คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #85 : Chapter 84 : แสงแห่งความสิ้นสูญ ประกายแห่งความหวัง
มังกรยักษ์เรียกกองทัพเรปลิลอยด์ออกมา การต่อสู้อันดุเดือดและรุนแรงควรจะจบลงเมื่อกองทัพเรปลิลอยด์ถูกกำจัดจนหมดสิ้น แต่มังกรยักษ์ดึงเอากองทัพเรปลิลอยด์ชุดใหม่ออกมาจากอดีต
เอ็กซ์กุมหัว ความทรงจำที่เขาไม่รู้จักหลั่งไหลเข้ามาในสมอง เป็นความทรงจำที่เรปลิลอยด์ศัตรูแต่ละตัวหายไปในรอยบิดของมิติก่อนจะทันได้ถูกกระสุนพลาสมาทำลาย ทั้งที่เขาเองก็จำได้ว่าได้ทำลายไปแล้วจริงๆ
“ไบล์...แกทำอะไรลงไปรู้รึเปล่า...! ถ้าบิดเบือนเวลาไปมากกว่านี้ล่ะก็ จักรวาลจะถูกทำลายนะ!!”
“แค่ทำลายพวกแกได้ก่อนก็พอแล้ว ความเสี่ยงนิดหน่อยจะเป็นไรไป” ไบล์หัวเราะเสียงต่ำ
เรปลิลอยด์กวางไฟพุ่งเข้ามาหาเอ็กซ์ด้วยความเร็วสูง แต่ความเหนื่อยล้าทำให้ปฏิกิริยาตอบโต้ของเขาช้าลง เอ็กซ์รู้สึกว่าตัวเองถูกใครบางคนผลักล้มลง ตามด้วยเสียงกระแทกอย่างรุนแรง เขาพยายามค้ำยันตัวเองด้วยแขนทั้งสองข้าง เมื่อลุกขึ้นนั่งได้เขาก็เห็นร่างหนึ่งนอนอยู่กับพื้นไกลจากเขาไม่มาก เขารีบพาร่างกายที่อ่อนล้าเข้าไปหา
“เลเวียธาน...!” เอ็กซ์คุกเข่าลงข้างๆ เรปลิลอยด์สีฟ้า แฟ็บนีลต่อสู้กับศัตรูแทนที่เขา
“มาสเตอร์...เอ็กซ์...” เสียงของเลเวียธานอ่อนแรง อกและแขนซ้ายของเธอหายไป มองเห็นเครื่องจักรภายในเสียหายจากแรงกระแทกและการเผาไหม้
“เจ้านั่น...ไบล์...ชนะมัน...ให้ได้...นะคะ...” ร่างกายแน่นิ่ง ประกายแห่งชีวิตหายไปจากดวงตาสีฟ้าสดใสเหลือทิ้งไว้เพียงความมืดมน
แววตาของเอ็กซ์เจ็บปวด เขารู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา แต่ในสถานการณ์นี้เขาไม่สามารถแสดงความอ่อนแอได้
มองไปที่เรปลิลอยด์สีแดงชมพูกำลังต่อสู้อย่างไม่ลดละ แต่จำนวนของศัตรูบวกกับอาการเหนื่อยล้า ซ้ำร้ายยังขาดอาวุธคู่ใจไปครึ่งหนึ่งทำให้บาดแผลค่อยๆ เพิ่มขึ้น
ด้านกองเรือ เรปลิลอยด์ผึ้งพังเพดานห้องควบคุมและปล่อยระเบิดที่เก็บไว้ในส่วนท้องออกมา
อาเนียสพาอันเรียตต้าหนีออกจากห้องควบคุมพร้อมๆ กับที่เกิดระเบิดขึ้น ความรุนแรงของมันทำให้ห้องควบคุมทั้งห้องหายไป
ประสาทของอันเรียตต้าชาไปพักหนึ่งจากเสียงและแรงระเบิด น้ำหนักที่กดทับตัวเธอเป็นของอัศวินหญิงที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้
“อาเนียส เป็น—!!”
หลังของอัศวินหญิงเป็นภาพที่น่ากลัวที่สุดที่อันเรียตต้าเคยเห็นมา แรงระเบิดฉีกเอาเนื้อและเลือดออกมาอย่างทารุน ลมหายใจของอัศวินหญิงคงดับไปพร้อมกับแรงช็อกในตอนนั้น
“อาเนียส!!!” อันเรียตต้าร้องไห้กอดร่างของอัศวินคนสนิท
เรปลิลอยด์ผึ้งซึ่งบินหลบแรงระเบิดขึ้นไปด้านบนมองลงมาที่องค์หญิงกับร่างของอัศวิน ที่มอมแมมด้วยฝุ่นควันระเบิด หันปลายเหล็กในลงไปที่ทั้งสองเตรียมจะปล่อยระเบิดอีกลูก
เงาดำปรากฏขึ้นด้านหลัง และภายในฉับเดียว ร่างของเรปลิลอยด์ผึ้งก็ขาดเป็นสองท่อนและตกสู่พสุธาเบื้องล่าง
คนส่งสารของทริสเทนเดินเข้าไปหาองค์ราชินีกับอัศวินหญิงด้วยอาการสงบ
“แฟนธอม! อาเนียส...อาเนียสเขา...!!” อันเรียตต้าสะอึกสะอื้น
“...ฝ่าบาทจะทรงเศร้าเสียใจก็ได้ แต่ทรงอย่าได้ปฏิเสธความตายของเธอ เพราะนี่คือสิ่งที่อัศวินจักทำให้แก่นาย นี่คือชีวิตอันทรงเกียรติของอาเนียส ชูวาลิเยร์ เดอ มิลาน”
อดีตผู้บัญชาการหน่วยรบเงาสังหารหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเรปลิลอยด์ผีเสื้อและเรปลิลอยด์อีกา สองตัวที่เขากำจัดไปแล้วครั้งหนึ่ง แขนซ้ายของเขาส่วนอยู่นอกเกราะมีรอยขาดตื้นๆ จากการต่อสู้กับศัตรูก่อนหน้า แม้จะเป็นเพียงรอยเล็กๆ รอยเดียว แต่สำหรับสไตล์การต่อสู้แบบเขา มันทำให้ความสามารถลดลงไปมาก
‘ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง ข้าจะปกป้องฝ่าบาทด้วยชีวิตเช่นกัน’ แฟนธอมหยิบมีดสั้นขึ้นมาสามเล่ม แล้วปาออกไป
ที่เรือบัญชาการของกองเรืออัลเบี้ยน เรปลิลอยด์ด้วงแรดร่อนลงยืนบนดาดฟ้าเรือต่อหน้าราชาแห่งอัลเบี้ยนและอัศวินคนสนิท ร่างกายของฮาลเปียเต็มไปด้วยบาดแผล เพราะแฟนธอมบินไม่ได้ ภาระส่วนใหญ่จึงตกมาที่เขา แม้สำหรับจตุรเทพแห่งเนโออาร์คาเดีย การต่อสู้กับศัตรูฝีมือสูงจำนวนมากติดต่อกันก็ดูจะเกินความสามารถ แค่จับดาบไว้ก็ลำบากเต็มที
เรปลิลอยด์ด้วงแรดชี้เขาของมันมาข้างหน้า แล้วพุ่งเข้าชาร์จเวลส์และอัศวินสีเขียวด้วยความเร็วและน้ำหนักตัวมหาศาล ฮาลเปียทิ้งดาบในมือซ้ายและจับดาบมือขวาด้วยสองมือ หันปลายออกไปข้างหน้า ตั้งรับการโจมตีที่หนักหน่วง
การปะทะของสองเรปลิลอยด์ทำให้เรือทั้งลำสั่นสะเทือน ร่างของเรปลิลอยด์ด้วงแรดหยุดนิ่ง ดาบสีชมพูปักเข้าไปในศีรษะทำลายระบบควบคุมหลัก ขณะที่เขาของมันทะลวงร่างของคู่ต่อสู้แทบจะพร้อมๆ กัน
เวลส์ยืนนิ่งด้วยอาการช็อก อีกเพียงไม่กี่เซนฯเขาก็จะถูกทะลวงไปด้วยแล้ว แต่อัศวินของเขาเอาร่างของตัวเองรับเอาไว้
ของเหลวสีแดงที่ทำหน้าที่เหมือนเลือดไหลออกมาจากริมฝีปากที่เผยอขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดวงตาสีเขียวไร้ชีวิต ร่างที่ถือดาบแน่นิ่ง นายเหนือหัวที่อยู่ด้านหลังปลอดภัย จอมปราชญ์แห่งผืนฟ้ายืนตายอย่างสง่า
เวลส์ก้มหน้าลง ซ่อนน้ำตาที่ไหลออกมา ท่ามกลางสงครามที่พรากชีวิตไปนับไม่ถ้วน
“เจ้าพวกนี้นี่ไม่หมดซะที!” คิลเก้จิ๊ปาก ผ้าคลุมเธอขาดวิ่น และตามเนื้อตัวก็มีบาดแผล ไม่มีอะไรร้ายแรง เพียงแต่พลังเวทเธอใกล้จะเกลี้ยง เช่นเดียวกับกีซและมอนท์โมรันซี่ เพราะการจะล้มเรปลิลอยด์แต่ละตัวจำเป็นต้องใช้พลังของทั้งสามรวมกัน ทำให้ต้องเปลืองแรงไม่ใช่น้อย และศัตรูก็ไม่ได้ลดลงเลยซักนิด
เอ็กซ์อุ้มหลุยส์หลบกรดสีเขียวที่สาดเข้ามา บัสเตอร์มือขวายิงสวนกลับไปใส่เรปลิลอยด์ม้าน้ำ ทำลายร่างกายท่อนบนทั้งหมด
‘แต่เดี๋ยวก็จะกลับมาอีก แบบไร้รอยขีดข่วน’ เขาเงยหน้าขึ้นมองมังกรยักษ์ มันยืนนิ่งอยู่เฉยไม่ได้ทำอะไรตั้งแต่คำรามครั้งแรก
‘มีแต่ต้องจัดการกับไบล์โดยตรงเท่านั้น!’
เอ็กซ์เล็งบัสเตอร์ไปที่มังกรยักษ์อีกครั้ง คราวนี้เล็งที่กลางอกของมังกร กระสุนบัสเตอร์ปะทะเข้ากับคริสตัลสีทอง มังกรยักษ์สะดุ้งถอยหลังก้าวหนึ่ง
‘ดีล่ะ! จุดอ่อนอยู่ตรงนั้นเอง! เพราะเป็นเครื่องส่งพลังเวทล่ะสินะ!’ เอ็กซ์กำหมัดแน่น เขามองเห็นความหวังแล้ว
“เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ถ้าจะใช้พลังของเวทว่างเปล่า แต่อย่าคิดว่าแกชนะแล้วนะ! ข้าจะแสดงให้แกเห็นพลังที่แท้จริงของคาออสเอ็มเพอร์เรอร์ดรากอน!!”
มังกรยักษ์ที่อยู่ในอาการสงบมานาน ในที่สุดก็เริ่มเคลื่อนไหว ก้าวแรกสร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วผืนดิน
เอ็กซ์เล็งบัสเตอร์ไปที่คริสตัลสีทองอีกนัดหนึ่ง แต่ขาหน้าข้างหนึ่งของมังกรเข้ามาบังไว้ กระสุนพลาสมาสลายไปโดยไม่ทำความเสียหายแม้แต่น้อย
“ไม่มีประโยชน์ ไม่มีประโยชน์ พวกแกทั้งหมดจะต้องพินาศ”
คาออสดรากอนชูคอขึ้น ร่างกายของมันเปล่งแสง พลังงานมหาศาลฉาบไปทั่วร่างขึ้นรู้สึกได้ถึงพื้นเบื้องล่าง
‘นั่นมันหรือว่าเอ็กซ์โพลชั่น!?...พลังทัดเทียมปืนใหญ่เอนิกม่าเลย...!’ ปืนใหญ่ที่ยิงออกไปได้ถึงอวกาศ ถ้ามันใช้กับโลกล่ะก็...
“หลุยส์ พาทุกคนมาหลบด้านหลังผมเร็วเข้า!” เอ็กซ์บอกกับนายหญิงเมื่อเขาตัดสินใจเด็ดขาด
“นายคิดจะทำอะไร?!”
“แฟ็บนีล!”
“ครับ!”
เรปลิลอยด์สีแดงชมพูยิงศัตรูอีกตัวก่อนจะเรียกทุกคนที่อยู่ในละแวกนั้นมารวมกัน
“คิดจะปกป้องแค่พวกนั้นเหรอเอ็กซ์ ทุกอย่างในรัศมียี่สิบกิโลเมตรจะกลายเป็นผุยผงนะรู้รึเปล่า” ไบล์ยิ้มเลือดเย็น
เอ็กซ์รู้สึกถึงความโกรธที่เดือดขึ้นภายใน แต่บังคับตัวเองให้ตั้งสมาธิ ประกบข้อมือทั้งสองยื่นฝ่ามือออกไปข้างหน้า ทวนพลังพิเศษทั้งหมดที่เขาได้มาในอดีต
‘อันดับแรก คริสตัลวอล’
กำแพงคริสตัลทีส้มใสแทงขึ้นสูงจากพื้นดิน กั้นระหว่างตัวเขากับมังกรยักษ์ที่กำลังสะสมพลังงานทั่วร่าง
‘ต่อไป ไกอาชิลด์’
โล่ที่ประกอบขึ้นจากดินและหินเสริมด้วยชิ้นส่วนเครื่องจักรปรากฏขึ้นในอากาศซ้อนหลังคริสตัลวอลอีกชั้นหนึ่ง
‘ทีนี้ล่ะ มาเลย!’
“ไม่มีประโยชน์หรอกเอ็กซ์ อาวุธตกยุคของแกไม่ต่างอะไรกับขยะต่อหน้าพลังของคาออสเอ็มเพอเรอร์ดรากอน!” ไบล์หัวเราะเยาะ มั่นใจเต็มร้อยในพลังของมังกรยักษ์ แต่เอ็กซ์ไม่ปล่อยให้อะไรมารบกวนสมาธิเขา
มังกรยักษ์สะสมพลังงานใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ กองทัพเรปลิลอยด์ถูกกำจัดลงอีกครั้งหนึ่ง แต่ชุดใหม่ยังไม่มาเนื่องจากพลังงานทั้งหมดสะสมไปที่การโจมตี
“เอ็กซ์ พาทุกคนมาแล้ว” หลุยส์พูด เธอและทุกคนๆ รวมกันอยู่ด้านหลังของนักรบสีฟ้า
เอ็กซ์เหลียวหลังกลับไปมอง ตามเนื้อตัวแต่ละคนมีบาดแผลหนักเบาต่างกันไป แต่ทุกคนมีสีหน้าอิดโรยเหมือนๆ กัน และคงจะมีคำถามเหมือนๆ กันว่า ‘เกิดอะไรขึ้น?’
“...เจ้านั่นคิดจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในรัศมียี่สิบกิโลเมตร และคงจะทำได้จริงด้วย...’
แต่ละคนตกใจไปตามๆ กัน สีหน้าหลายคนบอกว่าไม่เชื่อ แต่เห็นได้ชัดคือความหวาดกลัว
“ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถ แต่อย่างดีที่สุดก็แค่ปกป้องพวกเราที่อยู่ตรงนี้...”
หลายๆ คนโพล่งออกมากับประโยคนั้น
“องค์หญิงที่ทรงอยู่ที่กองเรือล่ะ!”
“อาจารย์โคลเบลท์และทุกๆ คนที่ออซแลนด์!”
“...ผมขอโทษ แต่ผมทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว...” เอ็กซ์พูดเสียงเบา เขาพยายามไม่กำหมัด ไม่กัดฟัน พลังงานในทุกๆ เซลล์จำเป็นสำหรับการเพิ่มโอกาสรอดของเขาและทุกคนด้านหลังแม้เพียงหนึ่งในหมื่น
พลังของของคาออสดรากอนรวบรวมสมบูรณ์ ร่างของมันเปล่งแสงสีขาวสลับดำอย่างน่ากลัว
“จงหายไปซะให้หมด!”
แสงสีขาวดำระเบิดออก กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างที่มันย่างกรายทั้งผืนดินและผืนฟ้า ไม่ว่าต้นไม้หรืออาคาร โรงเรียนทริสเทนหายไปในพริบตา หญ้าบนทุ่งกว้างสลายจนถึงเซลล์
กำแพงคริสตัลบั่นทอนพลังทำลายลงครึ่งหนึ่ง ตัวกำแพงนั้นไม่ได้รับความเสียหายเนื่องจากปล่อยให้พลังงานทะลุผ่านมันไปได้ แต่พลังงานที่ลอดออกไปนั้นก็ยังมหาศาล โล่ดินอันแข็งแกร่งปริแตกอย่างรวดเร็ว เอ็กซ์รีบใช้พลังพิเศษที่เหลือ
‘ดาร์คโฮลด์!’
พลังแห่งความมืดที่กดดันทุกอย่างให้หยุดนิ่งราวกับเวลาหยุดลง ทว่าพลังงานจากมังกรยักษ์รุนแรงถึงขนาดที่ไม่สามารถถูกกักได้โดยสมบูรณ์
คริสตัลวอลลดพลังทำลายลงครึ่งหนึ่งแล้ว ไกอาชิลด์ที่ทนทานยิ่งกว่าโลหะสังเคราะห์คุณภาพสูงสุดก็แล้ว ดาร์คโฮลด์ที่บีบอัดกดดันก็แล้ว แต่แสงสีขาวดำก็ยังดันผ่านการป้องกันเข้ามาเรื่อยๆ
‘พลังมากกว่าที่คิดไว้ซะอีก...!’
ตัวคนที่ใช้ความสามารถป้องกันทั้งหมดที่ว่านั่นแม้จะไม่ได้รับความเสียหายโดยตรง แต่ระบบก็ทำงานจนถึงขีดสุด จะโอเวอร์ฮีทและหยุดทำงานตอนใดก็ได้
‘จะยอมแพ้ไม่ได้!’
โล่ดินถูกทำลาย ลำแสงสีขาวดำผ่านมาถึงเอ็กซ์และทุกคน
‘การ์ดเชลล์!’
เอ็กซ์สร้างโล่ที่สะท้อนพลังงานทุกชนิดขึ้นบังให้กับแต่ละคนรวมทั้งตัวเขาเอง
‘สควีซบอมบ์!’
หลุมดำขนาดย่อมปรากฏขึ้นหน้าฝ่ามือที่ยืนออกไปของเอ็กซ์ ดูดซับแสงทำลายล้างในรัศมีของมันเข้าไปได้อย่างสมบูรณ์อย่างที่หลุมดำควรจะทำ เปิดช่องว่างพอให้กลุ่มคนเล็กๆ ปลอดภัยในขณะที่สิ่งอื่นรอบข้างกลายเป็นฝุ่นผงไปแล้ว แต่ต้องไม่ลืมว่าหลุมดำนั้นเป็นแบบสร้างขึ้น ภาระในการรับพลังงานนั้นย่อมตกแก่ผู้ใช้
เกราะสีน้ำเงินปริแตก ระบบภายในส่งสัญญาณเตือนดังลั่น แต่เอ็กซ์ไม่สามารถถอยได้ คนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังเขามีการ์ดเชลล์คอยป้องกันสะเก็ดพลังงานที่อาจล้ำเข้ามาจากพลังทำลายที่ผ่านไปด้านบนและด้านข้าง แต่ถ้าอาบแสงเข้าไปเต็มๆ โล่อันเล็กๆ ก็ไม่มีประโยชน์
‘อดทนไว้...เราต้องปกป้องทุกคน...!’
แสงทำลายล้างกินไปไกลถึงรัศมียี่สิบกิโลเมตรตามที่ผู้ใช้ประกาศไว้ จากนั้นก็สงบลง ในลักษณะเดียวกับแสงที่ปรากฏขึ้นตอนสงครามเรคอนควิสต้า
หลุยส์รู้สึกว่าเหตุการณ์สงบลง เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือทุ่งร้างที่กว้างสุดลูกหูลูกตา เป็นพื้นดินราบเรียบที่ไม่มีแม้แต่หญ้าซักต้น โรงเรียนและกองเรือเหาะไม่ต้องพูดถึง ส่วนเดียวที่ยังหลงเหลือของทุ่งหญ้าที่สวยงามคือจุดที่เธอและเพื่อนๆ อยู่
“พวกเราปลอดภัย...? เอ็กซ์!!”
ร่างสีน้ำเงินหมดสิ้นซึ่งเรี่ยวแรงหงายหลังลงกับพื้น หลุยส์และคนอื่นๆ เข้าไปห้อมล้อม ลมหายใจรวยริน พลังงานของเขาเหลือไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์
“นี่มัน...โหดร้ายที่สุด...!”
ในรัศมียี่สิบกิโลเมตรไม่เหลือสิ่งมีชีวิตใดๆ นอกจากพวกเธอและชายผู้ชั่วร้ายในมังกรยักษ์
“ฮ่าๆๆ!! เป็นภาพที่สวยงามจริงๆ! ล้างบางพวกแมลงที่ต่อต้านจนหมดสิ้น! เป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ มีแต่มนุษย์เท่านั้นถึงจะมีความรู้สึกแบบนี้ได้!” ด็อกเตอร์ไบล์หยุดหัวเราะกะทันหัน
“หือ?...อ้อ โจเซฟตายไปซะแล้วเหรอ”
เสียงพูดราวกับไม่ใยดีต่อชีวิตที่สูญเสียไป ผู้ที่ได้ยินต่างขนลุกซู่ไปตามๆ กัน
“คงจะใช้พลังมากเกินไป แย่จริงๆ เป็นแหล่งพลังงานที่สำคัญซะด้วย คงต้องระวังไม่ให้อีกหนึ่งที่เหลือตามไปสิเนี่ย”
หลุยส์กัดฟันกรอด ลุกขึ้นชี้หน้าไบล์ด้วยความโกรธ
“แกมันไม่ใช่คน!!”
“เข้าใจผิดแล้ว ถึงร่างกายข้าส่วนหนึ่งจะเป็นเครื่องจักร แต่จิตใจข้ายังเป็นมนุษย์แท้ๆ เหมือนกับเมื่อสามร้อยปีก่อนไม่ผิดไปจากเดิมแม้แต่น้อย! ไม่เหมือนกับมนุษย์เก๊ๆ ที่นอนอยู่ตรงนั้นหรอก!”
ความอดทนของทาบาสะขาดผึง เด็กสาวสวมแว่นลุกพรวดขึ้นพร้อมทั้งชูไม้เท้าขึ้นและพึมพำคาถาแรกที่เข้ามาในหัวเธอ
ศีรษะของมังกรยักษ์ถูกระเบิดอันทรงพลังจนสะบัดไปด้านข้าง
“ท—ทาบาสะ...!?” หลุยส์ตาโต เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไบล์ที่ศึกษาเรื่องเวทว่างเปล่ามาอย่างดีนั้นเข้าใจที่มาที่ไปของปรากฏการณ์นี้อย่างสมบูรณ์
“อะไรกัน ผู้สืบทอดตื่นขึ้นมาแล้วเหรอ เร็วที่สุดในประวัติศาสตร์เลยมั้ง? แต่ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องไปตามหาตัวให้ยุ่งยาก”
ทาบาสะวิ่งออกห่างเพื่อไม่ให้คนอื่นโดนลูกหลง อุ้งเท้าหน้าของมังกรยักษ์คว้าจับเด็กสาวสวมแว่นอย่างรวดเร็ว ทว่าผู้ใช้เวทว่างเปล่าคนใหม่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วเหลือเชื่อจนตาของมนุษย์มองไม่ทัน
“ต่อจากเอ็กซ์โพลชั่นก็เป็นเวทเร่งความเร็ว ดี ดี เป็นจอมเวทที่มีพรสวรรค์มากจริงๆ แต่หลงอย่าลำพองไปว่าจะชนะได้ล่ะ”
ทาบาสะร่ายเอ็กซ์โพลชั่นอีกหลายลูก แต่ไม่มีครั้งไหนระคายผิวของคาออสดรากอน ซักพักหนึ่ง มังกรยักษ์ก็เลิกไล่ตามเด็กสาว ไบล์ไม่รู้สึกว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันนี้มีความหมายแต่อย่างใด
“เท่านี้คงเข้าใจแล้วสินะ ว่าแม้แต่ผู้ใช้ ‘พลังของศาสดา’ ก็ยังไม่สามารถต่อกรข้าได้ เมื่อสามร้อยปีก่อน โลกที่เรปลิลอยด์บังอาจเดินเทียบเคียงมนุษย์ ข้าพ่ายแพ้ให้กับหุ่นยนต์สองตัว แต่ในโลกใบนี้มีแค่เอ็กซ์โดดเดี่ยวเดียวดาย ไม่มีอะไรจะหยุดข้าได้อีกต่อไป!” ไบล์หัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง ในสายตาของชายแก่ที่เสียสติ โลกอยู่ในกำมืออย่างสมบูรณ์แล้ว
เอ็กซ์แม้จะหมดสิ้นเรี่ยวแรง แต่ก็ยังได้ยินคำพูดของไบล์ทุกประการ ทั้งเรื่องการตื่นของทาบาสะและคำพูดเยาะเย้ยหลังสุด
‘เราอยู่โดดเดี่ยว...คนอื่นๆ แม้แต่จตุรเทพ...ไม่มีพลังจะต่อกรกับไบล์ได้...ถ้าอย่างนั้นล่ะก็...’
เขาพ่ายแพ้ไปแล้ว จุดจบเป็นที่แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่การตื่นของเด็กสาวสวมแว่นทำให้แสงแห่งความหวังสว่างขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะเพียงริบหรี่มีโอกาสหนึ่งในแสนหรือแม้แต่หนึ่งในล้าน เขา—ทุกคนที่นี่ก็ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว
“หลุยส์...คุณทิฟฟาเนีย...คุณทาบาสะ...”
สามคนที่ถูกเรียกชื่อเงี่ยหูฟังเสียงที่อ่อนแรงด้วยสีหน้ากังวล
“ช่วยทำตามที่ผมบอก...ทีนะครับ...”
เอ็กซ์บอกแผนการของเขาให้ทั้งสามคนขณะที่ไบล์มัวแต่เริงร่าอยู่ในมังกรยักษ์ที่ตัวเองเชื่อมั่นว่าไร้เทียมทาน
“หือ? เจ้าพวกนั้นยังจะทำอะไรไร้ประโยชน์อยู่อีก?”
ทิฟฟาเนียกับทาบาสะนั่งคุกเข่ากุมมือเอ็กซ์คนละข้าง มือที่ว่างถือคทาและไม้เท้า หลุยส์ยืนอยู่ด้านหลัง กล่าวนำทั้งสองคนไปทีละประโยค
“ข้ารับใช้ของฉันที่อยู่ที่ไหนซักแห่งในจักรวาลอันกว้างใหญ่นี้...”
“ข้ารับใช้ของฉันที่อยู่ที่ไหนซักแห่งในจักรวาลอันกว้างใหญ่นี้...” ทั้งสองท่องพร้อมกันตามที่เด็กสาวผมสีชมพูกล่าวนำ
“...อสูรรับใช้ผู้งดงาม เฉลียวฉลาด และทรงพลัง จงฟังคำเรียกของข้า, ความปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจ...”
ไบล์เหลือบมองร่างที่หมดสภาพอยู่บนพื้น เขาเห็นริมฝีปากที่อ่อนแรงเผยอยิ้มขึ้น นักวิทยาศาสตร์ผู้ชั่วร้ายเพิ่งจะรู้สึกตัวในตอนนั้นว่าเขาประมาทศัตรูตัวฉกาจมากเกินไป เขาควรจะรีบกำจัดทันทีที่มีโอกาส
“อย่าหวังเลย!” มังกรยักษ์ตะปบลงมาที่ทั้งสามด้วยเท้าหน้าอันใหญ่โต แต่ถูกยันไว้ด้วยการรวมพลังเวทที่เหลืออยู่ของทุกคน
“...จงตอบรับการชี้นำ และปรากฏตัวต่อหน้าข้า!!”
อุโมงค์สีเขียวปรากฏขึ้นต่อหน้าสองคนที่ร่ายคาถา เอ็กซ์เค้นพลังงานห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลือลุกขึ้นโดยมีผู้ใช้เวทว่างเปล่าทั้งสามช่วยดึงช่วยดัน เขาหยิบเอาปืนสั้นคู่ออกมาถือไว้มือหนึ่ง และด้ามของบีมเซเบอร์อีกมือหนึ่ง
“ฉันได้ส่งความคิดผ่านทางเด็กสาวสองคนนี้แล้ว...ถึงคนที่นี่จะไม่มีใครรู้จักพวกนาย...แต่ถ้าจะมีใครซักคนที่ฉันสามารถไว้ใจได้...ก็คือพวกนายสองคนนี่ล่ะ...”
ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไร แต่ทั้งหมดเชื่อใจในนักรบสีฟ้าเต็มร้อย
เอ็กซ์ใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดปาสิ่งที่อยู่ในมือซ้ายเข้าไปในอุโมงค์หนึ่ง และมือขวาเข้าไปในอุโมงค์หนึ่ง
“ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน แม้แต่ต่างโลก...พวกนายต้องมาแน่ ฉัน...เชื่อใจ...” เอ็กซ์หมดเรี่ยวแรงลงแค่นั้น
ร่างสีฟ้าที่ล้มไปด้านหน้าถูกประคองไว้ด้วยมือยางสีขาวที่มีเกราะสีแดงรอบแขน หุ่นยนต์สองตัวผ่านอุโมงค์สีเขียวออกมา ตัวหนึ่งมีผมยาวสีทอง อีกตัวหนึ่งมีรอยแผลเป็นรูปกากบาทเหนือจมูก
“ไม่ได้เจอกันแป๊บเดียว พูดลิเกขึ้นเยอะเลยนะ” หุ่นยนต์สีแดงเผยอยิ้มที่มุมปากพูดกับร่างในอ้อมแขนเป็นเชิงหยอก เอ็กซ์แม้จะอ่อนแรงแต่ก็ส่งยิ้มตอบ
“ไอ้หยา~ ไอ้ตัวนี้มันใหญ่เป็นบ้าเลย~ พอๆ กับซิกม่าตอนสู้นอกอวกาศเลยมั้ง?” หุ่นยนต์สีดำที่มีแผลเป็นที่หน้าพูดเล่นเสียงอย่างไร้ซึ่งความกลัว
หุ่นยนต์สีแดงส่งร่างของเอ็กซ์ให้กับหลุยส์ ใบหน้าที่ดูจริงจังทำให้เด็กสาวกลัวเล็กน้อย
“เอ็กซ์เล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังแล้ว ฝากดูแลหมอนี่ด้วย” หุ่นยนต์สีแดงหันหลังกลับไปทางมังกรยักษ์และเปิดใช้งานบีมเซเบอร์สีเขียวในมือ
“โอ้! รู้สึกได้ถึงความเก่งกาจเลย! เพื่อนของคู่หูเก่งอย่างที่โม้ไว้จริงๆ!”
หุ่นยนต์สีแดงแทบสะดุดหน้าทิ่มอย่างผิดคาแร็คเตอร์ สองร้อยปีที่เขาอยู่กับดาบเล่มนี้มา ไม่เคยได้ยินมันพูดแม้แต่ครั้งเดียว
“ซีโร่เป็น...เพื่อนที่ไว้ใจได้...แอ็กเซลเองก็เหมือนกัน...” เอ็กซ์เอ่ยเสียงแผ่ว แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ช่ายๆ~ ถ้าเอ็กซ์ไม่ไว้ใจฉันกับซีโร่แล้วจะไปไว้ใจแมวที่ไหนล่ะเอ๊อ~” หุ่นยนต์สีดำลากเสียง สองมือหมุนปืนสั้นเล่นราวกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ฝากด้วยนะ...ฉันขอพักซักเดี๋ยว...” นักรบสีฟ้าเอนตัวลงหนุนตักของนายหญิง
“ตามสบาย แต่จำไว้ว่าฉันกับนายมีเรื่องต้องคุยกัน” หุ่นยนต์สีแดงเอ่ยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่ตาเหลือบมองดาบคู่ใจที่จู่ๆ ก็พูดได้ในมือซ้าย
เอ็กซ์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะปล่อยตัวเองให้หลับไป รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าที่เหนื่อยอ่อน
‘ไม่เคยเห็นเอ็กซ์...ผ่อนคลายอย่างนี้มาก่อน...’ อาจจะกล่าวได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นอสูรรับใช้พักผ่อนได้อย่างนอนใจ
‘เชื่อมั่นในสองคนนั้นอย่างสนิทใจเลยสินะ’ หลุยส์รู้สึกว่าตัวเธอเองมีกำลังขึ้นมา คนที่เอ็กซ์เชื่อใจ เธอเองก็เชื่อเช่นกัน
บนมังกรยักษ์ ไบล์กัดฟันกรอด การคำนวณของเขาผิดพลาดไปมาก เป็นเพราะจอมเวทกับพลังที่ ‘ไร้อารยธรรม’ ตามที่เขาเรียก
“อิเร็กกุล่าร์ฮันเตอร์ที่เก่งที่สุดงั้นเหรอ ข้าจะแสดงให้เห็นเองว่าพวกแกมันตกยุคไปแล้ว!”
คริสตัลสีทองที่หน้าอกมังกรยักษ์เปล่งแสง เรปลิลอยด์ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดทั้งซ้ายขวา ล้อมกรอบหุ่นยนต์ที่ชื่อซีโร่และแอ็กเซล
สองเรปลิลอยด์ตั้งท่าต่อสู้ เผชิญหน้ากับศัตรูนับร้อยและมังรเทวทูตแห่งการสิ้นสูญอย่างไม่หวั่นไหว
--
แนะนำตัวละคร
ซีโร่
เผ่าพันธุ์ : ต้นแบบของเรปลิลอยด์
เพศ : ชาย(เทียบเท่า)
อายุ : ราว 300 ปี(นับจากวันที่สร้างเสร็จสมบูรณ์)
[อายุ A.I. : 14-15 ปี(ดั้งเดิม และพัฒนาขึ้นตามอายุจริง) อายุของรูปร่าง : 15-18 ปี]
ส่วนสูง : ราว
น้ำหนัก : ไม่ทราบ
ชอบ : การต่อสู้
เกลียด : ซิกม่า, วาว่า, ไบล์
ข้อมูล : สำหรับแฟนๆ ของซีโร่ แทบจะไม่ต้องกล่าวอะไร จะลงแค่คร่าวๆ (คงไม่ยาวเท่าเอ็กซ์ เพราะจะจบแล้ว)
ซีโร่ถูกสร้างขึ้นในปีค.ศ.20XX(ช่วงเวลาไล่เลี่ยกับเอ็กซ์) โดย [ด็อกเตอร์อัลเบิร์ต ไวลี่] คู่ปรับของด็อกเตอร์ไลท์ผู้สร้างเอ็กซ์และยังเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่พยายามใช้หุ่นยนต์ครองโลกมาหลายต่อหลายครั้ง
กลไกเกือบทั้งหมดเหมือนกับเอ็กซ์ สามารถตัดสินใจได้โดยไม่ถูกกฎสามข้อของอซิโมฟผูกมัด พัฒนาแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่ต่อสู้
ในหมู่คนที่รู้จัก มีเพียงเอ็กซ์ที่เขาเชื่อใจให้ระวังหลัง ทั้งสองเป็น ‘คู่หู’ กันนับแต่ที่เอ็กซ์ช่วย ‘คืนชีพ’ ให้กับเขาในสงครามอิเร็กกุล่าร์ครั้งที่สอง
หลังจากจบสงครามอิเร็กกุล่าร์ลง ซีโร่ได้ถูกผนึกเพื่อล้างไวรัสในร่างกายเป็นเวลาหนึ่งศตววรรษ ตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่งในร่างก็อปปี้เพื่อร่วมต่อสู้กับเอ็กซ์ในสงครามเอลฟ์ หลังจากนั้นก็กลับไปหลับอีกครั้ง ตื่นครั้งต่อมาเมื่อเชล นักวิทยาศาสตร์หญิงปลุกเขาขึ้นเพื่อเป็นกำลังให้กองกำลังต่อต้านเนโออาร์คาเดีย ซึ่งในขณะนั้นปกครองโดยก็อปปี้เอ็กซ์
กำจัดหุ่นก็อปปี้ของสหายรัก ทำลายแผนการที่จะใช้ดาร์คเอลฟ์กวาดล้างมนุษย์ สังหารร่างเดิมของตัวเองที่เรปลิลอยด์ปีศาจสถิตอยู่ และสละชีวิตทำลายสถานีอวกาศที่จะชนโลก ดวงวิญญาณของเขาเข้าไปสถิตในไซเบอร์สเปซ ได้พบและได้คุยได้ฟังถึงโลกเวทมนตร์ที่สหายรักไปอยู่ จากนั้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนรักจากอีกฝั่งของอุโมงค์สีเขียว เขาก้าวเข้าไปอย่างไม่ลังเล
ดูเหมือนว่าร่างที่ได้จากการข้ามมิติของเขาจะเป็นร่างแท้ ตามข้อมูลที่สถิตอยู่กับไซเบอร์เอลฟ์
Credit: mmxt แห่ง deviantart.net
แอ็กเซล
เผ่าพันธุ์ : ต้นแบบของเรปลิลอยด์
เพศ : ชาย(เทียบเท่า)
อายุ : 100 กว่าปี(นับจากวันที่สร้างเสร็จสมบูรณ์)
[อายุ A.I. : 12-13 ปี(ดั้งเดิม และพัฒนาขึ้นตามอายุจริง) อายุของรูปร่าง : 12-15 ปี]
ส่วนสูง : ราว
น้ำหนัก : ไม่ทราบ
ชอบ : การต่อสู้
เกลียด : ซิกม่า, การว่างงาน
ข้อมูล : ต้นแบบของเรปลิลอยด์รุ่นใหม่ ถูกรับเข้ากลุ่มเรดอเลิร์ทโดย [เรด] หัวหน้ากลุ่ม เมื่อซิกม่าเข้ามาทำให้เรดอเลิร์ทเปลี่ยนไป แอ็กเซลหลบหนีออกจากกลุ่มเพื่อไปเข้ากับอิเร็กกุล่าร์ฮันเตอร์ แม้ทีแรกเอ็กซ์จะคัดค้าน แต่ก็ยอมผ่อนปรนให้ตามความสามารถของเรปลิลอยด์อายุน้อยตัวนี้
ก็อปปี้ชิปในร่างกายทำให้สามารถเปลี่ยนรูปร่างทั้งภายนอกและภายในเป็นเรปลิลอยด์ที่มีดีเอ็นเอเก็บไว้ในฐานข้อมูลได้อย่างสมบูรณ์แบบในระยะเวลาจำกัด ทำให้เป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในการทำภารกิจที่ต้องปลอมแปลงตัว หรือจะให้ออกไปลุยกับฝูงอิเร็กกุล่าร์ก็บ่ยั่นเช่นกัน(เจ้าตัวเขาว่างั้น)
ชะตากรรมไม่ทราบ แต่คาดว่าสิ้นสภาพการทำงานก่อนจะทันได้เห็นจุดจบของสงครามอิเร็กกุล่าร์ และเข้าไปอยู่ในไซเบอร์สเปซแต่ตอนนั้น ตอบรับอุโมงค์สีเขียวเพราะเสียงของเอ็กซ์เช่นเดียวกัน
Credit: najwah-namine แห่ง deviantart.net
--
DX:”บ๊ะ! ไอ้สองคนนี้มาจนได้!”
R:”แน่นอน การต่อสู้ครั้งนี้มันยิ่งใหญ่เหลือหลาย คิดว่าเอ็กซ์คนเดียวจะชนะได้รึไง?”
S:”เฮ้ย...ทุกคนตายหมดเลย! นี่แกคิดอะไรอยู่เนี่ย?!”
Agnes:”นั่นน่ะสิ จากนี้จะทำยังไง ในเมื่อทีมนักแสดงกว่าครึ่งต้องไปนั่งว่างงานอยู่นอกฉากแล้วน่ะ”
(ชี้ไปที่อันเรียตต้าและคนอื่นๆ ที่นั่งรวมกันจิบชากินขนมอยู่ที่โต๊ะ)
R:”เออน่า มันเกี่ยวกับตอนจบของฉันน่ะ ถึงจะดูเหมือนเอามาอัดรวมๆ กัน...แต่จริงๆ ก็เอามาอัดรวมๆ กัน(ไม่วางแผนล่วงหน้าไว้ซักห้าหกตอนก็ยังงี้แหละ)”
ความคิดเห็น