เกิลตัวเล็กกะบอยขี้เก๊ก(ชะมัด)

ลำดับตอนที่ #6 : จดหมายใครกันนะ

** ตอนนี้ฉันอยู่ที่อังกฤษ ฉันขอโทษจริงๆที่ไม่ได้ไปตามที่เบคุงนัดไว้
พอฉันฟังผลเสร็จ แม่ก็รีบมารับฉันกลับทันที
ฉันก็ไม่เคยได้รู้ตัวมาก่อน ว่าแม่จะพาฉันมาที่นี่
เป็นไงบ้าง เธอสบายดีมั๊ยเบคุง
ฉันน่ะสบายดี ที่นี่ หนาวมาก ฉันต้องใส่เสื้อหลายชั้น
ฉันจึงตัวใหญ่ขึ้นน่ะ อิอิ รู้มั๊ย ฉันคิดถึงนายมากเลย
(นายไม่ต้องเขินหรอกนะ) ถึงฉันจะหายไป3เดือน
ฉันก็ไม่เคยลืมนายนะ  ว่าแต่ที่นายนัดฉันไปที่ริมสระน่ะ
นายมีอะไรรึเปล่า อื้มฉันไม่รบกวนนายแล้ว
สุดท้ายนี้ ขอให้นายโชคดี มีความสุขมากๆนะ
ยังไงนายก็ส่งจดหมายมาหาฉันบ้างก็น่าจะดี แหะๆ
บาย
                                                   เอมิ**

หลังจากเบคุงได้อ่านจดหมาย ที่ตอนแรกจ่าหน้าซองภาษา
อังกฤษล้วนๆ จนไม่กล้าที่จะเปิดอ่าน
พอได้อ่าน เบคุงถึงกับน้ำตาไหล ที่เอมิ ไม่ได้หายไปไหน
---ฉันคิดว่าเธอจะลืมฉันซะแล้วยัย เอมิ เห้อ เธออยู่ไกล
ถึงอังกฤษเลยเหรอ ฉันอยากเจอเธอจังเลย ---เบคุงบ่นพึมพำ
ไปคนเดียว

ณ โรงเรียนเตชิยาม่า
ริย่า..........................ริย่า...........................
เบคุงตะโกน ด้วยความดีใจ
ริย่าเธอรู้มั๊ย เอมิเค้าส่งจดหมายมาหาฉันแล้ว
**เห็นมั๊ย ฉันบอกแล้วว่าสักวันเธอคงได้พบเค้า  ริย่าพูด
---ฉันดีใจมากๆเลย ริย่า---เบคุงดีใจ พลางกระโดด
เข้ากอดริย่า
---นายเจอคนที่นายรักแล้วซินะ ฉันดีใจกับเธอด้วยนะ
เบคุง--- ริยาพูดเสียงแผ่วๆ เหมือนกับไม่ดีใจเลยสักนิด
ทำไงดีล่ะ ฉันคงรักเธอเข้าแล้วแน่ๆเลยนายเบคุง
ก็เราสนิทมาตั้ง3เดือนแล้วนิ แล้วอยู่ๆนายก็มาเจอคนที่
นายรักแล้วอ่ะ  ช้านนนนนนนนจะทำไงดีเนี่ย
ฉันต้องบอกให้เค้ารู้ แต่ถ้าพอเค้ารู้แล้วเค้าไม่รักฉันล่ะ ฮือๆ.....
ริย่าพูดไปนอนร้องไห้ไปบนเตียงนอนที่บ้าน