คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : บทที่สี่สิบแปด -- กลับมา
บทที่สี่สิบแปด
“ คิดถึงจังเลย ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
“ พี่สน !! ” เขาพยายามมองฝ่ายนั้นให้ชัดเจนมากขึ้น
พี่สนจริงๆด้วย...พี่สนกลับมาแล้ว !!!
...ดีใจจังเลย...
“ อ้าว ณัฐไม่ดีใจเหรอที่เจอพี่ ? ” รุ่นพี่เอ่ยถาม เมื่อเห็นเขายังคงทำสีหน้านิ่งเฉย ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นดีใจออกมาแต่อย่างใด
“ ...................... ” เขาพลิกตัวหันหลังกลับทันที
รุ่นพี่ชะโงกหน้ามาดู
“ ณัฐยังโกรธพี่เหรอ ? ”
“ พี่สนมาช้า...ไหนเมื่อวานบอกว่ากลับไม่เกินพรุ่งนี้ไง นี่มันเกินหกทุ่มแล้วนะ ” เพราะเมื่อกี้เขาแอบเหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาตีสองแล้ว
ร่างสูงแอบอมยิ้มเล็กน้อย
“ ขอโทษ...ก็พี่พึ่งได้ตั๋วต้องเดินทางมาไฟลท์เช้า ก็เลยช้ากว่าที่บอกไว้อ่ะ แต่พี่ก็เดินทางตลอดเลยนะ แค่พักลงเปลี่ยนเครื่องสองรอบแค่นั้นเอง ”
“ ........................... ” แต่เขายังคงเงียบอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่อยากจะหันไปมองหน้าพี่สนให้หายคิดถึงสักหน่อย...แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่รู้ทำไม ?
“ ไหนณัฐบอกว่าคิดถึงพี่มากไง...นี่พี่กลับมาแล้วนะ ” ฝ่ายนั้นพูดหยอกเย้าหวังจะให้เขาพูดคุยด้วย
“ .......................... ”
และแล้ว...รุ่นพี่ก็จับไหล่เขาให้หันไปเผชิญหน้าอย่างช้าๆ แล้วมอบ ‘จุมพิต’ ที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน
“ พี่ขอโทษนะ ”
“ ขอโทษ...ที่ไปโดยไม่บอก ขอโทษ...ที่ไม่ได้โทรมาหา ขอโทษ...ที่ปล่อยให้รอนาน ”
“ ........................... ”
“ พี่แค่คิดว่าอีกสองอาทิตย์ก็กลับมา ไม่คิดว่าจะทำให้ณัฐเสียใจขนาดนี้ ”
“ ณัฐคงเหงามากใช่มั้ย ? ”
“ .............................. ”
พี่สนใช้มือไล้แก้มเขาไปมาอย่างแผ่วเบา...สัมผัสที่อบอุ่นนั้นได้แผ่ซ่านไปทั่วร่าง
“ ช่วงที่หายไป...พี่จะชดใช้ให้ทุกอย่างเอง เป็นการปลอบขวัญ...โอเคมั้ย ? ”
“ พี่สนจะชดใช้ยังไง ? ”
“ ก็...ทุกอย่างเลย อะไรก็ได้ ” ฝ่ายนั้นตอบพลางยิ้มหวาน
ทุกอย่าง...อะไรก็ได้...งั้นเหรอ ?
“ พี่พูดแล้วนะ ” เขาทำหน้าพยักเพยิด จนรุ่นพี่หัวเราะออกมาเบาๆ
“ อื้อ ”
พอได้ยินดังนั้นเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย
อันที่จริง...ตั้งแต่ที่พี่สนตัดสินใจว่าจะเดินทางกลับมาหาเขาทันทีนั้น เขาก็รู้สึกดีใจเสียจนหายโกรธแล้ว แต่ว่าตอนนี้...เขาแค่อยากจะงอนเพื่อให้พี่สนมาเอาอกเอาใจเท่านั้นแหละ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องการแบบนี้
แล้วพี่สนก็ทำอย่างที่เขาต้องการจนได้สิน่า...
เขาหันไปจ้องมองสบตากับรุ่นพี่...
ถึงแม้ว่าแสงไฟภายในห้องจะค่อนข้างสลัว แต่เขาก็สามารถมองเห็นพี่สนได้อย่างชัดเจน อีกฝ่ายไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด จะต่างไปเล็กน้อยก็แค่เสื้อผ้าที่กำลังสวมใส่ และสีหน้าท่าทางอิดโรยจากการเดินทางไกลเท่านั้นเอง
“ วันนี้พี่สน...เหนื่อยมั้ย ? ” เขาถามเสียงเบาออกไป
เพราะว่ารุ่นพี่เดินทางข้ามทวีปทั้งวันทั้งคืนเพื่อมาหาเขา แล้วยังต้องมาตามง้อกับความเอาแต่ใจของเขาอีกต่างหาก...ก็เลยต้องไถ่ถามกันสักหน่อย
“ เหนื่อยมากเลย...ปวดเมื่อยทั้งตัว...ตอนนี้มีมึนๆหัวด้วย แต่ว่า... ”
รุ่นพี่จับมือเขาไปหอมหนึ่งฟอดใหญ่
“ ได้เห็นหน้าณัฐ พี่ก็หายเหนื่อยแล้วแหละ ”
ได้ยินดังนั้น เขาแอบอมยิ้มด้วยความเขินเล็กน้อย
“ จริงเหรอ ? ”
“ พอมาถึง...พี่ก็ตรงดิ่งไปหาณัฐที่หอเลยนะ แต่เพื่อนณัฐบอกว่าอยู่ที่นี่ยังไม่กลับ ”
ร่างสูงเปลี่ยนเป็นยิ้มทะเล้น “ ที่รัก..มารอพี่เหรอ ? ”
“ หือ ? ณัฐมาอ่านหนังสือต่างหาก...แอร์มันเย็นดี ” เขาพูดปดออกไปอย่างรวดเร็ว
“ เห็นหน้าพี่แล้วโรคปากแข็งทำงานเลยนะ... ”
“ ไหนมาทดสอบดูซิ...ว่า ‘ปากแข็ง’ จริงหรือเปล่า ? ” ฝ่ายนั้นยิ้มทะเล้นพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเขาตั้งตัวเกือบไม่ทัน
แต่มือไปเร็วกว่าที่ใจคิด...เพราะฝ่ามือของเขาได้ดันใบหน้าของพี่สนเอาไว้เสียแล้ว
“ จะบ้าเหรอ ? ยังไม่ได้แปรงฟันเลย ”
...ก็เขาพึ่งตื่นนอนนี่นา...
“ น่านะ...นิดเดียว ” เสียงพี่สนพูดเล็ดลอดออกมาจากฝ่ามือ
“ ไม่อ้าววว ”
“ ถ้างั้น...ขอหอมแก้มก็ได้ ”
พอได้ยินดังนั้น เขาก็เริ่มลังเลใจ จึงเผลอคลายมือออกเล็กน้อย
โดยไม่ทันตั้งตัว...พี่สนก็จับข้อมือเขาไว้ แล้วโน้มตัวเข้ามาประทับที่ริมฝีปากของเขาทันที !!
“ อื้อ ”
ริมฝีปากของเราทั้งสองแนบชิดติดกัน...รสสัมผัสของพี่สนได้หวนกลับคืนมาอีกครั้ง
ไม่นาน...เขาก็ยอมให้ฝ่ายนั้นรุกล้ำเข้ามาภายใน ลิ้นของเราทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างรู้จังหวะเหมือนเคย จูบที่ดื่มด่ำแต่อ่อนโยนของรุ่นพี่ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก หัวใจที่แห้งเหี่ยวมาหลายวันเหมือนได้ถูกรดน้ำลงไปจนกลับมาชุ่มชื้นอีกครั้ง...
ผ่านไปหลายนาทีทีเดียวกว่าพี่สนจะยอมผละริมฝีปากออก
“ เฮ้อ...อย่างนี้ค่อยชื่นใจหน่อย ” รุ่นพี่พูดอย่างอารมณ์ดี
ส่วนเขา...รู้สึกว่าใบหน้ายังคงร้อนผ่าวอยู่อย่างนั้น
รุ่นพี่เหยียดแขนข้างหนึ่งออกมาแล้วตบที่ต้นแขนเบาๆเพื่อเรียกเขาให้เข้าไปนอนหนุน เขาเคลื่อนตัวเข้าไปซุกในอ้อมกอดนั้นอย่างว่าง่าย
...อ้อมกอดที่เขาโหยหาอยู่ทุกคืนได้กลับมาแล้ว...
พี่สนจุมพิตที่หน้าผากเขาเบาๆอีกครั้ง
“ เรานอนกันเถอะนะ ”
ฝ่ายนั้นกอดกระชับร่างเขาเอาไว้แน่นราวกับเป็นคำมั่นสัญญาว่าจะไม่พรากจากกันไปไหนอีก ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นไปทั้งร่างกายและแผ่ซ่านลึกไปจนถึง...หัวใจ
...พี่สน...ขอบคุณที่กลับมานะ...
...คืนนี้...
...ณัฐต้องฝันดีแน่ๆเลย...
*******************************
...เช้าวันใหม่...
“ พี่สน...จะตื่นไม่ตื่น !! ” เขาพยายามเขย่าตัวฝ่ายนั้นเป็นรอบที่ห้า...เพราะตอนนี้พี่สนยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาง่ายๆ
“ ตื่นเช้าจังเลย ” รุ่นพี่ส่งเสียงงัวเงีย
“ วันนี้ณัฐต้องไปเรียนนะ พี่สนต้องไปส่งด้วย ”
“ กี่โมงแล้วอ่ะ ? ”
“ เจ็ดโมงครึ่ง ” เขาบอกพลางชี้ไปที่ฝาผนัง
ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ที่เขาจะได้กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่หอพักของตัวเอง เพราะเขาไม่มีชุดนักศึกษาอยู่ที่ห้องของพี่สนเลย
“ ..................... ” แล้วพี่สนก็พลิกตัวกลับทำท่าเหมือนจะนอนต่อซะอย่างนั้น
หา !!!!! นี่สรุปว่าจะไม่ตื่นใช่มั้ย ?
และแล้ว...ความคิดดีๆบางอย่างก็ผุดขึ้นมา เขายิ้มอย่างมีชัยให้กับตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกออกจากเตียง แล้วเดินไปยืนที่ฝั่งตู้เสื้อผ้า เตรียมท่าวิ่งให้พร้อม...แล้วออกสตาร์ททันที !!
“ ย้ากกกกก !! ไหนบอกว่าจะชดใช้ให้ไงงงงงงง ” เขากระโดดทับใส่ร่างพี่สนเต็มแรง
อั่กกก !!!!!!!
“ โอ๊ยย !!! ” เสียงพี่สนร้องดังลั่นห้อง
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ” เขาปล่อยหัวเราะออกมาทันที...นี่ถือเป็นการแก้แค้นละกันนะ
แต่แล้ว...เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางอิดโรยของอีกฝ่าย เขาถึงกับต้องรีบหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว
“ มา...เดี๋ยวพี่ไปส่ง ” รุ่นพี่เคลื่อนตัวลงจากเตียง แล้วเดินไปหยิบกุญแจรถ
เขาเดินตามออกมาอย่างรู้สึกผิด
“ เมื่อกี้...ณัฐขอโทษนะ เจ็บมั้ย ? ” เขาถามเสียงเบา
พี่สนหันหน้ามามอง
“ ไม่เป็นไร...เดี๋ยวพี่เอาคืนแน่ แล้วจะคิดทั้งต้นทั้งดอกเลย ”
“ ....................... ” เขาได้แต่มองหน้าฝ่ายนั้นอย่างหวาดๆ
เขาพึ่งมารู้ทีหลังจากพี่สนบนรถนี่เองว่า รุ่นพี่กำลังอยู่ในอาการ ‘เจ็ทแลก’ นั่นเอง เป็นเพราะร่างกายพี่สนยังปรับเวลาไม่ได้ แล้วเมื่อกี้เขายังไปรบกวนการนอนของฝ่ายนั้นอีก เลยทำให้พี่สนยิ่งรู้สึกเหนื่อยเพลียไปกันใหญ่
...เฮ้อ...เล่นไม่ดูตาม้าตาเรือเลยเรา...แย่จัง...
*************************
ตอนเย็น...หลังจากอ่านหนังสือที่ห้องสมุดเสร็จแล้ว เขาก็แวะมาที่ห้องพักของพี่สนอีกครั้ง ก็เห็นว่าฝ่ายนั้นยังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง
ก่อนหน้านี้เขาแวะไปที่ตลาดเพื่อไปซื้อกับข้าวสำเร็จรูปมาสามสี่อย่าง มีแต่ของโปรดพี่สนทั้งนั้น เพราะรุ่นพี่น่าจะยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน
แล้วไม่นาน...พี่สนก็เดินออกมาจากห้องในสภาพที่งัวเงียเต็มที่ ในขณะที่เขากำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา
“ ณัฐ...มาแล้วเหรอ ? ”
“ อื้อ...พี่สนเป็นไงบ้าง ? ” เขาถามออกไปพลางสังเกตท่าทางของฝ่ายนั้น รุ่นพี่ดูเหมือนจะสดชื่นขึ้นมาเล็กน้อยแฮะ
“ ก็ดี...แต่นอนไม่ค่อยหลับ หัวก็ยังมึนๆอยู่เลย ”
“ แต่ตอนนี้.... ” ฝ่ายนั้นลูบท้องตัวเองไปมา
“ ...พี่หิวข้าวมาก ”
เขาวางหนังสือลงทันที “ ณัฐซื้อมาแล้ว จะกินเลยมั้ย ? ”
“ หือ ? ซื้อมาแล้วเหรอ ? ”
“ ใช่...ซื้อมาตั้งสี่อย่างแน่ะ ” ทิ้งท้ายแค่นั้นเขาก็เดินเข้าไปในครัว แล้วจัดแจงเทอาหารใส่จานให้เรียบร้อย
“ สมกับเป็นภรรยาที่ดีจริงๆเลย...รู้ใจสามีไปหมด ” รุ่นพี่พูดขึ้นขณะกำลังเทข้าวสวยใส่จาน ส่วนเขาก็ได้แต่แอบอมยิ้มกับคำพูดนั้นเล็กน้อย
อันที่จริง...พี่สนบอกว่าจะ ‘ชดใช้’ ช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันให้ แต่นี่เหมือนเขากำลังเป็นฝ่ายที่ทำให้แทนเสียมากกว่า...คิดแล้วก็ตลกดี...
“ พี่สนไปอาบน้ำก่อนเถอะ จะได้สดชื่น...ไม่ได้อาบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไม่ใช่เหรอ ตัวเหม็นหมดแล้ว ” เขาพูดขึ้น
“ อืม...ก็ดีเหมือนกัน ”
แต่ก่อนที่จะไป...ทันใดนั้นพี่สนก็ฉวยโอกาสเข้ามา ‘หอมแก้ม’ เขาเสียฟอดใหญ่
“ อี๊...แทนที่จะอาบน้ำก่อนแล้วค่อยมาหอม ” เขาลูบแก้มตัวเองป้อยๆ
“ ช่วยไม่ได้...คนมันรัก ” พูดแค่นั้นพี่สนก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวทันที
เขาได้แต่มองตามหลังฝ่ายนั้นไป
...เฮ้อ...พี่สนเนี่ยน้า...
*********************
“ พี่สน...ไม่นอนต่อเหรอ ? ” เขาถามหลังจากที่เราทั้งคู่กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ ถึงนอนก็นอนไม่หลับหรอก เพราะตอนนี้...เวลาที่ฝรั่งเศสจะเป็นช่วงบ่ายๆ ” พี่สนชี้แจงให้ฟังแล้วย้ายร่างไปนั่งบนโซฟา
“ แล้วอย่างนี้จะทำไงล่ะ ? ” เขาเดินตามมาบ้าง
“ ไม่ต้องทำไงหรอก...ปรับตัวไปเรื่อยๆ เดี๋ยว 2-3 วันมันก็หายเอง ”
เมื่อเห็นว่าเราทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไร...เขาจึงพยายามนึกหาเรื่องชวนคุย
“ พี่สนเปิดเรียนอาทิตย์หน้าใช่มั้ย ? ณัฐจะสอบวันศุกร์นี้แหละ ”
“ แล้วอ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว ? ” รุ่นพี่โน้มหน้าเข้ามาถาม
“ ณัฐอ่านทันละกันน่า ไม่เหมือนพี่สนหรอก ” เขาหน้ามุ่ยตอบกลับไป
รุ่นพี่หัวเราะออกมาเบาๆ
“ ฮ่ะ ๆ ๆ เชื่อค้าบบ..ว่าที่รักเก่ง ”
“ .......................... ”
เขาขยับตัวเข้าไปหาอีกฝ่าย แล้วถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ พี่สน...ณัฐขอถามอะไรพี่หน่อยได้มั้ย ? ”
“ อะไรอ่ะ ? ”
“ พี่สน...ไปฝรั่งเศสทำไมเหรอ ? ”
นี่เป็นสิ่งที่เขาอยากรู้และสงสัยมาตลอด...ขอให้พี่สนบอกคำตอบกับเขาทีเถอะ
รุ่นพี่คลี่ยิ้มบาง “ พี่ไปซ้อมเปียโน ”
“ ซ้อมเปียโน ?? ” เขาทวนคำด้วยความสงสัย
ต้องไปซ้อมไกลถึงฝรั่งเศสเลยเหรอ ???
แต่ว่าตอนนี้...เขาอยู่ในฐานะที่รู้ข้อมูลเพียงแค่ว่า...พี่สน ‘เล่นเปียโนไม่เป็น’ แล้วเขาควรจะทำอย่างไรดีล่ะ ?
รุ่นพี่พยักหน้าเป็นคำตอบ
“ อื้อ...พอดีว่าอยากไปหาพี่ชายด้วย ”
“ ก็ณัฐเห็นพี่สน...รีบไป นึกว่ามีอะไรเร่งด่วนน่ะสิ ”
“ ฮ่ะ ๆ เปล่าหรอก...แค่อยากจะใช้เวลาช่วงปิดเทอมสองอาทิตย์ให้คุ้มค่า กลัวว่าจะเปิดเทอมก่อนน่ะ ก็เลยอยากจะไปเร็วๆหน่อย ”
“ ก็เลยทิ้งแค่...จดหมายไว้ ?? ” เขาพูดประชด
รุ่นพี่ใช้แขนมาโอบไหล่เขาไว้
“ โอ๋ ๆ ๆ ขอโทษ...พี่จะไม่ทำอีกแล้ว ต่อไปถ้าไปไหนจะบอกก่อน...สัญญาเลย ”
“ แต่ณัฐก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...พี่สนไป ‘ซ้อมเปียโน’ ถึงฝรั่งเศสเลยเหรอ ? ”
“ ก็...พี่ชายพี่เรียนดนตรีอยู่ที่นู่น แล้วพี่ก็เคยบอกมันว่า...พี่ ‘อยากเล่นเปียโน’ มันก็เลยชวนพี่ไปเล่นด้วยกัน จะได้เจอเพื่อนเจออาจารย์มันด้วย แล้วก็ดันตรงกับช่วงปิดเทอมของพี่พอดี พี่ก็เลยคิดว่าเป็นโอกาสเหมาะที่ควรจะต้องไป...แค่นั้นแหละ ”
“ โห...ได้ไปซ้อมเปียโนกับนักเรียนแล้วก็อาจารย์โรงเรียนดนตรีเลยเหรอ ? ”
“ ก็แค่แจมๆกันกับเพื่อนพี่ชายบ้าง ไปเล่นโบสถ์บ้าง แต่ส่วนใหญ่พี่ก็จะอยู่ซ้อมแต่ในห้องพักมากกว่า ที่จริง...พี่ชายของพี่มันก็อยากให้เจอกับอาจารย์ของมันเหมือนกัน แต่ว่า...พี่ขอกลับมาก่อน ก็เลยไม่ได้เจอกัน ”
“ ขอโทษนะ เพราะว่าพี่ซ้อมเปียโนทั้งวัน ก็เลย...ไม่ได้โทรหาณัฐเลย ”
“ งั้นหรอกเหรอ ? ” เขาพยักหน้ารับ
รู้สึกผิดจังเลย...ที่เขาทำให้พี่สนต้องกลับมาก่อน เหมือนกำลังขัดขวางอนาคตของพี่สนยังไงไม่รู้สิ แล้วยังหาเรื่องไม่พอใจที่พี่สนไม่ติดต่อกลับมาหาอีก เหมือนไม่ค่อยมีเหตุผลเลยเรา
แต่พี่สนไม่บอกเองนี่นา...เขาจะรู้ได้ยังไงกันล่ะ ?
“ แล้ว ‘พี่ไผ่’ ว่าอะไรหรือเปล่าที่พี่กลับมาก่อน ? ” เขาถามออกไป
“ ก็ว่าเหมือนกัน แต่...หือ ??? ”
“ ณัฐรู้จักพี่ไผ่ด้วยเหรอ ? ” รุ่นพี่ถามด้วยสีหน้างงงวย
ตายแล้ว !! เขาเผลอเรียกชื่อพี่ไผ่ออกไป...แต่เขาก็รีบตั้งสติ แล้วเปลี่ยนเป็นหน้ามุ่ยทันที
“ ก็พี่สนไม่ยอมบอกอะไรณัฐเลย...ณัฐก็ต้องถามจากคนอื่นสิ ดีนะ...ที่แพรรู้จักพี่ไผ่ ไม่งั้นณัฐก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าพี่สนมี ‘พี่ชายฝาแฝด’ ” เขาพยายามเน้นย้ำคำว่า...พี่ชายฝาแฝด...
“ อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง ”
“ เรื่องสำคัญขนาดนี้ พี่สนน่าจะบอกณัฐบ้าง ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความน้อยเนื้อต่ำใจ
รุ่นพี่เข้ามาโอบเขาไว้เบาๆ
“ ขอโทษนะ...ก็พี่ไม่รู้ว่าควรจะบอกตอนไหนดี ถ้างั้น...เอางี้ดีกว่า ”
“ ต่อไปนี้ณัฐอยากรู้อะไร...ณัฐถามพี่ได้เลย ”
“ จริงนะ ” เขาถามด้วยความตื่นเต้น
ขอบคุณสวรรค์...ที่พี่สนเปิดทางให้ !!!
“ อืม...ถามได้ทุกอย่างเลย ”
“ ถ้างั้น...ณัฐขอถามอะไรอีกหน่อยได้มั้ย ? ”
“ อืม...ว่ามาสิ ”
“ คือณัฐรู้มาว่า...พี่สนเคย ‘เลิกเล่น’ เปียโน...ไปช่วงหนึ่ง ” เขาหยุดพูดแค่นั้นแล้วมองสบ
ตาอีกฝ่าย
“ พี่สน...เลิกเล่น...เพราะอะไรเหรอ ? ”
**********************
ความคิดเห็น