คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ยี่สิบสี่ -- วันเกิดแก้ม
บทที่ยี่สิบสี่
วันนี้หลังจากเลิกเรียนวิชาชีวเคมีในช่วงบ่าย แก้มก็เดินเข้ามาคุยกับเขาเรื่องงานวันเกิดที่กำลังจะจัดขึ้น เธอบอกว่าตั้งใจจะไปเลี้ยงกันที่...ร้านเหล้าหลังมอ
ณัฐลืมเรื่องนี้เสียสนิท เมื่อแก้มมาพูดอีกครั้งจึงนึกขึ้นได้ว่าเคยสัญญากับเธอไว้ว่าจะไปเลี้ยงฉลองด้วย และหลังจากที่คุยกับแก้มเสร็จ...ตอนนี้ดูเวลาแล้วพึ่งจะบ่ายสามเท่านั้น เขาจึงคิดว่าจะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้แก้มสักหน่อย ไหนๆก็ไปงานวันเกิดของเจ้าตัวทั้งที ก็ควรจะมีอะไรติดไม้ติดมือไปบ้างสินะ
ณัฐเลือกมาซื้อที่ร้านกิ๊ฟช็อปร้านเล็ก ที่มีของน่ารักๆเต็มไปหมด อันที่จริง...เขาก็ไม่รู้หรอกว่าเวลาซื้อของให้ผู้หญิงแล้วต้องซื้ออะไรบ้าง แต่คิดว่า...ถ้าเป็นของขวัญน่ารักๆแล้ว ผู้หญิงส่วนใหญ่คงน่าจะชอบกัน และเขาก็ตัดสินใจซื้อพวงกุญแจรูปหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ให้ ดูไปดูมาแล้วมันน่ารักมาก หวังว่าแก้มคงจะชอบ
*************************
“ เฮ้ย จัมโบ้...แกรู้มั้ยว่าวันนี้เป็นวันเกิดแก้ม ? ” ณัฐถามขึ้นเมื่อกลับมาถึงหอพัก
“ จริงดิ ” เพื่อนตัวอ้วนเอ่ยตอบและไม่ได้มีทีท่าตกใจหรือตื่นเต้นอะไร
ณัฐได้แต่แปลกใจกับท่าทีเมินเฉิยของจัมโบ้
“ แก...ไม่สนใจเหรอ ? วันเกิดแก้มนะเว้ย ไม่อยากซื้ออะไรให้เขาหน่อยรึไง ” เขาลองถามอีกครั้ง
เจ้าจัมโบ้ปิดหนังสือการ์ตูนเล่มโปรดลง แล้วหันมามองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ต่างจากที่เขาคาดไว้มาก
“ ไม่อ่ะ เลิกชอบแล้ว ! ”
สั้นๆได้ใจความ มันพูดแค่นั้น...
“ หา ! เลิกชอบแล้ว หมายความว่าไง ? ”
“ ก็เลิกชอบแล้ว...ไม่มีอะไรหรอก ”
“ เอายาวๆกว่านั้นหน่อยสิวะ ”
ไอ้จัมโบ้เปลี่ยนมามองหน้า แล้วถอนหายใจยาว “ ก็...ยังไงดีล่ะ ”
“ หลังจากที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับแก้ม ฉันก็รู้สึกว่า...เอ่อ...แก้มไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรเข้าไปยุ่งด้วยสักนิด ”
“ เป็นผู้หญิงที่...ไม่น่าชอบเลย ”
หลังจากที่ได้ฟังเพื่อนพูดเขาถึงกับแปลกใจ แก้มเป็นคนยังไงในสายตาไอ้จัมโบ้งั้นเหรอ ? ทำไมถึงทำให้มันเลิกชอบได้
แต่เท่าที่รู้จักกัน เขาก็คิดว่า...แก้มเป็นคนที่น่ารักคนหนึ่งนี่นา...
แล้วที่ไอ้จัมโบ้พูดนั้นหมายความว่าไง ?? ไม่เข้าใจจริงๆ
“ แกคิดว่าแก้มเป็นคนยังไงเหรอ ? ” เขาลองถามอีกครั้ง
“ ก็ไม่รู้สิ...ถึงจะไม่ได้แสดงออกมามาก แต่ฉันก็สัมผัสได้ ”
แล้วทำไมต้องพูดให้มันเข้าใจยากอย่างนี้ด้วยวะ ? ไอ้นี่ !
แต่สุดท้าย...มันก็พูดประโยคที่ทำให้เขาได้ฟังแล้วถึงกับตะลึงน้อยๆ
“ ผู้หญิงคนนี้อ่ะ...ร้าย ”
*********************
เมื่อถึงเวลานัดหมายประมาณสามทุ่ม แก้มก็มารับเขาถึงที่พัก เกรงใจแก้มจริงๆ แต่ฝ่ายนั้นก็บอกว่าเส้นทางนี้เป็นทางผ่านอยู่แล้ว เขาจึงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
แล้วเราทั้งสองก็มาถึงร้านเหล้าบรรยากาศดีร้านหนึ่งบริเวณหลังมอ ซึ่งย่านนี้มีร้านเหล้าแบบเดียวกันมากมายหลายร้านตามสองฟากฝั่งถนน เพียงแต่ร้านที่แก้มพาเขามานั้น เธอบอกว่าเป็นร้านที่เป็นที่นิยมมากที่สุดเพราะมีวงดนตรีฝีมือดีและนักร้องเสียงคุณภาพ เพราะฉะนั้นร้านนี้จึงมีผู้คนมากมายล้นหลามนั่งเบียดเต็มเกือบทุกโต๊ะ
เขาได้แต่มองเข้าไปภายในบริเวณร้านจากข้างนอก แล้วก็ต้องหันกลับมาถามแก้ม
“ ทำไมคนเยอะจังอ่ะแก้ม...มันจะมีที่นั่งเหรอ ? ”
“ มีสิ...เพราะเพื่อนแก้มมาจองไว้แล้ว ”
เธอพูดพร้อมกับเข้ามาคล้องแขนเขาไว้อย่างสนิทสนม แล้วยิ้มหวานให้
“ เข้าไปในร้านกันเถอะ...เพื่อนแก้มรออยู่ ”
หลังจากที่ได้สนทนากับจัมโบ้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ มันทำให้เขาสังเกตแก้มบ่อยขึ้น ทั้งที่จริงๆแล้ว เขาควรจะเชื่อมั่นในสายตาของตัวเองมากกว่า เพียงแต่...เขาแค่อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ไอ้จัมโบ้มันคิดกับแก้มได้ถึงขนาดนั้น...ก็แค่นั้นเอง
หลังจากนั้นแก้มก็ลากเขาเข้าไปภายในร้าน เธอพาเดินมุ่งตรงไปยังโต๊ะหนึ่งทางด้านหน้าเวทีทันที แล้วเขาก็ได้เห็นกลุ่มเพื่อนของแก้ม ที่ทำให้เขาถึงกลับรู้สึกเกร็งน้อยๆ นั่นเพราะว่า...กลุ่มเพื่อนของแก้มเป็นกลุ่มผู้หญิงทั้งโต๊ะน่ะสิ !
ตอนแรกเขานึกว่า งานวันเกิดของแก้มจะต้องมีเพื่อนผู้ชายสัก 2-3 คน พอให้เป็นเพื่อนนั่งคุยได้บ้าง แต่ที่ไหนได้...หมดทั้งโต๊ะ มีเขาเป็นผู้ชายแค่คนเดียว ซ้ำเพื่อนผู้หญิงคนอื่นเขายังไม่ค่อยสนิทอีกด้วย อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย...บางคนไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ สรุปว่า...หมดทั้งโต๊ะ เขาสามารถพูดคุยได้อย่างสนิทใจมีแค่คนเดียว
แก้มลากเขาให้ไปนั่งข้างกันในตำแหน่งที่หันหน้าเข้าเวที เก้าอี้นั้นก็แคบเหลือเกิน ทำให้เขาและแก้มเบียดชิดจนตัวติดกัน
เขามองไปที่เพื่อนๆร่วมโต๊ะ ก็ต้องรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที .... ทำไมต้องพาเขามาอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ด้วยนะ
“ ณัฐ ! ” แก้มสะกิดเขาให้เงยหน้า
“ นี่เพื่อนๆกลุ่มแก้มนะ ณัฐคงจำได้ ” เขายิ้มนิดๆให้กับเพื่อนทั่วทั้งโต๊ะ
ใช่...เขาจำได้ คนนั้น ฝ้าย ส่วนที่นั่งถัดไปนั้นคือ แตงกวา และที่นั่งถัดจากเขาไปอีกสองคนนั้นคือ กิ๊ฟ ส่วนคนอื่นที่เหลืออีกสามคนนั้น เขาจำแต่..ใบหน้าเท่านั้น...
ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...ในรุ่นของเขามีคนเกือบสามร้อยคน ซ้ำบางครั้งยังแยกเรียนเป็น 2 section และนี่ก็พึ่งจะเปิดเทอมได้แค่ไม่กี่เดือน จึงทำให้เขา...ไม่สามารถจำชื่อเพื่อนได้ครบทุกคน
บางครั้ง เวลาที่เพื่อนบางคนเข้ามาคุยด้วย เขายังต้องคอยสะกิดถามแพรอยู่เรื่อยเลยว่า ...เพื่อนคนนั้นชื่ออะไร?...
มันเป็นเรื่องปกติ เพราะไอ้จัมโบ้ก็เป็นเหมือนกัน
“ แหม...วันนี้พามาเปิดตัวเลยนะ ” ฝ้ายเอ่ยกับแก้มพร้อมกับหันมามองเขาอย่างมีเลศนัย
“ เปิดตัวอะไรกัน...พูดกันไปเรื่อย ” แก้มทำหน้าเหนียมอายพอเป็นพิธี แต่มือฝ่ายนั้นก็ยังไม่ปล่อยจากแขนเขาเสียที
ระหว่างที่สาวๆในโต๊ะกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น สักพักก็รู้สึกว่าโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นขึ้น
เขารีบหยิบโทรศัพท์มาเปิดก็พบว่ามันเป็นข้อความจาก
....สุดที่รัก....
ณัฐรีบเปิดอ่านทันที
[ อยู่ไหน ? ]
อยู่ดีๆพี่สนก็ส่งข้อความมา อะไรจะบังเอิญปานนั้น มาถามอะไรตอนนี้...เขาจะกล้าบอกได้ไงว่ากำลังอยู่ที่ร้านเหล้า ถ้าฝ่ายนั้นรู้เข้าต้องโกรธแน่เลย แต่ไม่มีทางรู้หรอก...เพราะป่านนี้พี่สนคงกำลังนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ที่ห้องแหงๆ
แล้วจะให้เขาตอบกลับไปว่าไงล่ะ ? จะโกหกก็ไม่ได้อีก เพราะฉะนั้นไม่บอกย่อมดีที่สุด ณัฐจึงตัดสินใจเก็บมือถือเข้ากระเป๋าทันที
ไม่นานโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีก เขาจึงเปิดดูและพบว่ามีข้อความจาก ‘สุดที่รัก’ อีกครั้ง
[ อย่าทำเป็นเงียบ...มีอะไรปิดบังงั้นเหรอ ? ]
หนอย...ทำมาเป็นรู้ทัน จะให้ตอบว่า มานั่งกินเหล้ากับเพื่อนงั้นเหรอ ? น่าฟังตายล่ะ
“ ณัฐ...นี่แก้วของณัฐนะ ” หญิงสาวยื่นแก้วใบหนึ่งไว้ตรงหน้า
แล้วเขาก็เผลอกดปิดข้อความนั้นไป แล้วหันมาตอบรับแก้มแทน
...ช่างเถอะ ค่อยหาทางแก้ตัวทีหลัง คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ?
และเป็นดังคาด...โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง แต่คราวนี้มาพร้อมกับเสียงเพลงที่คุ้นหู
‘ สุดที่รัก ’ โทรมา....
ณัฐได้แต่นั่งจ้องมือถืออยู่อย่างนั้นเพราะไม่กล้ากดรับ ถ้าเขากดรับ พี่สนก็ต้องได้ยินเสียงเพลงที่กำลังดังอยู่ตอนนี้แน่นอน
แต่มาคิดดูดีๆ แล้ว...ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปิดบังเลยนี่นา ทำไมเขาไม่บอกความจริงไปเลยล่ะ...ไหนๆก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แค่มางานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนแค่นั้นเอง ไม่เห็นมีอะไรจะต้องกลัว
ณัฐตัดสินใจกดปิดสายของพี่สน
แต่.!!......เขารีบพิมพ์ข้อความส่งกลับในทันที
[ อยู่งานวันเกิดเพื่อน ]
อืม...บอกอย่างนี้แหละ safeสุด ไม่โกหก เพียงแต่บอกไม่หมดแค่นั้นเอง แต่ก็ถือว่าบริสุทธิ์ใจล่ะนะ
หลังจากนั้น....พี่สนก็ไม่ได้โทรหรือส่งข้อความมาแต่อย่างใด...
แสดงว่าเข้าใจแล้วสินะ...ดีจัง
*****************
“ ณัฐเคยมานั่งร้านนี้รึเปล่า ? ” อยู่ดีๆแตงกวา หญิงสาวหน้าคมก็เริ่มสนทนากับเขา
ณัฐจึงแหงนหน้าขึ้น เลิกสนใจกับโทรศัพท์มือถือทันที
“ อ๋อ...ไม่เคย ครั้งนี้ครั้งแรก ”
“ นี่แก้ม..คงไม่ได้พาณัฐมาหัดกินเหล้าครั้งแรกใช่มั้ย ? ” แก้มถามขึ้นบ้าง
ณัฐได้แต่หัวเราะแห้งๆกลับไป “ ก็เปล่าหรอก แค่ครั้งที่สองเอง ”
“ แล้ว...มาที่นี่กันบ่อยเหรอ ? ” เขาถามกลับคืนบ้าง เพื่อพยายามทำตัวให้หายเกร็ง
“ ก็ไม่เท่าไหร่หรอก...มาบ้าง ถ้าจะมาก็จะชอบมาวันศุกร์กัน คนเยอะดี ”
“ ใช่ๆ !” อยู่ดีๆหญิงสาวอีกคนที่เขาไม่รู้ชื่อก็พูดขึ้น
“ ที่ชอบมาร้านนี้ก็เพราะเป็นร้านประจำของพวกรุ่นพี่คณะเราเนี่ยแหละ ”
“ หา ? รุ่นพี่คณะ ? ” ณัฐอุทาน
“ หมอ....นี่เขามีเวลากินเหล้าขนาดนั้นเลยเหรอ ? ” เขาได้แต่สงสัย
“ ก็ไม่ค่อยมีหรอก...เพราะงั้นถึงชอบมากันวันศุกร์ไง ” แก้มตอบกลับบ้าง
“ เมื่อไหร่ วงดนตรีจะเล่นสักทีน้า ?? ” อยู่ดีๆกิ๊ฟก็เริ่มบ่น
“ พวกพี่เขาจะเริ่มเล่นกันตอนสี่ทุ่มหนิ ” แก้มตอบเพื่อนกลับ
“ อ๋อ...ที่แก้มบอกว่าร้านนี้เพลงเพราะน่ะเหรอ ใช่ป่ะ ? ” ณัฐถามแก้ม
“ ใช่...เป็นวงดนตรีรุ่นพี่คณะเราเองแหละ ”
“ ภูมิใจสุดๆ ” กิ๊ฟพูดเสริมพร้อมกับทำท่ากระหยิ่มยิ้มย่อง
“ อะไรนะ ?! ” ณัฐแปลกใจ
รุ่นพี่ในคณะงั้นเหรอ ? ทั้งกินเหล้า ทั้งเล่นดนตรีกลางคืน นี่มันคือสังคมหมอแน่เหรอ ?
“ ใช่...พี่เขาทำกันมานานแล้วแหละ ” ผู้หญิงที่ไม่รู้จักชื่ออีกคนเอ่ยแบบกระซิบ
“ แต่จะทำเฉพาะวันศุกร์กับเสาร์ ”
“ แล้ว...มันทำได้ด้วยเหรอ ? ”
“ ทำได้สิ ทำไมเหรอ ? ”
“ แบบว่า...อาจารย์ไม่ว่าเหรอ ? ” เพราะใครๆก็รู้ว่าเรื่องภาพพจน์เป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับนักศึกษาแพทย์ อาจารย์แต่ละคนต่างเน้นนักเน้นหนา ถ้าคนอื่นรู้เข้าก็คงรู้สึกไม่ดีต่อคณะแน่ๆ
“ ก็ทำแบบไม่ให้อาจารย์รู้ไง....แต่ว่าคนอื่นก็....รู้กัน อะไรประมาณนั้น ” แก้มยักคิ้วให้เป็นคำตอบ
“ เอาเป็นว่า...ณัฐอย่าสงสัยเลยนะ วันนี้เรามาสนุกกันดีกว่า เดี๋ยวพอดนตรีเริ่มเล่น ณัฐก็จะรู้เองว่าถ้าพี่เขาไม่มาทำอย่างนี้คงจะน่าเสียดายแย่เลย ”
****************
ฝ้ายที่แอบออกจากโต๊ะไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ได้เดินถือเค้กปอนด์ใหญ่มาวางที่โต๊ะ พร้อมกับเริ่มร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์เพื่อเซอร์ไพรส์ให้แก้ม จนแก้มที่นั่งอยู่ข้างเขานั้นยิ้มแก้มแทบปริ ตอนนี้ทุกคนจึงปรบมือและร้องเพลงให้แก้มไปพร้อมๆกัน
แต่ละคนก็เริ่มเอาของขวัญให้เธอ และเขาก็ได้ให้เป็นคนสุดท้าย เมื่อแก้มได้ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลแสนน่ารักไปไว้ในมือ เธอก็ดีใจจนยิ้มกว้าง
และโดยไม่คาดฝันนั่นเอง
แก้มหันมา ‘จุ๊บ’ ที่แก้มเขาเบาๆ !!
ณัฐตกใจจนทำตาโต แต่เพื่อนๆกลับปรบมือส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดแทน บางคนก็ทำท่าเขินอายแทน
อะไรกันเนี่ย !....อยู่ดีๆก็มาหอมแก้มเขา มาหอมแก้มผู้ชาย...อย่างนี้เลยเหรอ ???
หรือว่าแก้มเมาแล้ว ??
และไม่นานก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้น ณัฐหันไปมองดูหาต้นเหตุของเสียง ก็พบว่าตอนนี้วงดนตรีกำลังเดินขึ้นเวทีเพื่อที่จะเริ่มเล่นเพลงกันแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจจนอยากจะวิ่งหนีออกจากร้านนั่นคือ ทำไม.....
....... ‘พี่สน’ ถึงมาอยู่ที่นี่
และทำไมถึงเดินขึ้นไปบนเวทีนั้นด้วยล่ะ ???!!
หา!? หรือว่า วงดนตรีที่เพื่อนพูดถึงนั้นคือ วงของพี่สนเองเหรอ ??
************************
ความคิดเห็น