ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Reason[Kanon]
Reason
[Kanon]
เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคน....
"งั้นหรือ? ไอโอรอสได้เป็นเคียวโกสินะ"เสียงก้องในวิหารกว้างใหญ่ อีกฝ่ายเพียงเเค่พยักหน้าเงียบๆ หากเป็นคนทั่วไปคงเเปลกใจนักเมื่อร่างสองร่างนี้ละม้ายคล้ายกันจนเเยกไม่ออก สิ่งที่เเสดงถึงฐานะของทั้งคู่มีเพียงชุดเกราะสีทองซึ่งผู้เป็นพี่ได้สวมใส่เอาไว้ ชุดเกราะเจมินี่ส่องประกายงดงามยามต้องเเดด เสียงโลหะหนักกระทบหินดังเป็นจังหวะ"อืม...อาเธน่าได้จุติลงสู่โลกมนุษย์เเล้ว หลังจากนี้คงมีเรื่องราววุ่นวายอีกมาก"เจ้าของชุดเกราะเจมินี่ทิ้งนำหนักพิงขอบหน้าต่างหินเย็นเฉียบ พลางมองออกไปยังเเซงค์ทัวรี่เบื้องนอก คนด้านนอกเพียงเเต่จ้องมองเเผ่นหลังภายใต้ผ้าคลุมสีขาวที่คล้ายจะเลือนหายไปโดยไม่พูดอะไร
"จะไปนานไหม?"เเม้เเต่เสียงก็เหมือนกับคนๆเดียวกัน ดวงตาสีน้ำเงินหรี่ลงเล็กน้อย ความรู้สึกเหงาเริ่มเกิดขึ้นภายในใจ"อาจจะ...ข้าก็ไม่รู้"ซาง่าเบือนหน้ากลับมา ริมฝีปากฉาบรอยยิ้มเอ่ยตอบด้วยคำเสียงอันเเผ่วเบา
"...ข้าจะรอ"ผู้เป็นเเฝดยิ้มตอบ
"อืม...เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคนนี่นา..."ร่างสูงขำเบาๆ มือใหญ่ขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู เสียงโวยวายเล็กๆดังเรื่อยๆเมื่อคาน่อนพยายามเอามือพี่ชายออก"รีบกลับมานะซาง่า.."
ข้าน่ะ....
ผ่านไปเป็นเดือน ก็ไม่มีวี่เเววของซาง่า...ชายหนุ่มได้เเต่รอเงียบๆ อยู่ในวิหารหินที่เงียบงัน เเม้ใจจะกระวนกระวายมากเเค่ไหน ก็คงลุกออกไปทำอะไรไม่ได้ เพราะรู้กันดีว่า...เซนตืเเห่งเจมินี่ มีเพียงผู้เดียว...
ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคน....
เท่านั้นก็เพียงพอเเล้ว...รอยยิ้มบางๆได้เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เเต่ไม่นานก็มลายหายไป...
หลังจากนั้นซาง่ากลับมา บาดเจ็บ...ถึงกระนั้นก็ไม่มีคำว่าหยุดพัก เขายังออกไปปฏิบัตภารกิจตามปรกติ ด้วยหวังจะเป็นกำลังให้เทวนารีที่กำเติบโต เหล่าโกลด์เซนต์รุ่นหลังยังเล็กเกินกว่าที่จะทำอะไรได้ ส่วนไอโอรอสที่จะขึ้นเป็นเคียวโกก็อยู่ปกป้องดูเเลอาเธน่า จึงมีเพียงพี่...
ร่างกายที่เหนื่อยล้าขึ้นทุกวัน...กลับเพียงเเค่หันมายิ้มให้เท่านั้น ข้าได้เเต่มองโดยไม่อาจทำอะไรได้
เป็นข้าไม่ได้เหรอ..
"เจ้าอยู่ดูเเลวิหารเเทนเถอะ เรื่องอันตรายเเบบนี้น่ะ ให้ข้าไปคนเดียวก็พอเเล้ว"
วิหารเจมินี่เงียบเชียบขึ้นทุกวัน บ่อยครั้งที่เขามักตื่นขึ้นมาเเละพบว่าไม่มีใครเลย ข่าวคราวของพี่ชายก็ดังเขาหูเป็นระยะ เเต่นานวันกว่าที่พี่จะกลับมาสักครั้งเเละจากไปอีก ทุกครั้งที่เห็นหยาดเลือดบนชุดเกราะ พาลให้ร้อนใจทุกทีไป ไม่เคยมีครั้งไหนที่พี่ชายจะไม่พูดว่าไม่เป็นไร เเต่ข้าก็รู้ดียิ่งกว่าใคร ว่าเเท้จริงเเล้วพี่ทั้งอ่อนล้า เเละเจ็บปวด เเต่เพื่ออาเธน่าพี่ก็ยังอดทน...
"ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้า"
รู้ทั้งรู้...เเต่ข้ากลับกลัวเหลือเกิน ในวันที่เจ้ามาหาข้า..อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ไม่รู้ว่าการจากไปครั้งนี้จะได้กลับมาอีกไหม?
ถ้าเป็นเช่นนั้น...
"ฆ่าอาเธน่าเสียเถอะ"ดวงตาสีน้ำเงินเบิกกว้าง ขาที่กำลังก้าวเดินพลันชะงักหยุดลง ลำคอเเห้งผากไร้ซึ่งเสียงใดจะเล็ดลอดออกมา ใบหน้านิ่งเฉยของน้องชายเพียงเเต่มองดูเงียบๆ ไม่มีท่าทีร้อนรนเเม้เเต่น้อย "เจ้าว่ายังไงนะ!!!!"ความเจ็บปวดเเล่นเข้าสู่สมองช้าๆ ปากรับรสเค็มของเลืดที่ไหลผ่าน เช่นเดียวกับดวงตาที่เห็นภาพของพี่ชายซึ่งกำลังโกรธเกรี้ยวอย่างไม่เคยป็นมาก่อน..
"คาน่อน...ทั้งๆที่ข้าน่ะ.."มือข้างที่สร้างบาดเเผลให้เเกร่างตรงหน้ากำเเน่น ใจที่เเข็งเเกร่งมั่นคงของโกลด์เซนต์ยังเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้..ราวกับจะชดเชยโลหิตที่สูญเสียไป ชายหนุ่มกำมือเเน่นจนเล็กจิกเข้าไปในเนื้อ มือเเกร่งประคองไหล่น้องชายอย่างอ่อนโยน"คาน่อน..."เจ้าของชื่อยิ้มให้ พาให้ใจชื้นขึ้น ร่างที่ไร้โกลด์คล็อธขยับเข้าหาเล็กน้อย เกยศรีษะไว้บนบ่ากว้าง ริมฝีปากประดับยิ้มกระซิบเบาๆ
"ฆ่ามันให้หมด..."
ข้าเคยเกลียดเจ้ามาก....เฝ้าพูดกรอกหูเจ้าทุกวันคืน ไม่ให้เจ้าได้นอนหลับอย่างเป็นสุข มอบความทุกข์ทรมานให้กับเจ้าราวกับตกนรกเปลี่ยนเจ้าให้กลายเป็นปีศาจร้าย สิบสามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีวันไหนที่ข้าจะลืมความเเค้นที่มีต่อเจ้า หากข้าต้องอยู่ในนรกที่ไร้ทางออก ข้าก็จะทำให้เจ้าเป็นเหมือนกับข้า...
จวบจนคอสโม่เบาบางได้จางหายไป ทั้งๆที่เคียดเเค้นนัก หัวใจกลับเจ็บปวดเหลือเกิน..ข้าอยากให้เจ้าเป็นเคียวโก..เพราะข้าจะได้มีตัวตน ตลอดมาข้าเป็นเพียงเเค่เงาของเจ้า ยามที่เจ้ายิ้มหรือหัวเราะให้ผู้อื่นข้ากลัวอยู่เสมอว่าเจ้าจะทิ้งข้าไป หากไร้ซึ่งเจ้าตัวตนของข้าก็ไม่มีความหมาย ในโลกใบนี้มีเพียงเเต่เจ้าที่มองเห็นข้า มีเเค่เจ้าที่ห่วงใยข้า...
"ซาง่าข้าน่ะ...."
ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป...เพราะเรามีกันสองคนเเค่สองคน
เจ้าโกหก....ของเหลวไหลรินลงอาบเเก้มขอบตาร้อนมองไปยังผืนสมุทรเบื้องนอกอย่างเหม่อลอย
"สุดท้ายข้าก็อยู่เพียงคนเดียว....."
[Kanon]
เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคน....
"งั้นหรือ? ไอโอรอสได้เป็นเคียวโกสินะ"เสียงก้องในวิหารกว้างใหญ่ อีกฝ่ายเพียงเเค่พยักหน้าเงียบๆ หากเป็นคนทั่วไปคงเเปลกใจนักเมื่อร่างสองร่างนี้ละม้ายคล้ายกันจนเเยกไม่ออก สิ่งที่เเสดงถึงฐานะของทั้งคู่มีเพียงชุดเกราะสีทองซึ่งผู้เป็นพี่ได้สวมใส่เอาไว้ ชุดเกราะเจมินี่ส่องประกายงดงามยามต้องเเดด เสียงโลหะหนักกระทบหินดังเป็นจังหวะ"อืม...อาเธน่าได้จุติลงสู่โลกมนุษย์เเล้ว หลังจากนี้คงมีเรื่องราววุ่นวายอีกมาก"เจ้าของชุดเกราะเจมินี่ทิ้งนำหนักพิงขอบหน้าต่างหินเย็นเฉียบ พลางมองออกไปยังเเซงค์ทัวรี่เบื้องนอก คนด้านนอกเพียงเเต่จ้องมองเเผ่นหลังภายใต้ผ้าคลุมสีขาวที่คล้ายจะเลือนหายไปโดยไม่พูดอะไร
"จะไปนานไหม?"เเม้เเต่เสียงก็เหมือนกับคนๆเดียวกัน ดวงตาสีน้ำเงินหรี่ลงเล็กน้อย ความรู้สึกเหงาเริ่มเกิดขึ้นภายในใจ"อาจจะ...ข้าก็ไม่รู้"ซาง่าเบือนหน้ากลับมา ริมฝีปากฉาบรอยยิ้มเอ่ยตอบด้วยคำเสียงอันเเผ่วเบา
"...ข้าจะรอ"ผู้เป็นเเฝดยิ้มตอบ
"อืม...เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคนนี่นา..."ร่างสูงขำเบาๆ มือใหญ่ขยี้หัวน้องชายอย่างเอ็นดู เสียงโวยวายเล็กๆดังเรื่อยๆเมื่อคาน่อนพยายามเอามือพี่ชายออก"รีบกลับมานะซาง่า.."
ข้าน่ะ....
ผ่านไปเป็นเดือน ก็ไม่มีวี่เเววของซาง่า...ชายหนุ่มได้เเต่รอเงียบๆ อยู่ในวิหารหินที่เงียบงัน เเม้ใจจะกระวนกระวายมากเเค่ไหน ก็คงลุกออกไปทำอะไรไม่ได้ เพราะรู้กันดีว่า...เซนตืเเห่งเจมินี่ มีเพียงผู้เดียว...
ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคน....
เท่านั้นก็เพียงพอเเล้ว...รอยยิ้มบางๆได้เกิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เเต่ไม่นานก็มลายหายไป...
หลังจากนั้นซาง่ากลับมา บาดเจ็บ...ถึงกระนั้นก็ไม่มีคำว่าหยุดพัก เขายังออกไปปฏิบัตภารกิจตามปรกติ ด้วยหวังจะเป็นกำลังให้เทวนารีที่กำเติบโต เหล่าโกลด์เซนต์รุ่นหลังยังเล็กเกินกว่าที่จะทำอะไรได้ ส่วนไอโอรอสที่จะขึ้นเป็นเคียวโกก็อยู่ปกป้องดูเเลอาเธน่า จึงมีเพียงพี่...
ร่างกายที่เหนื่อยล้าขึ้นทุกวัน...กลับเพียงเเค่หันมายิ้มให้เท่านั้น ข้าได้เเต่มองโดยไม่อาจทำอะไรได้
เป็นข้าไม่ได้เหรอ..
"เจ้าอยู่ดูเเลวิหารเเทนเถอะ เรื่องอันตรายเเบบนี้น่ะ ให้ข้าไปคนเดียวก็พอเเล้ว"
วิหารเจมินี่เงียบเชียบขึ้นทุกวัน บ่อยครั้งที่เขามักตื่นขึ้นมาเเละพบว่าไม่มีใครเลย ข่าวคราวของพี่ชายก็ดังเขาหูเป็นระยะ เเต่นานวันกว่าที่พี่จะกลับมาสักครั้งเเละจากไปอีก ทุกครั้งที่เห็นหยาดเลือดบนชุดเกราะ พาลให้ร้อนใจทุกทีไป ไม่เคยมีครั้งไหนที่พี่ชายจะไม่พูดว่าไม่เป็นไร เเต่ข้าก็รู้ดียิ่งกว่าใคร ว่าเเท้จริงเเล้วพี่ทั้งอ่อนล้า เเละเจ็บปวด เเต่เพื่ออาเธน่าพี่ก็ยังอดทน...
"ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้า"
รู้ทั้งรู้...เเต่ข้ากลับกลัวเหลือเกิน ในวันที่เจ้ามาหาข้า..อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ไม่รู้ว่าการจากไปครั้งนี้จะได้กลับมาอีกไหม?
ถ้าเป็นเช่นนั้น...
"ฆ่าอาเธน่าเสียเถอะ"ดวงตาสีน้ำเงินเบิกกว้าง ขาที่กำลังก้าวเดินพลันชะงักหยุดลง ลำคอเเห้งผากไร้ซึ่งเสียงใดจะเล็ดลอดออกมา ใบหน้านิ่งเฉยของน้องชายเพียงเเต่มองดูเงียบๆ ไม่มีท่าทีร้อนรนเเม้เเต่น้อย "เจ้าว่ายังไงนะ!!!!"ความเจ็บปวดเเล่นเข้าสู่สมองช้าๆ ปากรับรสเค็มของเลืดที่ไหลผ่าน เช่นเดียวกับดวงตาที่เห็นภาพของพี่ชายซึ่งกำลังโกรธเกรี้ยวอย่างไม่เคยป็นมาก่อน..
"คาน่อน...ทั้งๆที่ข้าน่ะ.."มือข้างที่สร้างบาดเเผลให้เเกร่างตรงหน้ากำเเน่น ใจที่เเข็งเเกร่งมั่นคงของโกลด์เซนต์ยังเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้..ราวกับจะชดเชยโลหิตที่สูญเสียไป ชายหนุ่มกำมือเเน่นจนเล็กจิกเข้าไปในเนื้อ มือเเกร่งประคองไหล่น้องชายอย่างอ่อนโยน"คาน่อน..."เจ้าของชื่อยิ้มให้ พาให้ใจชื้นขึ้น ร่างที่ไร้โกลด์คล็อธขยับเข้าหาเล็กน้อย เกยศรีษะไว้บนบ่ากว้าง ริมฝีปากประดับยิ้มกระซิบเบาๆ
"ฆ่ามันให้หมด..."
ข้าเคยเกลียดเจ้ามาก....เฝ้าพูดกรอกหูเจ้าทุกวันคืน ไม่ให้เจ้าได้นอนหลับอย่างเป็นสุข มอบความทุกข์ทรมานให้กับเจ้าราวกับตกนรกเปลี่ยนเจ้าให้กลายเป็นปีศาจร้าย สิบสามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีวันไหนที่ข้าจะลืมความเเค้นที่มีต่อเจ้า หากข้าต้องอยู่ในนรกที่ไร้ทางออก ข้าก็จะทำให้เจ้าเป็นเหมือนกับข้า...
จวบจนคอสโม่เบาบางได้จางหายไป ทั้งๆที่เคียดเเค้นนัก หัวใจกลับเจ็บปวดเหลือเกิน..ข้าอยากให้เจ้าเป็นเคียวโก..เพราะข้าจะได้มีตัวตน ตลอดมาข้าเป็นเพียงเเค่เงาของเจ้า ยามที่เจ้ายิ้มหรือหัวเราะให้ผู้อื่นข้ากลัวอยู่เสมอว่าเจ้าจะทิ้งข้าไป หากไร้ซึ่งเจ้าตัวตนของข้าก็ไม่มีความหมาย ในโลกใบนี้มีเพียงเเต่เจ้าที่มองเห็นข้า มีเเค่เจ้าที่ห่วงใยข้า...
"ซาง่าข้าน่ะ...."
ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป...เพราะเรามีกันสองคนเเค่สองคน
เจ้าโกหก....ของเหลวไหลรินลงอาบเเก้มขอบตาร้อนมองไปยังผืนสมุทรเบื้องนอกอย่างเหม่อลอย
"สุดท้ายข้าก็อยู่เพียงคนเดียว....."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น