ผูกรักเพียงใจ -(ตอนพิเศษ นอกเล่ม) สนพ.เขียนฝัน

ตอนที่ 45 : ตอนพิเศษ Rate ฉ 20+++ (ฉบับนอกเล่ม)...100%

            หลังจากที่เธอทราบเรื่องจากมารดาว่าอภิวัชรวางแผนทุกอย่างเพื่อรวบรัดเธอแล้ว ความรู้สึกเคืองปนหมั่นไส้ก็ยังคงไม่หายไปอยู่ดี เพียงแต่ว่าความรู้สึกมีความสุขและอิ่มเอมกับการกระทำของเขานั้นมันมีมากกว่า

          …เธอไม่นึกเลยว่าเห็นอภิวัชรเงียบๆ นิ่งๆ หงิมๆ อย่างนี้จะร้ายกาจถึงขนาดทำทุกอย่างผูกมัดเธอโดยที่เข้าหาแม่เธออย่างง่ายดาย แม้ว่าจะบ่นทางโทรศัพท์กับเขาไปแล้วเมื่อคืน อีกทั้งตอนเช้าที่เขามารับไปทำงานก็ยังอดหมั่นไส้ไม่ได้!

          คืนนี้ล่ะ! เธอจะชำระโทษของเขาให้หมดสิ้น! เธอจะต้องทำให้เขารู้ว่าอภิวัชรจะขัดคำสั่งไม่ได้! ชายหนุ่มจะต้องอยู่ในโอวาทของเธอเท่านั้น!

            …นึกหวนไปเมื่อตอนเย็นที่เขาทอดไก่ให้เธอทาน ความรู้สึกวาบหวามยังคงติดอยู่ที่ปลายนิ้ว ประสาทสัมผัสทั้งร่างกลับตื่นไปทั่วสรรพางค์เมื่อเขาใช้เพียงแค่ปากและ…ลิ้น!

“พี่ตั้ม…ยังไม่ลืมใช่ไหมว่าทำอะไรไว้” เธอทวนความผิดของเขาให้ฟังอีกรอบ ถึงเขาจะอ้างว่า ถ้าบอกไปเธอก็ไม่ยอมแต่มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะรับได้ทั้งหมดอยู่ดี! ยังไงเขาก็ต้องถูกลงโทษ!

"พี่ตั้มรู้ใช่ไหมว่าตัวเองทำอะไรผิด" มือบางกำไม้แขวนเสื้อแน่น แล้วฟาดลงไปบนเตียงเพื่อข่มขู่คนทำผิด ก่อนจะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกไม่ให้สั่นไหวไปตามอารมณ์ภายใน "ถอดเสื้อรอการลงโทษจากหลิน เดี๋ยวนี้!!"

อภิวัชรไม่ได้เกรงกลัวคำสั่งเธอเลยสักนิด เขาไม่ได้ขัดขืน แต่เขากลับทำตามอย่างง่ายดาย มือหนาถอดเสื้อเชิ๊ตตัวเองด้วยความรวดเร็ว ราวกับกระดุมมันไม่มีอยู่บนแนวเสื้อ!

ร่างสูงก้าวอาดๆ เร็วๆ เข้ามาหาอยู่ตรงหน้าพร้อมกับกระซิบอย่างยั่วยวนด้วยเสียงแหบพร่าว่า “เอาสิ…พี่ยอมให้ลงโทษ…” ยังไม่วายเอาตัวเองที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อหน้าลูบไล้เบียดเสียดเข้ามาหาจนเธอที่ยืนอยู่ชิดริมโต๊ะต้องอิงสะโพกไว้อย่างไม่มีทางเลือก “ถ้าถอดเสื้อแล้วยังไม่พอใจ…จะให้ถอดกางเกงด้วยก็ได้” เขาว่าพร้อมกับมือหนาที่เริ่มปลดกระดุมกางเกงของตัวเอง ส่วนคนที่ถือว่าตัวเองเป็นผู้ตัดสินก็ได้แต่มองการกระทำของสามีด้วยสายตา…วาววับราวกับเห็นทองคำร้อยบาทอยู่ตรงหน้า!

เธอไม่พูดอะไรจนเขาถอดกางเกงหมดจด…เหลือเพียงชั้นในตัวบาง…ที่เธอยังคงมองอยู่

“ถอดแบบนี้อยากโดนตีน่องกับขาด้วยใช่ไหม!?” เธอเอ่ยหลังจากกลืนน้ำลายเฮือก…เธอกำลังลังเลว่าจะลงโทษเขาอย่างไรดี…ระหว่างจะตีเขาด้วยไม้แขวนเล่นๆ หรือ…ลงโทษเขาด้วยวิธีของเธอเอง

“…พี่รู้ว่าหลินไม่ได้อยากตีพี่หรอก หลินอยากทำอย่างอื่นมากกว่า…” เขาเข้ามาใกล้คล้ายว่ากระซิบให้เธอฟัง แต่มันกลับดังก้อง เขาเข้ามาขบปากของเธอเบาๆ ทั้งกลีบปากบนและล่างช้าๆ แล้วไล้เลียอย่างจงใจแกล้ง!

เรี่ยวแรงของเธอแทบหาย มือบางอ่อนปวกเปียกไปทันทีจนไม้แขวนเสื้อแทบจะหลุดมือ จริงๆ เธอก็อยากจะละมันไว้แล้วจับร่างกายเขาเหมือนที่มืออีกข้างทำ…กำลังจับที่เอวกางเกงชั้นในของเขา

“กำลังหาเรื่องเบี่ยงประเด็นรึไง” เธอพูดตอกกลับ ขณะพูดปากของเธอก็สัมผัสกับปากของเขา

“ไม่ได้เบี่ยงประเด็น…กำลังเสนอทางเลือกให้มากขึ้นต่างหาก…เผื่อหลินอยากจะเปลี่ยนวิธี”

“งั้นก็จัดการสิ…” เธอพูดขณะที่มือก็ปัดป่ายอยู่ที่สะโพกแกร่งของเขาอย่างทะลึ่ง! …สาบานว่าเธอไมได้คิดอะไรนะ มือมันไปเอง!

ผู้ต้องหายกยิ้มข้างหนึ่งก่อนจะจัดการรูดปราการสุดท้ายของตัวเองออกยังไม่วายจัดการลอกคราบเธอด้วยเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยด้วยซ้ำ!

“ไหนบอกว่าจะให้หลินลงโทษไง”

“นี่ไงกำลังพาไปลงโทษ…” เขาบอกขณะที่ตวัดอุ้มเธอไปที่โซฟาแล้วเปลี่ยนสนามรบให้กลายเป็นสนามรักทันที!

V

V

V

XXXXX CUT แรงๆ ไปตามติดที่เพจนะจ๊ะ รีบตามไปก่อนที่มันจะจม อิอิ

PS.อ่านแล้วชอบอย่าลืมคอมเม้นท์ติติงให้กำลังใจกันบ้างนะจ๊ะ

ต่อ

ร่างกายของเธอกำลังจะปริแตก…ใกล้แล้ว…ไม่ไหวแล้ว

ความคิดของเธอมีเพียงเท่านั้นร่างของเธอก็กระตุกพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ถูกพ่นเข้ามาในร่างกายเธอจนล้นเปรอะเปื้อนไปหมด

หญิงสาวหมดแรงที่จะเกร็งตัวไว้ เธอล้มตัวลงนอนเหยียดอยู่บนเตียงอย่างหมดสภาพก่อนที่ชายหนุ่มจะตามมาทาบทับและคลอเคลียอยู่ข้างหลัง

“หายโกรธพี่รึยังคะ คนดี” คนพูดน้อยแต่ตอกหนัก (มาก) ถามเธอด้วยน้ำเสียงยียวนอารมณ์ คนที่รู้ว่าถูกแกล้งจึงมองค้อนแล้วทำเป็นเมินไม่สบตาเขา แกล้งทำแก้มป่องทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าเขาต้องง้อโทษฐานที่ทำให้เธอไม่อยากไปทำงานในวันพรุ่งนี้เพราะหมดแรง!

มือหนาลูบไล้ไปทั่วสรรพางค์กาย ส่วนปากของเขาก็พรมจูบที่หัวไหล่เปลือยเปล่า

อารยาที่แม้จะรู้สึกวาบหวิวมากแต่เธอก็ทำใจแข็งไม่หันไปแม้แต่จะมองคนที่กำลังง้อ ทว่าหญิงสาวก็เมินเฉยนานไม่ได้ เพราะหูของเธอได้ยินเขาพูดบางอย่างดังชัดเจน!

“อีกหน่อยเราคงต้องย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านแล้วนะ”

“ฮึ?” คนตัวเล็กเหลียวไปสบตาคนข้างหลังอย่างสงสัย ทำไมต้องย้าย อยู่คอนโดอย่างนี้ก็สะดวกดีแล้วไม่ใช่เหรอ

อภิวัชรยิ้มบางๆ อย่างอบอุ่นต่างจากเสือเจ้าเล่ห์เมื่อครู่ที่จับจ้องกินเอาคนตัวเล็กเอาอย่างตะกละตระกาม มือของเขาก็ไล้อยู่บนหน้าท้องซึ่งไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกวาบหวิว…หากแต่รู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด

“เดี๋ยวอีกหน่อยเราก็จะมีลูก…เราควรจะมีพื้นที่ให้พวกเขาวิ่งเล่น” คำว่า ‘พวกเขา’ ทำเอาอารยารู้ทันทีว่าไม่ใช่เพียงแค่หนึ่ง

คนที่ถูกวางไว้ให้เป็นแม่ของลูกหน้าแดงซ่านแล้วบ่นอุบ “ขี้ตู่ไปเอง ใครเขาจะมีลูกด้วย”

ริมฝีปากอุ่นประทับตรงขมับของหญิงสาวที่รักผู้ที่จะเป็นแม่ของลูกเขาเบาๆ“ไม่ได้ขี้ตู่ แต่ทำจริง หลินก็รู้…”

คนตัวเล็กเขินจัด เธอยกมือทุบที่ไหล่เขาเบาๆ ก่อนจะแสร้งหลับเพื่อหนีการสบตา ทว่าไม่กี่วินาทีร่างของเธอก็ถูกอุ้มด้วยฝีมือคนเดิมที่พาเธอมาอยู่ที่นี่

“จะพาหลินไปไหน” ไม่ใช่ว่าจะเล่นบทรักพิเลนทร์อะไรอีกนะ

“พาไปอาบน้ำ” นัยน์ตาแพรวพราวกอบกับน้ำเสียงสั่นพร่าทำให้คนฟังรู้ทันทีว่าเธอไม่มีทางหนีรอดจากการอาบน้ำในแบบของเขาที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

จบแล้ววจ้าาา...อิอิ ส่งงานจบ เหลือแต่เรื่อง ผูกรักคล้องใจน้องใบตอง 555 เอาไว้ก่อนว่างๆ จะมาส่งใหม่นะจ๊ะ

PS.ถ้าชอบก็อย่าลืมให้กำลังใจด้วยนะคนดี ^3^

ส่วนใครชอบๆ คู่นี้ไปตามแบบใสๆ ได้ที่เล่มจริงหรือ E - Book นะจ๊ะ 555 แอบขายของคืนกำไรให้ตัวเอง