คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ยี่สิบสอง -- ขอแค่มีเธอ
บทที่ยี่สิบสอง
พี่สนกินได้หมดจดอย่างที่พูดจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะอร่อย หรือเพราะกลัวเขาจะโกรธกันแน่ เมื่อรับประทานอาหารกันอย่างอิ่มหนำสำราญกันแล้ว ก็ได้เวลาทำความสะอาด ระหว่างที่เขากำลังล้างจานอยู่ ฝ่ายนั้นก็ถือโอกาสเข้ามาโอบกอดเขาทางด้านหลังอีกครั้ง
“ พี่สน...มันล้างไม่ถนัด ” ณัฐพยายามบอกอีกฝ่าย
“ ขอพี่ดูหน่อยนะ ” พี่สนพูดอ้อนๆ
“ ดูอะไร..ก็แค่ล้างจานเอง ”
“ ณัฐตัวหอมจัง ” ฝ่ายนั้นซุกไซ้ซอกคอจนทำให้รู้สึกจั๊กจี้
“ เหงื่อออกมาทั้งวัน แถมยังไม่ได้อาบน้ำนี่นะ..หอม ” เขาพูดพลางล้างจานใบถัดไป
“ อือ...หอม กลิ่นอ่อนๆ ........... น่ากิน ”
ณัฐได้ยินคำนั้นแล้วถึงกับเสียวสันหลังวาบ นี่ฝ่ายนั้นคงไม่คิดจะ......ทำอะไร...หรอกนะ
ไม่ได้ๆ ต้องพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
“ พี่....ไม่ไปอ่านหนังสือต่อเหรอ ? เดี๋ยวณัฐทำความสะอาดเรียบร้อย แล้วจะได้กลับ ”
แต่พี่สนยิ่งกอดกระชับเขาแน่นมากยิ่งขึ้น “ มาแค่แป๊บเดียวเอง...อย่าพึ่งกลับสิ ”
“ ไม่ได้หรอก พี่ต้องอ่านหนังสือ และอีกอย่างนะ...เพราะ.....เพราะณัฐไม่ได้กลับไปนอนหอตั้งสองคืนติดกัน รูมเมทเริ่มสงสัยแล้ว ”
“ ก็บอกไปเลยดิ ว่าอยู่กับแฟน ! ” พี่สนพูดเสียงหนักแน่น
“ บ้า ! จะให้พูดอย่างนั้นได้ไง ”
เขาล้างจานใบสุดท้ายเสร็จแล้ว ตอนนี้จึงพยายามแกะมือพี่สนออก แล้วเดินออกมาจากห้องครัวเพื่อจะมานั่งที่โซฟา ฝ่ายนั้นก็เดินตามเขาออกมาต้อยๆไม่ยอมห่าง
“ ทำไมล่ะ ? ”
ตอนนี้พี่สนหย่อนตัวนั่งลงข้างๆเขา ทั้งๆที่พื้นที่บนโซฟาสีแดงนั้นก็ออกจะเยอะแยะ แต่ฝ่ายนั้นก็ยังนั่งชิดกับเขาราวกับที่นั่งยาวแค่สองคืบ ไม่ใช่แค่นั้น รุ่นพี่ยังยกแขนขึ้นมาโอบไหล่เอาไว้อีกต่างหาก
...จะให้ใกล้ชิดกันไปไหนเนี่ย..? เขาได้แต่คิดในใจ
“ ก็....พี่ ไม่กลัว คนอื่นเขารู้เหรอว่าเราคบกัน ” ณัฐถามพร้อมกับหันไปมองตาฝ่ายนั้นอย่างจริงจัง
เพราะมันเป็นคำถามที่เขาอยากจะถามอีกฝ่ายเหลือเกิน
แต่พี่สนไม่ได้มีสีหน้าวิตกแต่อย่างใด พร้อมกับตอบออกมาอย่างมั่นใจ
“ รู้ก็รู้...ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย ”
เขาว่าแล้วว่าคำตอบของพี่สนต้องออกมาเป็นแบบนี้
“ แต่...คนก็จะมองว่าเรา...เป็น...เอ่อ ”
“ ทั้งๆที่ณัฐไม่ใช่...และณัฐก็เชื่อว่าพี่...ไม่ใช่ ”
ร่างสูงจับใบหน้าเขาให้หันไปทางนั้น
“ ณัฐ....ฟังนะ พี่ไม่แคร์คนอื่นหรอก ว่าเขาจะพูดยังไง ”
“ คนที่พี่แคร์...มีแค่ณัฐคนเดียว ”
พี่สนจ้องมองเข้ามาในตาเขาอย่างโหยหา “ ณัฐคนเดียวเท่านั้น ”
ณัฐหลุบตาต่ำ เพราะรู้สึกกลัวเหลือเกิน...เขากลัวความมั่นใจของฝ่ายนั้น ทำไมพี่สนถึงสามารถยืนหยัดได้ถึงขนาดนี้นะ
“ พี่ไม่กลัวคนอื่นเขา...รังเกียจ...เหรอ ? ”
เขาตั้งใจถามพี่สนออกไปตรงๆ
ใช่...เพราะสิ่งนี้แหละที่ทำให้เขาไม่กล้าบอกเพื่อนสนิททั้งสองไป
ผู้ชายสองคนคบกัน...สำหรับเขา ดูยังไงมันก็แปลก
แต่พี่สนกลับโน้มหน้าเข้ามาจุมพิตที่ริมฝีปากเขาเบาๆ จูบของพี่สนยังคงตรึงใจเหมือนเดิม เขาไม่สามารถปฏิเสธรสสัมผัสนั้นได้ เราทั้งสองจูบกันได้สักพัก พี่สนก็ตัดสินใจผละริมฝีปากออกแต่ใบหน้ายังคงใกล้เสียจนจมูกเราทั้งสองชิดกัน
“ แล้วณัฐรังเกียจพี่หรือเปล่าล่ะ ? ”
ณัฐได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจ เขาจะรังเกียจพี่สนได้ยังไง ในเมื่อเขาชอบพี่สนมากขนาดนี้
ดังนั้นเขาจึงส่ายศีรษะเบาๆเป็นคำตอบ
ร่างสูงยิ้มละไม และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่อบอุ่นชวนฟัง
“ ถึงแม้คนอื่นจะให้พี่เป็นเกย์ เป็นไบ หรืออะไรก็ตามแต่... ”
พี่สนจับมือทั้งสองข้างของเขาไว้และลูบหลังมือไปมาเบาๆ
“ พี่เป็นได้ทั้งนั้น...ถ้าแค่ ”
“ ณัฐยังอยู่เคียงข้างพี่...ก็พอ ”
และนั่นเอง...
กำแพงที่เขาสร้างขึ้นกลับถูกทำลายลง........ได้อีกครั้ง........
******************
“ อือ.....อือ...... ”
จูบของพี่สนในครั้งนี้ ช่างนุ่มนวลและเร่าร้อนในที เขาไม่อาจปฏิเสธการรุกเร้าของอีกฝ่ายได้ แต่ว่า...ถ้า
เขายังปล่อยให้อีกฝ่ายทำอย่างนี้ เขาต้อง...
เขาต้อง...เสียเอกราชอีกครั้งแน่ๆ !!!
เพราะฉะนั้น....
“ เดี๋ยวก่อน...อึ้ก ” เขารีบผละริมฝีปากออก แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะพี่สนยังคงตามจูบเข้ามาไม่หยุดหย่อน ไม่ใช่แค่นั้น รุ่นพี่ยังใช้มือล้วงเข้ามาไล้วนที่แผ่นอกเขาอีกต่างหาก
“ พี่สน ! ” เขาตัดสินผละตัวออกแล้วเด้งลุกออกจากโซฟาทันที
ต้องตัดใจ..ก่อนที่ความต้องการของทั้งเขาและอีกฝ่ายจะลุกโชติช่วงมากไปกว่านี้
“ ทำไมล่ะ ? ” ร่างสูงมองอย่างไม่เข้าใจ
“ พี่...คงไม่ได้คิดจะ...หรอกนะ ”
“ คิดสิ ”
นั่นไง! สุดยอดแฟนจอมหื่น ใช่ว่าครั้งนี้เขาจะไม่อยากมอบความสุขให้พี่สนหรอกนะ แต่ว่า...เขายังไม่พร้อม
เพราะว่า.....อะไรน่ะเหรอ ?
เพราะว่า......
เพราะส่วนนั้นของเขายังไม่หายดีเลยน่ะสิ ! ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บระบมอยู่เลย.....
ไม่เอาอ่ะ...ไม่เอาเด็ดขาด !
" ไม่เอานะ...พี่สน"
“ พี่...ต้องอ่านหนังสือนะ ! ”
เขารีบยกหาเหตุผลของความถูกต้องขึ้นมาอ้าง แต่คิดได้ดังนั้นก็พลันอยากตบปากตัวเองสักหนึ่งที พูดไปอย่างนั้น แล้วคนบ้าที่ไหนเขาจะยอมเชื่อกันล่ะ ??
“ อืม...ได้ ! ” แต่ฝ่ายนั้นกลับตอบตกลง
หา...ผิดคาด !!! ครั้งนี้พี่สนยอมเชื่อด้วยแฮะ
“ แต่ว่า...ณัฐอย่าพึ่งกลับนะ ”
เอ๋...ทำไมกันล่ะ ? ทำไมถึงห้ามกลับ จะอ่านหนังสือแล้วยังจะให้เขาอยู่ทำไม ?
สงสัยทุกอย่างเขาจะแสดงออกมาทางสีหน้าจนเกินไป รุ่นพี่จึงรีบให้เหตุผลทันที
“ เพราะว่า...พี่กำลังจะสอบตรวจร่างกาย ”
ณัฐพยายามตั้งใจฟังที่พี่สนพูด
“ แล้วการตรวจร่างกาย มันก็ต้องฝึกตรวจจากร่างกายของคนจริงๆ เพราะฉะนั้น...”
ร่างสูงยิ้มมุมปากนิดๆ
“ พี่อยากให้ณัฐช่วยเป็น subject ให้หน่อย! ”
“ subject อะไร ? ” เขาชักรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีแล้วแฮะ
“ ก็...ช่วยเป็น 'คนไข้จำลอง' ให้หน่อย ” พี่สนสรุปให้เข้าใจ
แต่ร่างเพรียวยังคงทำท่าลังเลใจ
แน่ล่ะ...ไอ้ตรวจร่างกายที่พี่สนพูดถึงนี่มันเป็นยังไงกันล่ะ ?
คงไม่ได้หมายถึงจะมาทำมิดีมิร้ายกับเขาหรอกนะ...?
สนเห็นอีกฝ่ายคิดหนักก็รู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่าง
“ สอบแบบนี้ มันต้องใช้ skill......ถ้าแค่ท่องไปเฉยๆ ยังไงก็ไม่มีวันทำได้ ”
“ มันต้องลองตรวจจากร่างกายคนจริงๆ...พี่ถึงอยากขอร้องให้ณัฐช่วยไง ”
แต่ร่างเพรียวยังคงไม่ตอบกลับมา เขาจึงต้องใช้ไม้เด็ด
“ ปากก็บอกว่าอยากให้อ่านหนังสือ...แต่พอเราตั้งใจจริงแล้ว กลับไม่ช่วยซะงั้น ” ร่างสูงกอดอกพร้อมกับทิ้งตัวพิงโซฟา
“ บังเอิ๊ญ บังเอิญ ...สอบอันนี้มันคะแนนเยอะซะด้วยสิ ”
“ ถ้าทำไม่ได้....ก็คงต้องตก ถ้าตก....ก็ต้องสอบแก้ ”
“ แล้วถ้าแก้ไม่ผ่านขึ้นมา....... ”
“ โอเค ๆ ๆ ! ” เขาพูดตัดบท
ณัฐที่ได้ยินร่างสูงพรรณนาอยู่นั้นก็ถึงกับต้องถอนหายใจ แล้วยอมพ่ายแพ้ให้อีกฝ่ายในที่สุด
****************
ความคิดเห็น