คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ....นับ 1
นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน จากนั้นสมองของฉันก็มืดสนิท สองขาสั้น ๆ ของฉัน (เอิ่ม -*-) ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากบ้านหลังนั้นบ้านที่ฉันอยู่มา 17 ปี ผู้หญิงที่ฉันรักที่สุดเค้าเชิญฉันออกจากบ้านด้วยถ้อยคำที่ไพเราะเหลือเกิน (เหรอออออ?) แม่เรียกกินข้าวเด๋วมาเขียนต่อ นะค่ะ ขอโทษที อิอิ
ต่อจากนี้ฉันคงกลับไปที่บ้านหลังนั้นไม่ได้อีกแล้ว ชีวิตของฉันในที่สุดก็ถึงทางตันแล้วเหรอเนี่ย ฮือ ฮือ ฮือ ทำไงดีล่ะ ตอนนี้เงินก็ไม่มี แล้วยังมาโดนไล่ออกจากบ้านอีก ตายแน่ ตายแน่ ๆ แล้วยัยน้ำหวาน
“แกว่าไงนะน้ำตาล โดนไล่ออกจากบ้านเพราะเอาเงินค่าขนมไปซื้อคอร์สเรียนภาษาเกาหลีเนี่ยนะ?”
“เฮ้อ ก็ใช่นะสิ แต่นั่นมันเงินฉันนะแก ฉันใช้เงินค่าขนมทั้งเดือนเลยนะเว้ย”
“แกบ้าไปแล้วเหรอน้ำหวาน แล้วแกคิดบ้างไหมว่าเดือนนี้แกจะกินอะไร”
“ก็ฉันกะว่าจะใช้เงินที่เก็บไว้น่ะดิ แต่ฉันก็ลืมไปว่าให้ยัยหนูเล็กยืมไปหมดแล้วอ่ะ” นั่นดิถ้ายัยหนูเล็กไม่ยืมป่านนี้ฉันคงไม่ต้องมาอยู่ที่นี่หรอก (หนูเล็กคือลูกสาวของแม่เลี้ยงฉันเอง คนที่ไล่ฉันออกจากบ้านนั่นล่ะ)
“แล้วแกจะเอาไงต่อไปล่ะคราวเนี่ย แต่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่มีเงินให้แกยืมนะเว้ย”
“เออน่าซันนี่ ฉันก็ไม่ได้จะมายืมเงินแกหรอก แค่มาขอพักด้วยซักคืนอ่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็ไปแล้ว”
“ไปไหนของแก แกมีที่ไปรึไง เงินก็ไม่มี เรียนก็ยังไม่จบ เรื่องงานเรอะไม่ต้องพูดถึง อย่างแกเคยทำงานที่ไหนกัน”
“มันก็จริงของแกอ่ะ แต่ฉันกะว่าฉันจะไปหางานทำ แล้วก็เรียนภาษาเกาหลีให้จบ จากนั้นนะแกฉันก็จะไปเกาหลี เป็นไงแก ความคิดฉันดีป่ะ”
โพร๊ะ!!! ฝามือพิฆาตของยัยซันนี่เพื่อนรักบรรจงวางที่ใบหน้าฉันอย่างจัง
“ดีบ้านแกอ่ะดิ คิดได้แค่นี้เหรอ อะไร ๆ ก็เกาหลี ฉันว่าแกจะต้องตายเพราะความบ้าเกาหลีของแกนี่แหละ”
“แกก็รู้นี่หว่า ว่าฉันคลั่งเกาหลีแค่ไหน แกน่าจะเป็นคนที่เข้าใจฉันที่สุดสิ”
ความจริงแล้วฉันกะซันนี่ก็บ้าเกาหลีพอ ๆ กันแหละ แต่บ้านซันนี่เค้ารวยเลยไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงิน แต่ฉันสิบ้านก็จน แถมแม่กับพ่อยังมาตายจากปล่อยให้ฉันอยู่กะแม่เลี้ยงใจร้ายอีก ฮึ้ย ชีวิตฉันเหมือนนางเอกในละครเกาหลีไหมล่ะคะ ใช่เลย ฉันนี่ล่ะนางเอก ฮุๆๆๆ
สองเดือนผ่านไป ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะยังมีชีวิตอยู่ การเรียนภาษาของฉันจบสิ้นลงเพราะไม่มีเงินเรียนต่อ แป่วว ว ฉันตัดสินใจพาร่างกายอันน่าสมเพสของฉันขึ้นเครื่องบินลัดฟ้าไปที่ประเทศเกาหลีทันที เมืองไทยจ๋า ลาก่อน T^T แล้วยัยน้ำหวานคนนี้จะกลับมาพร้อมกับลูกเขยเกาหลีนะคะ
ทันทีที่ฉันเหยียบสนามบินอินชอน ฉันรีบวิ่งออกมาที่ด้านนอกเพื่อสูดรับออกซิเจนของเกาหลีเข้าไปเต็มปอด
“อ๊ายยยย เกาหลี หนาวจังเลย T^T” ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง ด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าที่จะมาเกาหลีทำให้ฉันเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนและทำงานเก็บเงินจนไม่ได้สนใจข่าวสารบ้านเมืองแม้แต่สภาพอากาศฉันก็ไม่ได้สนใจ ให้ตายสิ ร่างกายอันบอบบางของสาววัย 17 อย่างฉันต้องมาสั่นสะท้านเพราะความหนาวเย็นของอากาศที่มีอุณหภูมิต่ำถึง 5 องศา แม่เจ้าโว้ย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจออากาศที่หนาวขนาดนี้มาก่อนเลย ทำไงดีฉัน ได้ตายรอบสองแน่ ๆ งานนี้ ยัยน้ำหวาน
พอตั้งสติได้ฉันก็รีบไปหาบัตรโทรศัพท์เพื่อโทรหาพี่เจี๊ยบที่ฉันติดต่อเรื่องงานเอาไว้ทันที จากนั้นก็เดินตามแผนที่ที่พี่เจี๊ยบได้ชี้แจงแถลงไขให้ฉันรู้ทางโทรศัพท์เมื่อตะกี้ บ้ารึป่าวฉันมาเกาหลีครั้งแรกนะ หนาวก็หนาว เงินก็ไม่ค่อยจะมี ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะกล้าปล่อยให้ฉันเดินทางไปเอง โอ้พระเจ้า ฉันหนาวจนก้าวขาไม่ออกแล้วนะ T^T
พลั่ก!!! เอ๊ะ เหมือนว่าจะมีคนมาชนฉันนะ ทำไมฉันรู้สึกแปลก ๆ หว่า
“กร๊ากกก ฟุตบาท”
ตึก!!! หน้าผากที่เถิกได้รูปของฉันฟาดลงกับฟุตบาทอย่าแรง ของเหลวสีแดงไหลทะลักออกมาอย่างไม่เกรงใจ
“โอ๊ย เจ๊บนะโว้ย ใครว่ะ” ฉันหันไปข้างหลังทันทีเพื่อหวังว่าจะด่าคนที่มาชนและเรียกร้องค่าเสียหายซะให้เข็ด
“โห หัวแตกเลยเหรอเนี่ย เอา เช็ดซะ” ภาษาเกาหลีที่เค้าพูดกับผ้าเช็ดหน้าที่โยนลงมาบนหัวฉันทำเอาฉันอยากจะกรี๊ด คนเกาหลีเหรอเนี่ย ไม่เห็นเหมือนในละครเลย
“นี่นาย..”
“นี่เธอ ไม่มีตังค์กินข้าวรึไง ผอมแบบนี้ไม่ต้องรอให้ฉันมาชนหรอก แค่เดินผ่านเธอคงล้มหัวแตกเองได้อ่ะ ใช่ไหม ห๊า?” พอใช้คำพูดกระแทกหน้าฉันจบก็เดินจากไปหน้าตาเฉย
“นี่นายมันจะมากไปแล้วนะ นี่ จะไปไหน ห๊า กลับมาเดี๋ยวนี้นะ นี่ ฉันยังไม่ได้ค่าเสียหายเลยน๊ะ บ้าเอ๊ย” ฉันพยายามควบคุมอารมณ์ด้วยความยากลำบากเพื่อรีบเดินทางไปตามแผนที่ที่พี่เจี๊ยบให้ไว้ ให้ตายเหอะทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ เลือดบ้านี่ก็ไหลไม่ยอมหยุดเลย โอ๊ย อยากจะบ้าตาย ฉันใช้ผ้าเช็ดหน้าที่อีตานั่นให้กดแผลเอาไว้เพื่อห้ามเลือด
“อะไรนะคะ แม่บ้านเหรอ” จะให้ฉันไปเป็นแม่บ้านเนี่ยนะ ไม่จริงมั้ง
“จ๊ะ”
“แต่พี่เจี๊ยบค่ะ หนูทำอาหารไม่เป็นนะคะ ยิ่งอาหารเกาหลีแล้วไม่ต้องพูดถึงเลย แล้วอีกอย่างหนูก็อยากจะเรียนด้วยนะคะ”
“ดอนท์วอร์รี่จ้า เธอไม่ต้องทำอะไรมากเลยแค่ทำความสะอาดบ้านหลังเล็ก ๆ เธอสามารถเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยได้นะจ๊ะ แถมยังมีที่พักฟรีให้อีกต่างหาก ว่าไงสนใจรึป่าว”
“ถ้าเป็นแบบที่พี่เจี๊ยบว่าจริง ๆ ก็น่าสนใจค่ะ”
“งั้นดีเลย เธอรออยู่ที่นี่นะ ตอนเย็น ๆ เดี๋ยวคุณนายจะมารับ อ่อ ไม่ต้องกลัวนะคุณนายเค้าเป็นคนไทยใจดีด้วย”
“ค่ะ” ว้าว ฉันเจอคนไทยอีกคนแล้วดีจังเลย อิอิ ว่าแต่ว่าที่เจ้านายฉันจะเป็นยังไงกันน้า
เวลาที่เกาหลีเดินไปอย่างรวดเร็ว ต่างจากเมื่อสองเดือนที่แล้วที่แสนทรมานของฉันอย่างลิบลับ ประมาณห้าโมงเย็นตามเวลาเกาหลี คุณนายคัง หรือคุณนายจรวยพร ก็มารับฉันที่ร้านอาหารของพี่เจี๊ยบ คุณนายพยายามอธิบายงานที่ฉันต้องทำ และเล่าเรื่องว่าที่เจ้านายของฉันให้ฉันฟังก่อนล่วงหน้าด้วย ใช่แล้วค่ะ คุณนายไม่ใช่เจ้านายที่แท้จริงของฉัน แล้วเจ้านายของฉันเป็นใครน่ะเหรอ เท่าที่จับใจความได้ เค้าเป็นลูกชายของคุณนายคัง ชื่อคัง ยูวอน อายุ 16 ปี ปีหนึ่ง โรงเรียนชายล้วนยองโด และสิ่งที่ฉันต้องทำก็คือดูแลคุณหนู! แอ่ก อยากตายอีกรอบจังเลย ฉันเกลียดเด็กกกกกกกกก!
รถซีมูนสีดำหรูหยุดลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง รั้วบ้านที่สูงแค่เอวทำให้มองเห็นลักษณะของบ้านได้ชัดเจน เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ชั้นเดียว สีขาวสะดุดตา บรรยากาศตอนนี้ดูเงียบสงบไร้วี่แววของเจ้าของบ้าน ด้านหน้ามีสวนดอกไม้ที่เหี่ยวใกล้ตาย ประมาณว่าแค่เดินเฉียดไปใบคงร่วงเป็นทาง
“ลงไปได้แล้วจ๊ะ เค้าอยู่ที่นี่ โชคดีนะจ๊ะ ฝากดูแลยูวอนของเราด้วยนะ ^^”
“แล้วคุณนายไม่เข้าไปด้วยกันเหรอคะ?”
“ฉันมีธุระต้องทำ มีอะไรก็ติดต่อมาตามนี้แล้วกันนะ แล้วนี่เงินโบนัสของเธอ ฉันให้เธอเพราะเห็นว่าเป็นคนไทยด้วยกัน ส่วนเงินเดือนฉันจะให้ทีหลังนะ”
“ค่ะ” ฉันรับเงินนั้นไว้ คุณนายคังใจดีกับฉันจริง ๆ เลย ฉันโชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอคนใจดีแบบนี้
“เอาล่ะ สู้ ๆ น้ำหวาน!”
ฉันนั่งรออยู่หน้าบ้าน เพราะเจ้าของบ้านไม่อยู่ น่าแปลกใจจริง ๆ ทำไมคนที่มีรถหรูขนาดนั้นต้องมาอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ แบบนี้ด้วยนะเนี่ย คนเกาหลีนี่แปลกดีแฮะ ฟ้ามืดแล้ว และ...หิมะก็ตก แล้วไง ก็ไม่แล้วไงหรอก ก็แค่หนาววววววววว T~T
งืออออออออ~~~ ร่างกายที่บอบบางเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกของน้ำหวานสั่นสะท้านด้วยความหนาว เวลาล่วงเลยไปจนตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาว่าห้าทุ่มแล้ว เจ้านายของเธอก็ยังไม่มา
“นี่ พ่อส่งเธอมาเหรอ!”
“คัง ยู วอน คัง ยูวอน คุณหนู มาแล้วเหรอคะ” ฉันรีบกระโดดขึ้นยืนทันทีที่เห็นป้ายชื่อนักเรียนที่ติดอยู่กลางอกของเค้าเขียนว่า คัง ยูวอน
“กลับไปได้แล้ว ฝากบอกพ่อด้วยว่า หยุดสักที ผมดูแลตัวเองได้”
“ไม่ใช่นะคะ คุณนายโจแม่ของคุณหนูต่างหากที่พาฉันมาที่นี่”
“เค้าไม่ใช่แม่ฉัน!” คุณหนู “กระชาก” คอเสื้อของฉันเต็มแรง ก่อนจะผลักฉันลงไปกองกับพื้นอย่างแรงอีกเช่นกัน
O_O!
“.....”
“กลับไปซะ ฉันไม่ต้องการอะไรจากบ้านนั้นอีก”
“ไม่!” บ้าเอ๊ย เจ็บนะยะ ทำมาได้ฉันเป็นผู้หญิงนะ ไอ้เด็กบ้า
“ยังไงฉันก็จะอยู่ดูแลคุณหนู ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” ฉันไม่มีที่ไปต่างหากล่ะ T^T
“...” เด็กนั่นไม่พูดอะไรอีก เค้าเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับสีหน้าเย็นชา แววตาของเค้าเย็นพอ ๆ กับหิมะที่ตกใส่หัวฉันอยู่ตอนนี้ อุณหภูมิต่ำกว่าศูนย์องศา เป็นไปได้ไงกัน ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน เค้าปิดประตูโดยไม่สนใจว่าฉันจะเป็นตายร้ายดียังไง ใครจะยอมยืนตากหิมะอยู่นี่ทั้งคืนกันเล่า ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่ทำอย่างแน่นอน
ฉันหาทางเข้ามาในบ้านจนสำเร็จ จากประตูหลังบ้าน บ้านหลังนี้ดูน่าอยู่กว่าที่คิด ทางที่ฉันเข้ามาเป็นห้องครัวเล็ก ๆ ถัดไปด้านหน้าเป็นห้องนั่งเล่น และซ้ายมือเป็นห้องน้ำ อีกฝั่งหนึ่งเป็นประตูที่น่าจะเป็นห้องนอนของเด็กคนนั้น ฉันค่อย ๆ เปิดประตูห้องเข้าไป ก็เห็นว่าเค้ากำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เตียงเดี่ยวสีเทากับห้าห่มฟูหนา ช่างดูอบอุ่นอะไรอย่างนี้ ฉันค่อย ๆ ถอดเสื้อโค้ดที่เปียกชื้นไปด้วยหิมะแขวนไว้ที่ราว จากนั้นก็ค่อย ๆ ปีนขึ้นไปบนเตียงอุ่นที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่สนใจเด็กชายที่นอนอยู่ก่อนแล้วแม้แต่น้อย
“ขอนอนด้วยคนนะ ข้างนอกห้องนายมันหนาวอ่า” ฉันขออนุญาตเบา ๆ ก่อนจะวางศีรษะลงบนหมอนเบา ๆ เพื่อไม่ให้อีกคนตื่นขึ้นมาไล่ฉันไปที่อื่นก่อน ฮ่าๆๆ
เพราะว่าเค้าอายุน้อยกว่าฉันเลยไม่คิดว่าเค้าเป็นผู้ชาย ฮ่าๆๆ ฉันไม่สนใจว่ามันจะดูไม่ดีหรือว่าอะไรทั้งนั้นฉันสนใจแต่เพียงว่าฉันจะต้องหลับฝันดีบนที่นอนอุ่น ๆ เพื่อให้ฉันมีชีวิตรอดไปจนถึงวันพรุ่งนี้ให้ได้ บางทีฉันก็นึกขอบคุณเด็กคนนี้จริงๆ ที่หลับสนิทเปิดโอกาสให้ฉันได้อาศัยผ้าห่มอุ่น ๆ นี้ด้วย ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเด็กชายที่นอนอยู่ข้าง ๆ เค้านอนทั้ง ๆ ที่ยังสวมกางเกงนักเรียน เสื้อนักเรียนถูกเปลี่ยนออกไปเหลือแต่เสื้อยืดแขนสั้นสีดำแทน เสื้อสีดำกับผิวสีขาวของเค้าทำให้ดูเหมือนว่าเค้าเรืองแสงได้ ขาของเค้าวางยาวจนถึงปลายเตียงและดูเหมือนว่าเกือบจะเลยขอบเตียงไปด้วยซ้ำ ที่คอของเค้ามีสร้อยเงินเส้นเล็ก ๆ พร้อมจี้อยู่หนึ่งเส้น จี้รูปทรงแปลกตาซึ่งฉันไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร พรุ่งนี้เช้าค่อยดูแล้วกัน ใช่ ฉันยังเห็นหน้าเค้าไม่ชัดเลย ขอดูหน่อยนะเบบี้ ว้าว เด็กคนนี้หน้าตาไม่เลวเลยทีเดียว แม้ในเวลาที่หลับเค้าก็ยังดูหล่อแฮะ ไม่ได้แค่หล่อนะ หล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกก.
Talk
สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันนานหวังว่าทุกคนคงจะสบายดี
คิดถึงจังเลยค่ะ ต่อจากนี้ไปเรามาสนุกด้วยกันอีกนะคะ
กับฟิคเรื่องใหม่เอื่ยมของไอเรื่องนี้ ฮ่าๆๆ ยังไงก็ติชมกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น