คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : บทที่ห้าสิบสี่ -- จาก
บทที่ห้าสิบสี่
“ เอาของครบหรือยัง ? ”
เขามองกระเป๋าที่กำลังถือในมือ พลางใช้ความคิด แล้วในที่สุดก็ผงกหัวแรงๆด้วยความมั่นใจ
“ ครบแล้ว ”
“ ไม่ลืมอะไรแน่นะ ” พี่สนถามย้ำอีกครั้ง
เพราะข้าวของของเขาไม่ค่อยมีอะไรมาก จะมีก็แต่กระเป๋าเสื้อผ้าและของฝากที่จะเอาไปฝากพ่อแม่เล็กๆน้อยๆเท่านั้น
“ อื้อ ”
พี่สนมองสบตามาที่เขาครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากห้องนอน และก็เดินกลับมาหาเขาอย่างรวดเร็ว
“ ไหนเอากระเป๋าตังค์มาสิ ”
เขาได้ยินดังนั้นก็ค้นหาแล้วยื่นให้อย่างงงๆ
“ เอาไปทำไมอ่ะ ? ”
รุ่นพี่หยิบกระเป๋าสตางค์สีดำลายเขียวที่ฝ่ายนั้นเคยซื้อให้เปิดออก แล้วแทรกบางอย่างเข้าไปในช่องว่างส่วนที่เอาไว้ใส่รูปภาพ
เขารีบชะเง้อไปมองทันที
“ อะไรอ่ะ ? ”
ฝ่ายนั้นยิ้มกว้างกลับมาให้ แล้วเผยกระเป๋าออกมา
“ ดูสิ ”
เขามองแล้วก็ต้องแปลกใจเล็กน้อย
‘ภาพคู่’ ของเราทั้งสองที่เคยถ่ายตอนไปเขาใหญ่ด้วยกันถูกสอดไว้ในช่องรูปภาพ
เป็นภาพที่เขาและพี่สนนั่งคู่กันอย่างใกล้ชิด...และเราก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข เขาจำได้ว่าภาพนี้พี่เม้งเป็นคนถ่ายให้ตอนที่อยู่บ้านลุงอ๊อดในเช้าวันก่อนออกเดินทาง
เมื่อเห็นรูปภาพแล้วเขาก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ ภาพตอนที่ไปเขาใหญ่เหรอ ? ”
“ อือ ที่จริงมีเยอะกว่านี้ แต่ว่าพี่เลือกภาพนี้...แล้วก็....... ” พี่สนเงียบเสียงไปแล้วหลุดยิ้มออกมา
“ ................................ ” เขาได้แต่รอฟังว่าฝ่ายนั้นจะพูดอะไรต่อ
“ ในนี้ยังมีอีก...เอาไว้ณัฐค่อยดูเองละกัน ”
“ หือ ? ”
เขาพึ่งสังเกตว่าช่องใส่รูปภาพหนานูนออกมาคล้ายกับมีรูปแทรกอยู่หลายแผ่น และในจังหวะที่กำลังจะเปิดออกดูนั้น พี่สนก็พูดขึ้นมา
“ เอาไว้ดูเวลาที่..คิดถึง..กัน ”
เขาเงยหน้าขึ้นมองฝ่ายนั้น
แล้วมาเอาไว้ในกระเป๋าสตางค์เนี่ยนะ ? ประเจิดประเจ้อที่สุดเลย อย่างนี้ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้ามีหวังสงสัยกันพอดีว่าคนที่เขาถ่ายรูปคู่แล้วเก็บไว้อย่างดีในกระเป๋าสตางค์คนนี้เป็นใคร ?
มีหวังเรื่องที่เขาคบกับผู้ชายคงจะได้รู้กันหมดแน่ๆ
ใครจะกล้าเก็บไว้กันล่ะ ?
“ ตอนนี้ห้าทุ่มกว่าแล้ว เรารีบไปกันเถอะ ”
ความคิดต่างๆถูกสลัดให้หลุดในทันทีเพราะคำพูดนั้น
“ นั่นสินะ !! ” เขารีบหยิบกระเป๋าสตางค์เก็บอย่างรวดเร็ว จนลืมสนใจเรื่องรูปภาพเหล่านั้นไป
ประมาณครึ่งชั่วโมง...เขากับพี่สนก็เดินทางมาจนถึงสถานีปรับอากาศ ถึงแม้ว่าเวลาตอนนี้จะดึกมากแล้ว แต่ผู้คนก็ยังดูไม่บางตา และรถโดยสารก็ยังเคลื่อนตัวให้เห็นอยู่ตลอดเวลา
พี่สนบ่นกับเขาเบาๆเรื่องที่เขาเลือกเดินทางกลับโดยรถปรับอากาศโดยสาร เพราะฝ่ายนั้นกลัวว่าเวลายาวนาน 6-7 ชั่วโมงจนถึงกรุงเทพฯ จะทำให้ร่างกายของเขาเหนื่อยล้าจนเกินไป แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาเลยสักนิด
“ ก็นั่งเครื่องมันเปลืองตังค์นี่นา รถปรับอากาศก็นั่งสบายดี...ยังไงก็ถึงเหมือนกัน ” เขายกคำพูดที่มีเหตุมีผลขึ้นมาอ้าง
หลังจากที่รถยนต์ของพี่สนจอดเทียบช่อง เวลาก็ยังเหลือเวลาอีกประมาณยี่สิบนาทีกว่ารถโดยสารจะออก
เราทั้งสองยังคงนั่งอยู่ข้างใน โดยไม่มีทีท่าว่าฝ่ายใดจะขยับกายก่อน
...นี่เขากับพี่สน...จะต้องแยกจากกันแล้วเหรอ ? รู้สึกใจหายยังไงไม่รู้...
เขาหันไปมองหน้าพี่สน...เหมือนกับใจตรงกัน เพราะฝ่ายนั้นก็หันมามองอยู่ก่อนแล้ว สายตาของรุ่นพี่ก็แสดงอารมณ์ไม่ต่างจากเขาเหมือนกัน
“ พี่สน ? ”
“ จะโทรมาหาณัฐหรือเปล่า ? ” เขาถามออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่กลับเคลื่อนตัวเข้ามาหาช้าๆ...และมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้แทน
“ พี่สัญญา...จะโทรหาณัฐทุกวันเลย ” รอยยิ้มและคำพูดนั้นฟังดูอบอุ่นจริงใจเหลือเกิน หัวใจของเขาที่เบาหวิวเมื่อครู่ก็พลันพองโตขึ้นมาน้อยๆ
เขากับพี่สนจ้องตากันในความมืด....รุ่นพี่เลื่อนสายตาลงมาจับที่ริมฝีปากของเขาอย่างโหยหา
แล้วเราทั้งสองก็เคลื่อนตัวเข้าหากันอีกครั้งในจังหวะเดียวกันโดยไม่รู้ว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ริมฝีปากประทับกันอย่างเบาบางแต่นุ่มละมุน...เนิ่นนาน...เพราะต่างฝ่ายต่างไม่มีใครอยากถอนตัวก่อน ความรัก...ความโหยหา...ความเหงา...ได้แผ่กระจายไปทั่วร่าง
จูบที่แตกต่างจากทุกครั้ง...บดเบียดแผ่วเบาโดยไม่ใช้ลิ้น ไม่ได้เร่าร้อนแต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยนมากกว่าครั้งไหนๆ พี่สนระดมจูบและเม้มริมฝีปากเขาจนทั่วทุกส่วน
ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งรู้สึกว่า...ไม่อยากจากกันเลย...จริงๆ
แต่สุดท้าย...เขาก็ต้องตัดใจยอมถอนริมฝีปากออกก่อน และไม่ลืมที่จะจุมพิตเบาๆให้ฝ่ายนั้นเป็นการปลอบใจ
“ ณัฐต้องไปแล้ว ”
ร่างสูงมองอีกฝ่ายด้วยความโหยหาเพราะยังอาลัยในรสจูบ แล้วเปลี่ยนใจเอื้อมมือมาลูบไล้แก้มเนียนของฝ่ายตรงข้ามเบาๆ และถอนหายใจยาว
“ เฮ้อ... ”
“ งั้น...ก็ถึงเวลาแล้วสินะ ”
ร่างเพรียวเปิดประตูลงจากรถ ฝ่ายนั้นเดินมาหาจากอีกฝั่งแล้วดึงกระเป๋าไปถือไว้ในมือเสียเอง
...แล้วเราทั้งคู่ก็เดินเข้าสู่สถานี...
บริเวณภายในผู้คนไม่มากไม่น้อยกำลังนั่งรอบนเก้าอี้สีเหลืองที่เรียงรายอยู่หลายแถว รถเที่ยวหกทุ่มเทียบท่าเข้ามาจอดพอดี ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาแลกตั๋วและเดินขึ้นรถไป
เขาดึงกระเป๋าจากมือของรุ่นพี่ แล้วหันมามองสบตา
“ ณัฐไปก่อนนะ ” ร่างเพรียวคลี่ยิ้มกว้างบดบังความเศร้าภายในใจ
รุ่นพี่เผยยิ้มบางแล้วพยักหน้ารับ
“ ถึงแล้วโทรหาพี่ด้วย ”
“ ครับ ”
ส่งสายตาอาลัยอาวรณ์กันสักพัก เขาจึงตัดสินใจเดินถอยหลังออกมาแล้วไม่ลืมที่จะหันหลังกลับมาโบกมือลาให้ พยายามที่จะไม่ทำหน้าเศร้าเพราะไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแบบนั้นถึงแม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์แบบนั้นก็เถอะ
พี่สนก็ไม่ต่างกันและดูเหมือนว่าฝ่ายนั้นจะอาลัยอาวรณ์มากกว่าเขาเสียอีก สายตาที่ยิ้มบางมาให้แต่มองภายในกลับดูเศร้าสร้อยจนรู้สึกเจ็บปวดใจแทน
เขาตัดสินใจค่อยๆเบือนหน้ากลับมา แล้วทิ้งร่างของรุ่นพี่ไว้เบื้องหลัง เดินไปแลกตั๋วและก้าวขึ้นรถไปด้วยหัวใจที่เบาหวิว เพราะได้ทิ้งหัวใจไว้กับใครบางคนไปแล้ว
...ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา...ยังไงก็ได้คุยโทรศัพท์กันอยู่แล้ว...ไม่เห็นมีอะไรน่าเป็นห่วงเลย...
เขาได้แต่ปลอบใจตัวเองไปแบบนั้น
ที่นั่งของเขาติดริมหน้าต่าง ยังโชคดีที่ตรงนี้สามารถมองเห็นร่างของพี่สนจากในระยะสิบเมตรได้ เขามองไปที่ตำแหน่งนั้นอยู่เป็นระยะพร้อมกับยิ้มกว้างให้ แต่ในใจกลับรู้สึกเงียบเหงาอ้างว้างเสียเหลือเกิน
เข้าใจแล้ว...ว่าทำไมตอนที่พี่สนไปฝรั่งเศสตอนนั้นถึงไม่ยอมบอกลาเขาก่อน เพราะถ้ารุ่นพี่เป็นฝ่ายที่กำลังนั่งแทนเขาอยู่ตรงนี้...สถานการณ์แบบนี้...ก็คงรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน มิหนำซ้ำพี่สนอาจจะมีความอดทนได้น้อยกว่าเขาก็เป็นได้
...การที่ต้องจากกับคนรักไปไหนไกลๆมันรู้สึกแบบนี้เองหรอกเหรอ ?...
...สู้ไม่ต้องเห็นหน้ากันเลยเสียยังจะง่ายกว่า...
ไม่นาน...รถนั่งปรับอากาศก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ เขาถึงกับต้องกลั้นหายใจและ ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อส่งสายตาร่ำลาให้กับพี่สนเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อร่างของฝ่ายนั้นค่อยๆไกลออกไปหัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกบีบให้อัดแน่นอย่างช้าๆ...จนทำให้หายใจไม่ออก...คล้ายกับขาดอากาศหายใจก็ไม่ปาน...
ร่างของพี่สนห่างออกไป....ไกลจนไม่สามารถมองเห็น
เมื่อไม่มีหวัง...เขาจึงต้องยอมถอนหายใจแล้วทิ้งตัวพิงเบาะด้านหลังเบาๆ
สายตาจ้องมองพื้นแต่สมองกลับว่างเปล่าเพราะหัวใจล่องลอยไปอยู่กับใครบางคนที่เขาพึ่งจากมาได้ไม่นาน
นี่ขนาดจากกันยังไม่ถึงสิบนาทีเขายังรู้สึกเหงาได้ขนาดนี้ แล้วถ้า...ต้องอดทนไม่เห็นหน้ากันเป็นเดือนล่ะ ?
...เขาต้องคิดถึงพี่สนจนทนไม่ไหวแน่ๆเลย...
การใช้ชีวิตที่ยอมให้อีกคนมีอิทธิพลต่อเราได้มากมายขนาดนี้ มันช่างเป็นเรื่องที่ยากลำบากเหลือเกิน รักกันมากก็เจ็บปวด...รักกันน้อยก็เจ็บปวด
นี่เหรอ ?...ที่เขาเรียกกันว่า... ‘ความรัก’
แต่แล้วทันใดนั้น !!!
เขาก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับเสียงเพลงที่คุ้นเคยดังเข้ามาให้ได้ยิน หัวใจของเขาเต้นรัวเร็วขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
“ ฮัลโหล ” เขารีบกดรับสายด้วยความรีบเร่ง
“ ณัฐ... ” เสียงที่อบอุ่นของพี่สนทำให้หัวใจที่ว้าวุ่นของเขาสงบลงได้อย่างง่ายดาย
“ ................................ ” ดีใจจังที่ได้ยินเสียงพี่สน
“ ตอนนี้ถึงไหนแล้ว ? ”
“ ฮ่ะ ๆ พึ่งออกมาเมื่อกี้นี่เอง จะให้ถึงไหนได้ล่ะ ยังไม่ออกถนนใหญ่เลย ” เขาส่งเสียงสดใสตอบกลับไป แต่หัวใจกลับรู้สึกตรงกันข้าม
“ เหรอ ? แล้ว....... ”
พี่สนอ้ำอึ้งอยู่สักพักก็ถอนหายใจใหญ่ออกมา !!
“ เฮ้อ......พี่ ‘โคตร’ คิดถึงณัฐเลยอ่ะตอนนี้ !! ”
“ จะขาดใจตายอยู่แล้วเนี่ย ”
คำพูดที่ฟังดูห้วนๆและแสนจะตรงไปตรงมาของฝ่ายนั้น ทำให้เขาต้องคลี่ยิ้มบางออกมาเพราะความอบอุ่นแผ่ซ่านไปจนทั่วหัวใจ
ไม่ใช่แค่ ‘เขา’ ที่เป็นฝ่ายคิดถึง...แต่ ‘พี่สน’ ก็คิดถึงเขามากเหมือนกันสินะ
เหงา...ก็เหงาด้วยกัน
เจ็บปวด...ก็เจ็บปวดเหมือนๆกัน
เขาไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอีกต่อไป เพราะตราบใดที่เขากับพี่สนยังคงรักกัน นั่นย่อมหมายความว่า...เขายังมีหัวใจอยู่ที่อีกฝ่าย...ครึ่งหนึ่ง...
เพราะฉะนั้น...
“ ณัฐก็...เหมือนกัน ” เขาตัดสินใจบอกออกไปตามตรง
“ จริงเหรอ ? ”
“ พูดแบบนี้...ไม่เชื่อเหรอ ? ”
“ เปล่า ๆ ๆ แค่รู้สึก...ดีใจ...ที่ได้ยินณัฐพูดแบบนี้ ” เสียงพี่สนดูสดใสขึ้นมาเล็กน้อย
แล้วหลังจากนั้นเราก็คุยโทรศัพท์กันต่อไปเรื่อยๆ...ยาวนานถึงหนึ่งชั่วโมงเต็ม...จนรุ่นพี่กลับถึงหอพักและเตรียมตัวเข้านอน ส่วนเขาก็รู้สึกง่วงงุนเต็มที่นั่นแหละ จึงตัดสินใจวางสายไป
แต่เมื่อเขาเอนเบาะหลังเตรียมตัวจะนอนหลับพักผ่อน อยู่ดีๆก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา !!
ร่างเพรียวหยิบกระเป๋าสตางค์ใบสวยแล้วเปิดกางออกเพื่อดูรูปภาพนั้น ภาพที่พี่สนใส่ไว้ให้...เขายิ้มบางๆกับตัวเองด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก
เพราะพี่สนบอกว่า...ข้างในยังมีรูปภาพอีก...
เขาค่อยๆแทรกนิ้วมือเพื่อหยิบรูปภาพทั้งหมดออกมาจากช่องนั้น
แต่แล้วเมื่อได้เห็น...เขาถึงกับต้องตกใจ !!!
โดยเฉพาะรูปสุดท้ายนั่น !!!
สายตาจับจ้องแผ่นกระดาษตรงหน้า
ภาพแรก...เป็นภาพที่เราทั้งสองนั่งคู่กันและยิ้มกว้างมาให้กล้องอย่างตั้งใจ...ซึ่งภาพนี้เขาได้เห็นแล้วตั้งแต่ตอนที่อยู่ห้องพี่สน
ภาพที่สอง...เป็นภาพที่เขาถูกฝ่ายนั้นแอบ ‘หอมแก้ม’ โดยไม่ทันตั้งตัว สังเกตจากสีหน้าของเขาที่ทำหน้าเหวอเล็กน้อย เขาจำได้ว่าถูกแอบถ่ายทีเผลอตอนที่ไปเขาใหญ่ด้วยกันครั้งนั้น และเป็นฝีมือของใครไปไม่ได้...นอกจากพี่เม้งนั่นเอง
เพราะครั้งหนึ่งขณะที่เขากำลังนั่งอยู่เบาะหลังก็เห็นพี่สนขยับตัวไปกระซิบกระซาบอะไรกับพี่เม้งก็ไม่รู้ เพียงครู่เดียวเขาก็ถูกพี่สนเข้ามาขโมยหอมแก้มไป ได้แต่ตกใจอายหน้าแดงอยู่อย่างนั้น...และไม่ลืมที่จะงอนใส่พี่สนจนต้องตามง้อเสียยกใหญ่
แต่ภาพสุดท้ายนี่สิ เขาจำไม่ได้ว่าถูกแอบถ่ายไว้ตั้งแต่ตอนไหน แต่เห็นแล้วแทบจะเป็นลมล้มพับเสียให้ได้ !!!
เพราะมันเป็นภาพที่ร่างของเขา...กำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง...มีเพียงผ้าห่มสีครีมปกคลุมบริเวณท่อนล่างตั้งแต่เอวลงไปเท่านั้น !!!
แสงสาดส่องกระทบร่างขาวเนียน บ่งบอกให้รู้ว่าภาพนี้ถูกถ่ายในตอนเช้า...
เขาสังเกตตัวเองที่กำลังหลับใหลอย่างสนิทอยู่บนเตียงใหญ่ของพี่สนที่ตอนนี้ผ้าปูที่นอนมี ‘รอยยับ’ อยู่จนทั่ว
ไม่ต้องบอกก็รู้...ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้...เขากับพี่สนทำอะไรกัน...!!!
...ใบหน้าของเขาตอนนี้ร้อนผ่าวไปจนถึงใบหู...
พี่สนเป็นคนถ่ายเหรอ ? ตั้งแต่ตอนไหน ? แล้วครั้งไหนกันล่ะ ??!!
ไม่อยากจะเชื่อเลย !!!!
โธ่ว้อยยย....ไอ้พี่สนบ้า !!!!!
*******************************************
ความคิดเห็น