คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : No Fancy! เพราะนี่คือเรื่องจริงที่ฉันรักนาย. : ตอนที่ 2 คิม จงอิน
No Fancy! เพราะนี่คือเรื่องจริงที่ฉันรักนาย.
( ตอนที่ 2 )
ฉันเปล่งเสียงเล็กๆอันแหลมคมของฉันออกมาดังๆ เมื่อสายตาคู่นี้ได้มองไปที่ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงด้านหลัง จงอินก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูที่ปกปิดเจ้านายน้อยของเขาเพียงแค่ผืนเดียว.. วินาทีนั้นที่ฉันจ้องมองซิกแพคของเขามันทำให้อะดีนลีนในร่างกายของฉันพุ่งพรวดขึ้นมาทันที... ร่างกายกำยำของเขาสามารถทำให้ตัวฉันหลอมละลายได้เลยทีเดียวละ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะมีหุ่นที่เพอร์เฟคขนาดนี้.. หน้าตาก็ดีแถมรูปร่างก็ดี แต่ทำไมนิสัยกวนๆของเขามันชั่งไม่เข้ากันกับรูปลักษณ์ภายนอกเลยจริงๆ -_-/“จะกรี๊ดทำไมเสียงดังห้ะ!” เขาตะหวาดฉันเสียงดังกลับมา พร้อมกับก้าวเดินมาใกล้ๆฉันจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าที่ห่างกันเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น... ร่างกายกำยำกับซิกแพคของเขามันกำลังส่งผลให้หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะจนมันจะระเบิดออกมาเป็นชิ้นๆอย่างไงอย่างงั้นละ...
“ก ก ก็..ฉันเรียกนายแต่ไม่มีคนตอบรับฉันเลยเข้ามา แถมประตูห้องก็ไม่ได้ล็อคด้วย(.__. )” ฉันตอบเขาไปพลางมองพื้นไปด้วยเนื่องจากฉันไม่กล้าสบตาของเขาจริงๆ นายนี่มันเซ็กซี่จริง! นายรู้มั้ยมันกำลังทำให้ฉันกำลังจะบ้าตาย! -////-
“ฉันอาบน้ำอยู่นิใครจะไปได้ยินละ แล้วเธอเข้ามามีอะไรหรือเปล่า? หรือว่ามาดูฉันอาบน้ำ!!? เธอนี่โรคจิตจริงๆ O__o”
“อีตาบ้า! ใครจะวิปริตไปดูคนอย่างนายอาบน้ำกัน! ฉันแค่จะมาเรียกนายไปกินข้าวที่ฉันพึ่งทำเสร็จ.. แต่ไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้สักหน่อย .///.”
“อ่าวหรอ? ก็เห็นเธอมองแต่ซิกแพคของฉันนิ ฉันดูดีละสิ้... ฮ่าๆ” ร่างสูงพูดพลางลูบหน้าท้องของตัวเองไปมา.. ตานี่ชักจะบ้าแหะ! ถึงฉันจะติดใจซิกแพคของเขาก็จริงแต่มันก็ไม่ทำให้ฉันตกหลุมรักเขาหรอกนะ -__-/ คนบ้าอะไรนิสัยกวนส้นเท้าชะมัด! เหอะๆ
“บ้าเหอะ! เชิญนายชมหุ่นตัวเองกับกระจกไปเถอะฉันไปแล้ว! อย่าลืมลงไปกินข้าวละ เอ่อ! คนที่ชื่อคยองซูเขากลับมาแล้วนะอย่าลืมไปทักเขาละ..” ฉันพูดสั่งลาก่อนที่จะรีบวิ่งออกมาจากห้องของจงอินโดยสปีดหมาทันทีและไม่หันกลับไปมองเขาอีก... หลังจากที่ฉันวิ่งออกมาจากห้องของเขาฉันก็รีบเดินตรงมาหาคยองซู และพบว่าเขาก็กำลังกินอาหารที่ฉันทำสุดฝีมือ.. ฉันเดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งฝั่งตรงกันข้ามกันกับคยองซู
“นี่คยองซู.. ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหลายเรื่องเลยละ... ถ้านายกินข้าวเสร็จพอจะมีเวลาบ้างมั้ย?”
“อ่า... มีสิฉันว่างตลอดแหละเพราะนี่มันปิดเทอมนิหน่า ^^” เมื่อเขาตอบฉันเสร็จก็เริ่มตักข้าวผัดเข้าปากไปอีกหนึ่งคำโตๆ แล้วเริ่มเคี้ยวมันอย่างเอร็ดอร่อย..
“ขอบคุณนะคยองซู... นายเป็นเพื่อนที่ดีมากเลย ดีกว่าตานั่นอีกเหอะๆ-__-/”
“ตานั่น..? ใช่จงอินเปล่า? จริงๆแล้วจงอินมันก็นิสัยดีนะแต่อาจจะเป็นเพราะเธอน่าแกล้งหรือเปล่ามันเลยชอบแกล้งเธอหน่ะ ง่ำง่ำ...” คนตรงหน้าตอบกลับมาแต่ปากของเขาก็เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ เต็มปาก... ปกติถ้าคนอื่นทำมันน่าเกียดมากเลยนะ แต่ทำไมคยองซูทำถึงดูน่ารักแตกต่างจากคนอื่นเลยละ-/- พอๆเลยแอ๊นท์ เธอนี่เห็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘ผู้ชายหน้าตาดี’ ไม่ได้เลยนะ... เห็นทีไรเพ้อทุกที..
“ใช่ๆ นายจงอินนี่ละ! ฉันมาอยู่ที่นี้ยังไม่ถึงวันก็กวนประสาทฉันจนฉันจะบ้าตายแล้ว! ถ้าเกิดฉันอยู่ไปนานๆฉันคงต้องปวดหัวตายแน่ๆ-___-;”
“ทำใจหน่อยละกัน ฮ่าๆ.. ฉันขอไปเก็บจานก่อนนะส่วนของเธอก็รอกินพร้อมจงอินมันเลยก็แล้วกัน.. เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน แล้วเจอกัน^^”
“โอเคจ้า นายไปเถอะเดี๋ยวฉันล้างจานให้เอง^^;” ฉันพูดพลางรับจานมาจากคยองซูอีกที.. ฉันเป็นผู้ดูแลที่นี้ฉันควรจะดูแลสมาชิกให้ดีที่สุดสิ เรื่องปัดกวาดเช็ดถูถึงฉันจะไม่เก่งแต่ฉันก็เคยลองทำๆมาแล้วบ้างละ.. มันคงไม่ได้เลวร้ายอะไรมากหรอกหน่า..
“ขอบคุณนะแอ๊นท์^^” ร่างสูงตรงหน้ายิ้มบางๆให้ฉัน ก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อทำภารกิจส่วนตัว.. ฉันเดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้งก่อนที่จะวางจานข้าวไว้ที่ซิงค์ล้างจานก่อนที่จะหยุดคิดว่าฉันได้เวลากินข้าวของฉันแล้วละแต่ทว่า...นายจงอินก็ยังไม่ได้กินนะ ฉันจะรอเขาดีมั้ย? หรือว่ากินไปก่อนเลยดีละ? ฉันเดินออกมาจากห้องจากนั้นก็มานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมที่มีจานข้าวของฉันวางอยู่ซึ่งจานข้าวของจงอินก็วางอยู่ตรงข้ามฉันเช่นกัน..
“รอฉันกินข้าวอยู่ละสิ้... ฮ่าๆ” จู่ๆเสียงกวนของร่างสูงก็ดังขึ้นอยู่ที่บันได ก่อนเขาจะเดินลงมาเรื่อยแล้วมาที่โต๊ะอาหาร ขณะที่ฉันกำลังนึกถึงเขาอยู่เสียงของเขาก็ส่งผ่านเข้ามาในโซนประสาทของฉันให้ทำงานหนักอีกครั้ง... ตานี่มันกวนประสาทจริงๆ! ฉันละเพลียทำไมคยองซูถึงทนนายนี่ได้นะ.. -___-/
“ไม่ใช่สักหน่อย.. ฉันกำลังจะกินข้าวพอดีต่างหาก -3-\” ฉันพูดพลางรีบตักข้าวผัดคำโตๆเข้าปากทันที แต่ทันใดนั้น!...
“พรวดดด!!!”
ข้าวผัดเนื้อหมูใส่ไข่อันแสนหอมหวานพุ่งทะยานออกมาจากปากเล็กๆของฉันทันทีที่ลิ้นได้สัมผัสกับข้าวคำนี้... รสชาติมันชั่งแตกต่างกับกลิ่นและรูปลักษณ์เหลือเกิน.. ทำไมมันเค็มอย่างงี้ละ? อี๋!! ขืนกินเข้าไปโรคไตถามหาแน่ๆ ว่าแต่...? คยองซูก็กินเกือบหมดเลยนะ หรือว่าเขาจะฝืนกันมันเข้าไป O_o แอ๊นท์แกตายแน่ๆ! ถ้าเกิดคยองซูเป็นอะไรขึ้นมาแกจะทำยังไง? ไม่น่าเลยเราT___T ไม่น่าไปลงมือทำอาหารเลย แต่ฉันทำต้มยำกุ้งกับแกงเขียวหวานอร่อยนะจะบอกให้... ฮรื้ออออ ;__;/
“ว๊ากกก!! ฮ่าๆ สงสัยจะอร่อยเกินไปกินทีถึงกลับพุ่งออกมาแทบไม่ทัน ฮ่าๆ!!” ร่างสูงตรงหน้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งจนตัวเองน้ำตาไหลออกมา แล้วตีท้องของตัวเองเบาๆ ฉันมันหน้าขำขนาดนั้นเลยรึไง? ข้าวในปากฉันไม่ได้พุ่งออกมาหน้าเกลียดสักหน่อยT___T
“แค่ก แค่ก แค่ก.. ตาบ้า! มันอร่อยจะตายไม่เชื่อนายลองชิม! แต่ฉันแค่สำลักข้าวมันเลยพุ่งออกมาแบบนี้(- - )” ฉันรีบแก้ตัวก่อนที่นายนี่มันจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟัง... ฉันละอยากจะแทรกแผ่นดินลงไปเดี๋ยวนี่เลยละ อับอายจริงๆ T///T
“ฮ่าๆ ดูจากสีหน้าเธอมันก็บอกว่ารสชาติคงห่วยแตกพอๆกับขี้ผัดเลยละมั้ง ฮ่าๆ” ขี้ผัด? นายนี่เปรียบอาหารที่ฉันอุส่าตั้งใจเป็นขี้ผัดหรอ? ถึงมันจะเค็มไปหน่อยแต่มันก็ไม่ได้รสชาติแย่ขนาดนั้นสักหน่อย ;__; มั้ง..
“ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน.. ฉันจะเอาไปเก็บแล้ว-3-..” อันที่จริงฉันอยากจะเทอาหารพวกนี้รวมกันแล้วเอาไปโยนที่แม่น้ำฮันเลยทีเดียว... แล้วหวังฉันจะไม่ซ่าส์ไปลองทำอาหารแปลกๆอีก T__T
“ฝากเก็บของฉันไปด้วยก็แล้วกัน ฮ่าๆ^[]^” ขณะที่ร่างสูงพูดเขาก็หัวเราะออกมาเช่นกัน... เขาเป็นคนอารมณ์ดีแบบนี้เลยรึไง? ฉันละเมื่อยปากแทนเขาจริงๆ -___-;
ฉันนำจานข้าวทั้งของฉันและจงอินมาวางที่ซิงค์ล้างจาน แล้วจัดการล้างพวกมันให้สะอาดทั้งหมด.. หวังว่าจะสะอาดนะ(. . ) เมื่อจานทั้งสามถูกชำระให้สะอาดเสร็จแล้วพวกมันก็ถูกเก็บเข้าตู้เก็บจานอย่างเป็นระเบียบ ฉันเดินออกมาจากห้องครัวและสังเกตุว่านายจงอินไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วเขาไปไหนของเขานะ?- __-/ .. ฉันเลยเลือกที่จะเดินตรงดิ่งมาที่โซฟาสีดำขนาดใหญ่ ที่ตั้งอยู่ในห้องรับแขก.. ฉันหย่อนก้นนั่งลงไปแล้วควานหารีโมทที่ถูกวางไว้บนโต๊ะข้างหน้าก่อนที่จะกดเปิดทีวีจอแบนขนาดใหญ่ ฉันนั่งดูรายการทีวีไปพลางๆ เพื่อรอคยองซู
“แอ๊นท์.. ผมมาแล้ว” น้ำเสียงทุ้มต่ำๆของคยองซูดังขึ้นที่ด้านหลัง ก่อนที่ฉันจะหันหน้าไปหาที่ต้นเสียง..
“เสร็จเร็วจัง.. มานั่งนี่ก่อนมาคยองซู” ฉันพูดพลางเอามือขวาตบตุ้บๆไปที่เบาะโซฟาข้างๆ เพื่อเป็นการเชื้อเชิญอีกคนมานั่ง...
“ฮ่าๆ ครับ..ว่าแต่เธอมีอะไรจะถามฉันหรอ?” เขาเดินมานั่งที่ข้างๆฉัน และพูดเปิดประเด็นคำถามก่อน..
“ฉันสงสัยว่าทำไมที่นี่มีคนมาอยู่แค่สองคนละ? ชั้นสองมันมีตั้ง 13 ห้องแต่อยู่กันแค่สองคน.. ปกติมีคนมาอยู่ที่นี่ไหม?” ฉันร่ายคำถามยาวใส่คยองซูพรวดเดียว จนทำให้เขาตอบคำถามแทยไม่ทัน..
“ค่อยๆถามก็ได้แอ๊นท์มีเวลาอีกเยอะ ฮ่าๆ^^ ปกติที่นี่มีฉันกับจงอินอยู่แค่สองคนแต่เพื่อนๆของฉันก็มาพักที่นี่บ่อย.. ฉันขอคุณลุงเจ้าของที่นี่แล้วเขาก็อนุญาตเพราะว่าพวกเพื่อนๆของฉันไม่ได้มาทำอะไรเสียหาย.. แถมพวกเขาก็สนิทกับคุณลุงที่นี่ต่างหาก” อ่า...ว่าแล้วทำไมห้องที่นี่เยอะจริงๆ.. ปกติพ่อฉันไม่ค่อยจะให้ฉันอยู่กับผู้ชายหรอก.. แต่พอมาอยู่ที่นี่เขากลับบอกให้ฉันมาดูแลโฮมสเตย์แถมยังเป็นผู้ชายตั้งสองคนมาเช่าห้องที่นี้อีกต่างหาก...
“อ่อ.. เอ่อ! เรื่องโรงเรียนหน่ะ.. ฉันอยู่โรงเรียนเดียวกับนายใช่มั้ย?”
“ใช่แล้ว.. คุณลุงเขามาปรึกษาเรื่องโรงเรียนกับฉัน ฉันเลยแนะนำว่าให้มาอยู่โรงเรียนเดียวกันเผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยกัน.. ส่วนชุดนักเรียนของเธออยู่ที่ห้องของฉัน พอดีฉันพึ่งไปเอามาให้เธอหน่ะ^^” คยองซูนี่คนดีจริงๆ.. ยกย่องเอาขึ้นหิ้งไปเลยจะได้มั้ยT__T
“อ้ออ!! อย่างงี้นี่เอง.. ขอบคุณนะคยองซู^_^ แล้วโรงเรียนเปิดวันไหนหรอ? ฉันจะได้เตรียมตัวถูก..?”
“อีกสี่วันก็เปิดแล้ว.. ว่าแต่ทำไมเธอถึงรู้จักกับคุณลุงละ? เขาเป็นอะไรกับเธอหรอ?”
“ห้ะ!!? นายยังไม่รู้หรอว่าคุณลุงเขาเป็นพ่อของฉันเอง.. ฮ่าๆ” ฉันตอบไปพร้อมกับแค่นหัวเราะออกมา.. หน้าตาฉันไม่เหมือนพ่อเลยหรอ? เขาเลยเดาไม่ได้ว่าฉันเป็นลูกสาวของท่าน(.___. )
“อ่าวหรอ? เธอเป็นลูกสาวของคุณลุง? ฉันว่าแล้วปกติเขาไม่จัดการอะไรเองขนาดนี้มาก่อนนะ มีอะไรเลขาเขาช่วยตลอดแต่พอมาเรื่องเธอเขาจัดการเองตลอดเลย ฉันนี่ก็ไม่ได้สังเกตุเลย ฮ่าๆ ” เห้อ.. คยองซูเอ่ย! ฉันหน้าตาออกจะเหมือนพ่อ ทำไมนายไม่สังเกตุอะไรเลยT__T
“อาจจะเป็นเพราะฉันเป็นลูกสาวคนเดียวก็ได้มั้ง.. แต่ชั่งเถอะ! ฉันว่าฉันจะไปซื้อของใช้สักหน่อยหน่ะ พวกกระเป๋า เครื่องเขียน บลาๆ อะไรพวกนี้... นายรู้แหล่งขายของพวกนี้มั้ย?”
“รู้สิ.. ฉันเป็นคนเกาหลีก็ต้องรู้แหล่งซื้อของพวกนี้อยู่แล้วนิ พรุ่งนี้ฉันว่าง..เดี๋ยวฉันจะพาไปทัวร์เอง ไปมั้ย^^” ในที่สุดสวรรค์ก็ประทานคนดีๆมาให้ฉันแล้ว... มาอยู่ที่นี่ไม่ได้ลำบากอย่างที่คิดเอาไว้.. คนเกาหลีจิตใจดีมีเยอะแยะไป ฉันหวังว่าจะเจอคนที่ดีๆแบบคยองซูนะ...
“ไปแน่นอนสิ! ถ้าขืนไปเองมีหวังหลงกลับบ้านไม่ถูกนั่งร้องไห้เป็นเด็กแน่ๆ ฮ่าๆ ^[]^”
“เธอนี่ยังร้องไห้เป็นเด็กอยู่อีกหรอ? ฮ่าๆ” เขาพูดพลางเอามือหนาๆมาขยี้ที่หัวของฉันไปมา จนผมยุ่งเหยิงไปหมด..
“นี่! -0- ผมฉันยุ่งหมดแล้ว! T__T” ฉันตะหวาดเขาไปพร้อมเอามือมาลูบๆผมให้เข้าที่ดังเดิม...
“ฮ่าๆ!! ฉันขอโทษๆ >< พอดีมือมันไปเอง ฮ่าๆ!” หื้มม.. มือบ้านนายสินะมาเอง ฉันไม่เคยรู้เลยว่าถ้ามือไม่ถูกสมองสังการมันมาเองได้.. ชักจะเพี้ยนแล้วนะนายนี่- ___-/
“ยะ-3- ฉันขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนก็แล้วกันเดินทางมาไกลเหนื่อยจะแย่T___T”
“คร้าบบบ.. ให้ฉันไปช่วยมั้ย? ฮ่าๆ! >.<”
“จะบ้าหรอ! นายนี่ทะลึ่ง! -/-..” เขาส่งสายตะทะลึ่งมาให้ฉันก่อนที่ฉันจะเอามือไปเขกที่หน้าผากเขาหนึ่งทีเบาๆ
“โอ้ย! เจ็บนะ;__;” เขาร้องเวียงหลงออกมาแล้วเอามือขวาลูบที่หน้าผากของตัวเองเบาๆ.. แหมะ! ฉันเขกเบาๆเองนะคยองซู..
“เอาคืนนายไง ที่นายขยี้หัวฉันยุ่งเหยิงหมดเลย.. แบร่ๆ:P” ฉันแล่บลิ้นให้คยองซูเพื่อเป็นการหยอกล้อ ก่อนที่จะวิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้วขึ้นห้องไปทันที.. วันนี้จะว่าไปฉันเพลียมากเหมือนกันนะ นั่งเครื่องบินมาตั้งหลายชั่วโมง แถมมาเจอผู้ชายสองคนที่กวนโซนประสาทสุดๆไปเลย.. ถ้าได้พักผ่อนหน่อยก็คงจะดีไม่ใช่น้อย..
“เห้อออ...” ฉันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้องไป.. ฉันเดินเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่ฉันจะทำคืออาบน้ำ.. ฉันเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและจัดการรวบผมของตัวเองขึ้นอย่างลวกๆก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและอุปกรณ์ในการอาบน้ำมา.. ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะชำระร่างกายของตัวเองให้เสร็จ
เมื่อเวลาผ่านไปได้สิบห้านาทีฉันก็อาบน้าเสร็จเรียบร้อยพอดี.. และเปลี่ยนชุดมาเป็นชุดนอนเสื้อแขนยาวและกางเองขายาวลายมิกกี้เม้าส์ซึ่งมันเป็นตัวการ์ตูนที่ฉันชอบ..
“เอ่อ!” ฉันเปล่งเสียงออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ถูกวางอยู่บนหัวเตียงมาเพื่อกดเบอร์โทรไปหาใครอีกคน... ฉันพึ่งนึกได้ว่าพ่อบอกให้ฉันโทรหาแม่บ้าง.. อันที่จริงฉันกะว่าจะโทรหาท่านหลายรอบแล้วละแต่ยังไม่มีเวลาว่างเลยสักที.. มัวแต่ยุ่งอยู่กับการจัดของและทำความรู้จักกับผู้อาศัยที่แสนน่ารักทั้งสอง.. หรออออออ -___-/
“อันยอง..แม่นี่แอ๊นท์เองนะคะ^^” ฉันพูดทักไปเมื่อปลายสายกดรับโทรศัพท์...
[อ่าวลูก! มาถึงเกาหลีแล้วหรอ? ทำไมไม่โทรมาบอกแม่ก่อนละแม่จะได้ไปรับ] ผู้เป็นแม่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยในตัวลูกสาวคนนี้...
“พึ่งมาถึงเองคะแม่.. หนูอยู่ที่โฮมสเตย์ของพ่อ..ไม่เป็นอะไรหรอกคะพ่อเขามารับหนูที่สนามบินแล้วก็พาอยู่โฮมสเตย์เรียบร้อย”
[อ่อ.. งั้นแม่ฝากดูแลที่นั่นให้ดีๆนะลูก.. ขาดเหลืออะไรโทรมาบอกแม่ได้เดี๋ยวแม่จัดการให้ ส่วนเรื่องอะไรที่หนูไม่เข้าใจถามจงอินเขาได้นะลูก ว่าแต่..หนูรู้จักเขาแล้วใช่มั้ย?] สงสัยจงอินคงจะเป็นขวัญใจแม่ฉันมากสินะ-__-/ ตานี่มันตามหลอกหลอนฉันจริงๆ...
“คะ..รู้จักแล้ว งั้นหนูขอตัวนอนก่อนนะเหนื่อยมากไว้ว่างๆหนูจะโทรไปหาใหม่นะคะแม่^^”
[จ้า..อย่าลืมโทรมาละ เดี๋ยวถ้าแม่ว่างแม่จะไปหาหนูที่นั่นนะแต่ตอนนี้แม่ติดประชุมยาวเลย..]
“ไม่เป็นไรหรอกคะแม่.. ดูแลสุขภาพด้วยนะคะอย่าหักโหมมาละ..งั้นแค่นี้นะคะ” เมื่อฉันพูดเสร็จก็กดวางสายทันที.. บางครั้งแม่ฉันก็ทำงานเยอะเกินไปรึเปล่า? ฉันอยากจะช่วยท่านบางแต่ฉันไม่มีความรู้ทางด้านนี้มาก่อนเลย.. ฉันหวังว่าในอนาคตฉันจะสามารถสานต่อธุรกิจของท่านได้ก็แล้วกัน..
ฉันวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียงเช่นเดิมก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนที่เตียง.. วันนี้มันก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ดีในชีวิตฉันนะ.. ได้พบเจอคนใหม่ๆ ประสบการณ์ใหม่ๆ แถมยังได้ใช้ชีวิตที่แปลกออกไปกว่าแต่ก่อน.. ต้องรับผิดชอบดูแลความเรียบร้อยของบ้าน.. ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะมีอุปสรรครอฉันอยู่ แต่มันก็สามารถทำให้ฉันเติบโตขึ้นไปอีก.. ฉันเริ่มรู้สึกว่าสมองของฉันมันเหนื่อยล้ามากจนสามารถหลับแล้วไปตื่นปีหน้าได้เลยละ-__-; แถมเปลือกตาของฉันก็รู้สึกหนักขึ้นเรื่อยจนมาค่อยๆเลื่อนลงมาปิดตาของฉัน... และในที่สุดฉันก็หลับไปพร้อมกับสมองอันเหนื่อยล้า...
-เช้าวันต่อมา-
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่เกาหลีส่องผ่านหน้าต่างเข้ามากระทบที่เปลือกตาของฉัน เป็นผลให้เปลือกตาของฉันค่อยๆขยับขึ้นลงช้าๆก่อนที่ม่านตาจะปรับแสงสว่างให้เข้าที่ อ่า.... เช้าแล้วสินะ ฉันยังไม่อยากจะตื่นเลยT___T อากาศที่นี่ไม่ต้องเปิดแอร์มันก็หนาวมากๆเลยละ แต่ต่างกับที่ไทยขนาดเปิดแอร์จนมันจะพังก็ร้อนเหมือนเดิม... ฉันค่อยๆพยุงร่างกายอันบอบบางของตัวเองขึ้นนั่งก่อนที่จะบิดตัวไปซ้ายทีขวาทีเพื่อขจัดความขี้เกียจให้หลุดออกไป ซึ่งมันก็ไม่ค่อนจะได้ผลสักเท่าไหร่...
“อะ อ่า..” ฉันครางออกมาเบาๆเพื่อปรับเสียงของตัวเองให้เข้าที.. น้ำเสียงในตอนเช้าแหบพล่าเหลือเกิน.. ซึ่งมันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าฉันจะไม่สบาย.. ฉันก้าวขาลงจากเตียงนอนที่แสนนุ่มสบายทีละข้าง ก่อนที่จะลุกขึ้นไปล้างหน้า แต่ฉันยังไม่คิดจะอาบน้ำหรอกนะ.. ทำไมนะหรอ? ก็เพราะมันหนาวไงถ้าเกิดฉันได้แตะน้ำเย็นๆเข้ามีหวังได้นอนติดอยู่กับเตียงทั้งวันแน่ๆ -0- ฉันเดินเข้าไปในห้องน้าเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน ผ่านไปได้แค่สิบนาทีภารกิจของฉันก็เสร็จสิ้น.. ฉันก็ยังคงใส่ชุดนอนของฉันเดินออกมาจากห้องแล้วก้าวเท้าเดินไปที่ห้องครัวทันที...
เมื่อฉันเดินมาถึงห้องครัวก่อนที่จะมองไปรอบๆเพื่อสำรวจสิ่งที่จะนำมาชงเพื่อคลายความหนาว... แต่ไม่เลย สิ่งที่พบคือมีเพียงแต่แก้วใบหนึ่งกับกาต้มน้ำร้อนหนึ่งใบ.. ไม่มีผงกาแฟหรือผงโอวันตินไว้สำหรับชงดื่มในยามเช้าเพื่อบรรเทาอาการหนาวสั่น...
“หาวววว..”
ทันใดนั้นเสียงหาวของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง... ฉันหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับร่างสูงใหญ่ ซึ่งนั้นคือนายจงอินเจ้าเก่านั่นเอง-__-/
“เธอตื่นมาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย?” เขาพูดขึ้นเสียงเหนื่อยๆก่อนที่จะเอามือขวาขยี้ตาไปมา
“ฉันตื่นมาหาอะไรดื่มหน่ะ.. ที่นี้ไม่มีโอวันตินหรือกาแฟเลยหรอ?”
“ไม่มีหรอก.. ถ้าจะกินก็นู้น.. ร้านกาแฟตรงหน้าปากซอยมีร้านหนึ่งเปิดอยู่ 24 ชั่วโมงหน่ะ..” ร้านกาแฟเปิด 24 ชั่วโมงมันมีอยู่ด้วยหรอ- -? ฉันก็พึ่งเลยจะได้ยินเนี่ยละ...
“อ่า... ขอบคุณนะงั้นเดี๋ยวฉันออกไปซื้อกาแฟก่อนก็แล้วกัน.. ว่าแต่ นายจะเอาอะไรมั้ย?”
ฉันหวังนายนี่จะไม่เอาอะไรมากหรอกนะ..
“ไม่ละ.. แต่ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอแล้วกันกลัวเธอจะเดินหลงทางไปผิดที่-3-..” ร่างสูงตอบกลับมาก่อนจะเอามือมาจับที่ต้นคอตัวเองเบาๆเพื่อเป็นการแก้เขิน... นายนี่มันเขินอะไรของเขานะ-__-/
“งั้นตกลง.. ไปกันเลยไปฉันอยากจะดื่มอะไรร้อนๆ..”
“นี่เธอไม่คิดจะเอาเสื้อโค้ชไปคุมหน่อยหรอ? อากาศมันหนาวมากเลยนะ” เอ่อ! ใช่ฉันลืมไปเลยว่าอากาศที่นี้มันต่างจากเมืองไทย-___- ฉันรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องแล้วหยิบผ้าพันคอสีชมพูหวานแหววออกมาจากตู้... แล้วรีบสาวเท้าทั้งสองข้างลงไปข้างล่าง.. ถ้าไปช้ามีหวังโดนนายบ้าจงอิน! งับหัวขาดแน่ๆ-__- เขายิ่งอารมณ์ไม่อยู่กับที่สะด้วย..
“ฉันมาแล้วๆ ไปกันเถอะ..” ฉันบอกนายจงอินก่อนที่จะเดินไปที่หน้าประตูและเปลี่ยนจากรองเท้าที่ใส่อยู่บ้านมาเป็นรองเท้าบูทสีชมพูที่ฉันใส่มาเมื่อวาน...
“ฮ่าๆ อ๊ากกกก ฮ่าๆ!!!!” ร่างสูงระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งจนมันทำให้ฉันหันหลับไปมอง..
“นิ! หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบยะ!!” ฉันตะหวาดเขากลับไปทันที.. ฉันมันน่าขำตรงไหนกันเนี่ย.. นายนี้ไปกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า? หัวเราะได้ทั้งวันจริงๆ..
“ก็ชุดที่เธอใส่มันชุดอะไรเนี้ย! ชุดนอนมิกกี้เม้า รองเท้าบูทสีชมพู ผ้าพันคอสีชมพู... เธอนี้เป็นพวกนิยมสีชมพูหรือยังไง? ฮ่าๆ!!!” หื้ม! ตานี่!! ปากเสียงจริงๆ สีชมพูออกจะน่ารักมุ้งมิ้ง.. ใส่แล้วดูเป็นผู้หญิงน่ารัก.. ซึ่งฉันก็รักสีชมพูมากๆเลยนะ-___-/
“มันเรื่องของฉัน! ไม่เกี่ยวกับนายเลยสักนิด.. แล้วก็เลิกหัวเราะพาฉันไปร้านกาแฟสักทีเถอะฉันหนาวจะแย่แล้วเนี่ย!” ฉันพูดออกไปเสียงดังจนทำให้อีกคนหุบปากที่กำลังหัวเราะก่อนที่จะเขาจะกลั้นมันไว้ข้างในไม่ให้ระเบิดออกมา..
พวกเราสองคนเดินออกมาจากนอกบ้าน... ฉันอยากจะบอกว่าอากาศที่นี้มันทำให้ฉันสามารถกลายเป็นหินได้เลยละ! ฉันคิดผิดจริงๆที่เอาแต่ผ้าพันคอมา... โดยลืมไปว่าชุดที่ใส่คือชุดนอนลายมิกกี้เม้าส์ตัวบางๆแค่นั้น... สายลมเย็นๆพัดผ่านมาปะทะร่างกายของฉันเป็นระรอก จนทำให้ปากของฉันสั่นเป็นจังหวะฮิพฮอพเลยทีเดียว.. มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาถูไปถูมาที่แขนเพื่อให้เกิดความอุ่นขึ้น.. แต่ยังไงมันก็ยังหนาวอยู่ดี..
จู่ๆเสื้อโค้ชสีดำหนาๆก็มาปกคลุมที่ไหล่ทั้งสองข้างของฉัน.. และตอนนั้นเองฉันหันไปมองหน้าร่างสูงก่อนที่จะเอ่ยคำสั้นๆออกมา..
“ขอบคุณนะ..” ฉันฉีกยิ้มบางๆให้เขาหนึ่งที ก่อนที่จะกระชับเสื้อโค้ชเข้ามาให้แนบชิดกับร่างกายอีก.. ฉันสังเกตุสีหน้าของจงอินแล้วเขาก็หนาวไม่แพ้กัน.. ปากสั่นระริกพร้อมกับเดินไปกอดอกไป สายผมพัดผ่านมากระทบร่างของเขาจนทำให้เขาต้องเอามือมาประกบแล้วยกขึ้นมาไว้ที่ปากแล้วเป่าลมอุ่นๆใส่มือไป... ฉันหยุดเดิน และจิตใต้สำนึกของฉันมันบอกให้ฉันถอดผ้าพันคอออกแล้วนำไปพันที่คอของอีกคน..ขณะที่ฉันกำลังพันผ้าให้ร่างสูงที่ยืนหนาวสั่นอยู่ข้างๆ เขาก็มีสีหน้าตกใจเล็กน้อยตอนที่ฉันเอาผ้าพันคอ... ฉันหวังว่ามันจะช่วยให้อุ่นขึ้นมาบ้างนะ...
“ตอบแทนที่นายเอาเสื้อโค้ชมาคุมให้ไง..” ฉันพูดออกไปเบาๆก่อนที่จะจัดผ้าพันคอให้เข้าที่แล้วเริ่มเดินต่อไป...
พวกเราทั้งสองคนเดินมาอยู่ที่หน้าร้านกาแฟที่ตั้งอยู่หน้าปากซอย.. ฉันเปิดประตูร้านเข้าไป เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังกรุ้งกริ้งทันทีที่ประตูถูกเปิด... ฉันก้าวเท้าเข้าไปในร้านและจงอินก็ได้เดินตามเข้ามา.. ฉันเดินไปที่เคาวเตอร์ซึ่งมีพนักงานคอยต้อนรับอยู่..
“รับอะไรดีคะคุณลูกค้า.. วันนี้เรามีโปรโมชั่นกาแฟสำหรับคู่รักซื้อกาแฟสองแก้ว ลดราคา 20% และแถมถ่ายรูปคู่ฟรีหนึ่งใบคะ^^” พนักงานต้อนรับพูดรัวๆใส่หน้าฉันด้วยสีหน้ายิ้มล่า.. นี่เขาคงคิดว่าฉันเป็นแฟนกับจงอินสินะ-__-/ ฉันไม่มีทางจะให้นายนี่มาเป็นแฟนฉันหรอก ไม่มีทาง!
“อ อ เอ่อคือ..”
“ครับ! เอาโปรโมชั่นนี้ครับแต่ขอเพิ่มวิปครีมกาแฟหนึ่งแก้วนะครับ... ^__^” เห้ยยย!!!! ตาบ้า! นายตอบอะไรไป! ถามฉันสักคำก่อนมั้ยเนี้ย!!.. ฉันหันไปค้อนใส่ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะเอามือขวาฟาดไปที่แขนของเขาแรงๆหนึ่งที..
“ตาบ้า! ฉันไม่ได้เป็นแฟนนายนะ-__-!”
“เอาหน่า.. มันก็ไม่ได้เสียหายนิ แถมมันยังลดราคาด้วยนะ..” เออใช่..มันลดราคานิ มันคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง.. ถ้าจะถ่ายรูปคู่กับจงอินเพื่อแลกส่วนลด 20% เนี้ย-_-/
“อืม.. ฉันเห็นแก่ส่วนลดนะถึงยอมหน่ะ.. ไม่ใช่ฉันพิศวาทนายเลยนะ!” ฉันรีบพูดแก้ตัวกลับไปก่อนที่เขาจะคิดไปเองว่าฉันหลงในเสน่ห์ของเขา..
“งั้นเอาโปรโมชั่นนี้นะคะ^^ เชิญท่านทั้งสองรอกาแฟที่โต๊ะก่อนนะคะจะมีพนักงานไปเสิร์ฟพร้อมกับถ่ายรูปเลย^^” เจ้พนักงานหน้าสวยพูดขึ้นแทรกก่อนที่พวกเราสองคนจะตีกันตายเสียงก่อน... ฉันจะปวดประสาทเพราะตาบ้านี่จริงๆ.. หาเรื่องให้ไม่เว้นวันเลย -____-
ฉันเดินมาที่โต๊ะนั่งซึ่งในร้านนี้ไม่มีคนนั่งอยู่เลยสักคน.. ฉันเลือกร้านที่อยู่ติดกับกระจกบานใหญ่ซึ่งพอมองออกไปนอกร้านแล้วก็พบกับถนนที่ไร้ผู้คน ร้านค้าที่ยังไม่เปิด.. ชั่งเงียบสงบเหลือเกิน แต่มันจะสงบมากกว่านี้ถ้าไม่มีจงอินมาด้วย- - ฉันหย่อนก้นนั่งลงก่อนที่จะเอามือเท้าคางเพื่อรอกาแฟมาเสิร์ฟ...
“นี่... เธอชอบกินกาแฟหรอ?” ร่างสูงตรงหน้าถามขึ้น..
“ก็ใช่..แต่ฉันชอบกินโอวันตินมากกว่า.. นายรู้จักมั้ยโอวันตินหน่ะ..?” ฉันหันหน้าไปตอบทั้งๆที่เท้าคางอยู่ด้วย...
“โอวันตินหรอ? เคยได้ยินนะแต่ไม่เคยลองชิม.. อร่อยมั้ย?”
“สุดยอดไปเลยละ! อร่อยมากๆฉันชอบดื่นมันตอนเช้าๆเวลาอยู่ที่อยู่ไทยนะ”
“ไว้เธอทำให้ฉันกินบ้างสิ.. แต่มันคงจะรสชาติดีกว่าข้าวผัดเธอนะ? ฮ่าๆ!!” อย่าไปพูดถึงข้าวผัดนั่นอีกได้มั้ย-__- มันเป็นอาหารที่ทำให้ฉันคิดได้ว่าไม่ควรลองของแปลก...
“เหอะๆ ถ้ามีโอกาสฉันจะหาซื้อมาทำให้ก็แล้วกัน..”
ขณะที่พวกเราสองคนกำลังสนทนาอย่างสนุกสนาน พนักงานสาวอีกคนก็เดินมาเสิร์ฟกาแฟที่โต๊ะพร้อมกับพกกล้องโพลาลอยด์มาด้วย... เธอวางกาแฟทั้งสองแก้วลงที่โต๊ะพร้อมกับพูดว่า
“ลูกค้าเชิญถ่ายรูปคู่เลยคะ...” หล่อนพูดพลางยกกล้องขึ้นมาตั้งท่าถ่ายรูป.. ฉันกับจงอินทำท่าเงอะงะเพราะไม่รู้ว่าจะโพสท่าไหนดี.. แต่จู่ๆเขาก็จับมือขวาของฉันมาทำเป็นรูปครึ่งหัวใจและมือซ้ายของเขาก็ทำเป็นรูปหัวใจอีกครึ่งหนึ่ง.. ก่อนที่มันจะประกบเข้าด้วยกันซึ่งรูปร่างมันกลายเป็นรูปหัวใจ... และเพียงวินาทีสั้นๆ...หัวใจของฉันก็เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ทำไมเขาต้องทำท่านี้ด้วย... มีท่าโพสตั้งมากมายหลายร้อยแปดท่าแต่กลับเลือกท่านี้ออกมา... เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ? ฉันหันกลับไปยิ้มให้กล้องพร้อมกับทำมือเป็นรูปหัวใจกับจงอิน.. เสียงกดชัตเตอร์ดังแชะ! ทันทีและมีกระดาษเคลื่อนออกมาจากตัวกล้องก่อนที่มันจะค่าอยๆปรากฎเป็นรูปภาพ... พนักงานสาวดึงรูปออกมาจากกล้องก่อนที่จะสะบัดมันเบาๆแล้วมองรูปใบนั่น.. หล่อนอมยิ้มเบาๆก่อนจะยื่นรูปใบนั้นไปให้จงอิน..
“ขอบคุณนะครับๆ^^” จงอินยิ้มและพูดขอบคุณหล่อนไป พนักงานสาวยิ้มตอบกลับมาก่อนที่จะเดินออกไป...
“นี่! ฉันอยากดูบ้าง...” ฉันพูดเสียงอ้อนๆก่อนที่จะแบมือขอรูปจากเขา..
“ถ้าเธอเห็นเธอห้ามฉีกทิ้งนะ-0-..”
“ยะ! ฉันสัญญาเลย..” เมื่อฉันพูดเสร็จเขาก็ส่งรูปใบนั้นมาให้ฉัน.. ฉันก้มหน้ามองที่รูปใบนี้ แก้มทั้งสองข้างของฉันมันกำลังจะปริแตกออกมาเพราะฉันหุบยิ้มแทบไม่อยู่แล้ว! ให้ตายเถอะ!แค่รูปใบเดียวมันส่งผลให้ฉันเป็นอย่างนี้เลยหรือ?... ในรูปนี้ฉันกำลังยิ้มอย่างร่าเริงแต่ใบหน้าของจงอินเขากำลังหันมามองที่ฉัน.. ด้านข้างของเขามันดูดีมากๆเลยละ!
“นี่เธอ! เป็นอะไรเนี้ยทำไมยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วหน่ะ!?” คนตรงหน้าถามขึ้นเมื่อเป็นปฎิกิริยาของฉันเมื่อได้เห็นรูปคู่ใบนี้...
“ป ป ปะเปล่าสักหน่อย! -/-..” ฉันรู้สึกเหมือนหน้าของฉันมันกำลังจะสุก... แก้มที่จากสีขาวหนาวเปลี่ยนสีเป็นแดงระรือของฉันในตอนนี้มันทำให้คนตรงหน้าสงสัย...
“กริ๊ง...” จู่ๆเสียงกระดิ่งหน้าประตูหน้าก็ดังขึ้น ฉันและจงอินหันไปมองลูกค้าผู้มาเยือนร้านนี้อีกคน... เขาสวมแว่นตากันแดดสีดำหนาๆ พร้อมกับเสื้อโค้ชสีดำ.. จะว่าไปรูปร่างเขาดูคุ้นตายังไงชอบกลนะ.. มันคุ้นมากๆ...เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยจริงๆ
“อ่าว! แบคนายมาทำอะไรที่นี้เนี่ย!!?”
To Be Continued
โปรติดตามตอนต่อไป...
เนื้อเรื่องนี้มีผิดพลาดประการใดขอโทษไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ^^
ไรท์เตอร์เป็นนักเขียนมือใหม่อาจจะยังไม่ชำนาญมากสักเท่าไหร่
แต่หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ *ส่งจูบรัวๆ* 555555
ช่องทางการติดต่อไรท์เตอร์
Twitter : @AiiNiiT
สามารถมาคอมเม้นหรือวิจารณ์ผลงานได้เลยนะจ้ะ ^___^
รับฟังทุกคอมเม้นต์แล้วจะนำไปพัฒนางานเขียนให้ดีขึ้นกว่าเดิมนะคะ
*โบกมือลา*
หลังจากที่ไรท์ไปเข้าค่ายก็ไปเชียงใหม่ต่อเลยจึงไม่มีเวลาอัพต้องขอโทษนักอ่านจริงๆนคะ T/\T แต่ต่อจากนี้จะพยายามอัพให้ดีที่สุดนะคะ
ความคิดเห็น