[Saint seiya]Fairytale?

ลำดับตอนที่ #2 : หน้าที่ 2 : เมื่อเรื่องราวเริ่มต้น

บทที่สอง
เมื่อเรื่องราวเริ่มขึ้น



"ว้ากกกกก!!!"

โครม....


"เเง่ะ เจ็บอ่ะ...."เสียงครวญครางอันน่าสงสารเป็นอย่างยิ่งดังขาดๆหายๆเหมือนคนใกล้จะตาย มือของซกาสิ่งมีชีวิตนามว่าเลโอ ไอโอเรียกระเสือกกระสนยันพื้นพาสังขารตัวเองขึ้นมาหาออกซิเจนอย่างลำบากยากเข็ญ

"เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย...?"รอบๆตัวเขาตอนนี้มีเเต่ต้นไม้ ต้นไม้ เเล้วก็ต้นไม้ ทัศนียภาพดูคล้ายป่าโกงกางเเถวท้องถิ่นภาคอีกสานเล็กน้อย(ไม่ใช่...)หัวสีน้ำตาลหมุนไปรอบๆ พยายามใช้สมองอันน้อยนิดประมวลผล


จำได้ว่าพี่คว้าคอเสื้อไปเเล้วก็ร่วงมาอยู่ที่นี่...?

สรุปคือเราโดนอีเอ็มเอสข้ามมิติมาสินะ- -....พี่บ้า

ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะเดินไปเรื่อยๆ เผื่อว่าจะเจอบ้านคนหรืออะไรซักอย่างที่ทำให้เขากลับเเซงทัวรี่ได้

ไอ้มังกรไร้สมองอยู่ดีไม่ว่าดีไปล้อซาง่ามันทำซากอะไรฟร่ะ...มันอยู่ของมันดีๆไปเจือกกะเค้าเฉยเลย น่าสงสารอะโฟรดิตี้เห็นหน้ามันทุกวันไม่พอ ยังต้องมาเจอมันพร้อมกันสองคน สงสัยเเกคงจะทำเวรกรรมอะไรไว้ชาติก่อนล่ะมั้ง(บ้านมันก็อยู่ติดกะวิหารเคียวโก เดินขึ้นเดินลงเห็นหน้ากันวันละสิบรอบ)

"ขอให้นายได้เเฟนเป็นผู้หญิงละกันนะ"คำอวยพรเเทนความสงสารส่งให้หนุ่มหน้าสวยร่วมอาชีพ ก่อนที่ดวงตาจะหรี่ลงด้วยประกายอาฆาต

"...ส่วนไอ้สองตัวนั้นถ้ามันลำบากกันนักก็ให้มันไปได้กันเองซะเลย"










"ฮ้าดดด เช่ย!!!!"

"เป็นอะไรซาง่า?"เคียวโกหัวน้ำเงินสูดน้ำมูกฟืดๆ พลางคว้าทิชชู่มาเช็ดท่ามกลางสายตานับสิบที่จ้องมองเขามาได้กว่าครึ่งค่อนชั่วโมงเเล้ว

"โดนไอโอเรียด่าล่ะมั้ง?"น้องชายหน้าตากวนบาทาออกมาตอบเเทน ดวงตาสีเขียวเข้มฉายเเววเป็นกังวลเล็กน้อย ถึงเเม้ใบหน้ายังจะดูสนุกสนานเเต่บอกตรงๆว่าสถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายเต็มทน บรรยยากาศตรึงเครียดถึงขั้นระเบิดคอสโมได้

"ตกลงนายส่งไอโอเรียไปที่ไหน?"คำถามเเทงใจดำลอยมาปักหัวเป็นรอบที่่สิบ เเละอีกหลายสิบที่ผ่านมา มือเรียวกุมขมับด้วยความปวดหัว

"ไม่รู้ เวลาเเกจะส่งใครไปตาย เเกกำหนดพิกัดกันด้วยเหรอ?"ใครมันจะนั่งจิ้มพิกัดโลกทุกครั้งล่ะ อีกอย่างนี่มันไปถึงต่างมิติมันจะไปโผล่โลกไหนยังไม่รู้เลย เเล้วเเบบนี้จะไปตรัสรู้ได้ยังไงว่ามันอยู่ที่ไหน

"เหอ...? เเต่ชั้นกำหนดนะ"เซนต์อาริเอสขมวดคิ้วเล็กน้อย

เเหงสิ...ขืนเเกไม่กำหนด มีหวังตกจามิลตายสิวะ!...เสียงในใจดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน ไม่นับบางครั้งที่มันพาไป เเต่เสือกไม่มีทางกลับ ทิ้งชาวบ้านเค้าไว้บนยอดเขาไม่ตกเขาตายก็จริง เเต่มันไม่มีทางลง

"อย่าคิดมากเลย ชากะยังกลับเองได้เลย ไอโอเรียก็ต้องทำได้สิ"อันเดบารันพยายามให้กำลังใจไอโอรอสที่นั่งหน้าดำคร่ำเครียด อยู่ข้างๆโดโกเเละชูร่า เจ้าของวิหารคนครึ่งมาเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตื้นตัน

"ขอบใจนะอันเดบารัน เเต่มันจะทำได้อย่านั้นเร้อ?"ประโยคท้ายดูเเกจะสบประมาทเล็กน้อยนะ...?

"เอาน่า มันก็ต้องใช้สมองบ้างนั้นเเหล่ะ"ชายชราหน้าเด็กเเห่งเทือกเขาโกโรโฮ เอ่ยขึ้นเบาๆขณะนั่งจิ้มมือถือเล่นฆ่าเวลา คำพูดของโดโกถึงกับทำให้เซนต์ทั้งหมดหันมามองได้

"น่าจะพูดมากกว่าว่ามันมีสมองรึเปล่ามากกว่านะ?"






"ฮ้าดดด เช่ย!!"

ตลก....ร่างสูงเช็ดจมูกลวกๆ ใจพาลคิดไปถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาจาม...สงสัยไอ้พวกนั้นเเหงเเซะ...สายตาสอดส่องอย่าหงุดหงิด เดินมาได้ค่อนชั่วโมงเเล้วยังไม่พบอะไรมากกว่าต้นไม้เช่นเดิมส่งผลให้เซนต์ผู้มีความอดทนเริ่มหมดความอดทน
ก่อนที่จะตัดไม้ทำลายป่า ดวงตาที่หงุดหงิดพลันเหบือบไปเห็นอะไรบางอย่าง อะไบางอย่างที่คุ้นตา

หัวสีชมพู.....?

"หรือว่า...?"เเสงเเห่งความหวังพาให้พุ่งทะลุไปยังเป้าหมายในทันใด เรือนผมสีชมพู่อ่อนหันขวับมาด้วยอารามตกใจ ใบหน้าที่คุ้นเคยก็พลันปรากฏเเก่สายตา

"มู...นายจริงๆด้วย งั้นที่นี่ก็คือเเซงทัวรี่น่ะสิ!!"เจ้าของนามดูตกตะลึงเล็กน้อย เเต่ในขณะที่กำลังดีใจนั้นเจ้าสิงโตเคราะห์ร้ายคงไม่ได้สังเกตุอะไรบางอย่างในตัวเพื่อนรักที่เปลี่ยนไป...

ดวงตาของมูหรี่ลงเล็กน้อย ดูไม่สนใจต่อเสียงโหวกเหวกของฝ่ายตรงข้ามเเม้เเต่น้อย

"เฮ้! มู..?"


"จับมัน!!!"