คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ห้า -- my first kiss !!!
บทที่ห้า
บรรยากาศที่หน้าเวทียังคึกคักไม่เปลี่ยน ด้วยการสร้างสีสันความสนุกจากพิธีกรคู่ทั้งสองคน ที่ยังคงพูดรับส่งกันเป็นอย่างดี ทำให้เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆ
“ ครับ....ในปีนี้ก็เหมือนเคย เราจะคัดเลือกน้องปีหนึ่งมาทั้งหมด 6 คน เป็นฝ่ายหญิง 3 คน และฝ่ายชาย 3 คน โดยทั้งหมดเป็นผู้ที่ได้รับการเสนอชื่อและถูกโหวตจากเพื่อนๆพี่ๆมากที่สุดครับ ”
“ แต่......ถ้าจะพูดให้สวยหรูก็คือ...ใครถูกตาต้องใจรุ่นพี่ จะได้รับการเสนอชื่อครับ ”
“ ฮ่า ๆ ๆ อย่าบอกคนอื่นสิคะ ว่าการคัดเลือกของเรามีมาตรฐานแค่ไหน...อันที่จริงเราไม่มีโหว่ง ไม่มีโหวตอะไรนั่นหรอกค่ะ แค่เราอยากเห็นน้องคนไหนขึ้นมาแสดง เราก็เลือก..แค่นั้นแหละค่ะ ”
“ แน่นอนครับ เพราะการประกวดในค่ำคืนนี้เป็นการประกวดเพื่อความสนุกสนานของรุ่นพี่เท่านั้นเองครับ ฮ่าๆ ๆ”
“ ดิฉันว่า..เราอย่าเผยความจริงมากไปกว่านี้เลยนะคะ ”
“ ได้ครับ....งั้นมาต่อกันเลยนะครับ ”
“ ซึ่งผู้ที่ได้รับการคัดเลือก จะต้องมาแสดงความสามารถพิเศษ บนเวทีนี้กัน โดยที่พวกเขาไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนเลย พึ่งจะมารู้ก่อนเราประมาณ 10 นาทีนี่แหละครับ เป็นการทดสอบไหวพริบกันสุดๆเลยทีเดียว ”
“ สำหรับใครที่เล็งเพื่อน หรือ น้องคนไหนไว้ในใจแล้วล่ะก็เตรียมลุ้นไว้ได้เลยนะคะ.....ว่าแต่ว่า คุณโอ้เอ้ เล็งน้องคนไหนไว้เหรอคะ ? ”
“ น้องผู้ชาย หรือ น้องผู้หญิง ล่ะครับ ”
“ แหม.....พึ่งรู้ว่า หญิงก็ได้ ชายก็ดี นะคะเนี่ย ”
“ นิดๆหน่อยๆ พอเป็น กระษัยน่ะครับ ”
“ ฮ่ะ ๆ ๆ ผมว่า เรารีบประกาศรายชื่อน้องกันเลยดีกว่านะครับ เดี๋ยวจะ โอ้เอ้ สมชื่อ ”
“ ได้ค่ะได้......และตอนนี้นะคะ....รายชื่อน้องทั้งหมด 6 คน อยู่ในมือดิฉันแล้วค่ะ ” พิธีกรหญิงพูดพร้อมกับชูมือข้างที่ถือกระดาษขาวขึ้น
“ งั้น..ขอเริ่มที่ชื่อแรกกันเลยดีกว่านะคะ ”
หลังจากพิธีกรเงียบเสียง ผู้คนด้านล่างก็พากันส่งเสียงเรียกชื่อคนที่ตนหมายไว้ในใจอย่างสนั่นหวั่นไหว
“ คนแรกจะขอประกาศชื่อฝ่ายชายก่อนนะคะ ”
“ คนแรก คือ ... น้องภัทร 143 ค่ะ ! ”
เมื่อสิ้นเสียงพิธีกรที่ประกาศชื่อและสายรหัสของน้องผู้ถูกเลือกแล้ว ผู้ชมด้านล่างต่างส่งเสียงเชียร์กึกก้อง บ้างก็ปรบมือดังๆ เมื่อผู้ที่ถูกเรียกชื่อเดินขึ้นไปบนเวที นั่นยิ่งทำให้ ณัฐ ซึ่งอยู่หลังเวที ถึงกับใจเต้นระทึกจนแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกได้เลยทีเดียว ผ่านไปคนแล้วคนเล่า และก็เหลือ ..เขา.. เป็นคนสุดท้าย
“ ค่ะ..และก็มาถึงคนสุดท้ายแล้วนะคะ ”
“ สำหรับคนๆนี้ เขาเป็นขวัญใจของใครหลายคนเลยก็ว่าได้ค่ะ ”
“ และคนสุดท้ายที่ได้รับการเสนอชื่อคือ......
“ น้องณัฐ 50 ค่ะ ”
เมื่อได้ยินการขานชื่อ ณัฐภัทรเดินออกมาจากด้านหลังและขึ้นไปบนเวที เพื่อไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนอยู่ด้านหน้า เหมือนกับภาพที่เขาจินตนาการเมื่อตอนนั่งอยู่ด้านหลังไม่ผิดเพี้ยน เพียงแต่มันชัดเจนกว่าเดิมมากแค่นั้นเอง ตอนนี้ทุกสายตาต่างจดจ้องมาที่เขา ทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นพี่ที่คุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้าผสมปนเปกัน
รู้สึกประหม่าจัง...
“ ครับ..และต่อไป จะเป็นการแสดงความสามารถพิเศษแบบโชว์เดี่ยว ของแต่ละคนกันเลยนะครับ ”
“ โดยเราจะให้น้องๆเลือกสลากที่อยู่ในมือพี่มาคนละหนึ่งใบค่ะ ”
“ ซึ่งในสลาก จะมีหมายเลขกำกับไว้ และนั่นก็คือ อันดับที่จะได้แสดง ค่ะ ”
“ น่าตื่นเต้นจังเลยนะครับ คุณอ้อแอ้ ”
“ ดิฉันก็ตื่นเต้นเหมือนกันค่ะ ”
“ ตื่นเต้นแทนน้องๆทั้ง 6 คนเหรอครับ ”
“ ป่าวค่ะ..ตื่นเต้นที่จะได้แอบจับมือน้องผู้ชายตอนที่หยิบสลากน่ะค่ะ ”
“ เอ่อ..เก็บอาการนิดนึง นะครับพี่อ้อแอ้ ” พิธีกรชายพูดทำท่ากระซิบ
“ แหม..พูดเล่นนิดหน่อยน่ะค่ะ พี่โอ้เอ้ ”
“ งั้นให้คนแรก จับก่อนเลยละกันนะคะ ”
รุ่นพี่ผู้หญิงยื่นสลากมาให้หยิบจนครบคน และอ่าน ให้ผู้ชมฟัง
ฝ้ายได้อันดับหนึ่ง เอกได้อันดับสอง กอหญ้าได้อันดับสาม ภัทรได้อันดับสี่ แก้มได้อันดับที่ห้า และอีกเช่นเคย....ณัฐ...เป็นคนสุดท้าย
การแสดงแรกเป็นของ ‘ฝ้าย’ เธอเลือกการร้องเพลง โดยที่ไม่มีเสียงดนตรีประกอบ
เขาพึ่งรู้ตอนนี้เองว่าฝ้ายมีเสียงที่ไพเราะมาก จนถึงขนาดที่ว่าทำให้เขาขนลุกเกรียวเลยทีเดียว และเมื่อการแสดงจบลง ผู้คนต่างพากันปรบมือกันยกใหญ่ เขารู้สึกว่า 5 นาที ยังน้อยไปด้วยซ้ำ สำหรับการแสดงของเธอ
ส่วน ‘เอก’ มาในคราบของศิลปินตลก นั่นคือ การเล่าเรื่องตลกชวนขำขัน...มีคนหัวเราะให้บ้างเป็นบางเวลา แต่ว่าถ้าถามเขาแล้ว เขาคิดว่า...นั่นไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าใดนัก
‘กอหญ้า’ เลือกที่จะร้องเพลงเช่นเดียวกัน แต่ถ้าจะเทียบแล้ว ยังดูด้อยกว่าฝ้ายมาก
‘ภัทร’ คนที่ได้รับเสียงกรี๊ดมากที่สุดของค่ำคืนนี้ แสดงความสามารถพิเศษด้วยการเล่น ‘กีตาร์อคูสติก’ ในเพลงที่อบอุ่น ฟังสบาย ทำให้ผู้ชมเคลิบเคลิ้มไปตามๆกัน โดยเฉพาะกลุ่มสาวๆด้านหน้า คาดว่าเมื่อผ่านพ้นคืนนี้ไป ภัทรคงจะมีแฟนคลับเพิ่มมาไม่น้อยเลยทีเดียว
ส่วน ‘แก้ม’ สาวสวย บุคลิกมาดมั่น ที่โชว์ลีลาการเต้นได้อย่างยอดเยี่ยม โดยแก้มเลือกที่จะเต้นประกอบเพลงสากลเพลงดังแบบฟรีสไตล์ ซึ่งท่าแต่ละท่าของเธอนั้นก็พริ้วไหวราวกับนักเต้นมืออาชีพ เมื่อการแสดงจบลงผู้ชมต่างลุกขึ้นปรบมือกันอย่างเสียงดังและยาวนานกว่าที่เคย
ผ่านไปแล้วทั้งห้าคน....ซึ่งแต่ละคนก็ทำได้ดีทั้งนั้น
ทำได้ดีกันหมดเลย..
เหลือเขาเพียงคนเดียวแล้วสินะ
ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน
..............
..............
....แต่ช่างเถอะ.....แค่ไปทำให้มันจบๆก็พอ....
****************
เมื่อรายชื่อถูกประกาศ ณัฐภัทรก้าวขึ้นเวทีด้วยความตื่นกลัวเล็กน้อย เขาก้าวขึ้นไปยืนด้านข้างพิธีกรทันที ขณะนี้เขายืนอยู่กลางเวที ท่ามกลางแสงไฟทางด้านหน้าที่ส่องเข้ามาจนแสบตาไปหมด เสียงผู้ชมที่ให้การต้อนรับยังไม่ขาดสาย ตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายเขาจะสั่นสะท้านน้อยๆด้วยซ้ำ และได้แต่ปลอบใจตัวเองเบาๆว่า อย่าไปกลัว...
เมื่อสิ้นเสียงจากผู้ชม พิธีกรก็เริ่มถาม
“ วันนี้ น้องณัฐ จะมาโชว์ความสามารถอะไรเหรอคะ ? ”
“ เอ่อ....วาดภาพครับ ”
พิธีกรหญิงแกล้งทำหน้าประหลาดใจ เขาคาดว่าเธอคงจะรู้จากสคริปต์มาก่อนแล้วว่าผู้เข้าแข่งขันแต่ละคน จะทำการแสดงอะไรบ้าง
“ ว้าว...จะมาโชว์การวาดภาพบนเวทีนี้เลยเหรอคะ ? ออกจะเป็นการแสดงที่ แตกต่างไปสักหน่อยนะคะ ”
เขาได้แต่พยักหน้าหงึกๆตามคำพูดนั้น เพราะไม่รู้จะทำอะไรไปมากกว่านี้แล้ว
“ งั้น....น้องณัฐ พร้อมหรือยังครับ ? ”
อุปกรณ์ต่างๆ ทั้งเฟรมวาดภาพพร้อมกระดาษ ดินสอ และเก้าอี้สองตัวได้ถูกนำมาบนเวทีอย่างรวดเร็ว
ดูจากการเตรียมเก้าอี้ถึงสองตัวนี้คงจะหมายถึง คนนั่งสองคน...สินะ คนหนึ่งเป็นคนวาด และอีกคนควรจะเป็น ‘แบบให้วาด’
ถ้างั้น....สิ่งที่เป็นโจทย์ในคืนนี้คงจะหนีไม่พ้น....การวาดรูปคน
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยถนัดการวาดรูปคนสักเท่าไหร่...แต่ใช่ว่าจะไม่เคยวาด มันคงไม่ออกมาเลวร้ายเกินไปหรอกมั้ง ? เขาได้แต่คิดอย่างนั้น
“ พร้อมครับ ”
“ ค่ะ...พอดีว่าเรามีคนๆหนึ่ง ที่จะมาเป็นแบบให้น้องณัฐได้วาดในค่ำคืนนี้ด้วยนะคะ ”
“ น้องณัฐ และคุณผู้ชมคงจะอยากรู้ว่าเป็นใคร.......ใช่มั้ยคะ ? ” พิธีกรถามเสียงใส
ผู้ชมด้านล่างตะโกนร้องฮือฮา บ้างก็ชี้นิ้วเข้าตัวเอง เพราะอยากเป็นแบบวาดภาพให้กับจิตรกรจำเป็นอย่างเขา
“ งั้นเราเชิญเขามาเลยดีไหมครับ ? ”
“ ได้ค่ะ...ถ้าอย่างนั้น ขอเชิญ ‘พี่สน’ บนเวทีด้วยค่ะ ”
ทันใดนั้นทั้งเสียงปรบมือ และเสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นกึกก้องทั้งห้องโถงใหญ่ !
ชายหนุ่มร่างสูงเดินขึ้นมาบนเวทีอย่างมาดมั่น ยิ้มให้พิธีกรและผู้ชมทางด้านล่างอย่างทั่วถึง ก่อนที่จะมานั่งเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเขาทันที
พี่สน !!
...อีกแล้วเหรอ ? ทำไมต้องเป็นพี่สนด้วยล่ะ
“ ทุกท่านไม่ต้องแปลกใจไปนะคะ คือความจริงแล้ว สนเค้าก็เป็นหนึ่งในสตาฟครั้งนี้เหมือนกัน พอดีเจ้าตัวอาสาที่จะมาเป็นแบบในครั้งนี้เอง เราก็เลย โป๊ะเชะ ! ยิ่งดีใหญ่ เพราะจะได้ไม่ต้องหาคนอื่นให้ยากเลยค่ะ ”
“ ความจริงนี่คือ ขี้เกียจหาใช่มั้ยครับ ? ” พิธีกรหนุ่มเอ่ยแซว
“ แหะๆ อย่าพูดดังไปสิคะ ”
ขณะนั้น........ณัฐภัทรเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
พี่สนจะมาเป็นแบบให้เขาวาดงั้นเหรอ ?
แต่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายังคุยแปลกๆกับเขาอยู่เลย
จำเขาได้หรือเปล่านะ ??
เขาควรจะทักทายดีหรือเปล่า
ควรจะยิ้มให้แล้วบอกว่า...‘อ้าวพี่ เราพึ่งเจอกันเมื่อกี้นี้เอง จำผมได้ป่าวครับ’หรือว่า ทำหน้าเซ็งแล้วพูดว่า ‘พี่อีกแล้วเหรอเนี่ย...ให้ตายสิ ’
แต่เมื่อกี้.... ‘ยืนนิ่งเป็นต้นไม้ตาย’บ้างล่ะ.....ติดอันดับของ‘สาวสวย’บ้างล่ะ.....ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันแท้ๆ แถมพอพูดเสร็จยังเดินหนีออกมาหน้าตาเฉยอีกต่างหาก
ตอนนี้เขาจึงไม่รู้ว่าควรจะวางตัวกับรุ่นพี่คนนี้ยังไงดี จะบอกว่า รู้จักก็ไม่ใช่ แต่ว่า .... ไม่เคยคุยกันเลย ก็ไม่ใช่อีก
เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาจึงเลือกที่จะ ‘นั่งนิ่งเฉย’ ไม่ทักทาย...ย่อมดีที่สุด !
แต่...
คนๆนี้...
อาสาที่จะมาเป็นแบบเองเลยเหรอ...? หรือว่า...
.....อยากทดสอบความสามารถของเขางั้นเหรอ ? ......
ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆล่ะก็....
ได้....เดี๋ยวก็รู้...
*****************
ขณะนั้น ‘สน’ ที่นั่งอยู่ เห็นคนตรงหน้าเอาแต่ยิ้มเล็กยิ้มน้อย ก็รู้สึก ‘วาบหวาม’ ในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ทำหน้าเฉยๆก็ว่าสวยดีแล้วนะ แต่พอยิ้มแล้วกลับรู้สึกว่าน่ารักเสียมากกว่า
ทำไมคนตรงหน้านี้ถึงอยู่ในร่างของผู้ชายได้นะ ?
‘ทั้งๆที่น่ารักมากขนาดนี้...’
ถ้าเป็นผู้หญิง เขาคงรุกจีบไปตั้งนานแล้ว และมั่นใจด้วยว่าไม่มีทางที่จะโดนปฏิเสธ
แต่ดูตอนนี้สิ ! ตั้งแต่เขาเดินขึ้นมาบนเวที ฝ่ายนั้นไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เอาแต่จ้องกระดาษอยู่ท่าเดียว เขาอุตส่าห์อาสามาเป็นแบบวาดให้ เพราะอยากจะเห็นภาพที่รุ่นน้องคนนี้วาด
ภาพ ‘เขา’ เอง ที่ผ่านลายมือของคนตรงหน้านี้
แต่ตอนนี้ จิตรกรจำเป็น ผู้นี้ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำ นี่ตั้งใจจะวาดจริงหรือเปล่า ?!
และทันใดนั้น พิธีกรชายก็เป่านกหวีดเสียงดัง เพื่อเป็นสัญญาณว่า บัดนี้ได้เริ่มต้นการจับเวลาแล้ว
ณัฐภัทร เหลือบตาขึ้นมามองใบหน้าของอีกฝ่าย พยายามพิจารณาโครงหน้านั้นอย่างถี่ถ้วน เขาสามารถจดจำทุกรายละเอียดได้อย่างรวดเร็ว และเริ่มลงลายดินสอแต่ละเส้นอย่างคล่องแคล่ว
“ อย่าให้พี่ปากเบี้ยว หรือ ตาเข ล่ะ ” เสียงทุ้มด้านหน้าเอ่ยขึ้น
ณัฐหันมาสบตาร่างสูงเล็กน้อย และยิ้มให้หนึ่งที พร้อมกับคิดในใจ
‘หึ...อย่าตะลึงทีหลังแล้วกัน!’
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า... รอยยิ้มนั้น....ทำให้ร่างสูงสะท้านใจอยู่ไม่น้อย...
หลังจากเวลาผ่านพ้นไปจนครบห้านาที เสียงนกหวีดตัวเดิมก็ดังขึ้น
‘ปรี๊ดดดดดดดดดด’
ณัฐภัทรละมือจากกระดาษตรงหน้า แล้วมองผลงานของตัวเองโดยรวมอีกครั้ง
อืมม...ก็โอเค
ถึงแม้ เขาคิดว่าสามารถวาดได้ดีกว่านี้ก็เถอะ แต่ทำไงได้...เวลาน้อยเกินไป
เมื่อสิ้นเสียงนกหวีด พิธีกรทั้งคู่ก็เดินออกมาหยิบผลงานภาพวาดของผู้เข้าแข่งขันคนที่ห้าไปพิจารณา แล้วก็ต้องตะลึงงัน
“ ว้าวววว........ !! ” พิธีกรหญิงอุทานเสียงดัง
“ ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าเวลาที่น้อยเพียงแค่ห้านาที น้องณัฐจะสามารถวาดภาพ ‘สน’ ออกมาได้เหมือนขนาดนี้ ”
“ เหมือนมากเลยนะครับเนี่ย ท่านผู้ชมดูสิครับ ” พิธีกรชายหยิบกระดาษชูขึ้นเพื่อให้ผู้ชมทางด้านหน้าดู
ผู้คนพากันฮือฮากันยกใหญ่ บ้างก็ทำตาโตแล้วหันมามองเขา บ้างก็เอ่ยชมเสียงดัง
ณัฐยิ้มออกมาในที่สุด นั่นไม่ใช่เพราะคำชม...แต่เป็นเพราะว่า ทุกอย่างกำลังจะจบลงต่างหาก...
ในที่สุด...ในที่สุดก็เสร็จสิ้นแล้ว
จบเสียที สำหรับค่ำคืนนี้ ไม่ว่าผลออกมาจะเป็นยังไง เขาก็ไม่สนใจแล้ว...
*****************
เมื่อแข่งขันจนครบทุกคนก็ถึงคราวประกาศรางวัล ผู้เข้าแข่งขันทั้งหกคนออกมายืนเรียงแถวที่หน้าเวที โดยถูกพิธีกรขนาบทั้งสองข้าง
ถ้าตามที่ณัฐคาดไว้ ผู้ที่น่าจะได้ตำแหน่งไปครองนั้น ฝ่ายหญิงน่าจะเป็น ‘แก้ม’ ส่วนฝ่ายชาย คิดว่าน่าจะเป็น ‘ภัทร’ เพราะทั้งคู่เป็นคนที่ได้รับเสียงเชียร์และเสียงปรบมือจากฝูงชนมากที่สุด จากบุคลิกที่สวยและมั่นใจของแก้ม และความอบอุ่นดูมีเสน่ห์กับการเล่นกีตาร์โปร่งของภัทร บวกกับการแสดงที่ดึงดูดผู้ชมได้อยู่หมัด ดังนั้นตำแหน่ง ‘หนุ่มหล่อ-สาวสวย’ ในค่ำคืนนี้ คงจะไม่พ้นสองคนนี้เป็นแน่
และแล้วก็เป็นจริงดังที่คาดหมาย .... ทั้งคู่ได้รับตำแหน่งนั้นมาครอง...ท่ามกลางความยินดีปรีดาจากทั้งรุ่นพี่และผองเพื่อน
ส่วนเขานั้นไม่แปลกใจเลยสักนิด ซ้ำยังรู้สึกดีอีกด้วย...เพราะเขากำลังจะได้ลงจากเวทีแล้ว
เมื่อเสร็จสิ้นพิธีมอบตำแหน่งและทุกคนต่างแยกย้ายกันไป ณัฐภัทรจึงเดินอย่างรีบเร่งมาหาเพื่อนทั้งสองที่มุมหนึ่งของห้องทันที
“ ณัฐ...สุดยอดไปเลย ! ” เพื่อนตัวเล็กรีบกล่าวชม เมื่อเขาเดินไปถึง ตรงข้ามกับไอ้จัมโบ้ที่เอาแต่พยายามชะเง้อคอเพื่อมองอะไรสักอย่าง
“ สุดยอดอะไรกันแพร...อยู่ข้างบนนั่น เกือบเป็นบ้าไปเลยรู้มั้ย ? ตื่นเต้นจะตาย ”
“ ก็สุดยอดที่ณัฐได้วาดภาพ‘พี่สน’น่ะสิ แพรนี่เกือบเป็นลมไปเลยนะรู้ไหม เมื่อตอนที่รู้ว่าพี่สนอาสาเป็นแบบให้ณัฐวาดน่ะ โชคดีจริงๆเลย ”
“ โหยย..ไอ้เรานี่ก็นึกว่า จะชมกัน ที่ไหนได้.....” ณัฐพูดเหน็บ พอเขาอยู่กับสองคนนี้นานๆเข้า ก็รู้สึกว่าชักจะปากกล้าขึ้นมาบ้าง
“ ไม่จริงๆ ๆ แพรกำลังจะชมณัฐต่อจากนี้ต่างหาก ”
“ ณัฐทำได้ดีมากๆๆ เลยนะ แพรยังรู้สึกว่าณัฐเท้..เท่ ตอนที่กำลังนั่งวาดนะ ณัฐเหมือนจิตรกรจริงๆเลยล่ะ แล้วยิ่งได้เห็นภาพที่วาดนะ แพรล่ะยิ่งทึ่ง ! ”
“ รู้แต่ว่าณัฐชอบวาดรูป แต่ไม่นึกว่าจะวาดได้ดีขนาดนี้นะเนี่ย ” แพรเอ่ยชมเสียยกใหญ่
“ โอเคๆ....สุดยอด ก็สุดยอด ” เขาขอยอมแพ้ละกัน เพราะไม่อยากจะพูดให้มากความ
“ ว่าแต่..” เขาแปลกใจกับพฤติกรรมสุดแปลกของเพื่อนตัวอ้วนในตอนนี้
“ แกมองหาอะไรวะ ไอ้โบ้ ”
จัมโบ้รีบชักสายตากลับทันที... “ เปล่าสักหน่อย ” แล้วพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ
ณัฐชักจะสงสัยกับท่าทีของเพื่อน...
“ เออ...ฉันว่า มันไม่ยุติธรรมเลยว่ะ ” จัมโบ้รีบเปลี่ยนเรื่องสนทนา
“ ไม่ยุติธรรมอะไรเหรอ ? ” แพรสงสัยบ้าง
“ ก็.....เห็นอยู่ชัดๆว่าณัฐทำได้ดีกว่า ไอ้ภัทร อีก แล้วทำไม มันถึงได้ไปวะ ? ”
นึกว่าเรื่องอะไร...ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง สำหรับเขาแล้ว ไม่มีข้อกังขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักนิดเดียว
“ ภัทรมันก็ออกจะเล่นเก่ง แกไม่เห็นเหรอ สาวๆกรี๊ดมันออกจะเยอะ ” ณัฐพูดแย้ง
“ แกเหมาะสมมากกว่ามันอีก ” เจ้าจัมโบ้พูดด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
เฮ้อ...เขาไม่อยากจะเถียงเพื่อนต่อให้มากความ เพราะตอนนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน อยากพักผ่อนเต็มที
“ กลับกันเถอะ เหนื่อยชะมัดเลย ” ณัฐพูดปิดประเด็น
“ โอเค งั้นเดี๋ยวแพรไปส่งละกันนะ ”
เมื่อเริ่มก้าวขากำลังจะพ้นจากห้องโถงใหญ่ เขาก็นึกอะไรออก
ภาพวาด !!
ทันทีที่วาดเสร็จ เขาตั้งใจไว้ว่าอยากจะเก็บภาพนี้กลับไปด้วย เพราะเป็นผลงานที่เขารู้สึกภูมิใจนิดๆ ทั้งใช้เวลาวาดน้อย ทั้งเป็นภาพที่นั่งวาดในงานประกวด ภาพนี้มีความทรงจำหลายอย่างที่ถูกบันทึกเอาไว้ เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากเก็บมันไว้เป็นผลงานของตัวเองอีกหนึ่งชิ้น
ทั้งๆที่ตั้งใจแต่ทีแรกแล้วว่าเมื่องานเลิกจะรีบไปขอคืนจากรุ่นพี่สตาฟแท้ๆแต่ดันลืม แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่า ใครที่เก็บภาพนั้นไปจะเอาไปทิ้งที่ไหนแล้วรึเปล่า
“ งั้น...ทั้งสองคนรอด้านล่างละกันนะ เดี๋ยวตามลงไป ” ณัฐพูดเสร็จแล้วรีบวิ่งกลับหลังไปทางด้านข้างเวทีทันที
...ขออย่าให้หายเลยนะ...
บริเวณเวทีนั้น ยังคงมีรุ่นพี่สตาฟหลายคนที่กำลังพยายามเก็บกวาดทำความสะอาดเวทีให้เรียบร้อย ณัฐเดินตรงไปถามรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที
“ เอ่อ...พี่ครับ ”
“ ไม่ทราบว่าพี่เห็นรูป ที่ เอ่อ...ผมวาดได้มั้ยครับ ? ” เขาพยายามอธิบาย
“ อ๋อ...รูปไอ้สน ที่น้องวาดตอนแข่งน่ะเหรอ ? ”
ณัฐพยักหน้าหงึกๆอย่างรวดเร็ว พลางทำตาโตรอฟังคำตอบ
“ อืมม...เหมือนจะเห็นแว้บ ๆนะ ” รุ่นพี่ทำท่านึกอยู่นาน
...อย่าบอกนะว่าทิ้งไปแล้ว...
“ พี่ไม่แน่ใจอ่ะ น้องลองเดินไปดูที่ห้องหลังเวทีดูละกัน เผื่อจะวางที่ไหนสักที่ ” รุ่นพี่บอกพลางชี้นิ้วไปยังทิศด้านหลังเวที
“ ขอบคุณครับพี่ ”
ณัฐมุ่งตรงไปยังห้องด้านหลังเวทีทันที ห้องนี้เป็นห้องที่เขามานั่งรอ ก่อนที่จะขึ้นเวทีเพื่อไปประกวด ความรู้สึกก่อนเข้าห้องในตอนนั้นกับตอนนี้ มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน ตอนนั้นในหัวสมองเขาหนักอึ้งราวกับแบกของหนักไว้ แต่ตอนนี้เขาไม่รู้สึกเช่นนั้นแล้ว ซ้ำยังสบายใจสุดๆเสียด้วยซ้ำ
แต่ห้องนี้จะว่าเป็นห้องก็ไม่ถูกซะทีเดียว เพราะดูจากสภาพแล้ว เป็นเพียงแค่ฉากหลัง ที่มีม่านสีดำกั้นเท่านั้นเอง
ร่างเพรียวแหวกผ้าม่านออกเพื่อที่จะเข้าไปด้านใน สายตาก็พลันไปเห็นว่ามีคนๆหนึ่ง นั่งอยู่ในห้องอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงชะงักเท้าไว้ !!!
ชายคนนั้นเขาจำหน้าได้ดี.....ก็แน่ล่ะ เพราะเขาพึ่งวาดรูปคนๆนี้ไปเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วนี้เอง
‘พี่สน’ นั่งอยู่ตรงม้านั่งตัวยาวที่เขาเคยนั่ง ในมือถือกระดาษสี่เหลี่ยมสีขาวใบหนา ที่คาดว่าน่าจะเป็นภาพวาดที่เขาตามหาอยู่แน่นอน
นั่นไง! เจอแล้ว โล่งอกไปที นึกว่าจะมีคนเอาไปทิ้งแล้วเสียอีก...
แต่ทำไมเขาถึงยังไม่อยากเข้าไปเอาก็ไม่รู้ ไม่กล้าเหรอ? ไม่รู้สิ!
พี่สนยังคงนั่งจ้องมองภาพในกระดาษใบนั้นราวกับพยายามจะทำให้กระดาษทะลุทะลวงได้อย่างนั้นแหละ แล้วสักพักก็... เผยอยิ้มน้อยๆออกมา ...
ณัฐที่กำลังมองอยู่ก็รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น !
พี่สน..กำลังนั่งดูรูปเขา และกำลังยิ้ม......
รูปของเขา ทำให้พี่สนยิ้ม งั้นเหรอ ?
เป็นครั้งแรกที่เขาได้แอบเห็นคนอื่นชื่นชมผลงานตัวเองลับหลังแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำยามที่อยู่ต่อหน้า ทำให้อดที่จะรู้สึกเต็มตื้นในอกไม่ได้ ถ้ามีคนชอบผลงานที่เขาวาดจริงๆก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อยเลย
แต่นั่นก็เป็นรูปของเจ้าตัวเองนี่นา...บางที อาจจะยิ้มเพราะแค่ชื่นชมในความหล่อของตัวเองก็ได้ ใครจะไปรู้ ?
ทำไงดี...อยากได้คืนก็อยากได้ แต่ถ้าพี่สนก็อยากได้เหมือนกันล่ะ !?
ปล่อยภาพนี้ให้พี่สนไปเลยดีมั้ยนะ ?
แต่ถ้า...รุ่นพี่ไม่ได้อยากได้มันล่ะ ภาพนี้ก็ต้องถูกทิ้งไป...
งั้น...เข้าไปถามดูดีกว่า
ณัฐภัทรสูดลมหายใจยาวและตัดสินใจแหวกผ้าม่านออกและเดินเข้าไปหาร่างนั้นอย่างเงียบเสียงที่สุด
เมื่อสายตารู้สึกว่ามีใครเข้ามาใกล้ ‘สน’ จึงแหงนหน้าขึ้นมอง
“ ขอโทษครับ เอ่อ...นั่นภาพวาด...ที่ผมวาด...ใช่มั้ยครับ ? ” เขาพยายามพูดไม่ให้ตะกุกตะกัก แต่เพราะอะไรเขาจึงยังรู้สึกเกร็งอยู่นะ
ตอนนี้ร่างที่กำลังนั่งอยู่..ไม่พูดอะไร เอาแต่แหงนหน้ามองเขาอย่างเดียว...
เอาอีกแล้ว...ความรู้สึกอึดอัดแบบนี้มาอีกแล้ว...
“ จะมาเอาคืนเหรอ ? ” พี่สนเอ่ยถามในที่สุด
“ ก็....ประมาณนั้นแหละครับ ”
แล้วทำไมเขาต้องทำท่าทางเหมือนกลัวด้วยล่ะ เขาต่างหากที่เป็นเจ้าของ เพราะภาพนี้เขาเป็นคนวาดเองกับมือ
“ พี่ขอได้มั้ย ? ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม
นั่นไง ! พี่สนอยากได้จริงๆด้วย ....แล้วเขาควรจะทำยังไงดีล่ะ ?
เราก็อยากเก็บภาพนี้ไว้เหมือนกันนี่นา...ภาพรูปคนที่วาดเพียงแค่ห้านาที...
พี่รู้ป่าวว่ามันยากแค่ไหน ?!
แต่ภาพที่เห็นรุ่นพี่มองผลงานเขาแล้วเผยยิ้มออกมา...กลับลอยเข้ามาในความคิดอีกครั้ง
ถ้า.....พี่สนชอบภาพเราจริงๆ เราก็ควรให้ไปไม่ใช่เหรอ ?
คนอุตส่าห์ชอบแท้ๆ จะหวงไปทำไมกัน
และแล้วณัฐภัทรก็คิดอะไรดีๆออก !!
ใช่สิ! ...ถ้าเราขอภาพนี้คืน แล้วสัญญาว่า....จะวาดให้ใหม่ล่ะ ? ...
เขามั่นใจว่าฝ่ายนั้นจะต้องตอบตกลงแน่นอน เพราะว่า ถ้าได้วาดใหม่ ผลงานที่ออกมาจะต้องสวยกว่าภาพนี้ เพราะใช้เวลาวาดนานแค่ไหนก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าเห็นๆ
ณัฐยิ้มออกมาเมื่อคิดหาทางออกได้
“ ถ้าพี่อยากได้จริงๆ เดี๋ยวผมจะวาดให้ใหม่ก็ได้ครับ รับรองต้องสวยกว่าอันนี้แน่นอน ”
แต่....
ฝ่ายนั้นไม่พูดอะไร สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม
ทำไมเงียบไปล่ะ... ข้อเสนอดีขนาดนี้แท้ๆ
และอันที่จริงแล้ว....เขาออกจะใจดีเกินไปด้วยซ้ำ ที่อุตส่าห์เสียสละจะวาดใหม่ให้เนี่ย..!
“ ไม่เอา....พี่ขอภาพนี้ละกัน ” สนยังคงยืนยันคำเดิม
ณัฐภัทรถึงกับตกใจในคำตอบ!
หา ! ว่าไงนะ คนเขาอุตส่าห์ใจดีจะวาดอันใหม่ให้แท้ๆ จะต้องให้เขาพูดเลยเหรอ ว่านี่มันภาพของเขา เขามีสิทธิ์ในการครอบครองเต็มๆตั้งแต่ทีแรกด้วยซ้ำ
แล้วร่างสูงยืนขึ้น เหมือนกับตัดสินใจอะไรได้
“ งั้น...พี่มีของแลกเปลี่ยน ”
“ .....เพื่อแลกกับภาพนี้ ”
“.............”
“ ของแลกเปลี่ยนอะไรเหรอครับ ?? ” ณัฐทำหน้างง
พี่สนไม่พูดอะไร...แต่เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์แทน
โดยที่ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงเอื้อมมือมาประคองใบหน้าของเขาไว้และโน้มเข้ามาใกล้จนหน้าเกือบจะชิดกัน ด้วยสัญชาตญาณ...เขารีบใช้มือผลักร่างสูงออกจากตัว แต่ไม่เป็นผล.....เพราะริมฝีปากของพี่สนเข้ามาใกล้จนประกบแนบชิดกับปากเขาในที่สุด!!
ไม่จริง ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น เขากำลังถูกพี่สนจูบงั้นเหรอ ?
ณัฐพยายามใช้กำลังปัดป้องเต็มที่พร้อมกับเม้มปากของตนไว้แน่น แต่..ร่างสูงใช้มือแข็งแรงอีกข้าง รวบข้อมือเขาไว้ด้านหลังได้อย่างง่ายดาย ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของพี่สนยังคงบดเบียดเข้ามาไม่หยุด
“ พะ.....” “ อึ้ก ” ในจังหวะที่เขากำลังพยายามเรียกชื่ออีกฝ่าย ลิ้นของร่างสูงก็ได้ทีรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากเขาอย่างรวดเร็ว ซ้ำยังตวัดหยอกเย้าลิ้นเขาเล่น ราวกับได้ลิ้มรสชาติที่หวานล้ำ
ทั้งปากและลิ้นของพี่สนที่บดขยี้เข้ามาไม่หยุดหย่อน ทั้งความกลัวที่ถาโถมเข้ามาจนทำให้เขาต้องพยายามกลั้นหายใจไว้
.....หายใจไม่ออก....
ทำไม...ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย ?!
เมื่อรู้สึกว่าร่างเพรียวนิ่งไป เขาจึงตัดสินใจผละริมฝีปากออก...
ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะจูบคนตรงหน้าให้หนำใจกว่านี้ แต่สุดท้ายกลัวจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่...แค่นี้ก็มากเกินพอแล้วสำหรับการทำความต้องการของตัวเอง
‘เพียะ !’ ใบหน้าของร่างสูงสะบัดตามแรงจากฝ่ามือของคนตรงหน้า
“ พี่ทำบ้าอะไร !! ” ณัฐตะโกนออกมาเพราะความโกรธ มือก็พยายามเช็ดปากราวกับจะเช็ดทุกอย่างให้หลุดออกไปให้หมด
สนลูบหน้าตัวเองเบาๆ
“ ก็ของแลกเปลี่ยนไง ” ร่างสูงตอบโดยที่ไม่ได้สะทกสะท้านต่อสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย
แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปาก
“ น้องโชคดีแค่ไหนแล้ว...ที่ได้จูบกับพี่ เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ ? ”
ตอนนี้เขาทั้งโกรธ ทั้งงงงัน อยู่ดีๆมาทำกันแบบนี้ได้ไง ? ใครเขาตกลงกันล่ะ ว่าจะยอมแลกเปลี่ยนด้วย จูบแบบไม่ทันตั้งตัว ซ้ำยัง...เอาลิ้น... เข้ามาอีกต่างหาก
และยังมาทำอย่างกับว่า...จูบนี้มันล้ำค่าสักแค่ไหน
ตอนนี้เขาโกรธจนตัวสั่น...มันเริ่มจากเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ อยากได้มากนักใช่มั้ย ? กระดาษใบนั้น ถ้าอยากได้นักก็เอาไปเลย... เขาไม่สนใจแล้ว !!
แล้วณัฐภัทรก็วิ่งออกมาจากที่แห่งนั้นโดยเร็ว โดยไม่สนใจคนที่อยู่เบื้องหลังแม้แต่น้อย
คนพรรค์นี้ พูดอะไรไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก สู้เอาตัวเองออกมาให้ปลอดภัยซะยังจะดีกว่า
หมดกัน....
‘จูบแรก’ ของเขา.... จูบครั้งแรกในชีวิต
ได้กลายเป็นของ..ผู้ชาย..
‘ผู้ชาย’ คนนั้น !!
****************
ขอบคุณหลายๆ
Punchhhhhh ---- I want to read continue naaaaaaaaaa where is it ah : (
ปาปัวปูกาด้า ---- oh ! calm down pls .... i'm so sorry sorry and A happy new year !!
มาดูอีกทีพึ่งรู้ว่ามันแหว่งไปในฉากสำคัญ...กี๊ดด เลยรีบอัพให้อย่างด่วน....thx จ้า อย่าพึ่งงอน...มาอ่านต่อซะดีๆ
ความคิดเห็น