คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : mine' ; 5 พี่ขอโทษ ♥
mine’ ; 5 พี่ขอโทษ ♥
“โห่ย พี่อ้ะะะะ มารับผมหน่อยดิ” เสียงหวานถูกกรอกใส่โทรศัพท์ น้องชายกำลังคะยั้นคะยอรอบที่สี่เพื่อให้พี่มารับ ถามว่าทำไมต้องมา ไม่รู้ไม่มีเหตุผล ก็แค่ขี้เกียจกลับเองอ่ะ มีไรป่ะ
[ กลับเองดิวะ โตแล้วนะเว่ยไม่ใช่สิบขวบ ] แต่พี่ชายก็ยังคงไม่ยอมมา ทำไมว้า แค่ขับมอไซค์มารับน้องแปบเดียวไม่เห็นเป็นไรเลยยยย
“พี่ฮั่นอ่ะ ผมเป็นน้องพี่นะ !” งัดไม้ตายสุดท้ายออกมาใช้ ให้มันรู้ไปว่าจะไม่ยอมมารับน้องเพราะเดตสาวอยู่น่ะฮะ !
ใช่ วันนี้ผมมีเรียนแต่พี่ฮั่นไม่มี พี่ฮั่นก็เลยออกไปเดตได้โดยไม่มีผมไปกวนเหมือนทุกครั้ง ...
[ ... เออๆ ก็ได้วะ รอหน้าคณะละกัน เดี๋ยวไป ] ปลายสายเงียบไปซักพักก่อนจะยอมรับคำแล้วตัดสายไป
หึหึ -..- ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น บอกแล้ววว ว่าพี่ฮั่นต้องมา
.
.
.
“อะไรของมันวะเนี่ย กลับเองก็ไม่ได้” ร่างสูงบ่นอย่างหัวเสียหลังตัดสายจากน้องชาย แล้วเอาไงล่ะ ก็รับปากมันไปแล้ว ก็ต้องไปรับน่ะสิ
“คือ ...” หันไปหาสาวสวยคู่เดตเตรียมจะขอตัวลาไปรับน้อง แต่กลับถูกขัดขึ้นก่อน
“เค้าอยากกินไอติมอ่ะ พี่ฮั่นพาเค้าไปกินหน่อยน้าาาา” หน้าหวานๆ ตาโตๆ นี่ก็เสป็กอยู่แล้ว แล้วดูยิ่งมาทำหน้าอ้อน กระพริบตาปริบๆ แบบนี้...
“ได้สิครับ J” ผมไม่ผิดนะ ก็น้องเค้ามาอ้อนอ่ะ ! กินไอติมแปบเดียวเอง กินเสร็จค่อยไปรับแกงละกัน คงไม่นานหรอก ...
อื้อ ไม่นานหรอก
.
.
.
“โอ๊ยยยย ทำไมยังไม่มาอีกวะ !” ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา บอกเวลาหกโมงเย็นพอดีเด๊ะ เฮ้ยยยย หกโมงแล้วเรอะ โทรไปตั้งแต่บ่ายสามจนหกโมงแล้วเนี่ยนะ สามชั่วโมงแล้วเนี่ยนะ ! ยังไม่มาอีกกกก !
[ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อ ...] โว้ยยยย ! อะไรของเค้าวะ ก็ไหนบอกว่าจะมารับไง สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอแล้วทำไมถึงไม่ยอมมาเนี่ย !
[ เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ] ไม่ได้อยากฟังเสียงผู้หญิงคนนี้ ! อยากได้ยินเสียงพี่ฮั่น อยากได้ยินพี่ฮั่นพูดว่าใกล้จะถึงแล้วหรืออะไรประมาณนั้น
พี่อยู่ไหนของพี่เนี่ย ...
ไม่รู้รึไงว่าผมรออยู่ ...
หกโมงแล้วนะ ... หน้าคณะมันหนาวนะเว่ย ... ไม่ได้อยากบริจาคเลือดนะ ...
มาซักทีสิพี่ฮั่น ...
.
.
.
“ซวยแล้วไอ้ฮั่น” ซวยของแท้ สอทุ่มแล้วครับ ! นับจากตอนที่แกงโทรมาก็ห้าชั่วโมงแล้ว ผมปล่อยน้องมันนั่งรอมาสี่ชั่วโมงแล้ว !
ผมไม่ได้ลืมนะ ! ก็แค่พอกินไอติมเสร็จน้องเค้าดันชวนดูหนังอีก ตาโตๆ นั่นครอบงำผมนี่นา ใครจะไปกล้าปฏิเสธผู้หญิงน่ารักๆ แบบนั้นกันเล่า ! เปล่าลืมซักหน่อย ...
โอเค ผมลืม ลืมไปซะสนิทว่ารับปากไปแล้วว่าจะมารับน้อง
ลืมไปซะสนิทว่าปล่อยให้น้องมันนั่งรอนานแค่ไหน ..
ร่างสูงสาวเท้าเร็วๆ ไปที่ม้านั่งหน้าตึกคณะสถาปัตย์ที่น้องชายเรียนอยู่ ท้องฟ้ามือสนิท ทางเดินไร้แสงไฟ เพราะดึกแล้ว มีเพียงแสงจากจอไอโฟนเล็กๆ ที่พอจะนำทางได้บ้าง
“อื้อออ พี่ฮั่นใจร้ายชะมัด ...” เสียงหวานดังขึ้นในความมืด ร่างสูงหันขวับไปทางต้นเสียง พบน้องชายนอนกอดตัวเองอยู่บนม้าหินที่ชอบนั่งประจำ แถมยังละเมอว่าเขาอีกต่างหาก
ไอ้เด็กคนนี้นี่ ขนาดหลับยังจะว่าเขาได้ เหลือเชื่อเลยจริงๆ
“แกง แกงส้ม พี่มารับแล้วนะ กลับบ้านกัน” มือหนาปัดผมที่ปรกหน้าน้องออก แล้วเอ่ยเรียกเบาๆ
“อื้ออออ” คนน้องส่งเสียงครางประท้วงในลำคอ
อ้าว ... เรียกไม่ตื่น แล้วงี้จะกลับไงวะเนี่ย ..
นั่งคิดอยู่ซักพักก็ตัดสินใจแบกน้องขึ้นหลัง จับมือน้องมาพาดไหล่ตัวเอง แล้วยกขาน้องไว้กันหล่น เมื่อมั่นใจว่าแน่นหนาแล้วจึงออกเดินกลับไปทางเดิม เพื่อจะกลับบ้าน ใบหน้าหวานเกยอยู่บนไหล่ ลมหายใจรินรดอยู่ข้างต้นคอคนเป็นพี่
แล้วทำไมน้องมันต้องมาหายใจรดต้นคอผมด้วยวะครับบบบ ?!!
“พี่ฮั่น ..”
“ห๊ะ” พี่ชายหันหน้าไปทางน้องเมื่อได้ยินเสียงเรียก .. น้องมันละเมออีกแล้ว แต่ไอ้คนตื่นอย่างผมเนี่ยสิ ... คือเมื่อกี๊พอหันไปหาน้องใช่ป่ะ แล้วแบบหน้าน้องมันก็เกยอยู่บนไหล่ใช่ป่ะ แล้วแบบพอหันหน้าไปอ่ะ ปากมันก็โดนแก้มพอดีเลยแหละ ..
ผมหอมแก้มแกงส้มมมมมม ถ้านึกไม่ออกให้นึกถึงละครไทนเวลาพระเอกแกล้งนางเอกให้หันไปหอมแก้มพอดีเด๊ะ แต่นี่มันไม่ใช่ละคร และผมก็ไม่ใช่นางเอกกกก นี่มันน้องนะเฮ้ยยยยย ถึงมันจะไม่ได้กดจมูกอะไรแบบนั้นก็เหอะ แต่มันก็ปากโดนแก้มอ่ะะะะ ถ้าแกงมันตื่นทำไงวะ
“zzZZ” อ่ะ โอเค มันไม่ตื่น -.-
แต่จะว่าไป แกงมันก็แก้มหอมดีนะ ... นิ่มๆ ด้วยอ่ะ ...
ฟอดดดด
ใบหน้าคมกดจมูกลงบนแก้มน้อง เบาๆ คราวนี้ตั้งใจเลยล่ะ ...
ก็น้องมันยั่ว ‘_____’
.
.
.
“โหยยยย แกงงงง โอ๋ๆ อย่างอนน้า” พี่ชายอ้อนน้องเสียงหวาน ยื่นหน้าเข้าไปยิ้มกว้างใส่ ก็น้องมันงอนน่ะสิ มันงอนที่วันนั้นผมปล่อยให้มันนั่งรออยู่ห้าชั่วโมง นี่ก็ไม่ยอมพูดกับผมเลยตั้งแต่เช้าละ
ถ้าใครได้มาเห็นภาพตอนนี้นะ ... ผู้ชายตัวสูงยืนง้อผู้ชายตัวเล็กกว่า แลดูเป็นภาพที่น่ารักคุคิงุงิซะไม่มี ...
น่ารักอะไรล่ะะะะ ตามง้อมันมาทั้งวันแล้วนะเฮ่ยยยย
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบ๊วเลยพี่ ! โกรธมาก ! มีอย่างที่ไหนทิ้งน้องไปเดตสาว รับปากกันไว้แล้วแท้ๆ แต่ยังให้ผมนั่งรอตั้งห้าชั่วโมง ! หนาวก็หนาวยุงก็เยอะ จะกลับก่อนก็กลัวพี่มาแล้วไม่เจอ โทรหาก็ไม่ยอมรับ ปิดเครื่องทำบ้าอะไร เป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้ คนเค้าเป็นห่วงไม่รู้รึไง ?!!!”
“...”
“ไอ้พี่บ้า !” คนน้องตะโกนลั่นใส่พี่ทั้งน้ำตา ก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้ทำไม แต่พอเห็นพี่ทำแบบนี้แล้วมันอดไม่ได้นี่นา ไม่ได้งอนเรื่องมาช้าหรอก โกรธที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์มากกว่าด้วยซ้ำ เกิดไปขับรถชนขึ้นมาจะทำไง พี่ฮั่นน่ะยิ่งใจร้อนอยู่ด้วย ...
“แกง ...”
“ฮึก ...” ไม่เคยรู้เลย คิดมาตลอดว่าที่น้องไม่ยอมคุยด้วยนี่เป็นเพราะงอนที่เขาไปรับช้า ที่เขาปล่อยให้นั่งรอ
นี่น้องชายคนนี้เป็นห่วงพี่ชายอย่างเขามากขนาดนี้เลยเหรอ ...?
“พี่ขอโทษนะ” คำพูดสั้นๆ แต่เอ่ยจากใจ พี่ชายกอดน้องไว้แน่น ไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่าคำนี้แล้วจริงๆ คำเดียวที่คิดออกตอนนี้
... ขอโทษ
--------------------------------------------
มาอัพแล้ววววว ช้าอีกละ เก๊าขอโทษษษษ จบแบบงงๆ
หนูขอโทษนะะะ ไปทวงฟิคที่ทวิตได้นะ 555555
เอมชอบให้คนทวง มันรู้สึกมีแรงปั่น 5555555
นี่เพิ่งปั่นเสร็จก็ลงเลยนะเนี่ย ยังไม่ได้แก้คำผิดเลย ยังไงถ้าผิดอะไร ก็ขอโทษด้วยนะคะ .___.
อย่างที่บอกคือช่วงนี้เอมเปิดเทอมแล้ว ก็เลยมาอัพบ่อยๆ เหมือนแต่ก่อนไม่ได้
ยังไงก็รอกันหน่อยน้า <3
27.05.2555
ความคิดเห็น