คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : Chapter 78 : ราชินีชาร์ล็อต
ผู้คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันอยู่ในห้องบัลลังก์ของพระราชวังอัลฮัมบรา องค์ราชินีแห่งทริสเทนกับองครักษ์ส่วนตัวและคนส่งสารคนสนิท สมเด็จพระสันตะปาปาแห่งโรมาเลียกับนักบวชหนุ่มผมทอง จักรพรรดิแห่งอัลเบี้ยนกับอัศวินผู้ซื่อสัตย์ เด็กสาวผมสีชมพูบุตรีที่สามแห่งดยุคลา วาลิเอลกับอสูรรับใช้ยืนอยู่ด้านหลัง ข้างๆ เป็นฮาล์ฟเอลฟ์สาวที่เพิ่งจะได้ยืนยันตัวว่าเป็นน้องสาวทางญาติฝ่ายพ่อของจักรพรรดิเวลส์
องค์สันตะปาปาวิตโตริโอเป็นตัวแทนกล่าวอวยพร
“ขอแสดงความยินดีด้วย องค์ราชินีชาร์ล็อต”
“...ขอบพระคุณมากค่ะ...” เด็กสาวผมฟ้าสวมแว่นตอบจากบนบัลลังก์ ชุดที่เธอสวมยังเป็นชุดนักเรียน เธอยังไม่ได้เป็นราชินีแห่งกาเลียอย่างเป็นทางการ วันนี้ผู้ปกครองอาณาจักรทั้งสามเพียงแต่มาแสดงความยินดีอย่างเป็นส่วนตัวกับเธอเท่านั้น พิธีจริงจะมีในตอนค่ำ
“คุณเอ็กซ์และมิสเวสท์วู้ด ดีใจที่เห็นพวกคุณปลอดภัย ขอโทษด้วยที่เราไปช่วยเหลือล่าช้าจนคุณต้องลำบาก” วิตโตริโอพูดกับสองคนที่ถูกลักพาตัวไปและเพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อสามวันที่แล้ว ทางโรมาเลียเตรียมการพร้อมสรรพแล้วตอนที่ทราบข่าวว่าคนที่จะไปช่วยหนีออกมาได้ก่อน
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงพวกเราก็กลับมาแล้ว ขอบคุณมากครับ” เอ็กซ์ขอบคุณจากใจจริง เพราะที่เขาหนีออกมาก็ใช่ว่าจะราบรื่นอะไร อาศัยดวงล้วนๆ ที่ไม่ถูกรมควันพิษตายอยู่ทางน้ำใต้ดิน
“เรื่องเวทมนตร์ที่มิสวาลิเอลร่ายในตอนนั้นน่ะ” หลุยส์หูผึ่ง “เราคิดว่าเป็น [เวิลด์ดอร์]”
“เวิลด์ดอร์หรือเพคะ?”
“เวทมนตร์ที่เชื่อมสถานที่หนึ่งกับสถานที่หนึ่ง ยิ่งระยะทางไกลก็ยิ่งต้องใช้พลังมาก” หลุยส์ก้มหน้าลงครุ่นคิด
“มิน่า พอหม่อมฉันร่ายได้ไม่นานมันก็หดเล็กลงเรื่อยๆ”
“ด้วยระยะห่างที่ไกลทำให้เผาผลาญพลังมากพอสมควร คุณเอ็กซ์และมิสเวสท์วู้ดโชคดีมากที่ผ่านประตูมาได้ทัน”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเพคะ” หลุยส์ส่ายหน้า
“ตอนนั้นประตูมันเล็กลงจนผ่านได้แค่แขนแล้ว แต่พอมือของหม่อมฉันสัมผัสกับเอ็กซ์ ประตูมันก็ขยายใหญ่ขึ้นมาเอง”
“เป็นอย่างนั้นจริงเหรอ?!” วิตโตริโอดูตกใจไม่น้อย เอ็กซ์พยักหน้าก่อนจะเลิกเสื้อขึ้นจนถึงอก คราวนี้ไม่ใช่แค่องค์สันตะปาปา แต่คนที่อยู่ที่นั่นทุกคนต่างมีสีหน้าแบบเดียวกัน
“ผมกลายเป็นอสูรรับใช้ของคุณทิฟฟาเนียไปในระหว่างที่ถูกจับไป คงจะเป็นความสามารถในฐานะอสูรรับใช้แห่งความว่างเปล่าอีกหนึ่งตนนั่นล่ะครับ”
“ใช่แล้ว” วิตโตริโอพยักหน้า “[ลีฟดราซิล] [หัวใจแห่งพระเจ้า] ความสามารถที่เพิ่มพลังเวทมนตร์ให้กับผู้ใช้เวทมนตร์สายว่างเปล่า คงเป็นความสามารถนี้ที่เติมพลังให้กับมิสวาลิเอลและทำให้เวิลด์ดอร์เปิดกว้างออก”
“แต่ว่าอสูรรับใช้จะรับใช้เจ้านายพร้อมกันเกินกว่าหนึ่งคนได้ด้วยหรือพะยะค่ะ?” จูลิโอถามขึ้นแทนใครหลายๆ คน
“ก็มีอยู่ให้เราเห็นตรงหน้านี้แล้ว ลีฟดราซิลไม่เหมือนกับมือซ้าย มือขวา หรือสมอง หัวใจของพระเจ้าที่สามารถเพิ่มพลังของเวทมนตร์สายว่างเปล่าเป็นทวีคูณนั้นเปรียบดั่งอาวุธที่ทรงพลังของพระเจ้า”
“อาวุธ...ที่ทรงพลัง...” เอ็กซ์รำพึง ‘...อาวุธงั้นเหรอ’
“ตำนานเล่าว่าเมื่อผู้ใช้เวทมนตร์แห่งความว่างเปล่าทั้งสี่พร้อมด้วยอสูรรับใช้ของตนมารวมกันจะสามารถปกป้องฮาลเคกิเนียจากมหันตภัยร้าย น่าเสียดายที่ไม่มีผู้สืบทอดขึ้นมาแทนโจเซฟ ทำให้ขาดผู้ใช้เวทมนตร์แห่งความว่างเปล่าและอสูรรับใช้ไปคู่หนึ่ง แต่ด้วยพลังของลีฟดราซิล เราอาจจะพอมีโอกาสก็เป็นได้”
ไม่มีใครถามถึง ‘มหันตภัย’ ที่วิตโตริโอพูดถึง ทุกคนยังตกตะลึงกับความเป็นอสูรรับใช้ที่สองของเอ็กซ์และพลังของลีฟดราซิล
ยกเว้นแต่เพียงเด็กสาวผมสีชมพู เธอทึ่งกับพลังที่มหาศาลของเอ็กซ์ในฐานะลีฟดราซิลก็จริงอยู่ แต่สิ่งที่ใจของเธอให้ความสำคัญมากกว่า คือการที่เขาในตอนนี้ไม่ใช่อสูรรับใช้ของเธอเพียงคนเดียวอีกต่อไป
‘เอ็กซ์ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน...ไม่ได้มีแค่เรา...’
สวนในเขตพระราชวัง
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามนั่งอยู่ที่ขอบน้ำพุ ทบทวนเหตุการณ์ในปัจจุบัน
อันดับแรกคือ ความสัมพันธ์ที่ไม่สู้ดีของเอลฟ์กับมนุษย์ มนุษย์หวาดกลัวพลังของเอลฟ์ ขณะเดียวกันเอลฟ์ก็หวาดกลัวพลังของเวทว่างเปล่า ทำให้ต่างฝ่ายต่างรักษาระยะห่าง อย่างน้อยก็ไม่มีเรื่องใหญ่โต อย่างที่บิดาชาลพยายามทำ ปล่อยให้สมดุลอยู่แบบนี้ต่อไปก่อนจะดีที่สุด
ตอนนี้องค์สันตะปาปากำลังพยายามรวบรวมผู้มีพลังของเวทว่างเปล่าและอสูรรับใช้เพื่อต่อกรกับ ‘มหันตภัย’ เขาไม่รู้ว่ามหันตภัยที่ว่านี้คืออะไร แต่องค์สันตะปาปาจะต้องทำโดยคำนึงถึงความอยู่รอดของฮาลเคกิเนียเป็นอันดับหนึ่งแน่นอน ขอแค่อย่าให้เป็นสงครามกับเอลฟ์ก็พอ
แล้วก็การเป็นอสูรรับใช้ของเขาซึ่งตอนนี้มีนายสองคน เป็นเรื่องที่...ค่อนข้างละเอียดอ่อน เขาจะเลือกที่รักมักที่ชังไม่ได้ ในฐานะอสูรรับใช้ของทั้งทิฟฟาเนียและหลุยส์อย่างเท่าเทียมกัน หลุยส์คงจะรู้สึกเคว้งคว้าง แต่ความรู้สึกที่เขาบอกกับหลุยส์ทางอ้อมที่คฤหาสน์เดอ ออร์นีลล์ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่ถ้าอย่างนั้นทิฟฟาเนียก็อาจรู้สึกว่าตัวเองขาดความสำคัญได้อีก
ว่าไปแล้วเรื่องยุ่งๆ มันก็เริ่มต้นจาก...
‘เจ้าพวกนี้สินะ’ ด้ามของแซดเซเบอร์และแอ็กเซลบุลเล็ตสองกระบอก
ทั้งที่ในทางกายภาพตอนนี้เขากลายเป็นมนุษย์ธรรมดาสามัญไปแล้ว แต่อาวุธที่ทรงพลังขนาดนี้กลับมาอยู่ในมือของเขาถึงสองชิ้น มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงเหรอ? เขาชักจะเชื่อเรื่องชะตากรรมขึ้นมาแล้ว และสงสัยว่าชะตากรรมนี้จะนำเขาไปที่ใดกัน
“เอาอีกแล้ว!”
เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังมาแต่ไกล เอลฟ์หนุ่มอารี่กับหัวหน้าอัศวินอองดีนกีซเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดออกมาจากประตูพระราชวัง
“นิดๆ หน่เออยๆ ก็เอาแต่จะ ‘ไม่แต่งงาน’ ท่าเดียวเลย!”
“แค่ถามทางกับสาวใช้ในปราสาทก็หาว่าเรานอกใจ!”
“ผู้หญิงนี่มันน่ารำคาญจริงๆ เลย!!”(x2)
สองคนเดินผ่านไปโดยไม่สังเกตเห็นเด็กหนุ่มที่ขอบน้ำพุ เอ็กซ์มองตามหลังทั้งสองไปลิบๆ เขายังรู้สึกพิศวงไม่หาย คนสองคนที่ทีแรกทำท่าจะขบหัวกันหลุดกลับกลายเป็นซี้กันในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน สงสัยว่าจะเกี่ยวกับที่ตะโกน ‘ผู้หญิงนี่มัน...’ นั่นล่ะมั้ง
“มาสเตอร์เอ็กซ์”
เอ็กซ์หันกลับมามองด้านหน้าตัวเอง เด็กหนุ่มผมสีเขียวยาวประบ่ายืนสะพายดาบสองเอวอยู่ตรงหน้าเขา
“...ท่านกลายเป็นมนุษย์ไปแล้วจริงๆ”
“เรื่องนั้นเองเหรอ” เอ็กซ์ยิ้ม “ใช่แล้วล่ะ ฉันในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ธรรมดา”
“แต่ท่านก็ยังเป็นมาสเตอร์เอ็กซ์ของข้า—ของพวกเราเสมอ” ฮาลเปียคุกเข่าก้มศีรษะ
“ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ ฮาลเปีย” เด็กหนุ่มผมเทากระโดลงมาจากต้นไม้ใกล้ๆ
“เจ้าในตอนนี้เป็นอัศวินขององค์ราชาแห่งอัลเบี้ยน การถวายความภักดีต่อนายอื่นถือเป็นการเสื่อมเสียต่อเกียรติของอัศวิน”
“แต่—“
“เชื่อแฟนธอมเถอะ ฮาลเปีย แฟนธอมเคยเป็นองครักษ์ของนายของเจ้ามาก่อนย่อมรู้ดี”
“การเป็นองครักษ์สองนายรังแต่จะทำให้ล้มเหลวในหน้าที่ จงปกป้องนายคนปัจจุบันของเจ้าให้ดี” แฟนธอมกล่าวเสริม
ฮาลเปียเงียบไป อัศวินสีเขียวลุกขึ้นยืน
“...ข้าเข้าใจแล้ว” เอ็กซ์ยิ้ม
‘เราเองตอนนี้ก็เป็นอสูรรับใช้สองนาย แต่เราจะเลือกอย่างฮาลเปียไม่ได้... ซีโร่ก็เป็นอีกเรื่อง แต่ตอนนี้เราเป็นอสูรรับใช้ของคุณทิฟฟาเนีย เหตุผลไม่เกี่ยว เราต้องทำสิ่งที่อสูรรับใช้ควรทำ’
ได้พบกับอดีตจตุรเทพทั้งสองยิ่งทำให้ความตั้งใจของเขาแน่วแน่ขึ้น
“ว่าไปแล้ว พวกเจ้ารู้รึเปล่าว่าแฟ็บนีลกับเลเวียธานอยู่ที่ไหน?”
สองจตุรเทพมองหน้ากัน แล้วหันกลับมามองเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินคราม ก่อนที่จอมปราชญ์แห่งผืนฟ้าจะเป็นผู้ตอบ
“เลเวียธานกับแฟ็บนีลก็—“
“มาสเตอร์เอ็กซ์ขา~!!”
ตุ้บ!
เอ็กซ์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้หน้าเขาสัมผัสกับพื้นดินอย่างแนบแน่น
“มาสเตอร์เอ็กซ์?! ทำอะไรของเจ้า เลเวียธาน!” เสียงต่อมาที่ไม่ใช่ของสองจตุรเทพดังขึ้นพร้อมกับที่เอ็กซ์รู้สึกว่าร่างของเขาถูกกระชากขึ้นจากพื้น
“ก็คนมันคิดถึงนี่นา~” เลเวียธานพูดเสียงสบายๆ เหมือนตัวเองไม่ได้เพิ่งจะพุ่งหลาวใส่ใครบางคนไป
“ทั้งสองคนอยู่ที่นี่เองเหรอ” เอ็กซ์เอ่ยหลังจากที่แฟ็บนีลปล่อยลงยืนกับพื้น
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ก็พวกเราน่ะเป็นอัศวินของกาเลียนี่นา”
เอ็กซ์เลิกคิ้วขึ้น ทั้งสองตอนนี้ไม่ได้อยู่ในโหมดพลเรือน แต่กลับได้เป็นตั้งอัศวิน ...คงจะเป็นเหตุผลเดียวกับพี่น้องเกนโซ ที่ว่าเป็นกลุ่มอัศวินที่ก่อตั้งอยู่ในเงามืด แต่ตอนนี้โจเซฟก็ไม่อยู่แล้ว...
“จริงสิ มาสเตอร์เอ็กซ์ ท่านชาร์ล็อตให้นำสิ่งนี้มาให้ค่ะ” เลเวียธานยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นที่พับสามส่วนแบบเรียบๆ ไร้การประดับตกแต่ง เป็นจดหมายธรรมดาๆ จากเพื่อนมากกว่าจะเป็นราชสาส์น
เอ็กซ์รับมาแต่ยังไม่เปิดอ่าน เขาตั้งใจจะรักษาความเป็นส่วนตัวของผู้เขียนจดหมายฉบับนี้
“ว่าแต่เห็นมาสเตอร์เอ็กซ์กับพวกเจ้าสองคนเป็นแบบนี้แล้ว ข้ากับแฟ็บบี้ก็ชักอยากลองบ้างแล้วสิ ‘โหมดพลเรือน’ นี่น่ะ” เลเวียธานกล่าวอย่างสนอกสนใจ เมินเรปลิลอยด์สีแดงที่ส่งเสียงโวยวาย ‘ข้าไม่เกี่ยวซะหน่อย!?’ อยู่ด้านหลังโดยสิ้นเชิง
“ลองดูก็ดีนะ แต่ก่อนอื่นฉันมีใครคนหนึ่งที่อยากให้พวกเจ้าได้พบ แฟนธอมได้พบคนคนนี้ไปแล้ว แต่ดูเหมือนจะยังไม่ได้บอกพวกเจ้าที่เหลือสินะ”
จตุรเทพหันไปมองเด็กหนุ่มผมเทาเป็นตาเดียว ซึ่งผู้ที่ถูกมองก็เพียงแต่ยืนนิ่งไม่สะทกสะท้านต่อสายตาของพี่น้องทั้งสาม
“อย่าแอบอยู่เลย โมเดลเอ็กซ์ ออกมาพบกับพวกเขาหน่อยเร็ว” เอ็กซ์จับไลฟ์เมทัลสีน้ำเงินยื่นไปตรงหน้าเรปลิลอยด์ทั้งสี่ ก่อนที่มันจะลอยขึ้นไปในอากาศ ด้วยอาการประหม่านิดๆ
“เอ่อ...สวัสดี...แฟนธอม ฮาลเปีย แฟ็บนีล เลเวียธาน...”
นอกจากผู้บัญชาการเงาที่ยืนนิ่งไม่แสดงอาการ จตุรเทพที่เหลือตาโตอ้าปากค้างกันอย่างพร้อมเพรียง
“มาสเตอร์เอ็กซ์!?!”(x3)
คืนนั้น
ก๊อกๆ
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามเคาะประตูบานหนึ่งบนทางเดินภายในปราสาทที่มืดสลัว
ประตูแง้มเปิดออก ดวงตาสีฟ้าใต้เลนส์มองลอดช่องว่างออกมา พบกับใบหน้ายิ้มแฉ่งที่คุ้นเคย
“มาแล้วครับ คุณทาบาสะ”
“...เข้ามา...”
ประตูปิดลง ทาบาสะนำเอ็กซ์ผ่านห้องนอนโดยอาศัยแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง เด็กสาวนั่งลงที่ขอบเตียงใหญ่สีฟ้าหรูหราสมกับเป็นของราชินี มือซ้ายตบลงข้างๆ เป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายนั่งลง
เอ็กซ์ประเมินสถานการณ์ สถานที่ที่จัดให้นั้นส่อแววแบบสุดๆ เขานั่งค่อนมาทางปลายเตียง ซึ่งเป็นคนละด้านกับที่เด็กสาวส่งสัญญาณ ทาบาสะหยิบไม้เท้าที่พิงผนังอยู่ที่ข้างหัวเตียงขึ้นมาขยับ ตะเกียงบนโต๊ะข้างเตียงก็ติดขึ้น ให้ให้แสงสว่างกับห้องที่มืดสลัว
“คุณทาบาสะมีเรื่องอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ?” เอ็กซ์ชูกระดาษขาวที่เขียนเพียงสั้นๆ กลางแผ่นว่า ‘เที่ยงคืนมาที่ห้อง มีเรื่องจะพูดด้วย – ทาบาสะ’
เด็กสาวผมฟ้านั่งนิ่งไม่ยอมสบตา ดูจากนิสัยของเธอ เอ็กซ์มั่นใจว่าทาบาสะต้องเรียบเรียงคำพูดมาดีแล้ว แต่สาเหตุที่อ้ำๆ อึ้งๆ เป็นเพราะไม่มั่นใจนั่นเอง เขาถอนหายใจ
“พูดมาเถอะครับ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรผมจะรับฟังไว้ทั้งหมดเอง” ที่จริงเขาพอจะเดาได้ว่าเป็นเรื่องอะไร ดูจากกิริยาอาการขยำชุดนอนโปร่งสีฟ้าอ่อนของตัวเองเล่นก็รู้แล้ว
เด็กสาวค่อยๆ เงยใบหน้าที่ซ่อนสีชมพูไว้ใต้แสงนวลจากตะเกียงขึ้นสบตากับเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินคราม ปากเธอขยับอย่างแผ่วเบา
“...มาอยู่กับฉันเถอะ...”
บรรยากาศที่เงียบอยู่แล้วบัดนี้ไม่มีผู้ใดส่งเสียง คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบค่อยๆ เลือนไปในความมืด เด็กสาวผมฟ้าถอดแว่นออกวางลงข้างตัว ลุกขึ้นเดินไปอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินคราม ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างเงียบเชียบ เด็กสาวเปิดปากขึ้นอีกครั้ง
“...ฉันทำให้เธอเป็นราชาได้นะ...”
เช่นเคย ยังคงไร้เสียงใดตอบนอกจากสายลมยามดึก
“...เรื่องของเวทแห่งความว่างเปล่า เรื่องของอสูรรับใช้ ลืมไปให้หมด แล้วมาอยู่กับฉันเถอะ...”
เอ็กซ์มองตาของเด็กสาว เห็นความกังวล ความไม่มั่นใจ และความกลัว เขารู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการคือคำตอบ คำตอบที่จะชี้ชัดทุกอย่างให้เด็ดขาด
“ขอโทษนะครับ แต่ผมรักคุณไม่เท่ากับที่ผมรักหลุยส์”
ทาบาสะตัวชา แต่ก็เป็นสิ่งที่เธอคาดเอาไว้อยู่แล้ว ทั้งที่รู้อยู่แล้ว...
‘ทั้งที่รู้อยู่แล้ว แต่ก็ยังฝืนตัวเองพูดออกมา ความรักเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่จริงๆ’ เอ็กซ์รู้ เขาเองก็กำลังประสบอยู่
“แต่เรื่องที่คุณอยากจะพูดกับผมคงไม่ได้มีแค่นี้สินะครับ” แม้ในเวลาเช่นนี้ เขาก็ยังสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจากคำพูดของเด็กสาว
ทาบาสะรำลึกถึงสิ่งที่เธอค้นพบในวันนี้เอง เมื่อตอนที่เธอเดินอยู่บนทางเดินในปราสาท และได้ยินองค์สันตะปาปากับนักบวชหนุ่มคุยกัน...
“...ถ้ายังอยู่กับเธอคนนั้น...”
“พลังของลีฟดราซิลจะบั่นทอนชีวิตของผู้ใช้งั้นเหรอครับ?”
“...ถ้ายังเป็นอสูรรับใช้...”
“ความสามารถที่จะเพิ่มพลังเวทแห่งความว่างเปล่า แลกกับชีวิตของผู้ใช้”
“...เธอจะต้อง...!”
“ลีฟดราซิลจะตายในที่สุด”
--
R:”ฟู่ว~ อู้งานมาแต่งให้เสร็จจนได้”
DX:”ไม่ดีแล้วไม่ใช่รึไง ทำอย่างนั้นน่ะ?!”
ความคิดเห็น