บทความ+สัญลัก<ใช้ส่งE-Mail,Hi5>

ลำดับตอนที่ #7 : ขอฉันยืนตรงนี้ ได้หรือเปล่า

แม้เธอจะหวั่นไว ... ฉันก็ขอหวั่นใจไปกับเธอ
แค่เพียงครั้งที่ใจเผลอ...ฉันก็ไม่อยากให้เธอต้องเดียวดาย 

.. ข อ ฉั น ยื น ต ร ง นี้ ไ ด้ ห รื อ เ ปล่ า ..
ฉันจะช่วยเป็นสายลมแผ่วเบา...ที่ไร้ความหมาย
ฉันจะอยู่เพื่อรับฟัง..ให้เธอได้ระบาย
จนกว่าน้ำตาจะเหือดหาย
และความเศร้าจะย่างกลายตายจากเธอ 

.. ข อ ฉัน ยื น ต ร ง นี้ ไ ด้ ห รื อ เ ป ล่ า ..
แค่ชั่วครู่ชั่วคราว...พอที่คนปวดร้าวเลิกพร่ำเพ้อ
จะรับฟังฉันได้ไหม...หากฉันมีคำปลอบใจมาให้เธอ
เมื่อใดที่ความช้ำเหม่อ... มันไม่มาให้เธอเจอะเจอฉันก็พอใจ 

.. แ ล้ ว ฉั น จ ะ ก ลั บ ไ ป ยื น ต ร ง ที่ เ ก่ า ..
ตรงที่ไม่มีคำว่าเรา...มีแค่ความว่างเปล่าชิดใกล้
แต่ฉันจะขอกลับมา...ในวันที่เธออ่อนล้าไม่เหลือใคร
กลับมาอยู่เป็นเพื่อนใจ...จนกว่าเธอยิ้มได้
ฉันก็จะยอมจากไปแต่โดยดี