คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : Chapter 54 : หักหลัง
ปราสาทอัลฮัมบรา อาณาจักรกาเลีย
ท้องพระโรงสว่างไสวจากแสงแดดในยามเช้า มีเพียงสองร่างเผชิญหน้ากันในความเงียบ
บนบัลลังก์คือผู้เป็นกษัตริย์ ชายวัยสามสิบผมสั้นและหนวดเคราสีฟ้ายิ้มเย้ยเด็กสาวสวมแว่นตาแหน่งเชวาลิเยร์ที่ยืนกำหมัดถลึงตามองเขาผู้เป็นราชาด้วยความแค้นอย่างผิดประหลาดธรรมชาติอัศวินทั่วไป
“...ทำไมถึงผิดสัญญา!...” ทาบาสะกระชากเสียงอย่างอดรนทนไม่ได้ แต่เสียงที่เบาเป็นปกติของเธอทำให้มันไม่ดังเท่าที่ควร
“ผิดสัญญา? สัญญาอะไร?” ราชาแห่งกาเลียยิ้มเยาะ
“...ฉันทำงานให้แล้ว...สัญญาว่าจะรักษาท่านแม่แล้วก็ปล่อยพวกเราไปไม่ใช่เหรอ!?...”
“ทำงานผิดพลาดน่ะสิ” ราชาหุบยิ้ม “งานของเจ้าคือช่วยเชฟฟิลด์พาตัวผู้ใช้เวทย์แห่งความว่างเปล่ากับอสูรรับใช้มาที่นี่ แล้วทำไมที่นี่ถึงมีแต่กันดาล์ฟล่ะ?”
ทาบาสะชะงักไป นิสัยของชายตรงหน้า ถึงพูดอะไรตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
“งานเต้นรำของสไลป์นีล คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะตรงกับวันนั้นพอดี แต่...เจ้าต้องรู้อยู่แล้ว การจงใจไม่เตือนเชฟฟิลด์และกลับมาทั้งอย่างนี้ก็หมายความว่าจงใจขัดคำสั่ง” ราชาแห่งกาเลียเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“เจ้าคงรู้นะว่าการทำงานผิดพลาดหมายถึงอะไร”
ทาบาสะตัวชา สิ่งที่เธอกลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น เธอเข้าตาจน ยกไม้เท้าขึ้นชี้ไปที่นายเหนือหัวของอัศวินทั้งปวง ลิ่มน้ำแข็งจำนวนมากพุ่งไปที่ราชาแห่งกาเลียที่นั่งนิ่งโดยปราศจากความกลัว
ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นขวางระหว่างชายบนบัลลังก์กับการจู่โจมที่หมายชีวิต พายุน้ำแข็งหยุดนิ่งกลางอากาศราวกับเวลาหยุดเดิน ก่อนจะย้อนกลับไปที่ผู้ใช้ด้วยความรุนแรงที่ไม่ต่างจากเดิม
ทาบาสะตั้งไม้เท้าใช้เวทย์มนต์ป้องโดยฉับพลัน แต่แรงปะทะจากสายลมแรงและเกล็ดน้ำแข็งทำให้ไม้เท้ากระเด็นไปไกลและตัวเธอเองก็ล้มฟุบลงจากความบอบช้ำ
เธอฝืนใช้ตาที่พร่ามัวมองร่างปริศนา ชายร่างสูงสวมเสื้อคลุมยาวและหมวกสีน้ำตาลประดับขนนกสีขาว ผมยาวสีทอง และ...หูสองข้างที่แหลมชี้
“...เอลฟ์...เวทย์มนต์...โบราณ—...”
...
.....
ทาบาสะตื่นขึ้นบนเตียงหลังใหญ่ในห้องที่ดูโอ่อ่าสมกับอยู่ในปราสาท
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงพูดที่นุ่มนวลดังขึ้นใกล้ๆ เธอ เมื่อหันไปมองก็พบเด็กหนุ่มในชุดคลุมยาวสีน้ำเงินนั่งอยู่ที่ข้างเตียง ภาพที่เธอเห็นเบลอเล็กน้อย ทาบาสะลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มสีขาวหล่นลงไปกองที่เอว เธอหยิบแว่นตาที่วางเก็บอย่างเรียบร้อยอยู่ข้างหมอนขึ้นมาสวม
เอ็กซ์นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างเตียงใหญ่สีขาวที่เธออยู่ ทาบาสะสังเกตเห็นว่าเชือกที่มัดเขาเอาไว้หายไป แถมเรปลิลอยด์หนุ่มยังอ่านหนังสือด้วยท่าทางสบายใจอยู่ซะด้วย หนังสือเล่มไม่ใหญ่มาก ที่ปกเป็นภาพการ์ตูนเขียนไว้ว่า [Rockm…] เธอมองไม่ค่อยเห็นเพราะมันเอียงอยู่ในมุมอับสายตา
“...ทำไม...ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?...” เพราะที่จริงคนเป็นนักโทษควรจะไปอยู่ในห้องขังใต้ดิน
“ทหารพาผมมาที่ห้องนี้ตั้งแต่แยกกันที่หน้าปราสาท จากนั้นคุณคนนั้นก็พาคุณทาบาสะมาที่ห้องนี้” เอ็กซ์มองกลับหลังไปที่เอลฟ์หนุ่มที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟานวมอย่างดีที่ข้างผนังห้อง ทาบาสะสบตากับผู้ที่เป็นคนส่งให้เธอต้องมานอนอยู่บนเตียง
“สวัสดี ฉันชื่อ [บิดาชาล]” เขาหยิบไม้เท้าที่ส่วนหัวหงิกงอเป็นวงกลมขึ้นมา “ไม้เท้าของเธอฉันขอรับไว้ก่อนก็แล้วกัน”
ทาบาสะไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว ตอนนี้ใจเธอจดจ่ออยู่แต่กับเรื่องๆ เดียว
“...ท่านแม่ล่ะ?...”
...
หญิงสาวผมยาวสีฟ้าผอมซีดเซียวนอนขดอยู่บนเตียงกลางห้องกว้างในชุดนอนสีขาว แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่างแบบโค้งสองบาน ทาบาสะคุกเข่าอยู่ข้างเตียงโดยมีเอ็กซ์ยืนอยู่ด้านหลัง บิดาชาลยืนห่างจากทั้งคู่ไปเล็กน้อย
“เธออาละวาดซะยกใหญ่ฉันก็เลยทำให้หลับไป” เอลฟ์หนุ่มบอก ทำให้ได้สายตาคมกริบจากผู้เป็นลูก
เอ็กซ์ทำการแสกนทุกแบบที่ทำได้ ที่เขาติดใจคือคลื่นสมองของหญิงสาวดูปั่นป่วนและไม่มั่นคง อาการคล้ายกับได้รับยาหลอนประสาทความเข้มข้นสูงเข้าไป
“...อสูรรับใช้ของฉันล่ะ?...” ทาบาสะถามถึงมังกรสีน้ำเงินของเธอ
“ ‘มังกรแห่งบทกวี’ น่ะเหรอ? มองออกไปนอกหน้าต่างสิ” เอลฟ์หนุ่มบอก เธอทำตาม
มังกรสีน้ำเงินถูกโซ่หลายเส้นล่ามที่คอและขาทั้งสี่ข้างตรึงด้วยหมุดเหล็กตัวใหญ่ไว้กับพื้นหญ้า ทหารหลายนายเฝ้าอยู่เต็มสนาม หมายความว่าเธอเลิกคิดเรื่องหนีออกไปทางนี้ได้เลย
“แล้วก็อย่าหวังว่าจะมีคนมาช่วยล่ะ พลังของฉันเธอน่าจะรู้ดี” เด็กสาวผงะ เอ็กซ์ชำเลืองมองดูแล้วก็คิดว่าเอลฟ์คงจะเป็นสิงมีชีวิตที่มีพลังบางอย่าง(น่าจะเป็นเวทย์มนต์)เหนือกว่ามนุษย์ เทียบกับความห่างเหินและความกลัวที่มนุษย์มีแล้วก็ลงล็อกพอดี
“...วางแผนอะไรอยู่...” ทาบาสะถาม
“ยากำลังปรุงอยู่ เสร็จเมื่อไรก็จะให้เธอดื่ม ยาที่ช่วงชิงจิตใจเหมือนกับแม่เธอ” เอลฟ์หนุ่มตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทาบาสะสะดุ้ง บิดาชาลยื่นหนังสือเล่มที่อ่านค้างไว้อยู่ให้เธอ
“ถ้าเบื่อล่ะก็อ่านหนังสือเล่มนี้สิ เป็นบันทึกที่อยู่ในหมู่บ้านฉันมานานตั้งแต่บรรพบุรุษ” หนังสือปกแข็งสีฟ้าหม่นที่ดูเก่าสมกับอายุ แต่ก็น่าทึ่งที่มันยังคงสภาพอยู่มาได้ถึงตอนนี้ แถมตัวหนังสือที่ปกยังเขียนด้วยมือ
“เนื้อหาของหนังสือเล่มนี้แม้แต่พวกเราเอลฟ์เองก็ยังมีส่วนที่ไม่เข้าใจอยู่มาก เรื่องดำเนินอยู่ในโลกอีกใบหนึ่งที่ไม่มีเวทย์มนต์แต่มีวิทยาการอีกแบบนึงแทน ผู้บันทึกเป็นหญิงสาวที่บ้านถูกรุกรานและต้องยอมร่วมมือกับอสูรร้ายในการกำจัดนักรบสีฟ้าเพื่อแลกกับอิสระของบ้านเกิด”
ทาบาสะจ้องมองปกหนังสือที่ไร้รูปภาพ เอื้อมมือไปรับมันมา อ่านหนังสืออาจจะช่วยให้เธอคิดอะไรหลายๆ อย่างออกก็ได้
ชายแดนกาเลีย
เรือเหาะลำใหญ่จอดอยู่บนพื้นหญ้าใกล้กับถนนที่ตัดเข้าไปในป่าซึ่งเป็นทางที่นำไปสู่เป้าหมายของคณะเดินทาง
“ผ่านป่านี้ไปก็จะเข้าเขตกาเลีย ถ้าใช้ [ออซแลนด์] บินเข้าไปก็จะถูกทหารรักษาชายแดนเห็นเข้าแล้วก็อาจจะรู้ไปถึงทางพระราชวัง พวกเธอคงต้องเดินกันไปเองแล้วล่ะนะ” อาจารย์ผมบางพูดกับนักเรียนของเขา หัวหน้าและสมาชิกจ้ำม่ำของกองอัศวินอองดีน นักเรียนหญิงสองคนผู้มีกิ้งก่าและกบเป็นอสูรรับใช้ เด็กสาวผู้ใช้เวทย์ว่างเปล่ากอดดาบเหล็กไว้กับตัว และเอลฟ์สาวเพียงคนเดียวในกลุ่ม
“ฉันก็อยากจะไปด้วยเพราะมันอันตราย แต่ว่า...” โคลเบลท์หันหลังกลับไปมอง นักบวชหนุ่มผมทองยืนอยู่กับมังกรคู่ใจ จูลิโอพูดขึ้นตามคิว
“ทางฉันได้ตรวจสอบพบการเคลื่อนไหวอย่างผิดปกติภายในกาเลีย เพื่อเป็นการไม่ประมาทฉันเลยตัดสินใจว่าจะเตรียมการอะไรนิดหน่อย และก็จำเป็นต้องใช้เรือเหาะลำนี้ด้วย” โคลเบลท์พยักหน้า คราวนี้หันไปพูดกับหัวหน้าหน่วยปืนหญิง คนส่งสาร และอัศวินสีเขียว
“อาเนียสคุง แล้วก็พวกเธอสองคน ฉันคงต้องฝากพวกลูกศิษย์ไว้ด้วยแล้วล่ะนะ” ผู้เป็นอาจารย์เอ่ยอย่างจริงจังเมื่อเป็นเรื่องของลูกศิษย์
“เข้าใจแล้ว” แทบไม่น่าเชื่อว่าอาเนียสเป็นคนตอบรับ “ถ้าปกป้องพวกนักเรียนไม่ได้ฉันคงไม่มีหน้าจะไปพูดเรื่องความแค้นกับนายแล้วล่ะ”
“ยังไงก็ฝากด้วยนะ พวกเธอทุกคน”
ปราสาทอัลฮัมบรา ห้องของแม่ทาบาสะ
“...’มองลึกลงไปในดวงตาสีเขียวคู่นั้น เขาช่างดูซื่อตรงและอ่อนโยน ซะจนไม่เหมาะกับการเป็นคนของสนามรบ ...และยิ่งไม่เหมาะจะมาจบชีวิตเพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน’...”
ทาบาสะเงยหน้าจากหนังสือชำเลืองมองเก้าอี้ว่างเปล่าอีกตัวหนึ่งข้างเธอ คนที่เคยนั่งอ่านหนังสืออย่างใจเย็นอยู่ตรงนั้นเพิ่งถูกทหารพาตัวออกไป เธอมองแม่ของเธอที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะก้มลงมองที่บันทึกเล่มเก่า
แม้จะดูสงบเช่นทุกครั้ง แต่ก็มีแววตาเจ็บปวด เหมือนกับเธอกำลังมองตัวเองอยู่ในบันทึกเล่มนี้
ห้องหนึ่งในปราสาท
ประตูไม้ที่ดูสะอาดแข็งแรงเปิดออก ทหารสองนายส่งชายในชุดคลุมเข้าไปในห้องซึ่งมีแขกสองคนอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นประตูก็ปิดลง
“คุณเอ็กซ์!” เด็กสาวผมสีม่วงแดงลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้เบาะสีครีมราคาแพงที่นั่งอยู่ด้วยความตกใจและประหลาดใจ ขณะที่เด็กหนุ่มผมสีทองเพียงจ้องผู้ที่มาใหม่ด้วยสีหน้าแปลกใจและคิ้วที่เลิกขึ้นเพียงเล็กน้อย
“ดีจังที่ทั้งสองคนปลอดภัย ^ ^” นอกจากจะไม่ตกใจแล้วยังยิ้มเหมือนกับมาเยี่ยมเพื่อนมากกว่าโดนจับ เอ็กซ์เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวที่โต๊ะเดียวกับสองคนก่อนหน้า ยังคงรอยยิ้มบางๆ เอาไว้เพื่อยกบรรยากาศไม่ให้อึมครึมจนเกินไป
เรปลิลอยด์หนุ่มสังเกตเห็นราชาแห่งอัลเบี้ยนจ้องมองเหมือนเก็บความสงสัยไว้ในใจ เขาจึงถามอย่างเปิดเผยให้อีกฝ่ายบอกออกมา
“เปล่าหรอก ข้าเพียงแต่รู้สึกว่าท่านดูไม่เหมือนผู้ที่จะถูกจับตัวได้เลย...ช่างมันเถอะ ข้าขออภัยที่พูดอะไรไม่มีเหตุผล ท่านเองก็เหมือนกับพวกเรา” เวลส์บอกตามตรงแต่ไม่อยากให้ฟังดูเหมือนการแบ่งแยกเผ่าพันธุ์
“ธรรมดาครับที่จะคิดอย่างนั้น” เอ็กซ์ไม่ถือสา ที่จริงเขารู้สึกประหลาดใจด้วยซ้ำที่ใครๆ มองเขาไม่ต่างจากมนุษย์ และมีความสามารถดังเท่านั้น เรียกได้ว่าเด็กหนุ่มผมทองคนนี้เป็นคนแรกที่มีปฏิกิริยาตรงตามหลักเหตุผลที่สุด
“พวกคุณอย่ากังวลไปเลยครับ ตอนนี้พวกหลุยส์กำลังมาที่นี่แล้ว” ราชาและราชินีตกใจกับข่าวที่ได้รับอย่างกะทันหัน
“หลุยส์!” เสียงของอันเรียตต้าทั้งดีใจและโล่งใจ เธอไว้ใจเพื่อนรักคนนี้มาก แม้ว่าจะยังกังวลอยู่ “แต่หลุยส์อาจตกอยู่ในอันตรายก็ได้นะคะ”
“แฟนธอมกับฮาลเปียก็มาด้วย ฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วง สบายใจได้เลยครับ” เขาไว้ใจลูกชายทั้งสองคนมาก
“แฟนธอม!” “ฮาลเปีย?” ทั้งสองก็ดูจะไว้ใจคนของตัวเองเช่นกัน แต่ราชาแห่งอัลเบี้ยนก็ยังมีความกังวลเหลืออยู่
“ฮาลเปียปลอดภัยดีสินะ... แต่ศัตรูเองก็มีนักรบที่แข็งแกร่ง คงไม่ง่ายอย่างนั้นแน่”
“นักรบที่ว่า” เอ็กซ์เกิดสะกิดใจขึ้นมา “หรือว่าจะเป็นคนที่จับตัวคุณมา” และทำร้ายฮาลเปียจนบาดเจ็บหนัก
“ถูกต้องแล้วล่ะ เป็นนักรบที่แข็งแกร่งชนิดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สองคนนั้นน่ะ”
“สองคน?...หรือว่า...!”
ห้องของแม่ทาบาสะ
เด็กสาวสวมแว่นจ้องหนังสือไม่วางตา ถึงมันจะเป็นบันทึกความทรงจำซึ่งปกติแล้วจะน่าเบื่อสำหรับคนที่ไม่เกี่ยวข้อง แต่เธอรู้สึกสนใจในชีวิตของผู้เขียนปริศนาคนนี้ เมื่อชีวิตเธอเองกำลังจะไม่มีอยู่อีกแล้ว
เสียงร้องดังขึ้น เป็นเสียงร้องที่ทาบาสะจำได้ดี เธอหันขวับมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างอย่างตื่นตระหนก อสูรรับใช้ของเธอสะบัดคอและขาไปมาราวกับคลุ้มคลั่ง แต่เธอรู้ถึงสติปัญญาของมังกรสีน้ำเงินดี การที่มันทำแบบนี้หมายความว่ามั่นใจในผลลัพธ์อยู่ก่อนแล้ว
หมุดตรึงโซ่พันธนาการมังกรสีน้ำเงินที่เคยฝังแน่นอยู่ในพื้นหญ้าอย่างมั่นคงเริ่มเขยื้อนหลุดหลวมทีละน้อย หมุดตรึงโซ่รัดคอทั้งสองตัวถูกกระชากลอยหลุดขึ้นมาพร้อมกับฝุ่นดินกระเด็น ทหารตั้งหอกล้อมรอบมังกรแต่ไม่มีความกล้าพอที่จะเข้าไปใกล้กว่าสิบเมตร
หมุดตรึงโซ่ขาหน้าขวาปักแน่นไม่ขยับเขยื้อน แต่สายโซ่เก่าสนิมจับไม่แข็งแรงพอจะทานกำลังของสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังได้ โซ่เหล็กขาดผึงเหวี่ยงกระแทกทหารกวาดลงไปกองกับพื้นหลายคน ทำให้ที่เหลือเริ่มจะถอยห่างอย่างเข็ดขยาด
ทาบาสะเข้าไปยืนมองที่ข้างหน้าต่างอย่างใจจดใจจ่อ เอลฟ์นั่นไม่อยู่แถวนี้ ถึงเธอจะไม่มีไม้เท้า แต่ถ้าซิลฟีดเป็นอิสระล่ะก็ บางทีเธอกับแม่อาจจะ—!
ตูม!!
ในพริบตาเดียวกับที่เกิดเสียงดังกึกก้องขึ้น ความหวังของเธอก็ถูกบดขยี้ลงกับพื้นดินเหมือนกับมังกรสีน้ำเงินในตอนนี้
ร่างหนึ่งยืนอยู่บนศีรษะของมังกรที่หมอบราบ มือขวาที่เป็นมือยางสีขาวรวบเข้าเป็นกำปั้น สีหน้าดูหงุดหงิด ปากบ่นเสียงดังอย่างไม่พอใจที่ได้ออกแค่หมัดเดียว
“ชิ! แค่นี้เองเหรอ ไม่สะใจเลย!”
ทหารต่างจ้องมองชายผู้โหวกเหวกด้วยสีหน้าทึ่งปนหวาดผวา
“นี่ๆ ทำอะไรของเจ้าน่ะ!” เสียงแหลมของผู้หญิงดุชายผู้โค่นมังกร แนวทหารแหวกออกให้เจ้าของเสียงเข้าไปด้านในวงล้อม ร่างสีฟ้าเท้าเอวนิ่วหน้าใส่ร่างบนศีรษะมังกร
“ทำไมถึงชอบตีต่อยกับใครเขาไปทั่วอย่างนี้นะ! อยู่นิ่งๆ ไม่เป็นรึไง!?”
“ถ้าข้าไม่มาล่ะก็ป่านนี้เจ้าตัวใหญ่นี่หนีไปได้แล้ว ใช่มั้ยล่ะ!” ชายในชุดเกราะและหมวกสีแดงชมพูหันถามคำยืนยันจากพวกทหาร แต่สายตาอำมหิตของร่างบางในชุดและหมวกสีฟ้าทำให้พวกทหารหุบปากเงียบ ก่อนที่เด็กสาวคนนั้นจะยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเบาๆ พลางถอนหายใจ
“ให้ตายเถอะ ไม่ได้เจอกันตั้งห้าปี แต่นิสัยไม่ได้พัฒนาขึ้นเล้ย~ [แฟ็บบี้] นี่น้า~” ประโยคนี้ทำให้เด็กหนุ่มชี้นิ้วสวนทันควัน
“เฮ้ย! ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกข้าด้วยชื่อนั้น นิสัยของเจ้าก็ไม่ได้พัฒนาขึ้นเหมือนกันนั่นล่ะน่า [เลเวียธาน]!”
จากในห้องติดกับลานที่เต็มไปด้วยคำสบประมาทระหว่างสองร่าง ทาบาสะจ้องมองด้วยสีหน้าที่หวาดผวา
--
แนะนำตัวละคร
บิดาชาล
ข้อมูล : เอลฟ์ที่ช่วยเหลือกษัตริย์แห่งกาเลียภายใต้ข้อตกลงบางอย่าง เห็นยังงี้อายุจริงเท่าไรแล้วก็ไม่ทราบได้
มาลิคอร์น เดอ แกรมเปล
ข้อมูล : หนึ่งในสมาชิกรุ่นผู้ก่อตั้งของกองอัศวินอองดีน การกินเป็นเรื่องที่ต้องให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง จำเป็นต้องเตรียมพร้อมไว้ด้วยการพกช้อนโลหะเป็นโหลๆ ไปไหนมาไหนด้วยเสมอ แต่นอกจากเรื่องกินก็สนใจเด็กสาวน่ารักเหมือนประชากรนักเรียนชายส่วนใหญ่ ใช้เวทย์มนต์ธาตุลม
อสูรรับใช้คือ นกฮูก(?) คูบาซิล
--
S:”คนไม่คุ้นหน้าอีกแล้ว!”
DX:”เท่านี้ก็ครบแล้วสินะ สี่จตุรเทพ”
R:”วางแผนไว้นานแล้วล่ะ”
DX:”อยู่คนละฝั่งกันด้วยแฮะ แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย?”
R:”ขอบคุณคุณ PKman อีกครั้ง ขอเก็บเป็นคอลเล็คชั่นเข้าเครื่องอีกรูปก็แล้วกันนะครับ คนเขียนชอบมากโดยเฉพาะที่เอ็กซ์สะดุ้งตรงมุม”
ความคิดเห็น