ตอนที่ 1 : Prologue

     ตึง! ตึง! ตึง!

     "ตื่นซะ! ไอ้พอตเตอร์! วันนี้เราจะไปสวนสัตว์กัน ถ้าพวกแกยังไม่รีบย้ายก้นออกมาฉันจะให้แม่อดข้าวพวกแก!!" เสียงคำรามเล็กแหลมของดัดลีย์ เดอร์สลีย์ ปลุกให้พวกเขาสะดุ้งตื่นอย่างไม่เต็มใจ

     แฮร์รี่ พอตเตอร์ เป็นคนแรกที่ฝืนลืมตาได้ แสงจากช่องประตูลอดผ่านมาให้เขาเห็นใบหน้าเรียวเล็กของน้องชายเขา ดีแลน พอตเตอร์ แม้ทั้งคู่จะหน้าเหมือนกัน (แหงสิ ก็เป็นแฝดนิ) แต่บรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่กลับต่างกันสิ้นเชิง ดีแลนแม้จะตัวเล็ก ผอมแกร็นกว่าแฮร์รี่ แต่ดวงตาสุกใสสีเขียวของเขากลับฉายแววฉลาดเฉลียวเจ้าเล่ห์ตั้งแต่เด็ก ตรงข้ามกับแฮร์รี่ ที่ดวงตาสุกใสสีเขียวเช่นเดียวกัน แต่กลับมีประกายความอ่อนน้อมและใสซื่อกว่ามาก

     แฮร์รี่ขยับตัวยันแขนไว้กับที่นอน เขาเอื้อมมือผ่านตัวน้องชายไปหยิบแว่นตาทรงกลมที่ชั้นวางด้านข้าง ปรับสายตาจนแจ่มใสแล้วจึงเขย่าปลุกคนตัวเล็กกว่าข้างๆ

     "ตื่นเถอะแดน นายคงไม่อยากให้ดัดลีย์มาตะโกนอีกรอบหรอก" ใช่ น้องชายของเขาเกลียดเสียงของดัดลีย์มาก อันที่จริง... ต้องพูดว่าเกลียดดัดลีย์เลยจะดีกว่า

     "อ่า ฉันพยายามอยู่แฮร์รี่ นายช่วยออกไปรับหน้าก่อนที" เสียงงัวเงียพูดก่อนจะมุดตัวกลับเข้าผ้าห่มหนาอีกครั้ง

     แฮร์รี่ส่ายหัวให้กับความขี้เซาของดีแลน เขาขยับตัวลุกปีนข้ามตัวคนนอนแล้วพาร่างตัวเองไปยังพื้นที่ส่วนครัว

     "อรุณสวัสดิ์ครับป้าเพ็ตทูเนีย อรุณสวัสดิ์ครับลุงเวอร์นอน" แฮร์รี่พูดพร้อมหยิบกระทะขึ้นมาตั้งไฟเตรียมทำแพนเค้กเป็นมื้อเช้าง่ายๆ สำหรับพวกเขาทันที

     "ตื่นสายนะแก แล้วน้องชายแกล่ะ ยังไม่ยอมลุกอีกรึไง" เวอร์นอนพูดเสียงแข็งปนเหยียดหยามเป็นปกติ แฮร์รี่ขี้เกียจจะใส่ใจแล้ว

     "ผมอยู่นี่ครับ ขอโทษครับ" โชคดีที่ดีแลนมาทันเวลาก่อนเวอร์นอนจะหาเรื่อง เลยได้รับเพียงสายตาเคืองๆ ให้ก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือพิมพ์ในมือต่อ

     ดีแลนตรงเข้าไปจัดโต๊ะอาหาร เตรียมจานใหญ่สำหรับสามที่ของครอบครัวเดอร์สลีย์ และจานเล็กๆ พอใส่แค่แพนเค้กแผ่นเดียวสำหรับสองที่ของเขากับแฮร์รี่

     อะไรนะ? ทำไมไม่เอาจานใหญ่เหมือนกันงั้นหรอ? - เพราะพวกเขาได้กินแค่นี้น่ะสิ!

     ครอบครัวเดอร์สลีย์อุปการะพวกเขาก็จริง แต่มันไม่ได้สบายอะไรหรอก- เรียกว่าแย่เสียด้วยซ้ำ เขาจินตนาการถึงสิ่งที่เลวร้ายกว่า แย่กว่า โหดเหี้ยมกว่าครอบครัวนี้ไม่ออกแล้ว ครอบครัวนี้คือฝันร้ายของพวกเขา

     "แม่!! ของขวัญมีเท่าไหร่!!!!!" ดัดลีย์แผดเสียงร้องดังชี้ไปที่กล่องของขวัญนับหลายสิบกล่อง แฮร์รี่สะดุ้ง มองเลยไปยังส่วนห้องนั่งเล่น ดัดลีย์ยืนตะคอกใส่เพ็ตทูเนีย หล่อนกุลีกุจอไปลูบหลังเขาหวังให้คลายความโกรธ

     "ลูกรัก มีทั้งหมด 36 กล่องลูก แม่กับพ่อนับเองกับมือ"

     "36!!! แต่ปีที่แล้วผมได้ 37!!"

     "บางกล่องมันใหญ่กว่าของปีที่แล้ว--"

     "ผมไม่สนว่ามันจะใหญ่กว่า!"

     "โอเค ได้เลยจ่ะลูกรัก เดี๋ยวเราจะแวะซื้อกันเพิ่มระหว่างทาง โอเคไหมคนดีของแม่"

     ดีแลนกรอกตาให้กับภาพที่เห็นจนควรจะชิน แฮร์รี่หันมามองเขาพอดี ทั้งคู่มองหน้ากันนิ่งๆ แล้วหลุดยิ้มออกมา

     อย่างน้อยก็ยังมีดีแลน

     ยังดีที่มีแฮร์รี่

     นั่นคือสิ่งยึดเหนี่ยวพวกเขาไว้ไม่ให้เป็นบ้าไปกับครอบครัวบ้าๆ นี่

*

     "แก- แกทำมันได้ยังไง!" เวอร์นอนหันมาพูดเสียงแข็งตาเขียวใส่แฮร์รี่ที่ทำหน้ามึน

     "ผมไม่รู้! จู่ๆ กระจกก็หายไป มันเหมือนมีเวทมนตร์-"

     "ไม่มีเวทมนตร์ในโลกใบนี้พอตเตอร์!!!!!" เวอร์นอนคำรามเสียงดังแทรกก่อนที่แฮร์รี่จะพูดจบ ทำเอาดีแลนสะดุ้งสุดตัว

     อืม ถามว่าแฮร์รี่โดนด่าเรื่องอะไรหรอ? ต้องเล่าย้อนไปอีกนิดนึง...

     วันนั้นเป็นวันเกิดของดัดลีย์ ป้าเพ็ตทูเนียตัดสินใจพาเขาไปสวนสัตว์ฉลองวันเกิด (แน่นอน ต้องห้อยพวกเขาทั้งคู่ไปด้วย แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม) เรื่องมันเกิดที่ตู้กระจกจัดโชว์งู มันเริ่มที่แฮร์รี่ยืนคุยกับงู ดีแลนก็มองว่ามันประหลาดอยู่แหละนะ แต่มันยังมีอะไรที่ประหลาดกว่านั้นอีก- งู! พูด! กับ! แฮร์รี่!- แถมดีแลนยังฟังรู้เรื่องด้วย!! ให้ตาย ยังดีที่แฮร์รี่หันมามองตื่นๆ เขาเลยรู้ว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่ได้ยินงูพูด แม้จะฟังดูบ้า แต่เขาสบายใจที่แฮร์รี่ก็ได้ยินเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้บ้าคนเดียว..

     ทีนี้ จุดสำคัญมันอยู่หลังจากนี้ ดัดลีย์ที่เห็นว่างูในตู้โชว์ตื่นก็เดินมากระแทกแฮร์รี่จนล้มกระแทกพื้นเพื่อจะได้เข้าไปดูงูใกล้ๆ ดีแลนรีบผวาเข้าไปประคองแฮร์รี่ เขาทั้งคู่มองดัดลีย์อย่างโกรธแค้น และ- อยู่ๆ กระจกตู้โชว์ก็หายไป... มัน- เขาไม่แน่ใจ- แต่มันหายไปจริงๆ ดัดลีย์ที่ยืนเท้ากระจกอยู่จึงร่วงลงไปในบ่องู โชคดี(?) ที่งูในตู้เลื้อยออกมาไม่สนใจเขา ก่อนไปมันหันมามองเขาทั้งคู่แล้วพูดคล้ายเสียงขู่ว่า ขอบคุณ - เขาคิดว่าเขาอาจจะหูฝาดไป และดัดลีย์ที่อยู่ในตู้โชว์ก็ออกมาไม่ได้ เพราะอยู่ๆ กระจกก็กลับมา

     อ่า นั่นคือเรื่องทั้งหมด- และเวอร์นอนก็โทษว่าเป็นความผิดของพวกเขา

     ในตอนนั้นพวกเขายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่รู้ว่าทำไมทั้งลุงเวอร์นอนและป้าเพ็ตทูเนียถึงทำหน้าหวาดกลัวเสียเหลือเกินตอนพวกเขาได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องย้ายมานอนที่บ้านกลางเกาะของลุง ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีคนตัวใหญ่ยักษ์บุกเข้ามาที่บ้านกลางดึก

     แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้ว

     พวกเขาเป็นพ่อมด