คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : mine' ; 1 พี่ชายน้อง น้องชายพี่ ♥
mine’ ; 1 พี่ชายน้อง น้องชายพี่ ♥
“พี่ฮั่น เนี่ยวันนี้คุณครูเค้าสอนวาดรูปด้วยล่ะ คุณครูชมว่าแกงวาดสวยด้วยยย” แกงส้ม เด็กน้อยวัยห้าขวบนั่งยิ้มแป้นอยู่บนโซฟาบ้าน ใบหน้าน่ารักมีสีเปรอะเปื้อนอยู่เต็มไปหมด แต่ก็ยังคงเอ่ยปากเล่าไดอารี่ประจำวันที่โรงเรียนให้พี่ชายฟังเสียงเจื้อยแจ้ว
“ครูเค้าลืมใส่แว่นรึเปล่า” ฮั่น เด็กชายวัยเจ็ดขวบ เอ่ยปากแซวน้องชายแต่มือก็ล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเทน้ำจากขวดน้ำใส่ผ้าพอให้ชุ่มๆ หมาดๆ แล้วเช็ดเบาๆ ตามรอยสีที่เปื้อนบนใบหน้าน้อง
“โหยยยย พี่อ๊าาา ! เปล่าซะหน่อย” แกงส้มเบ้ปากเมื่อโดนพี่ชายแซว พร้อมวลีเด็ดที่กลายเป็นคำพูดติดปากเวลาโดนแกล้ง ‘ พี่อ๊าาา ’
“แกล้งเล่นน่า ไหนล่ะรูปที่คุณครูชมอ่ะเอามาให้พี่ดูบ้างซิ” เช็ดรอยสีรอยสุดท้ายออกจนหมดก่อนจะยื่นมือไปขอดูภาพที่น้องวาด
เด็กชายอิสริยะ ภัทรมานพ พี่ชายข้างบ้านที่สนิทกันมากกกก สนิทกันตั้งแต่รุ่นแม่ยันรุ่นลูก พี่ฮั่นเป็นเด็กเจ็ดขวบที่ดูมีนิสัยเป็นผู้ใหญ่มากๆ ปกติไม่ค่อยพูดแต่อยู่กับแกงทีไรล่ะพูดอยู่ได้ อ้อ แถมยังชอบแกล้งแกงด้วย ! พี่ฮั่นอยู่ปอหนึ่ง แกงอยู่อนุบาลสอง แต่ก็อยู่ภายในโรงเรียนเดียวกัน ไปกลับด้วยกันทุกวัน พ่อฮั่นมารับบ้าง พ่อแกงมารับบ้าง สลับๆ กันไป
ก็บอกแล้วว่าสนิทกัน J
อ้อ ! บอกไปรึยังว่าสองคนนี้น่ะ ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ก็สนิทกันยิ่งกว่านั้นด้วยซ้ำ น้องก็ติดพี่พี่ก็ติดน้อง อยู่ห่างกันได้ไม่เกินวัน เป็นต้องงอแงทั้งคู่ เรียกได้ว่าโคตรรักกันเลยล่ะพี่น้องคู่นี้ J
“อ๋อ แปบนึงนะพี่ อ๊ะ นี่ไง !” มือเล็กยื่นแผ่นกระดาษเอสี่ยับๆ ที่มีสีเทียนวาดเป็นรูปเด็กผู้ชายสองคนจูงมือกัน เป็นภาพที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร ถ้าไม่ติดว่า ... เด็กทั้งสองคนมีลูกศรชี้ออกมาพร้อมคำบ่งบอกตัวตนอย่าง ‘ พี่ฮั่น ’ และ ‘ น้องแกงส้ม ’
ถ้าเป็นเด็กคนอื่นก็คงจะวาดพ่อวาดแม่หรือวาดทะเลวาดภูเขา แต่ไม่ใช่กับแกงส้ม นี่ไม่ใช่รูปแรกที่แกงส้มวาดตัวเองกับพี่ฮั่นจูงมือกันยิ้มกว้างๆ แบบนี้ ถึงแม้ภาพมันจะไม่ได้สวยเลิศอะไร แต่มองดูก็พอจะรู้ว่าวาดด้วยใจ
ก็บอกแล้วว่าเค้ารักกันมาก J
“ทำไมหัวพี่เบี้ยวอ่ะ” แต่ต่อให้รักมากแค่ไหน นิสัยส่วนตัวมันก็ทิ้งกันไม่ลง ก็พี่ฮั่นมันขี้แกล้ง แถมน้องมันก็น่าแกล้งมากซะด้วยนี่นา ...
“พี่อ๊าาา อย่าแซวดิ นี่ตั้งใจวาดให้พี่เลยนะเนี่ย !” มือเล็กตีพี่ชายเบาๆ อย่างขัดใจ คนเค้าอุตส่าห์ตั้งใจวาดแท้ๆ ชิ !
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ สวยมากเลย ขอบคุณนะ”
“พี่ชอบใช่มั้ย” เด็กน้อยถามพี่ชายตาแป๋วแบบลุ้นๆ
“ชอบมากกกกกก” จงใจพูดลากเสียงยาวๆ ให้น้องดีใจ ก่อนจะเก็บรวมไว้กับภาพอื่นๆ ที่น้องเคยวาดไว้ให้
“เฮ้ย ไอ้ฮั่น ออกมาคุยกันหน่อยดิ๊” เสียงตะโกนดังมาจากหน้าบ้าน โดม เด็กผู้ชายอายุเท่าพี่ฮั่นที่อยู่บ้านแถวๆ นี้ ชอบทำตัวเหมือนไจแอนท์ในการ์ตูนโดเรม่อน หาเรื่องชาวบ้านเค้าไปทั่ว แถมยังชอบมาหาเรื่องพี่ฮั่นบ่อยๆ แล้วยังมีลูกสมุนอย่างพี่แคนกับฮัทมาด้วยอีกต่างหาก
น้องแกงอ่ะไม่ชอบพวกนี้เลย -3-!
“แกงรออยู่นี่นะ ห้ามตามพี่ออกมาเข้าใจมั้ย” พี่ฮั่นพูดก่อนจะลุกเดินออกไปจากบ้าน ทิ้งน้องนั่งนิ่งอยู่คนเดียวในบ้าน
อะไรกันล่ะ ! พี่ฮั่นออกไปให้เค้าแกล้งแบบนั้นแล้วจะให้แกงอยู่เฉยๆ ได้ไงเล่า ! เด็กน้อยลุกเดินจากที่นั่งไปยืนเขย่งเกาะขอบหน้าต่างมองดูสถาการณ์ภายนอก ถ้าเห็นท่าไม่ดีเมื่อไหร่ก็กะจะกระโดดพุ่งทะลุกระจกออกไปช่วยเลยล่ะ
เอ่อ คงเว่อร์ไป ...
“คุยอะไรกันน่ะ” แกงส้มพึมพำเล็กน้อย เมื่อห็นพี่ชายขยับปากพูดแต่กลับไม่ได้ยินเสียงอะไรซักอย่าง
“ฮืมมม พูดดังๆ หน่อยสิพี่ฮั่น !” บ่นเบาๆ เมื่อแนบหูเข้ากับกระจกเท่าไหร่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
พลั่ก !
เฮ้ย ! ได้ยินเสียงแล้ว ดังพลั่กอ่ะ ทำไมเสียงพูดมันแปลกๆ ...
เฮ้ย ! ไม่ใช่เสียงพูดนี่หว่า พี่ฮั่นโดนต่อย พี่โดมต่อยพี่ฮั่นแถมยังเดินไปคร่อมแล้วต่อยซ้ำอีกต่างหากน่ะ แล้วทำไมพี่ฮั่นไม่ต่อยกลับอ่ะ เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย ทำไงดีอ๊าาา !
“หยุดนะ ! ห้ามทำอะไรพี่ฮั่นนะ !” เด็กน้อยตะโกนห้ามลั่นซอย แต่อีกฝ่ายกลับทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าซ้อมต่อ
เฮ้ยยยยย ทำไมไม่ฟังเลยอ่ะ ... แบบนี้ต้องเจอท่าไม้ตาย !
“เตือนไม่ฟังระวังจะเจอดี ย๊าาาาาห์” แกงส้มกระโดขึ้นขี่คอโดม เด็กผู้ชายตัวโตกว่าที่กำลังรุมพี่ฮั่นอยู่ มือเล็กระดมทุบไปทั่วร่างของอีกฝ่าย ต้องเอาคืนเเทนพี่ฮั่น !
“เฮ้ยๆ พอแล้วๆ ไอ้เด็กบ้า เจ็บเว้ยยยย” ไม่พอเว้ยยย ทีตอนบอกให้หยุดทำพี่ฮั่นยังไม่หยุดเลยอ่ะ !
“ถ้าจะให้หยุดต้องบอกให้สองคนนั้นหยุดทำพี่ฮั่นด้วย !” พูดพร้อมใช้มือข้างหนึ่งชี้ไปที่ผู้ชายสองคนที่กำลังรุมพี่ฮั่นอยู่ แต่มืออีกข้างก็ยังไม่เลิกทุบ
“เออ ไอ้ฮัทไอ้แคนพอแล้วโว้ยยย มาช่วยกันก่อนดิวะ” ลูกสมุนทั้งสองเมื่อได้รับคำสั่งก็วางมือจากเป้าหมายแล้วลุกมาช่วยกันแงะเด็กบนคอลูกพี่ออก
“เฮ้ย ก็ปล่อยพี่แกแล้วไง ลงมาดิวะ”
เอ่อะ ลืมลง ...
“แล้วอย่ามาแกล้งพี่ฮั่นอีกนะ ไม่งั้นล่ะเจอดีแน่” แกงส้มกระโดลงจากคอโดม แล้วหันไปแลบลิ้นใส่อีกฝ่ายพร้อมชูกำปั้นเล็กๆ แถมไปให้
“เออ ฝากไว้ก่อนเถอะ” ชิ ทำมาเป็นพูด ทีเมื่อกี๊ล่ะหัวหด แบร่ๆ
“พี่ฮั่นนนน ทำไมไม่สู้มันอ่ะ” แกงส้มวิ่งเข้าไปประคองพี่ชายที่นั่งนิ่งบนพื้นถนน พี่ฮั่นอ่ะไม่ยอมสู้ ถ้าสู้ก็ต้องชนะอยู่แล้ว พี่ฮั่นเก่งจะตาย !
“ไม่สู้น่ะดีแล้ว ถ้าพี่สู้เดี๋ยวก็ใหญ่โตอีก มันทำจนพอใจเดี๋ยวมันก็ไปเองอ่ะ หมัดเบาจะตายไม่สะกิดผิวซักนิด J” พูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง ใบหน้ามีรอยฟกช้ำเล็กๆ เพียงรอยเดียว โดนต่อยตั้งหลายทีมีแค่รอยเดียว หนังหนามากอ่ะ !
“งั้นวันหลังพี่ฮั่นไม่ต้องสู้ก็ได้ แกงจะปกป้องพี่ฮั่นเอง !” แกงส้มยิ้มตาหยีให้พี่ชายพร้อมคำมั่นสัญญา ถึงแม้จะไม่ได้มีแผลมาก แต่ก็ไม่ชอบเห็นใครมาชกต่อยพี่ฮั่นแบบนี้หรอกนะ เพราะฉะนั้นน่ะ ...
ถ้าพี่ฮั่นไม่อยากสู้ แกงจะสู้เอง !
“ฮ่าๆ ขอบคุณนะ” พี่ฮั่นดึงน้องเข้ามากอด ก็น้องมันทำตัวน่ารักนี่นา มีการมาบอกว่าจะปกป้องเราทั้งที่ตัวเองน่ะตัวเล็กแค่นั้น
แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ แววตามุ่งมั่นแบบนั้นมันน่ารักเกินไปจริงๆ ล่ะ ...
.
.
.
“ฮั่น วันนี้มาซื้อรถบังคับมาให้เราด้วยนะ” คุณแม่ของแกงส้ม ซึ่งถูกเด็กทั้งสองเรียกว่า ‘ หม่าม๊า ’ เธอเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับถุงสีขาวใบใหญ่
“อะไรอ่ะหม่าม๊า ทำไมซื้อให้แต่พี่ฮั่นอ่ะ !” เด็กน้อยเริ่มงอแงทันที ถึงแม้จะรักกันมาก แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยยอมกัน ... เรื่องความชอบนี่ล่ะ ชอบเหมือนกันแทบจะทุกอย่าง ก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าบังเอิญชอบเหมือนหรือตั้งใจเหมือนเพราะอยากจะมีบ้างกันแน่
ถ้าจะซื้อของให้แกงต้องซื้อให้ฮั่นด้วย และถ้าจะซื้อของให้ฮั่นก็ต้องซื้อของให้แกงด้วยเช่นกัน เป็นกฎที่ทุกคนรู้ดี ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า ของเล่น ของใช้ ทั้งสองมีเหมือนกันเป็นคู่หมด แต่ไม่เคยเอาออกมาใช้พร้อมๆ กันเท่านั้นแหละ
หม่าม๊าเองก็รู้กฎข้อนี้ดี เพียงแต่ว่า... รถบังคับมันเหลือกล่องเดียวนี่นา เห็นพี่มันบ่นอยากได้ แล้วบังเอิญตอนกีฬาสีโรงเรียนพี่ฮั่นมันเตะบอลชนะก็เลยซื้อให้เป็นของขวัญ ...
หม่าม๊าไม่ได้ตั้งใจจะละเลยลูกแกงหรอกนะ...
“อย่างอแงนะคะคนดี เดี๋ยวหม่าม๊าซื้ออย่างอื่นให้แทนนะ” คุณแม่ลูบหัวลูกชายตัวเล็กอย่างทนุถนอม พร้อมกับยื่นถุงบรรจุกล่องใส่รถบังคับ ของเล่นยอดฮิตไปให้พี่ฮั่นที่นั่งแลบลิ้นใส่น้องอย่างเหนือกว่า
“หม่าม๊าดูพี่ฮั่นดิ แลบลิ้นใส่น้องแกงด้วยอ๊าาา”
“อย่าพาลสิลูก ไว้เดี๋ยวหม่าม๊าซื้ออย่าอื่นให้นะ” พยายามจะพูดปลอบให้ใจเย็นลง
แต่ก็ไม่เป็นผล ... ณ ตอนนี้ ต่อให้หม่าม๊าซื้อรถจริงๆ มาให้แกงก็ไม่เอา ก็จะเอาคันนี้แบบนี้อ่ะ พี่ฮั่นมีแกงก็ต้องมีดิ !
“ไม่ ! จะเอาคันนี้ !” ตายล่ะวา หม่าม๊างานเข้าซะแล้ว รู้งี้ไม่ซื้อมาให้ตั้งแต่แรกก็ดีหรอก...
คนพี่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง แถมยังเปิดถุงแกะกล่อง หยิบรถคันสวยมาวางบนพื้น พร้อมเปิดสวิตช์บังคับให้มันเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาไปมาอย่างชำนาญ ยิ่งเป็นการเพิ่มโทสะให้คนน้องเข้าไปใหญ่ ...!
“เอ่อ ... ฮั่น ม๊าว่าลูกเก็บ...” ยังพูดไม่ทันขาดคำ เด็กน้อยก็พุ่งเข้าหาพี่ชายแย่งคันบังคับในมือมาก่อนจะปาไปที่รถคันเล็กบนพื้น จนทั้งสองอย่างแตกกระจายไปพร้อมๆ กันในชั่วพริบตา
ถ้าพี่ฮั่นได้น้องแกงก็ต้องได้ แต่ถ้าน้องแกงไม่ได้พี่ฮั่นก็ไม่สิทธิ -3-!
“น้องแกงงงง มันแพงนะลูก TT0TT” หม่าม๊าโอดครวญขึ้นมาด้วยความเสียดาย กระพริบตาปริบๆ มองซากของเล่นที่หวังจะให้ลูกสองคนได้เล่นด้วยกัน
ไว้อาลัยให้รถบังคับสองนาที ...
“แสบจริงนะเรา” พี่ฮั่นยิ้มกว้างพร้อมคว้าน้องเข้ามากอด ไม่ได้โกรธอะไรน้องมันหรอกนะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อยที่น้องมันพังของที่มีคนซื้อให้เขาแต่ไม่ซื้อให้น้อง ก็ถ้ามีคนให้น้องแต่ไม่ซื้อให้ฮั่นแบบนี้น่ะ ก็คงทำแบบเดียวกับน้องนี่ล่ะ ...
ก็รู้นิสัยกันดีอยู่แล้วนี่นา J
สองพี่น้องกอดคอกันเดินออกจากบ้านมุ่งตรงไปที่สนามเด็กเล่น ทิ้งหม่าม๊านั่งคร่ำครวญกับซากของเล่นแตกละเอียด
ณ จุดนี้ สงสารหม่าม๊าสุดหัวใจ ...
-------------------------------------------
จุดพลุฉลองงง เย่เย่เย่ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์อัพอินโทรหลังจากเปิดหน้าฟิคค้างไว้เนิ่นนาน
555555 เปิดมาแบบย้อนอดีต รู้สึกว่าพี่ฮั่นแก่แดดมากอ้ะะะ 55555
พยายามจะวกเข้าพล็อตอยู่ตลอดเวลา เพราะนอกเรื่องตลอดเวลาเช่นกัน 5555
คิดอยู่นานว่าจะเปิดเรื่องใหม่มั้ย แต่ก็เปิดจนได้ ใครยังไม่เคยอ่านเรื่องเก่า
ไปอ่านได้นะ 555555 และใครที่ตามมาจากเรื่องเก่าก็ยินดีต้อนรับนะคะ <3
เอมรักทุกคน 5555555
เวิ่นเรื่องพี่น้องกันบ้าง -..- ช่วงนี้อยากดูหลายอย่างมากอ่ะ เห็นพวกตัวอย่างรายการในเดลี่
มันแบบ ทั้งอีเม้า ฮัลโหลวันหยุด แต่ล่ะอย่างนี่แบบบบ ฮรึกกกก อยากดู T//////T
ฮัลโหลวันหยุดก็แบบ -..- คนอื่นเค้านั่งเก้าอี้กันคนละตัว สองคนนี้มันเบียดกันอยู่ตัวเดียววว
รักกันมากอ่อ ?!! พอเถอะเดี๋ยวไปไกล <3 555555
#. สุดท้าย เหมือนเดิม เอมรักทุกคน 5555555555555
04.05.2555
ความคิดเห็น