คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : Chapter 43 : แสง
เมืองท่าโรซายส์ที่ปลายแผ่นดินอาณาจักรลอยฟ้าอัลเบี้ยน เรือไม้ลำใหญ่หนึ่งลำกับลำเล็กอีกประปรายเทียบท่าที่มีผู้คนออกันอยู่แน่นขนัด รอที่จะโดยสารเรือหนีไปจากสถานที่อันแสนอันตรายนี้
จากหน้าต่างในอาคารหลักของเมืองท่า องค์ราชินีอยู่กับพระราชาคณะและหัวหน้าหน่วยองครักษ์ที่คุกเข่าอยู่
“ดีจริงๆ ที่ฝ่าบาททรงปลอดภัย กระหม่อมได้ยินว่าทหารส่วนหนึ่งของเราก่อกบฏเป็นเรื่องจริงรึพะยะค่ะ?” ชายชราในหมวกทรงสูงและชุดคลุมอย่างบาทหลวงถามอย่างเป็นกังวล
“ดูเหมือนว่าศัตรูจะใช้เมจิคไอเทมบางอย่างกับแหล่งน้ำในเมืองน่ะค่ะ” อาเนียสรายงานผลการสืบสวน
“หมายความว่าถูกควบคุมงั้นสินะ”
“คงเป็นเช่นนั้น เพราะทัพอัลเบี้ยนบุกโจมตีได้ตรงจังหวะพอดี ไม่ใช่แค่เมืองเซาธ์โกธาถูกยึดกลับไปได้ แต่กำลังของศัตรูยังเพิ่มเป็นเจ็ดหมื่นคนและคาดว่าน่าจะกำลังบุกมาทางนี้ด้วยค่ะ”
ได้ฟังรายงานทั้งหมด ราชาคณะมาซาลินีหันไปพูดกับองค์ราชินีที่ยืนหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ฝ่าบาทโปรดเสด็จขึ้นเรือเถอะพะยะค่ะ”
“...เราเป็นราชินีของทริสเทน จนกว่าราษฎรทุกคนจะหนีไปได้อย่างปลอดภัย เราจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด เรือที่เราโดยสารจะต้องเป็นลำสุดท้ายเท่านั้น”
“ฝ่าบาท...”
ในเมือง
ย่านการค้าต่างพากันเก็บของที่จำเป็นเรียมตัวลี้ภัย
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินคราม(โหมดพลเรือน)กับเด็กสาวผมสีชมพูเดินอยู่บริเวณนั้น คนแรกสอดส่องสายตาดูสภาพรอบเมือง แต่คนหลังกลับเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น
“หลุยส์ครับ ชาวเมืองเตรียมตัวอพยพกันแล้ว เราก็ไปบ้างเถอะครับ”
เด็กสาวมีบางอย่างแปลกไป เธอเงียบไม่พูดไม่จาตั้งแต่ไปพบทางองค์ราชินีเป็นการลับกลับมา ราวกับมีบางอย่างรบกวนจิตใจ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับหลุยส์” เขาถามอย่างจริงจัง และยิ่งรู้สึกถึงความร้ายแรงเมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของเด็กสาว หลุยส์หยิบขวดแก้วออกมาสองใบ ด้านในเป็นดอกไม้ที่ยังไม่บาน มีสะเก็ดแสงอยู่รอบๆ ดอกหนึ่งสีฟ้าอีกดอกหนึ่งสีชมพู เธอยื่นขวดที่เป็นดอกสีฟ้าให้เด็กหนุ่ม
“ดอกเอแคร์เดอมัวร์ เจ้าของร้านจะทิ้งอยู่แล้วฉันก็เลยไปขอมา” เธอบอกเสียงอ่อย
“...ดอกไม้นี่ใช้ทำอะไรเหรอครับ?” เอ็กซ์รู้สึกว่าตัวเองจะต้องไม่ชอบคำตอบแน่ๆ
“มันเป็นดอกไม้ที่ทำให้รู้สภาพของคนสำคัญแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลกัน...” เอ็กซ์ตกใจ การที่หลุยส์ให้ดอกไม้นี้กับเขาก็หมายความว่า...
“หลุยส์จะไปไหนครับ?”
เด็กสาวนิ่งไป ยิ่งทำให้เขากังวล
“หลุยส์!”
“เรือน่ะ ฉันไม่ขึ้นหรอก นายไปคนเดียวเถอะ!” เธอกลั้นใจโพล่งออกมา
“...มีเรื่องอะไรอย่างนั้นสินะครับ”
ห้องแคบๆ ที่มีแสงสลัว
เด็กสาวผมสีชมพูยืนทำหน้าเหวอ ชายชราในชุดคลุมสีม่วงและหมวกทรงสูงคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ
“ท่านราชาคณะได้โปรดลุกขึ้นเถอะค่ะ!” เธอตกใจรีบย่อตัวลง ชายชราเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยแววตาสลด
“องค์ราชินีทรงยืนกรานจะไม่ยอมขึ้นเรือไปก่อนประชาชน ข้าศึกกำลังยกทัพเจ็ดหมื่นคนมาที่นี่ เพื่อปกป้องชีวิตขององค์ราชินี ข้าขอยืมพลังของท่านด้วยเถอะ”
“...ฉันได้รับมอบหมายให้รักษาแนวหลัง”
“รักษาแนวหลัง...” เด็กหนุ่มทวนเบาๆ ก่อนจะจับแขนเด็กสาวดึงให้เดินตาม
“ไปปฏิเสธด้วยกันกับผมเถอะครับ คุณอันเรียตต้าไม่มีทางหวังให้หลุยส์ตายเพื่อตัวเองแน่” หลุยส์สะบัดมือที่เกาะกุมเธอออกและถอยกลับไปก้าวหนึ่ง
“ถ้าเพื่อปกป้ององค์ราชินี ถึงต้องตายฉันก็ยอม ถึงใครจะห้ามฉันก็ไม่สนใจ”
เอ็กซ์มองนายหญิงด้วยสีหน้ากังวล
“ถ้าอย่างนั้น ดอกไม้นี่...หมายความว่าหลุยส์จะไม่พาผมไปด้วยเหรอครับ”
“ต่อให้ใช้เวทย์ว่างเปล่าได้เหมือนคราวก่อนก็ไม่มีอะไรรับประกันว่าฉันจะรอดกลับมา เพราะฉะนั้น...ก็อยากจะให้นายได้รู้ถึงความรู้สึกของฉัน...” แสงจากดอกไม้ที่เป็นสีชมพูสว่างขึ้นพร้อมกับที่มันค่อยๆ เบ่งบาน
“หยุดพูดแค่นั้นล่ะครับหลุยส์ ยังไงก็ต้องพาผมไปด้วย ไม่อย่างนั้นผมไม่ให้หลุยส์ไปเด็ดขาด” เอ็กซ์แสดงชัดว่าไม่ยอม หลุยส์เม้มปากแน่น
“ฉันรู้ว่านายไม่อยากให้ใครต้องตาย ฉันไม่ได้มีชีวิตผ่านสงครามมานานนับร้อยปีก็เลยไม่เข้าใจความคิดของนาย แต่ฉันน่ะ ไม่อยากให้นายตาย! มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะนะ นายยังมีสิ่งที่ต้องทำไม่ใช่เหรอ...” เด็กสาวสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม
เรปลิลอยด์หนุ่มรู้ว่าดาบเหล็กเล่าเรื่องให้เด็กสาวคนนี้ฟังจนหมดแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะเข้าใจผิดไป ไม่สิ ต้องบอกว่าความคิดเขาเพิ่งจะเปลี่ยนไปเร็วๆ นี้ต่างหาก ในตอนนี้เขาเลิกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เขาจะไม่ละสายตาจากความเชื่อมั่นอีกแล้ว
“หลุยส์ไม่เข้าใจผมจริงๆ นั่นล่ะ... ไม่ใช่แค่ ‘ไม่อยากให้ใครต้องตาย’ แต่ยิ่งกว่าใครทั้งหมด คือหลุยส์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะปกป้องหลุยส์ แม้ว่าร่างกายนี้จะต้องแตกสลายก็ตาม” ดอกไม้ในขวดแก้วที่เขาถือส่องแสงสีฟ้าพร้อมกับเบ่งบาน
ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้าง เธอได้ฟังคำพูดที่อยากจะได้ยินมาตลอด เธอโผเข้ากอดเด็กหนุ่ม ซบใบหน้าที่เปียกแฉะด้วยน้ำตาลงบนอก
“ยังไงฉันก็ให้นายไปด้วยไม่ได้ แต่ว่าขอบคุณนะ ฉันดีใจมากเลยนะ ดีใจจริงๆ... ก่อนจะไปฉันมีคำพูดหนึ่งที่อยากจะบอก แม้ก่อนหน้านี้จะไม่กล้า แต่ว่านี่...เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้บอกความรู้สึกออกไป...”
”ฉัน...รัก—!” ร่างของเด็กสาวเกร็งแข็งจากกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ที่ไหลผ่านมือของเด็กหนุ่ม ก่อนจะหมดสติไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย
เดลฟลิงเกอร์โผล่ออกมาจากฝัก “ไม่รอให้พูดจบก่อนเหรอ”
“ยังมีเวลาให้พูดอีกเยอะที่โรงเรียนครับ คุณจูลิโอ”
นักบวชหนุ่มผมทองยืนพิงกำแพงหลบอยู่หลังมุมอาคาร
“คงตั้งใจจะพาพวกเราหนีไปตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ยล่ะครับถ้าอย่างนั้นฝากหลุยส์ทีนะครับ” เอ็กซ์วางหลุยส์ลงพิงกับผนังร้านค้าใกล้ๆ
“แล้วนายล่ะ?” จูลิโอเหลือบหน้าออกมาถาม
“อสูรรับใช้ก็ไปทำหน้าที่แทนผู้เป็นนายน่ะสิครับ ^ ^”
ตกกลางคืน บนเรือ
“เราจะไปรับหลุยส์กลับมา!” อันเรียตต้าตรงไปที่ประตู แต่พระราชาคณะกราบแทบพื้นขวางเอาไว้
“ขอความกรุณาด้วยเถอะฝ่าบาท! ถ้าฝ่าบาทเป็นอะไรไป ทริสเทนจะต้องตกอยู่ในความโกลาหล ความรักที่มิสวาลิเอลมีต่อฝ่าบาทจะต้องสูญเปล่านะพะยะค่ะ...!” ราชาคณะกำหมัดแน่น ตัวเองทำอะไรไม่ได้แต่กลับให้เด็กสาวคนหนึ่งออกไปตาย ยังมีอะไรที่น่าเจ็บใจกว่านี้อีก
“ไม่จริง...” อันเรียตต้ารู้สึกหมดเรี่ยวแรง ตอนนั้นเองที่ประตูเปิดออก นักบวชหนุ่มผมทองเข้ามาในห้องพร้อมกับเด็กสาวผมสีชมพูที่กำลังหลับ
“ท่านวาลิเอล!” “หลุยส์!”
“นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?” ราชาคณะถามอย่างร้อนใจ เพราะแสงไฟด้านนอกนั่น...ข้าศึกกำลังเข้าประชิดเมือง แต่เรือยังไม่พร้อมจะออกเลย
“ก็อย่างที่เห็น มีคนรับหน้าที่นี้แทนหลุยส์ไงล่ะ” จูลิโอตอบอ้อมๆ
“รับหน้าที่แทน?” อาเนียสทวน ก่อนที่เธอจะเข้าใจความหมาย “คนที่ว่า...เอ็กซ์เหรอ...!?”
“อะไรนะ! คุณเอ็กซ์!?” อันเรียตต้ายกมือขึ้นป้องปาก
เด็กหนุ่มพยักหน้า อัศวินหญิงรู้สึกว่าร่างของตัวเองเย็นเฉียบ เธอกำมือที่สั่นไหวแน่น
‘เจ้าหน้าแป๊ะยิ้มนั่น...ทำอะไรตามใจชอบ...น่าโมโหจริงๆ!’ อาเนียสกัดฟันกรอด โมโหทั้งเรปลิลอยด์หนุ่ม และหัวใจตัวเองที่บีบรัดอย่างเจ็บปวด
ทุ่งหญ้าใกล้กับเมืองท่าโรซายส์
ร่างในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่บนเนินหญ้า มองลงไปที่แสงไฟจากคบเพลิงของทหารที่มีมากมายมหาศาล
“ถ่วงเวลาแค่ให้เรือออกไปได้ครบทุกลำก็พอสินะครับ” เอ็กซ์พูดกับคู่หูบนหลัง
“ดูท่าทางสบายจริงนะคู่หู ก็นะ สำหรับนายคงเป็นเรื่องกล้วยๆ” เดลฟลิงเกอร์พูดอย่างไร้กังวล
“ก็ประมาณนั้นล่ะครับ ^ ^” เอ็กซ์ยิ้มแป้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่มีทางยิ้มได้อย่างนี้เมื่อรู้ว่าต้องลงมาในสมรภูมิด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้เขารู้สึกมั่นใจอีกครั้งเมื่อเขาไม่จำเป็นต้องฝืนต่อสู้อย่างสับสนกับอุดมคติที่เหลือกำลังอีกต่อไป
กำลังใจเต็มเปี่ยม เขาวิ่งลงเนินเขาไปเผชิญหน้ากับกองทหารที่ประกอบด้วยมนุษย์เจ็ดหมื่นคน...หรือตามที่เขาคิดเอาไว้เป็นอย่างนั้น ทว่า...
ปราสาทอัลเบี้ยน
“จะดีเหรอครับ ท่านเจ้านครเชฟฟิลด์!” ขุนนางในห้องประชุมถามหญิงสาวผมยาวสีดำบนที่เก้าอี้หัวโต๊ะด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ตอนนี้เรามีกำลังมากกว่าแล้วแท้ๆ แต่กลับให้ประจำอยู่ที่เซาธ์โกธา ควรจะรีบโจมตีก่อนที่ศัตรูจะหนีถึงจะถูกนะครับ!”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก ทหารน่ะมีอยู่แล้ว แถมยังเป็นกองทัพอันเกรียงไกรที่มาจากอีกโลกหนึ่งซะด้วย...” หญิงสาวผมดำตอบอย่างใจเย็นตรงข้ามกับอาการร้อนรนของเหล่าขุนนาง
“เป็นทหารผู้ภักดีที่ข้าได้มาจากชายผู้มาจากโลกใบนั้นเอง”
เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในห้องประชุม ดูเหมือนจะไม่มีใครทำใจเชื่อเรื่องหลอกเด็กพรรค์นี้ได้
“ด้วยกองทัพอันเกรียงไกรนี้ ไม่ว่าผู้ใดในโลกก็ไม่อาจเทียบเคียงได้ ทริสเทนจะต้องย่อยยับ” เชฟฟิลด์แสยะยิ้ม
...
.....
“เจ้าพวกนี้มันอะไรกัน ไม่เคยเห็นมาก่อน?” ดาบเหล็กพูดอย่างแปลกใจกับกองทหารที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“นายว่าไงล่ะคู่หู...คู่หู?”
สีหน้าของเอ็กซ์บอกว่ากำลังประหวั่นพรั่นพรึงแม้จะแสดงออกไม่มาก เป็นสีหน้าที่เดลฟลิงเกอร์ไม่คิดว่าจะได้เห็นจากคู่หูผู้เยือกเย็นของเขา
เอ็กซ์ปลดเดลฟลิงเกอร์ออกมาจากหลังทั้งฝัก ก่อนจะส่งให้ร่างโคลนที่เขาสร้างขึ้นด้วยโซลบอดี้
“เดลฟลิงเกอร์ ถ้ากันดาล์ฟคนเก่าตายไปก็จะมีคนใหม่ขึ้นมาแทนที่อย่างนั้นสินะครับ”
“ก็ใช่อยู่หรอก แต่นายจะถามทำไม—...หรือว่า...!”
“ขอให้พบเจ้านายที่ดีนะครับ ^ ^” เอ็กซ์โบกมือลา ก่อนที่ร่างโคลนของเขาจะพุ่งขึ้นฟ้ากลับไปทางเมืองท่า
เรปลิลอยด์หนุ่มถอนหายใจด้วยความรู้สึกหลายๆ อย่างปนกัน แต่หลักๆ ก็คือรู้สึกโล่งอก
‘เรากำลังดวงดีจริงๆ นั่นล่ะ ได้เส้นทางของตัวเองคืนมาไม่พอ...’ เขาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับกองทัพเจ็ดหมื่นคน—ไม่สิ เจ็ดหมื่นตัว
‘...ยังได้พบกับความหมายของชีวิตอีก’ เขาเคยถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่าเขาถูกส่งมาที่โลกอันแสนงดงามนี้เพื่ออะไร ตอนนี้เขาได้คำตอบแล้ว นั่นก็คือ...
...เพื่อหยุดหายนะที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาในตอนนี้...
ร่างของเรปลิลอยด์หนุ่มส่องแสง ชุดคลุมสีน้ำเงินหายไป แทนที่ด้วยร่างสีฟ้าในสภาพต่อสู้
“ลุกขึ้นต่อสู้เพื่อปกป้องบุคคลอันเป็นที่รัก...” กำจัดภัยอันตรายทั้งปวง นี่ล่ะคือหน้าที่ของเขา “...ในฐานะอิเร็กกุล่าร์—“ ไม่สิ นั่นมันแสนนานมาแล้ว ในตอนนี้เขาไม่ใช่ใดอื่น...
“ในฐานะ...อสูรรับใช้ของหลุยส์!”
X-Buster Mk.III ทำการปลดล็อก
อนุญาตการใช้งานทุกฟังก์ชัน
ระบบชุดเกราะ : ค้นหารายชื่อ...ทุกยูนิตตั้งสถานะเตรียมพร้อม; รอคำสั่งเปิดใช้
เปิดใช้งานระบบวาเรียเบิ้ลเวพอน; ความสมบูรณ์ : 100%; สถานะ : พร้อมใช้งาน
...
.....
บนเรือ
เด็กสาวผมสีชมพูค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือใบหน้าของเด็กสาวผมสีม่วงแดง
“หลุยส์!” อันเรียตต้าร้องเรียกชื่อเพื่อนของเธอ ทำให้คนอื่นๆ ในห้องหันมามอง หลุยส์ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกวาดตาดูทัศนียภาพรอบตัวด้วยสีหน้าสับสน
“ที่นี่มัน...บนเรือเหรอ?...แล้วเอ็กซ์ล่ะ! เอ็กซ์อยู่ไหน!?” เธอหันไปถามคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด องค์ราชินีเบือนหน้าหนีไม่ยอมตอบ หันไปทางอาเนียส อัศวินสาวก็หันหลังให้ คนสุดท้ายคือจูลิโอ
“เอ็กซ์สกัดทัพข้าศึกอยู่ที่โรซายส์”
“ว—ว่าไงนะ!?”
...
.....
สนามรบ
ตูม!! ตูม!!
ผืนหญ้าที่เคยเขียวขจีบัดนี้เต็มไปด้วยหลุมบ่อ ราวกับเพิ่งจะมีอุกกาบาตขนาดเล็กตกลงมาเป็นห่าฝน ร่างหนึ่งเคลื่อนที่ไปบนสมรภูมิด้วยความเร็วที่เกินกว่าตาคนจะมองทัน
ร่างที่เสียหายกระจายเกลื่อนทั่วผืนดิน กระสุนพลังงานถูกสาดไปทั่วทุกทิศทางราวกับพายุเฮอริเคน ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจปลิดชีวิตนักรบสีฟ้าที่ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลได้
‘ดูเหมือนว่า ‘เจ็ดหมื่น’ จะยังอยู่ในขีดความสามารถของเรา แต่ว่า...’ แม้บัดนี้ศัตรูจะเหลือไม่ถึงสี่พัน เขาก็รู้ดีเกินกว่าจะหวังลมๆ แล้งๆ
ชุดเกราะชุดสุดท้ายที่ยังทำงานอยู่ก็เต็มไปด้วยร่องรอยความเสียหาย อิคารอสอาร์เมอร์ทนได้อีกไม่มาก แต่เพื่อที่จะกำจัดศัตรูกลุ่มสุดท้ายและจบการต่อสู้ที่เป็นดั่งหายนะลง เขาจำเป็นต้องก้าวข้ามขีดจำกัดของร่างกายนี้ไป
‘ตลอดช่วงชีวิตนี้อาจจะมีแต่การต่อสู้ แต่ถ้าเพื่อปกป้องสิ่งที่เราหวงแหน...มันก็คุ้มค่า’
กีก้าครัช
--
ในห้องโดยสารบนเรือ ขณะที่สามารถได้ยินเสียงระเบิดดังรัวจากที่อันห่างไกล คนในห้องพยายามยื้อเด็กสาวผมสีชมพูเอาไว้ไม่ให้ทำอะไรบ้าๆ อย่างกลับลงไปที่พื้นดิน
“ปล่อยนะ! ฉันจะไปช่วยเอ็กซ์!!”
“ไม่ได้นะหลุยส์! ที่เอ็กซ์ทำไปก็เพื่อช่วยเธอ ถ้าเธอกลับลงไปล่ะก็การเสียสละของหมอนั่นจะสูญเปล่านะ!” จูลิโอห้าม แต่อีกฝ่ายไม่พร้อมจะรับฟัง
“ถูกอย่างที่คุณจูลิโอพูดนะครับ”
ทุกสายตาในห้องมองไปที่จุดจุดเดียว คือร่างในผ้าคลุมสีน้ำเงินที่จู่ๆ ก็โผล่ออกมาอย่างกับวิญญาณ
“เอ็กซ์!!” หลุยส์โผเข้ากอดอสูรรับใช้ แต่สัมผัสที่เธอได้กลับต่างจากทุกที มันเบาหวิวราวกับเป็นเพียงโครงสร้างเปราะๆ ร่างในชุดคลุมสีน้ำเงินดันเธอออกเบาๆ ก่อนจะส่งดาบเหล็กให้เด็กสาวไปถือไว้
“หลุยส์ครับ เดลฟลิงเกอร์เป็นคู่หูคนสำคัญของผม ดูแลเขาให้ดีๆ นะครับ”
“พูดอะไรของนายน่ะ? นายก็อยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่เหรอ จะกลับไปที่โรงเรียนด้วยกันไง!”
“ไม่ครับ ที่เห็นอยู่ตรงนี้เป็นแค่ร่างเสมือนจริง ที่เคยให้หลุยส์ดูตอนงานประกวดอสูรรับใช้ไงครับ ส่วนตัวจริงของผมยังอยู่ข้างล่าง ที่มาในร่างนี้ก็เพื่อจะบอกคำพูดที่อยากบอกกับหลุยส์ จะได้ไม่มีอะไรค้างคาใจอีก” ร่างในชุดคลุมยิ้ม แต่เด็กสาวมีสีหน้าที่หวาดกลัว
“อย่าพูดบ้าๆ นะ! รีบตามมาเดี๋ยวนี้เลย! ไม่ต้องขึ้นเรือก็มาได้เองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ!” แต่ร่างในชุดคลุมส่ายหน้า
“คือว่านะ คุณหนู เจ้าคู่หูมีเรื่องที่ต้องสะสาง จะบอกว่าเป็นหน้าที่ก็ได้ เหมือนกับที่ชนชั้นสูงมีหน้าที่ของชนชั้นสูงไงล่ะ” เดลฟลิงเกอร์บอกตามที่รู้
“ไม่จริง...”
--
ร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั่งพิงก้อนหิน พื้นที่โดยรอบเสียหายจากการต่อสู้อันรุนแรง อาวุธทุกชนิดถูกใช้ไปจนเกลี้ยง ชุดเกราะที่มีก็เสียหายจนใช้การไม่ได้ แม้แต่บัสเตอร์ที่สองแขนก็โอเวอร์ฮีทจนระบบถูกตัดไป เหลือเพียงร่างสีฟ้าที่ไร้พิษสง และเขากำลัง...แหงนหน้ามองดูพระจันทร์
‘...ดูไปแล้วก็สวยดีเหมือนกันนะ พระจันทร์สองดวงเนี่ย...’ อาจจะสงสัยว่าในเวลาอย่างนี้เขามัวมาทำอะไรอยู่ แต่ว่าตอนนี้แหละที่ความสงบเป็นสิ่งสำคัญ...ในตอนนี้ที่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต
แก่นพลังงานหมดสภาพ วงจรทั้งหลักและสำรองเสียหายหนัก ส่วนควบคุมหลักถูกทำลายทำให้ร่างกายรวมทั้งยูนิตกล่องเสียงไม่สามารถสั่งการได้ ระบบซ่อมแซมอัตโนมัติหยุดทำงาน สัญญาณเตือนแดงโร่บอกว่าการปิดตัวของระบบใกล้เข้ามาในอีกไม่ช้า
(เล่น Rockman Zero 3 OST – I, 0, Your Fellow)
‘ในอดีตเคยตายไปพร้อมกับความสิ้นหวัง แต่คราวนี้กลับยิ้มรับจุดจบโดยที่มือข้างนี้ยังกำแสงแห่งอนาคตเอาไว้ แบบนี้รึเปล่านะที่เขาเรียกว่าลิขิตสวรรค์’ เขาก็คิดไปอย่างนั้นเองแหละ ไม่ใช่ว่ามีความรู้อะไรนักหนาหรอก
‘คงอีกไม่นานแล้ว’ เซนเซอร์ที่คอยบอกสภาพภายในร่างกายของเขาเพิ่งจะปิดตัวลง หมายความว่าเวลาของเขาใกล้เข้ามาแล้ว
จะว่าไม่รู้เวล่ำเวลาก็ได้ แต่ภาพในอดีต ความทรงจำที่เขามีบนโลกที่แสนสงบสุขใบนี้หลั่งไหลราวกับสายน้ำที่เชี่ยวกราก ตรงกันข้ามกับชีวิตของเขาที่ค่อยๆ ช้าลงไปทุกขณะที่เข้าสู่ปลายทาง
โลกที่วิทยาการไม่ก้าวหน้า เป็นโลกที่สงบสุขและเต็มไปด้วยธรรมชาติอันสวยงามอย่างที่คิดเอาไว้เลย... ต้นไม้และใบหญ้า สายลมเย็นสดชื่นที่เขาแทบไม่มีโอกาสได้สัมผัสในโลกเบื้องหลัง
มนุษย์ที่นี่ก็มีชีวิตของตัวเอง ถึงระบบชนชั้นสูงจะดูกดขี่ไปหน่อย แต่ก็ทำให้เขาได้พบกับคนดีๆ หลายคน เมดสาวผมดำ สองสาวดูโอ้ ลูกชายนายพล เหล่าภูติน้อยพราวเสน่ห์ มนุษย์ของโลกนี้ผู้ถือเกียรติของอัศวิน และแม้แต่ลูกๆ จากโลกเก่า
และคนที่สำคัญที่สุดของเขา เด็กสาวที่อยู่เคียงข้างเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหลงของโลกใบนี้ เด็กสาวที่ทำให้เขาได้สัมผัสกับคำว่า ‘อยากจะปกป้อง’ อีกครั้ง... หลุยส์ ฟรังซัวร์ เลอ บลังค์ เดอ ลา วาลิเอล หรือหลุยส์ศูนย์สนิท หรือชื่อไหนก็ช่าง ที่สำหรับเขา ก็คือหลุยส์
--
“หลุยส์ค—บ เรา—งต้องจากกันแค่— ถึงเวลา—วล่ะครับ” คำพูดของร่างในชุดคลุมทำให้เด็กสาวตัวชา โดยเฉพาะเมื่อร่างในชุดคลุมสีน้ำเงินสั่นไหว เสียงขาดๆ หายๆ เหมือนกับภาพจอโทรทัศน์ในวันฝนตก แม้ในขณะนี้เขาก็ยังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
“อสูรรับ—ที่บกพร่องใน—ที่คนนี้ขอให้หลุ—มีชีวิตต่อไปอย่า—มีความสุขนะครับ ชีวิตที่สละนี้ก็—อการนั้น” มือที่แทบจะคงสภาพเอาไว้ไม่ได้หยิบขวดแก้วที่มีดอกไม้สีฟ้าออกมา
“แล้วก็ อาจจะพ—ไ—ไม่เต็มปากว—เป็—หลุ—ต้องกา— แต่ว่า...” ทั้งภาพและเสียง มันเลือนรางลงไปทุกขณะ เพียงเพื่อไม่ให้ขวดแก้วเลื่อนหลุดไปร่างในชุดคลุมต้องกอดมันไว้กับตัว
หลุยส์มองภาพอันน่าหวาดกลัวด้วยตาที่เบิกกว้าง ดอกไม้ที่เบ่งบานกำลังเหี่ยวลง น้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาอาบแก้มที่แดงก่ำของเธอจนเปียกชุ่ม
“ผม...รัก—” และร่างในชุดคลุมก็หายไป เหลือเพียงขวดแก้วที่มีดอกไม้สีน้ำตาลแห้งเหี่ยวกลิ้งอยู่บนพื้น
“ไม่น้า~!!!”
...แสงนั้น เมื่อทำหน้าที่ของมันแล้ว ย่อมดับไป...
(จบ OST)
...
.....
ใต้ท้องฟ้ายามราตรีที่แสงจันทร์สาดส่อง ร่างสีฟ้าที่แน่นิ่งพิงก้อนหินหลับตาพริ้ม รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจอยู่บนริมฝีปากที่เปื้อนของเหลวสีแดง สายลมเย็นๆ ในยามค่ำคืนโบกพัด...
...
.....
‘ด็อกเตอร์ไลท์ ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย... ^ ^’
...
.....
--
R:”เอ็กซ์ทำหน้าที่ของตัวเองได้ตามความตั้งใจแล้ว ห้ามเรียกว่าเป็นแซดเอ็นดิ้งเด็ดขาด...*กระซิก*
DX:”ตอนหน้าก็เป็นบทส่งท้ายสินะ”
ความคิดเห็น