SF EXO - Married [KrisTao]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

beyo ng

ต่อมาจากช็อทฟิคตอนที่3 >>  PART3

มาๆ ต่อๆ แต่งงานๆ

เนื่องจากช็อทฟิคตอนนึงมันไม่พอจริงๆเลยต้องมาต่อในนี้ T^T ถ้างงก็คลิ๊กลิ้งไปอ่านก่อนเลยน่ะคฮ้ะ

ไม่สนุก งง ไม่ชอบ ต้องขออภัยด้วยน่ะฮ้ะ

 

THANK THEME

M U S I C CAFE : LUN LA

เนื้อเรื่อง

Name - Married
Rate - PG 13
Couple - KrisTao
Writter - Tua's Ai
Inspiration - Part3
status - loading


 

‘ในที่สุด.. ก็ถึงเวลาจบเส้นทางที่ยาวนานนี้เสียที’

          “พ่อเลย์…” เสียงแหบพร่าเรียกชื่อบุคคลที่โผล่ออกมาจากมุมมืด.. น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วยิ่งทะลักออกมามากขึ้น..

          น้ำตามากมายไหลรินจากดวงตา.. เจอแล้วสิน่ะ พ่อของเขา.. พ่อแท้ๆของเขา.. ทั้งๆที่เขาไม่เคยคิดจะตามหา..

.

.

.

.

.

          ภาพของพ่อแม่ลูกสามคนกอดกัน.. ให้ความรู้สึกอบอุ่นมาก

            คริสที่แอบดูอยู่นั้น น้ำตาไหลตามทั้งสามคนนั้น.. เขารู้สึกถึงความรู้สึกที่ดีใจอย่างประหลาด.. เขาตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป..

          ไม่ใช่เข้าไปขัดขวาง แต่เขาเพียงแค่ไม่สามารถทนเห็นน้ำตามากมายของจื่อเทาได้เพียงเท่านั้น..

          “ออกไปไอ้สูง!” เสียงตวาดจากลู่หานทำเอาคริสสะดุ้ง..

          “เอ่อ.. คุณแม่ครับ คือ..” คริสพยายามจะอ้าปากพูดแต่ก็ต้องเงียบไปเมื่อเห็นสายตาดุที่ส่งมาจากดวงตาของเลย์

            ความเงียบเข้าปกคลุม.. มีเพียงเสียงสะอื้นจากจื่อเทาเท่านั้นที่ยังคงดังอยู่ภายในห้อง

            “คริส.. นายได้กับเทาแล้วจริงๆหรอ” กลับกลายเป็นเลย์ที่ทำลายความเงียบนั่นลง ด้วยประโยคที่ตรงไปตรงมา..

            “ครับ” คริสยอมรับจากใจด้วยความสัตย์จริง..

          “ลูกเทา.. เมื่อกี้ที่พ่อฟังที่ลูกคุยกับแม่.. ลูกก็ไม่ได้ปฏิเสธคริสใช่ไหม..” เลย์หันมาถามลูกของเขาที่ร้องไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมกอด

            “…” ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เพียงการพยักหน้าน้อยๆเป็นคำตอบเท่านั้น

            “และคริส.. มาที่นี่เพื่อขอเทาจากลู่หานใช่ไหม?”

            “ครับ”

          “ก็ดี..” เลย์ยกยิ้มมุมปาก.. แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น.. “ฉันยกจื่อเทาให้..” พูดไม่ทันขาดคำ ลู่หานที่กอดจื่อเทาอยู่ด้วยกันก็ตีเข้าที่ไหล่ของเลย์แรงๆหนึ่งที

            “ไปยกลูกให้ใครเขาง่ายๆได้ยังไงกัน.. เราไม่รู้เลยน่ะว่าไอ้สูงนี่มันจะรักลูกของเราจริงๆหรือเปล่า” ลู่หานพูดให้เหตุผล

            “ก็เหมือนคุณกับผมนั่นแหละ.. แค่คืนนั้นคือเดียว.. แต่คุณกับผมก็อยู่ด้วยกันจนลูกโตได้ขนาดนี้แล้วนี่” เลย์ไหวไหล่เบาๆพลางทำหน้าทำตากวนภรรยาของเขา

            “เอ่อ.. ผม.. จะแต่งงานกับเทาได้เมื่อไหร่ครับ” คริสที่เงียบอยู่นานเอ่ยถามขึ้นมา

            “รอไปอีกสักชาติไหวไหมหล่ะ!” ลู่หานตะคอกใส่และกอดจื่อเทาให้แน่นขึ้นไปอีก..
 

.

.

.

          “ผมรอไม่ได้หรอกครับ..” คริสก้มหน้าพูด “ผมต้องรับผิดชอบจื่อเทา”

‘รับผิดชอบ’

‘รับผิดชอบ’

‘รับผิดชอบ’

‘รับผิดชอบ’

‘รับผิดชอบ’

‘รับผิดชอบ’

          เหมือนเครื่องเล่นกอเล่นซ้ำๆวนไปเวียนมาในหัวสองของจื่อเทา คำว่ารับผิดชอบงั้นหรอ? ทำไมจู่ๆมันทำให้เขารู้สึกถึงความคุ้นเคยอีกแล้ว..

          ไม่เข้าใจจริงๆ

            จื่อเทาหยัดตัวขึ้นก่อนปาดน้ำตาออกจากดวงตาที่ตอนนี้แดงก่ำ เนื่องจากการร้องไห้เป็นเวลานาน

            “เทา.. ลูก..” ลู่หานกำลังจะอ้าปากถามจื่อเทา แต่ก็โดนขัดขึ้นมาก่อน

            “ผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนน่ะครับพ่อ แม่ ขอผมอยู่กับตัวเองก่อนน่ะครับ” จื่อเทาหันไปบอกลย์และลู่หาน ก่อนหันไปบอกกับคริส “มันอาจจะเสียเวลาน่ะ.. แต่ตอนนี้ กลับไปก่อนเถอะ” เทาพูดเสียงอ่อน.. แลวเดินไปตามทางเข้าห้องนอนของตัวเองไป

            “ไอ้สูงอย่าเพิ่งไป!” ร่างโปร่งของหยุดกึก.. เสียงลู่หานค่อนข้างดัง

            “ถึงจื่อเทาจะต้องแต่งงานกับแกจริงๆ ฉันก็ยังไม่ยอมรับแกหรอกน่ะ!” ลู่หานตะคอกใส่หน้าคริส

            “ถึงคุณแม่จะไม่ยอมรับผมจริงๆ ผมก็ต้องแต่งงานกับเทาจริงๆน่ะ!” คริสพูดและรีบเดินออกไป เพราะคาดว่าอีกไม่นาน….

          “ไอ้สูง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” อย่างที่คิดไว้เลย J

.

.

.

          จื่อเทานอนคิดกับตัวเองอยู่บนเตียงขนาดกลางสีดำเรียบ เขานอนหัวติดหมอน แต่หัวสมองของเขานั้นคิดเรื่องต่างๆนานาไปนอกโลกเสียแล้ว

เขาไม่ได้คิดมากเรื่องที่จู่ๆลู่หานกับเลย์จะเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของเขา แต่ที่คิดไม่ตกคือเรื่องของความรู้สึกแปลกๆ ความคุ้นเคยที่รู้สึกน่าอบอุ่นใจอย่างประหลาด..

“เฮ้อ.. ทำไมน่ะ” จื่อเทาพูดกับตัวเองก่อนหลับตาเรียวของตนเองลง 

.

.

.

จื่อเทาลูบใบหน้าของจักรพรรดิอู๋ ดวงตาเรียวจ้องเข้าไปในดวงตาอีกคู่ พยายามถ่ายทอดความเศร้า ความรู้สึกผิด และความรักเข้าไปผ่านดวงตาคู่นั้น..

“ชาติหน้าข้าขอให้ข้าเจอเจ้าอีกน่ะ..” จื่อเทาพูดพลางน้ำตาไหลอาบแก้มใส

จักรพรรดิอู๋รับรู้และรู้สึกได้ดี.. เขายิ้มอยางอ่อนโยนให้จื่อเทา ใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายจะสิ้นสุดลง

ชาติหน้างั้นหรอ           ..

ถ้าชาติหน้ามีจริง..

ข้าขอให้เจ้า.. เกิดมาเพื่อข้า..

ได้พบ.. ได้เจอ..

และได้รัก

โดยไม่มีอุปสรรคหรือการพรากจากกันเลย..

            “เฮือก!!!!!!!!!!!!!!” จื่อเทาสะดุ้งขึ้นมาจากเตียง..

          ความฝันงั้นหรอ? ทำไมมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน.. ความเจ็บปวดหนึบที่หัวใจ.. ความโหยหา.. ความคิดถึง.. และการเฝ้าหรอ..

          คริส

          ชื่อหนึ่งปรากฏในสมองของจื่อเทา เขาสะบัดหัวเบาๆไล่ความคิดนั้นออกไปก่อนล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

.

.

.

          ห้องนอนโอ่อ่าหรูหรา.. ตกแต่งด้วยของตกแต่งอย่างดีราคาแพง ชายสองคนนอนอยู่บนเตียงใหญ่นั่น

            “ลู่หาน..” เลย์เรียกชื่อคนรักในอ้อมกอดของตนเองเบาๆ

            “หืม?” ลู่หานช้อนตาขึ้นมอง

            “นานแล้วน่ะที่ไม่ได้นอนกอดกันบบนี้..” เลย์พูดก่อนหอมปี่แก้มของลู่หานเบาๆ

            “นั่นสิน่ะ.. ก็ตั้งแต่จื่อเทาจำความได้ เราก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยนี่” ลู่หานพูดพลางยิ้ม

            “ระลึกความหลังกันดีไหม?” เลย์พูด แต่สีหน้าตอนนี้ออกไปทางแนวกะล่อนนิดๆ

            “บ้าหรอ -//-” ลู่หานที่ถูกขอแก้มมีสีแดงระเรื่อขึ้นอย่างชัดเจน

            --- NC รอไปก่อนแปปนึงน่ะฮ้ะ -,,- ---

.

.

.

“ลู่หาน” เลย์เรียกชื่อคนรักอีกครั้งหลังจากผ่านการระลึกความหลังมาไม่นาน

            “อะไรอีก ฉันเพลียแล้วน่ะ” ลู่หานพลิกตัวกลับมาพูดกับเลย์

            “ทำไมถึงไม่ยอมรับคริสหล่ะ” เลย์ถามและจ้องตาลู่หาน

            “เฮ้อ… เลย์.. ตั้งแต่จื่อเทาเกิดมาจนโต.. เทาลูกของเราไม่เคยรักใครเลยน่ะ จื่อเทาไม่เคยเรียนรู้ถึงความเจ็บปวดเวลาโดนทิ้งหรอกน่ะ” ลู่หานพักหายใจสักครู่ “เพราะฉะนั้น.. ฉันกลัว.. กลัวว่าลูกจะโดนทิ้งและต้องเสียใจ ความสัมพันธ์ของคริสกับเทามันเกิดขึ้นเพียงข้ามคืน เราไม่รู้เลยน่ะ ว่าคริสจะรักจื่อเทาจริงๆหรือเปล่า”

          “คริส.. ตั้งแต่ผมรู้จักเขามา เขาก็ไม่เคยคิดจะพาใครเข้าบ้านด้วยซ้ำน่ะ จื่อเทาดูเหมือนจะเป็นคนแรกที่มันอยากที่จะพาเข้าบ้านขนาดจะแต่งงานด้วย”

          “แต่…”

          “ไม่มีแต่หรอกลู่หาน.. ถึงจื่อเทาจะไม่เคยรับรู้ความเจ็บปวดเวลาโดนทิ้ง แต่ผมมั่นใจว่าคริสจะไม่ทิ้งจื่อเทา แววตาของเขาพูดแบบนั้น” เลย์พูดกับลู่หาน “เหมือนกับผมที่ไม่มีวันทิ้งคุณ”

          เลย์ช้อนหน้าของลู่หานก่อนมอบจูบอันแสนอ่อนหวานและอบอุ่นละมุนเหมือนมันกำลังจะทำให้ลู่หานลอยออกไปท่ามกลางความสุข..

          “ฉันจะให้โอกาสคริส” ลู่หานพูดเมื่อเลย์ถอนจูบ..

.

.

.

          75% มันยังไม่จบง่ายๆหรอก -,,-