ๆ 

                “ดูท่าทางฝนจะตกนะ” เบทพูดหันไปทางหน้าต่าง

                “อื้ม ....เราจะถึงกี่โมงเบท” ไอน์ถามเพื่อความแน่ใจ(หาเรื่องคุย)

                “อืมออกจากนี่ประมาณสี่โมงเย็น ถึงโน้นก็...เจ็ดโมงเช้า” เบทนั่งนับนิ้วเพื่อ

ให้แน่ใจ

                การเดินทางช่างเรียบง่าย แต่สำหรับไอน์มันดูตื่นเต้นทุกการเดินทาง ไอน์นั่ง

ดูไปตลอดข้างทาง คุยกับเบทไปด้วย ไอน์ถามโน้นนี่ไปตลอดทาง อยู่ๆ ข้างทางก็เริ่มมืด

ครึ้มอย่างรวดเร็ว เม็ดฝนเม็ดโตไหลไปตามแรงรถวิ่ง ไอน์มองอะไรข้างนอกไม่เห็นเลย 

ไฟในรถถูกเปิดขึ้นเพราะเริ่มมืดแล้ว ไอน์ชักเริ่มหิวแล้ว หลังจากความมืดข้างนอกเริ่ม

คลอบคลุมและฝนที่ตกจนมองอะไรข้างนอกไม่เห็น ทำให้น์หันมาสนใจท้องตัวเองที่เริ่ม

ร้องแทน