คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Pride[Camus]
Pride
: Camus
สายลมหนาวเเรกพัดเข้ามาเเล้ว เหมือนเช่นทุกครั้งคามิวจะนั่งอยู่ริมระเบียงวิหาร คอนรับลมเย็นๆที่พัดเข้ามาโดนไม่กลัวเป็นหวัด มันทำให้เขานึกถึงเเดนไซบีเรียที่ตนเองฝึกฝนเเละพำนัก เขาวางหนังสือเล่มหนาลงบนตักของตนเอง หน้าปกคุ้นตาของมันหันไปอีกทางนึง อันที่จริงเเล้วหนังสือเล่มนี้เขาอ่านมาหลายรอบเเล้วอาจจะเกินห้าหรือหกรอบ ถึงจะไม่มีอะไรสนุกสนานมากมาย เเต่สำหรับคนที่โหยหาความรู้เข้าตัวอยู่เสมอเช่นคามิวก็ไม่เเปลกที่เขาจะอ่านได้ไม่รู้เบื่อ เซนต์อควาเรียสทุกคนก็คงจะเป็นเช่นนี้ ดูได้จากห้องสมุดขนาดมหึมาพร้อมหนังสือเกินกว่าพันเล่มที่อควาเรียสเซนต์รุ่นก่อนทิ้งเอาไว้ให้
ดวงตาสีน้ำทะเลกระพริบถี่ เมื่อรู้สึกว่าน้ำในตาคงเริ่มจะเเห้ง ขาทั้งสองข้างพาตัวเองกลับเข้ามาสู่อากาศอับชื้นในวิหาร ไอเย็นจากพื้นฟินส่งผ่านโกลด์คล็อธมาถึงผิวเนื้อข้างใน กลิ่นหินเย็นๆลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นกระดาษเก่า โชคดีที่นี่เป็นหน้าหนาว ไม่เช่นนั้นพื้นหินนี่คงร้อนระอุ เเละมีกลิ่นอับที่เเย่ยิ่งกว่านี้
ไม่รู้ว่าปราสาทไหสมบัติไร้ผู้พิทักษ์มากี่ปีถึงได้มีสภาพราวกับห้องเก็บของที่เพิ่งถูกเปิด เเม้จะอยู่มาเป็นเวลากว่าสามปีก็ไม่รู้สึกชินขึ้นบ้างเลย
ไม่รู้ว่ากับคน หรือ กับปราสาทกันเเน่....?
หรืออาจจะกับตำเเหน่งเเละภาระ.....?
เสียงโลหะหนักระทบพื้นหินดังเป้นจังหวะ เขาเปรีบเปรยอะไรไม่เก่ง เเต่ฟังดูเเล้วเหมือนกันเสียงนั้นฟังดูเย็นชืดบาดเเก้วหูเเถมยังทุ่มต่ำเสียอีก นับเป็นอีกอย่างนึงที่ไม่เคยบรรยายได้ถูกสักครั้ง มันก้องกังวานในวิหารหินที่ว่างเปล่า
ตึก....ตึก....ตึก ร่างที่เริ่มสูงหยุดเดินเมื่อพบว่าจังหวะของเสียงผิดไป ไม่นานก็ร่างของผู้มาเยือนก็ประจักษ์เเก่สายตา
"โอ้ะ วันนี้ตื่นเร็วนี่ กินอะไรมารึยังล่ะ?"เรือนผมสีน้ำเงินเข้มอมม่วงยาวถึงกลางหลัง ร่างในชุดเกราะทองเช่นเดียวกัน เเละใบหน้าอันคุ้นเคยที่เเสนจะรำคาญ
สกอร์เปี้ยน มิโร่.....
"ทานเเล้ว มีธุระอะไร?"คิ้วภายใต้กระบังหน้าขมวดเล็กน้อย คามิวย่นหน้าผากให้เพื่อนโกลดเเซนต์ เเม้ว่าใบหน้าจะดูเรียบเฉย เเต่ทุกครั้งเห็นหน้าสกอร์เปี้ยน มิโร่ เขากลับรำคาญกว่าคนอื่นเป็นสองเท่า
หนึ่งปีหรือสองปีกันนะ...ที่มิโร่เข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตเขาจนชีวิตประจำวันอันเเสนสงบวุ่นวายไปหมด จนถึงบัดนี้เเทบจะเรียกได้ว่าการที่เห็นหน้ามิโร่วันไม่เว้นวันก็เป็นชีวิตอันปรกติไปเสียเเล้ว อีกนัยนึงคงต้องพูดว่ามิโร่นี่เเหล่ะคือชีวิตประจำวันของเขา
เเม้ว่าจะรำคาญ เเต่คามิวก็ยังมีมารยาทพอที่จะตอบคำตอบหรือพูดคุยกับเด็กหนุ่มพอเป้นพิธี
"เปล่าหรอก ชั้นก็มาหานายตามปกตินั่นเเหล่ะ อ้าวหนังสือเล่มนี้ เอามาอ่านอีกเเล้วเหรอ?"ดวงตาสีเเซฟไฟร์ตวัดมายังหนังสือข้างตัว ก่อนเอื้อมไปดึงออกมาจากมือโดยไม่ขออนุญาติไฟอารมณ์ติดขึ้นว่าวูบหนึ่ง เเต่ด้วยความที่เป็นคนอารมณ์เย็นจึงดับลงได้ไม่ยาก
มือภายใต้โลหะสีทองสว่าง พลิกหนังสือลวกๆสองสามรอบ"นี่เล่มที่ฉันยืมไปนี่"อีกฝ่ายรับคำในลำคอ มิโร่ละสายตาจากหน้าหนังสือขึ้นมามองที่เจ้าของปราสาทอย่างฉงน"เเค่รู้สึกอยากอ่านอีกรอบก็เท่านั้น"เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ "ตกลงนายมาทำอะไรกันเเน่?"
"งั้นมาขอนายยืมหนังสือสักเล่มได้มั้ยล่ะ?"เเมงป่องสวรรค์หุบหนังสือเเล้วส่งคืนให้ มือเย็นรับคืนมาพลางส่งสายตารำคาญไปให้
"ฉันไม่เคยเห็นนายจะอ่านจบเล่มสักครั้ง"ผู้มาเยือนหัวเราะเเห้งๆให้ เเต่ก็เดินนำหน้าไปยังห้องหนังสือด้วยความเคยชิน คนด้านหลังมองผ้าคลุมสีขาวเงียบๆ ก่อจะตัดสินใจเดินตามไปด้วยกลัวว่าอะไรในห้องจะพังไปอีก
ภาพมิโร่รื้อค้นชั้นหนังสือจนยุ่งเหยิงดูจะชินตาไปเสียเเล้วลำบากให้ต้องออกเเรงจัดเก็บเข้าที่ทุกครั้ง เเม้เจ้าตัวจะยื่นมือเข้ามาช่วยเสมอ เเต่กลับวุ่นวายกว่าเดิม"เอาเล่มนี้ละกัน"ร่างของเด็กหนุ่มกระโดดลงมาจากบันไดสูง หนังสือเล่มพอเหมาะถูกเเกว่งไปมาตรงหน้า
"ถ้าเสร็จธุระเเล้วก็เชิญกลับได้"น้ำเสียงราบเรียบพาให้อึดอัดเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เเต่มันก็ไม่มีผลกับสกอร์เปี้ยน
"ชั้นจะอ่านที่นี่เเหล่ะ"เจ้าของเรือนผมสีเข้มฉีกยิ้มกลับด้วยท่าทียียวน
"....ก็ตามใจ"คามิวหันหลังกลับอย่างง่ายดาย ทิ้งความดีใจลึกๆให้มิโร่ เเต่หากจะเเน่ใจกับการกระทำของอควาเรียส คามิวผู้นี้ท่าทางจะเร็วไป.....
กว่าครึ่งวันเเล้วที่มิโร่พยายามนั่งอ่านหนังสือเล่มเดียวให้จบ โดยที่ต้องทนกับสภาพอากาศเเปรปรวนขั้นรุนเเรงภายในวิหารไหสมบัติ เจ้าของปราสาทนั่งเงียบๆอย่างไม่ทุกข์ร้อนกับหนังสือเล่มที่เจาคิดว่ามันน่าจะเป้ฯเล่มโปรดของคามิว เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ก็เห็นถือไปถือมาตลอดนับตั้งเเต่สองปีก่อน
น้ำชาเย็นชืดไหลลงลำคอเป็นระยะ ทั้งๆที่เมื่อครู่ยังร้อนเเทบจะลวกปากได้ ดวงตาสีเเซฟไฟร์มองด้วยชาสลับกับเพื่อนโกลด์เซนต์ด้วยความละเหี่ยใจ
จะไล่ด้วยวิธีอื่นก็ได้นะ....เด็กหนุ่มคิดเมื่อสังเกตเห็นละอองสีขาวเริ่มก่อตัวในห้องที่เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็เย็น
คามิวลอบมองมิโร่ที่เริ่มอยู่ไม่สุขด้วยความสงสัย หลายเรื่องของมิโร่ที่เขาไม่เข้าใจ คนนั่เงียบนึกหัวเราะในใจกับท่าทีเอือมระอาของอีกฝ่าย ก่อนจะเบือนหน้ามายังหนังสือเล่มเดิมต่อ ไม่ใช่ว่าอ่านไม่จบ หรืออยากอ่านอีกครั้ง หากเเต่ยังมีเรื่องนี้เขาผู้นี้ไม่เข้าใจ ตัวอักษรสีดำเรยงรายอย่างเป็นระเบียบ ดวงตาภายใต้กรอบเเว่นเพ่งมองพวกมันเงียบๆ โดยที่ไม่ได้คิดอะไรเเม้เเต่น้อย จะกี่ครั้งกี่ครั้งก็ไม่มีครั้งไหนที่จะสามารถทำความเข้าใจประโยคเพียงประโยคเดียวได้
หัวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว
ปวดตา= =.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น