คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #69 : บทที่หกสิบห้า -- อยู่ด้วยกันนะ
บทที่หกสิบห้า
เขาตื่นขึ้นมาเกือบบ่ายด้วยร่างกายที่เจ็บร้าวระบมแทบจะทุกส่วนโดยเฉพาะช่วงเอว หันไปมองด้านข้างก็เห็นเพียงเตียงที่ว่างเปล่า ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าพี่สนออกไปเรียนตั้งแต่ตอนไหน
ได้แต่นอนลืมตามองเพดานอยู่อย่างนั้นสักพัก...แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา...ก็ต้องรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าตัวเองไว้อย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
...เมื่อคืน...เขากับพี่สน...
...เป็นบทรักที่ ‘ร้อนแรง’ อะไรอย่างนี้...
ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะทำแบบนั้น... !!!
เป็นครั้งแรก ที่เขาเป็นฝ่าย...เริ่มปฏิบัติก่อน...
ได้ทำเพื่อพี่สน หลังจากที่รุ่นพี่ทำเพื่อเขามาตลอด ยอมรับว่าถึงจะรู้สึกอาย...แต่ก็มีความสุขมากเหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่าตอนนั้นไม่สนใจอะไรแล้ว
...ก็อารมณ์มันพาไปนี่นา...
เฮ้อ...แต่เมื่อคืนก็เหนื่อยใช่เล่นเหมือนกันแฮะ แค่สองรอบแรกก็แทบจะหมดแรงแล้ว พอรอบสามร่างกายของเขาก็ไร้เรี่ยวแรงหมดสติไปเลย
...ต่อไปนี้คงจะทำอะไรแบบนี้บ่อยๆไม่ได้ซะแล้ว...
ร่างเพรียวพยายามลุกจากเตียงอย่างช้าๆพลางทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บจากส่วนนั้นแล่นปราดไปทั่วร่าง ก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันร่างของตนเอาไว้หลวมๆ แล้วเดินออกมาจากห้องนอน
...ทันใดนั้นเอง...
สายตาก็พลันไปเห็นบางอย่าง...ที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยกลางห้อง
เอ๋ ???
เขาเดินเข้าไปใกล้ด้วยความสงสัย...ก็เห็นว่าเป็นจานอาหารขนาดใหญ่ที่ถูกพลาสติกใสปิดไว้อย่างดี...ข้างในมีไข่ดาวอยู่ 4 ฟอง พร้อมกับไส้กรอกอีก 3 ชิ้นใหญ่ ที่ถูกจัดวางไว้เป็นสัดส่วน มีกระดาษโน๊ตสีเหลืองแปะติดไว้ข้างๆ...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นลายมือของใคร ?
‘ อาหารเช้านะครับที่รัก...
ตอนแรกตั้งใจว่าจะทำข้าวต้มให้กิน แต่ทำไม่เป็น...ก็เลยได้แค่นี้
Breakfast สูตรพิเศษไข่นะคร้าบบ ^^ ’
ทำเอาคนที่กำลังอ่านต้องยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เขาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความระมัดระวัง แล้วค่อยๆแกะพลาสติกใสเปิดออกช้าๆ พร้อมกับหัวใจพองโต
พี่สน...ทำอาหารเช้าให้กิน...งั้นเหรอ ??
แต่ว่า...ทำก่อนออกไปเรียนเนี่ยนะ ไม่ไปเรียนสายแย่เลยเหรอ ??
เขามองไข่ดาวและไส้กรอกที่ถูกจัดวางเรียงกันอย่างสวยงาม
เอ๋...ไม่ไหม้ด้วยแฮะ ?
แล้วก็ต้องอมยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข...
ฮ่ะ ๆ...น่ารักจังเลย...แฟนใครเนี่ย !!
และอีกสิบห้านาทีต่อมา...อาหารทุกอย่างก็หายเข้าไปอยู่ในท้องที่กำลังหิวโซของเขาอย่างรวดเร็ว
ร่างเพรียวลูบท้องตัวเองป้อยๆอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์มือถือมากดข้อความบางอย่าง...เพื่อส่งให้ใครบางคน...
******************************************
....อีกฟากฝั่งหนึ่งของห้องแล็บวิชา histology....คณะแพทย์...
อาจารย์ที่อยู่หน้าห้องกำลังอธิบายเนื้อหาการเรียนของวันนี้ให้ฟังอย่างคร่าวๆ แต่ไม่ต้องแปลกใจหรอก...ที่นักศึกษาต่างพากันนั่งหลับเป็นแถว
...ก็บรรยากาศช่วงบ่ายมันน่านอนนี่นา...
“ ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่อะไรของมึงวะ ?? ดีใจที่วันนี้เมนส์มาเหรอ ” กฤตถามเพื่อนสนิทข้างๆที่กำลังเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง
...ช่วงนี้ไอ้สนยิ่งเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกวัน...
สนหันมามองหน้าเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พลางเลิกคิ้ว
“ เออ !!! มาเยอะด้วย สัด !!! ”
“ ทำไม ?!!! น้องณัฐส่งข้อความมาบอกว่า ‘ท้อง’ แล้วเหรอ ?!! ” กฤตแกล้งถามตาโตเหมือนตกใจ
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ” สนแกล้งหัวเราะแล้วหุบยิ้มทันที ก่อนที่จะดีดหน้าผากเพื่อนไปหนึ่งครั้ง
“ โอ้ย !!! ”
กวนตีนกูดีนัก !! สม...
“ นี่ !! กูจะให้มึงดูอะไร ?? ” เขายิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโชว์ให้เพื่อนสนิทได้เชยชม
กฤตสนใจรีบเอียงหน้ามาดูทันที
“ นี่..... ” ส่งเสียงลากยาวอย่างภูมิใจ...แล้วกดเลือกข้อความล่าสุดที่พึ่งได้รับให้เพื่อนดู
...
...
...
‘ กินหมดแล้วนะ ^^
ขอบคุณมากนะครับ......ที่รัก ’
...
...
...
“ เป็นไง ๆ....น้องณัฐโคตรน่ารักเลยอ่ะ เรียกกูว่า ‘ที่รัก’ ด้วย ” สนเอ่ยชมแฟนตัวเองอย่างมีความสุข
กฤตปรือตามองเพื่อนอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วถอนหายใจยาว
“ เฮ้อ.............กูนึกว่ามีอะไร ? ”
ไม่พูดเปล่า...แถมยังขยับเก้าอี้ล้อเลื่อนให้ไถลออกห่าง แล่นฉิวไปไกลประมาณสามเมตร...แล้วเท้าคางนั่งฟังอาจารย์สอนอย่างตั้งใจ
สนหรี่ตามองเพื่อน...
...อ้าว ?? ไอ้เวรนี่ !!!
*************************************
...อุณหภูมิของอากาศเริ่มลดลงทีละน้อย เมื่อฤดูหนาวกำลังมาเยือน...
ในแต่ละวัน...พวกเขาทั้งสองคนยังคงดำเนินชีวิตไปตามปกติ พี่สนออกไปเรียน เขาอยู่ที่ห้องพัก พอตกเย็นก็ได้เจอกัน กินข้าวเย็นด้วยกัน หรือบางวันก็ออกไปทำกิจกรรมข้างนอก เรียกได้ว่า...อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาจนลืมไปว่า ‘เขาเองก็มีหอพักของตัวเองเหมือนกัน’
วันนี้เป็นวันอาทิตย์...เพราะอากาศในตอนเย็นกำลังดี เขาจึงชวนพี่สนออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะด้วยกัน
“ อากาศดีจังเลยเนอะ ” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อเราทั้งสองเดินมาถึงม้านั่งตัวเดิมที่คุ้นเคย
“ อืมม...กำลังจะเข้าฤดูหนาวแล้วมั้ง ? ก็เลยไม่ค่อยร้อน ” รุ่งพี่นั่งลงข้างๆกัน
นอกจากเขาจะถือแผ่นเฟรมกับกระดาษมาเตรียมวาดรูปเล่นแล้ว พี่สนยังพกกล้องถ่ายรูปตัวใหญ่มาด้วยอีกต่างหาก
ตอนนี้เขาได้แต่มองคนเดินผ่านไปมาแล้วคิดอะไรเพลินๆโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ส่วนพี่สนก็นั่งปรับตั้งค่ากล้องถ่ายรูปไปตามประสา
แต่ไม่นาน...
‘ แชะ ! ’ ‘ แชะ !’ เสียงชัตเตอร์ดังอยู่ข้างๆ
เขาหันไปมองก็เห็นรุ่นพี่กำลังยิ้มกว้างมาให้
“ เก็บภาพความทรงจำ ”
“ ถ่ายรูปณัฐเหรอ ? ” เขาแอบอมยิ้ม
“ อื้ม...เก็บไว้เป็นคอลเลคชั่น ”
“ คอลเลคชั่นอะไร ? รวมภาพนู้ด...พวกนั้นด้วยหรือเปล่า ? ” เขาถลึงตาใส่...แต่ก็เผลอหน้าแดงออกมาน้อยๆ
ตั้งแต่ได้เห็นภาพเปลือยครึ่งตัวของตนในตอนนั้น เขาก็คิดได้ทันทีว่าพี่สนต้องไม่ได้มีเก็บไว้แค่นี้แน่ แต่เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้ขอดูภาพอื่นสักที
อีกฝ่ายหัวเราะออกมาทันที
“ ทุกอย่างแหละ...ที่เป็นณัฐ...ทั้งหมด ”
“ ...พี่จะเก็บไว้ ”
พูดแล้วยังมาส่งสายตาหวานให้อีกแน่ะ
“ ขอดูหน่อยสิ อยู่ในนี้หรือเปล่า ? ” เขายื่นมือออกไปเพื่อหวังจะได้ดูรูปภาพภายในกล้อง แต่อีกฝ่ายกลับชักมือหนีทันที
“ เดี๋ยวได้ดูแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ”
เขาทำหน้างอน “ แล้วจะได้ดูตอนไหนล่ะ ? ”
รุ่นพี่แอบอมยิ้ม “ ...เหอะน่า ”
“ ถ้าคนอื่นได้เห็นนะ...พี่สนตายแน่ !! ” เขาขู่รุ่นพี่ไปหนึ่งที
“ พี่ไม่ปล่อยให้คนอื่นได้เชยชมร่างของณัฐหรอกน่า... ”
ฝ่ายนั้นเปลี่ยนมากระซิบที่ข้างหู “ ...เพราะพี่ดูได้คนเดียวเท่านั้น ”
“ คนโรคจิต ” เขาสบถเบาๆ แต่นั่นกลับสร้างความพอใจให้อีกฝ่าย
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ”
“ ..................................... ”
“ ..................................... ”
“ พอได้มานั่งที่นี่ แล้วคิดถึงตอนนั้นจัง ” รุ่นพี่ทอดเสียงราบเรียบ
“ ตอนไหน ? ”
รุ่นพี่หันหน้ามองมา “ ตอนที่เรายังไม่สนิทกัน ที่ณัฐไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่อ่ะ ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ” เขาปล่อยหัวเราะออกมาทันที
“ ก็พี่สนมาแปลกๆนี่นา ”
“ แปลกตรงไหน ? ”
“ ชอบพูดอะไรแปลกๆไง...ทำเอาณัฐสับสนเลยว่าแบบนี้เค้าเรียก...จีบหรือเปล่า ? ”
รุ่นพี่แอบอมยิ้ม “ รู้ด้วยเหรอ...ว่าจีบ ”
“ ถ้าตอนแรกก็...ไม่รู้หรอก ใครจะคิดว่ามีผู้ชายมาจีบกันล่ะ ? ”
“ แล้วรู้ว่าพี่จีบตอนไหน ? ”
“ อืมม...ถ้าแน่ๆเลย ” เขาทำท่านึก
“ ก็ตอนที่...พี่สนมาขอเป็นแฟนล่ะมั้ง ? ” พูดออกมาก็รู้สึกเขินเอง ก็ท่าทีของพี่สนกับบรรยากาศในโรงหนังตอนนั้น...มันทำให้เขาเขินสุดๆเลยน่ะสิ
“ โห...ความรู้สึกช้าได้อีกนะเนี่ย ”
เขาคิ้วขมวดทันที “ พี่สนอ่ะแหละ !! ”
แต่ต่อมาเขาก็ต้องเปลี่ยนเป็นยิ้มแบบอายๆแทน
“ อยากรู้มานานแล้วว่า... ”
“ ทำไมพี่สนถึง...มาชอบณัฐ...ได้ล่ะ ? ” ถามไปก็รู้สึกอายไป กล้าถามได้ไงเราเนี่ย ??
พี่สนทำหน้าซีเรียสขึ้นมาทันที
“ พี่ว่า...เราควรจะคุยเรื่องนี้กันที่ห้องมากกว่านะ เพราะคุยเสร็จแล้วจะได้............ต่อเลย ”
“ ทะลึ่งแล้ว !!! ” เขาโวย
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ”
“ ก็ไม่รู้เหมือนกัน... ”
“ ................................... ”
“ ความรู้สึกมันเกิดขึ้นมาเอง...ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ... ”
“ รู้แต่ว่า...สนใจคนนี้ ”
เขาหันหน้าไปสบตากับรุ่นพี่
“ แล้วต่อมา...ก็กลายเป็นชอบ... ”
“ ................................. ”
“ แล้วก็กลายเป็น...รัก ”
“ ................................. ”
“ จนตอนนี้...ทั้งรัก ทั้งคลั่งเลยแหละ ”
เขายิ้มกว้างออกมาทันที แล้วพูดแก้เขิน
“ เวอร์ไปแล้ว ”
“ ไม่เชื่อเหรอ ? ”
เขาอมยิ้ม “ เชื่อก็ได้ ”
แล้วเราทั้งคู่ก็ปล่อยหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ ........................................... ”
“ ........................................... ”
“ ณัฐ ?? ” ฝ่ายนั้นเอ่ยเรียก
“ ฮึ ?? ”
“ ขอบคุณนะ ”
“ ขอบคุณเรื่องอะไร ? ”
“ ขอบคุณ.......ที่เป็นณัฐ ”
ได้ยินดังนั้นร่างเพรียวก็ยิ้มบาง แล้วมองสบตาอีกฝ่าย ก่อนที่จะพูดด้วยความเขินอายว่า...
“ ณัฐก็ขอบคุณ...ที่เป็นพี่สนเหมือนกัน ”
โชคดี...ที่เวลาล่วงเลยผ่านไปจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ทำให้เขาและรุ่นพี่...สามารถเดินจูงมือกันกลับไปที่รถอย่างไม่ต้องอายสายตาใคร
***********************************
...เวลาผ่านไปรวดเร็วจนถึงวันเปิดเทอมของปีหนึ่ง...
ณัฐเริ่มไปเรียนวันแรกด้วยความตื่นเต้นคึกคักเพราะได้กลับมาเจอเพื่อนสนิทอีกครั้ง ไอ้จัมโบ้ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เขาหายตัวไปไม่ยอมกลับมานอนหอจนกระทั่งถึงวันเปิดเทอม...เพราะมันเองก็อาจจะรู้ดีว่าเขาหายไปอยู่ที่ไหน เขาเองอยากจะขอบคุณเพื่อนเหลือเกินที่ไม่ได้ซักไซ้ไต่ถามให้มากความ
ส่วนแพรก็ยังคงร่าเริงคุยจ้อได้เหมือนเดิม เราทั้งสามคนได้กลับมานั่งเรียนด้วยกันอีกครั้ง...บรรยากาศเดิมๆแบบนี้แหละ ที่ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
********************************
...ตกเย็นวันหนึ่ง...ภายในห้องพัก...
ณัฐกำลังง่วนอยู่กับการหั่นผักอย่างขะมักเขม้น เพราะวันนี้ตั้งใจว่าจะทำผัดคะน้าน้ำมันหอยให้พี่สนได้ลองกินสักหน่อย แต่คนที่กำลังนึกถึง...กลับทำตัวเป็นแมวขโมยแอบย่องมาทางด้านหลังแล้วมาสวมกอดเขาเอาไว้เบาๆจนตกใจเผลออุทานออกมา
“ อ๊ะ !!...พี่สน ” เขาหันไปขมวดคิ้วใส่อีกฝ่ายที่กำลังยิ้มหน้าระรื่น
แต่ฝ่ายนั้นกลับยื่นหน้ามาหอมแก้มเขาเสียฟอดใหญ่
“ ที่รักทำอะไรอยู่เหรอ ? ”
“ .................................... ” เขาไม่สนใจ...หันมาหั่นผักต่อ ส่วนพี่สนก็ได้แต่ยืนกอดมองเขาทำงานอยู่อย่างนั้น
“ ไม่ช่วยแล้วยังมากวนอีกนะ ”
“ ช่วยสิ...เดี๋ยวจะช่วยกินให้หมดไม่มีเหลือเลย ”
ร่างเพรียวได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหัวเราะออกมาน้อยๆ
“ งั้นทำไข่เจียวเพิ่มดีกว่าเนอะ ”
“ ค้าบบบ ”
รุ่นพี่พ่นลมหายใจยาว “ เฮ้อ...ชอบแบบนี้จังเลย ”
“ ชอบคะน้ากับไข่เจียวอ่ะเหรอ ? ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ไม่ใช่...ชอบเวลาที่ณัฐทำกับข้าวให้พี่กินต่างหาก ”
ณัฐได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ร้อง ‘อ๋อ’ ในใจ...
“ ชอบเวลาที่......เราได้อยู่ด้วยกัน ” รุ่นพี่กระซิบ
ถ้าจะให้พูดจริงๆ...เขาก็อาศัยอยู่กับพี่สนมานานร่วมสองสัปดาห์แล้ว จำได้ว่าตั้งแต่กลับมาจากบ้าน...เขากลับไปนอนหอพักตัวเองแค่วันสองวันเท่านั้น ไม่ทันไรก็ต้องกลับมาหาพี่สนอีก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องอยากอยู่กับรุ่นพี่ทั้งวันทั้งคืนแบบนี้...ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
“ เหรอ ? ” ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย แต่ข้างในก็รู้สึกดี
“ ณัฐ ? ” รุ่นพี่เรียกพร้อมกับมาคลอเคลียที่ข้างแก้ม
“ ฮึ ? ”
“ ..................................... ”
“ ..................................... ”
“ มาอยู่ด้วยกันนะ ”
“ ................................... ” เขาชะงักมือทันที
“ อยู่ที่นี่...ด้วยกัน ”
หัวใจพองโตขึ้นมาเล็กน้อย...เมื่อได้ยินรุ่นพี่พูดแบบนั้น
“ นี่ก็อยู่ด้วยกันทุกวันแล้วนะ ” เขาตอบออกไป
“ ไม่ใช่... ”
“ พี่หมายถึง...ให้ณัฐย้ายของมาอยู่ด้วยกันที่นี่เลยต่างหาก พี่ไม่อยากคอยกังวลว่าวันไหนบ้างที่ณัฐจะกลับไปนอนที่หอ...”
“ ........................................ ” รุ่นพี่พูดพลางซบไหล่เขาเอาไว้
“ ถ้าณัฐไม่อยู่...มันเหงามากเลยรู้ไหม ? ”
หัวใจอ่อนยวบลงทันที เพราะสิ่งที่ได้ยินตรงกับความรู้สึกของเขามากที่สุด
นั่นเป็นเพราะเขาเองก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน...ถึงได้ปักหลักอยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน จนไม่ยอมกลับไปนอนหอพักตัวเองสักที
เขาหันมาสบตาอีกฝ่าย
“ จะดีเหรอ ? ”
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ ก็...ถ้าคนอื่นรู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน... ”
รุ่นพี่พูดแทรกขึ้นมาทันที
“ ก็ไม่เห็นแปลกเลยนี่นา เหมือนกับรูมเมททั่วไปแหละ ”
“ ถ้างั้น...จัมโบ้ก็ต้องอยู่คนเดียว ”
รุ่นพี่เลิกคิ้วสงสัย
“ แล้วทำไมล่ะ ? อยู่คนเดียวไม่ได้เหรอ ”
“ ก็......... ”
แต่ในความเป็นจริงแล้ว...ทุกวันนี้ ไอ้จัมโบ้ก็อยู่คนเดียวตลอด ไม่เห็นมันจะบ่นอะไรนี่นา แล้วเขาจะกังวลทำไมเนี่ย ?
ก็เขารู้สึกเหมือนกับว่าเป็นการ...ทิ้งเพื่อน ยังไงไม่รู้สิ ??
“ ณัฐถามตัวเองก่อนดีกว่า...ว่าอยากอยู่ด้วยกันหรือเปล่า ? ไม่ใช่มัวแต่พะวงเรื่องคนอื่นแบบนี้ ”
“ ....................................... ”
“ ว่าไง ? ”
ร่างเพรียวเม้มปาก...สมองกำลังคิดไตร่ตรองอย่างหนัก
ได้อยู่กับพี่สนทุกวันแบบนี้ก็คงเป็นเรื่องดีเหมือนกัน...ได้เจอกันทุกวัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน นอนบนเตียงเดียวกัน ตื่นมาก็เห็นหน้าพี่สนเป็นคนแรกของวัน
แค่คิดก็มีความสุขแล้ว...
แต่ทำไม...ถึงยังรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ทำได้ยากนักนะ ??
“ ................................... ”
“ พี่สน ?? ” เขาเรียกชื่ออีกฝ่าย
“ อะไรเหรอ ? ”
ร่างเพรียวมองเข้าไปในดวงตาของรุ่นพี่
“ พี่สนอยากอยู่กับณัฐจริงๆเหรอ ? ”
“ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ? ใครๆก็ต้องอยากอยู่กับคนที่เรารักทั้งนั้นแหละ ”
นั่นสินะ...เขาเองก็ยังอยากอยู่กับพี่สนเลย...
...ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา...
“ ณัฐ...ไม่แน่ใจ ”
“ ไม่แน่ใจอะไร ? ”
“ เอ่อ...ณัฐก็ไม่รู้เหมือนกัน ”
“ ณัฐไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ ? ” อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงน้อยเนื้อต่ำใจ
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ !! ณัฐก็อยากอยู่กับพี่สนเหมือนกัน ”
รุ่นพี่ลอบยิ้มอออกมาทันที
“ แล้วทำไมถึงยังลังเลอยู่อีกล่ะ ? ”
“ ...................................... ”
นั่นสินะ ทำไมถึงยังลังเล ??
ทุกวันนี้ก็เข้านอกออกในหอพักนี้เป็นว่าเล่นอยู่แล้ว ทุกคนไม่ว่าจะคณะเดียวกันหรือต่างคณะก็คงจะสังเกตเห็นว่าเขากับรุ่นพี่สนิทกันขนาดไหน...และนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาที่เขากังวล
แต่ที่กำลังคิดมาก...คือเรื่องของเพื่อนสนิทต่างหาก
เพราะกลัวว่าไอ้จัมโบ้จะรู้สึกไม่ดี...ก็แค่นั้น...
“ ณัฐเอาไปคิดดูละกันนะ พี่ไม่ได้เร่งอะไรตอนนี้หรอก ” รุ่นพี่ทิ้งท้ายแล้วกอดกระชับเขาให้แน่นขึ้น
“ พี่ก็แค่...... ”
เขาหันหน้าไปมองอีกฝ่ายรอฟังต่อ
“ ...อยากอยู่กับณัฐแบบนี้ ‘ตลอดไป’ แค่นั้นเอง ”
สุดท้ายเขาก็ต้องหลุดยิ้มด้วยความเขินอายเพราะคำพูดเหล่านั้น
...อยู่กับพี่สน...ตลอดไปงั้นเหรอ ?...
“ ก็ได้...ณัฐจะลองคุยกับจัมโบ้ดูละกัน ”
รุ่นพี่เข้ามาหอมแก้มเขาหนึ่งฟอดแล้วฉีกยิ้มกว้าง
“ ครับ...พี่จะรอนะ ”
******************************
ความคิดเห็น