ตกหลุมรักคุณภรรยากำมะลอ

ลำดับตอนที่ #5 : กว่าจะถึงเช้าแรกหลังร่วมหอ

ตอนที่

5

กว่า...จะถึงเช้าแรกหลังร่วมหอ

          หลังจากที่พาฝันทำกิจวัตรส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยเธอจึงเอนกายลงบนที่นอนที่ปาลิกาเตรียนมไว้ให้กับเธอ ซึ่งดูแล้วเหมือนที่นอนคนรับใช้มากกว่าคนที่จ้างมาเป็นเมีย

          ปาลิกาหลังจากเอนกายลงนอนเธอก็นอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าส่วนพาฝันนั้นเธอได้แต่นอนร้องไห้ด้วยความคิดถึงแม่คิดถึงบ้าน “แม่จ๋าฝันคิดถึงแม่เหลือเกิน หนูจะต้องอดทนใช่มั้ยแม่” พาฝันนอนร้องไห้จนเกือบเช้าเธอจึงเผลอหลับไปด้วยความอ่อนล้า

            เช้าวันใหม่ปาลิกายังคงนอนไม่ยอมตื่นสักที ส่วนพาฝันนั้นถึงเธอจะเผลอหลับไปแต่เธอก็หลับ ๆ ตื่น ๆ ทำให้เธอรู้สึกตัวแต่เช้าและอีกอย่างวันนี้เธอก็มีเรียนเช้าอีกด้วย พาฝันตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ง่วงนอนสุด ๆ ดวงตาของเธอบวมอย่างเห็นได้ชัดเป็นเพราะเธอนอนร้องไห้จนเกือบจะถึงเช้า

            พาฝันลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องก็เห็นกรชวัลเดินออกจากห้องพอดี

            “เป็นไงบ้างพาฝัน นอนสบายมั้ย” พาฝันไม่พูดอะไรเอได้แต่ยิ้มให้เพื่อนสาวของเธอ

            “ลงไปทานข้าวเช้ากัน ดีจังเราได้อยู่บ้านเดียวกันไปเรียนพร้อมกัน ว่าแต่ทำไมแกถึงได้ตาบวมขนาดนี้เนี่ย รอแปปนะฉันไปเอาแผ่นแปะตามาให้ตาจะได้หายบวมแกลงไปรอฉันข้างล่างได้เลยนะ” กรชวัลหันหลังเดินกลับไปอย่างเร็วเพื่อไปนำของมาให้เพื่อน

            “ตื่นได้สักทีนะแม่ลูกสะใภ้คนสวย มาอยู่บ้านคนอื่นตื่นสายขนาดนี้ไม่อายฉันก็อายฟ้าอายดินบ้างนะ” พิมพาไม่ค่อยชอบพาฝันเท่าไรที่มาทำให้เธอไม่ได้ลูกเขย พาฝันได้แต่ยืนนิ่ง ๆ ไม่พูดอะไรทั้งที่ในใจของเธอตอนนี้อยากเก็บของแล้วย้ายออกตอนนี้เลยแต่มันมีสัญญาและภาระหน้าที่ ๆ เธอต้องรับผิดชอบเธอจึงได้แต่ยืนเงียบไม่พูดไม่จา

            “คุณแม่คะ อย่าไปต่อว่าพาฝันสิคะ พาฝันอาจจะเหนื่อยจากงานเมื่อวาน เลยตื่นสาย จริง ๆ แล้วการตื่นสายก็ไม่เห็นเป็นไรเลยไม่ใช่หรอคะ สมัยนี้คนเก่ง ๆ รวย ๆ ไม่จำเป็นต้องตื่นแต่เช้าก็ได้นะคะ” กรชวัลพูดจบก็เดินไปจับมือของพาฝันให้ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างเป็นกันเอง

            “คุณพ่อล่ะคะ ไปไหนไม่เห็นมาทานข้าวเช้าด้วยกันล่ะคะ” กรชวัลถามหาพ่อของเธอ

            “พ่อไปต่างจังหวัดตั้งแต่เช้าแล้ว” พิมพาพูดพร้อมกับนั่งรอทานข้าวเช้า

            “ตักข้าวได้แล้วแจ๋ม” พิมพาบอกกับคนรับใช้ของเธอ

            พาฝันนั่งทานข้าวเช้าด้วยท่าทีเกร็ง ๆ เธอรู้สึกอึดอัดที่ต้องมานั่งทานข้าวต่อหน้าแม่สามีที่ไม่ชอบหน้าเธอเท่าไร

            “อาหารไม่ถูกปากหรอฝัน ทำไมทานน้อยจัง” กรชวัลถามเพื่อนของเธอเมื่อเห็นว่าพาฝันหยุดทานข้าวแล้ว

            “เปล่าหรอกฉันแค่ยังไม่หิวเท่าไรน่ะกลอย” พาฝันพยายามพูดให้เพื่อนของเธอไม่เป็นกังวลมากนักจริง ๆ แล้วเธอยังไม่ค่อยชินกับบ้านหลังนี้เท่าไร

            “ถ้าอย่างนั้นฉันก็อิ่มแล้วเหมือนกัน เราไปเรียนกันดีกว่าเนอะ” กรชวัลพูดจบก็ลุกขึ้นเช่นเดียวกับพาฝัน 

            “แม่คะ กลอยไปเรียนก่อนนะคะ” กรชวัลพูดจบก็เดินไปหอมแก้มแม่ของเธอหนึ่งที

            “ตั้งใจเรียนนะลูก” พิมพาลูบหัวลูกสาวของเธอเบา ๆ ภาพนี้ทำให้พาฝันคิดถึงแม่ของเธอขึ้นมาจนเธออยากจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น

            “หนูไปเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” พาฝันยกมือไหว้พิมพาแต่พิมพากลับหันหน้าหนีไม่รับไหว้เธอ กรชวัลเห็นอย่างนั้นก็จูงแขนพาฝันให้ไปขึ้นรถเพื่อไปเรียน กรชวัลกับพาฝันไปเรียนได้ไม่นานปาลิกาก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกไปทำงานโดยที่ไม่ได้ทานข้าวเช้าเหมือนเช่นทุกวัน ปาลิการู้สึกสบายใจที่แม่ของเธอเลิกหาผู้ชายมาให้เธอ

            ณ บริษัท นิธิวรสกุล

          ปาลิกามาทำงานด้วยอารมณ์ที่สดใสกว่าทุก ๆ วันจนพนักงานสังเกตุเห็นแล้วซุบซิบถึงท่าทางของเธอที่ดูแปลกตา

            “บอสขา วันนี้ดูสดใสกว่าทุกวันนะคะ” พนักงานที่คุ้นเคยกับเธออดที่จะแซวเธอไม่ได้

            “ก็จะไม่ให้ท่านประธานอารมณ์ดีได้ไงล่ะแกก็เมื่อคืนเข้าหอกับเจ้าสาวสุดสวยขนาดนั้น ไม่ร่าเริงก็พระอยู่วัดแล้วล่ะแก”

            “นี่พวกคุณนินทาอะไรเบา ๆ หน่อยนะคะ” ปาลิกาพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของเธอทันที

            ณ มหาวิทยาลัย

          พาฝันกำลังเดินไปซื้อของที่มินิมาร์ทของมหาวิทยาลัยด้วยความซุ่มซ่ามหรืออาการของคนที่ไม่ได้นอนทำให้เธอเดอินชนเข้ากับใครบางคนจนของหล่นกระจัดกระจาย พาฝันเอ่ยขอโทษคนที่เธอชนอยู่หลายครั้งโดยที่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองว่าคนที่เธอชนเป็นใคร

            “อ้าว ! น้องที่ทำงานร้านกาแฟใช่มั้ย ไม่เห็นไปทำงานหลายวันเลย ไม่สบายหรอคะ หรือว่าลาออกแล้ว” ภาวิดาเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตรเมื่อรู้ว่าคนที่ชนเธอเป็นเด็กเสิร์ฟร้านกาแฟที่เธอชอบไปนั่งทานเกือบทุกวัน ภาวิดาเห็นพาฝันมาเกือบสองปีหรือทุกครั้งที่เธอไปร้านกาแฟ

            “ขอโทษด้วยนะคะพี่ด้าย หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ ขอโทษจริง ๆ นะคะ” พาฝันยืนขึ้นพร้อมกับกล่าวขอโทษแล้วยื่นเอกสารให้กลับภาวิดา

            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ก็เดินไม่ดูเหมือนกันพี่รีบไปที่ชมรมน่ะ วันนี้รับสมัครน้องปีหนึ่งเข้าชมรมด้วย พี่รีบถ้าอย่างนั้นพี่ไปก่อนนะ เย็นนี้พี่จะไปกินกาแฟที่ร้านเจอกันนะ” ภาวิดาพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นโดยที่ยังไม่ได้ฟังสิ่งที่พาฝันจะพูด