คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : No Fancy! เพราะเรื่องจริงคือฉันรักนาย. : ตอนที่ 1 เมื่อเราพบกัน...
No Fancy! เพราะนี่คือเรื่องจริงที่ฉันรักนาย.
( ตอนที่ 1 เมื่อเราพบกัน... )
หลังจากที่ฉันเอากระเป๋าลงมาพ่อก็ขับรถออกไปทันที.. เห้ย! เดี๋ยว? แล้วฉันจะไปโรงเรียนยังไง? โรงเรียนฉันเป็นยังไง? แล้วคนที่พักอยู่ที่นี้คนไหนละเรียนที่เดียวกับฉัน? คำถามมากมายเหล่านี้โจมตีฉันทันทีในขณะที่ฉันเดินมาถึงหน้าบ้าน..T_____T
เมื่อเท้าของฉันทั้งสองข้างได้ก้าวเดินมาหยุดที่ประตูหน้าบ้าน ฉันค่อยๆเอามือขวาไปบิดกลอนประตูแล้วเปิดมันออก
สิ่งแรกที่สายตาของฉันเห็นคือภายในบ้านหลังนี้สะอาดเกลี้ยงเกลา กลิ่นของความสะอาดเหมือนได้ของใหม่.. โชยออกมาปะทะกับปลายจมูกของฉันทันที ตอนแรกฉันนึกว่าจะโสโครกสกปรก
สงสัยฉันต้องเปลื่อนความคิดใหม่แล้วละ... -___-
ฉันก้าวเท้าทั้งสองเข้ามาภายในบ้านหลังนี้ ภายในบ้านมีห้องรับแขกที่ถูกตกแต่งไปด้วย โซฟาสีดำ ตรงหน้าโซฟามีโทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ (แบนแบบฉัน-,.-) ตั้งอยู่มีภาพวาดทะเลใส่กรอบสีดำติดอยู่ที่ผนังเหนือโทรทัศน์ขึ้นไป ถ้ามองตรงไปข้างในก็จะเห็นห้องครัวทันที และมีโต๊ะไม้ตัวยาวๆซึ่งมีเก้าอี้เรียงมากกว่าสิบตัวไว้สำหรับนั่งรับประทานข้าวตั้งอยู่ที่หน้าห้องครัว
เก้าอี้เยอะขนาดนี้เอาไว้เล่นเก้าอี้ดนตรีกันหรือยังไง-__-?
ฉันถอดรองเท้าบูทที่ฉันใส่มาในวันนี้ออกแล้วเปลี่ยนมาใส่รองเท้าเดินในบ้านที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับคนที่มาเยือนที่นี้..
“สงสัยไม่มีใครอยู่ละมั้ง?” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อสายตาทั้งสองมองไปรอบๆบ้านแล้วไม่พบสิ่งมีชีวิตที่เป็นลูกบ้านอยู่เลยสักคน...
เท้าทั้งสองก้าวเดินไปสำรวจภายในบ้านและขึ้นบันไดไปชั้นที่สอง แต่แปลกนะที่ภายนอกบ้านดูไม่ใหญ่มากแต่ชั่งตรงข้ามกับภายในบ้านที่ดูใหญ่อลังการแถมชั้นสองยังมีห้องอยู่ตั้ง 13 ห้อง สร้างเอาไว้ให้เปลืองไฟเล่นสินะ=___=?
ฉันพึมพำคนเดียวพลางก้าวขาเดินไปที่หน้าห้องของแต่ละห้องเรื่อยๆ จนมาสะดุดตากับหน้าห้องหนึ่งที่มีป้ายไม้สีขาวและติดภาษาเกาหลีตัวหนาๆสีดำไว้อยู่ที่ป้ายหน้าห้องว่า…
‘คิม จงอิน’
ฉันเอ่ยชื่อนี้ขึ้นเบาๆ ก่อนจะหยุดยืนคิดไปสักพัก... คงเป็นคนที่อาศัยอยู่ที่นี่สินะแต่ทำไมชื่อเป็นผู้ชาย -____- หรือว่าฉันต้องอาศัยอยู่กับผู้ชาย? เขาอาจจะเป็นเก้งกวางก็ได้นะ เดี๋ยวนี้สังคมเราเปลี่ยนไปเยอะ...ชายรักชายแล้วชะนีหน้าสวยไร้ที่ยืน T0T ฉันเลิกสนใจป้ายชื่อห้องนี้แล้วเริ่มก้าวขาเดินผ่านไปเรื่อยๆจนไปหยุดที่หน้าห้องของห้องถัดไปเพียง 2 ห้อง
‘ดโย คยองซู’
ป้ายชื่อหน้าห้องนี้เขียนไว้เป็นภาษาเกาหลีตัวหนาๆสีดำเช่นกัน ฉันพูดชื่อนี้ขึ้นเบาๆเช่นเคย ฉันคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นเพื่อนของจงอินสินะ... ชื่อคล้ายผู้ชายเลยทำไมสองคนนี้ถึงเป็นผู้ชายละ-___- แต่อาจจะมีผู้หญิงชื่อนี้อยู่ก็ได้..
ฉันเลิกสงสัยแล้วก้าวเดินต่อไปจนไปหยุดอยู่หน้าห้องที่มีป้ายชื่อฉันติดอยู่ที่หน้าห้องซึ่งถัดจากห้องของคยองซูมาแค่สามห้องเท่านั่นและมันเขียนไว้ว่า ‘ลี แอนนา’ ใช่! นี้คือชื่อเกาหลีของฉันเอง...
มือขวาของฉันยกขึ้นมาบิดกลอนประตูและเปิดเข้าไปช้าๆ ภายในห้องถูกตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ล้วนแล้วแต่สีขาวชมพู ซึ่งมันเป็นสีที่ฉันชอบ.. เตียงนอนลายมิกกี้เม้าส์พร้อมกับโคมไฟข้างเตียงสีขาว โต๊ะทำงานสีขาวที่มีคอมพิวเตอร์สีดำตั้งอยู่และแน่นอนที่นี้ต้องมีอินเตอร์เน็ตที่แรงกว่าไทยอยู่แล้ว! ฮ่าๆ ^[]^
และเดินมาสำรวจที่ห้องน้ำ ภายในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำสีขาวและฝักบัวอะลูมิเนียมติดอยู่ที่ฝาผนัง กระจกบานใหญ่ถูกติดไว้กับผนังด้านข้างซึ่งมีอ่างล้างมือธรรมดาๆสีขาวติดอยู่ที่กับเคาวเตอร์หน้ากระจก...
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วทำการจัดเก็บสัมภาระของตัวเองให้เข้าที่ เผื่อเสร็จเร็วฉันคิดว่าอาจจะมีเวลาทำอาหารรอคนที่จะอาศัยอยู่ร่วมกับฉันก็ได้..
เป็นการต้อนรับไง!
เอาอาหารไทยเป็นจุดเด่นเลยก็แล้วกัน... แต่ตัวฉันก็ห่างเหินจากการจับกระทะมานานแล้วนะ -___- ยังไงก็ชั่ง! ฉันมั่นในว่าอาหารที่ฉันทำต้องออกมาอร่อยแน่นอน ฉันนั่งคิดระหว่างที่จัดของให้เข้าและแค่นหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งเหมือนคนไร้สติ... ^{}^
“ตึง ตึง ตึง..”
ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้ากระทบพื้นเสียงดังก้าวขึ้นมาบนชั้นสองของบ้าน และมันก็ได้เหล็ดรอดผ่านเข้ามาในห้องของฉัน สงสัยคงเป็นคนที่มาพักที่นี้สินะ.. -___-? ฉันเลิกสนใจเสียงนั้นแล้วหันกลับมาจัดของต่อทันที แต่แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อมีเสียงเคาะประตูที่หน้าห้อง และนั่นเป็นหน้าห้องของฉันเอง..
“ก๊อก... ก๊อกๆ!”
เสียงนั้นทำให้ฉันต้องผละจากการจัดของมาเดินไปที่ประตูห้อง มือขวาของฉันสั่งการให้ค่อยๆบิดกลอนประตูแล้วเปิดออกไปช้าๆ จนฉันได้เผชิญหน้ากับผู้ที่อาศัยร่วมกับฉันเป็นคนแรก..
ทันทีที่เปิดออกไปเจอเขาฉันแทบอยากจะปิดประตูตัวเองลงเสียจริงๆ ใบหน้าของเขาหล่อมากจนฉันไม่สามารถจะมองหน้าเขาได้เกินสิบวิ... เหมือนเป็นศิลปะอันล้ำเลิศที่พระเจ้าได้สรรสร้างให้มา ถ้าไม่ติดที่เขาเป็นมนุษย์ฉันคิดว่าเขาเป็นเทวดาไปแล้วนะ..
“ตึกตัก.. ตึกตัก.. ตึกตัก...”
เพียงวินาทีสั้นๆที่ได้มองหน้าเขาแต่มันก็ส่งผลให้เสียงของหัวใจฉันเต้นแรงขึ้นทันทีและเมื่อสายตาของฉันได้ประสานเข้ากับสายตาของเขา เสมือนมีแรงบางอย่างส่งผ่านมาทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้...
ฉันไม่เคยรู้สึกหัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน เท่าที่จำได้ครั้งสุดท้ายคือ ตอนที่ฉันวิ่งหนีสุนัขที่กำลังวิ่งไล่กรวดตอนฉันออกไปซื้อขนมที่เซเว่น -_-/ และนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันพอจะจำได้..
ถึงนี่จะเป็นครั้งแรกที่ฉันสบตากับเขาฉัน แต่ฉันก็สามารถจดจำลายละเอียดบนใบหน้าของคนตรงหน้าได้ทุกอย่าง.. สิ่งที่ทำให้เขาโดดเด่นขึ้นมาเวลาได้มองคือ ริมฝีปาก... มันชั่งเย้ายวนชวนหลงเสียเหลือเกิน
และที่เด่นไม่แพ้กันคือ...เขาสูงกว่าฉันมากๆและมันทำให้ฉันคิดได้ว่าฉันควรจะออกกำลังกายให้ตัวเองสูงเสียที (-____- ) แต่ยังไงก็ตามผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉันในตอนนี้กำลังจ้องมองมาที่ฉันเช่นกัน... สายตาแบบนี้มันทำให้ฉัน ฉัน ฉัน..
เขินหน่ะ... -///////////////-
“นี่เธอจะมองหน้าฉันอีกนานมั้ย?” ร่างสูงตรงหน้าพูดขึ้นเสียงดัง เป็นผลให้ฉันหลุดจากภวังค์ของความคิดของตัวเอง
“อ อะ.. เอ่อ.. คะ” ยิ่งฉันจ้องหน้าเขาเท่าไหร่หัวใจของฉันก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น และมันทำให้ฉันขยับปากของฉันให้พูดออกไปเป็นคำได้ยากลำบากเหลือเกิน... ฉันได้แต่พูดติดๆขัดๆจนเขาเริ่มทำหน้ารำคาญ
“นี่!! จะพูดติดอ่างอีกนานมั้ย ห้ะ!!?” คนตรงหน้าตะโกนออกมาด้วยความฉุนเฉียว
“อ อะ...เอ่อ ค คะ... คะ (. . )” ฉันเลือกที่จะก้มลงมองพื้นมากกว่าที่จะมองหน้าเขาเพราะใบหน้าเขามันส่งผลต่อหัวใจของฉันอย่างรุนแรงและมันอาจจะทำให้ฉันไม่สามารถตอบคำถามเขาได้เป็นคำ... ความกล้าของฉันมันไปไหนหมดกันนะ!
“เธอนี่นะ! พูดภาษาเกาหลีได้มั้ย? หรือว่าเธอเป็นคนต่างด้าว?”
“เห้ย! ฉันเป็นคนไทยไม่ใช่คนต่างด้าว! ! แต่ภาษาเกาหลีฉันไม่ได้พูดนานเลยติดๆขัดๆ” จากที่ฉันเคยใจเต้นแรงเวลามองหน้าเขา.. แต่ ณ ตอนนี้เวลานี้ฉันอยากจะพุ่งกำปั้นสักหมัดใส่หน้าของเขาสักหมัดเสียจริงๆ นายมีสิทธิอะไรมาว่าฉันเป็นคนต่างด้าวกันยะ!! หน้าตาฉันออกจะสวยจิ้มลิ้มน่ารักขนาดนี้ -//-
“ฉันว่าแล้วทำไมเธอถึงพูดเกาหลีไม่ค่อยชัด.. แต่ชั่งเหอะมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ” เขาลากสายตาเขาขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมาหยุดที่ใบหน้าของฉันดังเดิม
“นายจะจ้องอีกนานมั้ยห้ะ? ว่าแต่..นายชื่ออะไร?”
“จงอิน.. คิม จงอิน นั่นคือชื่อของฉัน” เขาตอบมาอย่างมั่นอกมั่นใจ สงสัยเขาคงคิดว่าชื่อของเขามันทำให้เขาภูมิใจมาสินะ...
คิม จงอึยังเหมาะสมมากกว่า -__-;
“จงอิน? อ่า.... ฉันลี แอนนา แต่ชื่อไทยฉันชื่อแอ๊นท์ นายจะเรียกอะไรก็ได้แล้วแต่นายละกัน”
“แอ๊นท์ที่แปลว่ามดใช่มั้ย? มดหรอ? ใครเขาตั้งชื่อคนกันแบบนั้นนะ ฮ่าๆ!!” ในที่สุดเขาก็ระเบิดหัวเราะออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาหัวเราะจนปากเขาสามารถกินหัวฉันเข้าไปได้ทั้งหัวเลยละ(- - )...
แน่ใจนะว่าปากคน?
“นายมีอะไรอีกมั้ย? ฉันจะได้ไปจัดของของฉันต่อ?” ฉันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะตัดสินใจตัดบทสนทนาระหว่างฉันกับนายจงอึทันที...
“เปล่าหรอก.. ฉันแค่อยากมาดูว่าคนที่มาดูแลที่นี้คนใหม่จะเป็นยังไง แต่ฉันรู้แล้วละ ฮ่ะๆๆ!! ” เขาพูดประโยคสุดท้ายพร้อมกับหัวเราะออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะหมุนตัวหันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง...
ฉันมองตามแผ่นหลังเขาไปจนกระทั้งมันค่อยๆจางหายไปในที่สุด...บางทีฉันก็ไม่เข้าใจอารมณ์ของเขาสักเท่าไหร่หรอกนะ... ตอนแรกยังทำหน้าตารำคาญพอตอนหลังก็หัวเราะจนเหมือนคนเป็นบ้า-__-
ฉันปิดประตูห้องแล้วเดินมาที่กองสัมภาระของตัวเองก่อนที่จะเริ่มจัดมันอีกครั้ง”””
เวลาล่วงเลยมานานนับหลายชั่วโมงในที่สุดฉันก็จัดของเสร็จสักที... ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในสมองอันเล็กๆของฉันคือ การลงมือทำอาหารเย็น สำหรับสมาชิกในบ้านนี้...
แต่.. ฉันไม่มีรู้ว่าพวกเขาทานเยอะขนาดไหน? แต่ดูจากหุ่นของนายจงอึแล้วคงทานไม่เยอะหรอก (มั้ง?) เห็นรูปร่างผอมเพรียวจริงๆคงไปฟิตร่างกายมาบ่อยๆสินะ-..- แล้วนี่ฉันกำลังคิดอะไรของฉันอยู่เนี้ยยย!!?
ฉันก้าวเท้าลงบันไดจากชั้นสองลงมาที่ชั้นหนึ่งของตัวบ้าน และมุ่งหน้าไปที่ห้องครัวทันที... ในห้องครัวมีอุปกรณ์ครบครันทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น กระทะ หม้อ หม้อหุงข้าว เครื่องปรุงต่างๆ.. เว้นแต่ว่าฉันยังไม่เห็นวัตถุดิบเลย -___-
ฉันเดินไปเปิดตู้เย็นในห้องครัว แล้วพบว่าวัตถุในห้องตู้เย็นนั้นมีแค่ไข่กับเนื้อวัวสองอย่าง นี่พวกเขาไม่คิดจะซื้ออาหารมากักตุนไว้สำหรับทำอาหารเลยรึไง? แล้วแม่บ้านคนก่อนไม่มีหน้าที่รับผิดชอบอาหารเลยหรือ? เอาเป็นว่าวันนี้ฉันทำข้าวผัดที่ใส่แค่เนื้อวัวกับไข่ก็แล้วกัน.. หวังว่าพวกเขาคงจะชอบกันนะ (. . )
เมื่อเวลาผ่านไปประมาณสามสิบนาที ข้าวผัดเนื้อวัวใส่ไข่ของฉันก็เสร็จ ว้าว!หน้าตาของมันน่ากินจริงๆนะ-//- ฝีมือของฉันนี่ไม่เบาเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ!!! กลิ่นหอมฉุยของข้าวผัดมันทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายลงคอไปหลายครั้งเลยละ.. ฉันตั้งใจปรุงอาหารสุดฝีมือเลยนะ !! และฉันหวังว่าพวกเขาจะชอบอาหารที่ฉันทำ > <
ฉันหยิบจานมาสามใบก่อนที่จะเริ่มตัดข้าวผัดในกระทะแบ่งใส่แต่ละจานให้เท่ากัน และจัดการตกแต่งมันให้ดูน่าทานเพิ่มขึ้นไปอีก...
“ปัง!”
จู่ๆเสียงปิดประตูบ้านดังขึ้น... ทำให้ฉันละสายตาจากข้าวผัดเนื้อวัวใส่ไข่แสนหอมหวานน่าลิ้มลองมาสนใจสิ่งมีชีวิตที่ยืนอยู่ตรงประตูบ้าน ฉันเดินออกมาจากห้องครัวก่อนสายตาทั้งสองจะมองไปที่ประตู และมีผู้ชายอีกคนหนึ่งกำลังถอดรองเท้าของตัวเองออก
“อ อะ เอ่อ.. อันยอง” ฉันกล่าวทักทายผู้ที่มาเยือนบ้านหลังนี้ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
“..... - ____- ” เขาค่อยๆหันหน้ามามองฉันก่อนที่จะหรี่ตาอันกลมโตของเขาลง
“เอ่อ..คือ.. ฉันเป็นคนมาดูแลที่นี้คนใหม่นะ นายใช่คยองซูใช่มั้ย” ฉันถามกลับไปและหวังว่าเขาจะตอบกลับมา
“ใช่ครับ.. เธอมาดูแลที่นี้คนใหม่สินะ?” และมันก็ได้ผล... เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเช่นกัน และเขาก็มีอะไรที่คล้ายๆกันกับจงอินมากคือ พวกเขาหล่อ...
ฉันไม่สามารถหาคำมาบรรยายเกี่ยวกับใบหน้าของเขาได้เลย... ดวงจาสุกใสที่กลมโตของเขามันเป็นจุดเด่นที่น่ามองจริงๆ... และฉันไม่สามารถละสายตาออกไปได้เลย
“ใช่ๆ... ฉันลี แอนนา เรียกว่าแอ๊นท์ก็ได้นะนั่นชื่อไทยของฉัน ฉันเป็นคนไทยหน่ะ ^^”
“อ่า.. งั้นว่าแล้วเธอถึงพูดเกาหลีไม่ค่อยชัด”
“แหะๆ... ฉันมาที่เกาหลีบ่อยนะ แต่มาแค่เยี่ยมครอบครัวแล้วก็กลับ ว่าแต่..นายหิวหรือยังฉันทำอาหารให้นายแล้วก็จงอินไว้ ^__^” ฉันพูดพลางเอามือเกาหัวไปด้วยท่าทางเขอะเขิน ทำไมฉันต้องเขินเขาด้วยละ? อาจจะเป็นเพราะดวงตาอันกลมโตของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้ากำลังจ้องหน้าฉันอยู่สิมั้ง -//-
“กำลังหิวอยู่พอดีเลย... แล้วจงอินมันกลับมาแล้วหรอ? กลับมาไวแหะวันนี้”
“ปกติเขากลับช้าละสิ? นายรีบมากินข้าวก่อนเถอะฉันทำเผื่อนายไว้ด้วยก่อนที่มันจะเย็นเสียก่อน” ฉันเชื้อเชิญให้เขามาลิ้มลองฝีมือการทำอาหารของฉันเป็นครั้งแรก... ฉันคิดว่าเขาน่าจะชอบอาหารของฉันนะ หวังว่านะ... (. . )
คยองซูก้าวเท้าเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งลงกับเก้าอี้ทันที ฉันเดินไปที่ครัวแล้วนำจานที่มีข้าวผัดเนื้อวัวใส่ไข่มาเสิร์ฟให้กับคยองซู และวางอีกจานไว้ให้จงอิน... ส่วนของฉัน ฉันจะกินหลังจากที่พวกเขากินเสร็จละ...
“นี่คยองซู... นายลองชิมสิฉันตั้งใจทำเลยนะ^ ^” ฉันพูดก่อนที่จะจ้องสีหน้าเขาตอนที่กำลังตักข้าวผัดเข้าปาก..
“......” เขาเคี้ยวแล้ว! ฉันหวังว่ารสชาติจะออกมาอร่อยนะเพราะตอนที่ฉันชิมคิดว่ามันพอใช้ได้แล้วละ
“....... อืมมมม” เสียงครางเหล็ดรอดออกมาจากลำคอของเขาเบาๆ
“อร่อยมั้ย? นายชอบรึเปล่า?” ฉันถามเขาก่อนที่จะจดจ้องหน้าเขาอีกครั้งหนึ่ง.. เขากลืนข้าวผัดคำนั้นคงลอไปแล้วเขาก็เปิดปากพูดออกมาว่า
“เธอเคยทำอาหารมาก่อนรึเปล่า?” เขาถามฉันก่อนที่จะละสายตาจากอาหารมามองที่หน้าของฉัน
“ก็.. เคยนะแต่มันนานมาแล้วหน่ะ .___. ฮ่าๆ” เขากำลังจะพูดว่ามันไม่อร่อยสินะ- - สงสัยเขาคงจะไม่ชอบอาหารรสชาติไทยๆละสิ…
“จะบอกว่า.... มันอร่อยนะ ฮ่าๆฉันชักจะชอบอาหารที่เธอทำสะแล้วสิ^ ^ ไว้มาทำให้ฉันกินบ่อยๆละ” เห้ออออออ ฟู่วววว -3- รอดตัวไป นึกว่าจะไม่อร่อยสะแล้ว > < คยองซูตอบกลับด้วยสีหน้าท่าทางอิ่มเอม แต่ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่า? ใช่... ฉันลืมเรียกนายจงอึลงมากินข้าว เขาคงไม่ว่าฉันหรอกนะที่ฉันให้คยองซูกินก่อน...
“คยองซูนายกินข้าวไปก่อนนะฉันขอไปเรียกนายจงอึ เอ้ย! นายจงอินมากินข้าวก่อน” ฉันว่าปากของฉันคงจะชินกับการเรียกจงอินว่า จงอึสินะ... ก็นิสัยของเขามันเหมาะกับชื่อจงอึมากกว่าจงอินหน่ะ -3- คนอะไรกวนประสาทเป็นบ้า!
“ครับๆ เรียกเร็วๆละเดี๋ยวมันจะอารวาทเอา ^^”
คยองซูฉีกยิ้มเล็กๆให้ฉัน ฉันละอยากจะจับหน้าเขาแล้วบิดไปบิดมาจริงๆหน้าเขาชั่งดูนุ่มนิ่มหน้าบีบมากๆเลยละ-//-
ฉันเดินออกมาจากโต๊ะอาหารแล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน ฉันก้าวเท้าทั้งสองเดินตรงไปที่หน้าห้องของจงอิน และเมื่อฉันได้เดินมาถึงหน้าห้องของเขาแล้วยกมือขวาขึ้นมาแล้วกำหลวมๆเพื่อที่จะเตรียมตัวเคาะที่หน้าห้อง
“ก๊อก ก๊อก..”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยแม้แต่นิด... ฉันเริ่มเคาะใหม่อีกครั้ง.. แต่ก็เหมือนเดิมไร้เสียงตอบกลับ ฉันจึงลองนำมือมาบิดที่กลอนประตูเผื่อบางทีมันอาจจะไม่ได้ล็อคอยู่ก็เป็นได้...
“แกร๊ก..”
เสียงบิดกลอนประตู มันไม่ได้ล็อคนิ..? เขาไม่คิดจะล็อคประตูเลยรึไงกันนะ- __-/ ฉันพลักประตูเข้าไปข้างในเบาๆแล้วส่งเสียงเรียกชื่อเขาอีกครั้งหนึ่งแต่ก็เหมือนดังเช่นเคยคือ
“.........”
เงียบฉี่.... ไร้สัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ตู๊ด ตู๊ด...
ฉันทอดสายตามองไปรอบๆห้องของเขา ห้องของจงอินถูกแต่งแต้มไปด้วยสีขาวดำรสนิยมในการจัดห้องค่อนข้างดีเลยทีเดียวละ...
ห้องที่ดูเล็กแต่พอเขาจัดห้องออกมาแล้วทำให้ดูกว้างขึ้นและการจัดวางเฟอร์นิเจอร์ต่างๆก็เข้ากันได้ดีไม่เกะกะเกินไป ทีวีจอแบนขนาดใหญ่ที่ถูกติดไว้กับผนังห้องที่ตรงข้ามมีเตียงขนาดคิงไซส์ที่สามารถนอนได้แปดคนวางอยู่ แต่ทว่าเตียงนอนของกลับเป็นลายอัลปากร้าไปได้ -___-/ นายนี่ก็แอบแอ๊บแบ๊วนะเนี่ย ฮ่าๆ...
โต๊ะทำงานของเขาที่ถูกจัดวางไว้มุมห้องนั้นมีแผ่นกระดาษมากมายกองอยู่บนโต๊ะ และมีคอมพิวเตอร์สีดำตั้งอยู่ข้างๆ ถัดมาก็เป็นตู้เสื้อผ้าตู้เล็กๆตั้งอยู่ เฟอร์นิเจอร์ในห้องนี้ล้วนแล้วแต่เป็นสีดำทั้งนั้น เขาคงจะชอบสีดำมากสินะ....
“เห้ย! เธอเข้ามาได้ไงเนี่ย!! O[]O” จู่ๆเสียงของเขาดังขึ้นจากข้างหลังของฉัน มันทำให้ฉันตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะหมุนตัวหันกลับเผชิญหน้ากลับเขา...
แต่สิ่งที่ฉันพบนั่นก็คือ...
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!”
To Be Continued
โปรติดตามตอนต่อไป...
เนื้อเรื่องนี้มีผิดพลาดประการใดขอโทษไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ^^
ไรท์เตอร์เป็นนักเขียนมือใหม่อาจจะยังไม่ชำนาญมากสักเท่าไหร่
แต่หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ *ส่งจูบรัวๆ* 555555
ช่องทางการติดต่อไรท์เตอร์
ช่องทางการติดต่อไรท์เตอร์
Twitter : @AiiNiiT
สามารถมาคอมเม้นหรือวิจารณ์ผลงานได้เลยนะจ้ะ ^___^
รับฟังทุกคอมเม้นต์แล้วจะนำไปพัฒนางานเขียนให้ดีขึ้นกว่าเดิมนะคะ
*โบกมือลา*
ปล.เนื่องจากไรท์ต้องไปเข้าค่ายอาจจะไม่ได้อัพนิยายหลายวันแต่สัญญาว่าถ้ากลับจากค่ายแล้วจะรีบปั่นมาให้ทุกคนอ่านทันทีเลยนะคะ =D
ความคิดเห็น