คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : หน้าที่สิบเอ็ด : ชัตเตอร์กดติดวิญญาณ
หน้าที่สิบเอ็ด
: ชัตเตอร์กดติดวิญญาณ
เเสงสว่างริบหรี่ทิ่มเเทงพาให้เปลือกตาเปิดขึ้นตามธรรมชาติ ดวงตาทั้งสองข้างกระพริบถี่ๆให้ชินกับเเสงเบื้องหน้า ไม่มีความคิดในอยู่ในสมองทั้งสิ้น เหลือเพียงความปวดหนึบที่หัวราวกับถูกกระเเทก
เเรงๆก็ไม่ปาน
"ที่นี่ที่ไหนอ่ะ....?"ครั้งที่เเล้วที่ไอโอเรียลืมตาขึ้นมาเเลวไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ทีไหน มือใหญ่ลูบตัวเองเบาๆ พลางกวาดตามองไปรอบๆ ที่ๆเขานั่งอยู่น่าจะเป็นห้องโถงของคฤหาสน์ที่ไหนซักเเห่ง ทางเดินปูพรมเนื้อดี ตามผรังสองด้านตบเเต่งด้วยรูปวาดประปราย หน้าต่างบานใหญ่ดูน่าจะราคาเเพงไม่หยอก เสาต้นใหญ่สลักลายสวยงามตั้งเรียงกันเป็นเเถบ เฮ้ย...
เเล้วทำไมมันมีรอยหั่นครึ่งหยั่งงั้นด้วยวะ...-A-"...? มือตกผล็อยลงมาจากศรีษะไม่รู้ตัว ใบหน้าสุดเอือมมองเสาที่ครึ่งนึงติดพื้นอีกครั้งติดเพดานอย่างสังหรณ์ใจไม่ดี มีเพียงช่องวางไม่กี่เซนที่เเสดงให้เห็นว่ามันโดนผ่า
พระเจ้าช่วย คิดเหมือนชั้นมั้ยเหมียวสตรอเบอร์รี่?
"ข้าคิดเหมือนเจ้าอ่ะเหมียวมิ้นท์...เเล้วก็คิดด้วยว่าเจ้าน่าจะนอนต่อ-"-lll"เสียงหอบฮั่กๆ ดังมาจากด้านหลัง คิ้วที่ไม่เคยตบเเต่งกระตุกถี่ชนิดกล้ามเนื้ออักเสบ ลางสังหรณ์ในใจเริ่มมากขึ้นไปทุกที ย้ำเตือนถึงสมองว่ายังไงๆ.....
ใบหน้าเซ็งโลกค่อยเบือนไปด้านหลังช้าๆ ภาพสองร่างอันคุ้นเคยปรากฏไม่ชัดเจนนัก เเต่เสียงเนี่ยมาก่อนตัวเลย....
"ไอ้มี่เเกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!"
โครม!!!! เสาตามทางถูกฟันจนหลุดลงมาเป้นชิ้นตามกันติดๆ ตามด้วยร่างของใครบางคนที่สมองไม่ทันจะคิด สถานการณืไม่ต้องอธิบายครับ....
"เฮ้ย!!!! ไอโอเรี๊ย~!!!! หลบด๊วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน=[]=!!!!!"
กูกะเเล้ว.....
อืม.....จะลืมตาดีมั้ยฟระ...?
.............
.......
....
..
.
"ถ้าไม่ตื่นเตรียมตัวใส่ชุดพริตตี้เคียวน์ได้เลย"
...........
.......
....
..
..
.
"อย่า!!!! ตื่นเเล้ว=[]=!!!!!!"
"=_____,=+"
"เล่นไรอ่ะปู่= =" "มือสองข้างกำขอเสื้อเเบบตุ้มๆต่อมๆ ขนลุกขึ้นมาเต้น no body เมื่อพบสายตาเเบบ something wrong ของโดโก คนด้านข้างเเสยะยิ้มพลางลดมือกับโลลิต้าเคียวน์ไวท์ไซส์อันเดบารันใส่ได้ลง
"เปล่า...เเค่คิดว่าคงจะเหมาะกับเเกน่ะ=____,="มือซ่อนกล้องดิจิตอลด้านหลังกลับไปอย่างเเนบเนียน ไอโอเรียรีบกลัดกระดุมที่ถูกปลดกลับเข้าที่ อารมณ์ประมาณคนพาตัวเองขึ้นจากเหว ดั่งเช่นถูกอัลเธมิทเเปลงเพศก็ไม่ปาน
"เมื่อกี้มันอะไรอ่ะปู่ เล่นเอาสลบเหมือดเลย- -" "
"บอกว่าอย่าเรียกปู่=[]=!! ไรเดอร์คิก!!!!"
ส่งผลให้ผู้บาดเจ็บกลิ้งลงไปจูบพื้นพสุธาอย่างงดงาม ขนาดเป็นถึงโกลด์เซนต์ยังเอาตัวรอดเเทบไม่ได้ เป็นคนปกติคงโดนจับใส่ชุดพริตตี้เคียวน์เพราะหลับไม่ตื่นไปเเล้วมั้ง
"ขอบคุณสวรรค์เหอะที่ร่างกายยังครบ 31= =..."ใบหน้าเคร่งเครียดเย้ยหยันด้วยความจริงใจ(?) เครื่องหมายเควสชั่นมาร์คเริ่มลอยเต็มห้อง(ไม่ฮาอ่ะปู่....// เออ รู้เเล้วว่าเเป้ก= =)
"อีก 1 หายไปไหนอ้ะ= =...."
"ไม่ได้หายเเต่เเกไม่มี...."เสียงถอนหายใจพรืดเยี่ยงคนปลงตก ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นเขามากกว่า
"อะไรอ่ะปู่...?"
..............
.........
.....
...
...
..
"สมอง"
"ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! ริบบิ้นสตรอเบอร์รี่ซับพลาย!!!!!"
"เสียงอะไรน่ะ...?"ใบหน้าเย็นชาหันกลับไปมองตามเสียงปริศนา ท่ามกลางความปลงของคนด้านหน้า มิโร่ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินนำไปโดยไม่สนความวุ่นวายเบื้องหลัง
"มาจากห้องที่สหายเจ้าพักอยุ่ไม่ใช่หรือ?"เอลซิดถามโดยไม่ละสายตาออกจากอะไรต่อมิอะไรที่เริ่มกระเด็นกระดอนออกมา
"อย่าสนใจเลยครับ อยู่ไปก็อันตรายเปล่า"เสียงหลานรักเริ่มห่างออกไปทำให้ผู้เหมือนโกลด์เซนต์ต่างโลกจำต้องเดินตาม
ไม่ใช่อันตรายที่ร่างกายนะ....เเต่เป็นที่สมอง= ="
"เจ้าจะไปทำอะไรที่อควาเรียสหรือมิโร่?"เป็นคำถามที่ทำให้คนข้างหน้าหยุดได้ ความเงียบโรยตัวเข้าปกคลุม เนิ่นนานนักกว่าชายหนุ่มจะยอมเอ่ยปากตอบ ทายาทเเห่งสกอร์เปี้ยนเบือนหน้ามาด้านหลัง ฉายให้เห็นเเววตาเด็ดเดี่ยวที่เหมือนกับใครบางคน
ใครบางคนที่ไม่อาจจะลืมได้โดยง่าย....
"ข้ามีสิ่งหนึงที่ต้อง...."
"อย่าตอบว่าตามหาหัวใจ มันฟังไม่ขึ้น= ="
" = =" ท่านดูรักนี้ที่ปลายฟ้ามากไปรึเปล่าครับ?"ใบหน้าหล่อคมเบี้ยวไปเล็กน้อย
"เปล่า....เเค่เคยมีคนใช้มารอบนึงเเล้ว"ดวงตาคมกริบส่อเค้าเเห่งความเซ็งอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาโจทก์หัวเราะเเห้งๆมาให้
"เอาเถอะครับ- -lll ท่านยังเก็บสิ่งนั้นไว้หรือไม่?"มิโร่ปรับสภาพตัวเองให้กลับสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง คราวนี้ดวงตาไม่มีคำว่าล้อเล่นอีกต่อไป เช่นเดียวกับผู้มีศักดิ์เป็นอาซึ่งละทิ้งความเบื่อหน่ายออกไป
"เจ้าหมายถึงสิ่งนั้นสินะ......?"
"....ครับ สิ่งที่ให้สยบเเผ่นดินอควาเรียส"
โครม ผัวะ ตูม ตูม ตูม พลั่กกก!!!
"อ่อยย....."ก้นหอยสองอันหมุนวนอยู่เเทนที่ลูกกะตา ตามด้วยขาชี้ฟ้าโชว์บั้นท้ายกางเกงเเทบหลุดเซ็กซี่กระชากใจเเม่ยก ไอโอเรียขยับตัวให้ออกจากท่าเอาศรีษะโหม่งพื้น พร้อมปัดมือไล่กลุ่มดาวทั้ง 88 ออกจากวงโคจรรอบหัวตัวเองด้วยความมึนงง
"จะเล่นกับข้าเร็วไปอีก 100 ปีเฟ้ย"ตาชั่งมากประสบการณ์หัวเราะหึหึตบท้าย พลางมองภาพน็อคค้างของรุ่นน้องด้วยความสะใจ
"ต้อง 200 ปีดิปู่"
ผัวะ!!!!!!
"ยังอยากมีชีวิตอยู่มะ?= ="รอยยิ้มอำมหิตส่อเค้าจะรุนเเรงขึ้น คทาโดเรมีในมือควงไปมาทำเอาเลือกที่ติดกระเด็นติดตามผนังสร้างความสยดสยองเเก่ผู้ผ่านทางใช่ย่อย
"หือ?"ระหว่างที่เหยื่อผู้เคราะห์ร้ายกำลังมองหาทางหนี สายตาอันเอือมโลกาเหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า ใบหน้าเปื้อนเลือดพลันซีดเผือก เหมือนผิวหนังจะสูบเลือดกลับ
"ปะ....ปู่....=[]="นิ้วมือสั่นระริกชี้ตรงไปยังวัตุที่อยู่ไม่ไห่งจากตัวนัก พาให้โดโกหันไปมองตาม
"ซวยเเหล่ว=[]=!!!!"
"ไม่ต้องบอก กรูเห็น=[]=!!!"
กรอบรูปทองคำขนาดใหญ่ ประดับด้วยคริสตัลสีน้ำเงินเลอค่า ฉลุสายดอกไม้เลื้อยพันไปตามสันทั้งสี่ด้าน ด้านบนสุดมีเเผ่นทองคำสลักตัวษรที่เลือนลางจนมองเเทบไม่ออก เเสดงถึงอายุได้เป็นอย่างดี รูปสีน้ำมันชั้นดีของใครบางคนใส่ไว้ด้านในอย่างบรรจง เเน่นอนว่ามันย่อมเป็นวัตถุที่มีราคาเเละควรเห็บรักษา เเต่ทว่า....
"มันเเตกเเล้วอ่ะ= =...."สองโจรมองคริสตัลที่กระจัดกระจาย กับตัวภาพที่ขาดออกจากกันอย่างไร้สิ้นซึ่งคำอธิบายใดๆ มีเพียงความเงียบที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
"ทำไงดีอ่ะปู?"อีกครั้งที่ไอโอเรียถูกความเครียดครอบงำ คิ้วสองข้างขมวดมุ่นจนซาง่าเเทบจะเรียกพ่อ
"ปุ่?"เสียงห้าวเรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อคนข้างตัวไร้ปฏิกิริยาตอบรับ
".........."
"อะไรนะหลานรัก?=_____,="สายตาที่เปลี่ยนมุมพบกันร่างของโดโกที่กำลังเก็บชิ้นส่วนคริสตัลใส่กระเป๋าอย่างมันส์มือ
"เครียดหน่อยดิปู่=[]=!!!!!"เรียลุกขึ้นมาว๊าก ใบหน้าละเหี่ยใจของไลบ้ราเซนต์ส่ายๆไปมา พลางกระชับสำลีอุดหูให้เเน่นหนา
"ก้เอากลับไปเเขวนเเบบเดิมดิ- -"มือที่จับกล้องสโตรคเป็นนิจปรับตะขอให้เข้าที่ พฤติกรรมของโดโกทำให้สิงห์โตน้อยจำต้องเอากรอบรูปไปเเขวนตามเดิม เวลาผ่านไปพอสมควรกว่าจะปะติดปะต่อชิ้นส่วนที่กระเด็นกระดอนให้กลับมาเหมือนเดิมได้เท่าที่ความสามารถจะมี
"เเค่นี้พอเเล้วมั้ง?"ความจริงคือมันทำมากกว่านี้ไม่ได้เเล้ว อาคันตุกะทั้งสองมองกรอบพร้อมรอบร้าวเเละสก็อตเทปที่กลางใบหน้าของภาพเงียบๆ
"ยังเอียงอยู่นิดหน่อยอ่ะเรีย ปรับให้เข้าที่ด้วย เดี๋ยวข้าขอไปสอดเเนมไอ้มี่ก่อนล่ะ= ="ท่านปู่พูดเสร็จก็เดินหนีไปทิ้งให้เหมียวน้อยเสียวสันหลังอยู่คนเดียว อันว่าเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น โดโกคนไหนก๋ไม่ต่างกันเลยจริงๆ มือสองข้างพยายามประคองกรอบรูปให้ตรงที่สุดเท่าที่จะทำได้
เเปะ......
"หา?"ผลจากการเลื่อนมันทำให้อะไรบางอย่างหลุดออกมา ดูท่างานนี้ไมเกรนจะกินเสียเเล้ว
ขออย่าให้เป็นอะไรที่มันสำคัญเล้ย......สาธุ เซนต์หนุ่มก้มตัวลองไปหยิบวัตุปริศนาที่ปลายเท้าตัวเองด้วยหัวใจที่ใกล้วายเต็มเเก่
"รูปเหรอ?"บุรุษพระเจ้าไม่เข้าข้างพลิกๆกระดาษเก่าคร่ำคร่าในมืออย่างฉงน ดูเหมือนกระดาษสีน้ำตาลใบนี้จะเป็นภาพวาดไม่ก็ภาพถ่ายของใครบางคน ดวงตากลอกขึ้นไปมองภาพด้านบนโดยอัตโนมัติ
สงสัยจะหลุดออกมาจากหลังกรอบ.....
บุรุษใบหน้าคมสัน ผมสีทองหยักศก ดวงตาสีเเซฟไฟร์ดูน่าเกรงขาม สวมเครื่องเเต่งการสีดำสนิท ประดับด้วยทองคำเเละอันญมณี ดูรวมๆเเล้วเหมือนมิโร่อยู่ไม่น้อยทีเดียว เพียงเเต่ดูอายุมากกว่า เเล้วก็สก็อตเทปลายโตเกียวเหมียวๆที่จมูกอ่ะนะ= =....
เทียบกับภาพในมือ ถึงเเม้จะเลือนลางอยู่มาก เเต่เจ้าของภาพมีผมสีเข้มยาวตรง ส่วมเสื้อผ้าเนื้อบางสีอ่อน ตรงใบหน้าค่อนข้างจะหายไปเป้นส่วนมาก เเต่พอจับเค้าได้ว่าน่าจะเป็นผู้ชาย
"ใครหว่า.....?"
"เฮ้ย!! เรียมี่เสร็จธุระเเล้ว!!!!"!เสียงเเหกปากเรียกของเพื่อนร่วมขบวนการทำให้เจ้าของนามรีบดึงผ้าม่านกำมะหยี่มาปิดเเล้วเร่งฝีเท้าไป โดยเผลอหยิบเอาภาพปริศนาเก็บเข้าไปในเสื้อ โดยไม่ทันสังเกตุว่ามันมีชื่อของใครบางคนติดอยู่....
"ไงมี่เสร็จเเล้วเหรอ?"มิโร่เบือนหน้ามามองพลางยิ้มให้ ในมือถือกล่องอะไรบางอย่างไว้เเนบตัว
"เสร็จเเล้ว เดี๋ยวคืนนี้ค้างที่นี่ก่อนเเล้วพรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทาง"เเมงป่องสวรรค์พูดตามประสาเจ้าบ้านที่ดี พลางเดินนำพาสองเกลอไปดูห้องพักสำหรับค้างคืน
"เอ่อ....มิโร่ รูปใหญ่ๆตรงโถงทางเดินอ่ะของใครเหรอ?"อีกไม่ไกลจะถึงห้องสำหรับเเขก ก่อนจะเเยกกันเพราะมิฌร่ต้องกลับไปนอนห้องตัวเอง ไอโอเรียจึงตัดสินใจถรามขึ้นก่อน ซึ่งทำให้โดโกสำลักน้ำลายเลยทีเดียว
"อ๋อ ปู่ข้าเอง สกอร์เปี้ยน คาลเดียร์"มี่หันมาตอบ พลางผลักประตูไม้สีขาวขอบทองเผยให้เห็นห้องพักหรูหรา เจ้าของห้องคนใหม่มองนู่นมองนี่ซักพักเเล้วอ้าปากถามต่อ
"เเล้วท่านไปไหนเเล้วอ่ะ?"
"....ไม่อยู่เเล้ว"เขาตอบโดยไม่หันไปมอง ราชสีห์ทองคำมองเเผ่นหลังของเพื่อนที่จัดข้าวจัดของอยู่เงียบๆ "ขอโทษนะมิโร่..."
"ไม่เป็นไรหรอก คืนนี้นายพักห้องนี้นะ ส่วนปู่เดี๋ยวเปิดห้องข้างๆให้"เจ้ามี่โบกมือส่งๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องกับโดโกไป มหาโจรหน้าใหม่มองบานประตูที่เหลือช่องว่างเพียงเล้กน้อยด้วยความอึดอัด
"เดี๋ยวก่อนมิโร่"บานประตูที่กำลังจะปิดเปิดออกอีกครั้งพร้อมสีหน้าสงสัยของมิโร่
"เเล้วมันสำคัญมากป่ะ?"
"มากดิ รูปของท่านปู่ตอนครองราชย์เลยอ่ะ"สายตาจ้องมองไปที่ไอโอเรียด้วยความงุนงง ทำให้ไม่สังเกตุใบหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มของโดโก
"เเล้วถ้าเเตกจะเป็นอะไรรึเปล่า?"
"ถามทำไมอ่ะ?"นิ้วเรียวเกาหัวเเกรกๆกับคำถามของเพื่อนรัก
"เอ่อ...ก็"
"ใครมันบังอาจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
-----------------------------------------------------
จบตอนนี้ซะที รู้สึกว่าเขียนยาว?
ความคิดเห็น