คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บท3-หนีสิ! (100%) #ช่วยเม้นหน่อยนะค่ะ~ มีอิมเมจด้วยค่ะ
3
หนีสิ!
"WHAT!!" อิคกิกับริทสึตะโกนขึ้นพร้อมกันดังๆทำเอาคนทั้งห้องหันมามองเราเป็นตาเดียว...
....(-_(-_(-_-)_-)_-)....
"-__-; เออๆ ฉันก็ตกใจที่พ่อฉันคิดอะไรอย่างงี่ได้.."
"แต่เธอจะทำอย่างงั้นได้จริงๆหรอ?" อิคกิถามอย่างไม่มั่นใจ ฉันสบตาเขาแวบหนึ่งก่อนจะตอบ
"ก็คงต้องลองดู..ฉันเชื่อใจพ่อฉันละกัน...พ่อบอกว่าจะให้ฉํนไปค้างกับรุ่นน้องที่สนิทกันคนหนึ่งแล้วอีกประมาณสามสี่อาทิตย์เขาคงจะค่อยมารับฉันไปอยู่ด้วยกัน.."
"เดี๋ยวๆ..รุ่นน้องที่สนิทกัน...นี่มันผู้ชายหรือผู้หญิง?" ริทสึถามอย่างเป็นกังวลแทน
"ถ้าฉันเดาไม่ผิด...คงเป็นผู้ชายมั้ง...พ่อฉันไม่ค่อยสนิทกันพวกผู้หญิงนอกจากแม่ฉันเท่าไหร่" ฉันตอบอย่างสบายๆ จนทั้งสองคนนั้นขมวดคิ้วงงกันใหญ่
"มิโนริจัง..เธอกำลังจะไปพักกับผู้ชายนะครับ.." อิคกิพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ...เฮ้...นายจะทำฉันหวั่นไหวไปถึงไหนวะ!
"ก็ฉันมีทางเลือกอื่นหรอไง...อยู่อย่างไม่มีอิสระที่บ้านปู่น่ะ...ไม่เอาด้วยหรอก...ยังไงพ่อก็บอกว่าพ่อไว้ใจเขามากๆด้วย..ฉันเชื่อใจพ่อเป็นที่สุดตอนนี้..ยังไงก็ไม่มีที่พึ่งอื่นแล้วนิ ฉันก็ไม่อยากรบกวนพวกเธอด้วย.." ฉันตอบก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้...ทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดาไม่ต้องเครียด..ทั้งๆที่จริงๆแล้วฉันเครียดจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย!
"เฮ้! ไม่รบกวนหรอน่ามิโนริจัง! เราเพื่อนกันนิ!" อิคกิชิงตอบก่อน..เขาวางมือไว้บนไหล่ฉันก่อนจะฉีกยิ้มกว้างแบบที่เขาชอบทำ..แล้วมันก็มักจะเรียกจังหวะการเต้นของหัวใจฉันได้ดีที่สุด "ถ้ามิโนริจังมีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้เสมอนะ ยังไงๆฉันเพื่อนเธอนะ!"
"ช่าย...อย่าไปเก็บไว้คนเดียวมิโนริน..ความเครียดหรือเรื่องหนักใจวิธีแก้คือต้องระบายนะจ้า!" ริทสึพูดก่อนจะกอดคอฉัน ฉันหัวเราะในลำคอเบาๆกับความห่วงใยของเพื่อนแต่ล่ะคน
"ไฮ~ อิคกิ!" โผล่มาอีกล่ะ -*- ช่วงนี้รู้สึกว่าเจอหน้าไอ้เพื่อนซี้สองคนนี้บ่อยจริงๆแหะ เรียวยะกับเคนโตะ(สอบถามชื่อมาจากริทสึแล้ว~)
"อ่าวเรียวจังกับเคนจัง~ ว่าไง? เรื่องตั๋วไปงานMCMFอ่า!" อิคกิถามแทบจะทันทีที่เห็นหน้าสองคนนั้น..แต่ช่างเหอะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน!
"อ่าหะ..เรามาหาพวกนายก็เพราะเรื่องนี้แหละ!" เคนโตะพูดขึ้นก่อนจะยิ้มหวานและชูตั๋วสามใบขึ้นตรงหน้าเรา
"O.O" >> ฉัน
">_<" >> อิคกิ
"-0-" >> ริทสึ
"เย้! ได้สักที!" อิคกิเป็นคนตั้งสติได้ก่อน เขารีบรับตั๋วไปใบหนึ่ง ก่อนที่จะตามด้วยฉันที่สบัดหัวไล่ความอึ้งและรับตั๋วอีกใบไป และคนสุดท้ายคือริทสึที่ยังไม่เอื้อมมือไปรับตั๋วซะที
"อ่าว ไม่เอาหรอเธอ?" เรียวยะเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ ส่วนริทสึก็เบ้ปากอย่างเซ็งๆก่อนจะส่ายหน้าและตอบ "แย่ชมัด..ลืมไปเลยว่าต้องไปธุระของครอบครัวน่ะ! -3- ไปไม่ได้น่ะสิ!"
"-__-" ฉันหันไปมองหน้าริทสึด้วยความรู้สึกเซ็งจัด
"แล้วเธอจะไปป่าว? ถ้าเพื่อนเธอไม่ไปยังจะไปอยู่มั้ย? ถ้าไม่ไปฉันจะเอาตั๋วไปขายต่อน่ะสิ!" เรียวยะพูดก่อนจะเอื้อมมือมาจะหยิบตั๋วคอนเสิร์ทไปจากมือฉัน ฉันรีบเบี่ยงตัวหลบ หมอนั้นเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจ
"เห...สุดยอดแหะ! ไปเป็นผู้หญิงคนเดียว!" เคนพูดขึ้นก่อนจะทำตาเป็นประกาย -_-; หมอนี้อาจจะบ้านะ ใครรู้
"แล้วไงล่ะ...ฉันถึงกับต้องหนีออกจากบ้านเพื่อคอนเสิร์ทครั้งนี้เลยนะ -_-; จะพลาดได้ไง!" ฉันบ่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบเก็บตั๋วไว้ในกระเป๋าเงินอย่างหวงสุดๆ
"ฮ่ะๆ" อิคกิหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะหันไปคุยกับเรียวยะและเคนโตะอย่างสนุกสนานและสนิทสนม ส่วนฉันก็หันมาทำการบ้านที่ยังค้างอยู่กับริทสึที่มีสีหน้าเซ็งๆแทน
19:56 ณ คอนโด XXXXX
((ถึงแล้วใช่มั้ยลูก?))
"ค่า...คนขับแท๊กซี่บอกว่าใช่นะค่ะ"
((งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆนะลูก..มีอะไรก็ให้รุ่นน้องคนนั้นช่วยได้ รุ่นน้องของพ่อแต่เป็นรุ่นพี่หลายปีของลูกเลยแหละ..ยังไงก็ดูแลเรื่องมารยาทด้วยนะลูก อ้ออีกอย่าง! รุ่นน้องคนนั้นก็เป็นพวกรักดนตรีร็อค..ลุกไปเรียนเล่นเครื่องดนตรีอื่นๆกับเขาก็ได้เพราะห้องเขาเก็บเสียงจ้ะ))
"อ๋อ ค่ะ..ขอบคุณนะค่ะพ่อ"
((ด้วยความยินดีลูก..อดทนหน่อยนะ พ่อไม่ทิ้งลูกแน่..เดี๋ยวพ่อเคลียร์งานทางนี้เมื่อไหร่พ่อจะมารับลูกไปอยู่ด้วยทันที..ไม่ต้องห่วงเรื่องปู่นะ ปู่หาลูกไม่เจอหรอก...พ่อจะบอกให้ว่าลูกออกมาหาที่อยู่เองแล้ว เพราะงั้นอย่ากังวลไปนะ!))
"ค่ะ ฉันเชื่อพ่ออยู่แล้ว!"
((จ้า งั้นก็..แค่นี้ก่อนนะลูก พ่อมีงานโปรเจ็กใหญ่น่ะ..ยังไงก็สู้ๆนะ มีอะไรเครียดๆก็บอกพ่อหรือรุ่นน้องของพ่อคนนั้นก็ได้..พ่อรักลูกนะ!))
"ค่า ฉันก็..."
ติ๊ด!
แอ๊ก! สายวางไปก่อนที่ฉันจะพุดว่ารักพ่อจบซะอีก -___- ชิ นานๆทีคนอย่างฉันจะพุดอะไรน้ำเน่าขนาดนั้นนะ! ทำไมวางสายไปซะงั้นล่ะยะ!
หลังจากวางสายไป ฉันก็ยื่นเงินให้คนขับแท๊กซี่และลงมาจากแท๊กซี่.....พอเงยหน้ามองคอนโดก็ต้องอ้าปากค้างด้วยความช็อกที่คอนโดมันใหญ่ขนาดนี้!
"อะเอิ่ม..." ฉันถึงกับเป็นใบ้ไปแป๊ปนึงเลยแหะ.... -_-; เอ่อ...จะว่าไปดี...นี่มันเหมือนที่พักของพวกคนใหญ่คนโตเลยอ่า -0-;
ตะดึ้ง!(เสียงเมสเสจ -___-;)
'080-XXX-XXXX เบอร์รุ่นน้องพ่อ..ลืมบอกไป โทรให้เขาลงมารับลูกนะ ^^'
ฉันมองเบอร์ที่พ่อส่งมาให้นิ่งๆก่อนจะกดโทรออกไปทันที..แต่พอกดออกไปได้ไม่นาน..ก็ได้ยินเสียงริงโทนนั้นแหละดังมาไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ที่ฉันยืนอยู่เท่าไหร่ ฉันรีบหันหน้าไปมองรอบๆทันที
และ...
"O.O มะมิยาโนะ คะโคดากะ..!!"
ฉันหันหลังไปก็พบกับชายหนุ่มที่ฉันเคยคุยด้วยที่ลานจอดรถของห้างกำลังถือถุงของกินที่ซื้อมาจากร้านสดวกซื้อ มืออีกข้างก็ควานหาโทรศัพท์ที่ดังเป็นทำนองเพลงร็อคแห่งตำนานในกางเกงยีนส์ของตัวเอง
ร่างสูงคงจะได้ยินเสียงฉันเลยเงยหน้าขึ้นมา...
"0.0;"
เขาเองก็ตกใจไม่แพ้ฉัน...เห็นได้ชัดจากตาทีเบิกกว้างอย่างตกใจ
"อย่าบอกนะว่า...." ฉันชี้หน้าหมอนั้นงงๆ...ถ้าฉันโทรไปเมื่อกี้แล้วโทรศัพท์เขาดัง...แปลว่าพ่อให้เบอร์ของหมอนี้มาสินะ...แปลว่าหมอนี้เป็นรุ่นน้องคนสนิทของพ่อ...แล้วก็แปลว่าฉํนต้องมาค้างคอนโดหมอนี้...จนกว่าพ่อจะเคลียร์งานเสร็จ!!!! OoO!!
"นี่...เรื่องจริงหรอเนี่ย... -_-// เธอ...เธอรู้จักกับ..." โคดากะเงียบไปพักหนึงก่อนจะพูดต่อ "ไม่สิ เธอเป็นลูกสาวที่ยูซากุซังชอบพูดถึงอยู่บ่อยๆ..หรอ?" โคดากะเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม
"อ่าหะ คาวาชิม่า ยูซากุ คือพ่อฉันเอง -__-; นาย...เอ่อ...โคดากะซัง...คือรุ่นน้องคนสนิทของพ่อฉันหรอ..ค่ะ?" ตอนแรกฉันกะจะถามไปอย่างไม่สุภาพแต่ก็นึกถึงคำพูดของพ่อเลยต้องรีบพูดสุภาพๆไปอย่างช่วยไม่ได้ -_-; อย่างน้อยฉันก็เป็นคนที่เชื่อฟังพ่อมากๆ...ก็นะ ฉันเหลือใครนอกจากพ่อกับปู่..ตอนนี้ก็เหลือแค่พ่อแล้ว!
"ยูซากุซังเป็นรุ่นพี่ประมาณสามปีของฉันตอนเรียนมหาลัยน่ะ...หลังจากที่เขาเรียนจบไปเราก็ยังไปเจอกันดยบังเอิญบ่อยๆที่พวกร้านดนตรีร็อคหรือคอนเสิร์ท..ฉันเลยสนิทกับยูซากุซัง...ไม่นึกเลยว่า..." โคดากะชี้หน้าฉันแต่ก็ไม่ยอมพูดต่อ.. ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจและพูด...
"ไม่นึกว่าอะไรค่ะ?"
"ไม่นึกว่าลูกสาวของยูซากุซังจะเป็นเธอ! แล้ว...แล้วก็..เธอดูสุภาพขึ้นเยอะเนอะ!" โคดากะพูดขึ้นก่อนจะเกาหัวแก้เก้อ
"อือ...แล้ว ฉันต้องอยู่คอนโดนายช่วงนี้ใช่มั้ย? -*-" ฉันถามขึ้นอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย
"ก็คงงั้นแหละ! เฮ้อ! ตามมาละกัน! อย่าทำให้ฉันวุ่นวายนะ!" โคดากะพูดก่อนจะเดินนำไปด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูหัวเสียมากๆ แต่ฉันก็ไม่ได้อยากค้างกับนายนะยะ! -_-; แต่ถึงยังไงฉันก็เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย..เพราะฉันไม่มีที่อื่นจะไป..ง่ายแค่นั้น!
[บันทึกพิเศษ by โคดากะ]
ผมเหลือบมองมมิโนริที่เดินตามหลังมาเงียบๆ หน้าตาเธอดูซึมลงจากวันล่าสุดที่เจอกันเยอะ เป็นอะไรไปน่ะ...จะว่าไป...ไม่นานมานี่เธอทักผมมาทางเฟสด้วยแหละ..ไม่ใช่ไม่เห็นนะ แต่ผมแค่ไม่อยากตอบ
เอ๊ะ หรือว่าเธอจะซึมลงเพราะเรื่องนี้...งั้นแปลว่าเธอชอบผมหรอกหรอ? เฮ้ย! บ้าน่า! นี่ผมกำลังคิดอะไรที่แปลกที่สุดเท่าที่เคยคิดมาในชีวิตเลย
เฮ้อ...ถ้าไม่ใช่เพราะยูซากุซังเป็นรุ่นพี่ที่ผมเคารพถึงที่สุดคนหนึ่งผมคงไม่รับผู้หญิงเข้ามาพักในคอนโดส่วนตัวของผม...ผมเป็นไอดอลเชียวนะ...ทั้งผมและที่สำคัญตัวเธออาจจะเป็นข่าวใหญ่ได้สบายถ้าไม่ระวังตัว! -_-; ผมก็กะจะปฏิเสธไปแต่พอยูซากุซังมาขอร้องผมถึงที่คอนโดผมก้ไม่กล้าปฏิเสธจนได้ -0-
แกรกๆ
ผมไขกุญแจเข้าห้องพักตัวเองก่อนจะถอดรองเท้าและเตรียมขะเดินเข้ามาข้างใน แต่ก็ต้องหันกลับไปมองร่างบางที่ยืนนิ่งไม่ขยับ...ผมมองเธอนิ่งๆ...และนึกได้ว่าเธออาจจะทำตัวไม่ถูกเพราะมันไม่ใช่บ้านเธอ..
"อะเอ่อ..เข้ามาสิ รองเท้าถอดไว้ตรงนั้นนะ" ผมพูดด้วยท่าทางเก้ๆกังๆก่อนจะชี้ไปที่ราววางรองเท้าที่มีรองเท้าสองสามคู่ของผมวางอยู่ มิโนริเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าและถอดรองเท้าผ้าใบสีดำสนิทของเธอและวางตรงจุดที่ผมชี้ให้เธอ
"อ่า...ขอบใจ..เอ้ย..ขอบคุณค่ะโคดากะซัง.." เธอพูดอย่างเกรงๆก่อนจะเดินตามฉันเข้ามาในบ้าน..รู้อะไรมั้ย? บรรยากาศในบ้านอึดอัดสุดๆไปเลย! -*- ผมล่ะเกลียด เกลียด เกลียด เกลียด ความรู้สึกแบบนี้!
"มิโนริ..ใช่มั้ย?" ผมหันไปถามเธอเผื่อบรรยากาศอึดอัดๆนี่มันจะคลายลง..แต่มันไม่ช่วยสักกะเปอร์เซนต์เลย!
"ใช่"
"เธอ...เอ่อ มิโนริ..นอนเตียงของฉันไปละกันนะ" ผมพูดอย่างเขินๆนิดหน่อย...มิโนริกำลังจะเถียงกลับและผมเดาได้ว่าเธอคงกำลังจะพูดประมาณว่า 'ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนอนโซฟาได้' อะไรประมาณนี้..ผมขี้เกียจฟัง แล้วยังไงๆผมเป็นผู้ชาย..ยังไงๆก็ต้องเสียสละ ผมเลยรีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน "แล้วก็ของของเธอไว้ตรงหลังประตูก่อนก็ได้..เดี๋ยวฉันเคลียร์ตู้ให้ก่อน...ส่วนห้องอาบน้ำก็ตรงนั้นเลยนะ.." ผมชี้ไปที่ประตูในห้องนอนก่อนจะเดินหนีไปที่ห้องครัว
ฮู่ววว!!! T___T อึดอัดเป็นบ้าครับ! ทำไมมันเป็นเช่นนี้~ ผมได้แต่พูดกับตัวเองก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อดูว่ามีอะไรกินรึป่าว..เมื่อเปิดมาเจอแค่ของสดเต็มตู้เย็นก็ต้องปิด...ไม่อยากจะบอก ผมน่ะทำกับเข้าไม่เป็นเลยครับ -_-; แต่ที่มีอาหารสดไว้ในตู้เย็นก็เพราะว่าเพื่อนผม..หรือไอ้เรย์จิน่ะ มันเก่งเรื่องทำอาหาร! แล้วก็น่าเศร้าที่ผมติดฝีมือการทำอารของมันถึงขั้นสูงสุด มันเลยจะแวะเข้ามาอาทิตย์ล่ะสองสามทีเพื่อมาทำอาหารให้ผมกิน -0-; แต่มันก็ไม่มาคนเดียวหรอกนะ...มันชอบมากับไอ้อุเคียวกับโชตะแล้วมาทำคอนโดผมเละ...
เฮือก!
ถ้าเกิดไอ้พวกนั้นมาที่นี้ล่ะ! =[]= ถ้ามาเจอมิโนริอยู่ที่คอนโดผม...โอ้วว แม่ เจ้า! ผมกำลังจะบ้าในไม่นานนี่แล้วล่ะครับ T^T ทำไมชีวิตผมมันต้องยุ่งขนาดนี้ฟะ!
ตุบ!
"เฮ้ย!"
"0.0" ผมเบิกตาโตและหันไปตามเสียงอุทานจกใจซึ่งน่าจะเป็นเสียงของมิโนริอยู่แล้ว เธอคงตกใจที่เห็นผมชกกำแพงเพราะความหงุดหงิดและเครียด
"คะโคดากะซัง.." มิโนริพูดอย่างไม่เต็มเสียง..คงเพราะกลัวมั้ง -0-
"เอ่อ...ป่าว ไม่มีอะไร..เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะต้องไปแสดงไลฟ์ที่ MCMF นะมิโนริ...เธออาจจะต้อง.."
"คือว่านะ...ฉันก็จะไปMCMFเหมือนกันค่ะ..." มิโนริพูดขึ้นก่อนจะชูตั๋วที่เธอได้มาจากไหนก็ไม่รู้ขึ้นให้ผมดู "ตอนที่ทักโคดากะซังไปทางเฟสเพราะจะฝากโคดากะวังจองตั๋วน่ะค่ะ..แต่ดีที่เพื่อนที่โรงเรียนซื้อมาฝากเพราะพวกเขาก็จะไปกัน...เอ่อ...แล้วก็ฉันอาจจะออกไปสักช่วงหลังเที่ยงนะค่ะ นัดกับเพื่อนไว้ที่สถานีรถไฟค่ะ" มิโนริพูดอย่างเกรงๆ(อีกแล้ว) ผมมีความรู้สึกว่าเธอคงจะกระดากปากมาที่ต้องพูดกับผมอย่างสุภาพ
"อือ ได้..จะว่าไป...ฉันมีสองอย่างอยากจะบอกเธอ..อย่างแรกพรุ่งนี้ตอนเช้าๆเพื่อนฉัน3คนจะเข้ามาที่คอนโดมาทำอาหารให้เรากินกันนะ..อย่างที่สอง...เธอไม่จำเป็นต้องพูดกับฉันอย่างสุภาพขนาดนั้นก็ได้..ฟังแล้วกระดากหู..เอ้ย! เธอน่าจะกระดาก..ปากนะ -___-;" ซวยล่ะตรู! ผมเกาหัวแกรกๆอย่างลืมตัวเมื่อเผลอพูดออกไปว่า 'ฟังแล้วกระดากหู' ออกไป
"เออ! ได้! ไม่ต้องสุภาพเนอะ! -*- ฉันใช้ห้องน้ำนายนะ...ขอบคุณ!!!"
ปึง!
"-0-;;;" ผมยืนเอ๋อไปประมาณ5วิเมื่อร่างบางตะโกนใส่หน้าผมก่อนจะดึงกระเป๋าลากตัวเองเข้าห้องน้ำไปและปิดประตูดังปึง! ผมสบัดหน้าไล่ความตกใจออกและกะจะตะโกนบอกเธอดีๆว่าให้ล็อกประตูด้วยแต่...
แกรก!
เธอล็อกเองไปเรียบร้อยครับ -_-;นี่สรุป..ผมพูดผิดไปนิดหน่อยแต่เรื่องมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ! -0-; ผมได้แต่ส่ายหหน้าด้วยความเอือมระอาตัวเองที่ไปพูดอะไรอย่างนั้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมากดโทรออก...หาใครน่ะหรอ? เรย์จิน่ะสิ -*-
((เฮโล่โคดากะจัง~))
"เรย์จิ -*-"
((เรย์จังสิๆ -3-)) ผมพอเดาได้เลยว่าไอ้บ้านั้นมันทำหน้ายังไงอยู่...อายุก็มากกว่าผมตั้งปีหนึ่งทำไมมันดูปัญญาอ่อนจังเลยเนี่ย -_-
"เรย์จัง! -*- มีเรื่องจะปรึกษานิดหน่อย!" ผมกัดฟันพูด..ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะด้วย -*- กวนล่ะไอ้นี้ แต่ผมก็ต้องข่มอารมณ์เพราะตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้นอีก..ผมเดินไปที่ระเบียงก่อนจะปิดประตูกระจกไม่ให้คนด้านในได้ยินเสียงผมคุย
((ว่าไงคร้าบบ??))
"คืองี่นะเรย์จิ..เอ่อ..เรย์จัง...รุ่นพี่ที่รู้จักกันตอนเรียนมหาลัยมาขอให้ช่วยน่ะ..."
((ช่วย?))
"อือ ช่วย..เอ่อ...ให้ลูกสาวคนเดียวของเขามาค้างที่คอนโดฉันชั่วคราวก่อน...แต่มิโนริเขาเป็นผู้หญิงแล้วตอนนี้ฉันก็ไปพูดอะไรสักอย่างที่คงไม่เข้าหูเธอมั้ง..ตอนนี้บรรยากาศมันมาคุมากเลยนะเรย์จัง -^-" ((...))
"ฟังอยู่ป่าวเนี่ย!"
((คิกๆ..55555))
"เรย์จิ!" ผมโวยวายอย่างหงุดหงิดเมื่ออีกฝ่ายดูจะไม่เครียดไปเลย...อะไรฟะเนี่ย! อยากจะปรึกษาโชตะมากกว่าแต่มันก็คงไม่รู้เรื่องความรักหรอก..ส่วนไอ้อุเคียวคงจะไปกิจกรรมบ้าอะไรของมันอยู่..จะคุยกับมันรอชาติหน้าก่อนเหอะ! -*-
((ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ ฮ่าๆ))
"-*-" ล้อเล่นบ้านแกดิ! -_-^^^ หัวเราะอยู่ได้!
((อ่าๆ..ฮ่ะๆ นายไปพูดอะไรกับมิโนริจังล่ะ?))
"ก็...มิโนริเป็นเด็กผู้หญิงสไตล์ขวางโลกๆแล้วก็ดูไม่ใช่พวกเรียบร้อยใช่มั้ยล่ะ..แล้วฉันก็เคยเจอเอก่อนหน้านี้ครั้งหนึ่ง..ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้พูดสุภาพๆกับฉันหรอกนะ..อยู่ๆมาพูดตอนนี้มันก็แปลกๆ ฉันเลยกะจะบอกเธอว่าถ้ามันกระดากปากก็ไม่ต้องพูด แต่..ฉันพูดผิดเป็น มันกระดากหูน่ะ.. -__-"
((555555))
"-_- เรย์จิ" ผมพูดเสียงเรียบๆเมื่อไอ้บ้านี้มันหัวเราะ(อีกแล้ว!)
((อ่าๆ...โทษทีๆ ดูท่าจะเครียดจริงๆ..ตอนนี้นายก็ต้องพยายามพูดดีๆหน่อยละกันน้าโคดากะจัง ^^; ช่วยไม่ได้แหะ...สงสารน้องคนนั้นจัง ต้องไปอยู่กับคนปากจัด พูดไม่คิดแบบโคดากะจัง -^-))
"อะแฮ่ม!"
((ฮ่ะๆ ล้อเล่นคร้าบๆ..แต่ยังไงวันพรุ่งนี้ก่อนออกเดินทางจะแวะเข้าไปอยู่แล้ว..เดี๋ยวฉันไปสังเกตดูหน่อยดีกว่าว่าแย่อย่างที่บอกจริงๆรึป่าว ^^))
"เออๆ มาเลยๆ"
((เอ้อ! ทำไมไม่ชวนเขามาMCMFกับเราล่ะ~))
"อ๋อ ลืมบอกไป เขาเป็นแฟนเพลงร็อคและดนตรีเหมือนฉันเลยมีตั๋วไปเรียบร้อยแล้วน่ะ..พูดง่ายๆคือยังไงถึงฉันจะไป MCMF เขาก็ยังเห็นฉันอยู่ดี))
((ว้าว เจ๋งวะ! งั้นก็ง่ายๆเลยนะโคดากะ..นายต้องเป็นคนไปส่งเธอ..นี่เป็นmissionสำหรับคืนนี้ของนายนะ...ถ้าทำไม่ได้ฉันไม่เข้าไปทำข้าวเช้าให้ด้วย -3- ทำได้แล้วโทรมาบอกนะ ^^ ขอตัวไปหาแกล้งโชตะจังก่อนน้า~ กำลังรอข่าวดีนะโคดากะจัง!))
"เฮ้ยเดี๋ยวดิ!"
ติ๊ด!
....-_-^^^
Let's Talk!
[29/9/2013]
ไฮนักอ่านที่ติดตามอยู่และเข้ามาอ่านทุกท่าน ><~ พรุ่งนี้ไอจะต้องไปโรงเรียนแล้วค่ะ ^^; เพราะงั้นการอัพนิยายอย่างสม่ำเสมอมาถึงอุปสรรค์แล้วว -3- ไอคิดว่าจะมาอัพได้ก็คงประมาฯเย็นๆไม่ก็ดึกๆไปเลย การบ้านช่วงนี้ไอเยอะมากค่ะ...อยากได้กำลังใจจากนักอ่านจัง -0-ใครช่วยเม้นได้ก็เม้นหน่อยนะค่ะ -/ \- ถือว่าช่วยเป็นกำลังใจหน่อยเถอะค่ะ ขอขอบคุณค่ะ ^^ ใครเม้นไม่ได้ก็ไม่เป็นไรเนอะ...แค่เห็นviewเพิ่มขึ้นก็ทำให้นักเขียนมือใหม่อย่างไอีใจขึ้นมาหน่อยๆแล้ว ขอบคุณค่ะ!!
[28/9/2013]
วันนี้ไอเรียนเสร็จเร็ว >_< กลับบ้านมารีบอัพให้เลย..ฉลองมีแฟนคลับสองคน!! >O< ดีจายยยย~ อันนี้ไปหารูปเจอมา..สวยๆหล่อๆทั้งนั้นพระเอกและนางเอกฉัน ^^; แต่จะว่าไป...อิคกิก็น่ารักเนอะ ^^ ชอบอ่ะ แต่เรื่องนี้เราคงต้องเชียร์โคดากะซังกันล่ะน้าาา! อิคกิจะมีเรื่องเดี่ยวที่ตามมาทีหลังนะค่ะ! สำหรับคนที่รออ่านเรื่องต่อไป..ขอดูก่อนว่าจะเอาPrincesหรือBlack Knightดี...อ๊ะๆ ตอนนี้Black Knightปรากฏตัวครบแล้วนะค่ะ แต่แค่ยังไม่ได้ฟอร์มเป็นวง ถ้าอ่านไปจนถึงตอนที่ไปMCMFแล้วจะเข้าใจเองค่ะ Princesคงจะเห็นกันตั้งแต่บทนำแล้วนะค่ะ ^^
สุดท้ายแล้วขอกำลังใจหน่อยนะค่ะ..ถ้ามีสักคนสองคนคอมเม้นต์จะเป็นพระคุณอย่างสูงค่ะ! ><;
ความคิดเห็น