คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : > Memory Of Love : บทที่ ๒ อุบัติเหตุ+เพื่อนเก่า< [100%]
บทที่๒ * : เพื่อนเก่า+ อุบัติเหตุ [100%]
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกฉันให้ตื่นอย่างง่ายดาย
"ตื่นได้แล้วจ้ะ^^"
"ค่ะ"
ฉันขานรับแม่ก่อนจะรีบทำภารกิจให้เรียบร้อย ฉันหวีผมลวกๆพร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนใบเดิมออกจากห้องนอน
ตึบ ตึบ ตึบ~
ปวดหัวชะมัด! เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไป...
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนหัวตัวเองกำลังจะระเบิดTOT ไอ้แหวนเพื่อนบ้านั่นจะต้องคิดฆ่าฉันแน่ๆ ไม่น่าหลงกลเลย
"เป็นอะไรจ๊ะลูก ทำไมทำหน้าแบบนั้น"
แม่ถามขึ้นขณะเอาอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้เหมือนทุกวัน แต่วันนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะกินมันเลยสักนิด
"ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้เพลงขอไปกินอาหารเช้าที่โรงเรียนนะคะ"
"ลูกดูไม่ค่อยสบายนะ วันนี้ให้ลุงยอดไปส่งมั้ย"
ลุงยอดที่แม่หมายถึงก็คือคนขับรถนั้นเอง แต่ก่อนฉันก็ให้ลุงยอดไปส่งทุกๆเช้าน่ะแหละ แต่พอขึ้นม.ปลายฉันก็ขอแม่ไปโรงเรียนเองเหมือนเด็กคนอื่นๆ ฉันไม่อยากให้ใครคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูอะไรประมาณเนี้ย=_=
"ไม่เป็นไรคะ เพลงปกติดี"
ฉันว่าก่อนจะเดินไปที่จักรยานเหมือนทุกวัน ทำไมถึงได้มึนหัวขนาดนี้นะT^T รู้สึกเหมือนตัวเองลืมอะไรบางอย่าง รู้สึกเหมือนตัวเองจำอะไรสักอย่างไม่ได้...
"โชคดีนะลูก^^"
"ค่ะแม่"
แกร๊ก แกร๊ก~
ฉันปั่นจักรยานออกมาเรื่อยๆ บ้านกับโรงเรียนของฉันไม่ค่อยไกลกันเท่าไหร่ แม่เลยอนุญาติให้ฉันปั่นจักรยานมาโรงเรียนทุกเช้า ปกติฉันจะต้องปั่นจักรยานไปโรงเรียนกับ... กับใคร โอ้ย!! ปวดหัว!!!
ฉัน...
เอี๊ยดดดดดดดด!!!
"เฮ้! เธอเป็นอะไรน่ะ"
เสียงรถเบลกดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของฉัน เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเช่นเดียวกับสีผมกำลังมองตรงมาที่ฉัน
"เปล่าคะ ไม่ได้เป็นอะไร"
ฉันตอบทั้งๆที่ยังคงมึนหัวอย่างมาก ฉันแตะหน้าผากตัวเองดู ตัวก็ไม่ได้ร้อนเลยสักนิด
"แต่ฉันเห็นเธอขี่จักรยานเซไปเซมาหลายรอบแล้วนะ เดี๋ยวก็โดนรถชนจนได้
-_-^"
เขาพูดขึ้นอีกรอบ แล้วนายจะมายุ่งอะไรกับฉันล่ะ ถึงฉันจะโดนรถชนก็คงไม่เกี่ยวอะไรกับนาย=_=
"มานี่ เดี๋ยวฉันไปส่ง ยังไงซะเราก็ไปทางเดียวกัน"
แม่บอกว่าห้ามไปกับคนแปลกหน้าคะ! ฉันพยายามจะอ้าปากตอบแต่ก็ไร้เรี่ยวแรง ตัวของฉันเบาไปหมด ฉันแทบจะควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ รู้อย่างนี้ให้ลุงยอดมาส่งก็ดีอยู่หรอกT^T
ฉันถูกเขาอุ้มขึ้นมาบนรถสีน้ำเงินเข้มของเขา ข้างในรถเย็นจังแฮะ เขาเป็นหมีแพนด้าหรือเปล่าT^T
"ไม่ต้องแนะนำตัวฉันก็รู้ว่าเธอคือใคร"
เขาพูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังหนาวจนปากสั่น ดูเหมือนเขาจะรู้เลยลดแอร์ให้ ขอบคุณมากแต่เขารู้จักฉันอย่างงั้นหรอ? ฉันรีบมองป้ายชื่อของเขาอย่างรวดเร็ว
"ฮีโร่..."
"แหม นึกว่าจะจำกันไม่ได้เสียอีก^^"
"นี่นายจริงๆหรอT^T ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง"
ฮีโร่คือเพื่อนเก่าที่เคยอยู่บ้านข้างๆฉันเองล่ะค่ะ แต่ก่อนเราสามคนชอบเล่นด้วยกันบ่อยๆ รู้สึกเหมือนฉันจะลืมคนๆหนึ่งไป ใครสักคนที่ฉันลืม... ฉันนึกอะไรไม่ออกเลยจริงๆ โอ้ย ปวดหัวอีกแล้วTOT
ตึก ตึก ตึก~
หัวของฉันจะระเบิดแล้วค่า!!
"ฮ่ะๆ ตอนนี้ฉันย้ายมาเรียนที่นี่แล้วล่ะ แถมบ้านของฉันก็ไม่ได้ไกลจากเธอมากหรอก ห่างกันแค่หมู่บ้านเดียวเอง"
ฉันจ้องหน้าของเขาอยู่อย่างงั้น อยากจะรู้ว่าตลอดเวลาเจ็ดปีที่ไม่ได้เจอกันเขามีส่วนไหนที่เปลี่ยนไปบ้าง... ไม่เลย... หน้าตาของเขายังคงหล่อเหมือนตอนเด็กๆ แต่อาจจะมีเสน่ห์แพรวพราวขึ้นนิดหน่อยตามภาษาวัยรุ่น-O-
"จริงหรอ ดีจัง^^"
"ฮ่ะๆ แล้วเธอกับไอ้กายส์เป็นไงบ้าง"
คำพูดของฮีโร่ทำให้ฉันงุนงงเล็กน้อย ฉันเคยรู้จักคนชื่อกายส์ด้วยหรอ=_=
"กายส์?"
"อ้าว จำไอ้บ้านั่นไม่ได้หรอไง เมื่อสองวันก่อนมันยังถามเรื่องเธอจากฉันอยู่เลย พอมันรู้ว่าฉันจะมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเธอ ฮ่าๆๆ เธอร้องไห้ทำไมน่ะเพลง"
นั่นสิ... ฉันร้องไห้ทำไม? ทั้งๆที่ฉันยังงงในสิ่งที่ฮีโร่พูดอยู่เลย
"เปล่าๆ ฝุ่นเข้าตาน่ะ"
"อืม... งั้นตั้งใจเรียนนะ ฉันอยู่ห้องสี่ แล้วเธอ..."
"ห้องหนึ่งจ้ะ"
"เป็นยังไงบ้างเพลง>O< ยาที่ฉันให้แกไปได้ผลมั้ย"
ผัวะ!!
ฉันตบหัวมันเต็มแรงด้วยความโมโห
"ยังมาหน้าระรื่นถามฉันอีกงั้นหรอ! ทำไมแกไม่บอกฉันหาว่ามันจะทำให้ฉันมึนหัวขนาดนี้T^T เมื่อเช้าถ้าไม่เจอฮีโร่ฉันคงจะโดนรถชนตายไปแล้ว"
"มันไม่ใช่ความผิดฉันเลยนะยัยเพลงT^T นั่นเป็นเพราะว่าแกพยายามที่จะนึกถึงเรื่องที่แกอยากลืมต่างหาก ถ้าแกไม่นึกถึงมันแกก็จะไม่ปวดหัวเลยสักนิด เหมือนฉัน^O^"
"มันเหมือนช่วงชีวิตของฉันหายไปอ่ะแหวน ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองขาดอะไรบางอย่าง"
ฉันพูดออกไปตามความคิด เพราะสิ่งที่ฉันอยากจะลืมมันอาจจะเป็นเหมือนครึ่งชีวิตของฉัน
"ตอนแกดื่มยาเข้าไปแกคิดอะไร อย่าบอกนะว่าแกคิดทุกอย่างTOT แกอาจจะกลายเป็นคนความจำเสื่อมได้นะเว้ย!"
"ฉัน... นึกถึงคนๆหนึ่ง แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร"
"เฮ้อ... โล่งอกไปที แล้วฮีโร่อะไรของแกนี่เป็นใครวะ>O<"
นั่นไง ท่าแท้ของยัยแหวน เก็บไว้ได้นานที่ไหน-O-^
"เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันน่ะ"
“กรี๊ด!! จริงหรอ หล่อมั้ย>O<”
“นั่นไง คนที่กำลังเดินมา”
“เฮือก!! หล่อเกินคน เทพบุตรชัดๆTOT”
ว่าแล้วยัยแหวนก็สลบเอาหัวฟุบโต๊ะไปในที่สุด=_=
“เพลง มานั่งทำอะไรตะ… เอ่อ… เพื่อนของเธอ?”
เขาทำหน้างุนงงเหมือนกับพยายามจะถามฉันว่าเพื่อนของฉันเป็นอะไรถึงได้นอนคอหักอยู่อย่างงั้น แล้วฉันจะตอบยังไงดีละ เป็นเพราะนายนั่นแหละ อย่างงี้หรอ=O=
“ไม่มีไรหรอก ว่าแต่นายมีอะไรหรือเปล่า”
เพราะถ้าไม่มีฉันจะได้นอนหลับเสียที รู้สึกปวดหัวชะมัดยาก
“นิดหน่อยน่ะ ฉันยังไม่ค่อยชินกับการมีผู้หญิงมาแบบ…”
“กรี๊ดดดดดดด!!! ฮีโร่ เด็กใหม่หล่อที่สุดเลย!!!”
“อ้าย!! เขาหล่อชะมัด มองมุมไหนก็ดูดี โฮก-.,-!!!”
อ๋อ ฉันพอจะเข้าใจล่ะ=O= อยากเกิดมาหล่อก็ต้องทำใจหน่อยน่ะนะฮีโร่ ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะชวนเขาคุยไปเรื่อยๆ ฮีโร่เล่าเรื่องเก่าๆของเขาให้ฉันฟัง เหมือนช่วงเวลาที่เราห่างกันไปเจ็ดปีเขาทำอะไรบ้าง ฉันนั่งฟังเรื่องของเขาเงียบๆ ทว่า… ประโยคคำถามของฮีโร่ทำให้ฉันชะงัก
“แล้วเธอล่ะ ตอนที่เราห่างกันไป เธอเป็นยังไงบ้าง”
ถ้าฉันบอกเขาว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลยเขาจะเชื่อฉันมั้ย ฉันจำได้ลางๆว่าฉันติดใครสักคนงอมแงมจนแถมจะไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว…
“ฉันจำไม่ได้…”
“เฮ้ย!! เป็นไปได้ไงเพลง เธอจะจำเรื่องของเธอไม่ได้ได้ยังไง เธอยังไม่สิบเจ็ดดีเลยนะ”
เขาพยายามจะบอกว่าฉันมีความจำเหมือนยายแก่ๆที่บ้านเขาใช่มั้ย-_-^
“เอาเถอะ เธออาจจะไม่อยากบอกฉัน แต่เธอคงรู้เรื่องของกายส์แล้วใช่มั้ย หมอนั่นไปอยู่บ้านญาติห่างๆของมัน น่าสงสารเป็นบ้า รู้มั้ยว่าผู้หญิงแถวนั้นติดมันกันระงมไปหมด ก็งี้แหละ อยากเกิดมาหล่อเกินหน้าเกินตาชาวบ้านเขา ฮ่ะๆๆ”
“…” ฉันนั่งฟังฮีโร่เล่าไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองอยากจะฟังนะ เพียงแต่ฉันไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยแม้แต่น้อย
“มันถามถึงเธอตลอดเลย แต่ฉันเพิ่งจะได้เจอเธอก็วันนี้แหละ^^ เอ้อ… ว่าแต่เธอได้คุยกับมันหรือยัง”
“ไม่! ฉันจะคุยกับเขาได้ยังไงในเมื่อฉันไม่รู้จักเขา!!”
ฉันตะคอกเสียงใส่ฮีโร่พร้อมทั้งลุกขึ้นเดินออกจากบริเวณนั้นทิ้งไอ้แหวนนอนคอหักอยู่ตรงนั้นคนเดียว ขอโทษนะแหวน เดี๋ยวฉันจะให้เพื่อนผู้ชายในห้องมาอุ้มแกไปห้องพยาบาล ตอนนี้ฉันปวดหัวไปหมด ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น…
อดีตของฉัน… มันเป็นยังไงกันแน่!!
ฉันปั่นจักรยานกลับบ้านกับแหวนเหมือนทุกวัน แต่โชคร้ายนิดหน่อยที่วันนี้ฉันดันทิ้งจักรยานเอาไว้กลางซอย ฉันเลยต้องนั่งซ้อนท้ายไอ้แหวนที่ขับเซไปเซมาอย่างจำทน
“ไอ้เพลง ฉันว่าแกควรไปลดน้ำหนักด่วน”
“อะไรของแกยะ>O<”
“ตัวหนักชะมัด>O<”
‘ตัวหนักชะมัดเลย…’
“โอ้ย!!!”
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองหัวจะระเบิดอีกครั้ง ฉันพยายามเอามือกุมขมับเอาไว้แล้วบีบมันเบาๆ ภาพ… เสียง… นั่นมันคืออะไร ฉันรู้สึกเหมือนความทรงจำในอดีตมันเข้ามาแทรกแทรงปัจจุบันของฉัน คำพูดของไอ้แหวนเมื่อกี้มันไปซ้อนกับคำพูดของใครบางคนที่ฉันพยายามจะลืม… ปวดหัวไปหมด…
“แกเป็นอะไรน่ะเพลง!!”
แหวนตะโกนโต้ลม ฉันพยายามระงับอาการปวดหัวไว้
“ไม่เป็นไรๆ แกรีบๆปั่นเถอะ ฉันอยากกลับบ้านไวๆ”
“เออๆ ฉันนี่ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยจริงๆTOT”
แหวนพูดอะไรสักอย่างที่ฉันแทบจะไม่ได้ยินก่อนจะรีบสปีดปั่นจักรยานให้ไวขึ้น ไม่นานนักฉันก็มาถึงบ้านด้วยจักรยานของฉันเอง โชคดีหน่อยที่มันไม่ได้ถูกใครลากไป ไม่อย่างงั้นวันจันทร์ฉันคงไปโรงเรียนไม่ได้แน่ๆT^T
“กลับมาแล้วค่ะแม่ อ้าว พ่อ สวัสดีคะ”
เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่พ่อกลับบ้านเร็วในรอบปี ปกติแล้วฉันมักจะหลับไปก่อนที่พ่อจะกลับบ้านด้วยซ้ำ นั่นจึงทำให้เราสองคนพ่อลูกไม่ค่อยสนิทกัน พูดง่ายๆคือไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเลยต่างหาก
“ลูกรู้ข่าวหรือยัง?”
“ลูกเพิ่งกลับถึงบ้านเองคุณ ฉันก็ยังไม่ได้เล่าให้แกฟังเหมือนกัน”
“พ่อกับแม่พูดถึงเรื่องอะไรกันคะ”
ฉันเอ่ยปากถามในที่สุด พ่อกับแม่จึงหันหน้ามามองฉันพร้อมทั้งดึงมือของฉันไปกุมไว้
“กายส์ ลูกเพื่อนพ่อเพิ่งโดนรถชน จริงๆพ่อกับแม่ก็ยังไม่อยากให้ลูกรู้เท่าไหร่ แต่ว่าวันนี้เราต้องไปเยี่ยมด้วยกัน พ่อเลยคิดว่าลูกควรจะรู้ไว้”
“เมื่อไหร่คะพ่อ ฮึก”
“เพิ่งหามส่งโรงพยาบาลสดๆร้อนๆเลยเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ เขาคือใครหรอคะพ่อ แม่ ฮือๆๆ ”
ฉันหัวเราะร่าพร้อมกับฉีกยิ้มถามพ่อกับแม่ น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกแล้ว ฮือๆๆ เขาเป็นใครกันนะ ทำไมเวลาฉันได้ยินชื่อเขาทีไรน้ำตาถึงได้พาลจะไหลออกมาทุกครั้ง
“เฮอะ สงสัยลูกจะช๊อคจนเพี้ยนไปแล้ว”
แม่สรุป
“เฮ้อ… เอาเป็นว่าลูกขึ้นไปแต่งตัวเถอะนะ เดี๋ยวเราจะไปเยี่ยมกายส์ที่โรงพยาบาลกัน ไหนๆเขาก็เป็นลูกเพื่อนพ่อ”
พ่อพูดอย่างจริงจะพร้อมกับลุกเดินออกจากโต๊ะอาหารไป ฉันยืนปิดปากน้ำตาไหลพรากทั้งๆที่ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคนชื่อกายส์เลยแม้แต่น้อย
ทำไมกัน!! ทำไมฉันต้องร้องไห้เพราะไอ้ผู้ชายคนนี้ด้วย!!!
ความคิดเห็น