SF BOBOYUN :: MEAN :: ความหมายของ "คำว่ารัก"

ข้อมูลเบื้องต้น

 

                     


"คิมจีวอน............... ฉันท้อง........"

"ฉันขอโทษนะ......................."
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
5เดือนต่อมา..........

"คิมจีวอน.....คิมจีวอน......คิมเหยินเว้ยยยยยยยยย​ นายอยู่ไหนนนนน"​

ยุนฮยองตะโกนเรียกจีวอนด้วยเสียงอันดังก้องไปทั่ว

บ้านพร้อมกับนอนเอนกายอย่างสบายบนโซฟาตัวโป

รดของเค้า

"มาแล้ว​ มาแล้ว​ ว่าไง​ มีอะไรที่รัก​ เรียกหาเค้าทำไม? ​
จีวอนวิ่งออกจากห้องครัว​

มาที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว​

เมื่อได้ยินเสียงคนรักของเขาตะโกนเรียก

"ฉันอยากกินส้ม​ นายไปซื้อส้มมาให้ฉันกินที"

ยุนฮยองพูดพร้อมจ้องหน้าจีวอน​

คล้ายจะบอกว่านี่คือคำสั่งนะ

"ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ​ ให้เด็กรับใช้​ที่บ้านไปซื้อให้ไม่ได้เหรอ​ ฉันยังทำสปาเก็ตตี้​ให้นายไม่เสร็จเลยนะ"​

จีวอนพูดพร้อมทำหน้าอ้อนใส่ยุน​ฮยอง

เพราะเค้าค่อนข้างจะขี้เกียจออกไปข้างนอก

"ไม่ได้​ (เสียงดังฟังชัดจากยุนฮยอง) ฉันอยากให้นายไปซื้อให้​ มันจะทำไม​ "

ยุนฮยองเมื่อได้ยินจีวอนปฎิเสธ​ เค้าก็เริ่มที่จะโมโห

"แล้วทำไมตัองฉันล่ะ"

พูดพร้อมทำหน้าหงุดหงิดเหมือนไม่พอใจว่าทำไมต้

องเป็นเค้า(อีกแล้ว)

"ทำไม? แค่นี้นายทำให้ฉันไม่ได้เหรอ......... อึก... ฮึก......ฮือ......"

ยุนฮยองพูดพร้อมก้มหน้าร้องไห้สะอื้นที่ถูกจีวอนขัด

ใจ​ จีวอนตกใจที่อยู่ดีๆยุนฮยองก็ร้องไห้ออกมา​

เค้าไม่รู้จะต้องทำไงยังไง

เค้าก็เลยได้แค่เดินไปนั่งข้างๆๆคนรักของเขาแล้วกอ

ดปลอบ

"โอ๋ๆๆๆคนดีไม่ร้องนะ​ เค้าขอโทษ​ โอเค..... เค้าไปซื้อให้ก็ได้​ หยุดร้องเถอะนะที่รัก"

จีวอนปลอบไปเค้าก็นึกไปเฮ้อ....

คนท้องนี่เค้าใจยากแท้​

เมื่อกี้ยังจิกหัวใช้เค้าอยู่เลยแต่ตอนนี้ดันร้องไห้ซะล่ะ

เห้ออออ.........

"ฮือ..... ฮึกฮึก​ จริงนะ รักคิมจีวอน ที่สุดเล๊ยยยยย"

ยุนฮยองเลิกร้องไห้พร้อมกอดตอบจีวอน​

แต่ก็กอดได้แค่ไม่นาน​

ยุนฮยองก็ผลักจีวอนออกจากตัวเขา​ พร้อมเอ่ย....

"นายจะกอดฉันอีกนานมั๊ยจีวอน​ ไปซื้อสักทีสิส้มนะ​ ฉันกินวันนี้นะ" ​

อึ้ง!!!อึ้งงง!!! คิมจีวอนกำลังอึ้ง

เมื่อกี้ยุนฮยองยังร้องไห้​อยู่เลยนะ​ แต่ทำไม

ตอนนี้เข้าสู่โหมดโหดอีกแล้ว​

คนท้องนั้นเข้าใจยากแท้​

คิมจีวอนได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ~~~~~~~~

"คิมจีวอน คิมจีวอน​ คิมเหยิน​นนนน" ​

จีวอนสะดุ้งหลุดจากภวังค์​

เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่มาพร้อมรังสีอำมหิตของยุนฮย

อง​

"ว่าไงจ๊ะที่รัก​"

จีวอนเอ่ยตอบยุนฮยองอย่างน่ารัก​

(น่าลักเอาไปทิ้งอ่ะนะ)

"จะไปซื้อได้ยังส้มนะ​ วันนี้ฉันจะได้กินไหมส้มหน่ะ"​

ยุนฮยองพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด​

เมื่อจีวอนไม่ยอมไปซื้อส้มให้เค้าสักที

"เอ่อ...... จ๊ะๆๆเดี๋ยวเค้าออกไปซื้อให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ​ ที่รักรอแป๊บนะ​ ป้าฮานะครับผมฝากป้าทำสปาเกตตี้​ให้ยุนต่อด้วยนะครับ"​

ประโยคแรกจีวอนเอ่ยพูดกับยุนฮยองแล้วก็หันไปพูด

ประโยคที่สองกับป้าแม่บ้าน

"ดี....... เอามาสักยี่สิบโลนะ"

ยุนฮยองพูดพร้อมหยิบหนังสือเกี่ยวกับเด็กมาอ่าน

จีวอนได้แต่ทำหน้าตกใจ

พร้อมคิดว่านั่นกินหรือยัดกันแน่..... ตั้งยี่สิบโล​

แต่ถึงอย่างนั้น​ เค้าก็คงได้แต่คิดในใจ​

และก็ต้องตอบไปว่า..........

"จ๊ะ.......ยี่สิบโล เค้าไปก่อนนะ"

แต่จีวอนก็ยังไม่ทันเดินพ้นประตูห้องนั่งเล่นเลยด้วย

ซ้ำเค้าก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมา......

"รีบๆๆกลับมาล่ะ​ ถ้าช้านายตายแน่คิมจีวอน"

ยุนฮยองพูดขึ้นนมา​

แต่หน้าก็ยังไม่ได้ล่ะจากหนังสือที่เค้าอ่านอยู่

จีวอนเมื่อได้ยินสิ่งที่ยุนฮยองเอ่ยออกมา​

เค้าก็หันไปยิ้มรับพร้อมรีบเดินออกจากบ้านด้วยความ

เร็ว​

Bobby​ Part

อ่าาา~~~~~~~ทุกคนสวัสดีครับผมคิมจีวอนหรือบ๊

อบบี้เองครับหลายคนถามว่าทำไมผมถึงต้องมีสองชื่

อ​เอ่อ.........แน่นอน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ​ แต่ที่แน่ๆ​

ชื่อคิมจีวอนส่วนใหญ่ก็จะเป็นคนในครอบครัวใช้เรียก

ผมครับส่วนบ๊อบบี้ก็จะเป็นเพื่อนๆใช้เรียกผมหน่ะครับ​

เฮ้อ....... ขอผมถอนหายใจหน่อยเถอะครับ​

ผมเหนื่อยเหลือเกิน.... วันๆๆไม่ต้องทำอะไรเลย​

โดนแต่จิกหัวใช้​ด่าตลอดเวลา

แล้วกับอีแค่ส้มยี่สิบโล(แกใช้คำว่าแค่?)

จิงๆนะครับ... ใช้เด็กรับใช้​ในบ้านไปซื้อให้ก็ได้​

แต่ทำไมต้องเป็นผมตลอด​ เอะอะก็คิมจีวอน​

คิมจีวอน​ ไม่ทำก็ร้องไห้​ ไม่ทำก็ด่า​ เห้อ.........

ยุนนะยุนคิดแล้วเหนื่อยครับ

เอ้อ.........

หลายคนอาจสงสัยกับบทสนทนาข้างบนว่า​ทำไม?

ผมจะพูดบอกขอโทษยุนทำไมตอนที่เค้าบอกว่าเค้าท้

องและแน่นอนว่าเค้าท้องกับผม​ ​

แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าผมขอโทษยุนทำไม​

แฮ่ๆๆ

แต่ตอนนี้ที่แน่ๆชีวิตผมกับยุนเรามีความสุขมากครับ​

ตอนนี้ยุนท้องได้​ 7 เดือนแล้ว​ ใกล้คลอดแล้วด้วย​

มันน่าใจหายจังเลยนะครับที่อีกไม่นานผมจะได้เป็นพ่

อคนเต็มตัวแล้ว อร๊ายยยยแค่ก็(ฟินนนน)

ว่าแล้วผมก็ควรรีบไปซื้อส้มให้ยุนดีกว่านะครับ​

ก่อนที่บ้านจะระเบิดซะก่อน

End Bobby​ Part

At Supermarket

จีวอนขับรถมาถึงซูเปอร์มาเก็ต​ แถวบ้าน​

เค้าก็รีบลงไปหาซื้อส้มให้ยุนฮยองทันที​............

จีวอนเดินไปเรื่อยๆๆก็ไปหยุดลงตรงที่ขายส้ม​

จีวอนค่อยๆๆเลือกส้มอย่างพิถีพิถัน​

พร้อมคิดในใจยี่สิบโลวันนี้กูจะเลือกเสร็จไหม.......แต่

ก็นั่นแหล่ะถ้าไม่เลือกก็ไม่ได้เพราะถ้าไม่เลือกให้ดีๆๆ

มีส้มเน่าขึ้นมาเค้าก็ต้องโดนยุนฮยองด่าอยู่ดี.....นี่มัน

ชีวิตอะไรของคิมจีวอนกันเนี่ยยยยยย

เมียแม่งโหดดด​ชิบ​

ขณะที่จีวอนกำลังยืนเลือกส้มอย่างตั้งใจอยู่นั้นก็มีแร

งสะกิดจากด้านหลัง​

จีวอนนึกหงุดหงิดแล้วจึงหันไปมองคนที่มาสะกิดเค้า​

"อ้าว..... ไอ้จุนเน่"​

จีวอนหันไปมองด้วยใบหน้าหงุดหงิดแล้วเห็นว่าเป็น

น้องชายคนสนิทเค้าจึงเอ่ยทักทายพร้อมคิดในใจ​

(เหี้_จุนเน่มึงจะมาทักกูอะไรตอนนี้ กูยิ่งรีบๆๆอยู่)

แต่นั่นแหล่ะ​ เค้าก็ได้แต่คิด​ ไม่ได้พูดออกไป

"ฮยองมึง... แม่ง ทำไรอยู่ว่ะ"​

จุนเน่พูดพร้อมมองการกระของพี่ชายคนสนิทอย่างงงๆ

"เน่ถ้ามึงจะพูดกับกูเพราะขนาดนี้.... ก็ไม่ต้องเรียกกูว่าฮยองก็ได้มั้ง....... ห่าาาาา กูกำลังเลืิอกซื้อส้มให้เมียอยู่ไงมึงไม่เห็นเหรอ"

จีวอนพูดตอบจุนเน่พร้อมกับเลือกส้มไปด้วย

"เห็น..... น่ะเห็น แต่กูไม่คิดว่าฮยอง​ มึงจะกลัวเมียมึงขนาดนี้ไง​ แค่ส้มมึงยังต้องมาซื้อให้เนี่ยนะ"​

จุนเน่พูดพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก​

พร้อมทำหน้าเยาะเย้ยพี่ชายคนสนิท

เมื่อได้ยินสิ่งที่น้องชายคนสนิทพูด​

จีวอนจึงหันไปมองน้องชายคนสนิทพร้อมคิด​

(กระตุกยิ้ม​ กระตุกยิ้มแม่มมึงสิ​

เดี๋ยวเจอเท้ากูกระตุกใส่หน้ามึงหน่อยไหมไอ้เน่​

อีห่าาา)

"กูไม่ได้กลัวเว้ยยยยย​กูแค่ไม่อยากขัดใจยุน​ ก็ยุนเค้าท้องอยู่​ มึงเข้าใจไหม​ ไอ้เน่"

"หราาาาาาา​ เออๆๆฮยอง​พรุ่งนี้จะมีปาร์ตี้​ที่ผับเฮียมิโน​ มึงจะไปไหม"

"ไม่ไปโว๊ยยยยยยยยย ไม่ไป"

จีวอนพูดไปพร้อมกับเลือกส้มเสร็จพอดี

"โหยยยไรว่ะ​ ฮยองมึงจะไม่ไปจิงอ่ะ​ สาวๆเพียบเลยนะเว้ย"​

จีวอนหันไปมองน้องชายคนสนิทที่่เซ้าซี้​เค้า​ไม่​หยุด​

ด้วยความหงุดหงิดพร้อมแบกส้มยี่สิบโลไปจ่ายตัง

"เอออออออ​ กูไม่ไป"

"แค่นี้มึงกลัวเหรอว่ะ​ ไหนมึงบอกไม่กลัวเมืยมึงไงฮยอง"​

จุนเน่พูดพร้อมยิ้มเย้ยคนเป็นพี่อีกครั้ง

"กูไม่ได้กลัวโว้ยยยย​ โว๊ะ! มึงแม่งน่ารำคาญ​ จิงงงงงง กูกลับบ้านดีกว่า​ กูซื​้​อ​ส้ม​เสร็จล่ะ"

จีวอนไม่สนใจน้องชายคนสนิทที่ตะโกนแรกเค้าอีกต่

อไปเค้ารีบเดินออกมาพร้อมส้มยี่สิบโลและขับรถกลั

บบ้านทันที

At​ Home

ไอ้น้องเวรรรรร​ ​

คิมจีวอนกำลังบ่นด่าน้องชายคนสนิทอย่างจุนเน่ที่กล้

ามาชวนเค้าไปผับเฮียมิโนพรุ่งนี้​ ใจเค้าก็อยากไปนะ​

แต่ก็อย่างที่ว่าเค้าไม่อยากปล่อยให้ยุนอยู่บ้านคนเดี

ยว(หราาาาาาาาา) แต่เค้าไม่ได้กลัวยุนนะจิ๊งงงงงง

"กลับมาได้สักทีนะ......"

เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะที่จีวอนยังไม่ทันเดินเข้าประตูบ้า

นดีเลยด้วยซ้ำ

"นี่นายไปซื้อส้มหรือนายไปปลูกส้มห่ะ​ คิมจีวอน​ ทำไมมันถึงนานขนาดนี้"

ยุนฮยองยืนจ้องหน้าจีวอนด้วยอารมณ์ที่พร้อมจะระเ

บิดตลอดเวลา​

จีวอนถึงกับผงะเมื่อเห็นยุนฮยองภรรยาคนสวยของเ

ค้ายืนรออยู่ตรงหน้าประตู

"ซวยแล้วกู.... ไอ้เน่นะไอ้เน่ไม่น่าชวนกูคุยเลย"

จีวอนได้แต่ก้มหน้าพร้อมพรึมพรัมคนเดียวเบาๆ

"เอ้า!! จีวอนฉันถามทำไมไม่ตอบ​ ว่าทำไมไปนานจัง"

ยุนฮยองเริ่มโมโหมากขึ้นที่จีวอนไม่ตอบคำถามเค้าสั

กที

"เอ่อ......... (จีวอนเงยหน้ามองยุนฮยองพร้อมเดินไปกอดอ้อนๆ) โอ๋ๆๆๆไม่โมโหนะที่รัก​ เดี๋ยวลูกจะเป็นเด็กขี้งอแงเอานะ​พอดีฉันเจอไอ้จุนเน่หน่ะ​ มันเลยชวนฉันคุย​อะไรเรื่อยเปื่อย​ ฉันก็เลยช้า​ ฉันขอโทษนะที่มาช้า"

จีวอนพูดพร้อมกอดยุนฮยองจนแน่นแล้วก้มเอาจมูก

ของตัวเองไปชนกับจมูกยุนฮยองเบาๆ

" อะ..... เอ่อออ..... ก็แล้วไป​......เอ้อ.... ส้มนะ เอาไปให้ฉันที่ห้องนั่งเล่นด้วยแล้วกัน​ เร็วๆด้วยหล่ะ"

ยุนฮยองพูดพร้อมแกะตัวออกจากอ้อมกอดของจีวอน

แล้วเดินหายไปในห้องนั่งเล่นทันที

" ฮู่ว...... นี่มันเวรกรรมอะไรของคิมจีวอนเนี่ย​ เมียแม่งก็โหดจัง​ แล้วไอ้จุนเน่ยังจะมีหน้ามาชวนกูไปผับ​ ถ้าไป​กูได้ผับแน่...... ไม้เนี่ย ได้ผับๆๆๆๆบนหัวกูแน่​ เฮ้อ...... ชีวิต"

จีวอนแบกส้มยี่สิบโลเข้าไปในห้องนั่งเล่น​ พร้อมกับ​

ย้ายตัวเองไปนั่งข้างยุนฮยองแล้ววางส้มบนโต๊ะตัวเตี้

ยวข้างหน้าตัวเอง

"แกะให้ฉันด้วยสิ"

ยุนฮยองเอ่ยประโยคคำสั่งโดยไม่มองหน้าจีวอนเพร

าะมัวแต่วุ่นๆๆกับการดูทีวีรายการโปรด

"จ๊ะๆๆเดี๋ยวเค้าแกะให้​ ให้เค้าป้อนด้วยเลยไหมตัวเอง"​

จีวอนเอ่ย...เหมือนประโยคประชดหวังจะให้ยุนฮยอง

สนใจเค้าบ้าง.....

แต่ประโยคที่ได้ยินจากปากยุนฮยองมันกับ...........

"ดี......มือฉันจะได้ไม่เลอะด้วย"

ยุนฮยองเอ่ยเสียงดังฟังชัดแต่ก็ไม่ได้หันมามองจีวอ

นเหมือนเดิม

คิมจีวอนได้แต่ถอนหายแล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ​

ได้แต่นั่งเรียบร้อยแกะส้มส่งเข้าปากให้ภรรยาคนสว

ยของเค้ากิน​ นั่งแกะไปก็คิด​ไป​

ว่าทำไมภรรยาของเค้าถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้​

เมื่อก่อนนะภรรยาของเค้าออกจะเรียบร้อยอ่อนหวาน​
ชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้แต่เดี๋ยวนี้นะ​

อย่าว่าแต่ชี้นกเป็นกเลยแค่คิดจะชี้ยุนก็ด่าแล้ว​ ฮู่วววว​
ชีวิต​ แต่ต้องเข้าใจแหล่ะครับ​ ยุนเค้าท้องอยู่​

คนท้องเข้าใจยากมากครับ​ คิมจีวอนคนนี้รับรอง

"จีวอน~~คิมจีวอน~~จีวอนโว้ยยยยย​ โทรศัพแกดังหน่ะ​ มัวแต่เหม่ออะไร"

เสียงมรณะมาพร้อมฝ่ามือพิฆาตตกลงกลางหัวจีวอน

เต็มๆๆ

"โอ๊ยยยยยยย(จีวอนร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับเอามือจับตรงที่ฝ่ามือพิฆาตได้ตกใส่) ที่รักตบหัวเค้าทำไมอ่ะ"

"ก็โทรศัพท์​นายดังตั้งนานแล้ว​ นายก็ไม่รับสักที​ ฉันเรียกนายก็ไม่ได้ยิน​ นายมัวแต่คิดอะไรอยู่​ ห่ะ!"

ยุนฮยองพูดด้วยใบหน้าหงุดหงิดใส่จีวอน

แต่จีวอนก็ได้แต่มองหน้ายุนฮยองพร้อมกับยิ้มฝืดๆ

"เอ่อ..... เค้ากำลังคิดว่าเย็นนี้จะทำอะไรให้......"

Rrrrr.......... Rrrrrrr

แต่จีวอนก็ยังไม่ทันพูดกับยุนฮยองจบดีเสียงโทรศัพ

ท์​ของเค้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง​ จีวอนมองปลายสาย​

ก็นึกหงุดหงิด​ (ไอ้จุนเน่...........

มึงจะไม่เลิกรังควานกูง่ายๆๆใช่มั๊ยยยยยยย)

เมื่อจีวอนรู้ว่าใครที่เป็นคนโทรมาหา​

เค้าก็นึกหงุดหงิดแต่ก็รีบขอยุนฮยองออกมาคุยโทร

ศัพท์​ข้างหน้าบ้าน ทันที

"ฮัลโหล........ มึงมีอะไรอีกว่ะไอ้เน่"

จีวอนพูดกับปลายสายด้วยความหงุดหงิด

"ฮยอง..... พรุ่งนี้อ่ะ มึงจะไม่ไปจิงๆเหรอ​ คิดดีๆๆนะโว้ยยยยยย"

"เอออออออกูไม่ไป​ บอกว่าไม่ไป​ ก็ไม่ไปสิ​ มึง​ อย่ามาเซ้าซี้กูได้ไหมไอ้เน่"

"โหหหหห ไหนมึงบอกไม่กลัวเมีย​ โฮ่.... มึงป๊อดว่ะฮยอง​ แค่นี้มึงก็ไม่กล้าขอเมียมึง​ ไอ้ฮยองกลัวเมียเอ้ย"

เมื่อชวนแล้วไม่ไปจุนเน่จึงเอ่ยล้อเลียนจีวอนทันที

เมื่อจีวอนได้ยินที่จุนเน่พูดดูถูกก็หงุดหงิดทันทีพร้อม

กับพูดไปด้วยความโมโห

"กูไม่ได้กลัวโว้ยยยยย​ โอเคพรุ่งนี้มึงเจอกูแน่ไอ้เน่​"

"ฮ่าๆๆๆๆ โอเคมึงฮยอง​ พรุ่งนี้เจอกันที่ผับเฮียมิโนนะเคิ้ฟฟฟ บายยย"

"เอออออ"

จีวอนพูดตอบจุนเน่ด้วยเสียงที่ดังไปทั่วบ้าน

"คุยกับใครหน่ะจีวอนเสียงดังเชียว"

จีวอนสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น​

เค้าหันไปมอง​

ก็เห็นคนรักของเค้ากำลังยืนมองเค้าอยู่ทางด้านหลัง​
ห่างไปไม่ไกลนัก

"เอ่ออออ........ ไอ้เน่หน่ะสิตัวเอง​ มันโทรมาป่วนเค้าหน่ะ​ น่ารำคาญมาก​ แล้วตัวเองเดินออกมาทำไมเนี่ย! เดินมากๆเดี๋ยวลูกกระทบกระเทือน​นะ​"

จีวอนพูดพร้อมเดินไปช่วยพยุงตัวภรรยาคนสวยเข้าไ

ปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น​ดังเดิม

"ย๊าาาาาา จีวอนฉันท้องนะไม่ได้พิการ​ ฉันเดินเองได้นร้า.......... แล้วที่ฉันเดินออกไปหน่ะ​ ฉันจะเดินไปบอกว่า​ พรุ่งนี้ฉันจะขอไปนอนกับพ่อแม่ฉันที่บ้านหน่ะ​ ท่านโทรมาบอกว่าคิดถึง​
ฉันก็ว่าจะไปนอนกับท่านสักหน่อย"

"หูยยยยยยตัวเอง​ ไม่ไปไม่ได้เหรอ​ ถ้าตัวเองไม่อยู่เค้าก็คิดถึงแย่สิ"

จีวอนพูดพร้อมย้ายหัวตัวเองไปนอนหนุนตักคนรักทั

นทีพร้อมกับเอาหน้าหันเข้าหาท้องกลมๆๆของภรรย

าคนสวยแล้วแอบลอบยิ้มเบาๆ

(หึๆๆๆสบายหมูเลยตรู​ เมียไม่อยู่เหยินร่าเริง​

พรุ่งนี้มึงได้เจอกูแน่ไอ้จุนเน่​

มึงจะได้เลิกล้อกูสักทีว่ากูกลัวเมีย......ฮึ ฮึ​)

Morni​ng

"ตัวเอง..... จะไปแล้วเหรอ​ ทำไมรีบไปจัง" จีวอนพูดพร้อมเดินไปกอดคนรักของเขาจากทางด้านหลังที่กำลังวุ่นกับการบอกเด็กรับใช้ให้ขนสัมภาระ​ของฝากขึ้นรถ

"ปล่อยนะจีวอน........ ทำอะไรเนี่ยอายคนอื่นเค้าบ้างสิ"

ยุนฮยองพูดพร้อมตีมือของจีวอนที่สวมกอดเค้าอยู่จ

ากทางด้านหลังอยู่

"อายทำไม? คนเยอะแยะ​ ไม่ต้องอายหรอก​ตัวเองจะไม่อยู่ตั้งวันนึง​ เค้าก็ขอกอดมัดจำไว้ก่อนไง"

จีวอนพูดพร้อมเอาหน้าไปถูๆๆกับหลังยุนฮยอง

"จีวอน... พอเลยๆๆ นายไม่เห็นเหรอฉันกำลังยุ่งอยู่เนี่ย​ ถ้านายยังไม่เลิกทำยังงี้​ วันนี้ฉันก็คงไม่ได้ไปหาพ่อกับแม่ฉันพอดี​ หรือว่านายไม่อยากให้ฉันไป​ งั้น...... ฉันไม่ไปก็ได้นะ"

จีวอน......เมื่อได้ยินสิ่งที่ยุนฮยองพูดเค้าก็รีบปฎิเสธทั

นที พร้อมปล่อยยุนออกจากอ้อมกอด

"ไม่ใช่นะ.... ไม่ใช่ เค้ายอมรับนะว่าถ้ายุนไม่อยู่เค้าคงเหงาแย่​ แต่ยุนก็คิดถึงท่านไม่ใช่เหรอ​ พ่อกับแม่ยุนหน่ะ​ ยังงั้นยุนก็รีบรีบไปเถอะ​ เค้าไม่กวนแล้ว"

จีวอนกอดคนรักของเขาอีกครั้ง​

พร้อมกับจูบที่หน้าผากก่อนจะเปิดประตูรถให้ยุนฮยอ

งเข้าไปนั่ง​ แล้วโบกมือลา​

ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกจากบ้านไป

"ฮู่วววววว​ เกือบไปแล้วไหมหล่ะ​ ไอ้จีวอนเอ๋ย....."

จีวอนยืนถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับหยิบโทรศั

พท์​เครื่องหรูออกมาโทรหาใครคนหนึ่ง​

ตู๊ด......... ตู๊ด......

(ยอบอเซโย)เสียงสัญญาณ​

ที่ตัดไปพร้อมกับเสียงปลายสายที่เอ่ยขึ้น

"ฮัลโล...... ไอ้เน่.... กูเอง"

(ฮัลโล.... ว่าไง มึงฮยอง​ โทรมาไมแต่เช้า​ มึงเคยเกรงใจกูไหมฮยอง)

"เช้าบ้านมึงสิ... นี่มันจะเที่ยงแล้ว​ ไอ้ฟายยยย"

(เออๆๆๆนั่นแหล่ะ​ ตกลงฮยองมึงมีไร​ พูดเร็วๆๆ​ กูง่วง)

"ป่าวววววกูแค่จะโทรมาบอกว่าเจอกันผับเฮียมิโนสี่ทุ่มนะเมิงงงง​ แค่นี้​ บายยยย"

(โว๊ะ!!!!! ฮยอง​ มึงโทรมาเรื่องแค่นี้&฿#฿&...........)

จีวอนไม่สนใจฟังเสียงก่นด่าของน้องชายคนสนิท​

เค้ากดตัดสายทันที​ ที่พูดจบ​ พร้อมยืนยิ้มอยู่คนเดียว

" ฮึ​ ฮึ​ ยุนจ๋าาาาาาคืนนี้​ จีวอนขอไปปล่อยผี​ คืนนึงนะ​ ว้ายยยยยย​ เมียไม่อยู่เหยินร่างเริง​ ฮ่าๆๆๆๆๆ​ ฮ่าาา"

จีวอนพูดพร้อมหัวเราะเสียงดังแล้วเดินเข้าบ้านไปหา

ชุดเตรียมตัวไปปาร์ตี้​กับเพื่อนๆๆคืนนี้

At M!NO HUGEBOY​ PUB

"เอ้าๆๆๆ........... ชนนนนนนนนน ชนๆ"

เสียงดังอึกทึก​มาจากโต๊ะของแก๊งชายหนุ่ม​

ผู้ซึ่งแอบหนีเมียมาเที่ยว​

แต่หลอกเพื่อนๆว่าเมียๆอนุญาติแล้ววว

"อ้าววว​ ไอ้บ๊อบ..... เมิงมาแล้วเหรอ​กว่าจะโผล่หัวมาได้นะ​ ทำไม.... เมียเมิงงงไม่ปล่อยให้มาเหรอ​ ฮ่าๆๆๆ"

เสียงหัวเราะดังลั่นโต๊ะเมื่ออีซึงฮุนพี่ชายคนสนิทเอ่ย

แซวจีวอน​ เมื่อเค้าเดินมาถึงโต๊ะ

"ไม่ใช่โว้ยยยย​ เมียกูเค้าใจดีจะตาย​ แค่กูขอนิดเดียวก็ให้มาล่ะ​เหอะ​ แต่ที่ช้าก็เพราะกูนัดไอ้เน่ไว้สี่ทุ่มเว้ยยยย​ ฮยองงงง"

จีวอนพูดพร้อมกับ​

นั่งลงข้างซงมินโฮพี่ชายคนสนิทของเขาที่เป็นเจ้าขอ

ง​สถาน​ที่ท่องราตรี​แห่ง​นี้​

"ไง​ มึงฮยอง​ เมียไม่มาเหรอ"

จีวอนเอ่ยถามมินโฮ​

เพราะปกติพี่ชายคนนี้ไม่ว่าจะไปไหนก็ต้องมีเมียไปด้

วยตลอด​ ไม่รู้ว่ารักเมียมาก​ หรือกลัวเมียก็ไม่รู้

"มึงเห็นไหมหล่ะเหยิน........ ถ้าไม่เห็นก็แสดงว่าไม่มาโว้ยยยยย​ รีบแดกๆๆไปเหอะมึงหน่ะ"

เมื่อมินโฮพูดดังนั้น​ จีวอนก็ไม่ได้สนใจอีก​

เค้านั่งดื่มไปเรื่อยๆๆไม่ได้คิดอะไรตอนนี้เฮียๆๆของเ

ขาบางคนก็ออกไปโชว์สเต็ปบ้าง​

บางคนก็เมานอนเลื้อยอยู่บ้าง​

จีวอนได้แต่นั่งมองเหล่าเฮียๆๆของเขาโชว์เสต็ปไปม

า​ ขนาดจุนเน่ที่ว่านิ่งๆๆก็ยังไม่วาย​

ออกไปโชว์สเต็ปกับพวกเฮียๆของเขาด้วย​

สักพัักก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เข้ามาทักจีวอน​ ​

ในสายตาจีวอนเธอช่างงงงง​ เอ่ออออ​

เซ๊กซี่มากเลยยย​

นมเป็นนมก้นเป็นก้นและไหนจะชุดเกาะอกตัวจิ๋วสีดำ

ที่จะปิดอะไรต่อมิอะไรของเธอไม่มิดอีกหล่ะ​

มันดูช่างยั่วยวนจีวอนเหลือเกิน

"บ๊อบบี้​.......... บ๊อบบี้ใช่มั๊ยค่ะ"

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางดี​ใจ

"เอ่อๆๆ..... ใช่ครับ ผมบ๊อบบี้​ แล้วคุณ"

จีวอนพูดจบ​ ก็ยื่นมือไปเพื่อเป็นการทักทาย

ผู้หญิงตรงหน้า

"ฉัน.... ฮาราค่ะ คูฮารา"

ฮาราจับมือจีวอนตอบพร้อมเอ่ยแนะนำตัวเอง

"อ่า....... ฮารายินดีที่ได้รู้จักครับ"

จีวอนปล่อยมือจากมือของฮารา​

พร้อมยิ้มให้เธออย่างมีสเน่ห์​

"ค่ะ..... ยินดีที่ได้รู้จัก​ค่ะ​ ไม่ทราบว่า​ ฉันจะขอนั่งตรงนี้กับคุณได้ไหมค่ะ"

ฮาราพูดพร้อมยิ้มด้วยรอยยิ้มที่จีวอนดูแล้วช่างยั่วยว

นเสียเหลือเกิ​น

"ได้สิครับ......"

จีวอนเอ่ยอนุญาติ​พร้อมขยับตัวเพื่อให้ฮารานั่ง

"ขอบคุณค่ะ..... รู้ไหม ฉันดีใจมากเลยที่ได้เจอคุณ​ "

ฮารานั่งเสร็จเธอก็เอ่ยบทสนทนากับจีวอนทันที

" อ่าาาา....... ขนาดนั้นเลยเหรอครับ"

จีวอนยิ้มเขินๆๆแล้วก็เอ่ยบทสนทนา​กับฮาราต่อ

"ใช่ค่ะ...... ฉันเป็นแฟนคลับ​คุณ​เลยนะ​ ฉันมาที่นี่ทุกวันเพื่อมาดูการแสดงของคุณเลยนะแต่ช่วงหลังๆๆมานี้ฉันไม่ค่อยเห็นคุณเท่าไหร่​ คุณทำไมถึงไม่ค่อยมาที่นี่เลยหล่ะค่ะ​ คุณไม่ว่างเหรอ? "

ฮาราเอ่ยประโยคคำถามกับจีวอนและแน่นอนว่าเธอต้

องการคำตอบ​ เพราะดูจากสีหน้าที่สงสัยของเธอ

" อ่า..... ใช่ครับ ช่วงนี้ผมไม่ค่อบว่าง​ พอดีงานยุ่งหน่ะครับ"

จีวอนตอบฮาราไปอย่างนั้นแต่ในใจของเขานั้นกลับส

วนทางกับคำพูดเหลือเกิน​

ที่เค้าไม่ว่างมาที่นี่ไม่ใช่งานยุ่งหรอก​ แต่....

มันติดที่ยุนฮยอง​ ภรรยาคนสวยของเขาหน่ะสิ​

เห้อออออ

"อ่าาาา.... งั้นเหรอค่ะ​ เอ่อ..... แล้วเพื่อนๆๆของคุณไปไหนแล้วหล่ะถึงปล่อยให้คุณ​นั่งดื่มอยู่คนเดียว"

ฮาราเอ่ยถามพร้อมยื่นหน้าเข้า​ไปหาจีวอน​

แล้วเอามือของเธอเข้าไปลูบแผลงอกของจีวอนเบาๆ

ๆพอให้เกิดอารมณ์​

จีวอนไม่ได้เขยิบหนีแต่อย่างใดหนำซ้ำยังเอาแขนไป

โอบกอดเอวของเธออีก

"เฮียๆๆเค้า​คงกลับบ้านไปกัน​หมดแล้วหน่ะครับ​ แต่ผมนี่สิยังไม่รู้จะไปไหนเลย​ รถก็ไม่ได้เอามา"

จีวอนเอ่ยกับฮาราพร้อมยื่นหน้าเข้าไปให้ใกล้เธอมา

กกว่าเดิม​ ระยะห่างตอนนี้มันช่างน้อยนิด

"งั้น....... ไปต่อกับ......... (จึ๊กๆๆๆๆๆๆ จึ้กๆๆ......)

ฮารายังไม่ทันพูดจบก็มีแรงสะกิดที่ไหนไม่รู้มาสะกิด

ที่หลังของเธอ​ เธอจึงหันไปด้วยความหงุดหงิด​

หวังจะด่าคนที่มาขัดจังหวะเธอกับจีวอน

เพี๊ยะ!!!! เพี๊ยะๆๆๆ

แต่เธอยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกไป​

เธอก็โดนฝ่ามือหนักๆตบเข้ามากระทบที่หน้าเธอซะก่

อน​ จีวอนตกใจ​

ที่อยู่ดีๆๆฮาราก็โดนใครที่ไหนไม่รู้ดึงเธอเข้าไปตบ​

แถมตบไม่ยั้งอีกด้วย

จีวอนหวังจะเงยหน้าไปด่าคนที่ตบฮาราสักครั้ง​

เพราะตอนนี้ดูสภาพฮาราแล้วเค้าคิดว่าไม่ตายก็คงเลี้

ยงไม่โต​ แต่ก็นั้นแหล่ะ​ เค้าคงได้แต่คิด​

เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าของเค้า​ ..........

"ยุน....... "

จีวอนเอ่ยด้วยเสียงอันเบา​

เหมือนมันจะหายเข้าไปในลำคอ

" ใช่ฉันเอง..... เป็นไงบ้างหล่ะ​จีวอน สนุกไหม"

ยุนเอ่ยด้วยความโมโหพร้อมดวงตาที่มีน้ำใสๆคลออ

ยู่

"เอ่อ........ ยุนเค้าขอโทษ"

จีวอนเอ่ยพูดด้วยความยากลำบาก​

พร้อมเดินเข้าไปหวังจะกอดคนรักของเขา

"พอเถอะ....... จีวอน ฉันเข้าใจ​ นายคงเบื่อฉันแล้วสินะเพราะฉันหน่ะทั้งขี้บ่นทั้งขี้งอแง​ นายคงเบื่อ"

ยุนฮยองเอ่ยพูดไปพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกจากดว

งตาคู่สวย

"ไม่นะยุน..... เค้าไม่เคย..... "

จีวอนยังไม่ทันพูดจบ​ ยุนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

" พอเุถอะจีวอน...... ฉันบอกแล้วไง​ ว่าฉันเข้าใจ"

ยุนฮยองเอ่ยจบก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันทีพร้อมน้

ำตาที่ไหลไม่หยุดจากดวงตาของเขา

"ไม่นะ......ยุนอย่าพึ่งไป ฟังเค้าก่อน​ ยุนๆๆ​ ยุ๊นนนนนนนนน"

จีวอนเค้่าพึ่งได้​สติก็รีบวิ่งตามยุนออกไปทันที​

แต่เค้าก็วิ่งตามออกไปไม่ทัน​

เค้านึกโมโหว่าทำไมคนที่ผับถึงต้องมาเยอะวันนี้ด้วย​
ไม่งั้นเค้าก็คงวิ่งตามยุนออกมาทันแล้ว​

ตอนนี้จีวอนบอกเลยว่าความรู้สึกของเค้าก็ไม่ต่างอะ

ไรกับยุนฮยอง​ ความรู้สึกเสียใจ​ ใช่​ เสียใจ​

เสียใจที่เค้าทำให้ยุนต้องผิดหวัง​

สายตายที่ยุนมองเค้าเมื่อกี้มันมีแต่ความผิดหวัง​

เค้าควรจะทำยังไง​ เค้าควรไปขอโทษยุนใช่ไหม​

ใช่เค้าควรไปขอโทษยุน​ เมื่อจีวอนคิดได้ดังนั้น​

เค้าก็ไม่รีรอรีบเดินไปที่รถสปอร์ต​คันหรูของเค้าทันที​

เค้าขับมันออกไปด้วยความเร็ว​ที่ไม่ว่า​ใครก็ไม่คิดว่า​

มันจะเร็วได้ถึงขนาดนี้​

จีวอนขับรถปาดซ้ายทีขวาทีด้วยความเร็ว​

ที่มันสามารถ​ทำให้จีวอนประสบอุบัติเหตุ​ได้เลย​

แต่นั่นแหล่ะก็เค้า​รีบ​ เค้าจึงไม่ได้คิดถึงมัน

"เฮ้ยยยย!!!!....... (เอี๊ยด​ดดด..... โคร้มมมมม)

จีวอนเอ่ยเสียงออกมาแค่นั้นพร้อมกับรถของเค้าที่หั

กชนต้นไม้แล้วพลิกคว่ำไปอีกสองตลบ

"ยุน..... ฉันขอโทษ"

จีวอนเอ่ยขอโทษ​คนรักก่อนที่จะหมดสติไป​

ฮือ..... ฮึ​กอึก....... ฮือ

ตั้งแต่ยุนฮยองกลับมาถึงบ้านเค้าก็เอาแต่นั่งร้องไห้เ

งียบๆคนเดียวในห้อง​

ยุนฮยองร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว​

จะมีก็แต่เสียงสะอื้นของเค้าเท่านั้นที่มันยังไม่หยุดสั

กที​

ยุนฮยองได้แต่นั่งสะอื้นมองเหม่อลอยออกไปทางห

น้าต่างอย่างไม่มีจุดหมาย

ปังๆๆๆๆ​ ปังๆๆ

"ยุนลูก​ ยุนหนูได้ยินแม่มั๊ย​ เปิดประตูให้แม่ที"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น​

พร้อมกับเสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยเรียกยุนฮยอง

"ฮึก​อึก.......... ฮือ..... "

ยุนฮยองไม่ได้สนใจเสียงของผู้เป็นแม่เท่าไหร่​

เค้ายังเอาแต่นั่งเหม่อลอยพร้อมเสียงสะอื้นเบาๆๆ

ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆ

" ยุนๆๆเปิดประตูให้แม่เถอะลูก​ เปิดเถอะลูก​ เปิดประตูให้แม่ที"

ผู้เป็นแม่เคาะประตูอีกครั้ง​ พร้อมเอ่ยเรียกคนเป็นลูก​

แต่สิ่งที่ได้กลับมามันมีแต่ความเงียบพร้อมเสียงสะอื้

นของคนเป็นลูกของเขาเบาๆลอยมา​

"โอเค​ ยุนจะไม่เปิดประตูให้แม่จิงๆใช่ไหม​ งั้นแม่ก็พูดเลยแล้วกัน​ แม่จะบอกว่า.... จีวอนประสบอุบัติเหตุ​ตอนนี้.......... "

แต่แล้วเสียงผู้เป็นแม่ยังไม่ทันเอ่ยจบประโยค​

ประตูที่เคยล็อกก่อนหน้านี้ตอนนี้มันได้ถูกกระชากเปิ

ดออกอย่างแรงด้วยฝีมือจากคนที่อยู่ด้านใน

" ม... แม่. ... ว่าอะไรนะ​ แต่มันคงไม่ใช่หรอก​ ยุนคงหูฝาดแน่ๆๆที่ได้ยินแม่บอกว่า​ จีวอนเค้าประสบอุบัติเหตุ​"

ยุนฮยองเอ่ยพร้อมยิ้มให้ผู้เป็นแม่ด้วยใบหน้าที่เปรอ

ะเปื้อน​ด้วยคราบ​น้ำตา​

"ยุนฟังไม่ผิดหรอกลูก​ ใช่แล้วจีวอนเค้าประสบอุบัติเหตุ​ แต่ยุนไม่ต้องเป็นห่วง​นะลูก​ จีวอนเค้าถึงมือหมอเรียบร้อยแล้ววว​ ลูกสบายใจได้"

รอยยิ้มที่มีบนใบหน้าของยุนฮยองหายไปทันที​

เมื่อผู้เป็นแม่ของเค้าพูดจบ

"ไม่จิงใช่มั๊ย​ ครับ​แม่​ แม่โกหกยุนแน่ๆเพราะคุณแม่รู้ว่ายุนพึ่งทะเลาะกับจีวอน​ คุณแม่เลยโกหกยุนใช่มั้ย​"

ตอนนี้ยุนฮยองกำลังหวัง​

หวังให้ผู้เป็นแม่ของเค้าโกหก​

แต่ความจริงก็คือความจริง

"แม่ไม่ได้โกหกนะยุน​ นี่มันคือเรื่องจริง"

เมื่อคนเป็นแม่พูดจบยุนฮยองก็ไม่รู้จะทำยังไง​

ตอนนี้เค้าได้แต่ยืนอึ้ง​ เค้าควรทำยังไง​ ​

เค้ารักจีวอนมาก​ ตอนนี้เค้าควรไปหาจีวอนใช่ไหม​

ใช่! ตอนนี้เค้าควรไปหาจีวอน​

เค้ายอมรับว่าเค้าโกรธจีวอนแต่ตอนนี้เค้าหายโกรธจี

วอนแล้ว​ เค้าควรไปหาจีวอนได้แล้ว

"คุณแม่..... คุณแม่รีบพายุนไปหาจีวอนเดี๋ยวนี้เลยนะครับ​ เร็วๆเลยครับ​ ยุนเป็นห่วงจีวอน"

ยุนฮยองรีบเอ่ยบอกผู้เป็นแม่​

เพื่อให้พาเค้าไปโรงพยาบาลทันที

"ได้สิลูก........ "
ผู้เป็นแม่เอ่ยตกลง​ พร้อมพายุนฮยองไปโรงพยาบาล​ทันที (จีวอน.... นายอย่าเป็นอะไรนะ​ นายจะทิ้งฉันกับลูกไม่ได้นะ​ ฉันรักนาย)

ยุนฮยองได้แต่ภาวนาในใจขอให้จีวอนไม่เป็นอะไร​

เค้าได้แต่หวังจิงๆๆ

At Hospital

ร่างกลมๆๆที่เกิดจากการท้องได้7เดือนของยุนฮยอง

รีบเดินด้วยความไวเพื่อจะไปหน้าห้องฉุกเฉินที่มีร่าง

ของจีวอนนอนอยู่ข้างในนั้นให้เร็วที่สุด

"ยุน..... เดินช้าๆๆสิลูกไม่ต้องรีบก็ได้"

ยุนฮยองไม่ได้ฟังสิ่งที่ผู้เป็นแม่เอ่ยดุเค้า​

เค้ารีบเดินโดยไม่ฟังเสียงใคร​

จนมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน​

เค้าเห็นพ่อแม่ของจีวอนนั่งร้องไห้อยู่เค้าเริ่มใจไม่ดี​

แต่เค้ายังไม่ทันที่จะเอ่ยถามอะไรพ่อแม่ของจีวอน​

คุณหมอก็เดินออกมากจากห้องฉุกเฉินพอดี​

ยุนฮยองจึงรีบเดินเข้าไปหาคุณหมอ​

เพื่อจะถามถึงอาการของจีวอนทันที​

"คุณหมอครับ​ คนไข้เป็นอย่างไรบ้าง​ คุณหมอรีบๆๆตอบผมสิ"

"เอ่อๆๆๆใจเย็นๆๆนะคับ​ ญาติคนไข้​"

"คุณหมอก็ตอบผมสิ​ ว่าสามีผมเป็นยังไงบ้าง​"

ยุนฮยองเริ่มโมโห​

ที่หมอไม่บอกเค้าสักทีว่าจีวอนเป็นยังไง​บ้าง​

เค้าอยากรู้จะบ้าตายอยู่แล้วนะ​

"คือ......คุณตั้งใจฟังสิ่งที่หมอจะพูดนะครับ​ คือ..... หมอพยายามช่วยเค้าเต็มที่แล้วครับแต่เค้าก็ยัง....... "

" ไม่จริงใช่มั้ยครับ​ ไม่จริงใช่มั๊ยครับหมอ.... "

ยุนฮยองไม่ฟังสิ่งที่หมอจะพูดต่อ​

เค้ารีบวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน​ เพื่อไปหาจีวอนทันที

ภาพที่เค้าได้เห็นจีวอนในตอนนี้มีผ้าห่มคุมปิดบังไปจนสุดใบหน้า​

" จีวอน....... ฮือ​ๆๆๆๆๆ​ ฮือๆๆๆๆๆ จีวอน​ ทำไมนายต้องทิ้งฉันกับลูกไปด้วย​ ทำไม​นายรู้ไหมฉันหายโกรธนายแล้วนะ​
ถ้ารู้อย่างนี้แล้วนายก็ตื่นมาสิ​ ตื่นมา​ ตื่นมาหาฉันกับลู​กสิ​ จีวอนนนนน​ ฉันรักนายนะ"

ยุนฮยองกอดร่างของจีวอนร้องไห้อย่างน่าสงสาร.....

แต่............

"ฉัน.... ก็รักนายนะยุน....... "

"ฉันก็รักนาย.... ฮือๆๆจีวอน.......... เอ๊ะ!! จีวอน"

(แคว๊กกกกกก) ​

เสียงม่านเปิดออกพร้อมเตียงข้างๆๆที่โผล่หน้ามา​

" จีวอนนาย........... แล้วนี่ใครหล่ะ....... "

ยุนฮยองตกใจที่เห็นจีวอนนั่งยิ้มให้เค้าอยู่อีกเตียง​

ร่างกายจีวอนมีแผลนิดหน่อยที่ใบหน้าและแขนที่หัก

หนึ่งข้างยุนฮยองดูแล้วก็ไม่เป็นอะไรมาก

แต่......แล้วร่างที่เค้ากอดร้องไห้เมื่อกี้นี้หล่ะ

" ไม่รู้สิ.........."

จีวอนตอบยุนฮยองด้วยท่าทางผ่อนคลาย​

พร้อมทำหน้ากวน

"ย๊า!!! จีวอน​ นี่นายหลอกฉันเหรอ"

ยุนฮยองปรี่เข้าไปตีแขนจีวอนทันที​

เพราะเค้าคิดว่าจีวอนตั้งใจแกล้งให้เค้าอายแน่ๆ

ยุนฮยองยอมรับว่า ตอนนี้เค้าอายมาก​

เมื่อกี๊เค้าทำอะไรลงไปเนี่ย​

"โอ๊ยยยยยย​ ยุนตีเค้าทำไมเนี่ย​ เค้าเจ็บนะ"

จีวอนเอ่ยร้องเสียงดังเมื่อยุนฮยองเอามือตีไปโดนแ

ขนที่หักของเค้าเต็มๆๆ

"นี่แหน่ะๆๆ​ นายต้องโดน​ นายกล้าหลอกฉันเหรอจีวอน​ แค้นเก่ายังไม่ชำระ​ นายหาแค้นใหม่ใส่ตัวใช่ไหม​ นี่ๆๆๆ"

ยุนฮยองตีจีวอนแบบไม่ยั้งด้วยความอาย​

แต่มีหรือคนเจ้าเล่อย่างจีวอนจะยอม​

จีวอนเอาแขนที่ไม่เจ็บของเขาเกี่ยวเอวที่ตอนนี้มันไม่

มีเอวของยุนฮยองเข้ามากอด

"โอ๊ยๆๆ​ พอแล้ว​ พอแล้วคับ​ ยอมแล้ว"

จีวอนเอ่ยอ้อนยุนฮยองพร้อมนำตัวของยุนฮยองขึ้นมานั่งบนเตียงผู้ป่วยกับเค้าเพื่อที่ยุนฮยองจะได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาได้สะดวกขึ้น​

"ดี......สมน้ำหน้า......นายมันสมควรโดนซะบ้าง ใช่ไหมครับตัวน้อยของหม่าม๊า "

ยุนฮยองเอ่ยสมน้ำหน้าจีวอน​

พร้อมกับลูบท้องกลมๆของตัวเองเพื่อหาแนวร่วมใน

การทำโทษจีวอน

" โอเคๆคับ​ ยอมแล้ว​ ปาป๊ายอมแล้ว​ ปาป๊าขอโทษ​ ปาป๊าสัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ทำให้หม่าม๊าของตัวน้อยร้องไห้อีก"

จีวอนก้มไปเอ่ยคำสัญญากับท้องกลมๆๆของยุนฮยอ

งด้วยรอยยิ้มเบาๆ​ พร้อมกับลูบท้องกลมๆนั้นไปมา​

แค่เค้าคิดว่าอีกแค่เดือนเดียวก็จะได้เจอหน้าลูกแล้ว​

น้ำตาของเค้าก็พรอยจะไหลทุกที​

เค้านี่เป็นปาป๊าที่แย่จิงๆๆ​

"ฮึกฮึก......... นายสัญญาแล้วนะจีวอน​ นายต้องทำให้ได้ด้วย"

ยุนฮยองเอ่ยพูดกับจีวอนด้วยน้ำตาที่มันเกิดจากควา

มตื้นตัน​

"ครับ......ไม่เอาไม่ร้องนะคนเก่ง ยุนกำลังจะทำให้เค้าผิดสัญญานะ"

จีวอนเอ่ยปลอบยุนฮยอง​

พร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ยุนฮยองอย่างแผ่วเบา

"ฮึกฮึก....... งืืออออเลิกร้องก็ได้​ จีวอน..... "

ยุนฮยองทำท่าทางที่น่ารักพร้อมเอ่ยเรียกจีวอนด้วยเ

สียงแผ่วเบา

" ครับ..........มีอะไรครับคนดี"

จีวอนเอ่ยขาน​ พร้อมลูบหัวยุนฮยองเบาๆ

"ยุนรักจีวอนนะ"

ยุนฮยองเอ่ยด้วยเสียงอันเบาหวิว​

เหมือนลืมเอากล่องเสียงติดมาจากบ้าน

"ห่ะ! เมื่อกี๊ยุนว่าไงนะครับ"

จีวอนเค้าได้ยินคำบอกรักจากยุนฮยองแล้วแหล่ะ​

แต่เค้าอยากจะแกล้งยุนฮยอง​

เค้าเลยทำเป็นไม่ได้ยิน

"ยุนรักจีวอนนะ"

ยุนฮยองพูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นพอได้ยินกันสองคน

"ห่ะ! ยุนว่ายังไง​ เค้าไม่ได้ยินเลย"

จีวอนยังจะแกล้งยุนฮยองต่อ

"ย๊า! จีวอนนายถูกรถชนแล้วมันทำให้นายหูหนวกหรือไงถึงไม่ได้ยินที่ฉันพูดหน่ะ​ ฉันบอกว่าฉันรักนายไง"

ยุนฮยองเริ่มทำท่าทางหงุดหงิดพร้อมพูดด้วยเสียงที่

ดังสนั่นไปทั้งห้องฉุกเฉิน

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ"

จีวอนหลุดขำทันทีเมื่อยุนฮยองพูดจบ​

คนรักเค้านี่มันน่ารักจิงๆเลย

"ย่า! จีวอนนายแกล้งฉันอีกแล้วนะ​ นี่แหน่ะๆๆ"

ยุนฮยองเอ่ยคาดโทษจีวอนพร้อมตีแขนข้างที่ไม่เจ็บ

ของจีวอนรัวๆๆ

"ฮ่าๆๆๆพอแล้วๆ ขอโทษคร้าบบบบ"​

จีวอนเอ่ยยอมแพ้พร้อมกอดยุนฮยองให้แน่นขึ้น

"จีวอนก็รักยุนนะครับ"

จีวอนเอ่ยบอกรักยุนฮยองพร้อมกับจับหน้ายุนฮยองใ

ห้หันเข้าหาตัวเองแล้วกดจูบห

น้าผากยุนฮยองอย่างแผ่วเบา

"โอ๊ะ! จีวอนลูกดิ้นใหญ่เลย​ โอ๊ะๆๆสงสัยลูกจะน้อยใจที่จีวอนไม่บอกรักเค้าบ้าง​ ฮ่าๆๆ"

"หือออออ​ ฮ่าๆๆๆ​ โอ๋ๆตัวน้อยของป๊า​ ป๊าก็รักหนูเหมือนกันนะครับ"

จีวอนพูดจบพร้อมกดจูบไปที่ท้องของยุนฮยองอย่างแผ่วเบา

"โอเค​ ลูกเลิกดิ้นแล้ว​ สงสัยจะอยากให้ป๊าบอกรักจิงๆ​ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

เสียงหัวเราะและรอยยิ้มอบอวลไปทั้งห้องฉุกเฉิน​

บางทีความรักมันก็ต้องรู้จักการให้อภัย​นะครับ​

แล้วรักเราถึงจะมีความสุข​ ขอบคุณนะครับยุน​

ที่ให้อภัยจีวอนเสมอ​


~~~~~~~End~~~~~~~~~