คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ✎Ⓖame :: Kuro to Kin no Akanai Kagi [R18]
黒と金の開かない鍵
Kuro to Kin no Akanai Kagi
เป็น เรื่องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มักจะอยู่ในห้อง ปฏิเสธที่จะไปโรงเรียนตลอดเวลา เรียกได้ว่าเป็นฮิคิโคโมริก็ไม่ผิดนัก ในเรื่องนี้จะมีหนุ่ม4คนให้จีบเจ้าค่ะ ถ้าเลือกจบดีก็จะเหมือนคู่รักหวานแหววกุ๊กกิ๊กธรรมดาประสาวัยรุ่น ถ้าเลือกจบไม่ดีมันก็จะดูดาร์คทันที ภาพสวยสุดๆ แนะนำให้อย่าพลาดด้วยประการทั้งปวง
Character
❥คาตางิริ คานาเดะ (เปลี่ยนชื่อได้)
นาง เอกของเรื่อง หรือก็คือเราเอง พอเปลี่ยนทรงผมแล้วแตกต่างจากเดิมลิบลับ มีคำพูดติดปากคือ "มุริ"(ไม่ไหวหรอก) ส่วนตัวแล้วคิดว่านางเอกเกมนี้สุดยอดมากค่ะ(ถ้าเล่นฉากจบดีๆอ่ะนะ) โดยเฉพาะในเนื้อเรื่องของโทโมมิซัง ดราม่าได้ใจมากกกก เสียงพากษ์ก็เหมาะกับคาแร็คเตอร์ดีค่ะ
❥โซโนมุระ อิคุโตะ （ＣＶ：十利須我里）
น้อง ชายไม่แท้ของเราค่ะ อิคุโตะเป็นคนที่ซึนเดเร๊ะที่สุดในเรื่องก็ว่าได้ ซึ่งรูทของอิคุโตะนี่...โอ้ก๊อต เล่นสองวันยังไม่จบ เล่นกันเลือดกระเซ็นเลยทีเดียว คนพากษ์ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง ฮิโนะ ซาโตชิ นักพากษ์พระเอกคู่กับเจ้าแม่ซึน2ผลงาน(ไซโตะจากศูนย์สนิท ยูจิจากชานะ) รูทของอิคุโตะไม่ค่อยดราม่าค่ะ ออกจะหวานนิดๆ มากกว่า พอดำเนินมาถึงตอนท้ายๆอิคุโตะจะหลบลี้หนีหน้าเรา ทำให้เราต้องนึกถึงความรู้สึกของตัวเองให้ได้ แล้วไปเผชิญหน้ากับเขา... อิคุโตะในเนื้อเรื่องของคนอื่นจะมีบทบาทน่านับถือมากค่ะ เขาจะเป็นที่พึ่งของเรายามที่เราเสียใจ เป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด และอยู่กับเราเสมอเวลาที่ไม่มีใคร มีครั้งหนึ่งในรูทของยูกิโอะ ยูกิโอะตบหน้าเรา พอคุณน้องอิคุโตะเห็นรอยแดงที่หน้าเราก็เข้าใจทันที ตามไปเคลียร์กับยูกิโอะถึงห้อง(ต่อยหน้าคว่ำแล้วดราม่ายกใหญ่เลยล่ะ...)
❥สุโด้ ยูกิโอะ （ＣＶ：先割れスプーン）
อดีต เพื่อนร่วมห้องสุดป๊อป เขาเป็นคนที่เป็นกันเอง ใจดี มีรอยยิ้มเสมอ เนื้อเรื่องของเขาหวานมากๆ ได้เป็นแฟนกันก่อนด้วยล่ะ ยูกิโอะเขาเป็นผู้ชายสไตล์รุกเงียบ แล้วมาบอกว่าลืมตัวเอาทีหลัง(บางทีก็วิ่งหนีไปซะดื้อๆ) คงเป็นเพราะเคยมีสัมพันธ์มาก่อน ทำให้เราไม่ค่อยเกร็งกับเขามากเท่าไหร่ ถ้าเลือกจีบเขา จะมีฉากหนึ่งที่ได้ไปคาราโอเกะด้วยกัน แล้วจะได้เห็นนางเอกร้องเพลงด้วย(เพราะมากกกกกกกกกก ใครรู้ที่โหลดเอามาแบ่งด่วนค่า) แถมยังมีฉากตอนที่ไปขอเรากับคุณน้องอิคุโตะอีก ใครที่ชอบผู้ชายแนวกันเอง สร้างรอยยิ้มให้เราได้ ไม่ควรพลาดยูกิโอะค่ะ(แถมซีจีแต่ละอัน....หวานๆทั้งนั้น) ....ที่กล่าวไปทั้งหมดก็แค่ตอนเริ่มต้นเท่านั้นค่ะ พอต่อมามันก็จะเริ่มดราม่าขึ้นเรื่อยๆ รูทของยูกิโอะ เราจะต้องเชผิญหน้ากับปัญหาใหญ่เกี่ยวกับอนาคตของยูกิโอะ นางเอกต้องเข้มแข็งมากๆ เพราะถ้าท้อกลางทางก็BADทันที
❥ฮาซุอิ โทโมมิ （ＣＶ：木島宇太）
คุณ เจ้าของร้านตัดผมที่มีนิสัยแสนดี เขาเป็นคนเนรมิตทรงผมให้เราทั้งๆที่ไม่ได้ขอ เป็นการพบเจอที่แปลกประหลาดมาก เขามีใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอ (แต่แท้จริงแล้ว...ไม่ใช่หรอกค่ะ เบื้องลึกเบื้องหลังของเขาดราม่าที่สุดในเรื่อง!! เพราะโดนหักหลังด้วยเรื่องเงิน เขาจึงไม่เชื่อใจใคร... เพราะคนอื่นเห็นทรงผมเป็นเรื่องงี่เง่า เขาจึงสร้างบางสิ่งขึ้นมา...) และเมื่อพบกันอีกครั้ง เราก็ไปใช้บริการที่ร้านทำผมของเขาบ่อยๆ เขาก็บอกเราว่า "ไม่ต้องจ่ายค่าทำผม หากยังทำทรงนี้อยู่" และเขาก็ขอถ่ายภาพเราบางส่วนไปใช้ในกิจการซาลอนด้วย ครั้งหนึ่งเราถูกพาไปที่ห้องพักในโรมแรมของโทโมมิซัง เขาหวีผมให้เรา แต่แล้วเขาก็กลับดึงผมของเราอย่างแรงโดยไม่มีสาเหตุ ทำให้เราเริ่มกลัวโทโมมิซังมากขึ้นเรื่อยๆ ...เมื่อเราจะกลับก็เดินไปเปิดประตูๆหนึ่ง(ซึ่งไม่ใช่ประตูทางออก...) และสิ่งที่พบข้างในนั้นก็คือ....หุ่นที่มีทรงผมแบบเรานับสิบตัว เราถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงไปเลยล่ะ...นี่มันอะไรกันเนี่ย ...และจากนั้น เขาก็เริ่มเผยธาตุแท้ออกมา เขา รักในตุ๊กตา...รักในผลงานของเขา จนต้องการให้เรากลายเป็นตุ๊กตาของเขาไปด้วย (...พอเล่นมาถึงฉากดราม่ากระชากอารมณ์ คนเขียนรีวิวถึงกับร้องไห้เลย...มันซึ้งมากๆเลยค่ะ นางเอกสุดยอดมากจริงๆ)
❥คอนโนะ ชิฮิโระ （ＣＶ：平井達矢）
อาจารย์ ประจำชั้นที่เราไปขอคำแนะนำบ่อยๆ ตอนแรกๆก็กล้าๆกลัวๆ แต่ต่อมาก็เริ่มชินกับเขาขึ้นเรื่อยๆ พอเล่นเนื้อเรื่องของอาจารย์คอนโนะ เขาก็จะเกิดอาการ คลั่งไคล้เรา จนหลุดมาดคุณครูหลายครั้ง
Story
เริ่มเรื่องมา เราจะนอนอยู่ในห้องตัวเอง จนกระทั่งอิคุโตะมาเคาะประตู
"โฮ่ย~ ตื่นรึยัง ...ชิ ยังไม่ตื่นสินะ"
ด้วยเสียงการเคาะประตูอย่างต่อเนื่อง ทำให้เราตื่นขึ้นมา พร้อมกับอิคุโตะที่เข้ามาในห้องเรา
"พี่ คิดจะนอนไปจนถึงเมื่อไหร่?
รู้ไหมว่าตอนนี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว
ถ้าฉันไม่อยู่ก็คิดจะนอนต่อสินะ แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้ควรจะทำยังไง"
และก็ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้ตั้งใจฟังเลยแม้แต่น้อย พลิกตัวนอนต่อ คร่อก
"ยังจะนอนต่ออีกเรอะ!!"
แล้วก็โดนบ่นไปตามระเบียบ เพราะตอนนี้สายโต่งแล้ว คุยกันต่อไปอีกสักพัก พออิคุโตะออกจากห้องไปไม่ถึง2วิ เราก็ล้มตัวนอนต่อทันที อิคุโตะก็จะเข้ามาต่อว่าอีกรอบว่า
"ยังจะนอนต่ออีกเรอะ(อะเกน) พี่นี่เอาง่ายๆเลยนะ "
แล้วเขาก็เอาข้าวเช้ามาให้เรากิน ก็จะบ่นๆเรื่องที่เราไม่ไปโรงเรียน เราก็ยืนกรานว่าจะไม่ไปเหมือนเดิม
"ยังไงก็จะไม่ไปสินะ?"
"ไม่ไป"
"ให้ตายสิ...ช่วยไม่ได้แฮะ งั้นฉันไปก่อนนะ"
"ไปดีมาดีนะ"
"ในสถานการณ์แบบนี้ยังจะมาร่าเริงได้อีก... จริงสิ...ถ้ามีคนแปลกหน้าที่ไหนมากดกริ่งเรียกก็อย่าเปิดประตูล่ะ มองจากทางหน้าต่างด้วย"
"ฉันอยู่แต่ในห้องตัวเองอยู่แล้วล่ะ ไม่เปิดให้ใครหรอก"
"เออ รู้แล้ว ถ้าหนาวก็อย่าออกไปข้างนอก อันตราย ฉอดๆๆ"
"ค่าๆ"
ว่าแล้วคุณน้องของเราก็จะบ่นยาวเหยียดอีกสามประโยค จนเราต้องพูดขึ้นว่า
"ถ้าไม่รีบไปจะสายเอานะ"
"ชิ! เออ" (แล้วก็บ่นต่ออีกนิดหน่อย ก่อนจะออกไป)
พออิคุโตะออกไปเราก็เอนตัวนอนต่ออีกรอบ(กินบ้านกินเมืองจริงๆนางเอก)
ตอนเย็นในวันนั้น อิคุโตะก็กลับบ้านมา พอเข้าห้องเรามาก็บ่นทันที
"กินบ้านกินเมืองจริงๆนะพี่ ถ้าไม่ออกไปไหนก็น่าจะช่วยกันทำงานบ้านมั่งนะ"
"ขี้บ่นไม่เปลียนเลยจริงๆ... "
"ที่ไม่เปลี่ยนมันพี่ไม่ใช่หรอ ช่วยไม่ได้แฮะ...วันนี้มีอะไรอยากกินบ้างรึเปล่า"
"...ไม่มี"
ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนต่อ เหมือนอิคุโตจะเอือม เขาเลยออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไร
แล้วเราก็จะฝันแปลกๆ ถึงตาลุงท่าทางไม่ไว้ใจคนหนึ่ง เมื่อเขาเจอเรา เขาก็จะพูดว่า
"วะฮ่าๆ~~!! มาจนได้สินะ ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งนี้"
"หา?.... "
ด้วยท่าทีที่ไม่ไว้ใจคนๆนี้อย่างแรง เราจึงเขวี้ยงอะไรสักอย่างใส่นี่แหล่ะ แต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้ มิหนำซ้ำยังหลบได้อีก
"ของแบบนั้นใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอกน่า"
"อะไรเนี่ย คนๆนี้ เข้ามาในความฝันของคนอื่นทั้งๆที่ไม่ได้นึกถึงเลยแท้ๆ"
"อะไรกัน!? เธอคือไอนั่นเองสิน้า ยังไม่รู้อีกหรอ ว่าฉันคนนี้มาเพื่อช่วยเธอนะจ๊ะ"
"หะ...หา ...แต่ที่เห็นมันไม่ใช่เลยนะ"
แล้วเขาก็จะพูดอะไรแปลกๆใส่เรา(โว้ย คันจิยั้วเยี้ยเต็มไปหมด) เราก็จะพูดว่าเขานี่ดูเป็นพี่ชายที่แปลกจัง
"ไม่ใช่พี่ชายแปลกๆซะหน่อย 'พี่ชายฮีโร่'ต่างหาก"
คุ นกันต่ออีกสักพัก คุณพี่ชายโรคจิต เอ็ย พี่ชายฮีโร่ก็จะพาเราบินขึ้นฟ้า แล้วปล่อยเราร่วงตกลงมา (ไอ้)คุณพี่ก็จะลงมารับเราได้อย่างทันท่วงที ทิวทัศน์รอบข้างคือในเมือง เป็นทิวทัศน์ที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน
"ดูสิ! เปิดตาดูซะ! เมืองที่เต็มไปด้วยแสงสี เหล่าผู้คนมากมาย เธอควรจะได้ยลมันนะ"
"ตะ...แต่ว่า ทุกคนกำลังหัวเราะเยาะฉันอยู่... "
"มองโลกในแง่ร้ายจริ๊ง ไปตัดผมม้าออกซะ เชื่อได้เลยว่าเธอเปลี่ยนทรงผมแล้วอะไรๆก็ต้องเปลี่ยนชัวร์"
"ตัดผมม้า ....ก็คิดว่ามันเกะกะอยู่หรอก"
แล้วอีตาพี่ชายนี่ก็จะพูดพล่ามต่ออีกนิด ก่อนที่เราจะตื่นขึ้น
พอตื่นแล้วก็เดินลงไปข้าวล่าง พบกับอิคุโตะ
"อรุณสวัสดิ์"
"อะ..อรุณสวัสดิ์ มีอะไรเรอะ?" อิคุโตะทักด้วยความแปลกใจ
"ไม่ใช่ว่าหิวหรอก"
"งั้นหรอ ...แล้ว... "
"คือ...คิดว่าจะลอง...ออกไปข้างนอกดูน่ะ"
"คนเดียว!?" อิคุโตะเผลอขึ้นเสียง เพราะร้อยวันพันปีไม่เห็นเราคิดที่จะออกจากบ้าน
"อือ ก็คิดอยู่ว่าไม่น่าจะไหว แต่จะรีบกลับ ไม่ต้องห่วงนะ"
แน่นอนว่า ถ้าอยู่ต่อเราต้องโดนอิคุโตะรั้งไว้แน่ๆ เราเลยรีบจะออกจากบ้าน โดยมีเสียงอิคุโตะไล่ตามหลังมา
"เฮ้ย!!"
"บอกว่าไม่เป็นไรไง! ไปล่ะนะ"
ว่าแล้วก็วิ่งออกจากบ้านไปค่ะ หุหุ
ต่อมา เราก็ตระเวนไปรอบๆด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน แล้วเราก็เจอกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาชวนเราไปที่สวนสาธารณะ ซึ่งเราขัดขืนไม่ได้ค่ะ เขาจะชักผ้าคลุมสีขาวออกมาคลุมไหล่เราเอาไว้ สร้างความงงให้เราเล็กน้อย
"ผมคุณสวยมากเลยครับ แต่ผมว่าผมน่าจะทำให้คุณดูดีมากขึ้นกว่านี้ ให้ผมตัดผมนะครับ?"
"อะ...เอ๋ อย่านะคะ ขอแค่เรื่องนี้ อย่าเลยค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ รีแล็กซ์ไว้นะ"
สุดท้ายเขาก็ไม่สนค่ะ ตัดเอาฉับๆๆๆๆ เราก็หลับตาปี๋ ไม่กล้าลืมตามองผมตัวเอง
ไม่นานก็เสร็จอย่างไว ไวมากๆ ไวสุดๆ แล้วเขาก็จัดการจัดทรงเราให้เรียบร้อย แต่งหน้าให้เรานิดหน่อย พอเสร็จเราก็รีบบอกลาเขาแล้ววิ่งหนีมาก่อนที่จะเจออะไรมากไปกว่านี้
เราวิ่งวนกลับมาที่เดิม ก่อนจะโดนใครบางคนทัก
"หยุดก่อน พี่สาวตรงนั้นน่ะ"
เราสะดุ้ง ก่อนจะลุกลี้ลุกลนพูด
"มะ...มีอะไรหรอคะ"
"ยังไม่ได้กินข้าวเย็นหรอ?"
"หา? อะ..เอ่อ บางที คุณอาจจะทักคนผิดก็ได้ค่ะ"
"อื๋อ พี่สาวนั่นแหล่ะ ไม่ผิดหรอก"
"เอ่อ...มะ...ไม่หรอกค่ะ! ทักคนผิดแน่นอน! ขอโทษนะคะ ฉันต้องโดนลงโทษแน่ๆถ้าไม่รีบกลับ"
แน่นอน พูดจบก็เตรียมออกวิ่งค่ะ
"เหะ...พูดอะไรน่ะ ดะ..เดี๋ยวก่อนสิ"
ออกวิ่งไม่ทันไร เมื่อเห็นภาพสะท้อนจากกระจกร้านค้าที่อยู่ข้างๆ เราก็…
"อะ...เอ๋!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
....ร้องขึ้นมาด้วยความตกใจทันที
เมื่อเห็นเราร้องออกมาเสียงดังลั่น ผู้ชายคนนี้ก็ตะโกนออกมาอย่างตกใจ(ประมาณว่าตะโกนหาอะไร)
"ทะ..ทำไมหรอ "
"อะ... " พูด ไม่ออกค่ะ อยู่ในอาการช๊อคค้าง ได้แต่มองกระจกหน้าร้ายขายของนิ่ง ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่เห็นในกระจกนี้คือเราเอง มันไม่มีเค้าเดิมเหลืออยู่เลย ผมหน้าม้าก็...
"เจอของที่อยากได้หรอ? " เขาถามขึ้นอีกครั้ง เราก็เริ่มตั้งสติขึ้นมาได้หน่อยนึง
"อะ...เปล่าค่ะ..ไม่ใช่อย่างนั้น" ว่าแล้วก็หันไปจ้องกระจกอีกครั้ง ก่อนจะพึมพำออกมา
"นี่คือ...ฉันงั้นหรอ..."
และดูเหมือนเขาจะได้ยินซะด้วย เลยตอบกลับมาอย่างงงๆ (จะหาว่าเราบ้าก็ไม่แปลกหรอกเนอะ)
"คงงั้น...ล่ะมั้ง แล้วเรื่องข้าวเย็นล่ะ?" เขาถามทักท้วง ลืมไปซะสนิทเลยเรา
"ยังไม่หิวน่ะค่ะ" เราตอบแบบรักษามารยาท แต่ดูเหมือนเขายังจะไม่ยอมแพ้
"งั้น คาราโอเกะล่ะ ฉันรู้จักที่ดีๆด้วยนะ?"
"มะ..ไม่ เอ่อ..ฉันไม่เคยไปคาราโอเกะน่ะค่ะ"
"จริงดิ งั้นตอนไปเล่นกับเพื่อนไปเล่นที่ไหนล่ะนั่น เกมเซ็นเตอร์หรอ?"
"ฉันไม่มีเพื่อนหรอกค่ะ อยู่ในห้อง...แล้วก็เล่นเน็ตเกม"
เขาดูจะตะลึงนิดๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
"น่ารักขนาดนี้แท้ๆทำไมถึงไม่ออกมาเที่ยวเล่นบ้างล่ะ ชีวิตเรามันยังมีอะไรอีกเยอะแยะนะ มากับฉันสิ รับร้องว่าต้องสนุกแน่ๆ"
"มะ..ไม่หรอกค่ะ คือ ถ้าฉันไม่รีบกับละก็..."
อิคุโตะต้องโกรธแน่ๆ...
"งั้นวันนี้พอก่อนแล้วกัน ไว้ออกมาเที่ยวอีกเมื่อไหร่ช่วยบอกทีนะ"
เขายิ้มแต่เหงื่อไหลยย้อยลงมาที่หน้าผาก
"ฉันชื่อ สุโด้ ยูกิโอะ"
เอ๊ะ......?
สุโด้..........
สุโด้ ยุกิโอะ??
ทำไมชื่อคุ้นๆจัง.......หรือว่า....
จะว่าไปหน้าตาก็คุ้นๆ ถึงแม้จะโตขึ้นมากแล้ว แถมเสียงยังเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน...
เพื่อนร่วมห้องเมื่อนานมาแล้วของเรานี่นา!
"ชื่อของพี่สาวล่ะ?"
เราเงียบไปซักพัก...
"บอก-ชื่อ-มา-จิ"
"คาตางิริ คานาเดะ"
"เป็นชื่อที่ดีนี่นา เอ๊ะ...เหมือนเคยได้ยินที่ไหน..."
เขาคุ้นชื่อของฉัน...แสดงว่าไม่ผิดแน่ เขาทำท่านึกคิดชั่วครู่ ก่อนจะโพล่งออกมา
"โอ๊ะ เพื่อนร่วมชั้นเมื่อก่อนหน้านี้นี่นา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ สบายดีเปล่า?"
โป๊ะเช๊ะ!
"อื้อ สุโด้คุงก็สบายดีเนอะ"
"อา เธอสวยขึ้นจนฉันแทบจำไม่ได้แน่ะ"
"เอ๊ะ งะ งั้นหรือ เอ่อ...วันนี้โดนคนตัดผม...เอ๊ย..ปะ..ไปตัดผมมาน่ะ"
"เหมาะมากเลยล่ะ น่ารักโครต"
"เอ๊ะ งะ..งั้นหรอ อื้อ..ขอบคุณ"
น่ารักงั้นหรอ? รู้สึก...แปลกๆยังไงไม่รู้สิ
"สุโด้คุง ก็...หล่อขึ้นมากเลยล่ะ"
"งั้นหรอ ชมแบบนี้ดีใจนะเนี่ย"
เขาว่าก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"ฮะฮะ...แย่ล่ะสิ ฉันมาม่อเพื่อนร่วมชั้นงั้นหรอเนี่ย ช่วยปิดเป็นความลับหน่อยนะ"
"อะ..อื้ม แน่นอน"
"โล่งอกไปที ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ไปดื่มอะไรกันหน่อยไหม?"
"เอ๊ะ! ข้าวเย็น"
พึ่งจะนึกขึ้นมาได้ อิคุโตะทำข้าวเย็นรอแย่แล้ว
" ยะ..อยากจะไปอยู่หรอก ขะ...ขอโทษนะ น้องชายรออยู่ที่บ้านน่ะ"
"งั้นหรอ เสียดายจัง ช่างเถอะ ไว้คราวหน้าก็ได้เนอะ... แต่ว่าอุส่ามาเจอกันแล้ว ให้ฉันเดินไปส่งได้ไหม?"
"อื้ม"
ระหว่างทางกลับบ้านเราก็เล่าเรื่องคนแปลกๆที่มาตัดผมให้เราฟัง...
"เห~ ผมของเธอโดนคนที่เหมือนสโตรเกอร์(?)ในสวนสาธารณะตัดให้งั้นหรอเนี่ย ประสบการณ์สุดยอดเลยนะเนี่ย"
"แต่ว่า เขาตัดดีมากเลยล่ะ"
ก็พูดคุยกันไปตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน จนกระทั่งคำถามนี้...
"แล้วการเป็นอยู่เป็นไงมั่งล่ะ"
"ฮะ.....................ฮิคิ.....โค..........โมริ"
มันน่าอายพิลึก... เราเลยพูดเสียงเบาเต็มที่ แต่...
"ฮิคิโคโมริ? ...ฮะฮะ....ฮ่าๆๆๆๆ! ฮะๆๆๆ โอ๊ยยย ฮ่าๆๆๆ"
เขาหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ...เราโดนหัวเราะเยาะงั้นหรอ
"หยุดนะ! หยุดเถอะสุโด้คุง!"
เราพูดออกมาเสียงดัง สุโด้คุงทำท่าตกใจ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอีกนิดหน่อย
"ขอโทษนะ มันกลั้นไม่ไหวน่ะ"
."......... "
หยอกล้อกันไปอีกนิดหน่อย ก็ถามขึ้นมาอีกว่า
"เป็นฮิคิโคโมริ แต่พอได้ออกมาเดินเล่นในเมืองแล้วเป็นไงมั่ง?"
"รู้สึกว่ามัน...วิเศษดีน่ะ กะ..ก็เป็นฮิคิโคโมริมาตลอด ก็เลย..."
"งั้นหรอ วิเศษสินะ... เธอรู้สึกแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ"
"...........เอ่อ"
เรากำลังจะพูดขอบคุณ แต่เขาก็พูดขึ้นมาซะก่อน
"แล้วไม่ไปโรงเรียนหรอ"
"เอ๊ะ...อะ...อื้ม พักหลังน่ะ"
"ถ้าไม่เป็นไรก็ไปซะสิ สนุกดีออก ถ้ากลัวล่ะก็พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันจะเดินไปส่งที่โรงเรียนซะเลย"
"พรุ่งนี้!! ไปส่ง!??"
เราตะโกนออกมาดังลั่ยจนยูกิโอะตกใจ
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ไปเองได้น่ะ รบกวนสุโด้คุงเปล่าๆ"
"ไม่รบกวนหรอกน่า แค่อยากให้เธอมาเร็วๆน่ะ"
และแล้วสุโด้คุงก็เออเองว่าเราตอบโอเค ไม่มีช่องว่างให้เถียงเลยแฮะ
แต่ว่าวันนี้สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเลย การที่ได้พบกันเพื่อนมันเป็นอย่างงี้เอง
"แค่ได้คุยกันก็ดีใจแล้วล่ะ ฉันจะพยายามนะ"
"ถ้าไม่สบายใจเรื่องอะไรก็เรียกได้ทุกเมื่อนะ ...ยกเว้นเรื่องเรียนน่ะนะ"
เขาพูดพร้อมกับยิ้ม อา...สุโด้คุงไม่เก่งเรื่องเรียนนี่เอง
"อื้ม พอได้มาพบกับเพื่อนเก่า...รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ ขอบคุณมากนะสุโด้คุง"
เราพูดแล้วยิ้ม ในใจมันรู้สึกเหมือนอะไรที่ขาดหายไปนานกลับมาใหม่...ดีใจจัง
"ขนานนั้นเลย ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว รู้สึกทะแม่งๆชอบกล ไม่ต้องเรียกว่าสุโด้ก็ได้ เรียกยูกิโอะดีกว่า"
"เอ๊ะ...ชื่อเลยหรอ"
"ใช่"
"ยู....ยูกิ"
"เอาเลย เรียกเลย"
"ยู...ยู....ยูกิ...........โอะ..."
"ถึงคำสุดท้ายจะไม่ค่อยได้ยินแต่ก็ช่างเถอะ งั้นจะให้การบ้านไปฝึกเรียกชื่อฉันแล้วกันนะ"
แล้วก็พูดคุยหลอกกันไปเรื่อย แล้วจู่ๆเขาก็หยุดเดินที่ร้านค้าร้านหนึ่ง ก่อนพูดกับเราว่า
"รอแป๊ปนึงนะ"
เขาว่าก่อนจะวิ่งเขาไปในร้าน ไม่นานเกินรอเขาก็ออกพร้อมกับถือบางอย่างไว้ในมือ
"ซื้อให้ใครงั้นหรอ?"
"ให้เธอไง"
"เอ๊ะ ฉันหรอ"
"อุ่นดีนะ ลองใส่ดูสิ"
"อะ..อื้ม"
เขาชูของในมือให้ดูแบบเต็มๆตา
"ผ้าคลุมไหล่..."
สีขาว...สวยมากๆ
"เอาไว้เป็นที่ระลึกแล้วกันเนอะ"
"จะเก็บไว้อย่างดีเลยล่ะ"
"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ แค่รับไว้ก็ดีใจแล้วล่ะ"
"อื้อ"
ว่าแล้วเราก็ลองพันคอดูก่อนจะถามเขาว่า
"เป็นไงบ้าง"
"เหมาะโครต"
"ดี...ดีใจจัง ขอบคุณนะ"
"งั้นก็รีบกลับกันเถอะ"
เรากับยูกิโอะก็เดินมาตามทาง ก่อนที่สายตาเราจะไปสะดุดกับใครคนนึง
"อะ อิคุโตะ แย่แล้ว... "
"ทำไมอ่ะ คนรู้จักหรอ"
ยูกิโอะถามด้วยความสงสัย
"น้องชายที่บอกไปน่ะ บางทีเพราะฉันกลับช้าก็เลยออกมาตามหา.."
"เห~"
อิคุโตะเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หน้าของเขาบูดบึ้งมาก
"โกรธอยู่จริงๆด้วย..."
"ก็คงคิดว่าเป็นฮิคิโคโมริแต่กลับออกมาข้างนอกแถมยังกลับช้า เลยผิดสังเกตแบบเต็มประดาล่ะมั้ง"
"ขะ..ขอโทษ"
"อย่าขอโทษฉันเลย พูดกับน้องชายดีกว่า"
"อะ...อื้ม"
อิคุโตะเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ...
ก่อนจะเดินเลยไป...
"นี่...เลยแล้วนะ" ยูกิโอะพูดเบาๆ
"เดี๋ยวสิอิคุโตะ!จำพี่นายไม่ได้รึไง"
อิคุโตะหยุดเดิน หันมามองเรา
"เหะ? พี่? เธอเนี่ยนะคือพี่? เป็นไปไม่ได้ๆ พี่ไม่ได้สวยขนาดนี้หรอก แล้วก็ไม่ได้แต่งหน้าด้วย แถมยังมากับผู้ชาย ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่"
...........พูดซะเรามีไฟเลยนะเจ้าน้องชาย
"ฉันผิดตลอดสินะ"
เราพูดใส่หน้าอิคุโตะ
"หือ เสียงของพี่? พอฟังแล้วก็..เหมือนจริงๆแฮะ"
"นายคือคุณน้องชายเองหรอเนี่ย น่าสนใจดีแฮะ"
ยูกิโอะเข้าร่วมวงสนทนา ในขณะที่เราหัวเราะเบาๆ อิคุโตะดูเหมือนจะยังสับสนอยู่จนเราต้องพูดอธิบาย
"ไปตัดผมมาน่ะ..ขอโทษนะที่กลับช้า"
"จริงดิ...." อิคุโตะพูดเบาๆแล้วมองเราแปลกๆ...
"แปลกหรอ?"
"เปล่า น่ารั... !! ไม่ใช่ เอ่อ ฝีมือคนตัดเนี่ยสุดยอดไปเลยนะ"
... อิคุโตะหน้าแดงทำไมเนี่ย เอ๊ะ เมื่อกี้เขาพูดว่าน่าอะไรนะ?
"เหมือนคุณน้องชายจะเหงื่อตกอยู่เลยน้า"
ยูกิโอะพูด และดูเหมือนอิคุโตะจะสังเกตเห็นยูกิโอะได้ซักที
"ห๊ะ พูดอะไรของนายน่ะ พี่ ไอ้หมอนี่เป็นใคร"
"อย่าพูดว่าไอ้หมอนี่กับเขานะ มารยาทแย่จริงๆ เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเมื่อก่อนหน้านี้ของฉัน สุโด้ ยูกิโอะคุง"
"เห~...คนที่ไม่สนโลกภายนอกแบบพี่จำชื่อเพื่อนได้ด้วยเรอะ"
"ก็นานๆครั้งนี่นา เมื่อก่อนนี้ก็เคยเจอกันด้วยถึงจะนานมาแล้วก็เถอะ"
"เห~" อิคุโตะลากเสียงยาว อะไร ทำไม มีปัญหาอะไร
"สวัสดี คุณน้องชายขี้หวง" ยูกิโอะทักอิคุโตะด้วยสรรพนามแปลกๆ
"เฮอะ! ดูจากการแต่งตัวก็รู้แล้วว่าเป็นพวกรสนิยมทุเรศ"
"อิคุโตะ!! ขอโทษนะยูกิโอะ ถึงอิคุโตะจะปากไม่ดี นิสัยแย่ แต่ก็มีจุดดีอยู่บ้างนะ"
"จะด่าหรือชม เลือกเอาซักอย่าง -*-" เอาอย่างแรกแล้วกัน
"โทษทีนะ ที่พี่สาวนายกลับช้าก็เป็นเพราะฉันนี่แหล่ะ อิคุโตะ" ยูกิโอะขอโทษแทนฉัน แต่อิคุโตะไม่มีท่าทีที่จะเบาลงเล้ย แถมยัง...
"อย่าเรียกชื่อถ้วนๆสิฟะ!"
"อิคุโตะ!! " ฉันดุอิคุตะ ก่อนจะหันไปหายูกิโอะ "ขอโทษนะ จะกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ"
"พี่ ไหนลองบอกเวลาตอนนี้มาซิ" อิคุโตะถามฉัน เอ่อ....
"สี่โมงห้าสิบห้านาที...สินะ"
"อย่ามาตลก! นี่มันห้าโมงห้าสิบห้าแล้ว"
"แฮะๆ..... " ฉันหัวเราะแห้งๆ...
"ฟังนะ เวลากลับของพี่คือ5โมงเย็น รู้แล้วก็รีบกลับกันได้แล้ว" อิคุโตะว่าแล้วหันไปมองยูกิโอะ "ยูกิโอะสินะ ส่ง-แค่-นี้-พอ-แล้ว"
"ครับๆ งั้นไว้เจอกันใหม่นะ" ยูกิโอะว่าอย่างขอไปที แต่หน้าตายังดูเหมือนจะสนใจอิคุโตะอยู่
"ขอโทษนะ...ขอบคุณมาก" ฉันพูดกับยูกิโอะ ก่อนที่เขาจะเดินไป
"เอ้า กลับได้แล้ว!" อิคุโตะลากเราไป
ระหว่างที่ยูกิโอะจะเดินกลับ เขาหันมาตะโกนใส่เราว่า
"ไว้เจอกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารับ"
"เห๊ะ! มารับ!"
เรากะว่าจะปฏิเสธ...แต่เขาก็วิ่งลับตาไปเสียแล้ว
"พรุ่งนี้มีอะไรเรอะ" อิคุโตะถาม
"เอ่อ....คิดว่าจะลองไปโรงเรียนดู..น่ะ"
"หา! ง่ายขนาดนี้เลยเรอะ จนถึงป่านนี้ก็ยังพูดคำเดิมว่าไม่ไปๆตลอดนี่นา"
"ที่ไม่ไปก็เพราะอิคุโตะไม่เคยพูดชวนเลยนี่นา"
..............................................
………………………
………………..
………….
…….
…
"อย่าพูดบ้าๆนะเฟ้ยยยยยยยยยยยย!!" (ก็ตูถามตั้งหลายรอบว่าจะไปหรือไม่ไป)
ชีวิตในวัยเรียนของฮิคิโคโมริอย่างคานาเดะจะเป็นยังไง โปรดไปหามาเล่นซร๊า~
OP - (เรทนะคะ = =;;)
ความคิดเห็น