คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Remember[Dokoh]
Remember
: Dokoh
เพียงคำสัญญา...
"ชิออน~! ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีรึเปล่า?"เสียงทักทายเเสบเเก้วหูทำเอาเจ้าของชื่อเเทบสำลัก ตัวการเดินยิ้มเเฉ่งตรงมาหาเเบบสบายๆ ดูไม่ค่อยสำนึกผิดเท่าไหร่ที่ก่อกวนคนอื่น ทั้งๆที่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ชอบความวุ่นวายก็ตาม
"กลับมาเเล้วหรือ? เสียงดังเเต่เช้าเลย"ร่างสูงพยักหน้าให้กลายๆ พลางยืดเเขนบิดไปมาด้วยความเหนื่อยล้า โดยไม่สนใจเพื่อนรักที่ต้องเอี้ยวตัวหลบรัศมีเเขนยาวๆของตน
"กลับมาเเล้ว เหนื่อยชะมัดเลย..."
"ทำไมถึงได้มาเร็วนักล่ะ?"ชิออนพาเพื่อนโกลด์เซนต์เข้าไปนั่งพักในวิหารชั่วคราว ก่อนจะยกอะไรมาให้กินพอเป็นมารยาท ถึงเเม้ว่าปกติเเล้วโดโกจะมารบกวนมากกว่าเป็นมารยาทก็ตามที
"รีบมาหาเจ้าน่ะสิ"ไลบร้าเซนต์ตอบยิ้มๆ พลางโยนขนมสองสามชิ้นเข้าปาก
"หา?"
"ข้านึกว่าเจ้ายังไม่ตื่นน่ะ"ว่าเเล้วของในมือก็ประเคนใส่ศรีษะคนตรงหน้าทันที จุดเเต้มที่หน้าผากย่นเล็กน้อยเเล้วเอื้อมไปเก็บนานาสรรพสิ่งที่กระเด็นกระดอนไปใส่ร่างที่นั่งกุมศรีษะตนเองอยู่ที่พื้น
"จะมาปลุกข้าสินะ เจ้านี่"เจ้าของเรือนผมสีเขียวพ่นลมหายใจอย่างเอือมระอา ส่วนโดโกเพิ่งจะพาตัวเองขึ้นมานั่งเหมือนเดิมได้
"เอาน่าทำงานมากๆ เดี๋ยวสมองจะตื้อนะ เจ้าน่าจะพักผ่อนซะบ้าง".....เเล้วเมื่อครู่เจ้ายังจะมาปลุกข้าทำไม...?
"นานๆทีก็มาหาเจ้าบ้างมันก็ดีเหมือนกัน...."เป็นคำพูดที่ทำให้ชิออนยิ้มออกหน่อยๆ ปกติเขาไม่ค่อยจะยิ้มมากนักเพราะทำงานยุ่ง ยิ่งช่วงนี้ศึกเทพยุทธ์ก็เริ่มขึ้นเเล้ว ถึงจะยังไม่เคลื่อนไหวอะไรมากนัก เเต่ก็เล่นเอาหลายๆคนเหนื่อยใช่ย่อยเลย
"ก่อนออกศึกน่ะพักให้สบายใจเถอะ"มือกร้านดันถ้วยชาไปด้านหน้า ก่อนจะยิ้มกว้างๆให้ทีนึงจนร่างบางอดหัวเราะไม่ได้ มือเรียวรับถ้วยชามาจิบ สายตาทอดมองไปยังทิวทัศน์งดงามเบื้องล่างของเเซงค์ทัวรี่อย่างเหม่อลอย ริมฝีปากยิ้มยากระบายบิ้มออกมาบางๆ
"นั่นสินะ...."
"ชิออน!!"อีกครั้งที่เสียงนั้นดังจนหูเเทบชา เเต่คราวนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับฝ่ายตรงข้าเมเหมือนเคย ใบหน้าเปื้อนโลหิตค่อยๆหันไปด้านหลังอย่างช้าๆ ดวงหน้าเคยสดใสร่าเริงบัดนี้เเดงกำ เม็ดเหงื่อผุดพรายจนเเทบจะชุ่ม เสียงหอบหายใจดังถี่ เเม้ว่าจะหยุดเคลื่อนไหวเเล้วก็ตาม
"โดโก...."เซนต์อาริเอสพึมพำเบาๆ ดวงตาสีอะเมธิสต์เเฝงประกายเศร้าสร้อยที่น้อยคนจะสังเกตเห็น โดโกสาวเท้าไปยังร่างที่ยืนอยู่กลางลานหินอย่างร้อนใจ
"ข้าบอกเเล้วไงว่าอย่าเอะอะ...มันน่ารำคาญ"ถ้าเป็นปกติเขาคงจะยิ้มกวนๆกลับ ให้ใบหน้าหงุดหงิดของร่างบาง เเต่ในยามนี้ใบหน้านั่นกลับนิ่งสงบ เเลดูโศกเศร้าจนพาลให้เขากังวล
"เกิดอะไรขึ้น! ข้าได้ข่าวว่าอัลบาฟีก้า......"
"...เขาเป็นเซนต์ที่มุ่งมั่น ยืนหยัดต่อสู้...ตราบจนสิ้นใจ"ชิออนเบือนหน้าไปมองอื่น รอยยิ้มเบาบางคล้ายจะมอบให้ผู้ที่จากไปอย่างไม่หวนกลับ ซากปรักหักพังอยู่ใกล้ลิบๆ ใบหน้านิ่งสงบไม่อาจเดาอารมณ์ได้ถูก เเต่เเผ่นหลังในชุดเการะสีทองกลับสั่นสะท้าน
"ไปล้างตัวหน่อยเถอะ...เเล้วเราจะได้ไปเยี่ยมอัลบาฟีก้าด้วยกัน"เขาปลอบคนไม่เก่ง ต่อให้ชิออนจะเสียใจจนร้องไห้ เขาก็คงยืนมองโดยไม่พูดอะไรเลย
โกลด์เซนต์คนเเรกจากไป เเล้วยังมีเซนต์อีกหลายคน ผู้เสียสละทุกคนต่างก็ตายพร้อมกับความหวังที่ฝากไว้ เหล่าผู้คนที่เหลืออยู่ต่างก็ต่อสู้อย่างสุดความสามารถ กับภาระอันใหญ่หลวงที่เเบกไว้ จนบางทีความเหนื่อยล้าทำให้ลืมความกังวลไปจนหมดสิ้น
"ไปเถอะชิออน เย็นมากเเล้ว ถ้าเจ้าไม่กลับข้าจะหาอะไรกินล่ะ??"เจ้าของวิหารที่เจ็ดเดินไปหยุดอยู่ข้างๆเพื่อนสนิท ก่อนจะวางมือลงบนบ่าเบาๆ ความเย็นจากโลหะของโกลด์คล็อธเเทรกผ่านเข้ามาสู่ผิวหนังช้าๆ
โกลด์คล็อธมันเยือกเย็นขนาดนี้เชียวเหรอ....?
หรือว่า...เพราะเจ้าหนาวกันเเน่นะ...ชิออน?
"ยังปลอบใจคนไม่เก่งเหมือนเดิมเลยนะ...."บุรุษเจ้าขอวิหารเเรกเอ่ยทั้งๆที่ยังมองขอบฟ้าอยู่
"เอ๋?"
"...ทีเรื่องกะล่อนล่ะขยันสร้างจริงๆ"ดวงตาสีม่วงทอประกายกับเเสงของดวงอาทิตย์ยามลับขอบฟ้า ก่อนจะหันมาต่อว่าเบาๆ สีหน้างุนงงตอนเเรกเปลี่ยนเป็นความดีใจ โดโดยิ้มให้ ก่อนจะละออกมาปล่อยให้เจ้าของวิหารกลับเข้าไปชำระล้างร่างกาย
"ขอบใจนะโดโก....."
ช่อดอกไม้สีขาวถูกวางลงที่โคนเสาไม้ขนาดเล็ก หลุมศพเรียบง่ายเเม้จะเป็นเซนต์ก็ตาม สายลมพัดเอื่อยๆผ่านผิวกายไป ร่างที่ไร้โกลด์คล็อธป้องกันก็รู้สึกหนาวขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งคู่ก้มศรีษะลงเพื่อเเสดงความเคารพ
"อัลบาฟีก้า...ตอนนี้ที่เเซงทัวรี่วุ่นวายมากเลย เจ้านี่ดีจริงๆนะ หนีไปอู้คนเเรกเลย"ชายหนุ่มหัวเราะหึหึ พลางทรุดตัวลงนั่งหน้าสัญลักษณ์กางเขนเบื้องหน้า รอยยิ้มที่มักจะส่งให้คนอื่นเสมอดูเศร้าหมองกว่าเคย
คนข้างๆนั่งลงตาม ถึงจะไม่สมควรเเต่ในเวลานี้ถ้าจะยืนให้มั่นก็คงยาก เมื่อความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้มันถาโถมเข้ามา ถึงเเม้จะมีคนบอกให้นอนก็เถอะ เเต่จนเเล้วจนรอดก็นอนไม่หลับเสียที ...อย่างน้อยเขาก็ไม่อยากล้มต่อหน้าเพื่อนที่จากไป
โดยเฉพาะต่อหน้าโดโก...กับปากหมาๆของมัน
"ปากเสียน่าโดโก... เฮ้อ ขนาดกับอัลบาฟีก้าเจ้าก็ยังไม่เว้นอีกนะ...ทุ่งกุหลาบของเจ้าไม่มีคนมารดน้ำให้ ต้องลำบากข้าปีนขึ้นไปทำให้ทุกวัน..."เส้นผมสีเขียวอ่อนปลิวไปตามเเรงลม ปรกหน้าจนเจ้าของเริ่มรำคาญ เเต่ก็เกียจคร้านที่ปัดมันทิ้ง เรือนผมยุ่งเหยิงประปรายตามพวงเเก้ม ประกายหม่นหมองในดวงตายังไม่เลือนหายไป ถัดจากหลุมศพของพิซเซส อัลบาฟีก้า ไปยังคงเรียงรายด้วยไม้กางเขนขนาดปานกลางอีกหลายอัน ทั้งหมด...คือผู้เสียสละในสงครามศักสิทธิ์ที่พึ่งจะเริ่มต้น
"หลังจากนี้ข้าก็คงมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเเล้วล่ะ... ไว้เจ้าปลูกกุหลาบรอเเล้วกันนะ"ท้องฟ้ายามเย็น ถูกย้อใด้วยสีเเสดสลับกับสีม่วงเเดง พระอาทิตย์ตกที่ไม่ได้มองจากวิหารเเกะขาวหรือวิหารเคียวโก มันดูต่างกันจริงๆ...กับการมองดูในสมรภูมิ
"...ชิออน"โกลด์เซนต์ราศีตุลย์มองใบหน้าที่เหม่อลอยของอีกฝ่าย ก่อนจะตัดสินใจเรียกลองดู
"หือ?"เขาหันกลับมา ละสมาธิตาจากความอาวรณ์ชั่วครู่
"ยิ้มหน่อยสิ!"ฝ่ามือสองข้างตบดังเพี๊ยะลงที่หน้าขาวๆนั่น สายลมพัดผ่านกายอีกครั้ง เหมือนกับคำพูดที่นำเอาความเศร้าหมองออกไป ดวงตาสีม่วงเบิกขึ้นด้วยความงุนงง บุคคลเบื้องหน้าหัวเราะเบาๆ ถอนมือทั้งสองข้างออกมา พลางเบือนหน้าไปมองท้องฟ้าบ้าง
"เจ้าน่ะบ้างาน วันๆนึกถึงเเต่ภารกิจ ยิ้มก็ยากอยู่เเล้วยังจะมาทำหน้าเศร้าให้รำคาญลูกกะตาอีก"มือกร้านหยิบก้อนหินมาโยนเล่นโดยที่ไม่มองหน้าของคนยิ้มยากเเม้เเต่น้อย ไม่บ่อยนักที่คนร่าเริงโดโกจะพูดคำว่ารำคาญ
"หลังจากนี้น่ะ...จะต้องมีการสูญเสียอีกมาก เเต่พวกเราก็ต้องผ่านพ้นไปให้ได้..."ภาพร่างโชกเลือดของอัลบาฟีก้ายังคงติดตาจนถึงบัดนี้ ใบหน้างดงามเปื้อนโลหิตจนเเดงฉานไปหมด อีกเท่าไหร่จึงจะหมดสิ้น
"เจ้าก็หัดยิ้มซะบ้างเถอะ ยิ้มให้มันมากขึ้นหน่อย...ข้าจะได้คิดว่าวันนี้ทุกคนก็ยังเหมือนเดิม..."ท้ายประโยคเเผ่วเบาจนเเทบจะเลือนหายไปในลำคอ โดโกก้มหน้าลงเพราะรู้สึกว่าใบหน้าตอนนี้คงจะเคร่งเครียดเสียจนน่าปวดหัว
เเปะ...
"?"จู่ๆศรีษะก็ถูกเเรงกระชากขึ้นมาเบื้องบน ใบหน้าหมดจดของคนไม่ค่อยได้โดนเเดดประจักาเเก่สายตาเป็นอย่างเเรก ก่อนจะตามมาด้วยรอยยิ้มสดใสที่ไม่ค่อยได้เห็นนักของอาริเอส ชิออน
"ข้าสัญญา..."เเรงกดของฝ่ามือขาวๆนั้นมากขึ้น เมื่อมันเริ่มสั่น
อีกฝ่ายเพียงเเค่ยิ้มตอบ ก่อนจะวางมือของตนทาบทับกับหลังมือของเพื่อนรัก
"อืม..."
"โอ๊ย...เจ็บนะเนี่ย รุนเเรงชะมัดเลย!"ร่างสูงบ่นพึมพำตอนเดินกลับ โดยไม่วายก่อสงครามอีกจนได้
"เจ้าตบหน้าก่อนนะ!!"เเกะทองคำผมเขียวโวยวายสัมทับไปอีกรอบ
"อะไรกันข้าไม่ได้ออกเเรงซะหน่อย..."
"....เจ้าบ้าเอ๊ย"
...เจ้าเองก็อย่าทิ้งรอยยิ้มนะโดโก อย่างน้อยให้ข้าได้คิดว่าเจ้ายังยิ้มให้ข้าเสมอ....สหายข้า
"....ชิออน?"เปลือกตาเหี่ยวย่นค่อยๆเปิดขึ้นท่ามกลางน้ำตกใหญ่ รอบด้านเงียบสงบไม่มีเสียงใดๆ นอกจาเสียงน้ำสาดกระเซ็นกระทบก้อนหินเป็นระยะๆ
"ท่านผู้เฒ่า... มีอะไรเหรอครับ?"เด็กหนุ่มผมดำถามขึ้นลอยๆ เขาละออกมาจากการฝึกวิชาชั่วครู่ ดวงตาของชายชรามองตามก่อนจะหัวเราะเบาๆ "ไม่มีอะไรหรอก...."
"นึกว่าท่านเรียกผมซะอีก"ดราก้อนเซนต์พูดเบาๆ ก็ได้ยินอะไรชิๆนี่แหล่ะ นึกว่าเรียกชิริวซะอีก...ร่างนั้นคิดก่อนจะหันกลับไปจดจ่อกับสายน้ำตกโรซัน งใหความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณนี้อีกครั้งหนึ่ง
ดวงตาภายใต้หมวกเก่าซ่อมซ่อทอดมองท้องฟ้ายามราตรี คืนนี้ฟ้ากระจ่างมองเห็นหมู่ดาวได้ไม่ยาก ร่างเล็กๆนั่งมองดวงดาว ไล่สายตาจนมาหยุดที่ลัคนาราศีเมษ ที่เขามักจะหวนนึกถึงใครบางคนเสมอๆ คนที่เขาไม่เคยลืม คนที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่น้อง คนที่ไม่อาจหวนคืนมาได้อีกวันนี้เจ้าจะยังมีรอยยิ้มอยู่หรือเปล่า?
“...สวัสดีโดโก”เจ้าของเรือนผมสีเขียวอ่อนภายใต้แสงอาทิตย์ยิ้มร่า
สายลมยามรัตติกาลเย็นยะเยือกบาดผิวกาย แต่ในห้วงความทรงจำก็ยังคงอบอุ่นเสมอมา....
“....สวัสดีชิออน”
_________________________________________________________
TCB ขอบคุณที่เม้นท์ค่ะTT TT
ความคิดเห็น