ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : ชนชั้นสูง
บนหอคอยที่สูงที่สุดเป็นห้องของผู้อำนวยการ และขณะนี้ก็กำลังมีผู้เข้าเยี่ยมอยู่
ชายชราหนวดเคราขาวขยับไม้เท้าใช้เวทย์มนต์ลงชื่อในกระดาษสีขาวสะอาดแผ่นหนึ่งที่มีตัวหนังสือยาวพรืดเขียนด้วยลายมือ จากนั้นจึงขยับไม้เท้า กระดาษขดม้วนด้วยพลังลึกลับและลอยขึ้นตรงหน้าชายผมสั้นสีน้ำตาลเข้มไว้หนวดสั้นๆ สองข้างปากสวมผ้าคลุมแดงและชุดหรูหราอย่างขุนนางชั้นบารอน เขารับมันคลี่ออกตรวจดูอย่างรวดเร็วและม้วนเก็บเข้าใต้ผ้าคลุม
“ขอบคุณท่านผู้อำนวยการที่เข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี” เขาเอ่ยอย่างมีมารยาท
“เป็นคำสั่งจากราชสำนัก ไม่มีเหตุผลต้องปฏิเสธ” ผู้อำนวยการตอบ
“ถ้าเช่นนั้นกระผมขอตัว”
ยืนส่งอยู่ที่หน้าประตูด้านนอกห้องคือหญิงสาวผมสีเขียวสวมแว่นผู้เป็นเลขาฯของผู้อำนวยการ
“ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเชิญคุณไปร่วมทานอาหารค่ำด้วยกันซักมื้อ มิสลองก์วิล” ปากพูดสุภาพแต่สายตามองที่ไม่สุภาพใต้คอของหญิงสาว
“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง—!” หญิงสาวรีบดึงผ้าคลุมปิด “—ค่ะ ท่านบารอนม็อธ”
“แล้วข้าจะรอนะ” เขายิ้มและเดินจากไป ไม่ได้เห็นท่าทางรังเกียจที่หญิงสาวแสดงลับหลัง
“สารจากราชสำนักใจความว่ายังไงเหรอคะ?” เลขาฯสาวถามท่านผู้อำนวยการขณะที่จัดหนังสือเข้าชั้นไปพลาง
“บอกว่าให้ระวังหัวขโมยชื่อฟูเก้ต์ที่มีข่าวออกใช้เวทย์มนต์ขโมยทรัพย์สินของชนชั้นสูงไปทั่ว โรงเรียนเราก็เก็บรักษา [คทาแห่งการทำลายล้าง] ซึ่งถือเป็นสมบัติชิ้นสำคัญของทางราชสำนักก็เลยส่งสารมาว่าทางราชสำนักจะจัดกำลังเข้าคุ้มกันให้ฉันเซ็นรับทราบ”
“คทาแห่งการทำลายล้าง ชื่อท่าทางอันตรายจังนะคะ”
“แต่ไม่ว่าจะเป็นหัวขโมยที่เก่งขนาดไหนก็ไม่มีทางผ่านเวทย์สะกดชั้นสแควร์ไปได้หรอก” ชายชราว่าพลางขยับไม้เท้า ที่ทับกระดาษรูปมือที่กำลังชี้นิ้วก็ลอยขึ้น และตรงเข้าไปจี้สันหลังหญิงสาวจนเธอตกใจทำหนังสือตก ผ.อ.หัวเราะในลำคอ เลขาฯสาวหันกลับมาส่งสายตากินเลือดกินเนื้อกับตาแก่ลามก
“ฮึ่ม!” หยิบที่ทับกระดาษเมื่อกี้ขึ้นมา ยกขาขึ้นสูง แล้วปา!!
ปั้ก!
“โอ๊ย! ตา! ตาจะบอด!!” ...สไตรค์ แบตเตอร์เอาท์...
คืนหนึ่ง สถานศึกษาเวทย์มนต์ทริสเทน
ที่สนามหญ้าด้านนอกอาคาร เด็กหนุ่มสวมหมวกกลมในชุดคลุมสีน้ำเงินกำลังนั่งยองๆ ซักผ้าชิ้นหนึ่งในถังไม้ข้างอ่างหินติดผนังที่น้ำไหลออกทางปากของรูปแกะสลักใบหน้าสิงโตบนกำแพง
“ใช้คนเก่งจริงนะหลุยส์เนี่ย ถ้าเป็นเราเป็นมนุษย์ล่ะก็คงหนาวแย่แล้ว ^ ^;” เอ็กซ์พูดกับตัวเอง นึกถึงคำสั่งของผู้เป็นนาย ‘นี่มันผ้าไหมนะ ทะนุถนอมหน่อย ไปซักใหม่’ แต่เขาไม่ใช่หุ่นยนต์ช่วยงานบ้าน จะมีข้อมูลเฉพาะทางแบบนั้นได้ยังไง
เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง เขาหันกลับไปพบว่าเป็นเมดสาวที่เขารู้จัก
“คุณเซียสต้า พอดีผมมีผ้าต้องซักน่ะครับ ขอโทษด้วยที่ทำตัวน่าสงสัย”
“คุณเอ็กซ์ ให้ฉันช่วยนะคะ”
...
“ผ้าไหมต้องตากในที่ร่มนะคะ” เซียสต้ายกถังไม้ที่ผ้าซักเสร็จแล้วส่งให้เอ็กซ์ เขารับมาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ
“ผมเพิ่งเคยเห็นการซักผ้าแบบเบาเป็นครั้งแรก ขอบคุณที่ช่วยสาธิตนะครับ ^ ^” เขาบันทึกลงฐานข้อมูลเรียบร้อย ถึงตอนนี้ฐานข้อมูลเขาถึงกับต้องแบ่งหมวด ‘งานบ้าน’ เอาไว้เฉพาะและขนาดก็ไม่ได้น้อยๆ แต่สำหรับเขาแบบนี้ก็ยังดีกว่าฐานข้อมูลที่เต็มไปด้วยอาวุธและเทคนิคสงคราม
“จะว่าไป คุณเอ็กซ์มาจากที่ไหนเหรอคะ?”
คำถามนี้ทำให้เอ็กซ์เงียบไป... บ้านของเขาน่ะเหรอ...
“ที่ที่ผมจากมา...เป็นที่ไกลแสนไกล พบกับหายนะครั้งแล้วครั้งเล่าจนเหลือแต่แดนรกร้าง...” เซียสต้าเริ่มกังวลเมี่อเธอเห็นเด็กหนุ่มซึม เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงความเศร้าให้เธอเห็น
“...แต่...ก็เป็นบ้านที่ผมรักมากเลยล่ะครับ” เอ็กซ์ยิ้ม แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ดูเหนื่อยอ่อนแต่ก็เปี่ยมไปด้วยความรักและความคิดถึง
เซียสต้าก้มคำนับหนึ่งทีพร้อมทั้งเอ่ยขอบคุณ ทำเอาเอ็กซ์งง
“ไม่ว่าจะพบกับเรื่องแบบไหนมาก็ไม่ท้อถอย ความกล้าที่สามัญชนอย่างคุณเผชิญหน้ากับชนชั้นสูงส่งมาถึงพวกเราทุกคนรวมทั้งฉันด้วย ต้องขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ฉันเองก็จะไม่ยอมแพ้ค่ะ” เมดสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
เอ็กซ์ยิ้มตอบ ใจเขาเป็นสุข แม้เป็นบทสนทนาเล็กๆ เพียงเท่านี้แต่ก็เป็นครั้งแรกสำหรับเขา ความกล้าหาญ...เขาไม่เคยสนทนาเรื่องนี้กับใคร ผู้คนต่างบอกว่าเขาเป็นวีรบุรุษที่กล้าหาญ แต่ไม่เคยเลยซักครั้งที่เขาได้รู้ว่าเขาสามารถมอบความกล้าหาญให้กับใครได้
ทั้งคู่บอกราตรีสวัสดิ์ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง เอ็กซ์เดินไปก็รู้สึกคาใจกับท่าทางแปลกๆ ของเมดสาว
‘อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัว เอาไว้ค่อยลองถามดูพรุ่งนี้’
ระหว่างทางกลับห้อง คิลเก้เปิดประตูออกมา สวมชุดนอนบางๆ ชวนสยิวเหมือนเคย
“คุณคิลเก้ คืนนี้ไม่มีนัดเหรอครับ ^ ^” เอ็กซ์ถามด้วยความที่อัธยาศัยดี แต่ถ้าไม่รู้จักนิสัยเขามาก่อนอาจจะฟังเป็นคำเหน็บแนมได้
“ฉันไม่มีใครมาพักนึงแล้วล่ะ ว่าแต่ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว เข้ามาคุยกันในห้องหน่อยมั้ย~” เด็กสาวผมแดงเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนเหมือนทุกครั้ง
“ขออภัยที่ต้องปฏิเสธ แต่ผมต้องเอาชุดของหลุยส์ไปตากที่ห้องน่ะครับ ผมขอตัว” เอ็กซ์ว่าจบก็ทำท่าจะเดินต่อไป
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันอยากจะถามเรื่องดาบทองที่ให้ไปหน่อย” เด็กสาวดึงประเด็นที่เตรียมไว้ขึ้นมา
“ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็คุณทาบาสะคงรู้ดีกว่าผม”
“เอ๋? ทำไมทาบาสะ—ด—เดี๋ยวก่อนซี่!” คิลเก้ตามเอ็กซ์ที่เดินต่อไปจนกระทั่งถึงจุดหมายพอดีกับที่เจ้าของห้องเปิดประตูออกมา
“ฮึ่ม! โผล่มาขัดจังหวะอีกแล้ว—“
“เอ็กซ์ เข้าห้อง!”
“ครับผม”
ปัง
...
ในห้องหลุยส์
“ให้ตายเถอะ ฉันเตือนตั้งหลายครั้งแล้วก็ยังปล่อยให้ยัยนั่นมารังควานอยู่ได้” เจ้านายดุอสูรรับใช้ที่ไม่ได้ดั่งใจ
“คุณคิลเก้ก็ไม่ใช่คนไม่ดี แค่คุยด้วยนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกครับ” เอ็กซ์ตอบอย่างใจเย็น—ด้วยรอยยิ้มทิ่อยู่บนใบหน้าแทบจะ 24/7 ต่อสัปดาห์
“นายมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว!” หลุยส์สังเกตอสูรรับใช้ของเธอมานาน นี่เป็นข้อสรุป
“แหมๆ คุณหนูก็ รูปร่างหน้าตาเจ้าหมอนี่ก็ไม่ใช่ดาดๆ จะมีสาวมาหลงนิดหลงหน่อยเป็นเรื่องธรรมดา” ดาบทรงปัญญาเดลฟลิงเกอร์ตัดสินใจร่วมวงสนทนาด้วย “หรือว่า...คุณหนูหึงล่ะ?”
หลุยส์รู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มทั้งเพราะอายและโกรธ
“ใครหึงกันยะ!?”
เช้าวันต่อมา
หลุยส์ไปเข้าห้องเรียนตามปกติ เอ็กซ์อยู่ข้างนอกสานสานสัมพันธ์กับอสูรรับใช้ตัวอื่นๆ ส่วนมากจะชอบเขา ที่จริงช่วงร้อยห้าสิบปีหลังมานี้ใครๆ ก็ดูจะชอบเขา อาจเป็นเพราะออร่าของผู้นำที่เมตตาหรืออะไรก็แล้วแต่ ในเมื่อเป็นเรื่องดีก็อย่าไปคิดเล็กคิดน้อยเลย
หลังจากนั้นเขาก็ไปช่วยงานที่ห้องครัวตามกิจวัตรปกติ เขาถือว่าเป็นการดื่มด่ำกับความสงบสุขที่เพิ่งจะได้สัมผัส
“จะว่าไป เช้านี้ผมไม่เห็นเซียสต้าเลยนะครับ หรือว่าเธอมีงานอะไรเป็นพิเศษ?” เอ็กซ์ถามหัวหน้าพ่อครัวผู้ให้ตำแหน่ง [วีรบุรุษของสามัญชน] กับเขา แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้างง
“เซียสต้าไม่ได้บอกนายเหรอ?”
ดูเหมือนว่าเมดสาวผมดำจะถูกให้ออกจากโรงเรียนนี้ไปเป็นสาวใช้ของบารอนที่ชื่อม็อธ ตกเย็นหลุยส์เลิกเรียนกลับไปที่ห้องเอ็กซ์จึงถามเรื่องนี้ และก็ได้คำตอบว่า
“บารอนม็อธมักจะนำสารจากราชสำนักมาส่งทางโรงเรียนบ่อยๆ เป็นคนที่วางมาดใหญ่โตซะจนน่ารังเกียจ ถ้าชนชั้นสูงระดับนั้นขอตัวสาวใช้สามัญชนซักคน ทางโรงเรียนจะปฏิเสธก็ใช่ที่” หลุยส์พูดจบเดลฟลิงเกอร์ก็เสริม
“และก็คงจะเอาไปเป็น ‘เด็กในฮาเร็ม’ นั่นแหละ ไอ้พวกหัวงูเจ้าชู้มันเยอะ อย่างนายคงคาดไม่ถึงล่ะสิ”
เอ็กซ์เงียบไป แน่นอนว่าในโลกของเขาไม่มีมนุษย์หน้าไหนมีเวลามาทำเรื่องพรรค์นั้นหรอก เพราะการเป็นอยู่ค่อนข้างอัตคัดขัดสน ถ้าจะมีก็คงเป็นสมัยที่เขาเพิ่งตื่นไม่นาน ไม่มีหน้าที่เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนั้น
หลายนาทีต่อมา ข้างน้ำพุที่จุดพักผ่อนด้านในอาคาร
“สวยจังเลยเข็มกลัดนี่!” เด็กสาวผมสีทองดัดเป็นหกลอนพูดกับเด็กหนุ่มผมทองที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เครื่องประดับที่งดงามย่อมเหมาะสาวงาม [มอนท์โมรันซี่]” กีซนั่นเอง
“คงคิดจะลบล้างความผิดครั้งก่อนใช่มั้ยล่ะ” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นไม่เชื่อในฉับพลัน เด็กสาวคนนี้คือหนึ่งในสองคนที่เป็นสาเหตุของการประลองในครั้งกระโน้น
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก ผมน่ะ—“ กีซหยุดพูดแค่นั้นเมื่อใครบางคนดูจะมีธุระกับเขา
“ขอโทษที่ขัดจังหวะอีกครั้งนะครับ” เอ็กซ์ยิ้มกว้าง พยายามสมานมิตรกับเด็กหนุ่มที่ความประทับใจครั้งแรกลงเอยแบบไม่ค่อยสวยเท่าไร
“น—นาย!” กีซลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ
“ผมมีเรื่องอยากจะถามหน่อยน่ะครับ”
ตกเย็น ห้องอาหาร
“หมอนั่น...ป่านนี้แล้วยังไม่กลับมาอีกเหรอ” หลุยส์มีท่าทีหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดที่อสูรรับใช้ของเธอหายไปนานทั้งที่ปกติจะมาให้เธอเห็นหน้าก่อนมื้ออาหารทุกครั้ง
“อ้าว? เอ็กซ์ล่ะ?” คิลเก้เข้ามาถามหาคนคนเดียวกัน
“เธอจะอยากรู้ไปทำไม?” หลุยส์ถามกลับอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร
“ก็แค่อยากจะแบ่งส่วนของฉันให้กินบ้าง ยังไงก็เป็นมนุษย์ถ้ากินของเหลือรสชาติห่วยๆ ทุกวันน่าสงสารแย่” เด็กสาวผมแดงว่าพลางมองรถเข็นอาหารตรงหน้าตัวเอง
“คิดจะเอาอาหารมาล่อเหรอ ไม่ได้ผลหรอกน่า เลิกวุ่นวายกับอสูรรับใช้ของฉันได้แล้ว”
หลุยส์ไม่บอกเรื่องที่เอ็กซ์ไม่ใช่มนุษย์และไม่ต้องกินอาหารเอาไว้ ในฐานะที่เธอเป็นนายเธอควรจะรู้เพียงคนเดียวเท่านั้น
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาหายไปไหนกันนะ?”
“ฉันใช้ให้ไปซักผ้า ปกติน่าจะเสร็จกลับมาแล้วนะ หรือว่าไปเถลไถลอยู่ที่ไหน...” หลุยส์พูดเองยังไม่อยากเชื่อเอง เรื่องไหนที่เอ็กซ์ว่าง่ายก็ว่าง่าย เรื่องความตรงเวลาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น
บทสนทนาของทั้งคู่ไปเข้าหูของเด็กหนุ่มผมทองที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เข้า
“นี่ เมื่อกี้นี้เขามาถามทางไปคฤหาสน์บารอนม็อธนะ” กีซเปิดเผยสิ่งที่เด็กหนุ่มมาถามเขาก่อนหน้านี้
“หรือว่าจะหมดรักเจ้านายคนนี้เลยไปหาเจ้านายคนใหม่?” เป็นข้อสันนิษฐานแรกที่คิลเก้คิดขึ้นมาได้
“นั่นสินะ ถึงปกติอสูรรับใช้จะไม่ทรยศเจ้านาย แต่ถ้าเป็นกรณีของหลุยส์ก็อาจจะเป็นไปได้” กีซพูดเสริมเข้าขากันได้ดีเป็นปึ่เป็นขลุ่ย
หลุยส์ไม่ได้สนใจคำพล่ามของทั้งสองคนแม้แต่น้อย เธอรู้นิสัยของอสูรรับใช้ของเธอ คนดีแบบนั้นถามหาที่ที่ไม่น่าไปก็มีอย่างเดียวเท่านั้น
‘เจ้านั่น...! ทำอะไรไม่ยอมบอกเจ้านาย!’ เธอวิ่งหุนหันพลันแล่นออกไป
--
“นี่สินะ...คฤหาสน์บารอนม็อธ...”
--
บารอนม็อธ
ข้อมูล : ก็แค่ตัวประกอบ...แบบที่คนเขียนเกลียด...
--
R:”เฮ้อ~ เหนื่อยเหมือนกันนะ เขียนเองเนี่ย”
S:”ไหนว่านายลอกคนอื่นมาไง?”
DX:”ของ HobTheRobot ข้ามตอนนี้ไป เจ้าหมอนี่มันอยากเขียนก็เลยลุยเอง ผลออกมา ดาดๆ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น