คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : Chapter 47 : ศัตรูใหม่
บนอาณาจักรลอยฟ้าอัลเบี้ยน รถม้าคันหนึ่งเคลื่อนผ่านแสงอาทิตย์ยามเย็นไปตามถนนตัดผ่านป่า อัศวินหญิงเป็นคนขับ ส่วนผู้โดยสารสามคนอยู่ในตัวรถ
“ฮาลเปียก็คนนึงแล้ว แฟนธอมยังรับใช้ราชวงศ์อีกเนี่ยฉันตกใจจริงๆ” เอ็กซ์พูดกับเด็กหนุ่มผมสีเทาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาและเด็กสาวผมสีชมพู
“ข้าได้ยินเรื่องของชายที่มีชื่อว่าเอ็กซ์จากท่านอันเรียตต้าตั้งแต่ข้ายังทำหน้าที่เป็นทูตอยู่ที่เยอร์มาเนีย จากลักษณะรูปพรรณและผลงานข้าก็คิดเอาไว้ว่าอาจเป็นท่าน มาสเตอร์เอ็กซ์” แฟนธอมตอบด้วยอาการสงบ
หลุยส์สังเกตดูเด็กหนุ่มผมเทาที่นั่งวางมือกับตัก เขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอสูรรับใช้ของเธอที่น่าจะเป็น ‘พ่อ’ ซะอีก
“ฉันมั่นใจว่าเจ้าจะทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์เหมือนที่เคยทำในตำแหน่งจตุรเทพ” เอ็กซ์ยิ้มบางๆ พร้อมกับเอ่ยชม
“หากเป็นหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ข้าจะปฏิบัติให้สำเร็จลุล่วง” แฟนธอมตอบอย่างเป็นการเป็นงาน ซึ่งถือเป็นลักษณะที่ชนชั้นสูงเห็นสำคัญ(ตามความคิดของหลุยส์น่ะนะ)
“ดีแล้วล่ะ แต่อย่าให้ถึงขั้นระเบิดตัวเองอีกนะ ^ ^” เอ็กซ์ยิ้มบอกเป็นเชิงกึ่งเตือนกึ่งแซว แต่แสดงออกว่าไม่โกรธเรื่องที่ผ่านไปแล้ว
“...คำเตือนของมาสเตอร์เอ็กซ์ข้าขอรับไว้... -_-//” เด็กหนุ่มตอบโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่ที่เพิ่มขึ้นมาคือสีมพูแห่งความอาย
หลุยส์มองอสูรรับใช้ของตัวเองด้วยความทึ่ง การสร้างความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของผู้ที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แม้แต่แว้บเดียวนับแต่ออกเดินทางเมื่อเช้ามานี้ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ ด้วยประโยคประโยคเดียวถ้าตัวคนพูดไม่ได้มีอะไรพิเศษ เรปลิลอยด์หนุ่มหันมาพูดกับเธอ
“หลุยส์ครับ แฟนธอมนี่ล่ะคือตัวอย่างขององครักษ์ที่เยี่ยมยอดที่สุด ใช่รึเปล่าแฟนธอม? ^ ^”
“เป็นความตั้งใจของข้าครับ” แฟนธอมตอบอย่างไม่ลังเล
“ว่าแต่คุณอาเนียส แฟนธอมทำงานเป็นยังไงบ้างครับ?” เอ็กซ์หันไปถามคนขับผ่านทางหน้าต่าง อัศวินสาวผมทองสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ก็ตั้งแต่หมอนี่เข้ารับราชการเป็นคนส่งสารสมัยที่องค์ราชายังทรงพระชนม์ชีพอยู่เมื่อสี่ปีก่อน คงต้องบอกว่าหมอนี่ทำงานได้ไร้ที่ติ ถึงจะไร้มนุษยสัมพันธ์ไปหน่อยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร(เพราะฉันเองก็ใช่ว่าจะดีนักหนา)”
“แล้วแฟนธอมล่ะ คิดยังไงถึงมารับใช้ราชวงศ์ทริสเทน?” เอ็กซ์หันมาถามเด็กหนุ่มผมเทา
“ข้าออกเร่ร่อนไปทั่วทั้งฮาลเคกิเนีย และข้าก็ตัดสินว่าราชวงศ์ทริสเทนก็เป็นผู้นำที่ควรค่าแก่การเคารพที่สุดครับ” แฟนธอมตอบอย่างไม่อ้อมค้อม เอ็กซ์ยิ้ม
“ดีแล้วล่ะ ฉันเองก็มีเจ้านายที่น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนกัน ^ ^” เขาพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้ผู้เป็นนาย เด็กสาวเบือนหน้าที่เป็นสีชมพูระเรื่อหนีไม่ยอมสบตา คนขับที่อยู่ด้านนอกชำเลืองมองเข้ามาด้านในแว้บหนึ่งราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะหันกลับไปคุมบังเหียนดังเดิม
มองผ่านหลุยส์ออกไปนอกหน้าต่าง เอ็กซ์เห็นร่างหนึ่งยืนหันหลังให้เขาอยู่ในป่าข้างทาง เป็นผู้หญิงสวมชุดสีเชียวอ่อนและหมวกสีขาว
“คุณอาเนียส หยุดรถก่อนครับ” เรปลิลอยด์หนุ่มบอกคนขับ
รถม้าหยุดลง คนอื่นๆ มองมาที่เขาด้วยความสับสน ยกเว้นเด็กหนุ่มผมเทาที่พร้อมปฏิบัติทุกคำสั่ง
เอ็กซ์เปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเดินลัดเลาะต้นไม้พุ่มหญ้าพาทุกคนเข้าไปหาร่างในป่าที่ยังยืนหันหลังไม่รู้ถึงการมาของพวกเขา จนกระทั่งเด็กหนุ่มในชุดคลุมพูดขึ้น
“คุณคือภูติในตอนนั้นสินะครับ” อีกฝ่ายได้ยินเสียงเรียกก็หันกลับมาด้วยอาการตกใจ
“ผมคือคนที่คุณช่วยเอาไว้ กันดาล์ฟครับ” เอ็กซ์ประกาศตัว
“หัตถ์ซ้ายของพระเจ้าเหรอคะ! ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะคะ!” เด็กสาวผมยาวสีทองโค้งคำนับ เอ็กซ์ทำตาม ตอนนั้นหลุยส์สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง...
...หน้าอก...ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา...
ความรู้สึกเป็นศัตรูเกิดขึ้นมาพร้อมกับอาการกระตุกที่ตาขวาหลายครั้ง ช่วยไม่ได้ มันเป็นปมด้อยของเธอยิ่งกว่าเรื่องเวทย์มนต์ซะอีก...
บ้านไม้หลังเล็กกลางป่า
เปลวไฟในเตาผิงสั่นไหวทำให้เงาของวัตถุในห้องขยับราวกับเต้นระบำ เด็กหนุ่มผมเทายืนพิงข้างประตู ที่เหลือยืนคุยกันอยู่ที่กลางตัวบ้าน
“[ทิฟฟาเนีย] ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ภูติสาวแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย เป็นอันเสร็จสิ้นพิธีรีตอง
“ขอโทษที่มารบกวนนะครับ แต่ผมอยากทราบว่าคุณใช้เวทย์มนต์อะไรถึงชุบชีวิตผมขึ้นมาได้?” เอ็กซ์ถามเข้าประเด็น แต่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มไม่ต้องการให้อีกฝ่ายตกใจ
“เอ๋? ฉันก็—“
เพล้ง!
ทุกคนหันไปทางต้นเสียง หมาป่าสีดำยืนจังก้าอยู่ข้างหน้าต่างที่แตก บนหน้าผากมีตัวอักษรรูนส่องแสงอยู่ตัวหนึ่ง เอ็กซ์ไม่พลาดรายละเอียดเล็กน้อย นั่นมันคล้ายกับตัวอักษรที่เคยอยู่บนหลังมือซ้าย...?
“เฟนริล!” หลุยส์โพล่งออกมา” ทำไมมาอยู่ในที่แบบนี้!?”
สัตว์ร้ายไม่รอท่า กระโจนแยกเขี้ยวเข้าใส่ภูติสาว
“ว้าย!”
ฉึก!
อดีตจตุรเทพเงาตอบโต้ทันควัน มีดสั้นสีดำพุ่งผ่านอากาศเข้าปักที่ลำคอของสัตว์ร้ายจนมันเสียหลักกลางอากาศและหล่นลงไปนอนกับพื้น สถานการณ์จึงสงบลง หลุยส์จ้องมองสัตว์ร้ายที่สลายหายไป
“เจ้านี่...หรือว่าจะมีใครเป็นคนควบคุม!” เธอวิ่งเปิดประตูพรวดออกไป เอ็กซ์รีบตามไปถึงประตูก็หันกลับมาออกคำสั่ง
“แฟนธอม ฝากคุณอาเนียสกับคุณทิฟฟาเนียด้วย” เด็กหนุ่มผมเทาพยักหน้า และเรปลิลอยด์หนุ่มก็วิ่งออกไป
หลุยส์วิ่งลึกเข้าไปในป่าอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งมาถึงที่โล่งเล็กๆ กลางป่า เธอร้องตะโกนถามหาตัวการ
“เจ้าคนที่ทำลับๆ ล่อๆ น่ะ ออกมาสู้กันซึ่งๆ หน้าสิ!” ขาดคำ เสียงพูดก็ดังตอบกลับมา
“ฮึฮึ กล้าจริงนะ ผู้สิบทอดเวทย์แห่งความว่างเปล่า”
“เวทย์แห่ง—ร—รู้ได้ยังไง!?” หลุยส์สอดส่องมองดูรอบตัวแต่ไม่พบตัวคนพูดที่ไหนเลย
“อสูรรับใช้ไปไหนล่ะ? คงไม่ใช่ว่าไม่มีแล้วหรอกนะ ฮึฮึฮึ” เสียงหัวเราะฟังดูยิ้มเย้ย
“หมายความว่ายังไง?” เธอไม่เข้าใจ
“หลุยส์!” เด็กหนุ่มในชุดคลุมตามมาถึง เด็กสาวหันกลับไป ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอมองที่หลังมือซ้ายของอีกฝ่าย
“เอ็กซ์...! รูนม—ไม่มี!” เรปลิลอยด์หนุ่มตกใจ เขาเผลอให้ถูกเห็นเข้าทั้งที่ตั้งใจปกปิดเอาไว้
“เอ้า เอ้า อย่าเพิ่งดราม่ากันสิ แสดงให้ฉันดูหน่อย พลังของเวทย์ว่างเปล่าที่สามารถพิชิตกองทัพต่างโลกอันเกรียงไกรได้น่ะ!”
ดวงตาที่แดงก่ำวาววับอยู่ในความมืดนับสิบจ้องเขม็งมาที่เหยื่อกลางวงล้อม ขาที่ปกคลุมด้วยขนสีดำค่อยๆ ก้าวเข้ามาพร้อมกับเสียงคำรามในลำคอ
“เอ็กซ์โพลชั่น!” หลุยส์ตะโกนพร้อมกับชี้คทาขึ้นเหนือศีรษะ เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจาย ฝูงสัตว์ร้ายกระจัดกระจายไปคนละทิศละทางก่อนจะสลายหายไป แต่ก็มีฝูงใหม่โผล่ออกมาจากเงามืดในทันที ทำให้ต้องร่ายเวทย์ทำลายอีกครั้ง
“พลังที่ปราบกองทัพต่างโลกได้คงไม่ใช่แค่นี้ใช่มั้ย แสดงให้ฉันดูหน่อยซี่” เสียงพูดดังขึ้นอย่างยั่วเย้า
“กองทัพต่างโลกอะไรกัน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย!” เด็กสาวตะโกนกลับไป ก่อนจะใช้เอ็กซ์โพลชั่นจัดการกับหมาป่าฝูงใหม่อีกเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่อาจทราบได้ พลังของเธอเหลือไม่ถึงครึ่ง แต่เอ็กซ์ก็ได้ปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกันได้
“...อย่างนี้นี่เอง คุณสินะครับที่ส่งพวกแพนเธออนไปโจมตีกองทัพทริสเทนที่เมืองท่าโรซายส์”
“แพนเธออน? ใช่แล้ว ที่เมืองท่าโรซายส์...นั่นเป็นชื่อของทหารพวกนั้น...?—เดี๋ยวก่อน แล้วแกรู้ได้ยังไง? หรือว่า...คนที่ทำลายกองทัพของฉันก็คือแก!?” เสียงปริศนาดังตื่นตระหนก คิดไม่ถึงว่าคนที่ทำลายอสูรอันทรงพลังเหนือคำบรรยายนั้นไม่ใช่เวทย์แห่งความว่างเปล่าในตำนานแต่เป็นแค่สามัญชน
“ถึงจะเป็นกันดาล์ฟก็เถอะ ไม่น่าจะเป็นไปได้!?”
“แพนเธออนถูกสร้างขึ้นโดยเลียนแบบวีบุรุษในโลกของผมอย่างหยาบๆ แต่สมรรถภาพไม่ได้ใกล้เคียงกับต้นแบบเลย ไม่เกี่ยวกับกันดาล์ฟหรอกครับ” และตอนที่เขาเปิดใช้งานบัสเตอร์ รูนไม่มีปฏิกิริยาใดๆ อาจเพราะบัสเตอร์เป็นส่วนหนึ่งของเขาซึ่งถูกสร้างขึ้นโดยมีจุดประสงค์หลักเพื่อสันติภาพก็ได้
เสียงนั้นเงียบหายไป ฝูงหมาป่าค่อยๆ ถอยกลับเข้าไปในป่าดังเดิม สายตาของสัตว์ร้ายในเงามืดก็ค่อยๆ หายไป
“วันนี้ฉันจะยอมถอยไปก่อน แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่รู้ ผู้ใช้เวทย์แห่งความว่างเปล่าอีกคนที่พวกแกซ่อนเอาไว้น่ะ”
หลุยส์ไม่เข้าใจ ส่วนเอ็กซ์หรี่ตาลงอย่างพิจารณา แต่เสียงนั้นก็ไม่ดังขึ้นอีก
“ดูเหมือนจะไปแล้ว กลับไปหาทุกคนกันเถอะครับ” เอ็กซ์เรียกเด็กสาวที่ยืนนิ่งอยู่ เธอจ้องมองเขาด้วยแววตาที่ดูกังวล มีอะไรบางอย่างที่เธออยากถามใจจะขาด แต่ไม่กล้า
“...ไม่ต้องห่วงหรอกครับหลุยส์ ถึงจะไม่ใช่กันดาล์ฟ ผมก็ยังเป็นอสูรรับใช้ของหลุยส์” เขายิ้ม พยายามทำให้เธอสบายใจ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรเลย สีหน้าอมทุกข์ยังคงอยู่
เขาทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ สิ่งที่เขาทำได้ในฐานะเพื่อน/อสูรรับใช้/ผู้ปกครอง(?)มีเพียงเท่านี้ มากกว่านั้นจะขัดกับความตั้งใจของเขา
ทั้งสองเดินกลับไปยังที่พัก ปรากฏว่า...
“...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ^ ^;” เขาถามทั้งสามคนที่ยืนอยู่บนกองเศษไม้รวมอยู่กับเศษกระจกกองเล็กๆ กับวัตถุสองชิ้นที่แต่ละชิ้นเคยเป็นครึ่งหนึ่งของเตียงไม้
“พอนายไปก็มีฝูงการ์กอยล์เข้ามาโจมตี ก็เลยปะทะกันนิดหน่อยน่ะ...” อาเนียสตอบเสียงแผ่ว พอโดนถามแบบนั้นแล้วเธอรู้สึกเหมือนกับตัวเองเพิ่งจะทำความผิดลงไปแล้วกำลังถูกสอบสวน
“ต้องขอโทษคุณทิฟฟาเนียด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะสร้างบ้านหลังใหม่ให้คุณทดแทนเองครับ” หวังว่าเขาจะมีข้อมูลเกี่ยวกับวิธีการก่อสร้างอาคารไม้อยู่ในฐานข้อมูลบ้างนะ...
“อ้อ เรื่องนั้นไม่ต้องหรอก” อาเนียสแทรกขึ้น นอกจากเธอก็มีแต่คนส่งสารของอาณาจักรที่รู้เรื่อง “องค์ราชินีต้องการให้นำตัวเธอกลับไปกับเราด้วย”
“เอ๋?”(x3)
ปราสาทหลังหนึ่งบนหน้าผาสูง
ในห้องที่มีเพียงแสงจางๆ จากดวงจันทร์บนท้องฟ้าด้านนอก โต๊ะตัวหนึ่งตั้งอยู่ ที่เก้าอี้หลังเงามิดเป็นชายคนหนึ่งนั่งพึมพำเหมือนกำลังคุยกับใครอยู่ทั้งที่ตรงนั้นไม่มีใครอื่น
“...เข้าใจแล้ว ไม่เป็นไร รีบกลับมาก็แล้วกัน [เมียวซ์นิทนีล]...”
มือของชายลึกลับหยิบหุ่นจำลองทำด้วยหินขนาดเท่าฝ่ามือขึ้นมามองดูพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย เป็นหุ่นรูปหญิงสาวที่มีหูแหลมชี้
“ยังไงซักวันเธอก็ต้องปรากฏตัวขึ้นมาบนกระดาน ผู้ใช้เวทย์แห่งความว่างเปล่า” หุ่นจำลองถูกวางลงบนแผ่นไม้ที่เป็นเหมือนกระดานเกมอะไรบางอย่าง
“แล้วก็...” มืออีกข้างหยิบหุ่นจำลองอีกตัวขึ้นมา คราวนี้เป็นรูปของชายหนุ่มสวมหมวกกลมและชุดคลุมยาวถึงข้อเท้า
“...หมากที่มีพลังอันมหาศาลซ่อนอยู่...ท่าทางจะสนุกกว่าที่คิด”
--
แนะนำตัวละคร
แฟนธอม ผู้ซ่อนเร้นแห่งเงามืด
เผ่าพันธุ์ : เรปลิลอยด์ที่มีไซเบอร์เอลฟ์เป็นแก่น
เพศ : ชาย(เทียบเท่า)
อายุ : ราว 20 ปี(นับจากวันที่ถือกำเนิดขึ้นมาเป็นไซเบอร์เอลฟ์, รวมเวลาที่อยู่ในโลกนี้)
[อายุ A.I. : 15-20ปลายๆ]
ส่วนสูง : ไม่ทราบ(ราว
น้ำหนัก : ไม่ทราบ(มาตรฐานเดียวกับมนุษย์)
ชอบ : มาสเตอร์เอ็กซ์
เกลียด : ความวุ่นวายสับสน, ผู้ที่คิดร้ายต่อมาสเตอร์เอ็กซ์
ข้อมูล : (ภูมิหลังร่วม)หนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งอาณาจักรเนโออาร์คาเดียซึ่งถือกำเนิดขึ้นจากแรงช็อกตอนที่ดวงวิญญาณของเอ็กซ์แยกจากร่าง ทำให้แยกออกเป็นห้าไซเบอร์เอลฟ์ ดวงวิญญาณส่วนที่เป็นตัวตนเดิมหายสาบสูญไป เหลือเพียงสี่ดวงเข้าสถิตร่างของเรปลิลอยด์ถูกสร้างขึ้นด้วยเทคโนโลยีพิเศษ เขาคือหนึ่งในนั้น จะเรียกว่าเป็น ‘ลูกชาย’ ของเอ็กซ์ก็ได้
ผู้บัญชาการ [หน่วยรบเงาสังหาร](ซันเอย์)หน่วยพิเศษแห่งอาณาจักรเนโออาร์คาเดีย เป็นหน่วยรบที่มีกำลังคนน้อยแต่มากความสามารถซึ่งทหารแต่ละนายเขาคัดเองกับมือ หน้าที่มีเพียงหนึ่งเดียวคือพิทักษ์มาสเตอร์เอ็กซ์ผู้ปกครองอาณาจักรเนโออาร์คาเดียด้วยชีวิต(และตัวเขายังมีความสามารถด้านการสืบข้อมูลที่เหนือล้ำผู้ใด) เขาพิสูจน์ความภักดีต่อวีรบุรุษสีฟ้าด้วยการสละชีวิตระเบิดตัวเองไปพร้อมกับนักรบสีแดงที่หมายจะสังหารนายของตน ถึงแม้นักรบสีแดงจะรอดไปได้หวุดหวิดและสังหารนายของเขาได้สำเร็จ แต่ก็เป็นการเสียสละที่ควรแก่การเคารพ แม้ว่า ‘ตัวจริง’ ของนายเหนือหัวของเขาจะไม่เห็นด้วยกับการสละชีวิตก็ตาม
สุขุม เยือกเย็น รอบคอบ พูดน้อยต่อยไม่หนักแต่เชือดเลย ยึดมั่นในหน้าที่ยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ความปลอดภัยของนายถือเป็นสิ่งที่สำคัญไม่มีสิ่งใดเทียบได้ ซื่อสัตย์ต่อมาสเตอร์เอ็กซ์จนไม่เคยคิดสงสัยในคำสั่ง และจะปฏิบัติตามอย่างไม่ลังเล ว่ากันว่าเขาเป็นจตุรเทพที่มีนิสัยเหมือนกับนักรบสีแดงมากที่สุด ต่างกันเพียงหลักที่ความเชื่อมั่นตั้งอยู่เท่านั้น เป็นเจ้าของ ‘ดาร์คครอส’ ชูริเคนยักษ์ที่สามารถปาออกไปและย้อนกลับมาได้เหมือนกับบูมเมอแรง สามารถจะตัดหรือปักทะลุวัตถุหนาหลายเมตรได้ตามแต่แรงที่เจ้าของใช้ในการปา และยังสามารถเป็นแท่นยืนสำหรับเคลื่อนที่ในอากาศได้อีก บวกกับความสามารถในการเร้นกายที่ไม่มีสายตาของมนุษย์ เรปลิลอยด์ หรือเรดาร์ใดๆ เทียบเทียม ทำให้เพียงข่าวการมาของเขาก็ทำให้ศัตรูต้องระวังหัวของตัวเองตลอดเวลา
หลังจากข้ามผ่านมิติมาที่โลกใบใหม่พร้อมกับพี่น้องอีกสองคนเมื่อห้าปีก่อน ทั้งหมดก็แยกกันไปตามทางของตัวเอง เขาออกเดินทางไปทั่วฮาลเคกิเนีย เรียนรู้ความเป็นไปของโลกใบใหม่และตัดสินใจเข้ารับราชการเป็นคนส่งสารให้กับราชสำนักของทริสเทน และต่อมาได้เป็นคนสนิทของราชาแห่งทริสเทน ถึงขนาดได้รับความไว้วางใจให้รู้จักกับราชธิดาซึ่งบัดนี้ได้ขึ้นเป็นราชินี เขาอุทิศกายและใจให้กับผู้เป็นนายและอาณาจักรเช่นเดียวกับที่เคยทำในอดีต แต่ได้เรียนรู้ถึงความสำคัญของการมีชีวิตอยู่และความเป็นตัวของตัวเองในระหว่างการเดินทาง ทำให้เขาเติบโตขึ้นอีกนิด
--
R:”เปลี่ยนแปลงนิดหน่อย พอหอมปากหอมคอ”
Tiffania : “บ—บ้านของฉัน~”
DX:”อย่าเสียใจไปเลย คนเขียนมันก็ชั่วยังงี้แหละ”
R:”เฮ้ย อย่ายัดอะไรแปลกๆ ใส่หัวเด็กสาวอ่อนโลกสิเฟ้ย”
S:”นายมันชั่ว! ทำลายบ้านของทีฟา!”
R:”...พวกแกอยากเห็นกีก้าครัชอีกรอบมั้ย?”
ความคิดเห็น