ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : กรรมหรือ........
ในขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวกันอย่างเมามัน ฉันก็รู้สึกว่ามีใครกำลังจ้องฉันอยู่ รู้สึกอึดอัดจังเพราะว่าสายตาที่มองมามันไม่ใช่สายตาทั่วๆไป แต่เพียงว่ามันเป็นสายตาที่อาฆาตอย่างเห็นได้ชัด
ฉันหันไปมองกลุ่มที่กำลังมองที่ฉันพร้อมกำลังซุบซิบนินทากันอยู่
“นี่ว่าไหม ทำไมต้องเป็นยัยนั่นด้วยน่ะที่ได้นั่นกินข้าวกันพวกSHINeeน่ะ”
“อืมนั่นสิ เมื่อวานฉันก็เห็นมันอยู่กับอนยูด้วยน่ะ”
“ฉันว่ายัยนั่นต้องทำอะไรให้พวกนั่นชอบแน่เลย”ถูกเลยค่ะ เออว่าแต่มันคืออะไรงะ
“แล้วมันคืออะไรเหรอ”นั่นสิ
“ยัยโง่ ก็อย่างว่าไง”
“อ้ายฉันไม่ยอมหลอกนะ”อึ๋ยยยเอาอะไรมาคิดเนี้ยฉันจะไปทำอะไรแบบนั้นได้งาย
หลังจากตอนนั้นฉันก็นั่งทวนคิดถึงคำพูดของยัยพวกนั้น คิดแล้วก็เจ็บใจเหมือนกันน่ะ ยัยพวกนั้นใช้ตาตุ่มคิดกันหรือไงน่ะ อึ๋ยยยคิดแล้วเจ็บใจเป็นบ้าเลย
เผลอนิดเดียวก็เลิกเรียนแล้วเหรอเนี้ย ยังไม่ได้ตั้งใจเรียนเลยสักกะจิดเดียวอะ แล้วจะสอบได้ไหมเนี้ย แต่ยังไงก็ชั่งฉันจะสอบให้ได้
~ยังไงก็ชั่ง ฉันขอรักเธอต่อไป หมดทั้งหัวใจจะทำเพื่อเธอ~
หือ...พอเปิดมือถือปั๊บก็มีสายเข้ามาทันทีเลยอะ แปลกจังเลยปกติกว่าจะมีสายเข้าทีนึงก็หลายวันครั้งเลยน่ะเนี้ย
“ฮันยองอันไซโย”
[ว่าไงยัยต๊อง]
“คายงะ”เบอร์ก็แปลกเสียงก็แปลกอีก แถมยังพูดจากวนส้นอีก
[ฉันเองที่สุดของSHINeeคีย์]
“นาย!! นี่นายเอาเบอร์มือถือฉันมาได้ไง”เคืองค่ะเคือง
[แล้วเธอคิดว่าฉันเอามาจากไหนละ คิดว่าฉันโง่เหมือนเธอเหรอ]
“ช่างเถอะ นายมีอะไรถึงได้โทรมา ถ้าคิดจะโทรมากวนก็ฝันไปเถอะยะ”
[ทำไมกันฉันคนนี้โทรไปไม่ได้หรือไงกัน] ช่ายยยยยยยยย
“เออ มีอะไร”ในใจอยากจะตอบใจจะขาดว่าใช่เลย
[เธอทำอะไรอยู่]
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยละ”
[ไม่เกี่ยวหลอกแค่ถามก็ไม่ได้เหรอ]
“ไม่ได้”อิอิดูสิว่านายจะทำยังไงกันอีตาคีย์
[……]
“นี่นายงอนฉันเหรอเนี้ย”
[ปล่าว เพียงแต่ฉันอยากบอกเธอว่าค่าโทรมันจะหมดแล้วอ๊ะ]
“ไอ้ทุเรศ”
ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
สายถูกตัดอย่างรวดเร็ว คนรวยอย่างนายนี่เนี้ยน่ะจะไม่มีเงินในโทรศัพท์
ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้มารู้จักกับคนอย่างตานั่น แต่ก็ดีไปอีกทางฉันจะได้ไม่เหงา โอ๊ยนี่ฉันคิดบ้าอะไรอะรีบๆกลับไปหาอะไรมากระแทกปากเล่นดีกว่าน่ะ หิวแล้ว
หลังจากกลับมาจากโรงเรียนฉันก็อยู่มิได้เป็นสุขเลยค่ะ เพราะว่าอีตานั่นโทรมาก็กวนอยู่ได้ บ้าจริงเลยนี่ฉันต้องอดหลับอดนอนเพราะมานั่งกังวลว่านายนี่จะโทรมาหรือนี่
เช้าวันใหม่ที่แสนจะหม่นหมองเพราะว่ายัยยูบินเพื่อนรักดันมาสายแล้วบอกให้ฉันไปรับเลยถูกจับได้ โดนทำโทษสะด้วยเลยโทษฐานที่จะหนีเรียน
“แกนะแก เพราะแกคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องมาวิ่งด้วยเลย ร้อนก็ร้อนเหนื่อยก็เหนื่อย”ฉันหยุดวิ่งแล้วหันไปแหวะใส่ยัยยูบินที่ตั้งหน้าตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างเดี่ยว
“ก็ฉันไม่รู้นี่หว่า แล้วแกอยากมาช่วยฉันเองนี่นา”
“เออๆฉันผิดเองก็ได้”ฉันและยัยยูบินหยุดวิ่งเพื่อพักเหนื่อย แต่มันไม่ได้พักง่านๆเลย เพราะอาจารย์มายืนคุมอยู่ห่างๆ ทำให้ฉันไม่มีเวลาอู้เลยอะ
“เอาละเข้าห้องเรียนได้แล้วพวกเธอนะ”ว้าวววววเสียงจากฟ้า อุตส่ารอคำนี้มานานแล้วน่ะ
“ขอบคุณค่ะ”ฉันและยัยยูบินต่างพากันวิ่งไปที่อ่างล้างหน้าอย่างกับจะไปขึ้นสวรรค์
“นี่แกว่าไหมว่าฉันเนี้ยสวย”
“หา”
“ก็ฉันสวยพอที่จะเป็นแฟนพี่อนยูได้ไหมละ”
“เออได้มั้ง”ยัยนี่คิดบ้าอะไรของมันฟะ มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยนะ
“นี่ไม่มีเรียนกันหรือไง”อาจารย์คนหนึ่งเดินเข้ามาทักพวกเราที่กำลังเล่นน้ำกันอย่างเมามันส์
“มีค่า”พูดจบฉันไม่รอช้ารีบวิ่งกลับห้องรัยนอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้นายนั่นกำลังทำอะไรอยู่น่ะ แล้วนี่ฉันมานั่งคิดเรื่องของนายนั่นทำไมกันยะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น