คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : นางฟ้าใจร้าย [END]*LOJAE
Title : [SF] นาฟ้าใร้าย
Pairing : LOJAE
By ahha
ผมลับมานั่เล่นที่ห้ออพ่อ ผมิวไปวนมาถึเรื่อที่ผมเผลอไปไ้ยินมา ผมไม่เ้าใอะไรเลย ไม่เ้าใอะไรทั้นั้น
ผมทนรอไม่ไหวแล้วผมะไปหายอแ ผมเินออมาถามพี่พยาบาลว่ายอแแอมิที่ห้อไหน เมื่อรู้แล้วผม็รีบวิ่ไปหายอแที่ห้อ
ผม วิ่มานหอบหายใแร ผมหยุวิ่ทั้ที่ยัไม่ถึห้อยอแ ผมเห็นพ่ออยอแอยู่ที่โฟา่อนที่ะถึห้อนไ้ ผมไม่ล้าเ้าไป ผมเห็นพ่อยอแำลั้มหน้า สอมือปิหน้าเอาไว้ ผมไม่รู้ว่าพ่ออยอแเป็นอะไร ผมึเินเ้าไปใล้ ผม็เห็นว่าไหล่ว้าอพ่อยอแมันสั่นระริ และมีเสียสะอื้น....พ่อยอแผู้เ้มแ็ำลัร้อไห้
“ทำไมะ้อเป็นลูอพ่อ้วยที่เป็นแบบนี้....” เสียอพ่อยอแพึมพำ ผมไม่ล้าเ้าไป ผมว่าให้พ่ออยอแอยู่แบบนั้นสบายว่าเยอะับารที่ผมะเ้าไปทั
“าแฟรับ” พ่อผมมาาไหนเนี่ย? พ่อผมยิ้มว้านเห็นฟันหน้าัเน แล้วยื่นแ้วาแฟที่มีไอร้อนหอมรุ่นให้พ่อยอแ
“อบุรับ” พ่ออยอแยิ้มอบุแล้วรับแ้วาแฟ ปาน้ำาลวๆ แมนมา....
“เ็หน้า่อนนะรับ” พ่อผมยื่นผ้าเ็หน้าสีาวให้พ่อยอแ...พ่อผมลายเป็นนแบบนี้ไปั้แ่เมื่อไรเนี่ย?
ผมไม่อยืนู่อ ผมแอบเินเลี่ยไล ไปับแม่บ้านที่เ็นรถมาพอี
“ยอแ...” มาถึผม็เห็นยอแนั่เล่นอยู่บนเียนเียว
“โย่!!เลโล่” ยอแูร่าเรินผมแปลใ
“นายเป็นอะไรหรอถึไ้แอมิ” ผมถามออไปรๆ
“พ่อนายบอว่าะ้อผ่าสัว์ประหลาออาัวัน” ยอแอบแบบนี้ มันไม่ไ้วยอะไรผมเลย
“สัว์ประหลาื่ออะไร” ผมถาม่อ
“มันื่อว่าระูล่อหน” ยอแยิ้มแ่ แ่ผมลับรุ่นิบาอย่า ไม่เยไ้ยินเลยแฮะ ไว้ไปถามพ่อีว่า
ผมับยอแุยันไปเลื่อยเปื่อยามประสาเ็......
“ว่าไเ็ๆ” พ่อผมเ้ามาพร้อมับพ่ออยอแ “เลโล่ไ้เวลาลับบ้านแล้วรับ” พ่อผมเินเ้ามาับไหล่ผม
“ไป่อนนะพรุ่นี้ะมาใหม่” ผมบอยอแ
“อืมบายๆ” ยอแยมือโบลาผม
.
.
.
“แ๊...” ผมเรียพ่อ แล้วผม็หยุไป พ่อผม็หยุ้าวเาหันมามอหน้าผมเป็นเิให้ผมพู่อ “ระูล่อหนมันืออะไร”
“เลโล่” พ่อทำสีหน้าหนัใไม่อยาพู
“ในเมื่อมันอยู่ในัวเพื่อนอผม ผม็วระรู้ัมันนะรับ ผมะสู้ับมัน้วย” ผมไม่รู้ว่าัวเอพล่ามอะไรออไป
“เลโล่เห็นไอิมมันละลายหรือเปล่าละ” พ่อผมไม่อบรๆ แ่็ยัวอย่าไ้เห็นภาพที่สุ
“ละลาย...” ผมพยายามทำวามเ้าใ “ระูแ็ะายมันะละลายไ้ยัไรับ”
“ในโลนี้มีนป่วยแบบนี้เพียแ่เ้าน ...และยอแ็เป็นนที่เ้า” พ่อเบาเสียล “เมื่อ10 ปี่อนอนที่อยู่นิวยอร์พ่อ็เยไ้ยินว่าโรนี้เิึ้นับนี่ปุ่น แ่พ่อ็ไม่นึเลยว่ามันะเิึ้นที่นี่ และเิับเ็อย่ายอแ” ผมแทบะไม่เื่อในสิ่ที่พ่ออผมพู ผมนิ่และเียบไป
“พ่อะผ่าัทำศัลยรรมระูเทียมให้ยอแ” ถึแม้พ่อะพูแบบนั้น็ามที แ่ผม็รู้สึใอไม่ี
นาฟ้า่วยยอแ้วย....ผมสวภาวะนาอ เพราะนาฟ้าือแม่อยอแ (ยอแบอผมเอาไว้อย่านั้น และผม็เื่อสะแล้วสิ)
.
.
.
ผม มาโรเรียน นั่เรียนนเียว ิน้าวนเียว อยู่นเียว ผมิอยู่อย่าเียว...ิเพียว่าะยอแะลับมานั่เรียน้าๆ ผมไ้หรือเปล่า
“ยอแไม่มาแล้วะไปแอบินนมปัใรละเนี่ย” เสียู่ปรับยอแบ่นอุบ และมัน็ทำให้ผมิถึยอแเ้าไปันให่ น้อทำหน้าหอย อเหมือนไ่ิหวั
ผมอยาให้ถึเวลาลับบ้านเร็วๆ
“ห้อเราะัละรเวทีอีแล้วละีใัเลย” เสียเพื่อนในห้อุยัน แ่ผมไม่สนใหรอ
“ยอแะ้อเป็นเ้าายอีแน่ๆ เลยเนอะ เมื่อปีที่แล้วยอแ็เป็นเ้าายไ้เ่มาๆ แสไ้ีริๆ” ผมหูพึ่ฟัเพราะเพื่อนำลัพูถึยอแ
.
.
.
เลิเรียนผม็ไปโรพยาบาลับพ่อ ผมไปเล่นับยอแ พายอแออมาเินเล่นที่สวนอโรพยาบาล
่ว วันเวลาที่ยอแแอมิผมไปเรียนนเียวแบบเหาๆ แ่เมื่อไ้ลับมาเล่นับยอแ มัน็ทำให้ผมหายเหาไ้บ้าถึแม้ะสอสามวันแ่ผมว่ามันเหามา เป็นเพราะผมินับารอยู่ับยอและมั้ และวันพรุ่นี้ยอแ็ะผ่าัแล้วะเป็นไบ้านะ
“พ่อฮะ...ทำไมาวาผมมันมอไม่เห็น” ยอแใ้มือ้ายปิา้าย แล้วถามพ่อ
พ่ออยอแะัันไป ผมเห็นวาอพ่อยอแายแววเศร้าับใ และยอแ็ำลัะร้อไห้ พ่อยอแรีบเ้าไปอยอแเอาไว้
“พรุ่นี้็ะไม่เป็นไรแล้วนะ” พ่ออยอแพยายามปลอบ ผมไม่อยาเ้าไป...ยอแไม่อยาให้ผมเห็นน้ำาอเา ยอแไม่อยาให้ใรเห็นเาำลัเสียใ ยอแไม่อยาให้ใรเห็นเาเวลาเศร้า...
.
.
.
ผมมาเรียนแ่หัวใผมมันอยู่ที่โรพยาบาล มันอยู่หน้าห้อผ่าัที่ำลั่วยยอแสู้ับสัว์ประหลา
เลิเรียนพ่อ็มารับสสัยว่าผ่าัให้ยอแเรียบร้อย
“ยอแเป็นไบ้ารับ” ผมีใมาที่เห็นพ่อผมมารับ ีใว่าทุวัน
“ปลอภัยี” พ่อผมยิ้มว้า ยื่นหมวันน็อให้ผม
ผมนั่อหลัพ่อแล้วยิ้มแ้มปริ ยิ้มแบบไม่หุบเลยทีเียว
“แ๊อ้าหน้าหน่อยรับ” เมื่อพ่อผมับรถำลัถึร้านายอวั และพ่อผม็อให้
ผมเินเ้าไปในร้าน
“มีุ๊าไลานรูปนาฟ้าหรือเปล่ารับ” ผมถามเ้าอร้าน
“ื้อไปฝาสาวไหนหรอหึ” พ่อผมแว “ไม่ให้พ่อ่ายให้หรอ”
“ไม่หรอ...นสำัอผม ผม็ะ้อใ้เินอผมเอสิรับ” ผมยิ้มร้ายแบบที่พ่อเยยิ้มให้ผมบ่อยๆ
“ร้ายริๆ เลยนะลูใรเนี่ย” มือหนาอพ่อยีหัวผมหัวแทบหลุ
.
.
.
“ราวัลแ่ผู้นะ” ผมยื่นล่ออวัให้ยอแ ยอแนอนอยู่บนเีย ที่หัวและาวาถูผ้าพันแผลสีาวพันเอาไว้หนา
“อบในะ” ถึแม้หน้าายอแะูีเียวแ่ยอแ็ยิ้มไ้สใสัเิม
ผม แะล่ออวัให้..และยอแ็้อร้อว้าวีใับอวั นาฟ้าสีมพูมีปีสีาวถือาไม้รูปาวยืนูาาวเรียมร่ายพร ผมบิไลานไปหลายรอบ
“เพราะั” ยอแยิ้มเมื่อไ้ยินเสียนรี ผมเลือไม่ผิริๆ เพราะยอแอบนาฟ้า นาฟ้าือแม่อยอแ
ผมเผลอยิ้มไป้วยโยไม่รู้ัวอีแล้ว….
และ แล้วผม็มีีวิีวาอีรั้เมื่อยอแมาเรียนไ้ัเิม ถึแม้ว่ายอแะเสียาวาไป แ่ยอแ็ไม่ไู้เศร้าไป ยอแูร่าเริมา ยอแบอผมเอาไว้ว่า ‘เสียแ่า้าเียวไป แ่สามารถทำให้ันมาเรียนไ้ัน็ไม่เป็นไร’ มันทำให้ผมรู้สึว่ายอแเ้มแ็ริๆ
แ ฮยอนยัแล้ยอแเหมือนเิม แ่แล้น้อยลเพราะรู้ว่ายอแป่วยอยู่ นมปัยอแ็ถูโมยินโยแฮยอนามเิม แ่มัน็รู้สึว่าทุอย่าลับมาเป็นัเิม ยอแสร้ารอยยิ้มให้เพื่อนๆ ในห้อไ้ และเาทำให้ผมยิ้มไ้้วยเ่นัน
“นี่เลโล่ันไ้เป็นเ้าายริๆ ้วยละ” ยอแีอีใมาที่ไ้เล่นเป็นเ้าายในละรเวทีที่ำลัะมาถึ
“อืม...” ผมยิ้มบาๆ เห็นยอแผม็ีใแล้วละ ไม่ออะไรอีแล้ว
ยอ แมาเรียนไ้หลายวันแล้ว และอาาร็ีึ้นมา ูเป็นปิ วันนี้ผมมาถึโรเรียน่อนยอแ ผมำลันั่รอยอแอยู่ที่ใ้ร่มไม้้นเิม
ผมนั่รอนานนเสียริ่บอให้เ้าั้นเรียนั แ่ยอแ็ยัไม่มา ผม็ิว่ายอแะมาสายมั้
ผมไม่มีสมาธิในารเรียนเลย ผมไม่รู้ว่าทำไมยอแถึไม่ผมโรเรียน อนเที่ยผม็นั่ทาน้าวนเียว
“ยอแไม่มาโรเรียนอีแล้วหรอเนี่ย..เ็” เสียแฮยอนบ่น สสัยเหาที่ยอแไม่มาโรเรียน
“ุนฮ๊ะ...ุพ่อโทรมาหน่ะ” รูประำั้นยื่นมือถืออรูให้ผม
“รับแ๊...”
//วันนี้พ่อไปรับไม่ไ้นะลูพอีว่าเิเหุุเินนิหน่อย//
“เิอะไรึ้นรับ” ทีแรผม็ไม่ไ้ิอะไรมา แ่สมอผมมันลับประมวลผลถึยอแ
//ยอแหน่ะ// พ่อผมไม่ไ้ล้าพูแน่ๆ เพราะเสียพ่อูแผ่วๆ เหมือนไม่อยาะบอ
“ยอแเป็นอะไรรับ” ผมร้อนรน รูประำั้น็ูื่นระหนเหมือนัน
//ลับมาพ่อะเล่าให้ฟันะ...แ่นี้่อนนะพ่อะ้อเรียมผ่าั่วน// พ่อผมวาสายไปแล้ว
“ยอแเป็นหรอุนฮ” รูประำั้นถามผม แฮยอนที่ไ้ยิน็เินเ้าใล้ รวมไปถึเพื่อนๆ ในห้อ้วย
“ยอแผ่าั่วนรับ” ผมบอรูประำั้น
ทุนที่ไ้ยิน็หน้าีเผือ ูสลล บาน็ำมือสวภาวะนาับพระผู้เป็นเ้า อพรให้ยอแ
.
.
.
ผมนึว่ายอแะไม่เป็นอะไรแล้ว แ่ทำไมถึเป็นแบบนี้อีไปไ้
รูประำั้นมาส่ผมที่โรพยาบาลที่ทำานอพ่อผม เพราะรูเอ็อยามาเยี่ยมยอแเหมือนัน
“ยอแเป็นอะไรไปรับ” เสียพ่อยอแถามพ่ออผม รูประำั้น็อยู่้วย
“าร ละลายัวอะโหลและารเริเิบโอเนื้อเยื่อส่วนที่บวมที่หยุไประยะ หนึ่นั้น ส่ผลให้อาารทรุัวละทันหันรับ มันมีผล่อแรันในเส้นโลหิและส่วนประสาทา้าน้าย้วย” พ่อผมร่ายยาวอะไร็ไม่รู้ แ่ที่ผมรู้แน่ๆ ือมันเป็นอันราย่อยอแแน่ๆ สัว์ประหลานั่นมันืนิพอีรั้
เมื่อ พ่อผมพูบูเหมือนบรรยาาศในห้อมันะหายไป ทุนูเศร้า และพ่ออยอแ็ูเศร้าหนัมา พ่ออยอแเือบะร้อไห้แล้ว แ่พ่อผม็บีบไหล่เบาๆ เิเป็นำลัใให้ ผมเอ็แทบอยาะร้อไห้เลย
ทำไมะ้อเป็นยอแ......
.
.
.
านั้นยอแ็ไม่ไ้ไปโรเรียน.....
ยอ แแอมิอยู่ที่โรพยาบาล หลัเลิเรียนผมะมาเล่นมาุยับยอแ แ่ะเป็นยอแเสียมาว่าที่ะพูให้ผมฟั ยอแเป็นนป่วยอยู่แท้ๆ แ่ลับมีรอยยิ้มให้ผม แทนที่ผมะปลอบอยให้ำลัใ แ่ลับเป็นยอแที่ให้ำลัใผมอยู่เรื่อยมา เราไุ้ยันเรื่อละรเวที
“ถ้าไม่หายแล้วใระมาเป็นเ้าายนะ” ยอแทำเสียอ่อย ถึแม้ะมีผ้า็อปิาเอาไว้ แ่สีหน้ายอแูไม่่อยีเท่านั
“ไม่มีใรเป็นเ้าายแทนนายไ้หรอ” ผมพยายามให้ำลัใยอแอย่าเ็มที่
“นั่นสินะ....ันะ้อนะมันให้ไ้ ันะไปเป็นเ้าาย” ยอแเริ่มยิ้มว้าึ้น ยิ้มทีู่สใสที่สุในโล
ผม็ใื้นึ้นบ้าที่ยอแไม่เศร้า
วัน่อมาที่ยอแะแะผ้าพันแผลออ
พ่อผม พ่อยอแ ็อยู่ในห้อ้วย พี่พยาบาลเป็นนแะผ้าพันแผลออ
“พ่อฮะ....ผมลัว” ึ...เมื่อเปิประูเ้ามาผม็ไ้ยินเสียยอแุยับพ่อ ลัวหรอ...ยอแที่เ้มแ็บันี้พูำว่าลัว “ผมลัววามมื” นี่สินะสิ่ที่ยอแลัว ผมเินเ้าไป้าในเียบๆ เ้าไปยืน้าๆพ่ออผม พ่อผม้มมอผมแวบเียวแล้ว็มอยอแ
ผ้า พันแผล่อยๆ หายไป พี่พยาบาลำลัเอาผ้าอออย่าเบามือ และแล้วผม็เห็นหน้ายอแ ยอแหลับา เปลือานั้นำลัระพริบปริบๆ หัวใผมมันเ้นแร แรเสียนผมไ้ยินเลยละ
“พ่อฮะ...” ยอแเรียหาพ่อ มุมปาเล็็่อยๆ ยิ้ม สอแนอยอแยึ้นล้ายำลัอยาอ
“ยอแ” พ่ออยอแพึมพำ น้ำาอผู้เป็นพ่อเริ่มไหลริน มันไม่ใ่น้ำาที่ปริิ แ่มันเป็นน้ำาแห่วามโศาอาทรเหลือา เมื่ออบาเล็อยอแเริ่มมีน้ำใสๆ รินลแ้มี “โหไม่เ่เลยนะ” ใ่..ยอแำลัโห ยิ้มนั้นโห โหว่าไม่เป็นอะไร แ่สุท้าย็้อร้อไห้ออมา
หมับ!!!
พ่อ ยอแรีบเ้าโผอลูายเอาไว้แน่น พ่อผม็ับไหล่ผมแน่น เหมือนำลัปลอบผม อนนี้ผมแ็เป็นหินไปแล้ว...ที่อบาผมมันร้อนๆ น้ำาอุ่นๆ อผมมันเอ่อล้นทั้ที่พยายามเ็บมันเอาไว้ ผมปิปาเียบ ไม่อยาให้ยอแรู้ว่าผมร้อไห้ ผมะไม่อ่อนแอ ะไม่ี้ลา ผมะ้อเ้มแ็
“พ่อฮะ...ผม...ลัว” ยอแพึมพำ ยอแปล่อยให้น้ำาไหล ในอ้อมอพ่อ พ่ออยอแเอ็ร้อไห้เียบๆไม่อยาให้ยอแรู้ว่าพ่อรอไห้
“ร้อออมาเถอะลู...วามลัว วามเ็บปวเหล่านั้นพ่อรับมันเอาไว้” พ่อยอแสมับที่เป็นุพ่อที่ผมื่นอบริๆ แมนมา
“แ๊...” ผมเม้มปาแน่น ผมำไม่ไ้ว่าผมำลัทำอะไร แ่รู้แ่ว่าพ่ออผมนั่ลแล้วอผมเอาไว้ รอรับน้ำาผมเหมือนับพ่ออยอแที่รับวามเ็บปวอลูาย....
.
.
.
วัน แรผม็ทำใไม่ไ้แล้วที่ยอแมอไม่เห็น รับไม่ไ้ที่ไปโรเรียนโยที่ไม่มียอแ ทนไม่ไวที่ะ้อรอนว่าะถึเวลาเลิเรียน เพื่อะรีบไปหายอแที่โรพยาบาล
รู ประำั้นและเพื่อนๆ ประมา 5 นมาเยี่ยมยอแที่โรพยาบาล แฮยอนเป็นนโวยวาย ี้แล้ แ่พอมาเห็นยอแแบบนี้ รู้มั้ยรับว่าแฮยอนมันทำหน้ายัไ T^T นี่แหละือหน้าแฮยอน พอรู้ว่ายอแเินไม่่อยไ้ แล้วาบอ แฮยอนถึับน้ำาึม ไม่่อยพูเลยละ
“แล้วใระเป็นเ้าายรับ” ยอแยัห่วละรเวที “หรือว่าะให้แฮยอนเป็นเ้าายีรับ” ยอแยิ้มว้า เพราะเท่าที่ผมรู้มาือว่าเมื่อปีที่แล้วยอแับแฮยอนแ่ันทุอย่า และุเือมา ใรนะนนั้นไ้เป็นเ้าาย ในที่สุยอแ็ไ้เป็นเ้าาย
“ไม่เอาอ่ะ...” แฮยอนบอ “ันเป็นโรน่ะีแล้วสนุว่าเยอะ”
“ถ้านายไม่เป็นแล้วใรละ” ยอแมุ่นิ้ว เพื่อนๆ ็ุยันแ็แ่ ส่วนผม็ยืนมอยอแาปริบๆ แล้วทุน็เปลี่ยนเรื่อุยัน
.
.
.
“แ๊ผมอยาไ้ัยาน” อยู่ีๆ ผม็โผลออไป ะที่เราำลัทาน้าวเย็น พ่อผมูใทีเียว ็ผมมันี่ัยานไม่เป็นนะสิ ผมมีแ่สเ็บอร์....
“ปั่นเป็นแล้วหรอ” พ่อผมหันหน้ามาถาม
“ไม่ลอ็ไม่รู้นะรับสเ็บอร์ผมยัเล่นไ้เลย” ผมยิ้มมุมปาทำาแวววาว
และในที่สุพ่อ็ื้อมาให้ผม ผมเอาัยานมาหัี่ที่โรพยาบาลให้ลุยามเป็นนสอนให้ ลุยามสอนให้แปบเียวผม็ำไ้ ผมึมาลอับเอ
โรม!!!
“โอ๊ย!!” มันเ็บมา ารู้สึาไปหม หัวเ่าผมมันถลอมีเลือไหลิบๆ ที่้อศอ็้วย มันไม่่ายเหมือนอย่าที่ิแฮะ
ผม ไปให้พ่อทำแผลให้ แล้วผม็แวะไปหายอแอย่าที่เย และเือบทุวัน ยอแมีอาารแย่ลามลำับ เสียาสอ้าไปแ่ร่าายยอแ็ยัูทรมานเ่นเย ยอแเริ่มเินเอไม่ไ้แล้ว ไปไหนมาไหน็้อให้พ่ออุ้มหรือนั่รถเ็น ยอแะนั่อยู่บนเีย อบฟันิทานที่พ่อเล่าให้ฟั และที่าไม่ไ้็ือนาฟ้าไลานที่มีเสียนรีเพราะๆ พ่ออยอแปิร้านั่วราวแล้วมาอยู่ับยอแลอ
“อยู่ับเลโล่ไป่อนนะเี๋ยวพ่อมา” เมื่อผมเินเ้าไปในห้อพ่ออยอแ็ออไป
“ทำอะไรอยู่หรอ” ผมถามโ่ๆ
“ำลัิถึนาย” ปึ!!! ผม็อไปแล้ว รนั้น
“หรอ” ผมพยายามทำเสียให้ปิ เาท้ายทอยแ้เินเล็น้อย ยอแไม่เห็นหรอว่าหน้าผมำลัสุแ
“ลิ่นัวันเป็นลิ่นเียวับัวนายแล้วละมั้เนี่ย” ยอแเปลี่ยนเรื่อไปเยเลย ทำมูย่นฟุฟิมลิ่นที่แนัวเอ
ุ๊บ~~~
ปาอิ่มๆ อผมมันแอบไปหอมแ้มนิ่มๆ อยอแะแล้ว
“ลิ่นเียวันริ้วย” ผมทำหน้ามึน ะที่ยอแูะหน้าแ ายอแโึ้นอ้าปาหวอ ยอแแะลแ้ม้าที่ผมแอบุ๊บไป
แ้มยอแหอม และนิ่มมานะอิอิ.....
แปะ...
มือ ยอแปัป่ายมาแะเ้าที่หน้าผมพอี นิ้วอยอแำลัลูบไล้ ไปามโรหน้าผม หัวทุยๆ หัวิ้ว แ้ม มู และปา ยอแยิ้มแ้มปริที่ไ้ลำหน้าผมนทั่ว
“เสียายัที่ไม่เห็นนายใสุ่ทหารเท่ห์ๆ” ยอแเปรยออมา มันทำเอาหัวใผมหนาวเลยทีเียว
“ยอแ” ผมพึมพำ
“นายอิาันมั้ย” ยอแำลัะพูอะไรันแน่ ผมนิ่ แล้วึ้นไปนั่บนเียับยอแ “ถึแม้ันมอไม่หน้าทุน แ่รู้มั้ยว่าอนนี้ันมอเห็นนาฟ้านะ มอเห็นแม่แล้ว ในที่สุ็มอเห็นแม่สะที” ผมอึ้ับยอแมา ไม่รู้ว่าเาำลัิอะไรอยู่
“แม่สวยมา แม่บอันว่าอยาให้ันไปอยู่้วย” ำๆ นี้ผมไม่อยาไ้ยิน ผมึใ้นิ้วป้อปายอแเอาไว้ไม่ให้พู “มีอะไรหรอ” ยอแมวิ้วสสัยในสิ่ที่ผมทำ
“นายะไม่ไปไหนทั้นั้น” ผมทำเสียแ็ มันรู้สึเือและโรธเอามาๆ
“ทำไม” ยอแเอียหน้าสสัย แม้แ่นัยน์าที่มืบอ็ยัมีแวววามน
“เพราะ...” ผม้มหน้าล “นายะทิ้ให้พ่อที่แสนีอนายอยู่นเียวรึไ” ปาผมมันพูไม่รับวามิอผมเลย หัวผมมันอยาบอว่า...ผมอบยอแ ไม่อยาให้ยอแไปไหน...วามินี้บ้าสิ้นีริๆ ับเ็ที่อายุแ่ 8 วบ แ่ผมรู้สึอย่านั้นริๆ
“แ่ว่า..” ผมปิปายอแเอาไว้
“นายะ้อหาย นายะ้อนะมัน นาย้อนะไอ้สัว์ประหลาบ้าๆ นั่น” เสียอผมมันสั่นเรือ ผมพยายามทำเสียให้ปิที่สุ เพราะผมลัว ลัวยอแะรู้ว่าอนนี้ผมำลัร้อไห้ หมู่นี้ผมร้อไห้บ่อยนะ
“เลโล่...” ยอแเบาเสียล มวิ้วยู่ สอมือยอแำลัะแะที่หน้าผม แ่ผม็ับเอาไว้ทัน
“ันไม่ไ้เป็นอะไร” ผมฝืนยิ้ม ยิ้มออไปทั้ที่น้ำามันยัไหลไม่หยุ ผมโห โหทั้ที่ในอผมมันำลัสะอื้นหนัน้อใ้มือปิปาัวเอ
“โหไม่เ่เลยนะ” ยอแว่าผม แล้วสอแนอยอแ็เ้ามาอผมเอาไว้ มืออยอแลูบหลัผมเบาๆ ยอแปลอบเ่มา นอนนี้ผมรู้สึีึ้น
.
.
.
และ แล้ววันที่ผมรออย็มาถึ ผมปั่นัยานเป็นแล้ว และเ่มาๆ ้วย แ่ผมไ้แผลเ็มไปหมเลยอ่ะ ไม่ว่าเป็น้อศอ หัวเ่า มีแ่ผ้า็อพันเอาไว้
“นะแ๊นะ...” ผมำลัอ้อนวอนพ่อสุีวิ แทบะ้มลราบแทบเท้าแล้ว...
“เลโล่...” พ่อทำเสียริั และแววาเอาริ “ยอแำลัป่วยอยู่ลู็รู้”
“แ่ว่า....” ผมะร้อไห้อยู่แล้ว เพราะว่าผมอให้ยอแออไป้อนท้ายัยานผม ผมออนุาพ่อมาสามวันแล้ว แ่พ่อ็ไม่ยอม
“พ่อยอแเาะว่าเอาไ้นะ” ที่แท้็ห่วหน้าัวเอ แ่ผม็รู้ีว่าพ่อเอ็เป็นห่วยอแ ผม็ห่วเหมือนัน...
“ผมะไปออนุาุพ่ออยอแรับ” ผมพูริั แล้วเินออาห้อทำานพ่อไป
“อ๊ะ!!!” ผมใ เมื่อหันหลัออไป็เห็นุพ่ออยอแอยู่่อหน้า
“ผม....ออนุา” ผมพูาาห้ว ้มหน้าลลัวว่าุพ่อยอแไม่อนุาแน่
“10 นาทีไม่เป็นอะไรนะรับุหมอฮิมาน” ุพ่ออยอแยิ้มว้าให้พ่อผม ุพ่ออยอแใีที่สุ!!! ผมีใมา ีใมานยิ้มแ้มแทบปริ
แ่พ่อผมลับมีสีหน้าหนัใ
“ยอแเอ็บ่นว่าเบื่อๆ เหมือนันนะรับ” ุพ่ออยอแในเหุผลเสริม
“เฮ้อ~~~” พ่อผมถอนหายใส่ายหน้า แ่ผม็พอะรู้ พ่อทำหน้าแบบนี้ไม่มีทาปิเสธำอ
ุพ่ออยอแอุ้มยอแออมาที่หน้าโรพยาบาล ยอแีใมาที่ะไ้้อนท้ายผม
“เลโล่โอเมั้ย” พ่อผมับไหล่ผม้มถามอย่าริั
“ส.บ.ม.รับแ๊” ผมยิ้มว้าทันที ีใสุๆ
ุพ่ออยอแอุ้มยอแึ้น้อนท้ายัยานอผม เบาะหลัผมเอาไปให้่าทำเสริมพิเศษให้มีพนัพิที่หลันุ่มๆ เหมือนเบาะนุ่มๆ
ยอแยิ้มว้าอเอวผมเอาไว้แน่น ผมรับรู้ถึไอวามสุอยอแไ้เลยละว่ามันมามายเพียใ ...
“เาะแน่นๆ นะ” ผมบอยอแแล้วเริ่มออัวปั่นัยานไปามถนนอโรพยาบาล
“โว้วววว” ยอแร้อออมา้วยวามีใ “อบใมานะเลโล่”
“อืม....” ผมยิ้มไม่หุบเลยละ
“นี่เลโล่..ฝนหรอ” ยอแถามผม
“ปะ...เปล่านี่” ผมเม้มปาแน่น ไอ้ที่ว่าฝนนั้นมันือน้ำาผมเอ.....
.
.
.
า วันที่ไ้ี่ัยานผม็มีวามสุมา พ่อบอว่าะ้อผ่าัอีรั้ เพราะสัว์ประหลามันินระูะโหลยอแเป็นวว้า ผมเอ็ไ้แ่ให้ำลัใยอแอยู่้านนอ นั่อยู่ับุพ่ออยอแ ุพ่ออยอแใีมา ท่านลับบ้านไปอบนมปัหอมๆ มาให้ผม้วย และแบ่เอาไว้ให้พ่อ และทีมแพทย์พยาบาลที่ร่วมันผ่าั ุพ่ออยอแูเ้มแ็ริๆ วามเศร้า วามอ่อนแอ ไม่มีอยู่ในนัยน์าู่นั้นเลย ผมเห็นแล้วผม็แอบปลื้ม
อี ไม่ี่วัน็ะเป็นานโรเรียนแล้ว ผมอยาให้ยอแมอเห็นั ะไ้ไปูละรเวทีที่ยอแอบ ไปูให้เห็นับาว่าใรันที่เป็นเ้าายแทนเา.....
วัน เวลามันผ่านไป้าเหลือเิน ใรไปหยุพระอาทิย์ให้เิน้าลนะ... ผมรอยอแว่าเมื่อไระออมาพัฟื้นร่าายที่ห้อปิไ้เสียที เพราะนี่็ 3 วันแล้ว ที่ยอแยัอยู่ในห้อปลอเื้อ ไม่มีใรสามารถเ้าไปไ้นอาพยาบาลที่รับผิอบ ับพ่ออผม ผมับุพ่ออยอแ็ไ้แ่ยืนมออยู่้านนอ มอผ่านระใส่อเล็ แ่็ไม่เห็นอะไรเลย
“อนนี้ร่าายอยอแแ็แรึ้นแล้ว พรุ่นี้็สามารถไปห้อพัฟื้นนไ้ไ้เลย” พ่อผมบอุพ่ออยอแ ผมแอบยิ้มเพราะีใมาที่ะไ้เห็นยอแเสียที เวลาที่ผมรออยมันำลัมาถึ
“ราวัลแ่ผู้นะ” ผมยื่นล่อนรีที่เป็นรูปเปียโนสีอให้ยอแ
“อบใมานะ” ยอแูเหนื่อยล้ามา เพราะเสียอยอแูแผ่วเบา ยิ้มที่สใส็ูเหนื่อยๆ
“อืม...” ผมยิ้มรับแล้ว็บิไลาน เมื่อบินหมลอบ ปล่อยมือออนรีเพราะ ็ัออมาเบาๆ มันทำให้รอยยิ้มอยอแูมีีวิีวามาึ้น
“พรุ่นี้็มีานโรเรียนแล้วนะ” ผมบอยอแ เพราะลัวว่ายอแะลืม
“หรอ” ยอแูีใมา “อยาไปั” ยอแทำมือปัป่ายลำหาอะไรไม่รู้
หมับ!!
ยอแับเ้าที่มือผม
“านโรเรียน” ยอแับมือผมแล้วยิ้มว้า ผม็ยิ้มไป้วย “พ่อฮะพรุ่นี้พาผมไปูละรเวทีนะฮะ” ยอแบอุพ่อที่นั่อยู่ในห้อ
ึ!!!
มันใ่แ่หัวใผมเท่านั้นที่โนแท แ่หัวใอผู้เป็นพ่อละ ะเป็นเ่นไร ในเมื่อลูายาบอ....
“อืม...” ุพ่ออยอแลึ้นมายืน้าๆ ผม “แ่พ่อ็ไม่รู้เหมือนนะว่าุพ่ออเลโล่เาะอนุาหรือเปล่า” ุพ่ออยอแพูถู พ่อผมยาอ่ะ
“มันไ้อยู่แล้วละ เพราะว่าพ่อ็อยาไปูละรเวทีเหมือนัน ใระปล่อยให้ยอแอยู่โรพยาบาลามลำพัันละ” เสียพ่อผมัมาา้านหลั ผมเอ็ในะ แ่็ีใสุๆ ไปเลยละ
.
.
.
านโรเรียน
อนลา วันมีิรรมมามายให้เ็ๆ และผู้ปรอไ้ร่วมสนุ แ่ผม็ไม่่อยสนุเท่าไรนั พ่อผมมาไ้ไม่นาน็รีบลับเพราะยอแยัรออยู่ที่โรพยาบาล
อนเย็นมีละรเวที ห้ออผมไ้รับหน้าที่นั้น เพราะเมื่อปีที่แล้วห้อนี้ทำารแสไ้ีเยี่ยม ปีนี้ึไ้ทำารแสอีรั้
“พ่อฮะผมูีหรือยัฮะ” ยอแยิ้มว้ายืนบิไปมาเมื่อุพ่อแ่ัวให้เสร็สรรพ
“น่ารัมาเลยลู” ุพ่ออยอแยิ้มว้า หวีผมัทรให้ลูาย
วัน นั้นยอแูน่ารัมา ยอแใส่าเายาวสีาว ร้อเท้าผ้าใบสีฟ้า สีเียวับเสื้อั๊ัวนอเป็นรูปโลมาสอัวน่ารั ที่สวมทับเสื้อยืแนยาวสีาวัวใน ผมสีน้ำาลอ่อนถูหวีัทรูเ้าับรูปหน้ามนๆ ผมยืนมอ้วยวามะลึแ่็ไม่เ้าไปหรอ ผมแ่แวะมาูยอแเท่านั้น
.
.
.
“ะไ้เวลาแสแล้วนายไปไหนมา” แฮยอนที่แ่ัวเป็นมหาโรสลัาเียวเินเ้ามาทัผม
“ไปธุระมา” ผมบอแล้ว็รีบวิ่ไปแ่ัว
วันนี้ ผมื่นเ้นมา ผมะไ้เล่นละรเวทีแล้ว มันเป็นรั้แรอผมเลยนะเนี่ย ารแสรั้นี้ผมอยามอบให้เป็นอวัให้ยอแั ละรเวทีที่ยอแอบ
ทุอย่า เรียมารพร้อม ละรเวทีเริ่มึ้น เมื่อผู้มเ้ามาในหอประุมนเ็มและนั่เป็นที่เรียบร้อย ารนี้ผมมอเห็นยอแ ุพ่ออยอแ และพ่ออผมเห็นไ้ัเน ยอแำลัมอมาที่เวที แววาที่บอสนิทำลัับ้อเวที ยอแเอียหน้าเล็น้อยฟัเสียเพื่อนๆ ที่แสบนเวที ยอแูมีวามสุมา
ถึเวลาที่ผมะ้อออไปแล้วสิ
“เอ๋!!!” ยอแทำหน้าสสัย “เลโล่เป็นเ้าายหรอฮะ” ยอแหันหน้าไปถามุพ่อที่นั่้าๆ
“ใ่....เท่ห์มาเลยนะ”
“โย่ว!!เลโล่” เสียพ่อผมะโน แล้วยิ้มว้าเ็มภาภูมิ
“เลโล่เป็นเ้าาย...สู้ผมไ้หรือเปล่าฮะ” ยอแยิ้มว้าีใ
“ยอแเป็นเ้าายที่น่ารัุน แ่เลโล่เาเป็นเ้าายที่เท่ห์ๆ ใ้วามเียบนิ่มัใสาวๆไ” ุพ่ออบแล้วยีหัวลูายเบาๆ
“หรอฮะ” ยอแนั่ยิ้มอย่ามีวามสุ ถึแม้ะมอไม่เห็น แ่็ไ้ยินเสียอเพื่อนๆ มาแ่ไ้ยินแ่นี้็ีใมาแล้ว
ละรเวทีสั้นๆ ำลัะบแล้ว ผมที่เป็นเ้าายัวแทนอห้อะ้อล่าวปิานในืนนี้
“ผม อล่าวำว่าอบุแทนเพื่อนๆ นัแส้วยนะรับ อบุุรู อบุโรเรียน อบุผู้ปรอทุท่านที่ให้เียริมารับมรับ และสุท้ายผมอยาอบุยู ยอแรับ” เสียผมแผ่วล ในหอประุม็มอมาที่ผมนเียว มันไม่ไ้อยู่ในสิปที่ผมะพู ผมมอูยอแที่ำลัมวิ้วสสัยในสิ่ที่ผมำลัะพู
“ถ้าเพราะไม่ใ่ยอแผม็ไม่ไ้มาเป็นเ้าายในวันนี้ อบุมานะ” ที่อบาผมมันรู้สึร้อนๆ เหมือนำลัมีน้ำใสๆ ล้นออมา “โรเรียน ุรู เพื่อนๆ และ็ัน....ำลัรอนายลับมาเรียนอีรั้นะ” น้ำาผมมันไหลออมาแล้ว ผมไ้ยินเสียสะอื้นร้อไห้มาา้านหลั เมื่อผมหันหลัไปผม็เห็นเพื่อนๆ นัแสที่ยิ้มแย้มำลัร้อไห้ และมอไปหายอแ ุเียว ไปสปอร์ไลฟ์ส่อไปที่ยอแ
“ยอแ!!!ลับมาอีรั้นะ” เสียเพื่อนๆ ทุนะโนพร้อมัน
ผมเห็นไ้ัว่ายอแำลัยืนึ้น ยืน้วยาที่ไล้เรี่ยวแร แ่ยอแ็พยายามยืน้วยาอัวเอ ยอแยิ้มว้าสใส “อือ” ยอแพยัหน้าลหนึ่รั้
ุ พ่ออยอแยิ้ม้วยวามปริิเ่นัน และพ่อ็ำลัร้อไห้้วยวามื้นัน พ่อผมเอ็แอบเ็น้ำา ผู้ปรอ ะรู และรุ่นพี่ที่อยู่ในหอประุม่า็ยิ้ม และเ็น้ำาไป้วย ผมเอ็ยิ้มไปร้อไห้ไป
“นายะ้อนะ” ผมพูส่ท้าย ทุนยืนึ้นแล้วปรบมือพร้อมัน ปรบมือให้ำลัใยอแ
.
.
.
ผม พ่อผม ยอแ ุพ่ออยอแ เราลับมาที่โรพยาบาลพร้อมัน ผมับพ่อเินไป้วยัน ส่วนยอแ็ใหุ้พ่ออุ้ม
“ผมมีวามสุัเลยฮะ” ยอแออุพ่อแล้วบลที่อออุพ่อ
เราทุน็ยิ้มออมามีวามสุเ่นันที่เห็นยอแยิ้มไ้ และมีวามสุ ผมับพ่อผมเินมาส่ยอแที่ห้ออยอแ
ุพ่อวายอแลบนเียอย่าเบามือ
“ผม่วัเลยฮะ” ยอแ่อยๆ หลับา ้วยเสียที่แผ่วเบา วหน้าอยอแ็ยัยิ้มพรายอยู่เ่นนั้น ไม่เหมือนน่วเลย “ผมรัพ่อฮะ” ยอแพูเสียเบามาแล้วหลับาลสนิท
ุพ่ออยอแูแปลไป ุพ่ออยอแพยายามลั้นเสียสะอื้น และลั้นน้ำาไม่ให้มันไหล ผมเอ็ไม่เ้าใ พ่ออผมเาบไหล่เบาๆ
“หลับให้สบายนะลู” น้ำาที่ลั้นเอาไว้มันไหลเร็วลแ้มอุพ่ออยอแ มือหนาพ่ออยอแลูบผมลูายเบาๆ “ลูรัอพ่อ...พ่อรัลูนะ” ุพ่ออยอแ้มลุมพิที่หน้าผาน้อยเบาๆ หน้ายอแูสบและมีวามสุมา มุมปาเล็นั้นูีเผือำลัยิ้ม
น้ำาผมมันำลัไหล ผมปิปาเอาไว้ไม่ให้ยอแไ้ยิน
“ร้อออมาัๆ ็ไ้ลู ยอแเาไม่ไ้ยินหรอ” พ่ออผมนั่ลแล้วอผมเอาไว้
.
.
.
“นาฟ้าไม่ืนยอแให้ผม ผมเลยเลียนาฟ้า”
.
.
.
............................
THE END
ความคิดเห็น