คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่สิบสาม -- คิดหนัก
บทที่สิบสาม
“ เฮ้อ.... ”
เขาพลิกตัวเปลี่ยนท่าอีกครั้ง
เป็นเวลานานมากกว่าหนึ่งชั่วโมงที่ณัฐพยายามข่มตานอน แต่นอนไม่หลับเสียที เขาเฝ้าแต่นึกถึงเรื่องราววันนี้ซ้ำไปซ้ำมา..หลายรอบ
เหตุการณ์ไม่คาดฝันได้เกิดขึ้น เมื่อ...พี่สน...มาขอเขาเป็นแฟน
เมื่อได้ยินคำพูดนั้นครั้งแรกก็รู้สึกตกใจ แต่กลับรู้สึก...ดีใจด้วยเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม...อาจจะเป็นเพราะ..........
เขาอาจจะชอบพี่สนเข้าแล้วจริงๆก็ได้
แต่พี่สนสิ...แกล้งล้อเขาเล่นรึเปล่านะ จริงจังกับคำพูดนี้มากแค่ไหนกัน ? คนที่เจ้าชู้ขนาดนั้น จะสามารถเชื่อใจได้รึเปล่า ?
อีกอย่าง...ผู้ชายสองคนจะคบกันได้เหรอ ?
นี่แหละคือความจริงที่สุด !
เมื่อคิดไปคิดมาก็ต้องมาจบที่ประโยคนี้เสมอ...เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาคิดไม่ตกเสียที
“ เฮ้อ.... ” เขาถอนหายใจยาวอีกครั้ง
จัมโบ้ที่สังเกตพฤติกรรมของเพื่อนท่ามกลางความมืดก็ต้องเอ่ยถามขึ้น
“ จะถอนหายใจให้คาร์บอนไดออกไซค์หมด จนเป็นไฮเปอร์ มือจีบไปเลยมั้ย ? ” เพื่อนเอ่ยถามขึ้น
“ มึงเป็นไรวะ?...เห็นทำหน้าเครียดมาตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว แล้วตอนนี้ก็ยังมาถอนหายใจเอาๆ ”
“ ................. ”
“ ถ้ามีเรื่องไรกลุ้มใจ...บอกได้นะเว้ย ”
“ ................. ”
ณัฐได้แต่นอนใช้สมองคิดอย่างหนัก...ก็เพราะเป็นเรื่องที่ ‘บอกไม่ได้’ น่ะสิ ถึงต้องมานอนกลุ้มอยู่อย่างนี้ ถ้าเขาบอกเรื่องของพี่สนให้เพื่อนรู้ เพื่อนจะคิดยังไง ?
ขนาดตัวเขาเอง ยังรับไม่ค่อยได้เลย...
แล้วคนอื่น...อย่าหวัง..ว่าจะรับเรื่องของเขาได้
ระหว่างเขากับพี่สน....มันเป็นความสัมพันธ์ที่แปลกมาตั้งแต่แรกแล้ว... พอพี่สนมาทำดีด้วยเข้าหน่อย ก็กลับหวั่นไหวได้ง่ายๆ ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
และสุดท้ายเขาเองต่างหาก ที่ไม่ยอมห้ามใจ ปล่อยให้หัวใจที่ว่างเปล่าดวงนี้...ไปชอบ...ผู้ชายคนนั้น เข้าจริงๆ
ทำไมต้องเป็นเขา...
ทำไมต้องเป็นพี่สน...
ผู้หญิงรอบตัวมีตั้งเยอะแยะ ทำไมเขาไม่ชอบ
และในทางกลับกัน ฝ่ายพี่สนนั้น...ดูท่า จะมีเยอะกว่าเขาด้วยซ้ำ ทำไมไม่สนใจล่ะ ?
แล้วทำไมต้องมาทำให้หัวใจดวงน้อยๆของผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้หวั่นไหวด้วย...ไม่เข้าใจเล้ยยยย !!
“................. ” จัมโบ้ได้แต่หันมามองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ เฮ้ย...ไอ้โบ้ ” ณัฐเอ่ยขึ้นผ่านความเงียบ
“ หือ ? ” เขาดีใจที่เพื่อนจะพูดอะไรออกมาเสียที
“ มึงคิดว่า...” ณัฐเงียบเสียง แล้วพยายามนึกเรียบเรียงคำพูด
“ มึงคิดว่า...ถ้าเราชอบคนๆหนึ่ง...และคนๆนั้น...ก็เหมือนจะ...เอ่อ.....ชอบเราด้วย ” พลางคิดในใจว่า....พี่สนยังไม่ได้บอกว่าชอบเขาสักหน่อย แต่ก็ช่างเถอะ พยายามถามให้มันเข้าเค้าแค่นั้นแหละ
“ แต่....มันเป็นเรื่องที่...........‘เป็นไปไม่ได้’ ด้วยเหตุผล.......อะไรสักอย่าง ”
“ มึง...จะทำไงวะ ? ” เขาถามแบบ ‘เปิดใจ’ และ ‘เปิดกว้าง’ พอสมควร ถามแบบนี้เพื่อนคงไม่มีทางรู้เรื่องแน่
แต่ฝ่ายนั้นตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ มันมีความรักที่เป็นไปไม่ได้ด้วยเหรอวะ ? ”
“ มีสิ ! ” ยกตัวอย่างเรื่องของเขานี่ไง
“ ยังไง ? ”
“ ................. ” ณัฐไม่ยอมตอบ
“ ก็ได้...ถ้ามึงยังไม่อยากบอกอะไรตอนนี้ ”
จัมโบ้เงียบไปสักพัก ก็พูดคำตอบออกมา
“ งั้น........ก็ลองดูก่อนสิ ! ”
“.....ถ้าพวกมึง...ชอบกันจริงๆ...ก็ลองดูกันสักตั้ง...ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้จริงมั้ย ? ”
“ ถ้าไม่ได้ยังไง...ค่อยมาหาทางแก้ไขอีกที ”
“ แต่...ความรักที่เป็นไปไม่ได้... กูว่า....มันไม่มีจริงหรอก ! ”
“ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นคำตอบที่ต้องการหรือเปล่านะ...เพราะกูไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
“ ถ้ามึงกำลังชอบใครอยู่จริงๆ....ถึงแม้ว่าตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะบอก ”
“ แต่ต่อไป...ต้องบอกกูนะโว้ย! ” จัมโบ้ขู่เขาในความมืด
ณัฐหัวเราะเบาๆในลำคอ “ ถ้ากูมั่นใจ...ว่าสามารถบอกมึงได้...”
“ ...กูจะบอก ”
“ ไอ้บ้า....ทำเป็นมีความลับ เท่ตายล่ะ! ” เพื่อนตัวอ้วนบ่น
แล้วณัฐก็พลิกตัวหันหลังให้เพื่อน...พลางคิดในใจ...
ถ้าเพื่อนรู้เรื่องนี้จริงๆ.....เพื่อนจะรังเกียจเขามั้ยนะ ?
******************
ความคิดเห็น