คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ยี่สิบหก -- โกรธ
บทที่ยี่สิบหก
“ ณัฐทำไมหายไปนานจัง ” เขาเดินกลับมาที่โต๊ะ แล้วแก้มที่ตอนนี้เมามายไม่ได้สติก็คว้าแขนเขาไว้อย่างรวดเร็ว
“ โทษทีนะ พอดีคุยเพลินไปหน่อย ” จริงอย่างที่พูด กลุ่มรุ่นพี่นั้นคุยกันอย่างสนุกสนานทำให้หัวเราะได้ตลอด จนตอนนี้เขาแทบจะสร่างเมาแล้ว
และอีกอย่างก็คือ...พี่สน...ไม่ยอมปล่อยเขาออกมาสักทีน่ะสิ พอจะลุกก็ดึงแขนกันไว้เสียอย่างนั้น แต่เมื่อตกลงว่าจะยอมกลับด้วยกัน ฝ่ายนั้นจึงยอมปล่อยมือแต่โดยดี
“ พี่กฤตอยู่กลุ่มเดียวกับพี่สนนี่นา....อย่าบอกนะ ว่าณัฐไปนั่งโต๊ะพี่สนมา ” กิ๊ฟเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น
ณัฐได้แต่พยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบ
“ กรี๊ดดด ” เธออุทานขึ้นมาเบาๆ
“ อยากคุยกับพี่สนบ้างจัง ” เธอทำหน้าเพ้อฝัน
เขาอยากจะถามกิ๊ฟจริงๆ ว่าอยากได้รูปถ่ายพร้อมลายเซ็นด้วยมั้ย ?? จะได้ขอมาให้
“ ณัฐ...อย่าไปไหนอีกนะ ” คราวนี้แก้มเปลี่ยนเป็นกอดเขาไว้แน่นแทน
“ แก้ม..นี่แก้มเมาแล้วนะ ” ณัฐพยายามแกะมือนั้นออก เพราะตอนนี้...เพื่อนๆในโต๊ะต่างก็มองพวกเขาเป็นตาเดียว
“ ไม่เมา แก้มไม่ได้เมาสักหน่อย ” เธอพยายามปฏิเสธ ทั้งที่เขาเห็นชัดๆว่าเธอเมา ก็เพราะว่าตอนนี้หน้าเธอเป็นสีแดงระเรื่อชัดเจน แถมยังพูดงัวเงียไม่ได้สติอีกต่างหาก
หลังจากกอดเขาอยู่อย่างนั้น สักพักเธอก็แหงนหน้าขึ้นมาพูดกับเขา
“ ณัฐ.... ” เธอมองด้วยดวงตาปรือน้อยๆ
“ แก้มมีอะไรจะพูดด้วย ขอคุย... ”
“ ...เป็นการส่วนตัว ” เธอพูดด้วยท่าทางจริงจัง
แล้วแก้มก็ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเซๆนิดๆ จนเขาต้องรีบเข้าไปประคองโดยเร็ว
เธอกึ่งลากกึ่งจูงเขาออกมาจากร้าน แต่เพราะเธอเองก็เดินแทบจะไม่ไหว จนเขาเองต้องเป็นฝ่ายช่วยประคองตัว จนเหมือนกับเราทั้งสองกำลังเดินกอดกันไปก็ว่าได้
แต่เมื่อเดินออกมานอกร้าน เธอเลือกหลบไปทางที่ปลอดคน แล้วอาศัยจังหวะนั้นเข้ามากอดเขาทางด้านหน้าทันที
ณัฐได้แต่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น !!
“ แก้ม...ทำอะไรอ่ะ ”
“ ปล่อยเถอะ ”
“ ไม่...แก้มไม่ปล่อย ” เธอยังคงดึงดันกอดเขาอยู่อย่างนั้น จนเขาไม่รู้จะทำยังไงดี
ทำไมแก้มถึงทำอย่างนี้นะ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้าคงจะดูไม่ดีแน่ๆ ไอ้เขาน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่เธอเองต่างหากที่จะเสียหาย
“ ณัฐ! ” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ
“ ณัฐ.....คิดยังไงกับแก้มเหรอ ? ” เธอเอ่ยถามออกมาในที่สุด โดยที่ยังไม่ผละกอดออก
ณัฐได้ยินดังนั้นก็ถึงกลับแปลกใจ คิดยังไงนี่คืออะไรเหรอ ??
......ก็ไม่ได้คิดอะไรนี่นา.....
เมื่อเขายังคงเงียบ เธอจึงแหงนหน้าขึ้นมามองด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้มแต่กลับจริงจังในที
“ แก้มชอบณัฐนะ ! ”
เขาตกใจในคำพูดนั้นเล็กน้อย
“ แก้ม...เราว่าแก้มเมามากแล้วนะ ” เขาพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด เพราะแก้มเมามากและอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกมา
“ แก้มชอบณัฐ ” เธอยังคงยืนยันคำพูดเดิม
“ ถ้าณัฐยังไม่มีใคร....”
“ เราคบกันนะ! ”
เขาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แก้มเนี่ยนะ ‘ชอบเขา’ แล้วยังมาขอคบกันอีก...มันจะแปลกประหลาดเกินไปแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอก ก็เขากับแก้มเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ??
“ แก้ม...เราว่า... ”
แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ เธอก็อาศัยจังหวะนั้นเขย่งตัวขึ้นมา..จูบ..เขาทันที !!!!!!!!!
ณัฐตกตะลึงจนตาค้าง !!!
จะ..จูบ !!! แก้ม...ทำแบบนี้ทำไมเนี่ย ??!!
แต่แล้วก็ต้องตกตะลึงรอบสอง เมื่อเห็นคนที่ไม่ควรจะเห็นในตอนนี้ กำลังเดินออกมาจากร้านพอดี
พี่สน!!!
ณัฐพยายามดันตัวแก้มออกได้สำเร็จ แต่...เธอก็ยังตามเข้ามาอีกรอบจนได้
เขาเห็นร่างสูงมองซ้ายมองขวาอยู่บริเวณหน้าร้าน
อย่านะ..อย่าหันมาทางนี้...
แต่ฟ้าก็ไม่เป็นใจ...เพราะในวินาทีนั้น พี่สนก็หันมาเห็นพวกเขาเข้าพอดี !!!!!!!!
*************************
ซวยแล้ววววว .....ถูกเห็นเข้าแล้ว !!!
ทำไงดี ??
ฝ่ายสน....เมื่อเห็นภาพของณัฐกำลังยืนจูบกับคนอื่นก็ถึงกับหน้าถอดสีแล้วยืนอึ้งไปสักพัก
ก่อนหน้านี้ เขาเห็นณัฐเดินประคองแก้มออกมานอกร้าน หายไปนานจนผิดสังเกต ก็เลยออกมาตาม แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เห็นภาพที่ทำให้ต้องปวดหัวใจได้ขนาดนี้
…ภาพที่ณัฐจูบกับคนอื่น…
...ร่างกายที่เขาทะนุถนอมและหวงแหนอย่างกับอะไรดี...
และไม่นาน...ณัฐก็เห็นพี่สนเดินตรงเข้ามาทางนี้ด้วยสายตาราวกับจะฆ่าคนได้...นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกกลัวจับใจ
เรื่องราวเกิดภายในเสี้ยววินาที....ตอนนี้เขาจึงใช้เรี่ยวแรงที่เหนือกว่า ดันตัวแก้มออกจนได้ แล้วดึงเธอเข้ามาหลบทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว
พี่สนจะทำอะไร...เขาไม่รู้
รู้แต่ว่า..ตอนนี้เขากับแก้มลำบากแน่ !!
สน...เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังปกป้องผู้หญิงคนนั้นไว้ หัวใจก็แทบจะสลาย...
เขามองเข้าไปในดวงตาของณัฐ ดวงตานั้นหวาดกลัวและเหมือนกับพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พูดออกมาไม่ได้
นี่เขากำลังเชื่อใจณัฐเกินไปรึเปล่า...คิดว่าฝ่ายนั้นบริสุทธิ์ใจ
แต่เมื่อเห็นเข้าอย่างนี้แล้ว เขายังจะเชื่ออย่างนั้นได้อีกเหรอ ?
“ พี่สน......เอ่อ ” ร่างเพรียวเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก
“................. ”
แต่แล้วพี่สนก็พูดแทรกขึ้นมาทันที จนทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย
“ น้องแก้มครับ !! ”
แก้มที่อยู่ในอาการเมาและสะลึมสะลือได้โผล่หน้าออกมามองก็รู้ว่าพี่สนกำลังเรียกตน
“ คะ ? ”
ณัฐพยายามมองสีหน้าของรุ่นพี่....สายตานั้นเย็นชาและเจ็บปวด....แต่กลับพยายามพูดด้วยท่าทางสบายๆ
“ น้องแก้มเมามากแล้ว คงกลับไม่ไหว ให้พี่ไปส่งมั้ยครับ ?? ”
ณัฐได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจ...นี่พี่สนกำลังจะทำอะไรกันแน่ ???
ฝ่ายแก้มนั้นก็กำลังลังเลใจ...
แต่ใครเลยจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ???....
อีกฝ่าย.....คือคนที่หมายตาไว้
ส่วนอีกคน.....เป็นคนหล่อคนดังที่ผู้หญิงครึ่งคณะอยากครอบครอง
ถ้า...พี่สนไปส่ง...ก็คงจะเป็นเรื่องโชคดีไม่น้อย เพราะจะมีผู้หญิงสักกี่คนกันเชียวที่ได้รับโอกาสที่โชคดีขนาดนี้
และเผลอๆ...เขาอาจจะได้เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนฟังจนยาวแน่
โอกาสดีๆอย่างนี้ใครปฏิเสธก็โง่แล้ว...
แต่...ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป ทันใดนั้นร่างสูงก็เข้ามาจับข้อมือของหญิงสาวจากทางด้านหลังเขาออกมา แล้วอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนได้อย่างง่ายดาย จนทำให้เธอตกใจจนหน้าแดง
ณัฐได้ยืนงงกับการกระทำของพี่สน !!
พี่สนกำลังจะทำอะไรกันแน่ ???
เขามองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ....
แต่.......เขาสามารถอ่านถ้อยคำหนึ่งได้จากริมฝีปากขณะที่ฝ่ายนั้นกำลังจะเดินจากไป
พี่สนบอกกับเขาแบบไร้เสียงว่า....... ‘ไปรอที่โต๊ะ’ ....... แค่นั้น
เขามองภาพทั้งคู่เดินจากไปด้วยความงงงวย พี่สนอุ้มร่างแก้มไว้อย่างมั่นคง ส่วนเธอก็กอดคอรุ่นพี่ไว้แน่นและพริ้มตาหลับไปทั้งอย่างนั้น
นี่มันอะไร...สรุปว่าพี่สนโกรธหรือเปล่า ?!
เมื่อภาพทั้งคู่เดินลับสายตาไปแล้ว.....ตอนนี้เขาจึงได้แต่มานั่งรอพี่สนอยู่ที่โต๊ะรวมกับพวกกลุ่มรุ่นพี่พร้อมกับคิดทบทวน...
ถ้าพี่สนกลับมาแล้วจะทำยังไงดี ?? เขาควรจะต้อง...ขอโทษ...ใช่มั้ย ?
แต่ถ้าคิดดูดีๆแล้ว.....เรื่องนี้เขาไม่ผิดสักหน่อย ก็เขาไม่รู้นี่นาว่าแก้มจะทำแบบนั้น อีกอย่าง...มันเป็นเพราะความบังเอิญที่พี่สนดันมาเห็นเข้าพอดี...บังเอิญจนเกินไป
อยู่ดีๆเขาก็พลันนึกถึงใบหน้าของพี่สนตอนที่เดินเข้ามาหาพวกเขาแล้วก็ต้องรู้สึกเสียวสันหลังวาบอีกครั้ง...สายตาเย็นชาและดุดันในทีของฝ่ายนั้นทำให้เขาคิดว่า...พี่สนคงจะโกรธเขาเข้าแล้วจริงๆ
เวลาผ่านไป เขาก็ได้แต่นั่งรอ.....รอไปเรื่อยๆ......รอจนกระทั่งร้านปิด
ตอนนี้ร้านทั้งร้านเปิดไฟจนสว่าง....แต่พี่สนก็ยังไม่มาซะที....
จากที่รู้สึกผิดเมื่อครู่...ตอนนี้กลับรู้สึกหงุดหงิดใจแทน
ทั้งกลัวพี่สนจะโกรธ...ทั้งกลัวว่า..??
ฝ่ายนั้นอาจจะ....ติดใจหลงเสน่ห์แก้มเข้าแล้ว
อันที่จริงเขาไม่ควรจะคิดแบบนี้...แต่ว่า เพราะพี่สนหายไปนานเกินไป มันก็เลยน่าสงสัยน่ะสิ
อีกอย่าง...แก้มทั้งสวย ทั้งเมาไม่ได้สติขนาดนั้น หวังว่าคงจะไม่สปาร์กกันเข้าหรอกนะ....ยิ่งเป็นพวกมือไวทั้งคู่อยู่ด้วย
โอ๊ยย!! ....ยิ่งคิดยิ่งกระวนกระวายใจ
“ น้องณัฐ...รอใครอ่ะ พี่ไปส่งมั้ย ? ” พี่กฤตเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าทั้งๆที่ร้านปิดแล้ว แต่เขายังไม่กลับสักที
“ อ๋อ...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยว พะ...พี่ เอ้ย เพื่อนก็มารับ พอดีมันออกมาแล้ว ”
“ พี่กลับก่อนเลยครับ ” โกหกเป็นตุเป็นตะซะงั้น นับวันเขายิ่งจะแต่งเรื่องเก่งแฮะ
“ งั้นเหรอ ? ถ้ามีคนมารับแล้ว....งั้นพวกพี่ไม่เกรงใจล่ะนะ ”
“ ระวังโดนฉุดล่ะ !! ” นั่นเป็นประโยคสั่งเสียของพี่เม้งเมื่อพวกรุ่นพี่ตัดสินใจกลับกัน
เมื่อล่ำลารุ่นพี่เสร็จ เขาก็ต้องนั่งหงอยรอพี่สนต่อไปด้วยความกระวนกระวายใจเช่นเดิม
เฮ้อ...ทำไมถึงนานอย่างนี้นะ ???
***************
สักพัก เขาก็เห็นรถ bmwสีขาว ทะเบียน9900 ที่คุ้นตาขับเคลื่อนมาจอดที่หน้าร้าน มันทำให้เขาดีใจขึ้นมาน้อยๆ
เขาเห็นรถของพี่สนชัดเจนดี......แต่ก็ยังคงนั่งกอดอก รออยู่อย่างนั้น
หายไปไหนเนี่ย...โคตรนาน !!!
เขานึกว่าฝ่ายนั้นจะลงจากรถมารับ แต่แล้ว....พี่สนก็เปิดกระจกรถออก พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง
“ จะขึ้นไม่ขึ้น !! ”
เขาได้ยินดังนั้นก็ถึงกับสะดุ้งน้อยๆ ก็พี่สนมาในมาด ‘โหด’ ซะงั้น แล้วจะให้เขาทำไงล่ะ...ถ้าไม่ใช่....ยอมเดินขึ้นรถไปอย่างว่าง่าย
แล้วฝ่ายนั้นก็เคลื่อนรถออกไปทันที.....
ตอนนี้เขาได้แต่นั่งเงียบ จากที่เตรียมตัวว่าจะพยายามอธิบายให้ฝ่ายนั้นฟัง แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องเก็บความคิดนั้นไว้เสียก่อน เพราะตอนนี้ดูท่าพี่สนคงจะอารมณ์ไม่ดี...ไม่ดีมากๆเลยด้วย จนเขารู้สึกกลัวคนข้างๆขึ้นมาจับใจ
ตอนนี้เขาจึงได้แต่เงียบ...พี่สนก็เงียบ.....บรรยากาศในรถจึงน่าอึดอัดสุดๆ
ไม่นาน...พี่สนก็ขับรถมาถึงหอ ฝ่ายนั้นเดินขึ้นหอทันทีโดยไม่รอ เขาจึงทำได้แค่เดินตามไปอย่างเงียบๆด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว
ถ้าจะมาเงียบไม่พูดไม่จาอย่างนี้ แล้วทำไมไม่ส่งเขากลับหอตัวเองล่ะ อย่างนั้นยังจะดีเสียกว่า...
พูดอะไรบ้างสิ...ไอ้พี่สนบ้า !!!
เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ฝ่ายนั้นก็เปิดไฟเปิดแอร์ แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา ปิดเปลือกตาแล้วแหงนหน้าพิงทางด้านหลัง โดยที่....ไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย...
ณัฐได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น....
‘พี่สนกำลังโกรธ’......เรื่องที่เขาจูบกับแก้มอยู่แน่ๆ
เงียบไปแบบนี้แล้วจะให้เขาทำไงล่ะ ? จะอธิบายตอนนี้ก็ไม่กล้า...
ทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย !!
เมื่อพยายามรวบรวมสติได้สักพัก....สนก็ตัดสินใจแหงนหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นว่าฝ่ายนั้นได้แต่ยืนทำหน้าหงอย..จิ้มผ้าม่านเล่นอยู่แถวประตูไม่ยอมเข้ามาสักที จึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ มานี่สิ ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ
ณัฐได้ยินดังนั้นก็หันไปมองอีกฝ่ายและพบว่า....ตอนนี้พี่สนไม่ได้มีสายตาน่ากลัวเหมือนเมื่อครู่แล้ว เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย
‘ แปะ แปะ ’ ร่างสูงตบที่ตักตัวเอง
ณัฐเห็นดังนั้นก็ไม่กล้านั่ง ....ก็เขาไม่เคยนั่งตักพี่สนมาก่อนเลยนี่นา
พี่สนเห็นเขาทำท่าลังเลอยู่นาน จึงดึงแขนเขาให้นั่งลงที่ตักอย่างรวดเร็ว แล้วฝ่ายนั้นก็ใช้แขนแข็งแรงโอบรอบเอวของเขาไว้ทันที
ส่วนเขา...ก็ได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น
พี่สนกอดเขาไว้สักพัก...และไม่นานก็เอ่ยคำพูดออกมา
“ เล่าให้ฟังหน่อยสิ ” สนเอ่ยเสียงเรียบ
“ เล่า...อะไรครับ ? ”
“ ทำไม....? ”
“ ถึงไปยืนจูบกันอย่างนั้นได้ ” ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ
ณัฐที่ได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่ง ในที่สุดพี่สนก็ถามออกมาเสียที นึกว่าจะไม่มีโอกาสได้อธิบายเสียอีก... เขามองหน้าพี่สน แล้วจึงเริ่มเล่าอย่างช้าๆทันที
“ ก็...อยู่ดีๆ แก้มก็บอกว่า อยากขอคุยด้วย ” ณัฐพูดเสียงเบา
“ แล้วก็...ก็เลยออกมานอกร้าน ” เขาพยายามทำเสียงไม่ให้ตะกุกตะกักแต่ก็ทำไม่ได้เสียที
“ แล้ว...แก้ม...ก็...เข้ามา เอ่อ............กอด ”
ณัฐหันหน้าไปมองรุ่นพี่ ก็เห็นว่ากำลังฟังอยู่และไม่ได้ทำหน้าโกรธขึงขังเหมือนที่ผ่านมา เขาจึงตัดสินใจเล่าต่อไป
“ แล้วยังบอกว่า...ชอบ...อีก ”
“ จนสุดท้าย ก็เข้ามา เอ่อ...จูบ...โดยไม่ทันตั้งตัว ”
“ แต่ณัฐว่า เพราะแก้มเมามากเกินไป ก็เลยพูดอะไรเพ้อเจ้อ ทำอะไรลงไปก็คงไม่รู้ตัวหรอก ณัฐว่ามันไม่มีอะไร...จริงๆนะ ”
เขาพยายามจะเน้นย้ำให้ฝ่ายนั้นได้เข้าใจว่าแท้จริงแล้ว มันไม่มีอะไรจริงๆ เขากับแก้มก็เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นแหละ
“ พอเถอะ! ” ฝ่ายนั้นตัดบทอย่างรวดเร็ว
พูดแค่นั้น พี่สนก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วเกี่ยวตัวเขาให้โน้มลงพิงไหล่กว้างนั้นไว้
ณัฐพยายามแหงนหน้ามองอีกฝ่าย แต่พี่สนยังคงมีสีหน้าที่เดาความรู้สึกไม่ออกเช่นเดิม
“ พี่...โกรธรึเปล่า ? ” เขาตัดสินใจถามออกไป
ฝ่ายนั้นก้มลงมามอง แล้วเราทั้งคู่ก็สบตากันอยู่อย่างนั้น...เนิ่นนาน
จนกระทั่ง........พี่สนเชยคางเขาขึ้น แล้วโน้มริมฝีปากลงมา ‘จูบเขาเบาๆ’....จนความหวานที่คุ้นเคยซึมซาบไปทั่วร่าง
“ ถอนพิษ ” ร่างสูงเอ่ยเมื่อผละริมฝีปากออก
“ หือ.. ? ”
แล้วพี่สนก็ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขารู้สึกว่า...มันเร่าร้อนมากกว่าเดิม..
“ เรียบร้อย ! ” พี่สนเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับยิ้มบางๆให้
ณัฐได้แต่ทำหน้างง...พี่สนกำลังพูดอะไร ?
แต่เขาก็ไม่อยากสนใจหรอก ก็เพราะว่าเมื่อกี้เขาเห็นพี่สน..ยิ้ม
“ สรุปว่า....ไม่โกรธแล้วนะ ” เขาถามด้วยเสียงสดใสกว่าเดิม
“ โกรธสิ ”
“ อ้าว... ”
“ ยังโกรธเรื่องอะไรอีก ”
“ เรื่องที่ณัฐไม่ระวังตัว.... ”
“ เราน่ะ...ไว้ใจคนอื่นมากไป...รู้มั้ย ?? ” คราวนี้พี่สนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ ก็...จะให้ทำไงล่ะ ” ณัฐพูดเสียงอ่อย
ถ้าไม่ให้ไว้ใจใคร จะให้เขาคอยระแวงคนอื่นไปทั่วงั้นเหรอ ?
“ เฮ้อ.....แต่ก็ดีแล้วล่ะ ” ร่างสูงเอ่ยสรุปพร้อมกับโอบเขาให้แน่นขึ้น
สนได้แต่คิดว่า....ถึงณัฐจะซื่อจนเซ่อไปบ้างแต่เป็นแบบนี้ก็น่ารักดีแล้ว ถ้ากร้านโลกขึ้นมาคงไม่ใช่ณัฐที่เขากำลังหลงใหลอยู่ตอนนี้แน่นอน
“ สรุปเอาไงกันแน่เนี่ย ”
พี่สนหันมามองด้วยสายตาอ่อนโยน
“ ดีแล้วค้าบบ...แค่นี้ก็หลงจะแย่แล้ว ” ฝ่ายนั้นพูดพร้อมกับบีบจมูกเขาส่ายไปมาเบาๆ
ณัฐเห็นดังนั้นก็รู้สึกว่าหัวใจที่ห่อเหี่ยวเมื่อครู่ได้กลับมาชุ่มชื้นอีกครั้ง เขารู้สึกสบายใจเพราะคิดว่าฝ่ายนั้นคงจะหายโกรธแล้วจริงๆ
เขาจึงได้แต่ยิ้มบางๆ แล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงพิงไหล่พี่สนไว้อย่างนั้น
“ แต่ตอนที่พี่เห็นณัฐจูบกับคนอื่น.........มันเจ็บปวดมากเลยนะ รู้มั้ย ? ” ในที่สุดร่างสูงก็สารภาพ
ณัฐได้ยินดังนั้น ก็ลองนึกภาพตาม.....ถ้าเขาเห็นพี่สนยืนจูบกับคนอื่นบ้าง เขาก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน แต่พี่สน....กลับควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าที่เขาคิดเสียอีก
“ ตอนนั้น....ณัฐนึกว่าพี่จะมาเตะเราทั้งคู่ซะอีก ”
“ ถ้าแก้มเป็นผู้ชาย...ก็ไม่แน่ ”
ณัฐเผลอยิ้มกับคำตอบของฝ่ายนั้น
“ พี่ก็เลยแก้ปัญหาโดยการ...ไปส่งแก้ม น่ะเหรอ ? ”
“ ก็ไม่รู้จะทำไง...แค่อยากให้แยกจากกันเร็วๆแค่นั้นเอง ”
แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
“ ไม่ต้องมาพูดเลย...หายไปไหนกับแก้มตั้งนานสองนาน คงไม่ได้หลงเสน่ห์แก้มเข้าหรอกนะ ” ณัฐพูดแล้วทำหน้างอนจนแก้มป่อง
สนได้แต่หัวเราะกับอาการหึงที่น่ารักของร่างเพรียว
“ ก็.....ไปส่งแก้มที่บ้านมา บ้านก็ดันมาอยู่ไกลอีก แก้มเมาจนบอกผิดบอกถูก ก็เลยหลงทางนิดหน่อย ”
“ แล้วหลังจากนั้นล่ะ...”
“ หลังจากนั้นก็...”
หลังจากนั้น....ฝ่ายหญิงก็ ‘ให้ท่า’ เขาเต็มที่เลยน่ะสิ !!
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้องแก้มจะนิสัยแบบนี้ ทั้งที่พึ่งจะบอกว่าชอบณัฐ...แต่กลับทำตรงกันข้ามกับคำพูด เธอไม่คู่ควรกับคนดีๆอย่างณัฐเลยสักนิด....ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะบอกว่าชอบณัฐเลยด้วยซ้ำ
เมื่อพยายามใช้มารยาหญิงสุดฤทธิ์ สุดท้ายจึงได้รู้ว่าเขาไม่เล่นด้วย ฝ่ายนั้นก็หน้าเสียแล้วสร่างเมาไปเลย
แต่เรื่องนี้...จะบอกกับณัฐไม่ได้เด็ดขาด !!
“ หลังจากนั้น...แก้มก็เข้าบ้านไป แล้วพี่ก็รีบมาเนี่ยแหละ ”
แล้วร่างเพรียวก็พยักหน้าหงึกๆเป็นการเข้าใจ...
สนเห็นดังนั้นแล้วทั้งรู้สึกสงสารทั้งเอ็นดู เพราะณัฐเป็นคนเชื่อคนง่ายจนเกินไปจนกลายเป็นข้อเสียที่ทำให้คนอื่นสามารถหลอกเอาได้ง่ายๆ เห็นอย่างนี้แล้วเขายิ่งรู้สึกว่า...อยากจะปกป้องคนๆนี้ให้มากกว่าเดิม
แล้วร่างเพรียวก็ซุกหัวบนไหล่เขาเหมือนกับลูกแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของ ฝ่ายนั้นหลับตาพริ้ม ส่วนเขาก็ได้แต่กุมมือณัฐไว้แล้วลูบไล้มือเรียวเบาๆ
“ พี่สน.. ” ร่างเพรียวเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้ลืมตา
“ ตอนที่พี่ยิ้มหวานให้คนอื่นไปทั่ว...พี่ไม่ได้คิดอะไรใช่มั้ย ? ”
สนยังคงลูบไล้มือเรียวนั้นเบาๆแล้วตอบกลับมาด้วยเสียงเรียบเรื่อย
" นั่นน่ะมันเป็นงาน...เจ้าของร้านสั่งให้ทำ "
“ พี่ก็แค่ยิ้มนิดยิ้มหน่อย แต่กลับทำให้รายได้ของร้านพุ่งกระฉูด อีกอย่าง....เฮียเจ้าของร้านเพิ่มทิปให้เกือบ 50% ทุกวัน พี่ก็เลยคิดว่า...คงไม่น่าจะเป็นอะไร...แต่...... ”
“ ถ้าณัฐไม่อยากให้พี่ทำต่อ...พี่ไปลาออกพรุ่งนี้ก็ได้นะ ” ฝ่ายนั้นพูดด้วยเสียงเรียบเฉย ไม่ได้พูดเหมือนประชดแต่อย่างใด
“ หือ ? ” ณัฐลืมตาโพลงอย่างรวดเร็ว
“ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย ”
เขาพูดแค่นี้ นี่ถึงขั้นจะลาออกเลยเหรอ ? จะบ้ารึไง ?
ถ้าเขาเป็นเหตุผลที่ทำให้รุ่นพี่ไม่ได้ทำสิ่งที่ตัวเองรักอย่างการเล่นดนตรีแล้วล่ะก็...คงจะทำให้เขารู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ
แต่แล้วเขาก็เอนตัวพิงไหล่ของร่างสูงเช่นเดิมพร้อมกับพริ้มตาหลับด้วยความสบายใจ
เฮ้อ....ดีจัง ที่เรื่องจบแบบนี้ ตอนแรกเขานึกว่าฝ่ายนั้นจะไม่ยอมให้เขาอธิบายเสียอีก แต่ดีนะที่พี่สนก็เป็นคนมีเหตุผลอยู่เหมือนกัน ตอนนี้เขาจึงรู้สึก....โล่งและสบายใจสุดๆ
แต่เมื่อรู้สึกว่ากำลังจะเคลิ้มหลับ อยู่ดีๆเขาก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
“ พี่สน ? ” เขาเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่อย่างนั้น
“ หือ ? ”
“ ณัฐ.......ชอบเพลงนั้นที่พี่เล่นมากเลย... ”
“ เพลงอะไร ? ”
“ เพลง......เพื่อเธอตลอดไป ”
ร่างสูงเผยยิ้มบาง “ เหรอ ? งั้น......เดี๋ยววันหลังจะเล่นให้ฟัง ”
“....พิเศษคนเดียวเลย... ”
ณัฐยิ้มอย่างมีความสุข
แล้วไม่นาน...เขาก็ผล็อยหลับไปในวงแขนของคนรัก
*************************
คลิกสิสัด --- บทที่ยี่สิบเจ็ด -- ฟ้าหลังฝน
" ขอขอบคุณพี่ chatchaann มากๆที่คอยอยู่เคียงข้างกันเมื่อยามยาก...ขอบคุณพี่มากจริงๆนะ... "
*************************
ความคิดเห็น