ร้ายนักต้องจับมารัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

            หญิงสาวในชุดสีดำมิดชิดพร้อมกับผู้ชายอีกสี่คน วันนี้เป็นอีกวันที่ เม็ดฝน ‘ชลพินทุ์’ออกมาทำงานที่เธอได้รับมอบหมาย 

            ชลพินทุ์อายุได้ 21 ปี ขณะนี้เธอกำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 เธอเกิดมาในครอบครัวตำรวจพ่อและพี่ชายของเธอเป็นตำรวจด้วยกันทั้งคู่ ชลพินทุ์มีเพื่อนผู้ชายที่สนิทกันมากคือ ภพ ‘ปุณภพ’ ปุณภพเก่งเรื่องไอทีมาก ๆ ไม่ว่าจะให้เขาทำอะไรส่วนมากเขาจะทำมันได้แต่ต้องไม่ใช่เรื่องที่ผิดต่อผู้อื่นยกเว้นกับคนเลวเท่านั้น

               วันนี้ทั้งสองต้องออกมาส่งสินค้าที่โกดังร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งมันเป็นหน้าที่ของทั้งสองที่ต้องทำ พวกเขาทำอย่างนี้มาหลายครั้ง ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในแก๊งค้ายารายใหญ่รายหนึ่งที่ทำธุรกิจขายวัตถุโบราณหายากส่งออกต่างประเทศบังหน้า

               “ภพ วันนี้แกอย่าทำตัวเป็นตัวถ่วงฉันเหมือนวันนั้นนะ ถ้าโดนตำรวจจับได้นอกจากแกจะติดคุกแกอาจจะต้องตายในคุก เพราะฉะนั้นแกต้องมีสติ เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย” ชลพินทุ์พูดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองก้าวขาลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโกดังร้างซึ่งเป็นสถานที่ทำงานของทั้งสอง

               “ก็วันนั้นฉันแฮงก์ วันนี้รับรองไม่มีแบบนั้น” ปุณภพเกาหัวอย่างอาย ๆ ที่เคยเป็นตัวถ่วงเพื่อน

               “ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ” ชลพินทุ์ทำหน้าดุใส่เพื่อนของเธอ

               ทั้งสองเดินไปรอลูกค้าในโกดังพร้อมกับผู้ชายที่เป็นลูกน้องในแก๊งค้ายาอีกสี่คนที่รอช่วยเผื่อลูกค้าตุกติก

               เมื่อถึงเวลานัดลูกค้าก็มารับของพร้อมกับยื่นกระเป๋าใส่เงินใบใหญ่ให้ปุณภพเพื่อเช็คว่าเงินครบหรือเปล่า เมื่อปุณภพเช็คเสร็จก็กระซิบข้างหูของชลพินทุ์เป็นการบอกว่าเงินครบ 

               “เงินครบ ส่งของให้ลูกค้าได้” ชลพินทุ์ยื่นของให้ลูกค้าไม่ทันที่ลูกค้าจะได้เช็คว่าของครบหรือไม่ครบก็มีเสียงตะโกนบอกว่าตำรวจมา

               ชลพินทุ์กับปุณภพจึงรีบวิ่งหาทางเอาตัวรอดทันที ถ้าพวกเขาทั้งสองพลาดโดนจับ สิ่งที่ชลพินทุ์ตั้งใจทำมันก็จะล้มเหลว นั่นหมายความว่าสิ่งที่เธอตั้งใจมาโดยตลอดก็เสียเวลาเปล่า

               “เร็วสิว่ะไอ้ภพ มัวแต่ทำอะไรอยู่ วิ่งให้มันเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ยว่ะ” ชลพินทุ์เร่งให้ปุณภพวิ่งให้เร็ว ๆ 

               “เร็วอยู่เนี่ย อย่าเร่งได้มั้ย ยิ่งแกเร่งฉันก็ยิ่งวิ่งไม่ออก” ปุณภพตื่นเต้นทุกครั้งที่เจอสถานการณ์อย่างนี้

               “หยุดเดี๋ยวนี้นะ นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ” เสียงตะโกนตามหลังชลพินทุ์และปุณภพ

               “เร็วภพถ้าเราช้ากว่านี้มีหวังโดนจับได้แน่นอน” ชลพินทุ์เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่ตตำรวจก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดวิ่งไล่เธอ

               “เอาไงดีเม็ดฝน ฉันกลัวนะเว้ย” ปุณภพแม้จะเก่งด้านไอทีแค่ไหนแต่เรื่องวิ่งหนีตำรวจแม้จะวิ่งบ่อยแค่ไหนเขาก็ไม่เคยชินเลยสักครั้ง

               “เอาอย่างนี้แกรีบวิ่งไปทางนั้นไปรอฉันทางนั้น มันจะมีทางออก แล้วแกก็โทรหาพอลลี่ให้เอารถมารับ เดี๋ยวฉันล่อตำรวจไปทางอื่น ไปได้แล้ว” ชลพินทุ์พูดพร้อมกับวิ่งไปอีกทางและเป็นอย่างที่เธอคิดตำรวจวิ่งตามเธอจริง ๆ 

               พอลลี่ ‘พนิตา’ ลูกสาวคนเล็กของเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่ที่ชลพินทุ์กำลังทำงานให้ชพนิตาเป็นเพื่อนของเธอที่รู้จักตอนเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยวันแรก ชลพินทุ์คบกับเธอเหมือนเพื่อนเท่านั้น แต่พนิตาเธอชอบชลพินทุ์และอยากได้เธอมาเป็นคนรักโดยที่ชลพินทุ์ไม่เคยรู้เลย

               “หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ตำรวจยังไม่หยุดบอกให้ชลพินทุ์หยุดวิ่ง

               “หยุดก็โง่สิ ถ้าฉันหยุดก็ต้องจับฉันแล้วฉันจะหยุดทำไม” ชลพินทุ์พึมพำคนเดียวก่อนจะวิ่งให้เร็วขึ้นอีกแต่เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเธอ ชลพินทุ์วิ่งมาได้สักพักเธอสะดุดอะไรบางอย่างทำให้เธอล้มลง

               “มาสะดุดอะไรตอนนี้ว่ะเนี่ย ร้อยวันพันปีวิ่งไม่เคยล้มมาวันนี้มาล้มซะได้หรือเราจะโดนจับจริง ๆ แล้วว่ะเนี่ย” ชลพินทุ์พูดออกอย่างอารมณ์เสีย

               “หยุดให้จับซะดี ๆ ยังไงวันนี้เธอก็หนีไปไหนรอดแน่นอน” จอมขวัญ ‘ณิชมน’ ตำรวจสาววัย 28 ปีพูดขึ้นหลังจากชลพินทุ์ล้มลง เธอเป็นตำรวจในหน่วยปราบปรามยาเสพติดและวันนี้เธอได้รับมอบหมายให้มาจับกุมแก๊งค้ายารายใหญ่ที่มีนัดส่งของกันวันนี้

               ชลพินทุ์ลุกขึ้นกำลังจะวิ่งหนีแต่ณิชมนที่วิ่งไล่มาติด ๆ คว้าชายเสื้อเธอไว้ได้ทัน “ปล่อยฉันนะ” ชลพินทุ์พูดออกมา

               “นี่เธอเป็นผู้หญิงหรือนี่” ณิชมนพยายามจะมองใบหน้าเธอชัด ๆ แต่เธอใส่หมวกทำให้เห็นใบหน้าเธอไม่ถนัด ชลพินทุ์อาศัยจังหวะนี้หยิบสเปรย์พริกไทยออกมาก่อนจะฉีดไปที่หน้าของณิชมนแล้ววิ่งหนีไป

               “ตำรวจอะไรว่ะเนี่ย หน้าตาดีเป็นบ้า อะไรของเราไม่ใช่เวลาที่จะมาชื่นชมตำรวจจะโดนจับอยู่แล้ว” ชลพินทุ์พูดกับตัวเองไปพร้อมกับวิ่งหนีไป

               “โอ๊ย ! ร้ายนักนะ ตาฉันจะบอดมั้ยเนี่ย” ณิชมน ร้องออกมาด้วยความปวดแสบปวดร้อน เธอเป็นตำรวจมาก็หลายปีไม่เคยเจอโจรที่ร้ายฉีดสเปรย์ใส่อย่างนี้ ส่วนมากจะต่อสู้หรือไม่ก็ยอมแต่นี่มันตัวร้ายชัด ๆ

               ชลพินทุ์วิ่งมาถึงจุดที่เธอบอกให้ปุณภพมารอ “แกโทรหาพอลลี่ยังภพ ถ้าเราช้าไปกว่านี้มีหวังเราโดนจับได้แน่” ชลพินทุ์พูดออกมาอย่างกังวลใจ

               “โทรแล้วน่าจะใกล้มาถึงแล้ว” เมื่อปุณภพพูดจบก็มีแสงรถวิ่งเข้ามาและเป็นพอลลี่ที่มารับพวกเขาด้วยตัวของเธอเอง

               “ขึ้นมาเลย” พอลลี่ลดกระจกลงก่อนจะตะโกนบอกให้ทั้งคู่ขึ้นรถ

               วันนี้เป็นอีกวันที่ชลพินทุ์กับปุรภพรอดตัวออกมาได้แต่ไม่รู้ว่าจะโชคดีได้อย่างนี้อีกกี่ครั้งเพราะฉะนั้นชลพินทุ์จึงตั้งใจว่าเธอจะต้องรีบทำมันในสิ่งที่เธอต้องการให้สำเร็จเร็ว ๆ ไม่เช่นนั้นมันอาจจะสายเกินไปสำหรับเธอ