(exofic) Abnormality the series.

ลำดับตอนที่ #1 : down's syndrome with hunhan - 50%

Down's syndrome
อาการดาวน์

กลุ่มอาการดาวน์.. เกิดจากความผิดปกติของออโทโซมโดยคู่ที่ 21 เกินมา 1 โครโมโซม 

ทำให้เด็กตัวอ่อนปวกเปียก ศีรษะแบน ดั้งจมูกแบน ตาห่าง และตาชี้ขึ้นบน 

ใบหูผิดรูป อาจมีหัวใจพิการแต่กำเนิด และปัญญาอ่อน อายุสั้น ..

 

 

 

 

 

"คนไข้รายสุดท้ายของภาคเช้าเสร็จแล้วว้อย..

 

 

 

 

แต่น้องอเล็กซ์นี่จะทำพี่หมอพูดกระตุกตามน่ะรู้ไหม"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สิ้นเสียง จิตแพทย์หน้าหวานก็เริ่มคราง หาว เขย่าตัวเองให้กะปรี้กะเปร่า 

และกระโดดดึ๋งๆรอบห้องตรวจเมื่อตรวจคนไข้รายสุดท้ายของภาคเช้าเสร็จ

วันนี้มีคนไข้ค่อนข้างมากเป็นพิเศษ แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กที่เป็นแบบนี้

ผู้ปกครองจะต้องทำงานในสภาหรือองค์กรดังๆที่สำคัญผู้ปกครองแต่ละคน.. รวยมาก 

 

 

 

 

 

ยกตัวอย่างเช่น น้องอเล็กซ์ที่คุณหมอกำลังพูดถึงอยู่ ..

น้องอเล็กซ์เป็นลูกของท่านรัฐมนตรีท่านหนึ่งที่กำลังประสบความสำเร็จในตอนนี้อย่างสูง

แต่ค่อนข้างโชคร้ายเมื่อมีลูกที่ไม่ค่อยสมบูรณ์แบบเหมือนกับลูกคนอื่นๆทั่วไป

เพราะลูกของท่านรัฐมนตรีคนนี้เป็นโรค Developmental articulation disorder

หรือ โรคภาวะไร้ความสามารถในการเรียนรู้ เด็กที่เป็นภาวะนี้จะพูดไม่ชัด 

เช่น จะบายแทนที่จะพูดว่าสบาย เป็นต้น แต่โชคดีที่สามารถแก้ไขได้โดยการฝึกพูดและการหายใจ

 

 

 

วันแรกที่เจอน้องอเล็กซ์ น้องอเล็กซ์เป็นคนที่ค่อนข้างน่ารักและฝึกง่าย

สามารถอ่านหนังสือ ตอบคำถาม และเขียนตามคำบอกได้ดีพอสมควร

ลู่หานเลยขอให้ท่านรัฐมนตรีคนนี้พาน้องมาหาเขาตอนบ่ายๆของทุกวัน

เพราะลู่หานจะสอนให้น้องมีพัฒนาการทางด้านการพูด คุย และการเรียนรู้ที่ดี

ซึ่งท่านรัฐมนตรีคนนี้ก็ยินดีและให้ค่าตอบแทนลู่หานเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

มีหรือลู่หานจะไม่เอาน่ะ?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ย้อนกลับไปเมื่อ 30 นาทีที่แล้ว

 

 

 

"ผะ ..ผะ ผี่โหมม๋วครัฟฟฟ"

 

 

คนไข้เกือบจะประจำที่ชื่อ 'อเล็กซ์' เด็กผู้ชายหน้าตาค่อนข้างดีอายุราวๆ7ปี 

กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และเลื่อนเล่นไปๆมาๆพลางจ้องตาคุณหมอคนสวยตาไม่กระพริบ 

และข้างๆเป็นคุณพ่อของอเล็กซ์ที่กำลังนั่งทำหน้าเครียดและเลื่อนหน้าจอแท็ปเล็ตราคาแพงไปมา

มิน่า.. ลูกถึงได้เป็นแบบนี้เพราะพ่อแม่เอาแต่สนใจอย่างอื่น..

 

 

"ครับอเล็กซ์?"

 

 

"พี่โหม๋ววว ชะ..เช่ออะ...อะไรนะ..นะครับบ พมละ..ลืม"

 

 

อนิจจา.. คุณหมอสุดสวยทำหน้าบุญไม่รับและหัวเราะเบาๆ

แถมเกือบตอบกลับไปว่า 'ชะ ชะ...เช่ออ..สะ.. เสี่ยว ละ ละ..ลู่..'

 

 

"พี่หมอชื่อลู่หานครับ"

 

 

ลู่หานยิ้มรับก่อนจะบีบแก้มน้องอเล็กซ์เบาๆด้วยความเอ็นดู

 

 

 

"พะ...พะ..พี่โหม๋วว ซะ...ซะ ซวยย จังเบยย"

 

 

"อเล็กซ์.. บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปกวนพี่หมอน่ะ หืม"

 

 

พ่อของอเล็กซ์เก็บแท็ปเล็ตลงไปในกระเป๋าข้างกายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

พลางจ้องหน้าของอเล็กซ์แล้วทำหน้าดุใส่

 

 

 

"ปะ....ป่ะป๋าดุอะ...อะ..อเล็กซ์อีกแล้วพะ...พะ..พะ ..พี่หมอ"

 

 

 

ลู่หานหัวเราะเบาๆกับท่าทีที่น่ารักของอเล็กซ์

 

 

 

"น้องอเล็กซ์ครับ ถ้าน้องอเล็กซ์อยากพูดแบบไม่ติดๆขัดๆ น้องอเล็กซ์จะได้พูดคล่องๆ 

น้องอเล็กซ์ไม่ต้องรีบพูดนะครับและเวลาน้องอเล็กซ์จะพูดแต่ละประโยค 

น้องอเล็กซ์ต้องหายใจเข้าแบบที่พี่หมอเคยสอนนะ น้องอเล็กซ์ทำได้ไหม?"

 

 

 

"แบบนี้ใจ้ไหมพี่หมอ หายใชเข้.."

 

 

 

น้องอเล็กซ์หายใจเข้าออกช้าๆแบบที่พี่หมอสอน

และตัวน้องอเล็กซ์เองก็พูดไม่ทันจะจบ..

 

 

 

"ดีมากครับน้องอเล็กซ์"

 

 

 

 

ลู่หานชูนิ้วโป้งและยิ้มให้อเล็กซ์ก่อนจะหันไปทางคุณพ่อของน้องเขา

แล้วพูดอะไรบางอย่างที่เขาคิดว่าคำที่เขาพูดออกไปจะทำให้น้องอเล็กซ์ดีขึ้นได้บ้าง

เพราะถ้าเป็นอย่างนี้อีกต่อไป น้องอเล็กซ์ก็จะเป็นมากขึ้นและไม่หายขาด

แต่เขาก็ดีใจที่วิชาที่เขาร่ำเรียนมาทำให้น้องอเล็กซ์ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

 

 

"คุณครับ.. อาการของน้องอเล็กซ์ค่อนข้างดีขึ้นในระดับหนึ่งแล้ว

เพราะถ้าน้องอเล็กซ์ยังคงเป็นแบบนี้..และไม่ได้รับการฝึกฝน 

น้องจะมีอาจมีการพัฒนาด้านการพูด คุยและสมองที่ค่อนข้างประมวลผลช้า

วานคุณพ่อสอนน้องในเรื่องการหายใจกับการให้เขาพูดช้าๆหน่อยนะครับ

มันอาจจะเป็นผลดีต่อตัวน้องและคุณพ่อเอง "

 

 

 

 

"ครั.."

 

 

 

ท่านรัฐมนตรีคนดังพยักหน้าตอบพร้อมหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้

พร้อมหันไปมองอเล็กซ์ด้วยความเศร้า ลู่หานไม่รู้ว่าการที่พูดอะไรแบบนี้ไป

จะทำให้ท่านรัฐมนตรีท่านนี้แสดงออกถึงการดูแลและเอาใจใส่น้องอเล็กซ์ได้ไหม

ถ้าขืนสนใจแต่ธุรกิจต่อไป ก็อาจจะทำให้อเล็กซ์อาการแย่ลงไปอีก

 

 

ลู่หานหันไปหยิบกระดาษจดรายการยามาเขียนชื่อยาที่จะให้น้องอเล็กซ์ได้ทาน

มือสวยเขียนอักษรลงไปอย่าเบามือ พร้อมครุ่นคิดถึงชื่อตัวยาที่เขาจะหลงๆลืมๆอยู่บ่อยๆ

พลางพูดให้คุณพ่อท่านนี้ฟังไปด้วย

 

 

"วันนี้คุณหมอจะให้วิตามินน้องอเล็กซ์ทานนะครับ

กินทุกเช้าหลังอาหารและเย็นก่อนอาหาร มีวิตามินสองอย่างละสองเม็ด

และฝึกให้น้องพูด รวมถึงการหายใจด้วยนะครับ

อย่างที่คุณหมอบอก มันจะเป็นผลดีต่อน้องและตัวคุณพ่อเอง"

 

 

"ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะครับ.. 

ถ้าไม่ได้คุณหมอ ป่านนี้อาการของอเล็กซ์คงไม่ดีขึ้นแบบนี้

 

 

 

ตอนนี้ขอตัวก่อนนะครับ เพราะนัดกับภรรยาว่าจะไปทานข้าวด้วย

แล้วผมจะโอนค่าตอบแทนพิเศษไปให้.. ขอบคุณมากจริงๆครับ"

 

 

ลู่หานยิ้มพร้อมโค้งให้คุณรัฐมนตรีอย่างรวดเร็ว

ก่อนจะเงยหน้ามาบอกลาน้องอเล็กซ์ด้วยประโยคสั้นๆ

 

 

"น้องอเล็กซ์อย่าลืมนะครับ ทำตามที่พี่หมอสอน โอเคนะ?"

 

 

 

 

 

กลับมา ณ ตอนนี้

 

 

คุณหมอสุดสวยกำลังจะเหวี่ยงชุดกาวน์ของโรงพยาบาลจิตเวชที่มีชื่อเสียง

ไปทางเก้าอี้ประจำและเป็นที่เคารพรักยิ่งตั้งแต่มาเริ่มเป็นจิตแพทย์..

เขาชอบวิชาอะไรแบบนี้ที่คนส่วนมากไม่ค่อยสนใจเพราะการที่จะดูแลผู้ป่วยแบบนี้

จะต้องใช้ความสามารถมากและอารมณ์ต้องคงที่เป็นพิเศษ

 

 

 

 

"~~โฉมเอยยโฉมงามม อร่ามแท้ละ...แลตะลึง ตึ๋งโป๊ะ!! กรี๊ดด!"

 

 

 

 

ขณะที่คุณหมอสุดสวยกำลังร่ายรำไปมาในห้องประจำของตัวเองอย่างเบลอๆ

ก็ทำหน้าสะพรึงอย่างถึงที่สุดเพราะคุณหมอคยองซูเปิดประตูมาไม่ได้บอกไม่ได้กล่าว

เขาคงคิดว่าคยองซูต้องมีอะไรมาเซอร์ไพร์เขาแน่ๆ เลยเดินไปหาคยองซูอย่างรวดเร็ว

 

 

คยองซูที่กำลังทำหน้าเบิกบานเป็นหมอจิตเวชด้านสมาธิสั้นที่อยู่ตึกเดียวกันกับเขา

ในตอนนั้นลู่หานกำลังเดินไปหาพี่หมอใหญ่และเจอกับคยองซูโดยบังเอิญที่สนามหญ้าหน้าโรงพยาบาล 

และกำลังวิ่งเล่นกับผู้ป่วยทางด้านสมาธิ ทำให้ลู่หานเกิดสนใจและเข้าไปทักทาย

ทำให้เขารู้ว่าคยองซูเป็นรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกับเขาและคุยกันถูกคอเป็นอย่างมาก

และที่สำคัญฉลาดและทำงานได้คล่องกว่าเขาด้วย

 

 

 

 

"อ่ะนี่พี่ลู่หาน"

 

 

คยองซูพูดกับลู่หานตาแป๋วพร้อมยื่นแฟ้มสีเขียวเข้มมาให้ลู่หาน

ซึ่งลู่หานรู้ดีว่าข้างในแฟ้มเล่มนี้มันจะมีอะไร

 

 

 

 

"ประวัติคนไข้เหรอคยองซู"

 

 

 

 

พูดจบ ลู่หานก้มหน้าไปมองประวัติคนไข้รายนี้แบบผ่านๆ พร้อมฟังสิ่งที่คยองซูกำลังพูดด้วย

 

 

 

 

"พี่หมอใหญ่ฝั่งโน่นเขาฝากมาให้พี่ลู่หานดูแลแบบพิเศษเลยนะ

แล้วก็พี่หมอใหญ่กำชับให้คยองซูมาบอกพี่ลู่หานมาว่าคนนี้เป็นคนที่พี่ต้องดูแล

ให้เท่ากับดูแลตัวพี่เองตั้งสิบเท่าเลยล่ะ มันดูอลังการและยิ่งใหญ่มากๆเลยเนอะ

 

 

ตอนแรกพี่หมอใหญ่เขาบอกว่าเขาจะให้ผมดูแลแทน แต่ผมไม่ว่างตอนบ่าย แหะๆ 

ผมเลยบอกว่าพี่น่าจะว่างมากกว่า และพี่หมอใหญ่ก็เช็คตารางของพี่ไว้แล้ว

ว่าไม่มีคนไข้ที่โรงพยาบาลนัดไว้ว่าต้องมาแบบกระทันหันตอนบ่ายวันนี้ 

เค้าเลยโอนมาให้พี่และถ้าทำให้คนคนนี้หาย ทางบ้านเค้าจะตอบแทนด้วยรางวัลอย่างงามเลยละ"

 

 

 

 

"ได้สิคยองซู แต่พี่ไม่เคยเจอเคสแบบนี้มาก่อน

แต่พี่สัญญาว่าจะทำให้มันดีที่สุดเลยละ ฮ่าๆ"

 

 

 

 

"งั้นคยองซูไปก่อนละ จงอินท้องร้องตายแล้วมั้งน่ะ

 

 

แถมมีพยาบาลวอร์ดผู้ป่วยพูดถึงคนคนนี้อยู่บ่อยๆด้วยว่าหน้าตาดีมากๆและไม่น่าโชคร้ายที่เป็นโรคแบบนี้"

 

 

 

คยองซูทำหน้าเบลอๆเมื่อพูดถึงจงอิน จงอินเป็นนักเรียนแพทย์ที่เพิ่งมาใหม่

และตามจีบคยองซูอยู่ มาหาและมากินข้าวด้วยตั้งแต่เช้ายันเย็น 

กว่าคยองซูจะปลงใจคบ จงอินก็เกือบจะจบจากการเป็นนักเรียนแพทย์อยู่แล้ว

แถมคยองซูยังทิ้งโยคยาวๆให้ลู่หานได้สงสัยอีกตังหากว่าผู้ป่วยคนนี้หน้าตาดีมากๆจริงๆน่ะหรอ
เพราะที่ได้เรียนมานี้ถ้าเห็นหน้าตาก็บ่งบอกได้ว่าเป็นกลุ่มอาการดาวน์ ..
 

 

 

"โอเ.."

 

 

 

ลู่หานที่กำลังเงยหน้ามาและยังไม่ทันพูดจบ คยองซูก็ปิดประตูเลื่อนหน้าห้องอย่างแรง

และแทบจะโดนหน้าสวยของลู่หานเต็มๆ เพราะถ้าโดนนี่มีหวังต้องหามไปตึกศัลยกรรมแน่ๆ

แต่ลู่หานก็ไม่ได้สบถคำหยาบอะไรออกมา แต่กลับจ้องอ่านตัวอักษรอีกครั้ง

ในแฟ้มที่คยองซูเพิ่งให้เขามาเมื่อสักครู่และทำท่าครุ่นคิดกับชื่อของคนไข้รายนี้

 

 

 

"โอเซฮุนหรอ.. เป็นดาวน์ซินโดรม อืม.."

ลู่หานพูดขึ้นก่อนจะวางแฟ้มไว้บนโต๊ะและเดินออกไปจากห้องตรวจของตนเองทันที



ไม่นาน ลู่หานก็เดินเข้ามาใหม่พร้อมกาแฟและขนมหลากหลายอย่างจากร้านโปรด
แล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะทั้งหมดข้างๆแฟ้มสีเขียวที่คยองซูเพิ่งส่งมาให้เค้าเมื่อเที่ยง
ก่อนจะนั่งแล้วเริ่มเปิดแฟ้มขึ้นมาอ่านอีกหนโดยไม่ลืมที่จะกินกาแฟและขนมไปด้วย



"โอเซฮุน.."



ลู่หานคิ้วขมวดพร้อมอ่านตัวอักษรในแฟ้มนั้นไปเรื่อยๆในใจ
และแล้วเสียงเปิดประตูก็เลื่อนอย่างเร็วและแรงโดยไม่ใช่ใครที่ไหน



"อุ้ย..ตาเถร!! คยองซู พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าเปิดปิดเบาๆหน่อยน่ะ!!"



ลู่หานตวาดคยองซูลั่นห้องตรวจทำให้คยองซูทำหน้าสำนึกผิด



"ขะ..ขอโทษพี่ลู่หาน คือ.. คยองซูจะบอกว่า คนไข้คนนี้มาแล้วนะ
รออยู่ด้านนอก แต่พี่หมอใหญ่สั่งว่าต้องให้พี่ออกไปรับ.. ผมไปนะ!!"



คยองซูวิ่งออกไปอย่างเร็วและปิดประตูอีกครั้ง
ทำให้ลู่หายสบถคำที่ไม่ควรจะออกมาจากปากเลยสักนิด




"ไอ้คยองซู ไอ้บ้าเอ้ย!"




ลู่หานทำปากเบ้พร้อมเปิดประตูเดินออกไปเพื่อไปรับคนไข้พิเศษ
พลางสงสัยอีกว่าทำไมต้องให้คุณหมอแบบเค้าไปรับด้วยแทนที่คนไข้จะเดินเข้ามาเองน่ะ!
ทันทีที่ลู่หานเปิดประตูเดินออกไปก็พบชายหนุ่มกำลังนั่งยองๆเล่นกับเด็กชายอีกคนอยู่
ลู่หานยิ้มขึ้นพร้อมกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปทางสองคนนั้นทันที พร้อมทักทายเสียงใส



"สวัสดีครับ.. นี่น้องเซฮุนรึเปล่าครับ?"



เด็กชายไม่ได้ตอบอะไรพร้อมเงยหน้ามาแล้วยิ้มกว้างพร้อมชูตุ๊กตาโพโรโระไปมากลางอากาศ
ลู่หานก็อดยิ้มไม่ได้กับท่าทีที่น่ารักของเด็กชายตัวเล็กคนนี้ที่กำลังยิ้มแย้มอยู่
เมื่อลู่หานหันไปทางชายหนุ่มที่กำลังยืนและหันหน้ามาพอดี.. ทั้งสองจ้องตากันอยู่นาน


"น้องพยอน.. คุณแม่มารับแล้วครับ"

 
เสียงหญิงสาวปริศนากำลังเดินฉับๆเข้ามาอุ้มเด็กชายที่กำลังยืน
เล่นตุ๊กตาอย่างสนุกสนาน ก่อนจะโค้งให้ทั้งสองแล้วเดินจากไปทันที
ลู่หานยิ้มและหันหลังพลางทำหน้าไม่เข้าใจก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง
ไม่นานก็มีเสียงเคาะห้องและเสียงเปิดประตูขึ้นมา



"คุณมีนัดหรอครับ"



ชายหนุ่มไม่พูดอะไรพลางเลื่อนเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับคุณหมอ
และถือวิสาสะเปิดแฟ้มสีเขียวและชี้ไปที่ตัวอักษรบางอย่างให้คุณหมอดู



"โอเซฮุน




นายเนี่ยนะ?"



ลู่หานแทบไม่เชื่อสายตาและความคิดของตนเอง
ว่าคนคนนี้จะเป็นกลุ่มของคนที่เป็นดาวน์ ..เพราะคนที่เป็น
หน้าตาไม่ใช่แบบที่อาจาร์ยหมอพูดเลยสักนิด
ทำให้ลู่หานต้องพิจารณาหน้าตาและบุคลิกของอีกคนเกือบหัวจรดเท้า



อืม....



จมูกโด่งรับกับหน้าและไม่ได้ดั้งจมูกแบนแบบที่อาจาร์ยหมอบอก !!!
ตามันก็ตี่ไม่ได้ตาเฉียงขึ้นแบบที่อาจาร์ยหมอบอก !!!
ปากมันก็รับกับหน้าไม่ได้เล็กมากแบบที่อาจาร์ยหมอบอก !!!
แต่ทำไมไอ้นี้มันสูงชะลูดและไม่ได้ตัวเตี้ยแบบที่อาจาร์ยหมอบอก !!!



อาจาร์ยหมอโกหกลู่หาน!!



ไอ้นี่มันหล่อกว่าคนปกติอีกนะเฟร้ย!!!



"มะ.. ไม่มีผู้ปกครอง?"



ลู่หานพูดตะกุกตะกักก่อนจะหมุนเก้าอี้ไปมาเหมือนกับเด็กๆ
เซฮุนจ้องการกระทำของอีกคนพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
ทำให้ลู่หานชะงักแล้วส่งสายตาพิฆาตมาให้เซฮุนทันที



"ขำอะไร?"



เซฮุนส่ายหน้าเบาๆพร้อมอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบ้างอย่างออกมา



"ชะ..ชื่อระ..ไร?"

 

                                                                  thank for theme : THE★ FARRY