คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
“อ๊ายยย!!! กรี๊ดดด!!! เลมโบกิของแม่!!! ม่ายยย!!!TTOTT”
“ไอพี! เกิดอะไรขึ้นหรอ...เฮ้ย! นี่! ใครทำลูกเธอเนี่ย!oOo”
“ใคร!...ฉันถามว่าฝีมือใคร!!!”
ฉันตวาดรุ่นน้องที่นั่งอยู่ในรัศมีรังสีโทสะก่อนที่จะหันกลับมาคร่ำครวญอาลัยกับเจ้าเลมโบกินี่สีแดงสด หรือแลมโบกิลูกรักของฉันซึ่งตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นทางยาวตั้งแต่ไฟหน้าไปถึงไฟท้าย แถมยังมีรอยขูดเป็นปฏิมากรรมข้อความว่า Sorry อีก…ฉันเฝ้าดูแลทะนุถนอมเป็นอย่างดี ยกตำแหน่งลูกรักให้ และใคร ๆ ก็รู้ว่าฉันหวงและห่วงรถอย่างกับอะไรดี แต่ดูนี่สิ! ใครบังอาจมาทำร้ายแก้วตาดวงใจของฉันอย่างนี้!!!
“........” คนถูกถามได้แต่เงียบ ไม่แม้แต่จะสบตาฉันเลยสักนิด
“ฉันถามว่า...”
“พี!...มาดูนี่สิ” เสียงของ วิวาห์ ทำให้ฉันละความพยายามที่จะคาดคั้นคนตรงหน้า ฉันปรี่เข้าไปหาเพื่อนรักทันที ในมือของเธอมีกระดาษโน้ตสีสะท้อนแสงแผ่นเล็กและฉันคิดว่ามันคงจะช่วยให้ฉันได้รู้ตัวไอ้คนชั่วที่มาทำร้ายลูกรักของฉัน
“ไหน ฉันดูสิ!” ฉันถือวิสาสะคว้ามันมาจากมือยัยวิวาห์ก่อนจะอ่านข้อความที่ถูกเขียนไว้ด้วยดินสอดำ
ถึง เจ้าของยานพาหนะ ป้ายทะเบียน... 777 ...
นี่คือโทษฐานที่บังอาจมาจอดรถแทนที่ที่จอดจักรยานของฉัน คราวหน้าก็หัดแหกตาดูซะบ้างว่าที่ใครเป็นที่ใคร ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน
เรซิ่น
“กรี๊ดดด!!! ไอ้บ้า แกเป็นใครห๊า!!! ที่จอดจักรยานงั้นหรอ! กล้ามาก ไอ้สารเลว ไอ้คนเฮงซวย #%$&#$(@#%$%$&!~#$@” เหนื่อย - -
“เรซิ่น! เอ๊ะ! เขาเป็นพี่ชายของรีไซน์กิ๊กเก่าเธอนี่ไอพี”
“หืม? ฉันไม่เห็นรู้ว่าอีตานั่นมีพี่น้อง แต่ก็ช่างเหอะ นี่ไม่ใช่เวลาที่เราจะมาเสวนาถึงวงสาคณาญาติของใคร...ว่าแต่เธอรู้จักใช่มั้ยไอ้เรซ่งเรซิ่นอะไรเนี่ย”
“รู้จักสิ ใครไม่รู้จักเบอร์หนึ่งของอาร์ตฮอล์ก็บ้าแล้วยะ...เขาทั้งขาว คม หล่อ ล่ำ...”
“นี่ ๆ ๆ พอแล้วแม่คุณไม่ต้องสาธยาย ฉันไม่เห็นรู้จักเลย”
“ก็เขาเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกไงคะคุณเธอ เขาได้ทุนไปศึกษางานศิลปะตะวันตก ไปตั้งแต่ปีหนึ่งเพิ่งจะกลับมาเมื่อเทอมที่แล้วนี่เอง อีกอย่างช่วงที่เขากลับมาก็เป็นช่วงที่เธอไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ฝรั่งเศสฉะนั้นก็ไม่แปลกที่เธอจะไม่รู้จักเขา” ไวจริง ๆ เพื่อนฉันขนาดไอ้บ้านั่นไปตั้งแต่ปีหนึ่งยังสาธยายซะขนาดนี้ นี่ถ้ารู้จักกันมาตั้งแต่เกิดไม่ต้องเขียนเป็นสารานุกรมหรอเนี่ย
“เอาหละ ๆ เลิกบ้าผู้ชายแล้วฟังฉันสักนิดได้มั้ย โอเค! เธอรู้จักไอ้บ้านั่น...งั้น...เธอพาฉันไปที่ที่หมอนั่นสิงสถิตเดี๋ยวนี้ ฉันจะไปสั่งสอนมัน!”
“เฮ้ย!!!” ยังไม่ทันที่เพื่อนสาวจะได้ตกปากรับคำฉันก็ถือวิสาสะฉุดหล่อนขึ้นรถ...ยังไงวันนี้ฉันก็ต้องจัดการไอ้บ้านั่นให้ได้
ความคิดเห็น