คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Chapter 32 : หนีตามกัน(?)
ยามเช้าที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง บนชานเรือนรูปครึ่งวงกลมที่ชั้นสอง โต๊ะกลมปูด้วยผ้าสีขาวสะอาดมีหญิงสาวสามกับเด็กสาวอีกหนึ่งนั่งล้อมรอบ กำลังอยู่ในมื้อเช้าตามกิจวัตรของผู้ดีอังกฤษ แต่ละคนต่างค่อยๆ รับประทานอย่างมีมารยาท แต่คนที่ไม่ได้แตะต้องอะไรเลยทั้งยังทำหน้าซึมเศร้าคือลูกสาวคนสุดท้อง
“หลุยส์กลับมาแล้วเหรอ?” ชายวัยกลางคนผมสีทองยาวตรงบ่า ไว้หนวดเคราและสวมแว่นตาข้างเดียวที่ตาซ้าย สมาชิกคนสุดท้ายของคฤหาสน์เพิ่งจะมาถึงในเช้าวันนี้
“กลับมาช้าจังเลยนะคะ” นายหญิงของบ้านทักทาย “การประชุมกองทัพยืดเยื้อเหรอคะ?”
“อืม เดี๋ยวก็ต้องออกไปอีก ช่างเป็นยุคสมัยที่วุ่นวายจริงๆ อยู่ในสงครามแต่กลับไม่ยอมเคลื่อนทัพเพราะกลัวผู้คนแตกตื่น องค์ราชินีนี่ยุ่งยากซะจริง” ท่านดยุคท่าทางไม่ค่อยชอบใจ ลูกสาวคนเล็กได้ฟังก็รีบท้วง
“ท่านพ่อคะ ท่านอันเรียตต้าแค่ไม่ต้องการให้เกิดสงครามขึ้นนะคะ...!”
“อย่างเจ้าจะรู้อะไร! ฟังนะ หลุยส์ เจ้าไม่จำเป็นต้องฝืนเรียนเวทย์มนต์ต่อไปอีกแล้ว จงกลับมาอยู่ที่บ้านและหาคู่ครองซะ!” ท่านดยุคใช้อำนาจในฐานะพ่อ ซึ่งเป็นสิ่งที่หลุยส์ต่อต้านไม่ได้
“เรื่องนี้เป็นอันตัดสิน! ไม่จำเป็นต้องพูดกันอีกแล้ว!”
“ท่านพ่อคะ!” เด็กสาวร้องเรียก แต่พ่อของเธอเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ ไม่มีโอกาสให้เธอได้ทักท้วงอะไร ยิ่งกว่านั้น พี่สาวคนโตของเธอยังกอดอกทำกระหยิ่มยิ้มย่องกับชัยชนะ
“ชัดเจนแล้วสินะ รีบไปยื่นข้อเสนอแต่งงานของหลุยส์กันเถอะค่ะ เด็กนี่จะได้สงบเสงี่ยมลงซะที”
“อะไรกันน่ะ! ถ้าเรื่องแต่งงานล่ะก็ท่านพี่เอเลโอนอล—!”
หยิกแก้ม
“ก็บอกแล้วไงล่ะยะว่าฉันโดนถอนหมั้นแล้วน่ะ ไม่ได้ยินรึไงหา!~”
“ขอโทษค่า~!” แก้มช้ำเป็นรอยแดง ท่าทางแสบน่าดู
“แต่หนูไม่อยากแต่งงานนี่นา...” หลุยส์โอดครวญเสียงอ่อย คาเทอเลียรีบเข้าข้างน้องสาวสุดที่รัก
“ท่านแม่คะ ท่านพี่คะ จู่ๆ บังคับให้แต่งงานแบบนี้หลุยส์ก็ลำบากใจน่ะสิคะ”
และแล้วผู้มีอำนาจสูงสุดที่หลับตาใช้ความคิดมาตลอดก็ลืมตาขึ้น จ้องเขม็งตรงไปที่ลูกสาวคนเล็กราวกับจะมองให้ทะลุปรุโปร่ง
“หลุยส์ ลูกมีคนรักอยู่แล้วงั้นเหรอ?”
“ไม่—ไม่มี! ไม่มีนะคะ!” หลุยส์ปฏิเสธเป็นพัลวัน เธอเองยังคิดคำถามเมื่อคืนไม่ตกเลย จู่ๆ จะมาเร่งอะไรเธอตอนนี้ ใบหน้ายิ้มแย้มของเรปลิลอยด์หนุ่มก็ดันลอยเข้ามาได้ถูกจังหวะ...
“แต่มีใครอยู่ในใจแล้วอย่างนั้นล่ะสินะ” เอเลโอนอลสังเกตได้จากใบหน้าที่แดงก่ำไปจนถึงหูของน้องสาว
“ใครกัน!” แม้เสียงจะไม่ดัง แต่เปลือกตาหรี่ลงและวิธีการใช้เสียงทำให้ดูทรงอำนาจ “เป็นผู้ดีที่ไหน!”
ลูกสาวคนโตทำเหมือนผู้เป็นแม่เปี๊ยบ
“ท่านเคานต์? รึว่าบารอน? คงไม่ใช่คนที่ตำแหน่งต่ำกว่าบารอเน็ตหรอกนะ!?”
แรงกดดันบวกกับการตีตรงจุดทำให้หลุยส์สะดุ้ง ปฏิกิริยานี้ไม่พลาดพี่สาวสี่ตาไป
“เอ๋! จริงเหรอเนี่ย เด็กคนนี้หลงรักคนที่ชนชั้นต่ำกว่าเหรอ!?”
“โธ่!~ เด็กคนนี้ทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย~” ดัชเชสก่ายหน้าผากหน้าเครียด
“หนูไม่ได้มีความรักนะ! ไม่มี!” แล้วเธอก็วิ่งกลับเข้าบ้านไป เพิ่มความน่าเชื่อถือซะไม่มี...
รังหนู...เอ๊ย! ไม่ใช่สิ ห้องของเอ็กซ์
...รึว่ารังหนูถูกแล้ว? ห้องขนาดสามคูณสามเมตรไม่ต่างอะไรกับห้องเก็บของกับที่นอนหมอนอย่างละใบบนกองฟาง ดาบเหล็กวางพิงผนัง หน้าต่างก็ไม่มีมีแต่ช่องเล็กๆ ช่องเดียว แถมยังมีกล่องไม้ที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วยวางอยู่อีก ดูยังไงก็ห้องเก็บของ
เรปลิลอยด์ในชุดคลุมสีน้ำเงินเรปลิลอยด์ในชุดคลุมสีน้ำเงินนั่งอยู่บนที่นอน ครุ่นคิดถึงคำพูดของนักวิทยาศาสตร์ชรา
[ฉันคิดเอาไว้ว่าซักวันหนึ่งเธออาจได้มาที่โลกแห่งนี้ โลกคู่ขนานที่ฉันค้นพบโดยบังเอิญจากสุริยคราสที่เกิดขึ้นระหว่างการทดสอบระบบพลังงานแสงอาทิตย์ของเธอ]
‘สุริยคราส...ประตูเชื่อมต่อโลกนี้กับโลกของเรา...’
[ถ้าหากเธอชอบโลกนี้ และคิดจะมีชีวิตอยู่ในฐานะคนของโลกนี้ล่ะก็ ขึ้นมาบนแคปซูลนี้สิ รับการอัพเกรดที่เยี่ยมยอดที่สุดและเป็นผลงานชิ้นสุดท้ายของฉันไป เมื่อเธอมองเห็นความสุขที่แท้จริงแต่ต้องพบกับกำแพงที่แม้แต่ศักยภาพไร้ขอบเขตของเธอก็ไม่สามารถข้ามผ่านไปได้ จงใช้สิ่งนี้ แต่จำไว้ว่าเมื่อใช้ไปแล้วจะไม่สามารถย้อนกลับได้ เธอจะไม่สามารถมีชีวิตที่โลกใบเดิมได้อีก ตัดสินใจให้ดี เอ็กซ์]
เขาหยิบอุปกรณ์ทรงกลมขนาดเล็กกว่าลูกฟุตบอลเล็กน้อยขึ้นมามองอย่างพิจารณา อักขระบนหลังมือของเขาไม่มีปฏิกิริยา หมายความว่าไม่ใช่อาวุธ ส่วนวิธีใช้นั้น...ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับแก่นพลังงานในร่างกายของเขา และเป็นวิธีการที่ย้อนกลับไม่ได้จริงๆ
‘กำแพงที่ขวางกั้นระหว่างเรากับความสุขที่แก้จริง...คงไม่ใช่เรื่องสันติสุขของโลกแน่ ต้องเกี่ยวกับโลกใบนี้...’
เขาเดาไม่ออกจริงๆ แต่...ก็ดีแล้วล่ะ การที่ประสบการณ์อันยาวนานทำให้มองสิ่งต่างๆ ได้ทะลุปรุโปร่งไม่ใช่เรื่องสนุกเลย โดยเฉพาะเมื่อประสบการณ์นั้นได้มาจากการทำงานกับสภาปกครองที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเล่นลูกไม้ตบตาสารพัด โดยไม่ใช่ใครอื่นนอกจากมนุษย์
‘แม้แต่ตอนนี้คุณก็ยังทำให้ผมรู้สึกพิศวงได้เสมอ ขอบคุณสำหรับของขวัญครับ’ เอ็กซ์เก็บอุปกรณ์ปริศนาเข้าใต้เสื้อคลุม และตัดสินใจว่าเอาไว้คิดต่อทีหลัง
‘ว่าแต่ไม่ได้เจอหลุยส์ตั้งแต่เมื่อคืน จะเป็นยังไงบ้างนะ’ เอ็กซ์รู้สึกเป็นห่วงนายหญิงที่มีแววจะโดนบังคับแต่งงาน
ก๊อกๆ
เอ็กซ์ลุกขึ้นไปเปิดประตู หญิงสาวผมสีชมพูที่ยืนต้อนรับหลุยส์เมื่อคืนก่อนยืนยิ้มอยู่ที่หน้าห้อง
“ขอรบกวนหน่อยได้รึเปล่าคะ?” เอ็กซ์ส่งยิ้มแบบเดียวกันตอบ
“เชิญครับ แคบนิดหน่อยขออภัยด้วย” เขาปิดประตูหลังจากที่หญิงสาวเข้ามาในห้องแล้ว
เอ็กซ์ยกที่นอนให้เธอใช้นั่ง ส่วนตัวเองนั่งบนพื้นกลางห้อง
“คงมีธุระสำคัญสินะครับ ถึงได้มาหาผมถึงที่ห้อง” เอ็กซ์ยิ้มอย่างรู้ทัน ห้องยังกะรังหนูแบบนี้คงไม่มีใครคาดคิดว่าชนชั้นสูงของคฤหาสน์จะมา
“ใช่แล้วล่ะค่ะ คิดว่าคงจะรู้สินะคะว่าเป็นเรื่องอะไร” คาเทอเลียก็ยิ้มแบบเดียวกัน ความประทับใจแรกที่เธอได้รับเมื่อเห็นชายคนนื้คือ ‘เฉียบแหลม’ ก็เหมือนกับเธอเวลาเป็นเรื่องของหลุยส์นั่นล่ะ
“สถานการณ์ของหลุยส์คงจะไม่สู้ดีอย่างนั้นสินะครับ และคุณมีเรื่องจะให้ผมช่วย” เอ็กซ์สันนิษฐาน ค่อนข้างมั่นใจว่าถูกต้องไม่มากก็น้อย
“รถม้ารออยู่ด้านนอกค่ะ” หมายความว่าให้ชิ่งนั่นเอง
เอ็กซ์ยิ้มอย่างอ่อนโยน เด็กคนนี้(อย่าลืมว่าเขาอายุมากแล้ว)รักน้องสาวของตัวเองมาก และรักอย่างเข้าใจหัวอก สำหรับเรื่องนั้นเขารู้สึกซาบซึ้งใจ
“แต่มีอะไรรับประกันได้ว่าถึงผมจะพาหลุยส์หนีไปได้แล้ว คุณพ่อและคุณแม่ของหลุยส์จะไม่จับหลุยส์หมั้นกับคนอื่นอยู่ดี” คำถามนี้ทำให้คาเทอเลียซึมลงไป
“ไม่มีหรอกค่ะ ถึงคุณแม่จะเป็นคนมีเหตุผลแต่ก็เคร่งในระเบียบแบบแผนมาก คุณพ่อก็ยึดมั่นในความคิดของตัวเอง ถ้ารู้ว่าสามัญชนพาตัวหลุยส์ไปคงต้องตามหาแทบพลิกแผ่นดิน แล้วก็ยิ่งจะบังคับหลุยส์หมั้นเพื่อให้กลับมา” เอ็กซ์แอบหัวเราะในใจตรงคำว่า ‘สามัญชน’ ถ้ารู้ว่าเขาเคยอยู่ในตำแหน่งของผู้ปกครองอาณาจักรมาก่อนแต่ละคนจะทำหน้ายังไง แต่ก็เอาเถอะ เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกับโลกใบนี้
“อาจจะพอมีวิธีที่บังคับให้คุณพ่อกับคุณแม่ของหลุยส์ไม่กล้าหมั้นหลุยส์กับคนอื่น เพียงแต่เพื่อการนั้นหลุยส์อาจจะต้องเปลืองตัวนิดหน่อย ผมจึงยังไม่กล้าทำอะไร” เอ็กซ์เผยให้รู้ว่าเขามีแผนการ...ไม่สิ คงเรียกถึงขั้นนั้นไม่ได้ ควรจะเรียกว่าเป็น ‘หมากขัดตาทัพ’ ซะมากกว่า
“เปลืองตัว?” คาเทอเลียหัวเราะเบาๆ “คิดว่าหลุยส์คงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ”
“ผมก็คิดอย่างนั้น แต่มันน่าจะมีวิธีที่ไม่ทำให้หลุยส์ต้องมาเปลืองตัวกับอสูรรับใช้อย่างผม” ความจริงไม่ใช่เรื่องของอสูรรับใช้หรอก แต่เป็นเรื่องของเรปลิลอยด์ตะหาก
“...หรือว่าคุณ...คงไม่ได้เห็นหลุยส์เป็นลูกสาวใช่มั้ยคะ? ...อ๊ะ” คาเทอเลียเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเธอไม่ได้ใช้คำว่า ‘น้องสาว’ เธอก็แค่รู้สึกว่าคนตรงหน้าของเธออายุมากกว่าที่เห็นมาก
“ก็อาจจะเป็นอย่างที่คุณพูด” หญิงสาวดูซึมลงไป เอ็กซ์รู้ว่าทำไม “แต่ไม่ใช่ซะทั้งหมดหรอกนะครับ”
คาเทอเลียกลับมายิ้มอีกครั้ง อย่างน้อยน้องสาวของเธอก็อยู่ในมือที่ดีแล้ว
“หลุยส์อยู่ในสวน เด็กคนนั้นเวลากลุ้มใจทีไรก็จะไปซ่อนตัวอยู่ในเรือเล็กที่สระน้ำทุกที ไปหาเธอซะสิคะ”
“ขอบคุณมากครับ” เอ็กซ์ลุกขึ้นและไปที่ประตูทันที หญิงสาวเองก็คงอยากให้เขาไปโดยเร็วที่สุด “ผมไปล่ะนะครับ”
“ค่ะ ฝากหลุยส์ด้วยนะคะ ^ ^”
ที่สวน
สระน้ำอันสวยงาม...ใหญ่จนน่าจะเรียกว่าทะเลสาบย่อมๆ มีศาลาเล็กๆ ทำด้วยไม้ตั้งอยู่เกาะกลางน้ำที่เชื่อมด้วยสะพานกับฝั่ง ข้างๆ ท่าน้ำคือเรือลำเล็กลำหนึ่ง และในนั้น นอนขดอยู่ใต้ผ้าคลุมเรือ คือลูกสาวคนเล็กตระกูลวาลิเอล
“ฉันไม่ได้มีความรักอะไรซักหน่อย...ไม่มี...” เธอพึมพำเหมือนพยายามจะบอกตัวเองให้เชื่อตามนั้น แต่คำถามเมื่อคืนก็ย้อนกลับมาในหัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่าไม่มีสิ้นสุด
ผ้าที่คลุมตัวเธออยู่ถูกดึงออก แสงอาทิตย์สว่างจ้าทำให้เธอแสบตา แต่ไม่ทันไรรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเรปลิลอยด์หนุ่มก็ปรากฏขึ้นแทนที่
“มีเรื่องกลุ้มใจอะไรก็บอกอสูรรับใช้สิครับ ^ ^”
เด็กสาวลุกขึ้นนั่ง นึกไม่ถึงว่าจู่ๆ ตัวต้นเหตุของความกลุ้มใจส่วนหนึ่งของเธอจะมาอยู่ตรงหน้า แก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อ
“ท—ทำไมเพิ่งจะมาเอาป่านนี้!” เธอหาข้ออ้างทำดุกลบเกลื่อน เอ็กซ์หัวเราะและก้าวลงเรือไป มือซ้ายผลักท่าน้ำให้เรือแล่นออกไป
“ท—ทำอะไรของนายน่ะ!”
“จะถูกบังคับคลุมถุงชนอย่างนั้นสินะครับ” หลุยส์ชะงักไป ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ด้วยท่าทางเศร้าหมอง
“คุณคาเทอเลียเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ให้หลุยส์แล้วรู้รึเปล่าครับ”
“ท่านพี่ชีน่ะเหรอ!?” หลุยส์ตกใจ
“แต่ก่อนหน้านั้นมีเรื่องที่ต้องทำ เพื่อให้การหนีของพวกเราสมบูรณ์ยิ่งขึ้น”
“เอ๋? หมายความว่ายังไง?” หลุยส์ไม่เข้าใจ เธอหันหลังจึงไม่รู้ว่าเรือเข้าใกล้ฝั่งอีกด้านหนึ่งไปทุกที แต่เอ็กซ์รู้ และเขาก็จงใจให้เป็นแบบนี้แต่แรก
สองมือของเขายกขึ้นประคองใบหน้าของเด็กสาวที่สะดุ้งตกใจ สายตาชำเลืองมองไปที่ฝั่ง เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ ถ้าเห็นเรือลอยก็ต้องมารอ
ใบหน้าของเรปลิลอยด์หนุ่มใกล้เข้ามา หลุยส์ตกใจจนส่งเสียงไม่ออก ถึงอีกฝ่ายจะส่งสายตาบอกเธอว่า ‘ทำใจให้สบาย’ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอขึ้นมา
‘นี่มัน...อะไร? เอ็กซ์จะ...จูบเราเหรอ? ด—เดี๋ยวก่อนสิ! เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เอ็กซ์ไม่น่าจะทำอะไรอย่างนี้ ฝัน? เราฝันไปรึเปล่า ที่จริงเรายังหลับอยู่ในเรือข้างท่าน้ำตรงโน้นใช่มั้ย?’ ความคิดในหัวของหลุยส์ตีกันจนเธอสับสน แต่เมื่อใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่กี่นิ้วใจของเธอก็สงบลงอย่างประหลาด หลับตาพริ้มรอสัมผัสอ่อนโยนจากอีกฝ่าย
ริมฝีปากของทั้งคู่ห่างกันเพียงไม่กี่มิล ถึงขนาดรู้สึกถึงลมหายใจของกัน แต่ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายนั้นเอง
‘...มาแล้ว...’
เรือเกยที่ชายฝั่ง หลุยส์คิดว่ามันแปลกๆ ที่ไม่เกิดอะไรขึ้นซะทีจึงลืมตาขึ้นพบว่าเรปลิลอยด์หนุ่มถอยห่างออกไป สายตามองผ่านเธอไปด้านหลัง เธอมองตามไปก็พบกับภาพที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด ท่านดยุคและดัชเชสพร้อมด้วยพ่อบ้านหกคนยืนตาโตมองดูเธอกับอสูรรับใช้ ท่าทางเหมือนใกล้จะระเบิดเต็มทน
เอ็กซ์ยิ้มแป้น หลุยส์แทบจะตะโกนออกมาดังๆ ว่าสมองกลับด้านแล้วรึไง!?
“แหม โดยจับได้ซะแล้ว ^ ^” เอ็กซ์แกล้งทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน และเป็นฟางเส้นสุดท้ายของท่านดยุค
“ตัดหัวมัน!”
เอ็กซ์อุ้มหลุยส์ที่ยังตะลึงตาค้างกระโดดลงจากเรือและแดชฝ่าฝูงพ่อบ้านไป ไม่ลืมหันไปส่งยิ้มให้ท่านดยุคที่กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ ผมจะดูแลลูกสาวของท่านดยุคเป็นอย่างดี ^ ^” เอ็กซ์ประสบความสำเร็จในการตัดฟางเส้นสุดท้ายยิ่งกว่าสุดท้าย
“อย่ามาพูดบ้าๆ นะ!” ลำแสงพุ่งจากหัวอัญมณีสีแดงที่ไม้เท้าไล่หลังเขามา เรปลิลอยด์หนุ่มช้อนตัวเด็กสาวไว้ด้วยมือซ้ายข้างเดียว มือขวายื่นกลับไปรับลำแสงที่พุ่งเข้ามาชนสลายหายไป ท่านดยุคมองเหมือนเห็นผี
ทั้งคู่ผ่านประตูออกมาที่สะพานได้สำเร็จ หวังว่าจะเห็นรถม้ารออยู่ตามที่พี่สาวคนรองบอก แต่กลับเจอเข้ากับโกเลมตัวใหญ่เบิ้มอยู่อีกฝั่งหนึ่งกำลังดึงโซ่ยกสะพานขึ้น ตัดทางเชื่อมต่อกับโลกภายนอกเพียงหนึ่งเดียวลง
‘เราประมาทเกินไป นึกไม่ถึงว่าจะเตรียมการขังผู้หลบหนีเอาไว้แบบนี้ด้วย ถ้าอย่างนั้นก็ต้อง...’ เขาเริ่มเดินระบบชุดเกราะ แต่ยังไม่ทันถึงไหน ลำแสงก็ถูกยิงมาจากด้านหลังเขา และโซ่ที่โกเลมใช้ดึงสะพานก็สลายหายไป สะพานตกลงเข้าที่ตามเดิม เขามองกลับไปด้านหลัง สายตาที่ดีเกินมนุษย์ของเขาเห็นหญิงสาวผมสีชมพูยืนถือคทาโบกมืออยู่ที่หน้าต่างคฤหาสน์
กระโดดข้ามโกเลมที่ล้มอยู่ เขาพบเข้ากับรถม้าที่คาเทอเลียบอกเอาไว้ และคนขับก็ยังเป็นคนที่ไว้ใจได้
“คุณเอ็กซ์! ขึ้นมาเร็วค่ะ!” เมดสาวนั่งถือบังเหียน แสดงให้เห็นว่าวิชาบังคับรถม้าเธอก็มีกับเขาเหมือนกัน ทั้งคู่เปิดประตูขึ้นไปนั่ง จบการหลบหนีอันแสนตื่นเต้นลง
บนรถม้า
ดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้าสาดแสงทองเข้ามาถึงด้านใน นายหญิงกับอสูรรับใช้นั่งข้างกันโดยมีดาบเหล็กวางอยู่บนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“เห็นหน้ายิ้มๆ ยังงี้ยั่วโมโหคนเก่งเหมือนกันนะคู่หู!” เดลฟลิงเกอร์อดคอมเม้นท์ไม่ได้
“ไม่ใช่เรื่องที่ผมภูมิใจนักหรอกครับ ^ ^” คลุกคลีกับมนุษย์ในสภาปกครองมากๆ เข้าก็มีความรู้ขึ้นมาเอง
“แถมยังเจ้าเล่ห์อีกตะหาก! ไม่ใช่แค่สองคนนั่นแต่ยังหลอกคุณหนูซะหลับตารอเก้อเลย!” ปากที่ไม่อยู่นิ่งของดาบเหล็กทำให้เด็กสาวรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้เข้า
“หลอก? บ—บนเรือนั่นนาย—!” แค่มองหน้าก็ได้คำตอบ อสูรรับใช้ของเธอยิ้มขอขมา
“น—นี่นายกล้าหลอกฉันว่าจะจ—จูบ—จูบ—“ หลุยส์ทั้งโมโหทั้งอายจนพูดไม่เป็นภาษา
“ขอโทษด้วยจริงๆ ครับ แต่ถ้าเราหนีไปเฉยๆ หลุยส์อาจจะถูกคุณพ่อจับหมั้นโดยไม่รู้ตัวก็ได้ สู้ให้เข้าใจแบบนี้จะได้ไม่กล้าให้หลุยส์หมั้นสุ่มสี่สุ่มห้าดีกว่า”
หลุยส์รู้สึกทึ่ง สรุปว่าที่ทำทั้งหมดก็เพื่อเธอยังงั้นเหรอ? ...แต่ว่ามันก็ยังน่าโมโหอยู่ดี
“...หลอกให้อยากแล้วก็ดัน...” เธอบ่นอุบอิบ เบาจนเซนเซอร์จับเสียงของเรปลิลอยด์หนุ่มยังจับไม่ได้
“ว่าอะไรนะครับ?”
“เปล่า ไม่มีอะไร...” เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงคำที่เรปลิลอยด์หนุ่มพูดเอาไว้
‘หลอกให้เข้าใจผิดเหรอ...เข้าใจผิดจริงรึเปล่านะ...’ เธอคิดในใจว่าคนที่เข้าใจผิดน่าจะเป็นอสูรรับใช้ของเธอมากกว่า
--
แนะนำตัวละคร
ดยุค ลา วาลิเอล แห่งทริสเทน
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
เพศ : ชาย
อายุ : ราว 50 ปี
ส่วนสูง :
น้ำหนัก : ไม่ทราบ
ชอบ : นั่นสินะ?
เกลียด : เอ็กซ์(ลามปามชนชั้นสูง)
ข้อมูล : ดยุคแห่งทริสเทนและพ่อของหลุยส์ ไม่ทราบชื่อ เข้าอิมเมจชนชั้นสูงตามขนบธรรมเนียมทุกอย่างจนไม่ต้องอธิบายอะไร
คาริน เดสิรี เดอ ลา วิลาเอล
เผ่าพันธุ์ : มนุษย์
เพศ : หญิง
อายุ : ราว 48 ปี
ส่วนสูง : ราว
ชอบ : ไม่ทราบ
เกลียด : ไม่ทราบ
ข้อมูล : ดัชเชสภรรยาของดยุคแห่งทริสเทน ไม่ทราบชื่อที่ยาวกว่านี้ กริยามารยาทเพียบพร้อมในฐานะผู้ดี แถมยังเป็นคนสวย ใบหน้าอ่อนกว่าวัยจนใครหลายคนอยากจะถามว่า ‘ทำได้ไง? สี่สิบแปดแล้วเหรอนั่น?’ แม้ปกติจะเงียบขรึม แต่ก็ดูมีอำนาจน่าเกรงขาม เป็นจอมเวทย์ระดับสูงที่มีพลังแข็งแกร่ง อันดับหนึ่งในคฤหาสน์และอาจจะอันดับหนึ่งในราชสำนัก
--
S:”พ่อกับแม่ของหลุยส์...นึกแล้วยังขนลุกไม่หาย”
DX:”ก็โดนสั่งตัดหัวนี่นา เอ็กซ์ก็โดนแต่หมอนั่นไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เพราะโลหะธรรมดาฟันไม่เข้า”
R:”เป็นเรปลิลอยด์นี่โกงจริงๆ แฮะ...”
ความคิดเห็น