ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    " YOU are the ONE " รักเราหวานซะ

    ลำดับตอนที่ #38 : บทที่สามสิบหก -- ไปด้วยกันไหม

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.72K
      30
      1 พ.ย. 52

    บทที่สามสิบหก


     


                        หลังจากเรื่องราวร้ายๆได้ผ่านพ้นไปเขาจึงกลับมานอนที่หอพักตัวเองอีกครั้ง เพราะเหตุผลของการไปอยู่กับพี่สนนั้นเป็นเพราะเรื่องที่เขาไม่สบาย..แต่ตอนนี้ร่างกายเขาหายเป็นปกติดีแล้ว  จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ต่อ
     

                        ส่วนพี่สนน่ะเหรอ..?   พอรู้เรื่องนี้เข้าก็โวยวายเสียยกใหญ่เลยน่ะสิ





                        “ ณัฐ...จะกลับทำไม ? อยู่นี่ด้วยกันก็ได้ ”   รุ่นพี่พูดขึ้นหลังจากที่กลับเข้าห้องมาในเย็นวันนั้นแล้วเห็นเขากำลังจัดของอยู่พอดี



                        “ ก็ณัฐหายดีแล้ว...ไม่มีอะไรต้องห่วงสักหน่อย ”




                        พี่สนเข้ามาโอบเขาทางด้านหลัง แล้วพูดกระซิบเบาๆที่ข้างหู
     
                        “ แต่พี่อยากให้ณัฐอยู่ด้วยนี่นา...ถึงหายดีแล้วก็อยากให้อยู่ ”




                        “ พี่สนก็พูดไป...หอพักณัฐก็มี  จะให้อยู่กับพี่ได้ไงล่ะ ”




                        ฝ่ายนั้นหมุนตัวเขาให้หันมาเผชิญหน้า

                        “ ณัฐไม่อยากอยู่กับพี่เหรอ..? ”  

     


                        “ .................. ”



                        ทำไมพี่สนถึงถามแบบนี้ล่ะ..?  มันไม่เกี่ยวหรอกว่าเขาอยากอยู่หรือไม่อยาก  เพียงแต่...มัน ‘ไม่ควร’ อยู่ต่างหาก  เขาก็มีที่พักของตัวเองแล้วยังมาอาศัยอยู่กับพี่สนเนี่ยนะ  มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย   อีกอย่างไอ้จัมโบ้มันก็จะมองไม่ดีอีกถ้าหายไปกับพี่สนนานๆ




                        “ ก็อยู่ด้วยแล้วไง...ตั้งสองวัน  เยอะที่สุดเลยนะเนี่ย ”


                        “ ........................ ”  พี่สนยังคงมองเขาด้วยสีหน้าเช่นเดิม


                        “ ก็พี่ต้องอ่านหนังสือสอบ...ณัฐไม่อยากรบกวน ”


                        “ ........................ ”


                        “ พี่สน..... ”

                        “ อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย ? ณัฐลำบากใจนะ ”   เขาก้มหน้าก้มตาตอบ


     


                        แล้วรุ่นพี่ก็เข้ามาโอบกอดเขาทางด้านหน้าเบาๆ


                        “ เฮ้อ.... ”



                        “ ก็ได้...งั้นเดี๋ยวไปส่งละกัน ”




                         และเรื่องก็จบลงแบบนี้ เขาจึงได้กลับมานอนที่หอพักตัวเองเช่นเดิม....



    ******************





                          ...สองสัปดาห์ต่อมา...


                          ช่วงนี้เป็นสัปดาห์แห่งการสอบปลายภาคของรุ่นพี่ปีสาม 


                          ไม่ว่าหลังจากวันสอบเสร็จหรือว่าวันหยุดอ่านหนังสือ  พี่สนก็จะมารับเขาไปกินข้าวเย็นทุกวันเป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้ว   และพอถามถึงเรื่องการสอบ  ฝ่ายนั้นก็บ่นว่าทำได้บ้างไม่ได้บ้างไปตามประสา


     

                           “ จะสอบตกมั้ยเนี่ย..? ”  เขาพูดแซวเล่น หลังจากที่ฟังพี่สนเล่าถึงเรื่องการสอบวันนี้

     

                           “ แฟนบังคับให้ขยันขนาดนี้  ถ้าตกให้มันรู้ไป ”

     

                           ได้ยินดังนั้นเขาก็หลุดยิ้มออกมาทันที
     
                           ...ดีใจจัง...ที่เขามีส่วนทำให้พี่สนอ่านหนังสือเยอะขึ้น




                           “ พี่สอบเสร็จวันไหนเหรอ ? ”



                           “ วันมะรืน...ศุกร์นี้แหละ ”



                           “ สอบเสร็จก็ปิดเทอมเลยสิเนี่ย...น่าอิจฉาจัง ”



                           เป็นที่รู้กันดีว่า ปีสามสอบปลายภาคเสร็จก็จะเป็นปิดเทอม  ตรงข้ามกับปีหนึ่งและปีสองที่กำลังจะเข้าสู่ช่วงสอบแล้วค่อยปิดเทอมตามหลังอีกประมาณหนึ่งเดือน

                           พี่สนปิดเทอม...แต่เขายังต้องเรียนตามปกติ...สินะ




                          “ ปิดแป๊บเดียวเอง...ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ ” ฝ่ายนั้นตอบกลับมา



                          “ แล้วปิดเทอมพี่จะไปไหนหรือเปล่า..? ”



                          “ ยังไม่ได้คิดเลย  ดูก่อน ”



                          “ เหรอ ? ”



                          พี่สนกำลังจะปิดเทอมแล้ว...วันหยุดนานขนาดนั้นพี่สนจะกลับบ้านมั้ยนะ..?  หรือว่าจะไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่า ?  ที่แน่ๆคงไม่ได้อยู่หอเหมือนเดิม

                           ถ้าไม่ได้เจอหน้ากันนานขนาดนั้น...จะเป็นยังไงนะ..?





    *****************





                           แล้วก็มาถึงวันสอบวันสุดท้ายของรุ่นพี่ปีสาม  รุ่นพี่สอบที่ห้องเรียนชั้นเจ็ด ส่วนพวกเขาเรียนกันที่ห้องเรียนชั้นสอง

                           พักเที่ยงวันนั้น...พี่สนได้ส่งข้อความมาหา...


                           [ วันนี้เลิกกี่โมง ? ]



                          เมื่ออ่านเสร็จเขาก็รีบส่งกลับทันที


                          [ สี่โมงเย็น ] 



                           “ อะแฮ่ม ๆ ”  เสียงแกล้งกระแอมของแพรดังขึ้นทางด้านข้าง  เขารีบเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงทันที



                           “ ฮั่นแน่...วันนี้พี่ปีสามสอบวันสุดท้ายนี่นา...มีโปรแกรมอะไรกันเหรอ..? ” เธอเอ่ยแซว



                           “ ไม่มีสักหน่อย ”



                           แพรเอาแต่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย ตรงข้ามกับไอ้จัมโบ้ที่พยายามทำเป็นไม่สนใจ  เขาสังเกตว่าช่วงแรกๆที่ได้ยินเรื่องนี้มันก็แอบทำสีหน้าเล็กน้อย  แต่ช่วงหลังๆมานี้เขาคิดว่ามันคงจะชินเสียแล้ว  เพราะแพรแซวเรื่องของเขาบ่อยเหลือเกิน  วันละไม่ต่ำกว่าสามรอบเห็นจะได้  จนตอนนี้มันจึงได้แต่ทำเป็นไม่สนใจเวลาได้ยินเรื่องของเขากับพี่สนแทน




                           

                           หลังจากเลิกเรียนเสร็จก็เป็นเวลาสี่โมงเย็นกว่าๆ  เขาเดินออกมาจากห้องบรรยายพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง  หลังจากที่เดินลงมาจนถึงใต้อาคารเพื่อเตรียมตัวจะกลับ ก็ได้ยินเสียงเรียกของใครคนหนึ่งเข้า



                           “ ณัฐ ! ” 

                           เขาหันไปมองตามเสียงนั้นทันที  ก็เห็นพี่สนกำลังเดินมาทางนี้ ฝ่ายนั้นยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย


                           มาทำอะไรเนี่ย..?  เขินเพื่อนตายเลย  !! 

                           ส่วนแพรนั้นก็เอาแต่สะกิดแขนเขาเสียยกใหญ่  ต่างจากไอ้จัมโบ้ที่ยังคงทำสีหน้านิ่งเฉย



                           แล้วรุ่นพี่ก็เดินมาจนถึงตัวเขา

                           “ เรียนเสร็จแล้วใช่มั้ย ?  ”  พี่สนเอ่ยถาม


                           เขาพยักหน้าให้เบาๆ



                          รุ่นพี่หันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสองแล้วยิ้มกว้างทักทายให้

                          “ นี่น้องแพร....น้องจัมโบ้ใช่มั้ย ? ”



                          แพรที่ได้ยินดังนั้นก็ทำตาโตแล้วหน้าแดงไปจนถึงใบหู เพราะไม่คิดว่าพี่สนจะรู้จักชื่อของตัวเอง  ส่วนไอ้จัมโบ้ก็ได้แต่ยืนทำหน้าเหรอหราเพราะทำตัวไม่ถูก



                          พี่สนเอื้อมแขนข้างหนึ่งมาโอบคอเขาไว้อย่างสนิทสนม


                         ....ทำอะไรต่อหน้าเพื่อนเนี่ย..? ....ไม่อายรึไง...!!!



                        “ พี่ขออนุญาตพาณัฐ   ‘แฟน’ ของพี่ไปดูหนังหน่อยนะครับ ”  รุ่นพี่เอ่ยอย่างอารมณ์ดี


                        มาพูดอะไรต่อหน้าเพื่อนแบบนี้เนี่ย ??    

                        เขารู้สึกเหมือนพี่สนจะลงน้ำหนักเสียงของคำว่า ‘แฟน’ เป็นพิเศษเลยแฮะ...พอเห็นว่าเพื่อนทั้งสองของเขารู้เรื่องที่คบกันแล้วก็เอาใหญ่เลยนะ



                       แพรได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างแล้วรีบผงกหัวให้แรงๆ

                       “ เชิญเลยค่ะ...แล้วแต่พี่สนเลย ” เธอรีบพูดจนลิ้นแทบจะพันกัน



                       “ แล้วน้องจัมโบ้ล่ะครับ ? ” คราวนี้พี่สนเปลี่ยนไปถามไอ้เพื่อนตัวอ้วนแทน



                       “ ก็...แล้วแต่สิครับ ” มันได้แต่ก้มหน้าก้มตาตอบ



                       “ โอเค !!  ”


                       “ งั้น...ขอบคุณที่ดูแลแฟนพี่เป็นอย่างดีนะ ” พี่สนทิ้งท้าย





                        “ เราไปกันเถอะ...ที่รัก ” รุ่นพี่หันมาพูดกับเขาก่อนที่จะเดินจากมา


                        ....เอาสิ...เอาเข้าไป...


                        เขาได้แต่ส่งสายตาอาฆาตกลับไปให้ เพราะไม่กล้าที่จะโวยวายต่อหน้าเพื่อน


                        แต่เมื่อเดินออกมาจนเกือบจะถึงรถ  เขาก็รีบดึงมือพี่สนออกทันที




                        “ เมื่อกี้พี่ทำอะไร..? ”


                        ฝ่ายนั้นยังคงทำหน้ายิ้มอารมณ์ดีแบบเดิม

                        “ ก็ไม่เห็นได้ทำอะไรเลยนิ ”



                        “ ก็แล้วทำไมพี่สนต้องไปทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าเพื่อนด้วยล่ะ ”



                       “ ก็เพื่อนรู้แล้วไม่ใช่เหรอ ? ”



                       “ ................. ”  


                       ถึงรู้แล้วก็ไม่ได้แปลว่าจะทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนั้นได้นี่นา   พี่สนนี่ล่ะก็



                       “ น่านะ...อย่าโกรธเลย  วันนี้พี่สอบเสร็จ...ไปฉลองกันดีกว่า ” 

                       “ พี่อุตส่าห์นั่งรอณัฐตั้งชั่วโมงกว่าเลยนะ ”


                       “ .................. ”



                      พอเห็นเขายังคงไม่พูดไม่จา  พี่สนก็แอบฉวยโอกาสเข้ามา..หอมแก้ม..เขาทีหนึ่ง !!


                      เขาหันขวับไปมองทันที

                      “ พี่สนอ่ะ !! ”   


                      แต่ฝ่ายนั้นก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถอีกฝั่งเสียแล้ว




    *****************

     
                      หลังจากซื้อตั๋วเสร็จเรียบร้อย    เมื่อถึงเวลาก็เดินเข้าโรงหนัง  พวกเราโชคดีได้นั่งบริเวณตรงกลางฝั่งบน  เพราะวันนี้เป็นวันแรกของหนังฟอร์มยักษ์ที่คนอยากดูกันมากที่สุดจึงทำให้ที่นั่งเต็มไปจนถึงด้านหน้า


                      และทั้งๆที่เป็นหนังแอคชั่นสุดมันส์  แต่พอถึงกลางเรื่องพี่สนกลับ...หลับ...ซะอย่างงั้น..?  

                      หลับไปได้ไง หนังเสียงดังออกขนาดนี้  

                      เฮ้อ...สงสัยจะเหนื่อยจริงๆอ่ะแหละ   เพราะตอนเดินทางมาฝ่ายนั้นบ่นให้ฟังว่าอ่านหนังสือทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน




                      ไม่นานรุ่นพี่ก็เอียงหัวมาพิงที่ไหล่เขาไว้

                      ...เขาได้แต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น...และไม่ได้ว่าอะไร...



                      นั่นเพราะว่า วันนี้พี่สนเหนื่อย  อีกอย่างคนก็ไม่ได้สนใจพวกเขาสักเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะความมืด หรือบริเวณที่เรานั่งนั้นอยู่แถวบนสุดก็เป็นได้

                      แล้วจะชวนเขามาดูหนังทำไมเนี่ย..??  นอนพักอยู่หอไม่สบายกว่าเหรอ ?



                       เมื่อหนังจบเขาก็รีบปลุกพี่สนก่อนที่ไฟจะเปิดสว่าง  ฝ่ายนั้นงัวเงียตื่นขึ้นมา หันซ้ายหันขวาอยู่อย่างนั้น จนเขาต้องแอบหัวเราะ


                      “ หนังจบแล้วเหรอ ? ”


                     
                      “ อื้อ ”  เขาแอบอมยิ้มให้กับฝ่ายนั้น



                      แล้วก็ถึงเวลาเดินทางกลับเสียที

                      ในขณะที่รุ่นพี่กำลังขับรถอยู่นั้น  อยู่ดีๆเสียงเพลงร็อกจากโทรศัพท์มือถือของพี่สนก็ดังขึ้นจากเบาะด้านหลัง



                      “ ณัฐหยิบให้หน่อยดิ ”  พี่สนพูดโดยที่มือไม่ได้ปล่อยจากพวงมาลัย

     


                      เขาเอี้ยวตัวไปหยิบให้ทันที มือถือของพี่สนอยู่ในซอกกระเป๋า กว่าจะหาเจอเสียงเพลงก็เงียบเสียง  จนเพลงเริ่มดังขึ้นอีกครั้งนั่นแหละ

     


                      “ อ๊ะ ”  เขายื่นให้ฝ่ายนั้น  พอยื่นให้แล้วก็รู้สึกแปลกๆ  พี่สนจะคุยยังไงล่ะ..?  เดี๋ยวตำรวจก็จับพอดี

     

                     “ รับให้หน่อย ”  รุ่นพี่เอ่ย

     

                     หา..?? ให้รับโทรศัพท์ให้เนี่ยนะ  จะดีเหรอ..? 
     


                     “ ใครโทรมาอ่ะ ? ”  พี่สนถาม

     

                     เขาก้มลงไปมองที่หน้าจอ      ‘....เชี่ยกฤต....’  งั้นเหรอ ?



                     “ พี่กฤตอ่ะ ”  เขาบอกออกไป



                     “ อือ...รับเลย  ไม่เป็นไรหรอก ”



                     หา...?  แล้วถ้าพี่กฤตถามว่าทำไมเขามารับโทรศัพท์พี่สน  จะตอบว่าไงดีล่ะ..??



                     “ เดี๋ยวมันก็วางสายก่อนหรอก ”



                     อาจจะเป็นเพราะพี่สนพูดอย่างนั้น  เขาจึงรีบกดรับสายทันที

                     “ ฮัลโหล ”  เขาตอบเสียงเบา




                     “ เชี่ย !! ...ทำไมมึงรับช้าจังวะ ? เออ...พรุ่งนี้ว่าจะไปเที่ยวกันว่ะ  ไปกันหมดกลุ่มเหมือนเดิมนั่นแหละ  ครั้งนี้ไปเขาใหญ่...มึงห้ามปฏิเสธ ”  เสียงปลายสายพูดอย่างรัวเร็ว



                     “ แต่ว่าครั้งนี้ไปแค่สองสามวันพอ  มึงไม่ต้องเอาของไปเยอะนะ  ฮัลโหล... ”


     
                     “ ฮัลโหล...มึงได้ยินมั้ย ?? ”




                     “ ................. ”  เขาได้แต่หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพี่สน  แต่ฝ่ายนั้นคงช่วยอะไรเขาไม่ได้  เขาจึงต้องพยายามเปล่งเสียงตอบออกไป




                     “ เอ่อ....ฮัลโหลครับ...คือ...พี่สนขับรถอยู่ครับ ”




                     “ นี่ใครอ่ะ ? ”



                      ตายล่ะ..!!  จะบอกว่าไงดี..??

                  


                     “ เอ่อ...ณัฐครับ ”  

                     “ ณัฐปีหนึ่ง ”




                     “ .................... ”  ฝ่ายนั้นเงียบเสียงไปสักพัก



                    ซวยแล้ว..??  พี่กฤตต้องสงสัยแน่เลย...ว่าทำไมรุ่นน้องปีหนึ่งอย่างเขาถึงมารับโทรศัพท์ของพี่สนได้   แต่แล้วกลับไม่เป็นดังคาด เพราะพี่กฤตกลับตอบมาแค่ว่า...



                    “ อ๋อเหรอ...น้องณัฐเองเหรอ..?  เออ งั้นฝากบอกไอ้สนมันด้วยนะ   หรือถ้ามันสงสัยอะไรก็ให้มันโทรมาถามอีกทีก็ได้ ”



                    “ ได้ครับ ”



                    “ อือ...งั้นขอบใจมาก ”



                    แล้วฝ่ายนั้นก็กดวางสายไป



                     “ มันบอกว่าไงบ้าง ? ”  พี่สนถามขึ้น



                     “ พี่กฤตชวนพี่ไปเที่ยวเขาใหญ่...สองสามวัน ”



                     “ เหรอ..?  แล้วไงอีก ”



                      “  จำ...ไม่ได้แล้ว ” 



                      เขาไม่ได้แกล้งเล่นลิ้นกับพี่สน แต่เขาจำไม่ได้จริงๆ...เพราะว่าเมื่อกี้เขาตื่นเต้นเสียจนสมองไม่ค่อยทำงาน  แต่โชคดี...ที่พี่กฤตไม่ได้สงสัยหรือถามอะไรเรื่องที่เขามารับโทรศัพท์ของพี่สน


                       ...เฮ้อ...ทำไมต้องให้ทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้ด้วยนะ..??  พี่สนเนี่ย





                       “ ณัฐ ”  เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น


                       เขาหยุดคิดเรื่องพี่กฤตแล้วหันไปมองพี่สนทันที




                       “ ไปด้วยกันมั้ย..? ”



         
                       “ หา !! ”  เขาตกใจทำตาโต




                       “ ไปเที่ยวด้วยกันเถอะ...แค่สองสามวันเอง  ตรงกับเสาร์อาทิตย์พอดีเลย ”




                       “ ณัฐจะไปได้ไง...พี่สนนี่ล่ะก็ ??  ”




                       “ ทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ..? ณัฐก็สนิทกับกลุ่มพี่ดีออก ใช่มั้ย ? ”
     


                       ที่พี่สนพูดมันก็ถูก...เพียงแต่เขายังไม่ได้บอกว่าอยากไปสักหน่อย 

                       และถึงแม้ว่าเขาอยากจะไปก็คงไม่กล้าไปอยู่ดี....เพราะพวกรุ่นพี่คงอยากไปเที่ยวกันตามประสากลุ่มเพื่อนมากกว่า  เขาเป็นแค่รุ่นน้องที่รู้จักกัน  คงจะกลายเป็นแค่ส่วนเกินแน่ๆ

                       อีกอย่างพวกรุ่นพี่ปิดเทอมกัน  แต่เขายังต้องกลับมาเรียนในวันจันทร์  ยังไงก็ไม่สะดวก  ไม่มีเหตุผลไหนที่เขาควรจะไปเลย...



                        ไม่นาน...รถก็ถูกขับมาจนถึงหอพักของรุ่นพี่
     

                         หลังจากดับเครื่องยนต์เสร็จ  ฝ่ายนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออกทันที




                        “ ฮัลโหล ”  พี่สนพูดขึ้นหลังจากปลายสายกดรับ




                        “ เออ...แล้วไปวันไหนอ่ะ..?  พรุ่งนี้เหรอ ? ”
     
                       ฟังจากคำถามแล้ว..พี่สนคงกำลังพูดกับพี่กฤตอยู่สินะ


     
                      “ .................... ”


     

                      “ แล้วนัดที่ไหน..?  กี่โมง..? ”


     

                      “ ................... ”


     

                      “ อืม..โอเค  แล้วทำไมถึงไปเขาใหญ่วะ..?  ครั้งก่อนๆก็ไปแล้วไม่ใช่เหรอ.?  ”


     

                      “ .................................. ”  ครั้งนี้พี่สนเงียบเสียงไปนาน


     

                      “ เชี่ย !!  เออๆได้ ”  ฝ่ายนั้นปล่อยยิ้มออกมา




                  

                      “ เดี๋ยวก่อน...มีคนอยากไปด้วยอีกคนหนึ่งว่ะ ”  พี่สนเอ่ยขึ้น




                       เขาได้ยินดังนั้นก็หันหน้าไปมองแบบงงๆ ....นี่คงไม่ได้กำลังหมายถึงเขาอยู่หรอกใช่มั้ย..?


     

                      “ ใช่..น้องณัฐ   ” คราวนี้ฝ่ายนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้ามายิ้มให้



                       หา !! พี่สนพูดแบบนี้ได้ไง...ใครบอกว่าอยากไปกันล่ะ..?


     

                       “ ตกลงแล้วใช่มั้ย...?  โอเค...งั้นเจอกันพรุ่งนี้เช้า ”


     
                       แล้วพี่สนก็กดวางสาย พร้อมกับยิ้มทะเล้นกลับมาให้



    ****************

     

                      “ ใครบอกว่าณัฐจะไป ? ”  ตอนนี้เขาได้แต่นั่งหน้าบูดกอดอกอยู่บนโซฟา  และพี่สนก็กำลังพยายามคะยั้นคะยอเขาอยู่ข้างๆ

     

                      “ ไปด้วยกันเถอะ...วันหยุดไม่ใช่เหรอ..? ” 


                      แล้วพี่สนเปลี่ยนมานอนหนุนตักเขาแทน

                       ...แล้วทำไมต้องมานอนหนุนตักด้วยเนี่ย..??  นี่เขากำลังโกรธอยู่นะ...!!

     
                      “ ณัฐยังไม่ได้บอกเลยว่าณัฐอยากไปด้วย ”
     

     
                       “ ไม่อยากไปเหรอ...สนุกนะ ”


                        ฝ่ายนั้นพยายามพูดให้เขาคล้อยตาม เล่านู่นเล่านี่เกี่ยวกับเขาใหญ่ไปเรื่อย  เขาเองก็ไม่เคยไปเขาใหญ่ซะด้วยสิ   ได้แต่นั่งฟังแล้วนึกภาพตาม  จนตอนนี้ทำให้เขาเริ่มจะสนใจขึ้นมานิดๆ

     

                       “ นี่...ไปด้วยกันนะ  เพื่อนพี่ก็บอกแล้วไงว่าไปด้วยกันได้ ”  อยู่ดีๆพี่สนก็เอานิ้วมาจิ้มคางเขาเล่นซะงั้น
     
     

                       มันก็น่าสนใจอยู่หรอกนะ  แต่ว่า...

     

                       “ ก็นั่นแหละ...มีแต่กลุ่มเพื่อนพี่...ณัฐไม่กล้าไป  เกรงใจ ”  เขาสารภาพตามตรง


     
                        “ กลัวเรื่องนี้เองเหรอ..? ”


     
                       “ อีกอย่างคือ...พวกพี่ปิดเทอม  ถ้าเที่ยวกันเพลินแล้วอยากอยู่ต่อ ณัฐไม่แย่เหรอ..? ”


     
                       “ มีแค่สองเรื่องนี้ใช่มั้ย..? ”


     
                       เขาพยายามทำหน้าครุ่นคิด  “ อืม..มีแค่นี้แหละ ”





                        “ ข้อหนึ่ง...เพื่อนพี่มันสบายๆอยู่แล้ว  ณัฐก็รู้จักกับทุกคนดีนี่นา เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ ”


     

                        “ ข้อสอง...ไอ้เม้งมันต้องไปธุระกับพ่อมันวันจันทร์ด้วย  ยังไงทริปนี้ก็ต้องรีบกลับเย็นวันอาทิตย์อยู่ดี  เพราะฉะนั้นณัฐไม่ต้องกลัวว่าจะกลับมาเรียนไม่ทัน ”


     

                        “ ข้อที่สาม...เมื่อกี้พี่บอกไอ้กฤตไปแล้วว่าณัฐจะไปด้วย  แล้วถ้าพรุ่งนี้ณัฐไม่ไปเดี๋ยวมันก็จะถามอีก แล้วเพื่อนพี่ก็จะผิดหวัง ”


     

                        “ และข้อที่สี่... ”
     

                        ทำไมมันมีหลายข้อจังเลยอ่ะ..?  เขาได้แต่คิดในใจ


     

                        “ พี่อยากให้ณัฐไปด้วย...เรายังไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลยนะ ”

     


                        ...จริงสินะ...เขายังไม่เคยได้ไปเที่ยวกับพี่สนมาก่อนเลย   ที่ผ่านมา...นอกจากการไปกินข้าวแล้วก็ดูหนัง  ส่วนใหญ่ก็จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในห้องของรุ่นพี่มากกว่า


     
                         ถ้าไปเที่ยวกับกลุ่มพี่สนจริงๆ เขาคิดว่าคงจะสนุกเฮฮาไม่น้อย  แต่เหตุผลหลักๆที่เขาไม่กล้าไปก็คือ  เขาแค่รู้สึก..เกรงใจ..แค่นั้นเอง  แต่พอฟังพี่สนพูดแล้วก็รู้สึกมีความหวังมากขึ้น
       

                         นี่เขาสามารถไปเที่ยวกับกลุ่มพี่สนได้ใช่มั้ย..? ไม่แปลกไปใช่มั้ย ?




                          “ ถ้าณัฐไปในฐานะรุ่นน้อง...เพื่อนพี่ไม่สงสัยแน่นะ ”  เขาเริ่มใจอ่อน  จึงถามอีกครั้งเพื่อให้เกิดความมั่นใจ


     

                         “ เพื่อนพี่มันไม่สงสัยหรอก ”  ฝ่ายนั้นยิ้มให้เป็นคำตอบ

     

                         “ .................... ”

     

                         “ สรุปว่าไปนะ ”  พี่สนถามด้วยความกระตือรือร้น

     

                         “ ...................  ”

     

                         “ นะ...ไปด้วยกัน ”  เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมตอบ ฝ่ายนั้นก็ยังคงอ้อน

     

                         “ ................... ”

     

                         “ พี่กฤตไม่ว่าอะไร...จริงๆนะ ”  เขาถามย้ำอีกครั้ง



                         “ มันบอกว่า....คนเยอะๆสนุกดี ”
     


                         ตั้งแต่มาเรียนที่นี่เขาก็ไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนซะด้วยสิ ?   และครั้งนี้ก็จะได้ไปกับพี่สนและก็เพื่อนพี่สน...คงจะสนุกน่าดู...


                         ...อยากไปเหมือนกัน...    


     


                         “ สรุปว่าณัฐไปนะ ”  พี่สนเร่งเร้า


     

                        เขาก้มมองรุ่นพี่  แล้วคลี่ยิ้มบางตอบกลับไป
     
                        “  อื้ม ” 


     

                        พี่สนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้าง...แล้วคว้ามือเขาไปหอมซะฟอดใหญ่

     
                       ....เขาจะได้ไปเที่ยวกับพี่สน...



                       ....จะเป็นยังไงบ้างน้า..??

     

     

    ****************

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×