คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 กลายเป็นศพ 100% NC+
ีามนเินอาย เบือนสายาหลบอีฝ่ายที่มอมาล้าย้อารแวเล่น หลับาพริ้มยามอีฝ่ายเล่นับอไม้ลาายอเธอ ่อนะสอนิ้วเ้าไปในหลืบึแบและยับเ้าออ้วยัหวะอ่อนโยน ไม่้าไม่เร็ว
“นมุสวยมาเลย”
ใบหน้าหล่อเหลาเยิบลลมา แ่แ้มปลายลิ้นระรัวบนยออสีสวยอเธอ ทำให้สมอเธอโล่ว่า ัวเบาหวิว ผีเสื้อบินวนอยู่ในท้อน้อยำนวนนับพัน ่อนในที่สุร่าายเธอะระเบิพร่าพราย ัวเบาอย่าน่าประหลา
“…”
“ผมทำใหุ้เสร็ไหม” อัทธ์ถอถอนนิ้วาหลืบุ่ม่ำและโว์ให้เธอู
“!!!” ีามนมอวามยือเส้นสายนั้น้วยวามละอาย ึ่ลาายเ้นอว่าอนเาส่เธอไปสวรร์เมื่อรู่ะอี
แ่นั่นยัไม่เท่าับอนอัทธ์แลบลิ้นเลียนิ้วัวเอ ่อนส่มันเ้ามาในริมฝีปาเธอ และทำให้เธอถึปลายทาอีรั้เพียแ่เล่นรนั้น
“…!...”
“ิท…” อัทธ์ไม่ปล่อยให้เธอไ้พั เาับาอเธออ้าออว้า ่อนแทรท่อนลำอันแ็แร่เ้าไปในหลืบรัที่ว่าและรอารเิมเ็ม
“ุสวยที่สุเลย”
ยิ่ไ้ยินำป้อยอ ีามน็พร้อมื่ม่ำไปับารัูอเา ปลายนิ้วเรียวไล้าท้ายทอยแร่มายัล้ามเนื้อเ่ึส่วนหลัอนออำลัายเป็นประำ สะโพยโย เปิรับวามแ็แร่ที่ำลัเ้าหา
ลืมไปสิ้นว่าเาเยใ้เธอเหมือนเบ๊
ลืมไปเลยว่าเาเยุว่าเธอเรื่อาน
ลืมไปว่าเาเยำหนิเธอ่อหน้าพนัานนอื่น
ลืมว่าเาเยมีแฟนที่บันมายาวนาน และเา็รัหล่อนมา รันไม่อาบใรไ้อี มีแ่เปลี่ยนู่วไม่้ำ เพื่อให้ลืมแฟนเา
เธอลืมวามเ็บ ลืมระหนัไปเลยว่านี่ือรั้แรอัวเอ เธอวระมอบายให้นที่เป็นแฟน นรั ไม่ใ่เ้านายที่เผลอหวั่นไหวใ
ยิ่อัทธ์ลมือลสะิิ่ไใลุ้ประสานอเราสอน ิสำนึเธอ็ยิ่แ่าน สูสิ้นนไม่อาลับลำไ้แล้ว
“ิทรับ อบรึเปล่า…อ่า รัผมแน่นัเลย” ายหนุ่มบสะโพ แรและลึนหน้าอเธอสั่นไหว
เธอผวายามเาผละห่า สัาาบอให้เธอรีบอ้าแนอเาไว้แน่น
“อบให้ผมพูทะลึ่เหรอรับ ฮึ ยิ่พูุ็ยิ่…อ่าอ”
“อ๊า มะ ไม่” เาโหมสะโพเ้ามาเร็วึ้น แรึ้น
“ไม่อบที่ผมทำริๆ เหรอ”
“…”
“ไม่เสียวริเหรอ”
“อ๊ะ สะ เสียว่ะ” เพราะ้อารให้เธอำนน เาึวสะโพเธอลึว่ารั้ไหนๆ “อ๊า ุอัทธ์”
มุมปาออัทธ์ยยิ้ม เาพอใในำอบอเธอ ่อนะยับสะโพถี่ยิบ ไม่รุนแร แ่ทำเอาเธอแทบาใ และเา็ส่เธอไปสวรร์ ่อนัวเอะามมาิๆ
ใบหน้าหล่อเหลาบลับอออ่อนนุ่ม ร่าายแ็แร่ทาบทับบนายเธอ
“ุอัทธ์…” ีามนิว่าอาารอเาน่าะทุเลา ึะผละลุไปล้าเนื้อัวในห้อน้ำ แ่เพียแ่ลุึ้นนั่ อัทธ์็รั้เอวเธอไว้ ่อนะับเธอพลิว่ำ แล้วึสะโพเธอึ้นมา
“!!!”
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร รู้เพียแ่ว่าระหว่าเาับเธอนั้น…ทำไปหลายท่วท่านเธอเริ่มะหมแร ยับัวไม่ไ้ ส่วนเา็นอนหอบและ่ายอเนื้อัวที่ำลัุ่มเหื่ออเธออยู่
แม้เราะไม่ใ่นรััน แ่ีามน็นึไม่ออเหมือนันว่าหาไม่ใ่เา เธอะทำอย่านี้ับใรไ้อี
แ่นั่นไม่สำัเท่าับ่อานี้…วามสัมพันธ์อเราสอนะเปลี่ยนไปแล้วใ่ไหม
“ิท” เสียนุ่มทุ้มวนอบอุ่นั้าหูเธอ
เธอะไม่ไ้เป็นแ่เลาอเา ใ่รึเปล่า
หัวใีามนเ้นึั เธอเม้มปาแน่น พยายามสะวามื่นเ้นเอาไว้ ไม่ให้เผลอแสท่าทีระโระาน่าอายออมา
“ผมอบุที่สุเลย” เาเยหน้าาอนุ่มมาสบาับเธอ
“ิท็อบ…” ยิ่ไ้เห็นสายาอเา เธอ็ยิ่ระทวย อยาอบลเป็นนพิเศษอเา
“ใ่ เพราะอย่านีุ้ถึเป็นเลาที่ีที่สุอผมยัไละ”
“…”
“ผมนึไม่ออเลยว่าถ้าาุไป ีวิผมะเป็นยัไ ้อวุ่นวายนาไหน”
“…”
“อบุนะรับที่เสียสละให้ันนานี้ สัาเลยว่าะให้เินเือนเพิ่ม โบนัสะทวีู ไม่ทำใหุ้้อเสียใ ้อทำานับผม” อัทธ์ผศีรษะมาุ๊บแ้มนุ่มอเลาแสนีอเา ่อนะพลิัวมานอน้าัน แล้วหลับภายในไม่ี่วินาที ลมหายใอเาเ้าออสม่ำเสมอ
อัทธ์หลับไป ส่วนเธอ…าย และลายเป็นศพ
ำพูอเาไม่่าามีแหลมมแทระวบนร่าายเธอนเ็บปาาย ผลัเธอลหุบเหวอันมืมิอย่าเลือเย็น
นับแ่นั้น ีามนสาบานับัวเอ เธอะไม่เผลอเอาวามรู้สึมาโยนให้ผู้ายนนี้เล่นอีเ็า!
ความคิดเห็น