คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่ -- freshy night 2
บทที่สี่
ณัฐภัทรเดินลงมาถึงชั้นล่างของตึก ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
...จัมโบ้โทรมา...
“ ฮัลโหล ” เขากดรับสาย
“ เฮ้ย...อยู่ไหนวะ ? ”
เสียงของเพื่อนท่าทางรีบร้อนชอบกล
“ อยู่ชั้นหนึ่ง..กำลังจะกลับ ”
“ งั้นรออยู่นั่นเลยนะเว้ย...อย่าพึ่งกลับ ”
อะไรอีกล่ะ เพื่อนคนนี้ หรือจะกลับพร้อมกัน
สักพัก....ณัฐก็เห็นเพื่อนตัวอ้วนรีบวิ่งจ้ำอ้าวลงมา จัมโบ้แทบจะกระชากแขนเขาให้ขึ้นบันไดตามทันที
“ เฮ้ย...ไอ้โบ้ มีไรวะ ? ” เขาได้แต่ตกใจกับท่าทีของเพื่อน
“ เดี๋ยวพอขึ้นไป ก็รู้เองแหละน่า ” จัมโบ้ยิ้มอย่างมีเลศนัย
ยังมีอะไรในงานอีกงั้นเหรอ ? เฮ้อ...นึกว่าจะได้กลับไปนอนเล่นอยู่หอซะหน่อย... ไอ้เพื่อนตัวดีนี่ก็ ไม่ยอมให้กลับซะงั้น
จัมโบ้ ฉุดกระชากลากถู ณัฐ มาจนถึงห้องโถงจัดงาน...ห้องเดิม... แล้วรีบรุดเข้าไปยังหลังเวทีทันที
“ นี่ครับ..พี่ ” เพื่อนตัวอ้วนปล่อยมือ และดันหลังเขาให้เข้าไปหารุ่นพี่ผู้ชายท่าทางน่ากลัวอีกคน
“ โหน้อง...หายไปไหนมา ? ปล่อยให้พี่ประกาศหาตั้งนาน นึกว่าจะสละสิทธิ์ซะแล้ว
แต่ดีแล้วล่ะ..ที่มาทัน ”
“ เอ้า...ไปยืนรวมกันกับกลุ่มเพื่อนทางนั้นเร็ว เดี๋ยวงานกำลังจะเริ่มแล้ว ”
แล้วรุ่นพี่ก็เดินอย่างรีบเร่งไปอีกฝั่งของเวที โดยที่เขายังไม่ทันที่จะอ้าปากถามว่านี่มันเรื่องอะไรด้วยซ้ำ
ณัฐ หันไปทางเจ้าจัมโบ้ ที่ยืนห่างจากเขาประมาณสองก้าว
“ เฮ้ย...นี่มันอะไรวะ ? ” เขาถามด้วยความงุนงงสุดๆ
เจ้าเพื่อนตัวดียิ้มกว้างให้ด้วยความตื่นเต้น...
“ ก็งานประกวดไง.....แกถูกเสนอชื่อ !! ...”
..หา !!..
ถูกเสนอชื่อ...เสนอชื่อ ...!
ประกวด ‘หนุ่มหล่อ-สาวสวย’ งั้นเหรอ ?
“ ไม่เอาอ่ะ..ไม่ประกวด ” ณัฐรีบส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
นี่มันออกจะเกินความคาดหมายไปสักนิด...
เพื่อนปีหนึ่งที่หล่อๆ เก่งๆ และมีความมั่นใจมากกว่าเขาก็มีตั้งเยอะ ซ้ำตัวเขาเองยังไม่ได้มีความสามารถพิเศษโดดเด่นอะไร เขาไม่ได้อยากเป็นคนเด่นคนดังสักหน่อย
ทำไมล่ะ..ทำไมต้องเป็นเขาด้วย!!
ให้เขาใช้ชีวิตอย่างผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ได้หรือไง..
“ เฮ้ย..ไม่ได้ ! ” จัมโบ้รีบแย้งทันควัน
“ ไม่ใช่ทุกคนจะได้ไปยืนตรงจุดนั้นซะหน่อย มีโอกาสทั้งที...ก็รีบคว้ามันมาสิวะ อย่าให้ได้เป็นฉันนะ จะวิ่งขึ้นเวทีตั้งแต่ยังไม่ประกาศชื่อด้วยซ้ำ ”
“ แล้วทำไมไม่ประกวดเองเลยล่ะ ? ”
“ ไอ้บ้า...ถ้าฉันประกวดได้ ฉันประกวดไปตั้งนานแล้ว ไอ้นี่..”
“ ถือว่าขอร้องเถอะนะ..นะ ” จัมโบ้เปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน พยายามอ้อนวอนเขาสุดฤทธิ์
ไอ้บ้าเอ้ย....นี่คิดจะถามเขาสักคำไหม ว่าอยากประกวดรึเปล่า ?
‘ประกวด’ งั้นเหรอ ?
แค่ณัฐลองนึกถาพว่า เขาต้องไปยืนบนเวทีต่อหน้าผู้คนมากมาย และทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่เขา ตอนนั้นเขาต้อง...
ต้องเป็นบ้าแน่ๆเลย ! โอ๊ย...แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว
ไม่อยากประกวดเล้ย...
สักพักเสียงพิธีกรและเสียงปรบมือก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณว่า งานได้เริ่มขึ้นแล้ว จัมโบ้รีบหันมาพูดกับเขาอย่างรวดเร็ว
“ เฮ้ย... สู้ ๆ นะเว้ย ”
ทันใดนั้น ก็เห็นแพรเปิดประตูม่านกั้นเข้ามา พอมองเห็นเขา ก็รีบวิ่งปรี่เข้ามาหาโดยเร็วพร้อมกับยิ้มแก้มแทบปริ
“ ณัฐ...สู้ๆนะ เอาตำแหน่งมาให้ได้ !! ” แพรพูดด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับชูกำมือขึ้น
“ เราสองคนจะเชียร์อยู่ที่มุมนั้นนะ ”
“ สำหรับน้องที่ไม่เกี่ยวข้องให้ออกไปก่อนนะครับ ” รุ่นพี่ท่าทางน่ากลัว พูดตะโกนขึ้น
แล้วเพื่อนสองคนก็รีบวิ่งออกไปอย่างเร็วจี๋ ทิ้งท้ายแค่คำว่า “ โชคดีนะ ”
“ เฮ้ย..เดี๋ยวก่อน !! ”
เพื่อนทั้งสองทิ้งให้เขาทั้งยืนงง ทั้งรู้สึกโกรธขึ้นมานิดๆ
พวกนี้ไม่ได้ถามเขาเลยสักนิด..ว่าเขาอยากเข้าประกวดอะไรนี่รึเปล่า ? ซ้ำยังมั่นใจในตัวเขาเต็มที่ว่าจะทำได้ ทั้งๆที่เขาเองต่างหากที่รู้ดีที่สุด ว่าเขาคงทำไม่ได้...
แต่จะว่าไปแล้ว....เพื่อนก็ไม่ได้ผิดอะไรซะหน่อยนี่นา
เขาเองต่างหาก...ที่ถูกเสนอชื่อแต่แรก
..........
..........
..........
เฮ้อ....แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ...?
มาถึงขั้นนี้แล้ว....คงมีอยู่ทางเดียวสินะ ....
*****************
“ สวัสดีค่ะ....สวัสดีครับ !! ” พิธีกรรุ่นพี่กำลังประกาศเสียงใสผ่านไมโครโฟน
พิธีกรรุ่นพี่ทั้งคู่แต่งตัวมาด้วยสีสันที่เรียกได้ว่าฉูดฉาดพอสมควร ซึ่งการแต่งตัวค่อนไปในแนวแฟนตาซี หรือจะเรียกได้ว่า หยิบจับอะไรก็เอามาใส่ น่าจะเหมาะกว่า
“ ดิฉัน อ้อแอ้ ค่ะ ”
“ ส่วนผม โอ้ นะครับ ”
“ ว้าย โอ้!..มาริโอ้ เมาเร่อ เหรอคะ ? ”
“ ไม่ใช่ครับ ผม โอ้เอ้ ครับ จะได้พ้องกับชื่อคุณไงครับ ”
“ ค่ะ...ซึ่งเราสองคนได้รับเกียรติเป็นพิธีกรรับเชิญในงานวันนี้ใช่มั้ยคะ คุณโอ้เอ้ ”
“ ได้รับเกียรติ หรือได้รับเกลียดกันแน่ครับ ”
“ คาดว่าคงจะได้รับเกลียดมากกว่านะคะ ”
เสียงหัวเราะได้กระจายไปทั่วห้องได้อย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างรู้ดีว่า ทั้งคู่เป็นพิธีกรตลกคู่ขวัญ ที่มักจะเล่นเข้ากันได้ดีเสมอ ตอนนี้ทุกคนจึงได้แต่จดจ่อฟังว่า ทั้งคู่จะพูดอะไรต่อไป
“ และต่อไปคงถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยกันแล้วนะครับ ”
“ ใช่ค่ะ....เพราะว่าต่อไป จะเป็นงานสำคัญของค่ำคืนนี้ ที่เราคาดว่า ทุกคนคงกำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อกันเลยทีเดียว ”
“ ใช่ครับ เพราะเรากำลังพูดถึงการประกวด...”
“ หนุ่มหล่อ-สาวสวย ของค่ำคืนนี้กันค่ะ/ครับ ”
เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดังกึกก้องทั่วห้องโถง
แต่จะมีใครจะรู้บ้าง....ว่ามีคนๆนึงที่ยืนอยู่ตรงนี้...ใจเต้นโครมครามและกำลังจะเป็นลมล้มพับลงไปแล้ว ให้ตายสิ...คนอื่นๆไม่กลัวกันรึไงเนี่ย ? เขาพยายามมองผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกับเขาทีละคน นั่น ภัทร...แก้ม....กอหญ้า....เอก.... และฝ้าย พึ่งสังเกตดีดี เพื่อนที่ยืนร่วมกับเขามี 5 คน ถ้ารวมเขาเข้าไปด้วย ก็เป็น 6 คน โดยที่เป็นฝ่ายชาย 3 คน และฝ่ายหญิง 3 คน งั้นเหรอ ?
ตอนนี้ม่านด้านหลังเวทีมีทั้งพวกเขา และพวกรุ่นพี่ที่เป็นสตาฟประมาณ 4-5 คน มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่พยายามอธิบายถึงรายละเอียดให้ฟัง ณัฐจับใจความได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เพราะสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่ เมื่อดึงสติให้กลับมา ก็เหมือนจะฟังได้ความว่า ให้น้องแต่ละคน แสดงความสามารถพิเศษมาคนละหนึ่งอย่าง โดยที่การแสดงนั้นจะมีเวลาภายใน 5 นาทีเท่านั้น ใครแสดงได้ถูกใจคนดูและกรรมการมากที่สุด ก็จะมีสิทธิ์ชนะมากที่สุด
เมื่อสิ้นเสียงของรุ่นพี่ ณัฐภัทรแทบอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไป
‘ความสามารถพิเศษ’ งั้นเหรอ ?
เขามีความสามารถพิเศษอะไรซะที่ไหนกัน ??
แต่.....
เพื่อนบางคนกลับสามารถให้คำตอบรุ่นพี่ได้แล้ว....
บางคนก็ร้องเพลง บางคนเล่นกีตาร์ บางคนเต้นประกอบเพลง อีกคนเล่าเรื่องตลก
สำหรับเขาน่ะเหรอ ? .....ถ้าพูดถึงการร้องเพลง เขาไม่ชอบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะร้องได้ไม่ค่อยดี เลยไม่อยากจะร้องอีก ส่วนเต้นนี่ไม่ต้องพูดถึง แค่จะก้าวขาให้ถูกจังหวะก็ยากแล้ว เครื่องดนตรีชนิดไหนเขาก็เล่นไม่เป็นทั้งนั้น ความสามารถดาษดื่นที่คนอื่นทำได้ แต่เขาก็ทำไม่ได้
เฮ้อ...ช่างเป็นคนธรรมดาสามัญ ดีจริงๆเลยเรา...
ไม่อยากเป็นคนที่ไปยืนอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรบนเวที
แล้วตอนนี้จะให้แสดงอะไรล่ะ
...............
ยังมีอะไรอีก ที่เขาสามารถทำได้ ??
...............
อะไรที่เขาพอจะทำได้ ??
...............
ต้องมีสักอย่างสิ....
“ แล้วน้องล่ะ ? ” รุ่นพี่สตาฟคนหนึ่งถามขึ้น ณัฐแหงนหน้ามอง
“ ผมเหรอครับ ? ”
“ ใช่...เหลือน้องคนสุดท้ายแล้วนะ ”
เขามัวแต่นั่งคิดว่าจะแสดงอะไรดี จนไม่ทันรู้ตัวว่าเพื่อนแต่ละคนได้ให้คำตอบกับรุ่นพี่กันทุกคนแล้ว เหลือเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้น...
“ ............ ”
“....เอ่อ......”
รุ่นพี่มองหน้าเขา และรอคำตอบ
“ ............ ”
“ ....วาดภาพครับ.... ”
“ .......วาดภาพเหรอ ? ....” รุ่นพี่คนดังกล่าวทวนคำ พลางทำหน้าครุ่นคิด
“ ครับ วาดภาพ ”
คงเป็นสิ่งนี้เท่านั้นแหละ ที่เขาพอจะทำได้..
“ อืมม..โอเค ” รุ่นพี่ตอบตกลง “ แล้วต้องการอุปกรณ์อะไรบ้างล่ะ ? ”
“ แค่....กระดาษ กับดินสอ ก็พอแล้วครับ... ”
*****************
ความคิดเห็น