คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : Chapter 45 : ผู้ที่ช่วยรำลึกถึงอดีต และผู้ที่ช่วยส่งไปยังอนาคต
ไซเบอร์สเปซ ภพภูมิที่ดวงวิญญาณของเหล่าเครื่องจักรที่หมดสภาพแล้วอาศัยอยู่ ไม่สามารถอธิบายในทางกายภาพได้นอกจากบอกว่าเป็นจักรวาลอันมืดมิดที่มีแสงสว่างจากผู้ที่อาศัยอยู่
ดวงวิญญาณสีฟ้าเคลื่อนไปยังช้าๆ ดวงวิญญาณรอบๆ ต่างแสดงปฏิกิริยาที่เทียบได้กับการตกใจเมื่อ ‘เห็น’ ดวงวิญญาณสีทอง บ้างก็ ‘ทึ่ง’ บ้างก็ ‘ดีใจ’ บ้างก็ ‘โกรธแค้น’
ถ้าหากจะยังคงชื่อเดิมเอาไว้เราจะเรียกดวงวิญญาณดวงนี้ว่า ‘เอ็กซ์’
เอ็กซ์ลอยผ่านดวงวิญญาณดวงอื่นโดยไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ แม้จะรู้สึกถึง ‘หน้าเก่า’ หลายหน้าก็ตาม ถ้าหากแปลออกมาเป็นคลื่นความคิดก็คงจะได้
‘คราวนี้เราตายจริงๆ แล้วสินะ ไม่มีพลังงานเหลือจะปรากฏตัวที่โลกมนุษย์ได้อีกเหมือนกับครั้งที่แล้ว’
เอ็กซ์เดินทางต่อไปบนจักรวาลอันไร้ที่สิ้นสุด ไม่รู้วันรู้เดือน ด้วยสถานที่แห่งนี้ไม่มีกลไกเรื่อง ‘เวลา’ เหมือนกับในโลกมนุษย์ ในที่สุดเขาก็พบเข้ากับดวงวิญญาณสีแดงเข้ม
ถ้าหากจะยังคงชื่อเดิมเอาไว้เราจะเรียกตามที่เอ็กซ์เรียกก็แล้วกัน
‘ซีโร่’ ดวงวิญญาณได้ยินเสียงเรียกก็ตรงเข้ามาหา
‘เจอกันจนได้นะ เอ็กซ์’
ดวงวิญญาณทั้งสองไม่มีร่างกายจึงสื่อสารกันด้วยคลื่นพลังงาน ซึ่งคำพูดเหล่านี้เป็นเพียงการสมมติเท่านั้น ในความเป็นจริงทั้งสองเพียงสัมผัสความคิดของอีกฝ่ายได้ ในมิติแห่งนี้จึงไม่มีการโกหก
‘ฉันคิดว่าเพิ่งจะมาถึงไม่นานแต่ไม่แน่ใจเท่าไหร่ ก็นะ ที่นี่ไม่มีคอนเซปท์เรื่องเวลานี่นา’ ซีโร่พูดอย่างไม่ใส่ใจ
‘ซีโร่ นายต้องอิจฉาฉันแน่ถ้าฉันบอกว่าได้เป็นเห็นโลกที่น่าทึ่งมา โลกที่ธรรมชาติยังคงอยู่ แถมยังได้อยู่ซะนานเลยด้วย’
‘ต้องยอมรับว่าฉันก็รู้สึกสนใจนิดๆ เหมือนกัน’ ซีโร่เอ่ยอย่างใจเย็น แต่เขาก็ไม่ได้โกหก
‘นั่นสินะ งั้น...เริ่มจากที่ซีโร่ชนะโอเมก้าก็แล้วกัน ตอนนั้นฉันน่าจะถูกส่งมาที่ไซเบอร์สเปซ...’
...
‘ฮืม เป็นโลกที่น่าทึ่งจริงๆ’ ซีโร่พยักหน้าพึมพำ
‘เป็นประสบการณ์ที่ดีทีเดียวเลยล่ะ’ เอ็กซ์ยิ้ม แต่ซีโร่รู้จักเขาดีเกินกว่าจะถูกหลอก
‘...นายยังอยากอยู่ที่โลกนั้นอยู่ล่ะสินะ...เด็กผู้หญิงคนนั้นก็คงอยากให้นายอยู่เหมือนกัน’
‘...จริงอยู่ที่สุดท้ายฉันก็จบชีวิตลง แต่ช่วงเวลาสั้นๆ ก่อนตายนั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากกว่าช่วงเวลานับศตวรรษที่ฉันปกครองเนโออาร์คาเดียอย่างหลงทางซะอีก’ เอ็กซ์หลับตาลง รอยยิ้มบางๆ อยู่บนริมฝีปาก
‘...กลับไปซะ เอ็กซ์ นายยังไม่สมควรจะตายตอนนี้ ไม่สิ นายไม่สมควรจะตายอย่างพวกเรา’
‘...ซีโร่?’
‘ถึงนายจะเกิดบนโลกของพวกเรา แต่ตอนนี้นายเป็นคนของโลกใบนั้นแล้ว นายต้องทนทุกข์มานาน สมควรจะได้รับชีวิตที่มีความสุข มีคนที่อยากปกป้อง ชีวิตที่มีเป้าหมาย ชีวิตที่ถูกปฏิบัติอย่างเท่าเทียมไม่แบ่งแยกว่าเป็นมนุษย์หรือเรปลิลอยด์’
‘...ฮะๆๆ แต่มีแบ่งชนชั้นนะ ^ ^’ เอ็กซ์เปลี่ยนประเด็นด้วยการพูดเป็นเชิงหยอก ซีโร่ยิ้มนิดๆ
‘จริงสิซีโร่ ดูเหมือนว่าร่างของแฟ็บนีลจะถูกฝังอยู่ที่ไหนซักแห่งนะ จากที่ฟังเรื่องเล่าแล้วดูเหมือนโดยรวมร่างกายจะยังอยู่ในสภาพดี ถ้าซ่อมให้กลับมาใช้งานได้ แฟ็บนีลก็น่าจะสามารถกลับเข้าร่างได้’
‘ก็ดีนี่ หมอนั่นก็ทำงานหนักมาตั้งแต่เกิด สมควรจะได้ใช้ชีวิตตามใจบ้าง’
‘ถ้ามีคนซ่อมให้ล่ะก็นะ...’ ก็คนเดียวที่รู้คือเขา อยู่ที่นี่แล้ว
‘มีสิ’ ซีโร่แทรก ‘นายไง เอ็กซ์’
‘ซีโร่?’
‘นายคงไม่รู้สึกตัว แต่ฉันน่ะเห็นชัดเลย นายกำลังจะถูกดึงไปจากมิตินี้’
‘เอ๋?’ เอ็กซ์ไม่เข้าใจ แต่พอหันมาดูตัวเองแล้วก็พบว่าร่างข้อมูลของเขาไม่เสถียร
‘อาจเป็นฝีมือของใครหรืออะไรบางอย่างฉันก็ไม่รู้ แต่นี่ยังไม่ใช่เวลาที่นายจะมาอยู่ที่นี่หรอกนะ’ ซีโร่พูดอย่างจริงจัง
‘นี่มัน...จริงเหรอเนี่ย ฉัน...จะกลับไปได้...?’ เอ็กซ์ทวนคำพูดนั้นซ้ำราวกับว่ามันเป็นความฝัน แต่มันชัดเจนทั้งต่อตัวเองและเพื่อน ...เขาอยากจะกลับไป
‘ถึงจะได้เจอกันแค่ช่วงสั้นๆ แต่ฉันก็ดีใจ เอ็กซ์’
‘ซีโร่...’
เอ็กซ์รู้สึกเบาหวิว เขากำลังถูกพลังบางอย่างดึง
‘...ซีโร่...ฉันจะมีความสุข นายก็ต้องมีความสุขด้วยนะ...’
‘ถ้าฉันโดนส่งไปที่ไหนซักแห่งเหมือนกับนายน่ะนะ’ ซีโร่ยิ้มที่มุมปาก
‘ฉันดีใจที่ได้เจอนายอีก ...ลาก่อนนะ ซีโร่’ รอก่อนนะครับ หลุยส์
วิ้ง!
...
“...าล์ฟ...”
เสียง...มีใครเรียกเขาอยู่...
“กันดาล์ฟ”
เขาอยู่ที่ไหน...ข้างใต้เป็นสัมผัสของพื้นดิน...รอบๆ ก็เป็นแสง...แล้วข้างหน้า...
“หัตถ์ซ้ายแห่งพระเจ้า”
เสียงนั่น...เด็กสาวคนนี้...
“กลับไปที่ที่คุณควรกลับไปเถอะ”
ที่ที่ควร...กลับไป...
...
.....
โรงเรียนทริสเทน
“ไม่คิดเลยว่าเอ็กซ์คุงคนนั้นจะ...” ผู้อำนวยการเอาสองมือรองคางกับโต๊ะ สีหน้าเศร้าสลด
“เพราะเขา...พวกเราถึงรอดมาได้ค่ะ...” อาเนียสยืนอยู่หน้าโต๊ะ กำหมัดแน่นจนมือแดงก่ำ จูลิโอยืนกอดอกหันหลังอยู่ข้างๆ
องค์ราชินียืนอยู่ที่หน้าต่าง มองออกไปด้านนอกด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“...เป็นเพราะฉัน...ขอโทษด้วยนะ หลุยส์...”
ห้องของหลุยส์
เสียงสะอึกสะอื้นดังมาจากเตียง เด็กสาวผมสีชมพูนอนขด สองแขนกอดขวดแก้วที่มีดอกไม้แห้งเหี่ยวไว้กับตัว ใบหน้าและหมอนเปียกแฉะด้วยน้ำตา เสียงที่สั่นเครือร้องเรียกแต่เพียงชื่อเดียว
“ที่ฉันดึงดันเข้าร่วมสงครามเป็นความผิดพลาดเหรอ...ทั้งที่นายเตือนฉันแล้ว...เพราะฉันไม่ฟังถึงต้องเสียนายไป...ทำไม ทั้งที่ฉันกล้าพูดแล้วแท้ๆ ว่าฉัน....เอ็กซ์...” เธอเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อสะกดความเจ็บปวด
ขวดแก้วส่องแสง ดวงตาที่ชื้นแฉะของเธอเบิกกว้าง เด็กสาวพรวดพราดออกจากห้องไป ทิ้งขวดแก้วที่มีดอกไม้ส่องแสงสีฟ้าไว้บนเตียง
ดาบเหล็กที่พิงอยู่ข้างฝาโผล่หน้าออกจากฝักมาก็พบว่าเด็กสาวไม่อยู่ในห้องแล้ว
เมดสาวผมดำเหลียวหลังมองเด็กสาวผมสีชมพูที่วิ่งสวนเธอไป
อัศวินหญิงกับนักบวชหนุ่มที่เดินออกมาจากหอคอยกลางมองเด็กสาวที่วิ่งผ่านไปตาปริบๆ
สองสาวดูโอ้มองดูเพื่อนสาวของพวกเธอวิ่งตรงไปที่ประตูโรงเรียนด้วยความพิศวง
กุหลาบแดงที่เด็กหนุ่มผมทองกำลังหมุนเล่นถูกลมที่พัดมาพร้อมกับเด็กสาวสีชมพูวิ่งผ่านจนปลิวหลุดไปจากมือ เขาสะดุ้งมองตามหลังไป
หลุยส์หยุดอยู่ที่หน้าประตู มองไปยังทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ เธอกำลังรอใครบางคน
ร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนเนินหญ้า สวมชุดคลุมยาวสีน้ำเงินที่มีลายกางเขนสีฟ้า ใบหน้ายิ้มแย้มเดินเข้ามาหาเด็กสาว
“คือว่า...ผมคงไม่โดนตัดเงินเดือนเพราะลางานโดยไม่ได้รับอนุญาตใช่มั้ยครับ ^ ^”
“เอ็กซ์!!” หลุยส์โผเข้ากอดอสูรรับใช้ของเธอ น้ำตาแห่งความยินดีพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย
แต่ละคนที่เด็กสาววิ่งผ่านพากันมาที่ประตูโรงเรียน เมื่อได้เห็นเด็กหนุ่มในชุดคลุมต่างก็มีสีหน้าปลื้มปิติ
เรปลิลอยด์หนุ่มหันไปมองทุกคนพร้อมกับผู้เป็นนาย เขายิ้มกว้างก่อนจะพูดประโยคที่อยากพูดเต็มแก่
“ผมกลับมาแล้วครับ ^ ^”
--
DX:”ไหนบอก Owari แล้วไงฟะ?”
R:”ก็ Owari = จบน่ะแหละ จบตอนไงจบตอน”
S:”แล้วไหนว่าตอนที่แล้วเป็นบทส่งท้าย?”
R:”ใครพูด? ไม่ใช่คนเขียนแน่ๆ ไม่เชื่อย้อนกลับไปดูตอนที่ 43 เลย คนพูดคือไอ้สมองเบลอนี่ตะหาก”
DX:”นั่นไงล่ะ ท่านผู้อ่าน เห็นแล้วใช่มั้ยว่าไอ้คนเขียนมันเชื่อถือไม่ได้ ขนาดบางคนที่เคยดูอนิเมะมาก่อนยังแอบคิดว่าอาจจะจบจริงๆ ก็ได้”
S:”นั่นน่ะดิ ยังไม่จบหรอกเหรอเนี่ย”
R:”ก็แล้วนายแสดงจนถึงไหนล่ะ ก็ต้องถึงนั่นแหละ อีกอย่าง เอ็กซ์ยังไม่ได้โชว์ความเท่เลยซักครั้ง ไอ้บทแอ็คชั่นน่ะหลังจากนี้มีตรึม ถ้าเขียนไม่ถึงตอนนั้นฉันไม่เลิกหรอกเฟ้ย”
DX:”ยังไงก็ฝากตัวต่อไปอีกซักพักนะคร้าบ -o-^”
R:”นั่นคำพูดของฉัน คนเขียนเฟ้ย
ความคิดเห็น