คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : > Memory Of Love : บทที่ ๓ ความจำเสื่อมยกกำลังสอง < [100%]
บทที่๓ ความจำเสื่อมยกกำลังสอง *
"ไม่ไปคะ! ยังไงเพลงก็ไม่ไป!!"
ฉันตะโกนเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้สนใจฉันเลยสักนิด
"ไม่ได้จ๊ะ แม่เข้าใจว่าลูกกลัวความจริง แต่เชื่อแม่เถอะแฟนของลูกปลอดภัยแน่ๆ"
"หนูไม่รู้จักเขานะคะ จะเป็นแฟนหนูได้ยังไงT^T"
เหนื่อยจะเถียงกับแม่ฉันเลยต้องจำยอมไปเยี่ยมกายส์ ผู้ชายที่แม้แต่หน้าฉันก็ยังไม่เคยเห็น!! ไม่นานนักเราทั้งสามคนก็มาถึงโรงพยาบาล พ่อกับแม่เดินตรงไปยังห้องๆหนึ่งซึ่งฉันมั่นใจว่าเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วจะต้องเจอกับเจ้าตัว ผู้ชายที่ทำให้ฉันร้องไห้ทุกครั้งที่พูดถึง!!
แอ๊ด~
เสียงเปิดประตูของแม่ไม่ได้เป็นที่สนใจของฉันเลยสักนิด ฉันเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยระดับวีไอพีทันที ไม่มีเสียงของใครทั้งสิ้นนอกจากเสียงสะอื้นของคุณน้าผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา พ่อกับแม่ฉันเดินเข้าไปคุยกับคุณน้าคนนั้นสักพักแล้วจู่ๆก็ชวนกันออกไปข้างนอกซะงั้น=_= ฉันจึงเดินไปนั่งที่โซฟานั้นแทน แต่ก่อนจะนั่งลง ขอสำรวจผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงหน่อยดีกว่า
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของฉันวาวขึ้นเล็กน้อยOoO
เขาชั่งเป็นผู้ชายที่หล่อจริงๆ เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทที่ผ่านการซอยมาอย่างดี ดวงตาปิดสนิทรอวันที่จะเปิดออก จมูกโด่งรับกับใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากสีแดงสดราวกับทาลิปกอส ผิวขาวเนียนใสตัดกับผมสีดำของเขา ฉันคิดว่าเขาต้องเป็นเทพจุดติลงมาเกิดแน่ๆ แต่ก่อนที่ฉันจะคิดอะไรได้มากกว่านี้เสียงประตูก็เปิดออก
"พ่อกับแม่ต้องไปแล้วนะลูก... ยังไงฝากกายส์ด้วย"
"ไปไหนคะ แล้วหนู..."
"ไม่มีเวลาอธิบายแล้วจ๊ะลูก ฝากกายส์ด้วยนะจ๊ะ ถ้ามีอะไรก็กดปุ่มสีแดงๆตรงนี้จะมีพยาบาลมา ส่วนคุณน้าคงต้องไปกับเราด้วย"
แม่พูดรัวๆก่อนจะปิดประตูเสียงดังปัง ฉันยังไม่ทันได้ค้านอะไรเลย=_= โธ่เอ๊ย! มาฝากคนป่วยไว้กับฉัน เห็นฉันเป็นแม่พระใจดีนักหรอไง เดี๋ยวก็ดึงสายน้ำเกลือออกเสียเลย ชิ!!
"ไม่ได้เป็นอะไรหนักขนาดนั้น ทำไมต้องทำตัวอ่อนแอด้วยยะ นายนี่"
ฉันตะโกนใส่เขาอย่างหงุดหงิด จริงๆแล้วหมอนี่คงไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรอก ก็ดูสิ โดนรถชนแค่นี้ เป็นแผลแค่ที่หัวกับแขนนิดหน่อยทำเป็นสำออยนอนโรงพยาบาล...
"อย่า อย่า..."
ริมฝีปากแดงเฉียบของกายส์หยุดความคิดของฉัน ฉันรีบหันไปมองเขาทันที
"ฉัน... อ้า ปวดหัวจังเว้ย!!"
จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วตะโกนเสียงดังจนฉันตกใจ
"ทำอะไรน่ะ นี่!! นอนลงไปเดี๋ยวนี้นะ นายยังไม่หายดี"
ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกเป็นห่วงเขาจัง ทั้งๆที่หมอนี่ก็ไม่ได้เป็นญาติหรือว่าคนรู้จักของฉัน=_=
"เธอเป็นใครน่ะ!"
"นายไม่รู้จักฉันงั้นหรอ"
"เออ! แล้วฉันเป็นใครวะเนี่ย!!"
ให้ตายเถอะ ฉันเริ่มรู้แล้วว่าเขาต้องมีปัญหาเกี่ยวกับสมองแหงๆ อาจจะเป็นคนโรคจิตมาบำบัดสมอง หรือว่า... อาจจะเป็นเพราะว่ารถชน เอ๊ะ... แค่รถชนเองเนี่ยนะ!
หรือว่าเขาจะกินยาแบบฉัน-O- ไม่หรอก ไม่มีใครรู้เรื่องยานั่นสักหน่อย
"นายเป็นคนใช้ของฉันเอง"
วะฮะฮ่าๆ นานๆทีจะได้คุยกับคนป่วยสมองเสื่อมทั้งที ขอแกล้งอะไรนิดนึงเถอะ
"น้อยๆหน่อยยัยเพี้ยน ผู้หญิงท่าทางเพี้ยนๆอย่างเธอเนี่ยนะเป็นเจ้านายฉัน ไปหลอกลิงเถอะไป"
"นี่นายกล้าด่าฉันเพี้ยนงั้นหรอ รู้มั้ยฉันเป็นใคร!"
"ลูกลิงล่ะมั้ง"
คำตอบของเขาทำเอาฉันแทบกรูเข้าไปตบ กรี๊ด!! ฉันเนี่ยนะเป็นลิง>O< ถึงจะคล้ายแต่ฉันเป็นคนนะว๊อย~!!
"แล้วนี่ทำไมมีแค่ยัยเพี้ยนอย่างเธอที่เข้ามาเฝ้าฉันเนี่ย คนอื่นหายไปไหนหมด"
กายส์พูดพร้อมกับมองซ้ายมองขวาหาคนอื่น ไม่มีใครเขาสนใจชีวิตของนายหรอกยะ!!!
มีแต่ฉันเนี่ยที่ดวงซวยต้องมาอยู่เฝ้าไข้คนบ้าT^T
"ป่านนี้คนอื่นๆคงนอนหลับสบายอยู่บนเตียงหรูๆแล้วล่ะย่ะ มีแต่ฉันเนี่ยที่ต้องมาลำบาก ใช้เวรใช้กรรมไม่หมดสิ้นT^T"
"เฮอะ แล้วใครใช้ให้เธอมาเฝ้าฉันล่ะเว้ย มีเธอมาเฝ้าเนี่ยไม่มีซะดีกว่า"
ทำปากดีไปเถอะ ชิ! ถ้าฉันไปจริงๆแล้วอย่ามาง้อนะT^T
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะเฝ้าหรอกยะ คิดว่าฉันเป็นห่วงนายนักหรือไง เป็นใครก็ไม่รู้!"
ฉันว่าพร้อมกับเชิดไปอีกทาง คิดว่าคนอย่างฉันต้องมาง้อไอ้หน้าหล่อปากเสียอย่างหมอนี่หรือไง
"โอ้ย!! แค่กๆๆ"
จู่ๆกายส์ก็ล้มลงนอนราบไปกับเตียงพร้อมทั้งไอเสียงดังลั่นห้องเหมือนมีควายเข้าไปติดในลำคอ-_- นั่นเลยทำให้ฉันซึ่งเป็นคนดีเต็มร้อยวิ่งเข้าไปดูอย่างห่วงเพื่อนร่วมโลก
"เป็นอะไรน่ะ!!"
"ฮ่าๆๆๆ ไหนบอกว่าไม่ห่วงฉันยังไงล่ะ เธอแพ้ฉันแล้ว"
โป๊ก!
ไอ้บ้ากายส์เอามือมาเคาะหัวฉัน>O< แค้นนี้ต้องชำระ! ไอ้หน้าหล่อตายเสียเถอะ!!!
"อย่าอยู่เลย ไอ้โรคจิตตตตตตต!!!"
ผัวะๆๆๆ!!!
ฉันฟาดมือทุบตีเขาเต็มที่กะให้ตายคามือไปเลย แต่กายส์ไวกว่าเขาหลบฉันได้ทัน นั่นทำให้ฉันหัวทิ่มลงไปบนเตียงของเขา เขายิ่งหัวเราะชอบใจเข้าไปใหญ่ที่เห็นฉันล้มแถมยังเต้นแล้งเต้นกาเหมือนคนบ้าT^T//
"นายคิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง แกล้งผู้หญิงเนี่ย"
"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
กายส์ชูมือขึ้นมาโบกให้ดูว่าไม่ได้ทำอะไร แล้วที่เคาะหัวฉันเมื่อกี้ล่ะยะ-_-^
"ฮ่าๆๆ โอเคๆๆ ฉันยอม ฉันไม่แกล้งเธอแล้วก็ได้ ว่าแต่เธอชื่อไรอ่ะ"
กายส์ถามขึ้น ฉันพยายามดันตัวเองออกมาจากเตียง แต่หมอนี่ใช้แขนข้างที่ไม่มีแผลดึงตัวฉันเอาไว้ ตายT^T ถ้าใครมาเห็นสภาพนี้ของฉันล่ะก็ เสียภาพพจน์แย่
"ฉันชื่อเพลงหวาน เรียกเพลงเฉยๆก็ได้ แต่สำหรับนายไม่ต้องเรียกจะดีที่สุดเพราะเราคงไม่มีโอกาสเจอกันอีกแล้ว-^-!!!" ฉันเชิ่ดปากใส่เขา "และตอนนี้กรุณาปล่อยมือฉันด้วย!!"
"เธอชื่อเพลงจริงๆหรอ ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้จังวะ... อ่า ปวดหัวชะมัด!"
"เออ! ฉันจะโกหกนายทำไมยะ"
เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะกุมขมับตัวเองเอาไว้ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือฉันสักที ฉันพยายามจะกระชากแขนออกจากพัฒนาการของกาย
"ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ! เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็นมันจะไม่ดี"
"แล้วไงล่ะ เห็นแล้วเขาจะคิดยังไง"
กายส์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เขาเป็นคนแปลกหน้าที่ดูอบอุ่นจริงๆ ถ้าฉันเกิดหลงรักคนแปลกหน้าขึ้นมามันจะเป็นยังไงนะ! บ้าหน่ะเพลง... เธอแค่เห็นมันหล่อเท่านั้นแหละ! อย่าคิดมาก อย่าคิด...
"ปล่อย... "
"อืม"
ในที่สุดฉันก็ยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียงจนได้ ฉันจึงเดินไปเปิดทีวีเพื่อดูค่าเวลา
"นี่~"
เสียงกายส์ดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังดูฉากตัวร้ายตบนางเอกอย่างเมามัน ขัดจังหวะจริงๆนะพ่อคู้ณ
"อะไรยะ"
"ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลย ความทรงจำของฉันมันว่างเปล่าเหมือนเด็กอายุหนึ่งขวบ ความทรงจำของฉันตอนนี้มีแค่เธอ"
คำพูดของกายส์ทำให้ฉันละสายตาจากทีวี ทำไมความรู้สึกของเขามันคล้ายกับของฉันนักนะ เพียงแต่ของฉันอาจจะดีกว่าเขาหน่อยตรงที่ฉันยังจำคนอื่นได้ แต่ความทรงจำของฉันก็เหมือนขาดๆหายๆไปบางช่วง แต่บางช่วงนั้นก็แทบจะทั้งชีวิตของฉันเลยล่ะ
"เพลงหวาน... ความทรงจำของฉันมีแค่เธอจริงๆ"
น้ำเสียงของเขาเริ่มอ่อนลง ฉันหันหน้าไปหาเขา ทำไมน้ำเสียงของเขาถึงได้อ่อนโยนขึ้นล่ะ!
"ทำไมต้องใช้น้ำเสียงแบบนั้นด้วยย่ะ ที่นายจำฉันได้เพียงคนเดียวก็เพราะว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ยังไงล่ะ"
ที่เขาจำฉันได้เพียงคนเดียวก็เพราะว่าฉันคือความทรงจำของเขาในปัจจุบัน ก็คือตอนนี้ที่เรากำลังคุยกัน เพราะเมื่อก่อนฉันกับเขาเรารู้จักกันที่ไหน!!
"ไม่ใช่ ฉันจำเธอได้จริงๆ ก็ฉันเป็นแฟนเธอนี่>_<"
อะไรนะ! เขาบอกว่าฉันเป็นแฟนเขางั้นหรอ คนที่เพิ่งเจอกันวันเดียวเป็นแฟนกันได้หรือไง>O<
"จะบ้าหรอ! ฉันกับนายเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อกี้"
"รู้จักเมื่อกี้อะไรของเธอ-_-; ฉันอาจจะจำทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้ แต่คนที่ฉันจำได้ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาคือเธอนะ เพลงหวาน"
"นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย อย่ามาทำตัวเหมือนรู้จักกับฉันนานแล้วได้มั้ย!!"
"ฉันแค่แกล้งถามเธอเฉยๆเมื่อกี้ว่าเธอชื่ออะไร จริงๆแล้วฉันจำเธอได้เพลง ขอโทษนะที่ฉันทิ้งเธอออกมาแบบนั้น มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของฉันเอง ฉันผิดเองที่ทำร้ายเธอแบบนั้น ถ้าเธอจะโกรธฉันเรื่องวันนั้น ขอร้อง อย่าทำเหมือนไม่รู้จักฉันนักเลยได้มั้ย"
อีกครั้งแล้วที่ฉันงงกับคำพูดของกายส์ เขาพยายามจะสื่อว่าเขากับฉันรู้จักกันมาก่อนอย่างงั้นหรอ แล้วเขาทิ้งฉันอะไรกัน? งงไปหมดแล้วนะเว้ย!! อ่า... ปวดหัวขึ้นมาอีกแล้วแฮะ
"เธอเป็นอะไรน่ะเพลง"
กายส์ลุกขึ้นจากเตียงแต่ติดสายน้ำเกลือจึงเดินมาหาฉันไม่ได้ ฉันอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าฉันจำเขาไม่ได้เลยสักนิด ฉันกำลังจะอ้าปากพูดออกไป แต่ภาพซ้อนต่างๆก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองฉันมากมายจนไม่อาจตีความได้...
'เพลง ถ้าเธอเป็นอะไรไปเราได้เห็นดีกันแน่'
ฉันที่กำลังนอนอยู่บนเตียงต้องหลี่ตาขึ้นมองแขกที่มาเยี่ยม ผู้ชายตัวสูงโปร่งยืนหน้าบูดถือตระกล้าผลไม้ก่อนจะหันไปคุยกับผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งก็คือเพื่อนของแม่ฉันสักพักผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกจากห้องไป
ตอนนี้มีเพียงฉันกับเขา
'เป็นอะไรของนายน่ะกายส์ ฉันแค่เป็นหวัด'
'หวัดใหญ่น่ะสิ เธอทำให้ฉันเป็นห่วงแทบบ้า'
กายส์กุมมือของฉันไว้ อยากจะบอกจังว่าตั้งแต่เราตัดสินใจคบกันในวันนั้น กายส์ก็แสดงออกนอกหน้าว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉัน บรรดาเพื่อนๆก็พากันแซวยกใหญ่ เพื่อนฉันยัยแตงโมยังบอกอีกว่ารู้ตั้งนานแล้วว่ากายส์แอบชอบฉัน=O=
แตงโมคือเพื่อนสมัยเด็กของฉันเองค่ะ!
'ขอบใจ แต่ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกยะ'
ฉันเชิ่ดหน้าไปทางอื่น คิดว่าคนอย่างฉันจะอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรอไง>O<
'รู้น่า แต่ฉันเป็นห่วงนี่'
'>///< จะมาพูดประโยคหวานๆอะไรตอนนี้ยะ ไปไกลๆเลยไป'
ฉันดันหน้าเขาออก เพราะรู้สึกว่าหน้าของเขาจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
'ฮ่ะๆๆ หอมแก้มหน่อยดิ'
ใครเขาขอกันตรงๆแบบนี้ยะTOT// ฉันเป็นผู้หญิงนะเว้ย!!
'ไม่ตอบแปลว่าให้นะ'
กายส์ไม่พูดอะไรต่อเขาประทับริมฝีปากลงบนแก้มขิงฉันเบาๆก่อนจะไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงริมฝีปาก เขาบรรจงจุมฟิตริมฝีปากของฉันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานจนฉันแทบจะขาดอากาศหายใจ
ให้ตายเถอะ! ฉันแพ้ทางเขาทุกที...
เฮือก!!!
"เพลง! เพลง!!"
"นะนายO///O"
ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของกายส์ ฉันค่อยๆยันตัวเองขึ้นช้าๆ
"เธอเป็นอะไรน่ะเพลง ทำไมเป็นลมไปแบบนั้น"
"เปล่า ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ"
“ฉันคิดถึงเธอจริงๆนะเนี่ยยัยเพี้ยน”
กายส์พูดพร้อมกับดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่น ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาจนร่างกายของฉันอุ่นไปหมด แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมฉันถึงได้ยอมให้คนแปลกหน้าอย่างเขากอดกัน!!
“ปล่อย… “
คำพูดของฉันเหมือนเรียกสติของกายส์ เขาปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระก่อนจะมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมเธอถึงทำเหมือนเพิ่งรู้จักฉันเพลง ทั้งๆที่…”
เขาเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ก็เงียบไป
“ฉันไม่รู้จักนายสักนิดเลยกายส์!! ความทรงจำของฉันไม่มีนายเลยสักนิด!!”
ฉันตะคอกเสียงใส่เขาอย่างหงุดหงิด ฉันไม่รู้จักเขาเลยสักนิดแต่กลับยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวตั้งหลายครั้ง ถ้าเป็นคนอื่นฉันตบหัวหลุดไปแล้ว!!
กายส์ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นจนอยากจะผลักไสเขาออกไป อาจเป็นเพราะฉันกลัวว่าตัวเองจะตกหลุมรักผู้ชายที่เพิ่งเจอไม่กี่ชั่วโมงคนนี้!!!
“แปลกเนอะ ที่ความทรงจำของฉันมีแต่เธอ เฮอะ!”
เขาพูดแค่นั้นก่อนจะนอนตะแคงหันไปอีกข้างของเตียง
“งั้นฝันดีแล้วกัน!!”
พรึบ!!!
ตอนนี้แสงไฟในห้องถูกดับลงจนมืดสนิท ฉันนอนลงตรงโซฟาก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมหัว แต่เสียงนุ่มๆของคนที่ฉันรู้จักดีก็ดังขึ้นก่อนที่ฉันจะหลับสนิท…
“ไม่ว่าเธอจะลืมฉันไปได้ยังไง ฉันก็จะยังรักเธอนะเพลงหวาน ฝันดีนะครับ”
…และ เสียงนั้นก็อาจจะทำให้ฉันนอนไม่หลับไปตลอดทั้งคืน!!!
...........
ขี้เกียจอัพหลายๆรอบเลยอัพไปเลยสองตอน(:
ง่วงจัง ห้าทุ่มแล้ว ฝันดีจ้า
ความคิดเห็น