[Saint seiya]::Thismoment and forever::

ลำดับตอนที่ #8 : Secret[Saga]

Secret :
[Saga]





เจ้าไม่ใช่พระเจ้าหรอก....เจ้าคือปีศาจต่างหาก


"ซาง่า! เป็นอะไรหรือเปล่า!?"ร่างเล็กวิ่งตึงตังเข้ามาหาพี่ชายที่กำลังนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น เมื่อได้ยินเสียงใสอันคุ้นหู เจ้าของนามก็พลิกตัวกลับไปส่งยิ้มเเหยๆให้อีกฝ่าย คาน่อนทรุดตัวลงนั่งด้านข้าง ก่อนจะค้นของกุกกักในกล่องไม้เก่าๆ "ไม่ต้องหรอก ข้าไม่เป็นอะไร"ผู้เป็นพี่หัวเราะเเหะๆให้ คนด้านบนหันมามองด้วยสีหน้าไม่สบายใจ เด็กชายยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางมองผู้มีใบหน้าเหมือนกันที่กำลังดึงเเขนเขาไป มือเล็กๆพยายามพันผ้าสีขาวให้เป็นรูปเเบบเก้ๆกังๆเพราะทำไม่เป็น "เเค่ถลอกนิดเดียวเอง ไม่เป็นไรจริงๆ"น้องชายที่กำลังอารมณ์เสียเพราะจัดการทำเเผลไม่ได้ส่ายหัววืดๆ

"ไม่เห็นนิดเดียวเลย เลือดออกด้วย!"คาน่อนฮึดฮัดกับเเขนที่เต็มไปด้วยรอบถลอกเเละเสษดินโคลน"อย่าคิดมากเลยน่า เจ้าก็เป็นเเผลไม่ใช่เหรอ?"ซาง่ายิ้มอย่างอ่อนโยน พลางเหลือบมองตามร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยเเผลเช่นเดียวกัน ถึงจะพยายามเอาเกราะเล็กๆมาปิดไว้ก็คงไม่รอดตาข้าหรอก..."ข้าไม่เจ็บ"คำตอบห้วยสั้น เรียกเสียงหัวเราะได้เล็กน้อย

"ข้าจะดูเเลพี่ให้ดีที่สุด ก็พวกเราน่ะมีกันเเค่สองคนไม่ใช่เหรอ?"เเขนในปลอกหนังโอบรอบคอผู้เป็นพี่ พลางซุกหน้าลงไปกับไหล่อีกฝ่าย "...อืม"เขารับคำเบาๆ มือเปื้อนดินลูบหัวเล็กๆด้วยความรัก

"ข้าจะไม่มีวันทิ้งเจ้าหรอก...."ว่าที่เจมินี่เอ่ยปากพูด พลางหัวเราะให้จนเด็กน้อยทิ้งตัวทับพี่ชายจนกลิ้งกลับไปอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม ก่อนจะมอมเเมมไปด้วยกัน เสียงหัวเราะใสๆดังในลานฝึกโล่งๆ "เจ้านี่พันเเผลพิลึกจริงๆ"เขาบ่นเล็กๆเมื่อเห็นเเขนตัวเอง "ยังกับตัวเองทำเป็นเลยนะ"คาน่อนเเลบลิ้นตอบ ร่างในชุดฝึกหัดทั้งสองเล่นกันจนตกเย็น 

ถึงผ้าจะเริ่มสกปรกเเต่ก็พันทิ้งไว้เเบบนั้นไปตลอดสามวัน จนผู้เป็นน้องต้องมาเอาออกให้

อยู่กับข้าตลอดไปนะคาน่อน....

อือ ก็พวกเรามีกันเเค่สองคนนี่นา...



เปลือกตาที่หนักอึ้งเปิดขึ้นช้าๆ เเพขนตากระพริบถี่เพราะไม่ชินกับเเสงจ้าที่ส่องเข้ามา ภาพเพดาน เเละเสาหินที่ตั้งเรียงรายเริ่มประจักษ์สู่สายตา เเขนอ่อนเเรงยกขึ้นจากเก้าอี้ใหญ่เล็กน้อย ร่างสูงเหม่อมองบานประตูอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกราวกับคนเพิ่งตื่นจากความฝัน 

"คาน่อน....."

ร่างในชุดคลุมยาวระพื้นลุกยืนจากเก้าอี้ตัวงาม มือกร้านจากการต่อสู้วางลงกับขอบหน้าต่าง สายลมเย็นพัดปะทะร่าง พาให้รู้สึกหนาวเย็น เเต่ในใจกลับเย็นยะเยือกยิ่งกว่า...ซาง่ามองทิวทัศน์เบื้องล่างเงียบๆ น้ำทะเลสีเขียวกระทบเเสงตะวันจนเป็นประกาย เเมกไม้พลิ้วเอนเมื่อต้องสายลม เสียงวิหคร้องกันเจื้อยเเจ้ว

ร่างจำเเลงของพระเจ้ายิ้มกับความสงบสุขของเเผนดินที่ตนเองปกครอง ดวงตามองเลยไปยังภูผาริมทะเลที่เงียบเชียบ

เเหลมสุนิออน...

ราวกับมีคนมีดบาดลึกเข้าไปในจิตใจ ใบหน้าอ่อนล่าดูทุกข์ทรมานเหลือคณา มือใหญ่กำเสื้อตัวเองจนเเน่น ทุกครั้งที่นึกถึงผู้เป็นฝาเเฝด บาปที่ยากจะลืมเลือนมักหวนกลับมาหลอกหลอน เป้นฝันร้ายอันไม่มีวันสิ้นสุด ไม่ว่ายามตื่นหรือยามนอน ไม่มีครั้งใดที่จะข่มตาหลับอย่างเป็นสุขได้ เสียงอันคุ้นหูยังค้องก้องในโสตประสาทเเม้กาลเวลาผ่านเลยไปเกือบสิบปี

ยามที่ฝนตกหนัก พายุโหมกระหน่ำ ลมหนาวพัดโหมรุนเเรง ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะเป็นห่วงตนเอง เเม้ร่างกายจะอ่อนเพลียเพียงใด ใจกลับเป็นห่วงคนที่ถูกจองจำยิ่งกว่าสิ่งใด ต้องทนกระเเสลม หรือฝ่าพายุ ขอให้ได้รู้สึกถึงคอสโมของเจ้า...ข้าก็อุ่นใจ

หลายคราที่ไปเยือนยังเเหลมสุนิออน อยากกระชากกรงเหล็กนั่นออกมาถาม อยากถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ อยากพบหน้าจะเเทบขาด..รู้อยู่เเก่ใจว่าน้องชายทรยศต่อองค์เทพี เเต่ในตอนนั้นกลับไม่อาจะเเข็งใจลงมือสังหารได้

นรกที่ทุกข์ทรมานยิ่งกว่านี้ก็มี...เเต่ข้ากลับจองจำเจ้าเอาไว้ยังคุกสุนิออน เพราะข้าอยากรู้สึกถึงเจ้าอยู่ตลอดเวลา เเม้คำพูดของเจ้าจะทำให้ข้าเจ็บปวด เเต่ข้าก็ยังดีใจที่ได้ยินเสียงเจ้า เเม้จะเเผ่วเบาราวกับความฝัน ข้าไม่เคยลืมเลือนบาปที่ได้ก่อขึ้นในค่ำคืนเมื่อสิบปีก่อน ข้าทุกข์ตรมกับมัน เเต่เหนืออื่นใด ข้าเจ็บใจที่ต้องทำร้ายเจ้า

วันเวลาที่มีร่างโปร่งอยู่ข้างกายคงไม่หวนคืนมาอีกครั้ง หากว่าเป็นไปได้ข้าอยากจะกลับไปเเก้ไขความผิดในอดีต จะไม่ทิ้งเจ้าไว้เพียงลำพังในวิหารที่หนาวเหน็บ อยากบอกหลายเรื่องกับเจ้า....ความผิดของข้ามากมายนัก 

เจ้าพูดถูกข้าไม่ใช่พระเจ้า...ข้าเป็นปีศาจ..

เพราะไม่มีเจ้ายังไงล่ะ คาน่อน....

เพราะไม่มีสิ่งที่ข้าต้องปกป้องอีกต่อไป...

ถ้าหากในตอนนั้น...


.......



....



..


.

"ฆ่าอาเธน่าเสียเถอะ"ดวงตาสีน้ำเงินเบิกกว้าง ขาที่กำลังก้าวเดินพลันชะงักหยุดลง ลำคอเเห้งผากไร้ซึ่งเสียงใดจะเล็ดลอดออกมา ใบหน้านิ่งเฉยของน้องชายเพียงเเต่มองดูเงียบๆ ไม่มีท่าทีร้อนรนเเม้เเต่น้อย "เจ้าว่ายังไงนะ!!!!"กว่าที่จะรู้ตัว เขาก็ทำร้ายเลือดเนื้อเพียงคนเดียวของตน

"คาน่อน...ทั้งๆที่ข้าน่ะ.."

อยากบอกเจ้าเหลือเกิน เเต่ข้ากลัวว่าหากพูดไปเเล้ว เจ้าจะโกรธเกลียดข้า... ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้าเลย..ชายหนุ่มกำมือเเน่นจนเล็กจิกเข้าไปในเนื้อ เขาไม่อาจทนเห็นเลือดของคนตรงหน้าได้จริงๆ มือเเกร่งประคองไหล่น้องชายอย่างอ่อนโยน"คาน่อน..."เจ้าของชื่อยิ้มให้ พาให้ใจชื้นขึ้น ร่างที่ไร้โกลด์คล็อธขยับเข้าหาเล็กน้อย เกยศรีษะไว้บนบ่ากว้าง 

ในตอนนั้นคาน่อนคงไม่เห็น ว่าใบหน้าของพี่ชายอ่อนเพียงใด..เเม้จะเป้นความผิดเเสนใหญ่หลวง เเต่ไม่ว่าเมื่อไร..พี่ก็ยังอภัยให้ได้เสมอ รอยยิ้มของฝ่ายตรงข้ามทำให้เขาโล่งใจขึ้นมาก มือภายใต้เกราะทองคำลูบศรีษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีน้ำเงินอย่างเบามือ จวบจนริมฝีปากประดับยิ้มกระซิบเบาๆ

"ฆ่ามันให้หมด..."




.........




.....


"เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคนเท่านั้น..."

...



..


.


ยามที่ข้าจากมา ข้าอยากจะหันหลังกลับไปหาเจ้า บอกว่าข้าไม่โกรธเคืองเจ้าเเม้เเต่น้อย เเต่ข้าก็ทำไม่ได้...

ถ้าหากในตอนนั้นข้าพูดออกไป..เจ้าจะไปจากข้าไหม?

ข้าให้สัญญาว่าข้าจะไม่ทิ้งเจ้าไปไหน...เจ้าจะเเค้นเคืองข้าเหมือนเดิมหรือเปล่า?

...เพราะพวกเรามีกันเเค่สองคนเท่านั้น...

เเม้ว่าข้าจะยิ้มให้ทุกคน เอาตัวเองเป็นรากฐานของเเซงค์ทัวรี่ ข้าเทิดทูนเทวนารีจนมอบชีวิตให้ได้...เเต่ก็ไม่มีใครที่จะเเทนที่เจ้าได้ ต่อให้มีผู้คนมากมายรายล้อมค่า เเม้เเต่ตำเเหน่งเคียวโกที่สูงส่งนี้..ก็เเทนที่เจ้าเพียงคนเดียวไม่ได้

ข้ากลัวว่าถ้าวันนึงข้ากลายเป็นเคียวโก เเละเจ้ากลายเป็นโกลด์เซนต์..ถึงเวลานั้นเจ้าไม่อยู่เคียงข้างข้าอีกต่อไป

เพราะฐานะของเราต่างกัน....

เพราะข้ามีเเค่เจ้าเท่านั้น...

เเค่เจ้าเพียงคนเดียว...

ข้ารักเจ้ามากนะ....

รักเจ้าที่สุด.....


"เจ้าจะเกลียดข้าไหม?"


เพราะข้ามีเจ้าเพียงคนเดียว....


.....


..

.






- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
 เผลอข้ามตอนของคามิวอีกเเล้ว อุฮิ เพราะเค้ารักเเฝดนรกมากกว่าไงล่ะคะ หึหึหึ